Zwanger
alle pijlers
Al langer in de MMM
zondag 11 november 2018 om 13:06
Hoi Allemaal,
Eerder schreef ik in een topic met andere dames die in de MMM molen zitten. In die topics zitten ook vaak dames die pas aan het begin van een traject zitten, of er binnenkort mee starten. Inmiddels zijn wij dik 2,5 jaar onderweg en ik zou het fijn vinden om in een klein groepje te praten met andere dames die al wat langer bezig zijn met hun kinderwens. Ik merk dat ik na 2.5 jaar dingen anders ervaar dan aan het begin van een traject. Zelf ben ik vrij nuchter, maar vind het fijn ervaringen te delen en soms wat te kunnen (na)vragen.
Wie schrijven er mee:
Tijdelijk uit de tabel gehaald i.v.m. lang niet meeschrijven. Dames, laat het gerust weten als jullie wel weer willen meeschrijven! Van harte welkom!
Eerder schreef ik in een topic met andere dames die in de MMM molen zitten. In die topics zitten ook vaak dames die pas aan het begin van een traject zitten, of er binnenkort mee starten. Inmiddels zijn wij dik 2,5 jaar onderweg en ik zou het fijn vinden om in een klein groepje te praten met andere dames die al wat langer bezig zijn met hun kinderwens. Ik merk dat ik na 2.5 jaar dingen anders ervaar dan aan het begin van een traject. Zelf ben ik vrij nuchter, maar vind het fijn ervaringen te delen en soms wat te kunnen (na)vragen.
Wie schrijven er mee:
| Naam | Leeftijd | Kindje | Bezig sinds | Doet nu | Wacht op |
|---|---|---|---|---|---|
| Botanietje | 35-34 | 1 | 08-2014 | Ovulatie Inductie (letrozol) | - |
| ArcticFox | 27-37 | 1 | ? | Ovulatie Inductie | - |
| DaisyLiz | 28-29 | eerste kindje overleden | 12-2014 | IVF | - |
| Pergamon | 34-41 | 1 | 04-2016 | Ovulatie Inductie | - |
| Saartje26 | 28-33 | 1 | 03-2016 | ICSI | - |
| Redcurlz | 34-37 | 1 | 9-2016 | IUI | - |
Tijdelijk uit de tabel gehaald i.v.m. lang niet meeschrijven. Dames, laat het gerust weten als jullie wel weer willen meeschrijven! Van harte welkom!
| Irish_W_W | 36-43 | 1 | 10-2016 | 3x IUI | - |
pergamon wijzigde dit bericht op 28-03-2019 10:48
48.31% gewijzigd
dinsdag 26 februari 2019 om 12:30
DaisyLiz schreef: ↑26-02-2019 12:15Om een voorbeeld te noemen: toen mijn zusje beviel afgelopen december heeft op een vriendin na NIEMAND gevraagd hoe dat voor mij was. Mijn ouders niet, beste vriendin niet, zusje zelf niet. Terwijl iedereen weet dat ik een zoontje ben verloren en al 4 jaar bezig ben.
Daisyliz, wat vind ik dát erg. Echt onvoorstelbaar dat niemand dat uit zichzelf kon bedenken. Of dat 2-3x per dag erover jubelen gewoon wel een stortvloed is. Crisis zeg, als ik morgen de Nobelprijs win ga ik dat ook niet in die frequentie in het rond strooien (of alleen de eerste week) en dat is voor niemand pijnlijk.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 26 februari 2019 om 13:04
Tja, gek hoe dat gaat he. Ik heb écht heel lieve ouders die heel veel verdriet hebben voor mij. En die me maandelijks iets (een rituals pakket, bos bloemen, ballon, kaartje) sturen om te laten weten dat ze meeleven. En toch kwetsen ze me ook. Ze snappen het gewoon niet. Hoe allesomvattend ons verdriet is. En ik probeer het ze maar niet kwalijk te nemen. Soms lukt dat en soms ook niet. Het is verdorie ook heel ingewikkeld allemaal.botanietje schreef: ↑26-02-2019 12:30Daisyliz, wat vind ik dát erg. Echt onvoorstelbaar dat niemand dat uit zichzelf kon bedenken. Of dat 2-3x per dag erover jubelen gewoon wel een stortvloed is. Crisis zeg, als ik morgen de Nobelprijs win ga ik dat ook niet in die frequentie in het rond strooien (of alleen de eerste week) en dat is voor niemand pijnlijk.
dinsdag 26 februari 2019 om 14:57
Ja, wat je zegt is ook wel herkenbaar. Hier ook lieve, meelevende ouders die het juiste proberen te doen en zeggen. En die dan af en toe de plank gigantisch misslaan, ondanks de goede bedoelingen. Dat doet wel pijn.DaisyLiz schreef: ↑26-02-2019 13:04Tja, gek hoe dat gaat he. Ik heb écht heel lieve ouders die heel veel verdriet hebben voor mij. En die me maandelijks iets (een rituals pakket, bos bloemen, ballon, kaartje) sturen om te laten weten dat ze meeleven. En toch kwetsen ze me ook. Ze snappen het gewoon niet. Hoe allesomvattend ons verdriet is. En ik probeer het ze maar niet kwalijk te nemen. Soms lukt dat en soms ook niet. Het is verdorie ook heel ingewikkeld allemaal.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 26 februari 2019 om 16:26
botanietje schreef: ↑26-02-2019 11:15Jeetje, dat is een taaie. Ik heb meer vraagtekens dan suggesties als ik dit lees (bij je zusjes reactie dan, jouw uitleg is helder). Wat bedoelt ze in vredesnaam met 'niet met z'n allen'? Vindt ze dat je er mentaal niet bij bent? Dat je een eigen baby moet aanleveren? Dat haar baby geboren moet worden voor er een verjaardag gevierd mag worden?
Als ze zich niet in je metafoor herkent, waar herkent ze zich dan wel in? Een jarige op een regenachtige dag of zo? (Ik vind jouw metafoor nog netjes trouwens; toen mijn schoonzus zwanger was en mijn broer me uitnodigde 'om de buik te komen bewonderen' voelde ik me een dakloze die werd uitgenodigd voor een housewarming in Versailles. Maar dat terzijde).
Wat ik wel merkte bij mijn broer, als ik daar toch uit ga putten (ook al 20 jaar complex, dus vooruit): hij snapte mijn uitleg niet. Gewoon omdat hij zo anders in elkaar zit. Hoe langer mijn uitleg, hoe kregeliger hij werd. Want hij deed toch zijn best om mij te betrekken? Waar was dat oerwoud aan woorden nou weer voor nodig! Uiteindelijk wilde hij eigenlijk vooral horen dat zijn kind ook een plek zou krijgen in mijn leven en vice versa, als het eenmaal geboren was. Maar het kostte veel moeite om daarachter te komen. Wij spreken twee verschillende talen.
Ik zie dat je erachter probeert te komen wat jouw zusje wil en nodig heeft, maar in ons geval hielpen dergelijke vragen niet. 'Hoe zie je het voor je als je alles mocht kiezen' ging al beter. Ik hoop dat je de juiste ingang voor jouw zusje kunt vinden. Veel sterkte in elk geval, lijkt me erg rot als je bovenop je eigen verdriet zo je best doet, jezelf opzij zet en vervolgens tegen zo'n muur aanloopt.
PS: Mijn moeders verjaardag hebben we dat jaar overgeslagen. Op haar initiatief.
Stiekem moest ik om het dikgedrukte wel even gniffelen. Wel heel erg herkenbaar. Mijn vader is (gelukkig) op dit moment niet op de hoogte van onze strubbelingen. Hij (of vaders sowieso) is ook wat meer immuun hiervoor dan moeders, denk ik. Vind het wel prettig dat het bij jullie ook lastig loopt, met begrip in de familie. Dan ligt het toch niet helemaal bij mij (waar ik nu een beetje last van heb)
Fijn om de verhalen met je broer te lezen trouwens. Dat 'matcht' wel met mijn situatie. Prettig om dan even te 'spiegelen' en te horen dat het bij anderen ook zo gaat. Dank je wel.
Ja dat weet ik zelf ook niet zo goed. Ik denk dat ze bedoeld dat ik niet blij ben en me voor (voor haar gevoel) afsluit. Ik ben namelijk heel duidelijk dat ik niet over het traject wil praten. Wat moet ik zeggen erover dan ook? "18,5 mm, vanavond sex?". Ik heb gevraagd over we ooit wel 'met zijn allen' zijn geweest (gescheiden ouders) en wat ze nodig heeft om weer 'met zijn allen' te voelen. Maar dat is allemaal een beetje in vaagheden gebleven.
DaisyLiz schreef: ↑26-02-2019 12:15Ik weet ook nog steeds niet zo goed wat te doen. Ik heb zelf gemerkt dat a. aangeven dat je het lastig vindt, op de een of andere manier maar een korte tijd blijft hangen en je dat dus keer op keer moet herhalen, b. mensen die niet in deze situatie zitten het gewoon écht niet begrijpen en c. dat er vaak miscommunicatie ontstaat of verkeerde denkbeelden zijn wat betreft 'rekening houden met'. Om een voorbeeld te noemen: toen mijn zusje beviel afgelopen december heeft op een vriendin na NIEMAND gevraagd hoe dat voor mij was.
Jezus wat kut voor jou. Dat is wel héél hard zeg!!
DaisyLiz schreef: ↑26-02-2019 12:15Mijn ouders niet, beste vriendin niet, zusje zelf niet. Terwijl iedereen weet dat ik een zoontje ben verloren en al 4 jaar bezig ben. Mijn irritatie daarover groeide met de minuut en ik kon de blije berichtjes in de groepsapp inclusief foto's van blakende baby en walgelijk gelukkige bijschriften dan ook NIET hebben. Dus ik heb me een paar dagen mateloos geirriteerd, tot ik zo'n gigantische huilbui kreeg en ik het zat was. Toen vervolgens maar gevraagd of die berichten alsjeblieft privé uitgewisseld konden worden en dat ik het vervelend vond dat ze dat zelf niet konden bedenken. Mijn moeder reageerde vervolgens heel geschrokken, want zo zei ze: maar lieverd, tuurlijk snap ik dat het moeilijk is, ik deel expres al bijna niks. Wat in mijn ogen dus veel is (lees 2 a 3 foto's per dag), was voor haar slechts 2 a 3 foto's per dag. En ik begrijp het ook wel, want toen mijn neefje werd geboren en ik zelf pas een half jaar bezig was, werd de app overspoeld en vond iedereen dat prima. Maar dat ik het ook op haar social media voorbij zie komen, alle felicitaties lees én zelf in ontvangst moet nemen en berichten voorbij zie komen als: gefeliciteerd met je 2e kleinkind (mijn zoontje is al vergeten voor de buitenwereld), heeft zij helemaal niet in de gaten. En zo heb ik laatst ook een situatie gehad met mijn beste vriendin, waar ik voor de rest niet over uit zal wijden, anders wordt het wel een heel lang verhaal.
Jeetje. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik geloof dat ik zelf uit die groepsapp was gestapt. Tsjonge. Wat lomp. Ben helemaal sprakeloos eigenlijk. Je kind gewoon vergeten. Jezus.
DaisyLiz schreef: ↑26-02-2019 12:15Hoe ik het zelf nu doe: voor mijn echt dierbaren en naasten, zoals gezin en beste vriendin) probeer ik er te zijn op belangrijke momenten (verjaardagen, babyshowers etcetera). Dan neem ik eventueel verdriet op de koop toe. Voor álle anderen doe ik alleen wat goed voelt en ga ik niet over mijn grenzen heen. De eerste verjaardag van het zoontje van mijn nicht binnenkort, laat ik schieten. De verjaardag van mijn moeder vanavond, ben ik bij. Ondanks dat ik weet dat er familie komt die de baby van mijn zusje nog niet heeft gezien en dat dus waarschijnlijk hét onderwerp van gesprek wordt.
Ik heb dus niet echt goed advies voor je lieve pergamon, sorry. Het is en blijft heel lastig. Doe wat goed voelt en als jij je diepste gevoelens deelt met je zus en vervolgens een rotreactie krijgt, zou ik volgende keer 2 keer nadenken voordat je dat doet.
Verjaardag van mijn vader is gewoon belangrijk. Hij hecht er zelf ook waarde aan namelijk. Dus wil ik daar inderdaad wel wat verdriet voor op de koop toe nemen. Plus: ontwijken heeft ook geen zin. Het wordt er niet makkelijker van. En ook: ik wil graag betrokken zijn bij zusje. Niet op een hieperdepiephiephoi manier, maar wel als... nouja, als mezelf. Voor andere kinderen in de familie heb ik me kapot geknutseld (iets met creatief beroep enzo) en heb ik echt leuke dingen gemaakt die al jaren worden gebruikt. Maar dan wil ik wel een soort 'rol' hebben in het gebeuren. En dan niet de 'vervelende zus die niet blij is'. Want anders heb ik geen zin om dagen bezig te zijn met een of ander kraamcadeau (waar ik normaal altijd wel uitpak, met heel veel plezier overigens, en echt wat tofs neerzet). Nu voelt het als 'bedankt heel lief maar had niet gehoeven *zet het weer opzij*'.
DaisyLiz schreef: ↑26-02-2019 13:04Tja, gek hoe dat gaat he. Ik heb écht heel lieve ouders die heel veel verdriet hebben voor mij. En die me maandelijks iets (een rituals pakket, bos bloemen, ballon, kaartje) sturen om te laten weten dat ze meeleven. En toch kwetsen ze me ook. Ze snappen het gewoon niet. Hoe allesomvattend ons verdriet is. En ik probeer het ze maar niet kwalijk te nemen. Soms lukt dat en soms ook niet. Het is verdorie ook heel ingewikkeld allemaal.
Dat vind ik dan wel weer super lief trouwens, van die kaartjes en pakketten! Mijn moeder doet het fantastisch, maar ook zij slaat wel eens (onbedoeld) de plank mis. Dat kan ook niet anders. Het is voor iedereen zo anders, dat ze het nooit helemaal zal snappen. Mijn vader zegt gewoon niks. Dat werkt ook wel goed op een bepaalde manier. Alhoewel hij wel graag op de hoogte blijft, maar dat kan ik (doordat hij niks zegt) wel altijd goed sturen.
@Botanietje, fijn dat je ouders ook meeleven. Klote dat nu blijkt dat ook zij wel eens de plank misslaan...
Bleh. Klotetraject is het ook.
dinsdag 26 februari 2019 om 16:34
botanietje schreef: ↑26-02-2019 12:30Daisyliz, wat vind ik dát erg. Echt onvoorstelbaar dat niemand dat uit zichzelf kon bedenken. Of dat 2-3x per dag erover jubelen gewoon wel een stortvloed is. Crisis zeg, als ik morgen de Nobelprijs win ga ik dat ook niet in die frequentie in het rond strooien (of alleen de eerste week) en dat is voor niemand pijnlijk.
Ik hoop wel dat je 'm een keer wint trouwens! Of toch minimaal de equivalent van jouw vakgebied.
dinsdag 26 februari 2019 om 17:01
Ik lees net de laatste 2 paginas en hoewel ik mij een ontzettende vreemde voel die zomaar ergens binnen komt denderen wilde ik toch graag reageren. Ik raak opgelucht als ik jullie verhalen lees, ik ben dus niet alleen. Wij zijn nu 2,5 jaar bezig zonder bekende oorzaak en zitten in het iui traject. Om mij heen ben ik de afgelopen jaren gebombardeerd met direct ontstane zwangerschappen en babys. Ik loop inmiddels bij een psycholoog, ook omdat ik heel bang ben voor dat zogenaamde zwarte gat, wat als het niet lukt wie ben ik dan?
Ik vermijd zoveel mogelijk zwangere gewoon vanwege de verdrietige confrontatie maar begrip is er weinig, het wordt snel gezien als jij gunt het een ander niet, verdrietiger kan je mij niet maken. Inmiddels aardig wat kindertjes om mij heen die ontstaan zijn toen wij al een tijdje bezig waren dat confronteerd enorm, stukje schuurpapier op een wond, doet niks af dat het schattige en lieve kindertjes zijn.
Sorry dat ik er zo ineens tussen kom, maar stukje herkenning was even heel prettig.
Daisyliz ik word enorm verdrietig van jou verhaal, wat moeilijk moet dat zijn.
Pergamon wat ingewikkeld voor jou zo met je zus, lijkt mij ook heel confronterend haar zwangerschap. Ik vind dat voorbeeld van die puzzel een hele mooie, knap hoe je zoiets op een mooie en duidelijke manier onder woorden brengt, het zegt veel.
Heel veel sterkte allemaal en bedankt dat ik mij even niet alleen hoefde te voelen.
Ik vermijd zoveel mogelijk zwangere gewoon vanwege de verdrietige confrontatie maar begrip is er weinig, het wordt snel gezien als jij gunt het een ander niet, verdrietiger kan je mij niet maken. Inmiddels aardig wat kindertjes om mij heen die ontstaan zijn toen wij al een tijdje bezig waren dat confronteerd enorm, stukje schuurpapier op een wond, doet niks af dat het schattige en lieve kindertjes zijn.
Sorry dat ik er zo ineens tussen kom, maar stukje herkenning was even heel prettig.
Daisyliz ik word enorm verdrietig van jou verhaal, wat moeilijk moet dat zijn.
Pergamon wat ingewikkeld voor jou zo met je zus, lijkt mij ook heel confronterend haar zwangerschap. Ik vind dat voorbeeld van die puzzel een hele mooie, knap hoe je zoiets op een mooie en duidelijke manier onder woorden brengt, het zegt veel.
Heel veel sterkte allemaal en bedankt dat ik mij even niet alleen hoefde te voelen.
dinsdag 26 februari 2019 om 17:21
Voel je welkom om mee te schrijven Redcurls. Ondanks dat we elkaar niet zwanger kunnen toveren, is het wel heel fijn om te weten dat je niet alleen bent.
Pergamon, nog even een toevoeging; mijn ouders zijn mijn zoontje niet vergeten hoor! Zeker niet. Papa heeft zelfs een tattoo ter ere van. Maar de buitenwereld (kennissen, vrienden, buren) feliciteren mijn ouders bijvoorbeeld op facebook met hun 2e kleinkind. En dat lees ik en doet zeer. Maar ik begrijp ook wel dat mijn moeder die mensen niet verbetert. Het is inderdaad verdomd ingewikkeld.
Pergamon, nog even een toevoeging; mijn ouders zijn mijn zoontje niet vergeten hoor! Zeker niet. Papa heeft zelfs een tattoo ter ere van. Maar de buitenwereld (kennissen, vrienden, buren) feliciteren mijn ouders bijvoorbeeld op facebook met hun 2e kleinkind. En dat lees ik en doet zeer. Maar ik begrijp ook wel dat mijn moeder die mensen niet verbetert. Het is inderdaad verdomd ingewikkeld.
dinsdag 26 februari 2019 om 21:10
Pergamon schreef: ↑26-02-2019 16:26
Fijn om de verhalen met je broer te lezen trouwens. Dat 'matcht' wel met mijn situatie. Prettig om dan even te 'spiegelen' en te horen dat het bij anderen ook zo gaat. Dank je wel.
@Botanietje, fijn dat je ouders ook meeleven. Klote dat nu blijkt dat ook zij wel eens de plank misslaan...
Hemel nee, je bent niet de enige. Voorbeeldje bij mijn moeder (goedbedoeld maar in de categorie 'big help ... not'): Bij broer en schoonzus ging alles van een leien dakje. Vlot zwanger, probleemloze zwangerschap, droombevalling, kind dat vanaf nacht 1 altijd doorsliep, schoonzus na 8 weken weer een platte buik waar ik alleen van kan dromen ... you name it. En eerlijk gezegd: ik werd een beetje zuur van dat doordenderende übergeluk (ik bedoel, het jong kon toch op z'n minst een keel opzetten bij z'n eerste prikjes? Maar neen). Toen ik dat per ongeluk liet doorschemeren, zei mijn moeder: 'Oh, maar hun leven staat echt op z'n kop hoor! Hun hond en kinderwagen passen niet tegelijk in hun auto!'
Ja, het is afzien geblazen.
Nou, er zijn nog wel prijzen waar ik mijn oog op heb laten vallen. Dus bedankt, wie weet.
Redcurls schreef: ↑26-02-2019 17:01Ik lees net de laatste 2 paginas en hoewel ik mij een ontzettende vreemde voel die zomaar ergens binnen komt denderen wilde ik toch graag reageren. Ik raak opgelucht als ik jullie verhalen lees, ik ben dus niet alleen. (...)
Sorry dat ik er zo ineens tussen kom, maar stukje herkenning was even heel prettig.
He Redcurls, wees welkom in het feest der herkenning. Nou ja, niet altijd feestelijk natuurlijk, maar het is wel fijn om gelijkgestemden te spreken. Ik heb ook veel aan de dames en hun steunende woorden. Veel sterkte met je traject. Hoe ver ben je met IUI?
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 26 februari 2019 om 21:13
Ik ben de komende dagen waarschijnlijk wat minder actief, wij gaan lekker de hort op. Ik verwacht tijdens de trip wel het eind van deze cyclus helaas, maar ik heb besloten dat ik op die dag een glas hef op nieuwe kansen (omg ... alcohol ... hoe smaakt dat ook alweer? 
)
)
Je moet niet alles geloven wat je denkt
dinsdag 26 februari 2019 om 21:18
Redcurls je bent zeker welkom om mee te schrijven. Als je daar behoefte aan hebt dan moet je het zeker doen
Ik ervaar deze groep als heel fijn. Veel steun en herkenbaarheid van een groep mooie, sterke en tegelijkertijd ook kwetsbare vrouwen
Dit traject jan loeizwaar zijn. Ik vind het heel troostend om te weten dat ik deze dingen en gevoelens niet alleen ervaar
Ik ervaar deze groep als heel fijn. Veel steun en herkenbaarheid van een groep mooie, sterke en tegelijkertijd ook kwetsbare vrouwen
Dit traject jan loeizwaar zijn. Ik vind het heel troostend om te weten dat ik deze dingen en gevoelens niet alleen ervaar
dinsdag 26 februari 2019 om 21:32
Thanks wat aardig van jullie, zal inderdaad ook wel goed doen om ook een beetje herkenning bij anderen te vinden, blijft een ingewikkeld proces.
Ik moet morgen weer voor een meting en verwacht vrijdag de 2de behandeling. Ik merk dat ik erg in tweestrijd erin zit, ze kunnen niet zeggen wat er mis is, dus wie zal zeggen of deze behandelingen helpen. Maar ergens is het ook wel hoopvol. Vind het gelukkig goed te doen qua hoe vaak ik heen moet en het prikken van de hormonen. Ook zo goed als geen bijwerkingen, ja hoofdpijn maar daar heb je weer paracetamol voor
Dankjewel!botanietje schreef: ↑26-02-2019 21:10
He Redcurls, wees welkom in het feest der herkenning. Nou ja, niet altijd feestelijk natuurlijk, maar het is wel fijn om gelijkgestemden te spreken. Ik heb ook veel aan de dames en hun steunende woorden. Veel sterkte met je traject. Hoe ver ben je met IUI?
Ik moet morgen weer voor een meting en verwacht vrijdag de 2de behandeling. Ik merk dat ik erg in tweestrijd erin zit, ze kunnen niet zeggen wat er mis is, dus wie zal zeggen of deze behandelingen helpen. Maar ergens is het ook wel hoopvol. Vind het gelukkig goed te doen qua hoe vaak ik heen moet en het prikken van de hormonen. Ook zo goed als geen bijwerkingen, ja hoofdpijn maar daar heb je weer paracetamol voor
dinsdag 26 februari 2019 om 23:13
Ik ben twee jaar geleden bij mijn 2e IUI behandeling zwanger geraakt, dus het kan écht. En ik geloofde er helemaal niet meer in.Redcurls schreef: ↑26-02-2019 21:32Thanks wat aardig van jullie, zal inderdaad ook wel goed doen om ook een beetje herkenning bij anderen te vinden, blijft een ingewikkeld proces.
Dankjewel!
Ik moet morgen weer voor een meting en verwacht vrijdag de 2de behandeling. Ik merk dat ik erg in tweestrijd erin zit, ze kunnen niet zeggen wat er mis is, dus wie zal zeggen of deze behandelingen helpen. Maar ergens is het ook wel hoopvol. Vind het gelukkig goed te doen qua hoe vaak ik heen moet en het prikken van de hormonen. Ook zo goed als geen bijwerkingen, ja hoofdpijn maar daar heb je weer paracetamol voor
Botanietje, heerlijk, lekker genieten! En proost!
woensdag 27 februari 2019 om 14:39
Ah balen Arctic dat je alweer bruin verlies hebt... het schiet verdorie echt niet op in dit topic.Arcticfox1 schreef: ↑22-02-2019 18:10Ik werk nu op een klantcontact/service afdeling binnen een zorginstelling.
Afgelopen zomer zijn er behoorlijk wat veranderingen doorgevoerd waardoor deze baan nu echt het leven uit mij zuigt. Maar ze zijn wel heel flexibel wat betreft mijn traject
Ik wil graag een soortgelijke functie ergens anders of misschien terug de kinderopvang in.
Ik ben het soms ook zat dat mijn hierdoor on hold lijkt te staan. Tegelijkertijd ben ik er nog niet aan toe om te stoppen
Ik ben nu wel aan het rondkijken voor anders werk. Maar het traject of een zwangerschap is niet echt uitnodigend voor een werkgever ben ik bang
Ik had vorige week geen tijd, maar ik wilde hier nog even op reageren. Ik zou je echt echt echt willen adviseren om rond te gaan kijken naar een andere baan. Dit traject doet zoveel met je gemoedstoestand en als je dan ook nog eens een baan hebt waar je het niet naar je zin hebt, is dat toch niet te doen joh! Ik snap je overigens wel heel goed hoor. Ik heb het proberen met zwanger worden destijds best een tijdje uitgesteld, omdat ik 'zekerheid' wilde (een vast contract). En toen had ik het daar een keer met mijn broer over en die vertelde me een verhaal over een collega die er ook zo in stond en 5 jaar later nog steeds geen vastcontract had. En dat zette me toen wel aan het denken. Niet veel later ging het bedrijf waar ik werkte failliet.. weg zekerheid! Ik heb toen een nieuwe baan gevonden en heb vrijwel meteen de pil de deur uit gedaan, zonder de zekerheid van een vast contract. Ik werkte daar ongeveer anderhalf jaar, maar ik vond het er echt vreselijk. Toch besloten om op zoek te gaan naar een andere baan en toen ben ik terecht gekomen waar ik nu zit. Beste beslissing ooit! Niet meer huilend op de bank op zondagavond, omdat ik weer bijna moest werken. Ik heb inmiddels ongeveer 2 jaar een vast contract, maar als ik daar dus op had gewacht, was ik nu 'pas' 2 jaar bezig geweest, ipv 4,5 jaar. Ik heb er bij mijn sollicitatie niks over gezegd, maar ben er daarna al vrij snel open over geweest ivm de vele ziekenhuisbezoekjes. En gelukkig is het hier geen probleem. Echt meis, kies voor jezelf. Er zijn leuke banen genoeg en gelukkig ook fijne menselijke leidinggevenden die je niet zullen be/veroordelen om je traject.
woensdag 27 februari 2019 om 15:52
Ik heb gisterochtend meegelopen op een kinderdagverblijf voor een eventuele baan en morgenmiddag heb ik een gesprek bij een ander kinderdagverblijf. Ondertussen nog wat andere lijntjes uitgegooid
Ben nu alleen thuis. Zit in tranen op de bank omdat ik even niet meer weet hoe het verder moet allemaal.
Ben nu alleen thuis. Zit in tranen op de bank omdat ik even niet meer weet hoe het verder moet allemaal.
woensdag 27 februari 2019 om 16:49
Welkom RedCurls, voel je welkom om mee te schrijven. Lees ook andere pagina's van dit topic even door. Dan leer je ons een beetje 'kennen' en er zit vast een hele bak aan herkenning voor je in.
DaisyLiz schreef: ↑26-02-2019 17:21Pergamon, nog even een toevoeging; mijn ouders zijn mijn zoontje niet vergeten hoor! Zeker niet. Papa heeft zelfs een tattoo ter ere van. Maar de buitenwereld (kennissen, vrienden, buren) feliciteren mijn ouders bijvoorbeeld op facebook met hun 2e kleinkind. En dat lees ik en doet zeer. Maar ik begrijp ook wel dat mijn moeder die mensen niet verbetert. Het is inderdaad verdomd ingewikkeld.
Wat mooi, van die tattoo. Al had ik liever gehad dat 'ie niet nodig was geweest natuurlijk. Ik snap ergens wel dat je moeder niet iedereen op social media verbetert. Ook voor haar is het verlies van een kleinzoon niet niks, en op social media heb je altijd van die horken die dan als een professionele ramptoerist alles even lekker gaan uitdiepen en oplepelen. Daar heb je dan nog veel minder aan (schat ik in?). Dat maakt het stilzwijgen echt niet minder kloterig natuurlijk.
botanietje schreef: ↑26-02-2019 21:10Hemel nee, je bent niet de enige. Voorbeeldje bij mijn moeder (goedbedoeld maar in de categorie 'big help ... not'): Bij broer en schoonzus ging alles van een leien dakje. Vlot zwanger, probleemloze zwangerschap, droombevalling, kind dat vanaf nacht 1 altijd doorsliep, schoonzus na 8 weken weer een platte buik waar ik alleen van kan dromen ... you name it. En eerlijk gezegd: ik werd een beetje zuur van dat doordenderende übergeluk (ik bedoel, het jong kon toch op z'n minst een keel opzetten bij z'n eerste prikjes? Maar neen). Toen ik dat per ongeluk liet doorschemeren, zei mijn moeder: 'Oh, maar hun leven staat echt op z'n kop hoor! Hun hond en kinderwagen passen niet tegelijk in hun auto!'
Ja, het is afzien geblazen.
Ik moet altijd zo om je lachen
Niet om wat er gebeurt hoor, maar om hoe je schrijft. Even serieus (start treurige vioolmuziek) wat afzien voor je broer en schoonzus met die auto. Misschien kan je ze aanraden om daar ook een topic over te openen? Stel je eens voor zeg. Onze "lijdensweg' valt echt in het niet bij hun dillema met de hond en de auto. Hell, de kruistocht van jezus valt in het niet bij dit!(PS: ik stem op je voor die prijs. Kan ik ergens een selectiecommissie aanschrijven?)
botanietje schreef: ↑26-02-2019 21:13Ik ben de komende dagen waarschijnlijk wat minder actief, wij gaan lekker de hort op. Ik verwacht tijdens de trip wel het eind van deze cyclus helaas, maar ik heb besloten dat ik op die dag een glas hef op nieuwe kansen (omg ... alcohol ... hoe smaakt dat ook alweer?
Veel plezier!! (en kut van je menstruatie )Redcurls schreef: ↑26-02-2019 21:32Thanks wat aardig van jullie, zal inderdaad ook wel goed doen om ook een beetje herkenning bij anderen te vinden, blijft een ingewikkeld proces.
Dankjewel!
Ik moet morgen weer voor een meting en verwacht vrijdag de 2de behandeling. Ik merk dat ik erg in tweestrijd erin zit, ze kunnen niet zeggen wat er mis is, dus wie zal zeggen of deze behandelingen helpen. Maar ergens is het ook wel hoopvol. Vind het gelukkig goed te doen qua hoe vaak ik heen moet en het prikken van de hormonen. Ook zo goed als geen bijwerkingen, ja hoofdpijn maar daar heb je weer paracetamol voor
Spannend! Hopelijk is het goed gegaan vandaag.
Ik heb ook nog nooit een positieve test gehad. Maar, zoals mijn maatschappelijk werker laatst vrolijk zei 'wat niet is, kan nog komen'. De kansen zijn nog niet vergeven!
Arcticfox1 schreef: ↑27-02-2019 14:08Hier alweer wat bruinverlies gezien. Dus ik weet alweer hoe laat het is
Arcticfox1 schreef: ↑27-02-2019 15:52Ik heb gisterochtend meegelopen op een kinderdagverblijf voor een eventuele baan en morgenmiddag heb ik een gesprek bij een ander kinderdagverblijf. Ondertussen nog wat andere lijntjes uitgegooid
Ben nu alleen thuis. Zit in tranen op de bank omdat ik even niet meer weet hoe het verder moet allemaal.
Wat goed dat je toch naar andere banen gaat kijken. En verder vind ik het super, super klote voor je. Spreek je binnenkort weer met je POHer? Ik heb zoveel aan de gesprekken met maatschappelijk werk. Ik voel me echt 10x beter na het gesprek met haar. Ik gun jou dat ook zo!
Ik heb gisteren maar liefst 2 uur getelefoneerd met mijn nicht (zelf ook in een traject gezeten) over situatie met zusje. Was heel, heel goed. Zij gaat nu 'bemiddelen'. Kijken of zij e.e.a. kan verduidelijken. Ik heb goede hoop.
woensdag 27 februari 2019 om 17:15
Pergamon schreef: ↑27-02-2019 16:49
Ik moet altijd zo om je lachen
(PS: ik stem op je voor die prijs. Kan ik ergens een selectiecommissie aanschrijven?)
HahahahaFijn van je gesprek Pergamon! Hopelijk helpt het.
Arctic
woensdag 27 februari 2019 om 17:42
Bah artic wat vreselijk rot, confronterend altijd he de eerste druppels. Lief voor jezelf zijn is ook je verdriet toe laten op dat soort momenten, maar blijft potverdorie rot en oneerlijk.
Ook ik was anderhalf jaar geleden uitgekeken op mijn vorige werkplek, het was qua tijden ideaal om een kindje te hebben, maar haalde er geen voldoening uit. Ben nu heel blij op mn nieuwe stekkie en mn oude plek is al zo een 3 kwart jaar gesloten. Hopelijk vind je een fijne werkplek.
Thanks Pergamon ik zal van de week eens verder terug lezen.
Ik heb helaas deze maand maar 1 ei in de race, nou ja beter iets dan niets. Morgen nog een x controle en dan hoor ik wanneer de behandeling is, dokter dacht zaterdag
Ook ik was anderhalf jaar geleden uitgekeken op mijn vorige werkplek, het was qua tijden ideaal om een kindje te hebben, maar haalde er geen voldoening uit. Ben nu heel blij op mn nieuwe stekkie en mn oude plek is al zo een 3 kwart jaar gesloten. Hopelijk vind je een fijne werkplek.
Thanks Pergamon ik zal van de week eens verder terug lezen.
Ik heb helaas deze maand maar 1 ei in de race, nou ja beter iets dan niets. Morgen nog een x controle en dan hoor ik wanneer de behandeling is, dokter dacht zaterdag
woensdag 27 februari 2019 om 18:34
Een ei is prima toch? Twee mag bij 'mijn' afdeling nog net, maar vanaf meer moet je de poging afbreken. Bij de eerste ronde Clomid had ik 4 eiblaasjes en toen werd ik nog net niet in quarantine geplaatst. Denk maar zo: het gros van de mensen wordt zwanger met 1 eiblaasje. Die kans heb jij nu ook weer!
woensdag 27 februari 2019 om 18:42
Gek hoe dat verschilt. In ons ziekenhuis wilden ze bij IUI juist graag meer dan 1, met een maximum van 3.Pergamon schreef: ↑27-02-2019 18:34Een ei is prima toch? Twee mag bij 'mijn' afdeling nog net, maar vanaf meer moet je de poging afbreken. Bij de eerste ronde Clomid had ik 4 eiblaasjes en toen werd ik nog net niet in quarantine geplaatst. Denk maar zo: het gros van de mensen wordt zwanger met 1 eiblaasje. Die kans heb jij nu ook weer!
woensdag 27 februari 2019 om 21:16
Poeh wat is er alweer een hoop geschreven!!
Even inhaken op dat stukje begrip van anderen.
Ik loop er ook tegenaan, ben er zelfs mijn beste vriendin door kwijt geraakt. We begonnen tegelijk met zwanger proberen te worden, zij na 4 maanden zwanger, bij mij wilde het maar niet lukken. Alles heb ik voor haar gedaan, alle babywas, oppeppen als ze er even doorheen zat, toen haar dochtertje geboren was heb ik tot 03.00 uur snachts op de bank gezeten zodat ze even wat bij konden slapen toen de baby onrustig was. Stond dag en nacht voor haar klaar.
Toen het uiteindelijk stuk liep tussen ons (heel veel gebeurd) toen zei ze letterlijk tegen mij. Je bent veranderd, maar ja je bent gewoon zo geworden omdat je zelf geen kind kan krijgen. Ik hoop maar dat je er ooit een krijgt dan word je misschien weer jezelf. Nou deze vriendschap is dus echt voor goed voorbij. Wat deed dit me pijn zeg.
Mensen die het zelf niet meemaken hebben echt geen idee wat dit traject inhoudt.
Ik kan zwangeren en baby’s goed handelen, kan er zelfs in mijn werk nog van genieten. Maar het onbegrip van andere daar kan ik echt slecht mee omgaan.
Als ik dat dan lees van jullie pergamon, botanietje en daisyliz, jeetje dan word ik er verdrietig van.
Toen ik de laatste keer heel slecht nieuws kreeg in het ziekenhuis en mijn zus belde (hebben een hele goede band) toen zei ze gewoon “jeetje, ik weet gewoon even niet wat ik moet zeggen, ik vind het zo erg voor jullie”. Dat vond ik zo fijn, want als mensen maar zeggen ach gewoon positief blijven, het komt allemaal wel goed dan heb je daar toch niks aan.
Redcurls, welkom hier! Ik vind het een heel fijn clubje om mee te schrijven dus voel je vrij om hier ook mee te schrijven.
Ik heb wel een positieve test in handen gehad nadat we ruim een jaar bezig waren maar kreeg met 6+2 een miskraam. Vond dat echt vreselijk om mee te maken, wat een verdriet. Dacht op dat moment echt nog liever allemaal witte testen dat dit meemaken. Daarna ook niet meer zwanger geweest.
Ik hoop dat deze ronde het word voor jou!! 1 eitje kan genoeg zijn he! Heeft jou vriend/man wel een goede zaadkwaliteit?
Ik ben vandaag weer in het ziekenhuis geweest.
13 eiblaasjes tussen de 10mm en 16mm. Jeetje wat een verrassing. Geloof het nog niet helemaal eigenlijk! Omdat de grootste nu 16mm is moet ik morgen zelfs al terugkomen!
Even inhaken op dat stukje begrip van anderen.
Ik loop er ook tegenaan, ben er zelfs mijn beste vriendin door kwijt geraakt. We begonnen tegelijk met zwanger proberen te worden, zij na 4 maanden zwanger, bij mij wilde het maar niet lukken. Alles heb ik voor haar gedaan, alle babywas, oppeppen als ze er even doorheen zat, toen haar dochtertje geboren was heb ik tot 03.00 uur snachts op de bank gezeten zodat ze even wat bij konden slapen toen de baby onrustig was. Stond dag en nacht voor haar klaar.
Toen het uiteindelijk stuk liep tussen ons (heel veel gebeurd) toen zei ze letterlijk tegen mij. Je bent veranderd, maar ja je bent gewoon zo geworden omdat je zelf geen kind kan krijgen. Ik hoop maar dat je er ooit een krijgt dan word je misschien weer jezelf. Nou deze vriendschap is dus echt voor goed voorbij. Wat deed dit me pijn zeg.
Mensen die het zelf niet meemaken hebben echt geen idee wat dit traject inhoudt.
Ik kan zwangeren en baby’s goed handelen, kan er zelfs in mijn werk nog van genieten. Maar het onbegrip van andere daar kan ik echt slecht mee omgaan.
Als ik dat dan lees van jullie pergamon, botanietje en daisyliz, jeetje dan word ik er verdrietig van.
Toen ik de laatste keer heel slecht nieuws kreeg in het ziekenhuis en mijn zus belde (hebben een hele goede band) toen zei ze gewoon “jeetje, ik weet gewoon even niet wat ik moet zeggen, ik vind het zo erg voor jullie”. Dat vond ik zo fijn, want als mensen maar zeggen ach gewoon positief blijven, het komt allemaal wel goed dan heb je daar toch niks aan.
Redcurls, welkom hier! Ik vind het een heel fijn clubje om mee te schrijven dus voel je vrij om hier ook mee te schrijven.
Ik heb wel een positieve test in handen gehad nadat we ruim een jaar bezig waren maar kreeg met 6+2 een miskraam. Vond dat echt vreselijk om mee te maken, wat een verdriet. Dacht op dat moment echt nog liever allemaal witte testen dat dit meemaken. Daarna ook niet meer zwanger geweest.
Ik hoop dat deze ronde het word voor jou!! 1 eitje kan genoeg zijn he! Heeft jou vriend/man wel een goede zaadkwaliteit?
Ik ben vandaag weer in het ziekenhuis geweest.
13 eiblaasjes tussen de 10mm en 16mm. Jeetje wat een verrassing. Geloof het nog niet helemaal eigenlijk! Omdat de grootste nu 16mm is moet ik morgen zelfs al terugkomen!
woensdag 27 februari 2019 om 21:22
Botanietje, veel plezier samen!! Geniet!
Arcticfox, wat ontzettend balen dat je menstruatie al door begint te komen. Het gevoel van geen idee meer hebben hoe het verder moet dat had ik afgelopen maand precies zo, en toch brengt het me deze maand waar ik niks meer van durfde te verwachten/hopen iets positiefs. (Snap wel dat je er niks aan hebt maar toch)
Extra lief zijn voor jezelf en de tranen gewoon even laten stromen, soms is het nodig. Het is zo’n oneerlijke strijd. Ik hoop dat je je snel weer iets beter voelt.
Arcticfox, wat ontzettend balen dat je menstruatie al door begint te komen. Het gevoel van geen idee meer hebben hoe het verder moet dat had ik afgelopen maand precies zo, en toch brengt het me deze maand waar ik niks meer van durfde te verwachten/hopen iets positiefs. (Snap wel dat je er niks aan hebt maar toch)
Extra lief zijn voor jezelf en de tranen gewoon even laten stromen, soms is het nodig. Het is zo’n oneerlijke strijd. Ik hoop dat je je snel weer iets beter voelt.
