Wel of geen kinderen? Ik kom er niet meer uit....

Geen idee of dit topic op de goede peiler staat, maar ik wist niet waar 'm anders onder te brengen...

Ik worstel al jaren met dit enorme dilemma. Soms kan ik bijna niet wachten tot de dag dat het “te laat” is want dan hoef ik tenminste in godsnaam mijn hoofd niet meer dagelijks te breken over deze kwestie.

Ik heb nooit die oermoedergevoelens gehad die blijkbaar zo “normaal” zijn voor de meeste vrouwen. Toen ik 30 was vond ik dat ik nu toch wel moest gaan kiezen. Maar ik kon het niet en dacht dat het dan nog wel zou komen. Inmiddels ben ik 36 en eigenlijk twijfel ik nog net zo sterk als toen ik 30 was en denk ik in dezelfde rondjes.

Ik ben kinderen wel leuker gaan vinden de laatste jaren. Maar ik weet ook niet of ik geschikt ben om er een op te voeden. Ik voel nu al zo vaak de druk van het “moeten”. Mijn vriend houdt ook absoluut niet van verplichtingen. Als wij een weekend hebben met 1 verplichte verjaardag er in dan balen we allebei eigenlijk al. Met een kind bestaat je leven voor mijn gevoel alleen nog maar uit moeten. Ik weet niet of dat ons er se gelukkiger maakt.

Tegelijkertijd voel ik de laatste jaren ook een bepaalde leegte. Het bekende “is dit het nou?”.
Ga ik mijn leven echt alleen maar vullen met mijzelf en mijn vriend? Wordt dat niet echt heel leeg over 10 jaar? Als je mss een beetje uitgereisd bent?
Ik denk dan ook vooral aan kerst: ik vind kerst bij mn ouders samen met mn broer en zijn vriendin en mn vriend het gezelligste wat er is. Ik heb ook een hele fijne jeugd gehad en verlang daar soms nog een soort van naar terug. Wat als mijn ouders er straks niet meer zijn? Zou het dan niet fijn zijn als ik dit warme familiegevoel in een eigen gezin kan voortzetten?
Maar dan ga je er dus vanuit dat je kind je idd geluk gaat brengen. Wat als het ziek is? Gehandicapt? Onhandelbaar? Of naar het buitenland emigreert als het oud genoeg is? Zit je alsnog alleen met die kerst…. het is géen reden om een kind te willen. Maar het zijn wel de dingen die door mn hoofd spoken. Fear of missing out denk ik?

Het is eigenlijk best gek dat je zó moet nadenken over waarom je GEEN kinderen wilt. Het wordt door de maatschappij eigenlijk zo normaal gevonden dat je als je een aantal jaar gelukkig bij elkaar bent, automatisch aan kinderen begint. Doe je dat niet dan moet je voor jezelf enorm gaan verantwoorden waaróm niet. Maar mensen die wel kinderen willen hoeven dat ook niet uit te leggen?
Als je niet van zwemmen houdt vraag je jezelf ook niet 30 jaar lang af waarom je nou toch niet van zwemmen houdt. Waarom dan wel jezelf zo pijnigen als het om wel of geen kinderen gaat?
Omdat het enorm bepalend is voor je leven natuurlijk. Maar wat ik bedoel te zeggen is dat het soms lijkt alsof wij als vrouwen ons verplicht voelen om dat moedergevoel te hebben en onszelf dan gaan kwellen met jarenlang getob als dat uitblijft.

Ik denk soms ook wel na over wat me dan leuk lijkt aan kinderen. En eigenlijk is dat vooral de peuter- tot basisschoolleeftijd. Als het echt karaktertjes zijn en ze dingen leren. Met baby’s heb ik helmaal niks. En vanaf een jaar of 12 lijken kinderen me ook niet heel leuk. Bovendien krijg je natuurlijk altijd de vriendjes en vriendinnetjes er nog bij….kinderen van anderen waar je mss niet altijd op zit te wachten maar die je wel naar voetbal mag brengen en over de vloer krijgt op woensdagmiddag.

Eigenlijk denk ik gewoon dat het niet bij me past…maar probeer ik denk ik toch alsmaar te zoeken naar waarom ik het wél zou moeten doen. En dat doe ik nu al zo lang….volgend jaar word ik 37…. Het is echt een beetje nu of nooit…en de paniek lijkt alleen maar groter te worden in mn hoofd. Omdat het zo definitief voelt…welke keuze ik ook maak.

Ik lees veel andere sites en blogs van mensen die ook bewust geen kinderen wilden en dat sterkt me wel (het voelt nu een beetje alsof ik n vreemde eend ben, zo zonder dat acute moedergevoel). Maar toch.... krijg ik geen spijt als ik lekker voor ons fijne leven samen kies?

mevrouwiglesias schreef: ↑

25-03-2019 16:14

Het jammere van kinderen krijgen is dat je het niet eerst even een aantal maanden/jaren kan uitproberen en dat als dan blijkt dat het toch niet je ding is dat je ze dan niet weg kan doen. Want iemand schreef het hierboven al, je weet van tevoren niet hoe het voelt, je eigen kinderen. Je vindt misschien baby's nooit leuk, behalve die van jezelf, dat is echt zo. Je eigen kinderen zijn zoveel leuker, knapper, liever enz. dan die van vrienden, de buren enz.

Dames, ik heb geen idee hoe dit topic in Reizen terecht is gekomen hahaha (ik dacht dat ik m onder Relaties plaatste....)
Blijkbaar zitten mn hoofd en hart meer daar
Onder "kinderen" plaatsen leek me niet juist want daar zitten volgens mij alleen ouders die hun zorgen en vragen over hun kinderen delen.

Enfin, wat hierboven staat is wel waar en daarom is het ook zo moeilijk.
Een huis kun je altijd weer verkopen als het niet bevalt, een huisdier (hoe zielig ook mss) kan ook altijd weg als het tegenvalt.
Een kind niet.....en zowel de beslissing om wel of juist geen kind te nemen kan nooit meer worden teruggedraaid.

Daarom valt het mij (ons) zo zwaar.
Ik ben alleen soms bang voor een leegte....op latere leeftijd.
En soms nu ook wel....dan denk ik wel eens: "Is dit het nu? "
Maar of een kind die leegte op gaat vullen? Je verlegt natuurlijk je prioriteiten en je leven krijgt mss meer zingeving omdat niet alles meer om jou draait....

Ik geloof onmiddellijk dat ik heus meteen van mn kind zal houden...ik weet alleen dus niet of ik per se gelukkiger word.

Dat andere topic zal ik ook eens bekijken trouwens Dank!

Haasjehop schreef: ↑

25-03-2019 16:16

Volgens mij wil je het graag willen. Maar wil je het eigenlijk niet.

Dat is het idd ook wel een beetje...... ik wou dat ik ook die knop had die vrijwel alle vrouwen te hebben
Die meteen beginnen te kirren bij het zien van een baby....ik heb 'm alleen niet.
Mijn moeder had m ook niet trouwens....die hebben ook vrij rationeel besloten om aan "ons" (ik heb nog n broer) te beginnen haha

RégineFilange schreef: ↑

25-03-2019 17:20

Ik soms ook, maar daar kun je lang of kort over nadenken en bang voor zijn, punt blijft dat het geen valide reden is om kinderen te nemen.
Heb je geen intrinsieke kinderwens (en die heb je niet, anders was je nu op je 36e al wel moeder, of actief aan het proberen), dan is het gewoon verstandiger op zoveel vlakken om het niet te doen.

Je zegt vaarwel tegen iets dat voor de meeste mensen een logische stap in het leven is, en dat is moeilijk. Ook als je geen kinderwens hebt. Toen ik 30 werd (en nu nog, want ben nog steeds 30 ) raakte ik er ook door in de war. Want ik wil geen kinderen, maar het is toch een thema in je leven, of je wil of niet.

Ik denk niet dat jij echt twijfelt, maar dat je jezelf moet gaan zien als iemand die het kinderloze pad gaat bewandelen, en dat daar de lastigheid zit.

Wauw dat heb je wel heel mooi omschreven
Ik denk dat je namelijk wel echt een punt hebt hiermee.
Het is zó logisch om er aan te beginnen. Aangezien de hele wereld ook continu aan je vraagt of je kinderen hebt, of je ze wilt etc. etc.
Bij de meeste andere zaken die jij niet wilt of doet (je zit niet op voetbal, je hebt geen carriere in de juridische wereld enz. enz.) zijn het gewoon dingen die niet in jouw leven voor komen.
Maar kinderen zitten of je nou wilt of niet, altijd in je leven gebakken. Omdat het nou eenmaal maatschappelijk onderwerp nummer 1 is.

en dus word je er mee geconfronteerd en moet je gaan uitleggen waarom jij ze nog niet hebt.

Het moeilijk vind ik dat je iets met iets probeert te vergelijken waar je geen benul van hebt.
Je kunt pas weten hoe het is om een kind te hebben, als je het hebt.
Dus het denken in cirkeltjes heeft eigenlijk zo weinig zin want het antwoord zul je nooit vinden.....

RégineFilange schreef: ↑

25-03-2019 17:38

In zekere zin is dat zo (het gevoels/liefdes-aspect). maar je kunt natuurlijk wel, gewoon door logisch te beredeneren (of anders wat topics te lezen hier op de kinderpijler ) bedenken hoe het je leven in praktische zin gaat veranderen. Al je aandacht en zorg verplaatst van jezelf naar het kind. Je gaat er financieel nogal op inleveren. Alles staat, zeker de eerste 12 jaar, in teken van het kind. Vakanties, uitjes. Je begeeft je in kringen van andere moeders (opvang, basisschool), krijgt kinderen over de vloer, moet feestjes organiseren, traktaties maken, aan de kant zitten bij zwemles, vroeg op om je kind naar sport te brengen....

Dat zijn allemaal dingen waar je van tevoren al over na kunt denken, of je zo'n verandering van je leven ziet zitten.

En voor iemand met een intrinsieke kinderwens is dat allemaal geen opoffering, maar voor iemand die het alleen doet uit angst voor leegte, of omdat het 'raar' is geen kinderen te krijgen? Tja.

Dat zijn idd dingen die ik regelmatig de revue laat passeren in mijn hoofd.
Precies de dingen die me allemaal níet leuk lijken aan het hebben van kinderen.
Een kind zien opgroeien en de gezelligheid die het met zich meebrengt (nou ja..daar ga je iig vanuit als je er aan begint he) lijken me heel leuk.
Ook het feit dat je jezelf mss wel in je kind ziet....
Maar idd als die bijliggende zaken als feestjes, voetbalvelden...andere (irritante) kinderen met bijbehorende (irritante) ouders.
Ik weet niet of dat nou mijn ideaalbeeld is ..... (al vraag ik me soms af van wie het dat wel is want ik heb nog nooit een moeder horen kirren hoe leuk ze het aan het voetbalveld vond of hoe blij ze was dat ze op woensdagmiddag weer naar zwemles mocht met haar kind haha) .

Ik vraag me soms af of ik zulke dingen in mijn hoofd te groot maak.

Wat ik wel weet is dat áls ik aan kinderen zou beginnen, wij iig een heel realistisch beeld er van hebben en niet op een roze wolk zitten waardoor het opeens vies tegenvalt. Volgens mij hebben wij het in ons hoofd zo "vreselijk" gemaakt dat het bijna alleen nog maar kan meevallen.

Maar idd..toegeven dat je mss een ander pad gaat bewandelen dan 90% van de mensen....dat is denk ik wat ik lasitg vind. Angst om de foute keuze te maken....

Ja daar heb je ook een punt
De eerste optie is minder egoistisch..in the end heb je alleen jezelf daarmee.
Bij optie twee zijn er nog kinderen gemoeid die toch ook weer aan het leven moeten beginnen (en ik vraag me soms af hoe leuk de wereld over 50 jaar nog is...maar goed, dat deden onze opa's en oma's ook en op zich is het leven vandaag de dag toch best aangenaam )