Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
vrijdag 12 april 2019 om 07:23
Ik zie alle kenmerken van een onveilige hechting. Een 3 hoeksrelatie met 3 liefdesbange mensen.
Waar jij en je man alle kenmerken vertonen van verlatingsangst zit jouw vriend waarschijnlijk meer aan de kant van bindingsangst. Jullie houden ontzettend veel van elkaar juist omdat je in deze constructie niet te dicht bij elkaar komt. Jij door de intimiteit al jaren te vermijden, jouw man door te blijven terwijl jij niet intiem wil zijn en je vriend om de rol als bijman te accepteren. Nu is het drama groter geworden. Julie kunnen elkaar niet loslaten. Dit is niet gebaseerd op liefde maar gebaseerd op (verlatings)angst , sterke destructieve patronen uit de kindertijd.
Juist het drama (verslavng) versterkt het beeld van liefdesbang. Zoveel woorden over de liefde maar puntje bij paaltje houden jullie elkaar altijd op afstand. Het drama (wat een herhalend patroon is en steeds een ander gezicht heeft) staat tussen jullie liefde in en dat voelt onbewust veiliger dan een gezonde relatie/hechting aangaan. Het steeds bezig zijn met de keuze tussen deze 2 mannen is de bliksemafleider om echt te voelen wie je bent, wat je nodig hebt (zelfliefde is een sterkere basis dan een externe goedkeuring/bevestiging ) Ik zou inzetten op professionele ondersteuning rondom hechting en verlatingsangst. Dit is een verstrikking van allerlei patronen van 3 mensen waar je niet zomaar los van komt. Sterkte.
Waar jij en je man alle kenmerken vertonen van verlatingsangst zit jouw vriend waarschijnlijk meer aan de kant van bindingsangst. Jullie houden ontzettend veel van elkaar juist omdat je in deze constructie niet te dicht bij elkaar komt. Jij door de intimiteit al jaren te vermijden, jouw man door te blijven terwijl jij niet intiem wil zijn en je vriend om de rol als bijman te accepteren. Nu is het drama groter geworden. Julie kunnen elkaar niet loslaten. Dit is niet gebaseerd op liefde maar gebaseerd op (verlatings)angst , sterke destructieve patronen uit de kindertijd.
Juist het drama (verslavng) versterkt het beeld van liefdesbang. Zoveel woorden over de liefde maar puntje bij paaltje houden jullie elkaar altijd op afstand. Het drama (wat een herhalend patroon is en steeds een ander gezicht heeft) staat tussen jullie liefde in en dat voelt onbewust veiliger dan een gezonde relatie/hechting aangaan. Het steeds bezig zijn met de keuze tussen deze 2 mannen is de bliksemafleider om echt te voelen wie je bent, wat je nodig hebt (zelfliefde is een sterkere basis dan een externe goedkeuring/bevestiging ) Ik zou inzetten op professionele ondersteuning rondom hechting en verlatingsangst. Dit is een verstrikking van allerlei patronen van 3 mensen waar je niet zomaar los van komt. Sterkte.
vrijdag 12 april 2019 om 08:31
Waarschijnlijk.Elise509 schreef: ↑11-04-2019 21:06@Rooss4.0
Hebben we een andere definitie van "volwaardige relatie"?
Mijn vriend vindt niet dat ik mijn man uit mijn leven moet bannen als ik met hem samen wil zijn.
Dus: hij wil niet dat ik kies, maar in mijn en zijn ogen wil dat niet zeggen dat we geen volwaardige relatie met elkaar kunnen hebben.
Je hebt, als het goed is, een volwaardige relatie met je man. Je vriend is in wezen niet heel veel anders dan je minnaar. Je zult ongetwijfeld meer aangaan dan enkel seks maar goed, dat deed ik ook altijd met mijn minnaars. Op het moment dat je minnaar deze status quo wel best vindt en niet persé van mening is dat je een keuze moet maken dan kiest hij dus niet voor een volwaardige relatie met je.
Dat is de manier waarop ik ernaar kijk.
Het is natuurlijk ook maar zeer de vraag of jij en vriend in stand kunnen blijven als je gaat scheiden. Dan moeten jullie "het even samen doen" en ik vraag me ten zeerste af of daar voldoende basis en stabiliteit voor is.
.
vrijdag 12 april 2019 om 08:46
Ik ben geen psycholoog, maar dit is precies de indruk die het op mij ook maakt. De patronen uit je jeugd maar blijven herhalen.Roodkapjeendewolf schreef: ↑12-04-2019 07:23Ik zie alle kenmerken van een onveilige hechting. Een 3 hoeksrelatie met 3 liefdesbange mensen.
Je houdt van iemand die jou niet ziet - je man - en je blijft daaraan maar vasthouden. Als een kind dat alsnog op erkenning en steun van een ouder wacht.
Been there, done that. Ik heb geen advies, helaas. Ik wens je veel wijsheid.
vrijdag 12 april 2019 om 08:55
Roodkapjeendewolf schreef: ↑12-04-2019 07:23Ik zie alle kenmerken van een onveilige hechting. Een 3 hoeksrelatie met 3 liefdesbange mensen.
Waar jij en je man alle kenmerken vertonen van verlatingsangst zit jouw vriend waarschijnlijk meer aan de kant van bindingsangst. Jullie houden ontzettend veel van elkaar juist omdat je in deze constructie niet te dicht bij elkaar komt. Jij door de intimiteit al jaren te vermijden, jouw man door te blijven terwijl jij niet intiem wil zijn en je vriend om de rol als bijman te accepteren. Nu is het drama groter geworden. Julie kunnen elkaar niet loslaten. Dit is niet gebaseerd op liefde maar gebaseerd op (verlatings)angst , sterke destructieve patronen uit de kindertijd.
Juist het drama (verslavng) versterkt het beeld van liefdesbang. Zoveel woorden over de liefde maar puntje bij paaltje houden jullie elkaar altijd op afstand. Het drama (wat een herhalend patroon is en steeds een ander gezicht heeft) staat tussen jullie liefde in en dat voelt onbewust veiliger dan een gezonde relatie/hechting aangaan. Het steeds bezig zijn met de keuze tussen deze 2 mannen is de bliksemafleider om echt te voelen wie je bent, wat je nodig hebt (zelfliefde is een sterkere basis dan een externe goedkeuring/bevestiging ) Ik zou inzetten op professionele ondersteuning rondom hechting en verlatingsangst. Dit is een verstrikking van allerlei patronen van 3 mensen waar je niet zomaar los van komt. Sterkte.
Iets met spijker en kop.
Over drie jaar bestaat dit topic nog en is er niets veranderd.
vrijdag 12 april 2019 om 09:03
vrijdag 12 april 2019 om 09:31
viva-amber schreef: ↑12-04-2019 09:03Je man wil geen seks met je en je vriend wil wel seks maar geen vaste relatie met je.
Het is hoog tijd om deze twee mensen los te laten zodat je verder kunt met jezelf.
Dat roepen we al twee jaar maar wil ze niet.
vrijdag 12 april 2019 om 09:46
Nou ja als zij het zo lekker vindt dan moet zij het zelf weten. Die heren zijn volwassen en kunnen ook zelf opstappen. Niemand die ze dwingt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 12 april 2019 om 11:14
Misschien dat ik het even vergeten ben hoor, het topic loopt tenslotte al een tijdje, maar wat heb je daadwerkelijk gedaan om hem beter te begrijpen of om hem te helpen jou te begrijpen? Zijn jullie in relatietherapie geweest? Ben jij zelf in therapie geweest? Zo niet, waarom in godsnaam niet? Zo wel, hoe kan het dat jullie elkaar nog steeds zo in een kramp vasthouden?Elise509 schreef: ↑09-04-2019 22:06@Charlotte717
Nee, het is niet lekker. Het zadelt me op met een gigantische verantwoordelijkheid. Ik wil hen allebei gelukkig zien.
En wat is normaal?
@Rooss4.0
Ik investeer al drie jaar al mijn energie in proberen duidelijk te maken aan mijn man wat het was dat voor mij de dingen fout deed lopen. Ik vraag hem al net zo lang om ook zijn kant van het verhaal, wat ik anders kan doen om het beter te maken. Na 25 jaar kan ik er gewoon niet met mijn verstand bij dat het ons niet lukt elkaar minstens te begrijpen. Ik heb het niet eens over de dingen anders doen, maar gewoon een soort van gemeenschappelijk doel vinden. Mekaar als gelijke zien in dit alles. Ik accepteer het als hij geen oplossing ziet. Maar de erkenning dat het niet een gebrek van liefde geweest zal zijn. Dat er veel waardevols is. Misschien een bereidheid om daar iets van te bewaren. Ik kan de hoop daarop niet opgeven.
Dat huwelijk is niet het belangrijkste, trouwens. Ik gun het hem van harte als hij dat niet meer wil en liever zijn leven (met iemand) anders organiseert. Maar ik zou doodgraag de kans krijgen om nog aan zijn geluk bij te dragen, om zijn familie te blijven.
vrijdag 12 april 2019 om 11:16
Wordt het dan niet eens tijd dat je daar wat aan gaat doen? De oplossing is niet dat je er een andere vent bij had moeten nemen, maar dat je aan de slag had moeten gaan met je eigen problemen op een manier dat je wel 'samen' bleef.Elise509 schreef: ↑09-04-2019 22:32@S-Meds
Waarom is mijn vriend geen optie?
Ik wil best wel werken aan het probleem dat ik ben. Maar is het raar dat ik daarvoor graag wat steun wil bij degene met wie ik al langer dan mijn halve leven deel?
Je vindt dat ik projecteer. Prima. Maar waar komt dat plots vandaan? Ik heb het gevoel dat ik best al lang minstens de helft van de verantwoordelijkheid voor mijn huwelijk draag. Mijn problemen in stilte alleen oplossen omdat mijn man er niet mee kan mee omgaan; onze fysieke relatie wanhopig in stand houden/proberen ter sprake te brengen/dan maar voor lief nemen dat ze er niet meer is. En zo nog wel wat.
vrijdag 12 april 2019 om 12:13
Hilarisch echt waar. En dan ook nog beweren dat je altijd je problemen in je eentje hebt opgelost binnen de relatie. Terwijl jouw probleem niet meer is dan geen zin meer hebben in je man. En daarvoor heb je een minnaar gevonden, zodat hij dat probleem mooi voor je kan oplossen.
Ik weet niet hoe dat je man heeft geholpen met groeien, en ook niet hoe dat zich verhoudt tot verantwoordelijkheid nemen voor de relatie.
Maar goed, je draait het vast weer tot iets prachtigs waarin je naar voren komt als zichzelf opofferende liefdevrouw. Chapeau.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
vrijdag 12 april 2019 om 20:01
Mijn vriend is bij zijn vrouw weggegaan. Omdat hij ons alle kansen wilde geven.Rooss4.0 schreef: ↑12-04-2019 08:31Waarschijnlijk.
Je hebt, als het goed is, een volwaardige relatie met je man. Je vriend is in wezen niet heel veel anders dan je minnaar. Je zult ongetwijfeld meer aangaan dan enkel seks maar goed, dat deed ik ook altijd met mijn minnaars. Op het moment dat je minnaar deze status quo wel best vindt en niet persé van mening is dat je een keuze moet maken dan kiest hij dus niet voor een volwaardige relatie met je.
Dat is de manier waarop ik ernaar kijk.
Het is natuurlijk ook maar zeer de vraag of jij en vriend in stand kunnen blijven als je gaat scheiden. Dan moeten jullie "het even samen doen" en ik vraag me ten zeerste af of daar voldoende basis en stabiliteit voor is.
Verder vind ik dat eisen dat je de enige bent, niet noodzakelijk een voorwaarde voor een volwaardige relatie is.
Maar zoals je zegt: dat is hoe jij het ziet, en daar is uiteraard niks mis mee.
Maar ik denk dat onze definities van liefde dan ook wel anders zullen zijn.
Voor mij betekent dat deel willen uitmaken van iemands leven, willen bijdragen aan iemands geluk, gelukkig worden van tijd samen doorbrengen, een brandend huis willen binnen rennen om die persoon te redden.
Dat zijn voor mij oprecht allemaal dingen die ik wil met man en vriend.
vrijdag 12 april 2019 om 20:03
Waar lees je dat mijn man geen seks met me wil? Klopt niet.viva-amber schreef: ↑12-04-2019 09:03Je man wil geen seks met je en je vriend wil wel seks maar geen vaste relatie met je.
Het is hoog tijd om deze twee mensen los te laten zodat je verder kunt met jezelf.
Waar lees je dat mijn vriend geen vaste relatie met me wil? Klopt niet.
vrijdag 12 april 2019 om 20:09
Voor er wat was met mijn vriend heb ik mijn man herhaaldelijk voorgesteld om hulp te zoeken bij onze problemen. Vond hij niet nodig, wilde hij niet.Kastanjez schreef: ↑12-04-2019 11:14Misschien dat ik het even vergeten ben hoor, het topic loopt tenslotte al een tijdje, maar wat heb je daadwerkelijk gedaan om hem beter te begrijpen of om hem te helpen jou te begrijpen? Zijn jullie in relatietherapie geweest? Ben jij zelf in therapie geweest? Zo niet, waarom in godsnaam niet? Zo wel, hoe kan het dat jullie elkaar nog steeds zo in een kramp vasthouden?
Toen ik hem vertelde dat ik verliefd werd op een ander, zijn we zowel samen als elk apart bij een psycholoog gegaan. Uiteindelijk hebben we over twee jaar drie therapeuten gezien. Niemand is er in geslaagd om ons te helpen een oplossing te vinden. Buiten dan uit elkaar gaan. Wat natuurlijk een soort van oplossing is, maar niet eentje waar je noodzakelijk zo veel geld voor moet betalen om er bij uit te komen.
vrijdag 12 april 2019 om 21:28
Nogmaals,
Mijn nekharen gaan echt overeind staan van jou, TO! Je lult alleen in je eigen straatje, je vind jezelf oh, zo zielig en nog steeds hou je twee mannen aan het lijntje! Bah walgelijk ben je! Als je echt zoveel van je man houd als je beweerd had je hem allang vrij gelaten. Je bent een egoïst. Niks meer en niks minder!
Mijn nekharen gaan echt overeind staan van jou, TO! Je lult alleen in je eigen straatje, je vind jezelf oh, zo zielig en nog steeds hou je twee mannen aan het lijntje! Bah walgelijk ben je! Als je echt zoveel van je man houd als je beweerd had je hem allang vrij gelaten. Je bent een egoïst. Niks meer en niks minder!
vrijdag 12 april 2019 om 22:38
Nogmaals. Ik vind mezelf niet zielig. En ik dicht mezelf niets toe dat me het vermogen zou geven twee mannen aan het lijntje te houden. Het is niet alsof ik ze aan de verwarming heb vastgemaakt hoor. Maar ik meen het echt als ik zeg dat ik van hen allebei hou. Moet ik liegen dan?Tattooaddict87 schreef: ↑12-04-2019 21:28Nogmaals,
Mijn nekharen gaan echt overeind staan van jou, TO! Je lult alleen in je eigen straatje, je vind jezelf oh, zo zielig en nog steeds hou je twee mannen aan het lijntje! Bah walgelijk ben je! Als je echt zoveel van je man houd als je beweerd had je hem allang vrij gelaten. Je bent een egoïst. Niks meer en niks minder!
vrijdag 12 april 2019 om 22:51
Zoals dat ik overduidelijk niet weet wat liefde is?
Zoals dat ik moet aannemen dat mensen uit wat ik hier schrijf perfect kunnen zien hoe ik zeker geen zogenaamd volwaardige relatie heb met deze of gene?
Wanneer zou het goed zijn dan? Als ik lieg? Als ik man en/of vriend vertel dat ik niks meer met hen te maken wil hebben omdat dat beter voor hen is? Want ik ben de volwassene en zij zijn kinderen die niet zelf kunnen beslissen? Mezelf tot onmens verklaren en me (om in karakter te blijven ongetwijfeld met een dramatisch gebaar) uit hun leven weg maken?
Wanneer mensen schrijven over onveilige hechting, dan kan ik me daar best wat bij voorstellen. Ik bedoel, ik voel het absoluut niet zo aan maar het is wel waar dat de relatie met mijn ouders niet geweldig was (om het voorzichtig uit te drukken), en dat ik heel erg naar een soort van "goedkeuring" snak van zowat iedereen om me heen, zoals ik dat tevergeefs bij mijn ouders deed. Maar wat helpt dat inzicht me? En wie heeft niks en is helemaal optimaal toegerust voor relaties?
Het komt me allemaal erg superieur en koud over. Terwijl ik durf wedden dat iedereen hier (en elders) ook maar wat aan klungelt. Ik besef het tenminste nog van mezelf.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 12-04-2019 22:54
Reden: Het was blijkbaar onveilige hechting, niet verlatingsangst (of is dat hetzelfde) wat me werd toegedicht.
Reden: Het was blijkbaar onveilige hechting, niet verlatingsangst (of is dat hetzelfde) wat me werd toegedicht.
0.67% gewijzigd
vrijdag 12 april 2019 om 23:01
vrijdag 12 april 2019 om 23:28
Je kletst veel maar je ontwijkt de kernElise509 schreef: ↑12-04-2019 22:51Zoals dat ik overduidelijk niet weet wat liefde is?
Zoals dat ik moet aannemen dat mensen uit wat ik hier schrijf perfect kunnen zien hoe ik zeker geen zogenaamd volwaardige relatie heb met deze of gene?
Wanneer zou het goed zijn dan? Als ik lieg? Als ik man en/of vriend vertel dat ik niks meer met hen te maken wil hebben omdat dat beter voor hen is? Want ik ben de volwassene en zij zijn kinderen die niet zelf kunnen beslissen? Mezelf tot onmens verklaren en me (om in karakter te blijven ongetwijfeld met een dramatisch gebaar) uit hun leven weg maken?
Wanneer mensen schrijven over onveilige hechting, dan kan ik me daar best wat bij voorstellen. Ik bedoel, ik voel het absoluut niet zo aan maar het is wel waar dat de relatie met mijn ouders niet geweldig was (om het voorzichtig uit te drukken), en dat ik heel erg naar een soort van "goedkeuring" snak van zowat iedereen om me heen, zoals ik dat tevergeefs bij mijn ouders deed. Maar wat helpt dat inzicht me? En wie heeft niks en is helemaal optimaal toegerust voor relaties?
Het komt me allemaal erg superieur en koud over. Terwijl ik durf wedden dat iedereen hier (en elders) ook maar wat aan klungelt. Ik besef het tenminste nog van mezelf.
Je komt er niet eens in de buurt
vrijdag 12 april 2019 om 23:50
Maar dat heb ik toch niet gezegd?
Ik zeg gewoon dat we niet, zoals gesuggereerd, vertikt hebben van hulp te zoeken.
Waarschijnlijk te laat, toegegeven.
De spanning tussen wat ik schrijf en wat er wordt verondersteld is bij momenten echt wel groot.
