Vriend heeft longkanker

Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.

Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.

Mijn man ligt alweer een week in het ziekenhuis. We hebben afgelopen donderdag een gesprek had met de behandelend longarts over hoe nu verder. In principe kan immunotherapie nog gegeven worden, echter is mijn man daar nu te zwak voor. Hij moet eerst de kracht in zijn benen terug krijgen. Dus er werd voorgesteld dat hij naar een revalidatiecentrum gaat, waar hij kan aansterken. Als dat goed gaat en mijn man is sterker, dan kan er weer een scan gemaakt worden en met immunotherapie gestart worden. Dus het is nu wachten totdat er een plekje vrij komt, kan een week duren, kan 2 weken duren.
Eigenlijk was dat best wel oké nieuws van de arts, ik was namelijk bang dat hij zou zeggen van nou sorry maar we kunnen niets meer voor je doen, ik geef je nog een maand.
Ondanks dat dat niet gezegd is heb er nog steeds geen goed gevoel bij. De tintelingen in zijn buik en benen zijn wel wat afgenomen maar sinds 2 dagen is het nu hetzelfde gebleven. Hij kan nog steeds niet op zijn benen staan. Dus ik ben heel bang dat dat niet meer terugkomt, dat hij dus geen immunotherapie kan krijgen en hij dus eigenlijk uitbehandeld is. Daarnaast lijkt het wel of hij met de dag moeilijker praat, zijn stem valt af en toe weg. Ben bang dat de tumor in zijn long dus ook groeiende is. Ik had dat nog aan die arts gevraagd of dat zorgwekkend is. Volgens de arts kan dat een lymfeklier zijn wat tegen de stembanden drukt, maar niet de longtumor zelf. Terwijl ik over op internet lees dat je hees kan worden als de tumor in de linkerlong zit, wat bij mijn man ook het geval is.
Pff heb af en toe het idee dat ik mezelf gek maak, maar ben gewoon bang dat hij nu alleen maar achteruit gaat.

Wat wel heel fijn is, is dat we hem vandaag eind van de middag opgehaald hebben met rolstoel, en hebben we lekker gebarbecued bij mijn ouders. Was voor hem heel fijn om er even uit te zijn en voor mij heel fijn dat we lekker samen konden eten. Was wel hele onderneming, bij instappen en uitstappen bij de auto, dan moeten echt 2 mensen hem overeind helpen om hem in de rolstoel te krijgen. Maar goed het is allemaal gelukt, hij was wel blij dat hij weer terug was, hij was bekaf na dit uitje. Hopelijk kunnen we dit van de week nog eens doen.

Daarnaast heb ik de sleutel van ons nieuwe appartement gekregen afgelopen vrijdag. Gister en vandaag spulletjes ingepakt tussendoor. Morgen ga ik nog wat meubels kopen met mijn moeder en aankomende zaterdag willen we dan de grote dingen verhuizen. Ik vind het allemaal wel heel dubbel want ik ben heel erg bang dat hij nooit in ons nieuwe huisje zal slapen. Aan de ene kant ben ik wel blij dat we weggaan uit ons oude huisje, mijn man kan daar nooit meer naartoe, en ik heb daar natuurlijk allemaal herinneringen, maar dat vind ik best wel pijnlijk. Ik vind het ook niet zo prettig als ik nu in ons oude huis ben.
Maargoed, de enige reden dat we nu naar ons nieuwe huis gaan is vanwege mijn man. Die daar misschien wel nooit in komt. Echter zeiden mijn ouders wel dat ik dit grotendeels voor hem moet doen, dat hij wel een ‘thuis’ heeft zeg maar, die heeft hij nu natuurlijk niet. En als mijn man er niet meer is dat het voor mij een soort van nieuw begin is, andere woonruimte. Maargoed we zien wel hoe het loopt. In ieder geval deze week druk met verhuizen en hopelijk komt er snel een plekje vrij in het revalidatiecentrum.