Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 26 maart 2009 om 20:46
Hey wat een heftige verhalen zeg, veel herkenning en soms ook niet maar het gevoel is het zelfde..
Ik woon nu nog thuis (ben 20) met mijn moeder maar wil zo snel mogelijk het huis uit.. Ik ben een poos depressief geweest en bij de psych gelopen en al die tijd heeft ze me negeert, als ik iets zeg is het alleen maar UHUH HMMM JA.. meer niet. Ik voel me eigenlijk al hartstikke eenzaam en rot en door haar reactie voel ik me helemaal alleen maar goed ik probeer daar de nadruk niet op te leggen en gewoon wat van me leven te maken!
Mijn moeder heeft al een tijd terug gezegt dat ze mij geen plezier met het leven gedaan heeft. Dit heeft mij veel pijn gedaan omdat dit mij het gevoel gaf dat ik er beter niet had kunnen zijn. Nu heeft ze laatst tegen mij verteld dat als ze dit van te voren had geweten (haar leven met mij) dat ze niet weet of ze mij dan als nog had willen krijgen. Kan niet uit drukken hoeveel zeer dit mij doet iedere keer als ik eraan denk, het doet mij juist zoveel zeer omdat ik veel van haar hou.
Weet me nu eigenlijk geen houding meer te geven aan haar. Na haar werk duikt ze meteen in haar computeren en afspraakjes met mannen en niet laten weten of ze thuis komt of niet of waar ze is. Het is haar leven en ze moet het zelf weten maar maak mij gewoon ongerust terwijl ik eigenlijk even niks met haar te maken wil hebben.
Ik volg nu nog een opleiding voltijd maar in september ga ik solliciteren en ga ik zo snel mogelijk weg, ik word zoiezo het huis uit gezet als ik voor dec. nog geen huis/kamer heb gevonden. Omdat ze zich aan mij ''irriteerd''.
Ik woon nu nog thuis (ben 20) met mijn moeder maar wil zo snel mogelijk het huis uit.. Ik ben een poos depressief geweest en bij de psych gelopen en al die tijd heeft ze me negeert, als ik iets zeg is het alleen maar UHUH HMMM JA.. meer niet. Ik voel me eigenlijk al hartstikke eenzaam en rot en door haar reactie voel ik me helemaal alleen maar goed ik probeer daar de nadruk niet op te leggen en gewoon wat van me leven te maken!
Mijn moeder heeft al een tijd terug gezegt dat ze mij geen plezier met het leven gedaan heeft. Dit heeft mij veel pijn gedaan omdat dit mij het gevoel gaf dat ik er beter niet had kunnen zijn. Nu heeft ze laatst tegen mij verteld dat als ze dit van te voren had geweten (haar leven met mij) dat ze niet weet of ze mij dan als nog had willen krijgen. Kan niet uit drukken hoeveel zeer dit mij doet iedere keer als ik eraan denk, het doet mij juist zoveel zeer omdat ik veel van haar hou.
Weet me nu eigenlijk geen houding meer te geven aan haar. Na haar werk duikt ze meteen in haar computeren en afspraakjes met mannen en niet laten weten of ze thuis komt of niet of waar ze is. Het is haar leven en ze moet het zelf weten maar maak mij gewoon ongerust terwijl ik eigenlijk even niks met haar te maken wil hebben.
Ik volg nu nog een opleiding voltijd maar in september ga ik solliciteren en ga ik zo snel mogelijk weg, ik word zoiezo het huis uit gezet als ik voor dec. nog geen huis/kamer heb gevonden. Omdat ze zich aan mij ''irriteerd''.
donderdag 26 maart 2009 om 20:57
Hele dikke knuffel nagelstylistje! Weet niet zo goed wat ik tegen je zou kunnen zeggen om de pijn minder te maken maar wil wel even kwijt dat, ongeacht wat je moeder zegt, je meer dan de moeite waard bent!
Sorry meiden maar ik vind het nog steeds moeilijk om hier openlijk over te praten, ook al ben ik gestart met een topic over de moeiljke relatie met mijn moeder. Deels omdat ik me schaam, deels omdat ik me schuldig voel en deels omdat mijn gevoelens ontzettend verwarrend zijn. Ik hou wel van mijn moeder maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ze niet echt een moeder voor me is. Ik kan namelijk niet zomaar haar hysterische gedrag als ze haar zin niet krijgt, vergeten. Net als alle herinneringen die daarmee samenhangen; het altijd naar de achtergrond geschoven worden omdat je oudste zus 'beter' is, het gelieg, gemanipuleer, het hypochondrische gedrag, het feit dat ik niet meer naar mijn ouderlijk huis kan omdat het een te grote bende is, het altijd maar horen dat ze zo moe is terwijl ze niets doet. Vandaag heb ik een grens bereikt omdat ze alleen maar opbelt om een verhaal af te steken over hoe moeilijk zij het wel niet heeft met vanalles en nog wat, ondertussen vergetend dat ze alleen maar belt als ze niemand anders kan bereiken. Heb besloten dat ik me geen tweedekeus kind meer wil voelen en dat ik het niet meer accepteer dat ze alles en iedereen belangrijker vindt dan haar eigen dochter. Wil afstand en ruimte maar weet nog niet hoe ik dat moet creeren....
Sorry meiden maar ik vind het nog steeds moeilijk om hier openlijk over te praten, ook al ben ik gestart met een topic over de moeiljke relatie met mijn moeder. Deels omdat ik me schaam, deels omdat ik me schuldig voel en deels omdat mijn gevoelens ontzettend verwarrend zijn. Ik hou wel van mijn moeder maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ze niet echt een moeder voor me is. Ik kan namelijk niet zomaar haar hysterische gedrag als ze haar zin niet krijgt, vergeten. Net als alle herinneringen die daarmee samenhangen; het altijd naar de achtergrond geschoven worden omdat je oudste zus 'beter' is, het gelieg, gemanipuleer, het hypochondrische gedrag, het feit dat ik niet meer naar mijn ouderlijk huis kan omdat het een te grote bende is, het altijd maar horen dat ze zo moe is terwijl ze niets doet. Vandaag heb ik een grens bereikt omdat ze alleen maar opbelt om een verhaal af te steken over hoe moeilijk zij het wel niet heeft met vanalles en nog wat, ondertussen vergetend dat ze alleen maar belt als ze niemand anders kan bereiken. Heb besloten dat ik me geen tweedekeus kind meer wil voelen en dat ik het niet meer accepteer dat ze alles en iedereen belangrijker vindt dan haar eigen dochter. Wil afstand en ruimte maar weet nog niet hoe ik dat moet creeren....
donderdag 26 maart 2009 om 21:02
Wat rot LL!
Tis heel vervelend als je zussen in de aandacht staan en jij er altijd maar voor jan *(&$% mee doet, alsof zij het zoveel moeilijker hebben dan jij.
Soms moet je maar gewoon denken in mijn leven ben ik de belangrijkste persoon die ik ooit zal kennen want ik moet met mezelf leven. Die zin geeft mij het gevoel dat ik wel belangrijk ben en mijn keuzes/normen/waarde aan mij zijn en dat ik wel plezier aan het leven mag hebben!!
Tis heel vervelend als je zussen in de aandacht staan en jij er altijd maar voor jan *(&$% mee doet, alsof zij het zoveel moeilijker hebben dan jij.
Soms moet je maar gewoon denken in mijn leven ben ik de belangrijkste persoon die ik ooit zal kennen want ik moet met mezelf leven. Die zin geeft mij het gevoel dat ik wel belangrijk ben en mijn keuzes/normen/waarde aan mij zijn en dat ik wel plezier aan het leven mag hebben!!
donderdag 26 maart 2009 om 21:41
Dank je Artemis. Ik las dat je je ouders weer hebt gebeld na lange tijd geen contact te hebben gehad. Bellen ze niet terug om je hetzelfde te laten voelen/terug te pakken? Hebben ze je afgeschreven? Of weten ze totaal niet wat ze met de situatie moeten? Ik vind het heel erg voor je. Het komt niet door jou.
Elmervrouw: Ik vind het moeilijk te zeggen of het boek voor jou wat toevoegd aan het verhaal van het meisje zonder handen. In het boek over burn-out is het sprookje en de strekking van de uitleg gelijk. Er worden wel andere vergelijkingen gemaakt naar de burn-out toe. De rustfase van de burn-out is het zesde stadium waarin in het bos de handen van het meisje weer aangroeien. Je mag je terugtrekken in het bos. Je hebt rust nodig om je handen weer terug te laten groeien. Bij mij heeft vooral dit deel van het verhaal veel indruk gemaakt.
Face: idd burn-out hoeft niet burn-out gerelateerd te zijn. Ik zie het als een veranderproces. Je levensstrategie werkt niet meer onder de huidige omstandigheden. Het wringt, er is herstel en verandering en nodig. Beleef jij dat ook zo?
Lemonlime: Ik heb je verhaal in je topic gelezen en erop gereageerd. Het is zo herkenbaar. Slecht spreken/schrijven over je moeder is ontzettend moeilijk. Je moet een grote drempel over. Dit is een overlevingsmechanisme. Als kind zijn je ouders de meest fantastische personen. Je idealiseert ze omdat je afhankelijk van ze bent. Het idee dat ze niet goed voor je zouden zijn is dan levensbedreigend. Maar je bent nu volwassen. Je bent niet meer afhankelijk van haar. Als je contact wil verbreken, kun je dat doen.
nagelstylistje: Wat een rotsituatie waar je inzit. Ik hoop dat je snel eigen woonruimte zit. Je verhaal raakt me. Het is pijnlijk herkenbaar. Ik wens je veel sterkte toe. Hoe je moeder zich ook gedraagt, het ligt niet aan jou.
Elmervrouw: Ik vind het moeilijk te zeggen of het boek voor jou wat toevoegd aan het verhaal van het meisje zonder handen. In het boek over burn-out is het sprookje en de strekking van de uitleg gelijk. Er worden wel andere vergelijkingen gemaakt naar de burn-out toe. De rustfase van de burn-out is het zesde stadium waarin in het bos de handen van het meisje weer aangroeien. Je mag je terugtrekken in het bos. Je hebt rust nodig om je handen weer terug te laten groeien. Bij mij heeft vooral dit deel van het verhaal veel indruk gemaakt.
Face: idd burn-out hoeft niet burn-out gerelateerd te zijn. Ik zie het als een veranderproces. Je levensstrategie werkt niet meer onder de huidige omstandigheden. Het wringt, er is herstel en verandering en nodig. Beleef jij dat ook zo?
Lemonlime: Ik heb je verhaal in je topic gelezen en erop gereageerd. Het is zo herkenbaar. Slecht spreken/schrijven over je moeder is ontzettend moeilijk. Je moet een grote drempel over. Dit is een overlevingsmechanisme. Als kind zijn je ouders de meest fantastische personen. Je idealiseert ze omdat je afhankelijk van ze bent. Het idee dat ze niet goed voor je zouden zijn is dan levensbedreigend. Maar je bent nu volwassen. Je bent niet meer afhankelijk van haar. Als je contact wil verbreken, kun je dat doen.
nagelstylistje: Wat een rotsituatie waar je inzit. Ik hoop dat je snel eigen woonruimte zit. Je verhaal raakt me. Het is pijnlijk herkenbaar. Ik wens je veel sterkte toe. Hoe je moeder zich ook gedraagt, het ligt niet aan jou.
vrijdag 27 maart 2009 om 08:44
vrijdag 27 maart 2009 om 14:04
Een hug voor wie nodig.
Weinig toe te voegen als alleen wees trots op jezelf,het ligt idd. niet aan jou.
Ik heb momenten gehad dat ik mijn moeder haatte,echt!
Ik weet nu steeds meer dat ze door haar ziekte onmacht vertoonde.
En nu,nu begroot het me.Mijn moeder heeft zich nooit kunnen ontplooien en haar zelf mogen zijn dta realiseer ik me steeds meer.
Schreeuwde zelf zo om aandacht.En nóg.
Afgelopen w-end deelde ze weer mee ze wil niet meer leven.
Rode draad in haar bestaan.Pillen overdosissen ten top.
En nu is ze gewoon echt op (83),ziet niets meer zit thuis,komt nergens een vrouw die vol levenslust(ondanks haar hysterica van jewelste met de nodige rotzooi die ze eruit gooide richting ons kinderen dag in dag uit) is nu zo iel en klein en wil niet meer.
En ik vind dat vreselijk dat ze hierdoor heen moet oud,uitgeleefd moe.
Ik heb voor mijzelf gekozen en neem haar zo ze is en beviel het me niet ik zei er wat van maar liet me niet meer kwetsen.
En steeds nmeer kan ik inzien het waarom ze deed wat ze deed.En altijd dat schuldgevoel in haar zien achteraf.En iedere keer weer deed ze het.
Nouja,ik heb vandaga een telefoontje gehad en ik ben de komende 3mnd. gevrijwaard van verplicht solliciteren.
Dat was mijn vraag en de reden in ZW om te herstellen.
Het is gehonereerd.
Langzaam aan en tiojd ben ik nodig.Om weer het leven tegemoed te zien als iets fijns ipv. passief en gedistancieerd van alles.
Want ja door al wat ik heb doorstaan als kind als volwassen vrouw ook ben ik wantrouwend geworden want ja je hoort te kunnen vertrouwen op je ouders en als die er niet zijn dat draag je lang mee en dat breekt een keer flink op.
Weinig toe te voegen als alleen wees trots op jezelf,het ligt idd. niet aan jou.
Ik heb momenten gehad dat ik mijn moeder haatte,echt!
Ik weet nu steeds meer dat ze door haar ziekte onmacht vertoonde.
En nu,nu begroot het me.Mijn moeder heeft zich nooit kunnen ontplooien en haar zelf mogen zijn dta realiseer ik me steeds meer.
Schreeuwde zelf zo om aandacht.En nóg.
Afgelopen w-end deelde ze weer mee ze wil niet meer leven.
Rode draad in haar bestaan.Pillen overdosissen ten top.
En nu is ze gewoon echt op (83),ziet niets meer zit thuis,komt nergens een vrouw die vol levenslust(ondanks haar hysterica van jewelste met de nodige rotzooi die ze eruit gooide richting ons kinderen dag in dag uit) is nu zo iel en klein en wil niet meer.
En ik vind dat vreselijk dat ze hierdoor heen moet oud,uitgeleefd moe.
Ik heb voor mijzelf gekozen en neem haar zo ze is en beviel het me niet ik zei er wat van maar liet me niet meer kwetsen.
En steeds nmeer kan ik inzien het waarom ze deed wat ze deed.En altijd dat schuldgevoel in haar zien achteraf.En iedere keer weer deed ze het.
Nouja,ik heb vandaga een telefoontje gehad en ik ben de komende 3mnd. gevrijwaard van verplicht solliciteren.
Dat was mijn vraag en de reden in ZW om te herstellen.
Het is gehonereerd.
Langzaam aan en tiojd ben ik nodig.Om weer het leven tegemoed te zien als iets fijns ipv. passief en gedistancieerd van alles.
Want ja door al wat ik heb doorstaan als kind als volwassen vrouw ook ben ik wantrouwend geworden want ja je hoort te kunnen vertrouwen op je ouders en als die er niet zijn dat draag je lang mee en dat breekt een keer flink op.
vrijdag 27 maart 2009 om 20:19
Nou, eigenlijk oefende ik wat bewegingen uit de Rots & Water training die ik van de week heb gedaan, en zomaar ineens kwam zij bij me op... en heb ik bij elke schop tegen die boksbal ook meteen iets gezegd. En gaandeweg echt de kwaadheid gevoeld. Daarna ook verdrietig, maar ja, het zal er toch allemaal uit moeten, denk ik. Ik heb mezelf heel lang niets toegestaan wat echt voelen richting mijn ouders betreft, en daardoor bleef ik er maar in hangen, maar nu ben ik tenminste iets aan het verwerken. Hoop ik!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 27 maart 2009 om 20:20
Klopt vwb. die druk,gee dat scheelt zo he.
Het was een erg aardig iemand ze was ervaringsdeskundige,ja ik zei natuurlijk dat ik het gevoel heb me aan te stellen want zo ben ik helemala niet etcetc.
Nou zegt ze laat ik 1 ding zeggen je steld je niet aan,ze wist waar ik het over had.Had hetzelfde gehad(burnout) en dat is niet niks.
Nou nee idd.
Ja fijn die compassie heb ik wel nodig wnat vind het nog steeds wel ongeloofwaardig dara waar ik nu door heenga.
Ook al geef ik er ruiterlijk aan toe.
het blijft vreemd toch hoor.ik die alles wel aankon en doorging in alles.
Was het mss. dan toch vluchten?Voor hetgeen ik zelf zo nodig ben en dat alleen maar gaf aan anderen ipv. mezelf ook ?
Ik weet het niet.
Ik weet wél dat deze levensstrategie drastisch heeft te veranderen gewoon en ik mezelf voorop zet eerst en dan volgt de rest.
Dat gaat geleidelijk aan,en dat is goed.
Het was een erg aardig iemand ze was ervaringsdeskundige,ja ik zei natuurlijk dat ik het gevoel heb me aan te stellen want zo ben ik helemala niet etcetc.
Nou zegt ze laat ik 1 ding zeggen je steld je niet aan,ze wist waar ik het over had.Had hetzelfde gehad(burnout) en dat is niet niks.
Nou nee idd.
Ja fijn die compassie heb ik wel nodig wnat vind het nog steeds wel ongeloofwaardig dara waar ik nu door heenga.
Ook al geef ik er ruiterlijk aan toe.
het blijft vreemd toch hoor.ik die alles wel aankon en doorging in alles.
Was het mss. dan toch vluchten?Voor hetgeen ik zelf zo nodig ben en dat alleen maar gaf aan anderen ipv. mezelf ook ?
Ik weet het niet.
Ik weet wél dat deze levensstrategie drastisch heeft te veranderen gewoon en ik mezelf voorop zet eerst en dan volgt de rest.
Dat gaat geleidelijk aan,en dat is goed.
dinsdag 31 maart 2009 om 22:14
EV kan flink opluchten he even alles eruit slaan!
Ik hoop zo dat ik snel een baan vind straks en weg kan hier. Het is weer raak ze is na een week alweer 'verliefd' vorige week haar daarom ook maar 2 x paar uurtjes gezien. Ik vind het zo vervelend laatst zat ik met haar in de auto en probeer ik een gesprekje aan te knopen gaat ze steeds smsen met hem en ik wéét gewoon dat ze niet meer naar me luisterd, doet gewoon pijn.
Eigenlijk ben ik ook gewoon jaloers want ze had mij misschien niet meer gekregen als ze wist hoe ik was maar ze kiest wel steeds voor mannen in haar leven. Schaam me er ook gewoon voor dat ik dit zo voel.
Ze is tegen iedereen gemeen en kortaf behalve als het haar vriendjes of vriendinnen zijn.Bah ik kan gewoon niet zeggen hoe alleen ik me voel.. Mijn vrienden ben ik kwijt geraakt toen ik in een depressie ben gezakt. Ben blij dat ik hier wel mijn verhaal kwijt kan.
Ik hoop zo dat ik snel een baan vind straks en weg kan hier. Het is weer raak ze is na een week alweer 'verliefd' vorige week haar daarom ook maar 2 x paar uurtjes gezien. Ik vind het zo vervelend laatst zat ik met haar in de auto en probeer ik een gesprekje aan te knopen gaat ze steeds smsen met hem en ik wéét gewoon dat ze niet meer naar me luisterd, doet gewoon pijn.
Eigenlijk ben ik ook gewoon jaloers want ze had mij misschien niet meer gekregen als ze wist hoe ik was maar ze kiest wel steeds voor mannen in haar leven. Schaam me er ook gewoon voor dat ik dit zo voel.
Ze is tegen iedereen gemeen en kortaf behalve als het haar vriendjes of vriendinnen zijn.Bah ik kan gewoon niet zeggen hoe alleen ik me voel.. Mijn vrienden ben ik kwijt geraakt toen ik in een depressie ben gezakt. Ben blij dat ik hier wel mijn verhaal kwijt kan.
woensdag 1 april 2009 om 10:42
Nagelstylistje, natuurlijk kan je hier je verhaal kwijt. Ik kan me weinig ergers voorstellen als het idee hebben dat je door je moeder ongewenst bent...
Hier vind je in ieder geval een luisterend oor en een stevige schouder!
Verder vraag ik me ook af waar Feli uithangt... Is er al iemand die haar heeft geprobeerd te mailen? Ik ga het zo in ieder geval even doen. Als ik iets van haar hoor, meld ik me!
Hier vind je in ieder geval een luisterend oor en een stevige schouder!
Verder vraag ik me ook af waar Feli uithangt... Is er al iemand die haar heeft geprobeerd te mailen? Ik ga het zo in ieder geval even doen. Als ik iets van haar hoor, meld ik me!
