Depressietopic - praat mee!

Vandaag gaat matig.

Mijn hoofd zat eigenlijk al heel vol met het plaatsen van de informatie die ik had gekregen van mijn woonbegeleider.

Maar toen ik vandaag van die discussie vertelde aan mijn casemanager, maakte hij het nog ingewikkelder.
Mijn gedachten gingen zelfs zo los na dat gesprek dat ik op moest passen niet richting psychotische gedachten te gaan. Over het thema heb ik nml vaak een (rand)psychose gehad.

Maar ik heb contact opgenomen met hem en toen werd het wel wat rustiger.

Ik ben nog erg piekerig, maar het gevaarlijke is er af. De avond duurt alleen wel lang. Ben ook nog opgefokt

Ik denk dat nachtrust mij straks goed gaat doen.

Ik heb gewoon een trauma met hulpverlening opgelopen. En als dat getriggert word kan dat goed mis gaan. Vorige zomer liep dat uit in complottheorie die ver gingen. Sliep niet meer want had allerlei theorieën wat er dan kon gebeuren.

Maar okee nu gelijk in het begin aangepakt.
Ik mis wel mijn oude casemanager. Haar begreep ik altijd.
Maar deze is ook wel goed, maar past wel wat minder.

Ik blijf kwakkelen psychisch gezien. Maar ik ben ook geen mijlen ver verwijderd van weer een goede fase. Ik hoop echt dat dit snel gaat komen!

Heuy, even een knuffel van mijn kant, hier gaat het nog steeds niet goed maar kan me er even gewoon niet zorgen over maken. Ga volgende week naar de LionKing musical en er komt een kitten bezichtiging aan dus focus mij daar zoveel mogelijk op. Maandag moet ik naar psychiater dus hopelijk word er iets duidelijk waarom het zo slecht blijft gaan.

Wat een rare dag. Ben op de fiets naar mijn werk gegaan. Ging op zich ok maar toen we aan het napraten waren kreeg ik vreselijke last van mijn maag. Ik probeerde heel hard het te verbloemen maar mijn collega (die ik ook 1 a 2 keer per week prive zie) had het door.
Eerst vroeg ze of het wel ging het fietsen. Ja hoor geen probleem! Toen vroeg ze of ze achter me aan moest rijden met de auto zodat ze wist of het gelukt was. Nuh lief maar hoeft niet. Nog even verder gepraat en toen naar mijn fiets gelopen maar had zo'n pijn dat ze de sleutel uit mijn hand haalde en zei: Ieb ik breng je naar huis dit is niet veilig. Uiteindelijk heeft zij mij naar huis gebracht en is mijn andere collega op mijn fiets achter ons aangereden zodat mijn fiets ook weer thuis was.
Wel heel lief maar voelde me zo ongemakkelijk en echt een aansteller immers er is niks gekomen uit dat onderzoek van van de week.

Toen ik thuis kwam moest ik echt strompelen en viel zo midden in een gesprek van mijn man en zijn woonbegeleidster. Ze waren erg lief maar ik vond het zo lastig allemaal.

Nou goed medicatie ingenomen en toen trok het weg. Ik ben even boodschappen gaan doen. Bij thuiskomst weer op de bank en toen kreeg ik spontaan een behoorlijk heftige astma aanval. Weer andere medicatie ingenomen (pufjes).
Persoonlijk denk ik dat de klachten van vandaag uiting waren van mijn psychische klachten en des te meer ik daarvan baal want dat staat voor mij gelijk aan jawel aanstellen. En ik mag mij niet aanstellen, ik moet gewoon even normaal doen.

En eigenlijk zouden we vanavond gaan wandelen met een groep maar de spanning en vermoeidheid begonnen toe te slaan en mijn man heeft besloten dat we naar mijn woonbegeleidster moeten luisteren die zegt dat ik wat liever voor mijzelf moet zijn. Dus nagedacht wat ik dacht wat het beste voor mij was en dat was dan toch thuisblijven.
Nu is mijn man nog even een stuk fietsen en gamen onderweg en ik zit (alweer) op de bank. Heb me stiekem gewogen ben ik 5 dagen tijd ruim een kilo aangekomen en dat snap ik niet want ik heb helemaal niet zo vreemd gegeten en wel wat bewogen.
Nou goed mijn eerste gedachte was: ik eet nooit meer wat om naar beneden te gaan flink te zuchten en toch mijn (verplichte) avond tussendoortje te nemen. Nootjes, iets wat mij juist wordt aangeraden omdat ik vega eet.

Ik ben zo moe. Moe van de dagen vullen, moe van stress, moe van het niet slapen en (de angst voor) nachtmerries, moe van controleren of mijn telefoon toevallig gaat en dat het de mevrouw is van de intake van vorige week. De spanning en klachten nemen erg toe.
Morgen komt mijn woonbegeleidster gelukkig maar volgende week komt ze niet. Ik woon in de buurt van nijmegen en in de vierdaagse week is het niet handig om deze kant overdag op te komen. Heb dan wel een telefoontje gepland.
Misschien ga ik morgen wel vragen of ze 2 keer kan bellen ipv 1 keer.

@Ibi, ik zie gewoon de straffende ouder boven alles zweven als ik je verhaal lees.. toch vind ik ook dat je toch voor jezelf probeert te zorgen, en dat vind ik moedig van je.
Wat je omschrijft is zo herkenbaar.. het gevoel hebben je aan te stellen, maar er om heen kun je ook niet.
Ik lees vaker dat je veel last hebt van nachtmerries... misschien heb ik nog een tip voor je?
Mijn psychiater kwam een tijdje geleden met een medicijn die je nachtmerries minder/weg zouden kunnen maken.
Ik slik het zelf nu 2 weken, en bij mij doet het niks... maar bij andere patiënten helpt het goed. Nu weet ik niet of ik hier zo medicatie mag neerzetten.. dus dat doe ik maar even niet, zo wel dan plaats ik het later als je het wilt weten?


Voor de rest voor iedereen
Hier gaat het niet zo lekker, zit er helemaal door heen aan vermoeidheid en energie en veel spanning

Dank je voor je reactie popjess1, wat naar dat het ook bij jou niet goed gaat en ook erg balen dat de medicatie voor jou niet werkt.

Is dat officieel een anti-epileptica toevallig? Ik ben de naam kwijt maar dat heb ik in het verleden idd geslikt tegen nachtmerries en flashbacks. Bij mij hielp het heel goed maar ik kreeg er de bijwerking van dat mijn gewrichten opzwollen.
Is nog een heel gedoe geweest was bij mijn handen en uiteindelijk kon ik niet meer alleen thuis zijn omdat ik zelfs geen zakje op de groenteafdeling meer kon pakken.
Huisarts dacht aan reuma, wekenlang onderzoeken bij reumatoloog totdat iemand in de bijsluiter als zeer zeldzame bijwerking gewrichtsklachten stonden. Niemand had het ooit echt mee gemaakt maar idd de pijn vertrok snel na het stoppen ervan.
Dat is nu zeker 6 jaar geleden en mijn hand is nooit meer helemaal in orde gekomen. Ik heb 2 kromme vingers.
Maar wel bedankt voor de herinnering hieraan. Als ik eens een gesprek heb met een psychiater kunnen we wel kijken of er wellicht een ander soort medicatie is waarbij ik die bijwerking niet heb.

Ja misschien is die straffende ouder wel weer heel hard aan het gillen. Ik ben inmiddels een beetje op het punt dat dat het enige is wat ik nog hoor en vaak ook geloof. Het is een worsteling maar wel fijn dat je ziet dat ik het wel probeer.

Graag gedaan IBI! Het is geen epileptische medicatie.. het is zelfs een medicatie die als ik dat goed begreep alleen aan mannen normaal gesproken word voorgeschreven, voor de prostaat! Alfuzosine heet het.
Mijn psychiater zei dat het niet lang pas is ontdekt, ze zijn er achter gekomen omdat veel veteranen met PTSS en deze medicatie vanwege prostaat kregen.. de nachtmerries verdwenen.
Het staat ook nog niet als officiële middel voor nachtmerries, zo nieuw schijnt het te zijn! (Dit stukje leg ik er bewust bij uit, omdat er nog niet veel van te vinden is op internet)
Dat van je andere medicatie klinkt echt naar en eng! Gelukkig hebben ze kunnen vinden waardoor het kwam.. maar dat je er blijvend iets aan hebt overgehouden is écht klote.
Ik baal trouwens echt verschrikkelijk dat die medicatie voor mij niks doet.. die nachtmerries zijn zo vermoeiend. Soms denk ik wel eens dat ik net zo goed de hele nacht beter wakker kan blijven, want dan hou ik meer energie over dan als ik slaap. Maargoed dat is natuurlijk al helemaal niet goed

Poeh... ik zie gewoon dikke megafoons om je heen als ik je bericht(en) lees, des te meer moedig van je dat je toch een beetje lief voor jezelf mocht zijn! Ik zie dat echt terug dat je het probeert!
Ik herken het trouwens enorm... ik heb ook heel erg last van straffende en veeleisende stemmen, dood vermoeiend. Als ze zo luid zijn is een dag doorkomen al een wonder.
Er valt niet tegen aan te worstelen als ze zo luid zijn... en het feit dat we het blijven proberen is al heel wat.

Knuffel voor iedereen!

Popjes en Ibi!

Hier ook wederom nachtmerries.
Ben kapot.

Kohaku
Wat vervelend, misschien heb je hier ook wat aan?

Oh nachtmerries, ook zo vervelend. Waar gaan die bij jullie over?
In een nachtmerrie werd en word ik meestal achterna gezeten door een onbekende man. Meestal getint. Het vaakst in mijn ouderlijk huis. Zodra ik een deur openmaak of dichtdoe komt er een engerd van de trap gerend die me gaat kietelen. Klinkt grappig, maar ik kan dan niks terugdoen ben helemaal verlamd. Deze droom heb ik al vanaf mijn 4e. Gelukkig komt hij niet heel vaak terug. Of ik moet naar de wc en de muren brokkelen af.

Nou ik ben gebeld door ggz instelling.
Over een week of 2 heb ik iig een afspraak met een psychiater die goed naar mijn medicatie gaat kijken maar ook verder de klachten gaat bekijken en bespreken.

Verder kunnen ze een behandeling aanbieden en dan wel Dialectische gedragstherapie. Ik vond het even gek omdat er veel staat over bij ernstige borderline en dat heb ik niet. Maar na verder lezen zag ik dat het hiervoor ontwikkeld is maar dat het steeds vaker bij andere diagnoses toegepast wordt.
Zover ik begrijp is dat dagbehandeling in een groep zoverre zo goed. Het enige puntje is dat de wachtlijst een jaar! is.
Over een paar weken/komende 2 maanden heb ik nog wel een afspraak met de mevrouw waarmee ik de intake mee heb gehad om te bespreken hoe ik dat jaar ga overbruggen.
Tja ik ben blij dat ik iets meer weet en ik wist dat er een wachtlijst zou zijn maar jeetje een jaar dat vind ik toch wel bizar hoe. Het zou niet moeten mogen.
Ik ben dus al in oktober 2018 hulp gaan vragen en dan zou de echte behandeling pas juli 2020 starten is toch niet normaal.

Maar goed ik heb dus wel een woonbegeleidster en die was er vandaag ook toen ik gebeld werd dus dat was fijn. Ze had zelf even gebeld omdat ik er zo gespannen om was.
Verder nog over volgende week gehad want dan zou ik alleen gebeld worden en ik heb gevraagd of ik wellicht 2 keer gebeld kon worden.
Ze vond het geen goed plan dat er niemand langs kwam komende week en heeft een afspraak gewijzigd met een andere cliënt en komt komende week alsnog daar ben ik wel blij om.

Ik weet niet hoe ik me voel. Ben blij dat ik niet meer neurotisch hoef te luisteren naar mijn telefoon. Maar jeetje een jaar wachten. Toch al het gevoel tijden stil te staan.

Over de nachtmerries, ik herinner me ze vaak niet. Maar mijn man zegt dat ik vaak hysterisch gil in mijn slaap: help me help me.
En anders even hysterisch: laat me los, laat me los. Ik heb verder geen ervaringen met niet fysiek losgelaten worden, ik denk dat ik psychisch loslaten bedoel, anders kan ik geen verklaring vinden.

@ibi. Jemig een jaar! Pfoe dat is nogal lang. Ik word wel boos als ik lees over zulke wachtlijsten. Een medeclient van mijn afdeling heeft mij verteld dat ze voor deze afdeling twee jaar moest wachten. Ik heb er ook 1,5 jaar voor moeten wachten.

Die wachtlijsten daar zou echt wat aan moeten gebeuren. Maar daar heb jij niets aan. Hopelijk bieden ze goede overbrugging waar je ook al van kan leren.

Dgt heb ik weleens van gehoord/over gelezeb. Ik heb vroeger VERS gehad. Dat lijkt er op, maar is minder uitgebreid. Vond ik erg goede therapie! De beste die ik heb gehad.

Snap dat je even niet weet hoe je je moet voelen. Gewoon even rustig laten bezinken.
Sterkte!

Ik ben nog steeds erg moe en heel erg aan het piekeren. Bijvoorbeeld over de samenwerking met mijn casemanager. Mijn angsten rond de psychiatrie komen een beetje naar boven.

Ik heb gevraagd of hij maandag over onze samenwerking wil praten. Maar hij leest maandag die mail pas, dus dan weet ik pas of dat kan. En ik weet niet of hij mij kan geruststellen of het alleen maar erger maakt.

Ik ben gewoon bang dat ze me weer veel zieker gaan maken. En ik ben bang om me in die angst te verliezen.

Reageer later meer maar moet het even kwijt.

Ik had een vriendin via de app verteld over het gesprek en de wachtlijst. Ow zegt ze ja das wel bizar. Gelukkig gaat het goed met jou en kun je wel wachten maar er zijn zoveel mensen slechter aan toe.
Vind dat zo dubbel. Iedereen zegt steeds: wat zie je er goed uit! Mensen kunnen niet geloven dat het helemaal niet goed gaat met mij. Aan de ene kant is dat heel fijn een geweldig masker die nooit af gaat. Maar het kan ook tegen mij keren. Je wil niet weten wat een werk het was om mij afgekeurd te krijgen.
Ik verzorg mijzelf, ik heb sociale afspraken, eet gezond, heb een gelukkig huwelijk, ben veel afgevallen dat is wat mensen zien.
De moeite die dat kost, de energie die dat kost, de nachtmerries, de angsten, de nonstop negatieve gedachtes. Ik haat mijzelf, walg van mijzelf en vaak wil ik dood en geloof ik dat iedereen om mij heen dat ook liever heeft.
Dat zien mensen niet, mensen zien het uiterlijk vertoon, mensen zien mijn masker.
Maar dat zelfs een goede vriendin van mij schrijft dat het bij mij gelukkig mee valt vind ik lastig. Ben ik nou zo goed in verbloemen of kent ze mij zo slecht? Of gaat het al met al eigenlijk toch wel ok met mij? Soms weet ik het allemaal echt niet meer.

Fade knuffel terug. Wat een schattige poezen. Wij hebben hier een kitten rondhuppelen. Zo lief.
Choco, wat naar dat je bang bent je in de angst te verliezen. Herkenbaar hoor dat je allerlei scenario s bedenkt. Doe ik ook, en altijd wint bij mij de “slechte uitkomst” in mijn hoofd. Denk dat het komt omdat we moeite hebben met relativeren. Hoop dat je wat afleiding kunt vinden zodat je hopelijk wat ontspant.
Ibi wat een ongelooflijk verhaal. Een jaar wachten...ik word er boos van. Psychische hulp zou net zo vanzelfsprekend moeten zijn als naar de huisarts gaan.
Dat van er goed uitzien en je slecht voelen herken ik heel erg. Ook mijn vriendin zei in mijn slechte periode: je ziet er goed uit zeg! Blij dat het beter met je gaat. Ik voelde me verschrikkelijk maar wilde niet weer in huilen uitbarsten, dus masker op. Ook toen vroeg ik me af of ze me wel echt kende.
Ik denk dat mensen die, gelukkig, zelf nooit een depressie hebben gehad geen idee hebben hoe het van binnen voelt.
Zelfs tijdens therapie zei iemand tegen mij: wat ben jij lekker relaxed en ontspannen.
Toen heb ik wel gezegd dat ik me alles behalve dat voelde.
Het ligt echt niet aan jou Ibi, hoop echt dat je deze gedachten los kunt laten.
Jij weet wat je voelt, en dat is , vaak, niet aan je uiterlijk af te lezen.

Dikke knuffel voor allemaal

Choco,
goed om te lezen dat jij goede ervaring hebt met vergelijkbare therapieën.
Wat naar dat je angsten hebt. Heb je iig het weekend een planning om dingen te doen al is het maar ter afleiding?

Fade,
Dank je wel! Hopelijk gaat het wel ok met je.

Kohaku,
Nachtmerries zijn ook slopend. Veel sterkte.
Wat goed dat er ook leuke dingen op de planning staan en dat je hier naar uit kan kijken.

Hondenmens,
Nee die droom lijkt me helemaal niet grappig maar idd juist erg beangstigend.

Overigens weet ik wel dat ik regelmatig droom dat ik moet plassen maar steeds als ik in de buurt van de wc kom gebeurd er iets waardoor ik niet kan. Meestal moet ik dan gewoon echt plassen en schrik wakker en ga dus naar de wc.
Ik heb dat ooit eens gezegd tegen mijn oom en die zei later dat hij tegenwoordig mijn stem en woorden hoort in zijn slaap als hij moet plassen. Das dan wel weer grappig om te horen.

Popjes,
Logisch dat je ervan baalt dat die medicatie niks lijkt te doen. Ik ga het toch wel bespreken met mijn nieuwe psychiater hoewel ik denk dat zij zich meer wil gaan richten op mijn huidige medicatie.
Heb je kans dat de medicatie alsnog gaat werken als je spiegel stabiel is of is het medicatie die snel behoort te gaan werken.

@Fade, ik hoop dat je het snel wat beterder met je gaat.

@IBI, medicatie zou snel effect moeten hebben. Ik heb vandaag nog telefonisch contact gehad met mijn psychiater en besloten dat ik er mee stop.. hoef ook niet af te bouwen ofzo.
wat verschrikkelijk dat er zo'n lange wachtlijst is!
Wel heel fijn dat je woonbegeleidster erbij was, gelukkig heb je die wel en zo te lezen doorziet ze jouw masker wel anders had ze niet aangegeven dat het beter was dat er iemand kwam.
Dat over die vriendin.... is dat misschien niet een wisselwerking? Hoe open ben jij naar haar hoe het met je gaat, wat je angsten ect. zijn?
Er zullen altijd mensen jammer genoeg om je heen zijn die zo zullen reageren.
Wat ik de afgelopen 2 jaar wel heb geleerd is dat ik zelf voordat ik instorte heel erg gesloten was.. terwijl ik zelf dacht dat ik opener was en dat komt omdat ik dacht dat de gedachten gangen die ik had iedereen zou hebben, en anderzijds schaamde ik me ook heel erg voor mijn gedachtes ect.
Toen ik instortte móest ik letterlijk alles vertellen wat er in mijn hoofd om ging en toen ging ik mij pas beseffen dat dit helemaal niet 'gewoon' is...
En inmiddels probeer ik mij voor te houden dat hoe graag ik ook wil dat anderen mij aanvoelen en snappen, dit totaal niet mogelijk is en het al heel waardevol is als iemand begrip heeft en open staat om naar mij te luisteren hoe het voor mij voelt..
Is nog steeds heel vaak niet makkelijk om dit voor me te blijven houden hoor

@hondenmens mijn nachtmerries hebben altijd bepaalde thema's, en ze zijn zo realistisch doordat de gezichten van de mensen die ik ken/kende er steeds in voor komen... waardoor ik zo van slag wakker word dat ik niet weet of het nu écht is of een nachtmerrie waardoor het dagen kan blijven hangen en ik soms ook na moet vragen of het echt gebeurd is.. dood vermoeiend het bepaalt mijn hele dag.

@ mente wat leuk een kitten, niks fijner dan katten!

@choco goed dat je een mailtje hebt gestuurd, ik hoop voor je dat het juist helpend kan zijn ipv nog meer wantrouwen

Super herkenbaar dat mensen het aan buitenkant niet zien.
Ik lees hier veel mee maar schrijf heel soms mee.

Ik verzorg me ook goed, sport veel en probeer ook positief over te komen, maar van binnen... Ik weet als ik dat allemaal niet doe dat ik kopje onder ga, maar mensen zien niet hoeveel moeite het kost om je hoofd boven water te houden.
En je wil ook niet altijd het erover hebben, mensen snappen het toch nooit helemaal.

Maar ook die kleine stappen die je zet die voor anderen misschien heel vanzelfsprekend zijn.. zoals op tijd opstaan, sporten, werk (parttime, meer uren kan ik echt niet aan) bezig blijven.

Dat voelt voor mij echt als een dagtaak, omdat het allemaal 2x zoveel energie kost. Dat ik met periodes zwaar aan mijn tax zit, zoals nu en nee ik heb het niet heel druk, heb vakantie, maar het gaat om de dingen die in mijn hoofd omgaan, de vermoeidheid van ondanks hoe ik me vaak voel het toch altijd maar proberen.

En andere mensen hebben het natuurlijk allemaal veel drukker als ik en die zien alleen mijn lege agenda en denken, goh wat doe je zoal de hele dag?
Maar zo voelt het voor mij echt niet...

Ahh zo lief die foto Fade , knuffel terug en hopelijk voel je je ook gauw weer wat beter

@yesss, dat is precies hoe ik me voel.

IBI: oh, wat zeg je F**KKING nu? Een JAAR? bizar. echt bizar. ik ben razend benieuwd over hoe ze dat jaar denken te overbruggen. echt, serieus. Ik ben plaatsvervangend gefrustreerd voor je.
Mbt: je ziet er goed uit. Tja. dat is het probleem denk ik bij velen van ons. doordat we structuur aanleren en langzaam aan weer voor onszelf gaan zorgen, ziet de buitenwereld niet (meer) dat het veel kost. Mijn man moet ik elke keer uitleggen dat "ik er nog lang niet ben" en dat ik "zo moe ben dat ik vroeg ga slapen" Echt elke keer. Dus elke overwinning werkt tegen ons. Je krijgt de neiging om de handdoek in de ring te gooien en jezelf weer te verwaarlozen gewoon om begrip te krijgen. Maar dat is ook niet de goede weg. Ik heb op een gegeven moment besloten dat de buitenwereld er niet meer toe doet. Het gros van de wereld, de vreemden die we zien bij de bushalte, bij het schap "sjippies" in de supermarkt weet niet wie we zijn en wat we meezeulen Omgekeerd weten wij dat van hen ook niet. Dus ik laat het zo en probeer me er niet druk over te maken. Ik probeer mezelf voor te houden dat elke stap die ik zet, elke overwinning die ik behaal voor mijzelf is. en dat die het waard is, ongeacht of een ander het ziet of niet. Overigens amuseer ik mij er altijd mee, als ik in de auto zit (als passagier) om naar de andere auto's te kijken en mijzelf hardop af te vragen waar die heen gaan en wat hun achtergrond is. Erg vermakelijk. jammer genoeg kom je er nooit achter of het klopt; met 180 km per uur je raampje opendraaien bij een inhaalmanoeuvre om aan de ingehaalde te vragen waar de reis heengaat en waarom, is niet helemaal wat veilig verkeer Nederland voor ogen had, denk ik.

nachtmerries: ik heb ze veel gehad, tot ik via de psychsomatisch fysiotherapeut allerlei oefeningen meekreeg en de "sleepmusic" ontdekte. ik sliep gemiddeld 2 uur per nacht en zelfs die uren waren onrustig. de "sleepmusic" (gratis via bijv. youtube) zette ik op en door de "deltawaves" kwamen mijn hersen in een rusttoestand waardoor ik èn sliep èn de nachtmerries langzaam maar zeker verdwenen. nu heb ik de oefeningen en muziek niet meer nodig. ik had geen terugkerende thema's of personen in de nachtmerries. Wat mij nu nog wel opvalt (ik heb een smartwatch) dat ik veel remslapen heb, (dat kan ie monitoren) meer dan gemiddeld. Dus ik ben wel aan het verwerken, maar ik heb het niet door. 't is net als mijn dagelijks leven eigenlijk: ik ben wakker maar registreer niets, behalve het woord "sale" bij de kledingwinkels Magisch is dat woord ...

mentel : een kitten

fade: wij houden je vast!

hier is het werkelijk waardeloos. had ik ook verwacht. gelukkig is het weekend en kan ik opladen. ga ik ook doen. man gaat morgen weg naar het buitenland voor zijn werk 1 weekje. en net nu wordt het een zware week, ik krijg op 1 en dezelfde dag, letterlijk aansluitend: een beoordelingsgesprek en een gesprek over mijn toekomst bij het bedrijf. Hoe verzin je het. met de peut op Ibiza (of waar ze dan ook zit) en manlief over de grens sta ik er alleen voor. mijn mantra is " kalmte kan je redden" . Als ik dat maar vaak genoeg zeg, komt het vast wel goed ...

Kittens! Ik ga vanmiddag naar een kitten kijken
Had gisteren een heel verhaal getypt en het was weg en had geen zin om overnieuw te typen.

Hier wederom heel slecht geslapen. Zal eens kijken of ik zulke muziek kan vinden, kan geen kwaad om te proberen.

@ FadeToBlack: Schattige foto. Ik ben zelf geen kattenmens, hoewel we thuis wel tot mijn 11e katten hadden. Maar vind ze vaak zo leuk lachen.

@Kohaku: Wat voor kitten? Ik vind Maine Coons prachtige katten.

Ik ben angstig in paniek.

Het is toch raar dat als je een scenario zou schrijven om mij kapot te maken het precies dit scenario is.

Hoe moedwillig is dit alles dan?!

Ik weet dat ik weg moet. Maar het is soort Stockholm syndroom.

Ik voel mij angstig en gestresst.

Ik zie alles nog correct, maar verlies bijna controle...

Dat klinkt heftig chocoladeballetjes.
Kan je met iemand praten? Kan iemand je helpen voldoende controle te houden?
Desnoods anoniem via https://www.deluisterlijn.nl/?
Sterkte