Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

viva-amber schreef: ↑

13-04-2019 13:21

en ook tegen zo ongeveer iedereen.

Euh... Nee. Als ik iets niet doe, dan is het liegen.
Ik kan niet instaan voor het gebrek aan leesvermogen en het teveel aan fantasie van een ander.

hanke321 schreef: ↑

13-04-2019 17:04

Die therapeuten die je hebt gezien...ben je ook individueel in therapie geweest bij een ervaren psychotherapeut?

Als ik je lees dan denk ik elke keer...dat eerlijk delen tegen de één wat je voor de ander voelt, is dat om eerlijk te zijn of om een imago hoog te houden? Ben je niet vooral met je eigen ego(probleem) bezig en gebruik je daar rationaliseren -willen begrijpen-, de 2 mannen, je status (dure solo woning), slachtofferschap, je jezelf van alles afvragen voor?

Ik moet denken aan mensen met persoonlijkheidsproblematiek als ik je lees. Met name het zich herhalende, voordurende drama/conflict/ontevredenheid/weerzin/machtsstrijd.

Ik ben eerlijk omdat ik vind dat het respectloos is dat niet te zijn. Ik wil niet dat iemand bij me is zonder exact te weten waar hij aan toe is.

Ik begrijp goed dat jullie me niet begrijpen, mijn gedrag afkeuren. Enzovoort.

Ik begrijp niet waarom er zo op me wordt ingehakt.

Als je meent wat je zegt, ben ik een ziek mens. Is dat wat je met zieke mensen doet?

S-Meds schreef: ↑

13-04-2019 18:11

boehoe

Lees dan. Ik weet dat je het kan, het is een kwestie van even concentreren op wat er staat. Niet op wat je wil dat er staat zodat je nog een beetje stoer te keer kan gaan.

Niks boehoe. Alleen maar even de vraag of, als je de arrogantie hebt de diagnose van perdoonlijkheidsstoornis te stellen, je niet ook de verantwoordelijkheid hebt om een beetje zorgvuldiger met zo iemand om te gaan.

Er wordt gezegd dat ik een superioriteitscomplex heb, maar de reacties hier suggereren ook niet meteen veel bescheidenheid hoor.

Wow.

hanke321 schreef: ↑

13-04-2019 18:45

En dat van dat ego schreef ik omdat ik in meerdere posts zie dat je dat als afweer gebruikt. Aanhoudende neiging zo met een wat opgeblazen zelf te reageren (dure flat/anderen zijn kil) , afgewisseld met vertellen hoe zorgvuldig je toch met alles omgaat maar dat het tóch maar niet wil lukken, afgewisseld met hoe je man je tekort doet en hoe onzelfzuchtig je dat al die tijd verdragen hebt.

Dat heeft allemaal betrekking op je ego. Is geen veroordeling van jou als persoon. Wel een spiegel over wat ik je zie doen.

Ik gun je een leven waarin je jezelf op je gemak voelt. Je je niét verantwoordelijk voelt voor anderen (wat wat anders is dan je betrokken en geliefd voelen door), je vrijheid voelt en kan pakken, onafhankelijk kan zijn. Het liefst ook nog vrolijk, tevreden en gelukkig.

OK. Oprecht bedankt voor je raad en wens. Volgende vrijdag heb ik een gesprek met een psychologe waar ik eerder bij ging.
Ik zal haar ook gewoon de vraag stellen of ze denkt dat ik een ego-probleem heb, of hoe het zou kunnen komen dat anderen die indruk krijgen.

Ik durf het haast niet zeggen omdat ik echt niet zielig wil doen en niks heb aan medelijden. Maar ik heb een erg ongelukkige kindertijd gehad en als tiener werd ik gepest. Allicht heb ik een hoop verdedigjngsmechanismen ontwikkeld die maken dat ik me vaak niet erg beminnelijk opstel.

Tattooaddict87 schreef: ↑

13-04-2019 23:27

To, na 19 pagina’s begint dit toneelspel doodvermoeiend te worden. Heel simpele vraag: Wanneer ga je knopen doorhakken en je man het cadeau van de scheiding geven?

Die scheiding is geen cadeau zoals een appel in een fruitschaal die op tafel staat ook geen cadeau is.

Jullie verwijten me dat ik heel goed weet wat ik wil maar niet durf, of toestemming nodig heb om het te doen of wat dan ook.
Mijn man? Die is slachtoffer van een wrede vrouw die het vertikt om hem te zeggen dat hij kan oprotten. Terwijl diezelfde vrouw geheel vrijwillig al een jaar op d'r eentje is gaan wonen.

hanke321 schreef: ↑

13-04-2019 22:53

En als je in dit topic dan aangesproken wordt op keuzes maken en daar de consequenties van dragen, dan krijg ik het idee als ik je zie reageren dat je juist in dat stuk van 'ja maar wie ben ik dan zónder die ander' wordt geraakt. Dat gaat zo snel in je hoofd dat je het niet doorhebt.

In plaats daarvan komt er dan een raar soort mist waarin alles begrepen, overeengekomen en toegestaan moet worden. Alles om je maar niet alleen en veroordeeld te doen voelen.

Dat je daarmee niet als emotioneel volwassen persoon handelt, kwam eerder in dit topic wel ter sprake maar daar maakte je meteen allerlei onaardige oordelen van- die je dan kon wegduwen.

Niemand in dit topic ontkent je verwarring, je pijn of je weerzin. Die mag er gewoon zijn. Alleen er zélf zorg voor dragen, dat lijkt nog als een onbegrijpelijke vreemde taal bij je binnen te komen.

Het zou fijn zijn als je leert wat meer daarin voor jezelf te zorgen. Onafhankelijk van wie bij jou hoort of zou moeten horen.

In therapie is me telkens weer verteld dat niet willen of kunnen kiezen ook een keuze is, en dat die niet beter of slechter is dan een andere. Dat niemand me kan dwingen iemand wel of niet graag te zien. Ik heb ook altijd te horen gekregen dat ik meer dan gemiddeld bedreven ben in zelfreflectie. En dat ik een erg duidelijke en goed gedefinieerde "sense of self" heb.

Het is gek om hier dan constant het omgekeerde te horen.

Maar ook wel verfrissend, want de therapie heeft ons uiteindelijk niet zo heel ver gebracht.