Gezondheid
alle pijlers
Vriend heeft longkanker
zaterdag 9 februari 2019 om 11:58
Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen
Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
donderdag 18 juli 2019 om 15:56
Sterven is heel erg intiem én een groot raadsel soms. De ene persoon ‘piept er tussenuit’ terwijl de ander lijkt het lijkt te timen. Mijn vader maakte mijn moeder wakker, 5 seconden voor hij ging. En ook dat zorgde voor schuldgevoel.
Bedenk dat je relatie en wederzijdse liefde niet in de laatste minuten van iemands leven worden bepaald. Ook iemand die alleen sterft, sterft omringt door de mensen die hij of zij liefheeft.
Bedenk dat je relatie en wederzijdse liefde niet in de laatste minuten van iemands leven worden bepaald. Ook iemand die alleen sterft, sterft omringt door de mensen die hij of zij liefheeft.
donderdag 18 juli 2019 om 16:07
Precies, het is intiem, daar wil ik liever ook niet allemaal mensen bij, mijn wens is, als ik ooit aan de beurt ben, dat ik sterf in de aanwezigheid van mijn man, terwijl hij mijn hand vasthoud. Ik wil ook niet opgebaard liggen, dan ben ik zo kwetsbaar voor mijn gevoel, en iedereen kan dan kijken. Pink, doe gewoon waar je je goed bij voelt. Hij weet toch wel dat je van hem houdt.kindrebel schreef: ↑18-07-2019 15:56Sterven is heel erg intiem én een groot raadsel soms. De ene persoon ‘piept er tussenuit’ terwijl de ander lijkt het lijkt te timen. Mijn vader maakte mijn moeder wakker, 5 seconden voor hij ging. En ook dat zorgde voor schuldgevoel.
Bedenk dat je relatie en wederzijdse liefde niet in de laatste minuten van iemands leven worden bepaald. Ook iemand die alleen sterft, sterft omringt door de mensen die hij of zij liefheeft.
donderdag 18 juli 2019 om 22:04
Er zijn topics die je volgt en nooit vergeet.
Omdat ze indruk maken. Veel indruk.
Omdat je met iemand meeleeft terwijl je diegene niet kent.
Het forum speciaal elke dag opent om te lezen.
Dit is er zo één. Net als dat van IBI destijds.
Ik begin dan te lezen vanuit affiniteit vanwege mijn werk eigenlijk (oncologieverpleegkundige), maar kan het dan niet meer loslaten.
Wat een leed, wat een liefde (Ook in de reacties
), wat herkenbaar ook.
voor pink wombat en iedereen die zich ook maar een beetje in dit topic herkent.
Omdat ze indruk maken. Veel indruk.
Omdat je met iemand meeleeft terwijl je diegene niet kent.
Het forum speciaal elke dag opent om te lezen.
Dit is er zo één. Net als dat van IBI destijds.
Ik begin dan te lezen vanuit affiniteit vanwege mijn werk eigenlijk (oncologieverpleegkundige), maar kan het dan niet meer loslaten.
Wat een leed, wat een liefde (Ook in de reacties
), wat herkenbaar ook. voor pink wombat en iedereen die zich ook maar een beetje in dit topic herkent.
tsja.....
donderdag 18 juli 2019 om 23:29
Wat fijn om jullie berichtjes te lezen over hoe het overlijden bij jullie dierbare ging. Ik weet wel dat het voor iedereen anders is en dat er geen goed of fout is. Maar ik heb het hier nooit met mijn man over gehad, dus ik weet niet hoe mijn man hierin stond. Ik heb inderdaad het gevoel dat als ik bij hem ben, dat ik weg wil, en als ik weg ben wil ik weer terug. Alhoewel, ik zit soms even op een stoel in de badkamer, dat ik gewoon even weg ben en niet naar zijn zware ademhaling hoef te luisteren. Misschien hoop ik wel stiekem dat als ik uit de badkamer loop, dat 1 van mijn ouders zegt dat hij overleden is. Ik wil er denk ik eigenlijk niet bij zijn maar ik zou het ook verschrikkelijk vinden als hij overlijdt dat hij dat ‘alleen’ heeft gedaan, zonder mij erbij. Ik ben bang voor het overlijden omdat het dan zo definitief is, dan is hij er echt niet meer en moet ik alleen verder. Mijn man zei altijd dat hij niet wist wat hij zonder mij moest, maar ik heb precies hetzelfde. Ik heb echt geen idee hoe ik zonder hem verder moet. We zeiden een paar x per dag hoeveel we van elkaar hielden en dat we elkaars alles waren en dat we niet zonder elkaar konden. En nu heb ik dat al paar dagen niet gehoord.
Hij zei maandag nog tegen me dat hij zo blij met me is, voor alles wat ik voor hem doe. Hij zei dit toen hij al verward was, maar misschien dat het daarom wel zoveel waarde voor me heeft. Ondanks dat hij toen al verward was en misschien dingen minder ging beseffen, besefte hij dit nog wel.
Hier is er verder weinig verandering. Vannacht rond half 4 was mijn man wat onrustig. Hij lag gisteren met zijn hand op zijn borst, ik heb toen vlak voordat ik ging slapen zijn hand naast zich neergelegd. Maar vannacht lag hij weer met zijn hand op zijn borst onrustig heen en weer te bewegen. Hij heeft toen een morfine spuitje gekregen en is toen weer rustig geworden. Vanochtend om half 9 weer precies hetzelfde, hij heeft morfine spuitje gekregen alleen dit deed niet zoveel. Hij heeft nu een pomp met slaapmiddel en een morfine pomp. Morfine pomp is vanmiddag 1x omhoog gezet, en hij is nu al een hele tijd rustig aan het slapen, hij krijgt nog wel vocht, echter is dit wel naar beneden bijgesteld. Hij produceert minder urine, dus vocht zal wel naar zijn organen gaan of wordt ergens anders opgeslagen. Hij krijgt daarnaast ook wat donkere vlekken op zijn knieën en handen. En nu is het nog steeds afwachten. Ik zit hier vaak met mijn schoonzus en ouders op zijn kamer. Volgens de arts kan het nog wel dagen duren voordat hij komt te overlijden.
Het doet me pijn om hem zo te zien, helemaal van de wereld. En het doet me pijn om te weten dat hij dit echt niet gewild zou hebben. Hij wilde geen kasplantje zijn. Niet voor zichzelf, maar zeker ook niet voor mij en alle naasten om ons heen. Hij vond het verschrikkelijk voor mij dat ik dit mee moet maken en hij wilde het voor mij ook zo goed mogelijk regelen. Bij het gesprek wat we hebben gehad over euthanasie met de huisarts, heeft mijn man gezegd dat hij niet wilde dat ik in een situatie kwam waarbij ik allerlei keuzes moest maken omdat mijn man die keuzes dan niet meer kon maken. Helaas is dit wel gebeurd.
Ik ben ook alleen maar in mijn hoofd de afgelopen dagen aan het afspelen. Wat is er gebeurd? Wanneer is het gebeurd? Hoe is het gebeurd? Wat heb ik mist? Wanneer is het begonnen? Ik denk dat zaterdagochtend zijn laatste heldere momenten zijn geweest. Hij heeft toen nog gezegd dat hij het ene moment zoiets heeft van trek de stekker er maar uit. Het volgende moment wilde hij nog alles aangrijpen wat hij kon. Maar 1 ding was zeker: hij was er nog niet klaar voor om dood te gaan, en toen moest hij een klein traantje wegpinken. En paar dagen later ligt hij op zijn sterfbed, zo oneerlijk.
We zeiden een paar x per dag hoeveel we van elkaar hielden en dat we elkaars alles waren en dat we niet zonder elkaar konden. En nu heb ik dat al paar dagen niet gehoord. Hij zei maandag nog tegen me dat hij zo blij met me is, voor alles wat ik voor hem doe. Hij zei dit toen hij al verward was, maar misschien dat het daarom wel zoveel waarde voor me heeft. Ondanks dat hij toen al verward was en misschien dingen minder ging beseffen, besefte hij dit nog wel.
Hier is er verder weinig verandering. Vannacht rond half 4 was mijn man wat onrustig. Hij lag gisteren met zijn hand op zijn borst, ik heb toen vlak voordat ik ging slapen zijn hand naast zich neergelegd. Maar vannacht lag hij weer met zijn hand op zijn borst onrustig heen en weer te bewegen. Hij heeft toen een morfine spuitje gekregen en is toen weer rustig geworden. Vanochtend om half 9 weer precies hetzelfde, hij heeft morfine spuitje gekregen alleen dit deed niet zoveel. Hij heeft nu een pomp met slaapmiddel en een morfine pomp. Morfine pomp is vanmiddag 1x omhoog gezet, en hij is nu al een hele tijd rustig aan het slapen, hij krijgt nog wel vocht, echter is dit wel naar beneden bijgesteld. Hij produceert minder urine, dus vocht zal wel naar zijn organen gaan of wordt ergens anders opgeslagen. Hij krijgt daarnaast ook wat donkere vlekken op zijn knieën en handen. En nu is het nog steeds afwachten. Ik zit hier vaak met mijn schoonzus en ouders op zijn kamer. Volgens de arts kan het nog wel dagen duren voordat hij komt te overlijden.
Het doet me pijn om hem zo te zien, helemaal van de wereld. En het doet me pijn om te weten dat hij dit echt niet gewild zou hebben. Hij wilde geen kasplantje zijn. Niet voor zichzelf, maar zeker ook niet voor mij en alle naasten om ons heen. Hij vond het verschrikkelijk voor mij dat ik dit mee moet maken en hij wilde het voor mij ook zo goed mogelijk regelen. Bij het gesprek wat we hebben gehad over euthanasie met de huisarts, heeft mijn man gezegd dat hij niet wilde dat ik in een situatie kwam waarbij ik allerlei keuzes moest maken omdat mijn man die keuzes dan niet meer kon maken. Helaas is dit wel gebeurd.
Ik ben ook alleen maar in mijn hoofd de afgelopen dagen aan het afspelen. Wat is er gebeurd? Wanneer is het gebeurd? Hoe is het gebeurd? Wat heb ik mist? Wanneer is het begonnen? Ik denk dat zaterdagochtend zijn laatste heldere momenten zijn geweest. Hij heeft toen nog gezegd dat hij het ene moment zoiets heeft van trek de stekker er maar uit. Het volgende moment wilde hij nog alles aangrijpen wat hij kon. Maar 1 ding was zeker: hij was er nog niet klaar voor om dood te gaan, en toen moest hij een klein traantje wegpinken. En paar dagen later ligt hij op zijn sterfbed, zo oneerlijk.
donderdag 18 juli 2019 om 23:38
Wat een intense tijd ga je dan door he.. Al die vragen, al die scenario's, wat als, de keuzes en bijbehorende gevoelens, tegenstrijdige emoties, de onzekerheid en nooit zeker weten dat wat je doet, het juiste is. Wat is überhaupt juist..
Wat moet het zwaar voor jou zijn, voor jullie. Ik kan me er amper iets bij voorstellen. Maar je doet het goed. Je bent enorm sterk en vol liefde. Dat lees in alles. En het komt goed, maar dat zijn zorgen voor later. Zover is het niet en het is niet eerlijk om van jezelf te vragen daar nu prioriteit aan te geven.
Zorg goed voor jezelf. Juist nu.
Wat moet het zwaar voor jou zijn, voor jullie. Ik kan me er amper iets bij voorstellen. Maar je doet het goed. Je bent enorm sterk en vol liefde. Dat lees in alles. En het komt goed, maar dat zijn zorgen voor later. Zover is het niet en het is niet eerlijk om van jezelf te vragen daar nu prioriteit aan te geven.
Zorg goed voor jezelf. Juist nu.
donderdag 18 juli 2019 om 23:47
Lieve Pinky, wat heeft jou man het getroffen met jou. Je klinkt in alles zo liefdevol.
Weer ontroer je me en huil ik met je mee.
Misschien is het stom, misschien ook niet. Maar ik ben vanmiddag de kerk ingelopen om een kaarsje voor jullie aan te steken. Ik ben niet gelovig, maar ik vind het wel een mooie en fijne manier om bij mensen stil te staan.
Ik denk aan jullie.
Weer ontroer je me en huil ik met je mee.
Misschien is het stom, misschien ook niet. Maar ik ben vanmiddag de kerk ingelopen om een kaarsje voor jullie aan te steken. Ik ben niet gelovig, maar ik vind het wel een mooie en fijne manier om bij mensen stil te staan.
Ik denk aan jullie.
Het is beter om een kaars aan te steken, dan de duisternis te vervloeken.
~ In loving memory of AnnA.
~ In loving memory of AnnA.
vrijdag 19 juli 2019 om 00:02
Wat een liefde, dankjewel
vrijdag 19 juli 2019 om 00:04
Jeetje wat mooi zeg. Zo lief dat je aan ons denkt en dat voor ons doet terwijl we elkaar niet kennen. Zo lief van jeCaaf-Dracula schreef: ↑18-07-2019 23:47Lieve Pinky, wat heeft jou man het getroffen met jou. Je klinkt in alles zo liefdevol.
Weer ontroer je me en huil ik met je mee.
Misschien is het stom, misschien ook niet. Maar ik ben vanmiddag de kerk ingelopen om een kaarsje voor jullie aan te steken. Ik ben niet gelovig, maar ik vind het wel een mooie en fijne manier om bij mensen stil te staan.
Ik denk aan jullie.
vrijdag 19 juli 2019 om 00:08
Pfff, zo jong nog. Wat een heftige tijd ga je doorheen en wat is het allemaal snel gegaan. In januari opende je dit topic en nu moet je al afscheid nemen. Wat fijn dat je schoonzus en je ouders je zo bijstaan. Leven zijn ouders ook nog? Het is hartverscheurend om te lezen, laat staan dat je het meemaakt.
anoniem_36795 wijzigde dit bericht op 19-07-2019 00:09
4.60% gewijzigd
vrijdag 19 juli 2019 om 00:14
Ook ik heb dit topic vanaf het begin af aan gevolgd, en het raakt mij diep. De eerlijkheid in wat en hoe je alles opschrijft(typt) is bewonderenswaardig te noemen PW. Ik ben de zoveelste in de rij die je steun en kracht toewenst en een dikke knuffel geeft, maar hoop dat het je een beetje goeddoet, te weten dat er oprecht veel mensen zijn op dit forum die met jou meeleven en jou het beste gunnen en wensen.
