Gezondheid
alle pijlers
Vriend heeft longkanker
zaterdag 9 februari 2019 om 11:58
Eerste kerstdag werd mijn vriend verkouden met veel hoesten erbij. Verkoudheid ging over, hoesten niet en dat werd steeds pijnlijker. Halverwege januari voelde hij met een hoestbui een knak bij zijn ribben. Mijn vriend ging gelijk naar de huisarts, die stuurde hem door naar het ziekenhuis voor een foto.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
Conclusie was een gebroken rib en ze zagen iets bij zijn longen wat ze niet vertrouwden.
Vriend kreeg een scan en vorige week hebben we echt het meest verschrikkelijke nieuws gekregen.
Longkanker met uitzaaiingen naar oa zijn rib, daarom is die ook gebroken, stukje lymfe, lever en er zit een plekje bij zijn heup. Arts zei gelijk dat hij dit niet kon genezen, alleen maar tijd rekken.
Onze wereld is ingestort, onze toekomst plannen die we samen hadden kunnen we niet meer uitvoeren. Het is allemaal zo onwerkelijk, we leven in een complete nachtmerrie.
Zonder behandeling geeft de arts hem een half jaar, met behandeling kan het met een paar maanden tot paar jaar gerekt worden, mits het aanslaat.
Dinsdag krijgt hij zijn eerste chemo en maandag krijgen we te horen of hij ook immunotherapie erbij krijgt.
Ik ben zo bang voor alles wat komen gaat, dat ik hem zie aftakelen en dat het moment gaat komen dat ik mijn grote liefde moet gaan missen
Geen idee hoe ik dit allemaal moet gaan doen. We proberen nu nog zoveel mogelijk te genieten en leuke dingen te doen zolang het nog kan.
vrijdag 26 juli 2019 om 11:46
Dankjewel Mammezel voor je uitgebreide post (iedereen bedankt die heeft gereageerd hoor!) Zo lief wat je allemaal zegt.mammezel schreef: ↑26-07-2019 11:14Goede morgen, Pink.
De dag na de begrafenis, vreemd he. Jouw man is herleid tot een hoop as, jammer dat je zijn lichaam niet meer tastbaar kan aanraken.
Die speech ... wow! Waarom ben ik niet verbaasd over die speech van jou! Ik lees een vrouw die verdriet heeft, absoluut. Maar ik lees ook veerkracht en drive om niet de verslagen vrouw te blijven. En dat is knap. Maar je moet het kunnen, je moet daar de juiste persoonlijkheid voor hebben. En die heb jij vast en zeker. Als ik in contact kom met iemand die geconfronteerd wordt met een overlijden dan zeg ik altijd: 'ik wens je aanvaarding en ik wens je ook dat je over een tijd toch nog plezier in het leven zal hebben.'
Want 'aanvaarding' ... er is eigenlijk geen andere mogelijkheid dan te aanvaarden, als men niet-aanvaardt, wordt men bitter en blijft het overlijden nog steeds een feit. Zo een proces heeft men niet altijd in hand, maar daar maak ik mij bij jou geen zorgen over. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik jouw verdriet minimaliseer!
En dat 'plezier in het leven', is er iets mooiers dat men een mens kan wensen? Ik heb altijd eindeloos veel respect voor mensen die een zwaar verdriet in hun rugzak meesleuren, maar er toch nog maken wat er van te maken valt. In de eerste plaats voor de mensen zelf, maar ook voor hun omgeving. Ik vind het jammer dat mensen (kiezen ze waarschijnlijk niet zelf voor) blijven 'hangen' in hun verdriet, het verdriet an-sich als het ware koesteren. Maar daarvoor ben ik bij jou helemaal niet bang, je gaat je Edwin meenemen op je verdere levenspad en de positieve invloed die hij in zijn te korte leven op jou heeft gehad, dat maakt van jou nog een veel rijkere Pink!
Hoe is dan de rest van de dag gisteren verlopen? Er was de crematie, maar is hij uitgestrooid geworden of bewaar je zijn stoffelijke resten thuis, dicht bij jou? En na de dienst, wordt er dan aan de naaste familie en vrienden nog een maaltijd aangeboden (gebeurt in België wel) of gaat iedereen dan onmiddellijk weer weg. Nav de uitvaart van jouw man, begon ik me dat de laatste dagen af te vragen, zouden er verschillen zijn tussen onze twee landen, wat betreft het begraven van hun doden en de ceremonie bij de uitvaart.
Indien ik ongepaste vragen stel Pink, doen of je het niet gezien hebt!
Wanneer begin je terug te werken?
Oneindig veel liefde en respect vanwege Mammezel.
Ik heb inderdaad helemaal niet gezegd wat we daarna gedaan hebben. In Nederland is het wel gebruikelijk dat na de dienst iedereen weer naar huis gaat. Echter hebben wij (ik, mijn ouders, mijn schoonzus en schoonvader) na de dienst een hapje gegeten. We zijn naar het restaurant geweest waar we ook gegeten hebben toen we getrouwd waren. Dat is een restaurantje vlakbij ons oude huisje, en Edwin en ik kwamen daar graag. Na ons trouwen zijn wij er ook niet meer geweest, dus ik vond het juist heel toepasselijk om daar na de crematie naartoe te gaan om te eten. We hebben met zijn allen geproost op Edwin. Alleen wel zo raar, dan zitten we met zijn 5en aan een tafel voor 6 personen, dan is het wel heel ‘aanwezig’ dat er een lege stoel bij staat.
De as kan ik pas na 4 tot 6 weken ophalen bij het crematorium. Daar krijg ik automatisch bericht van wanneer ik de as kan ophalen. Edwin zei een tijdje terug tegen me: ‘laat mij hier maar op de kast staan’. Dat is dus ook wat ik wil doen. Toen Edwin in het ziekenhuis lag hebben we samen een mooie urn uitgezocht in de vorm van een vogel. Die wil ik dus binnenkort bestellen, en dan wil ik thuis een mooi gedenkplekje maken, met de urn, de foto die op de kist stond en ik denk nog een kaarsje erbij. Ik vind het dan ook wel een heel fijn idee dat hij thuis is, dat ik hem dichtbij me heb.
Krijg je in België gelijk de as mee naar huis? En wordt er dan ook altijd met naaste familie gegeten? Lijkt mij ook wel dat het ervan afhangt hoe laat zo’n uitvaart is?
Ik weet nog niet wanneer ik weer wil gaan werken. Edwin heeft tegen me gezegd dat ik niet te lang thuis moet blijven zitten, dus dat wil ik ook zeker niet doen. Ik denk dat ik volgende week nog voor mezelf wil, nog de laatste zaken regelen. En dan misschien de week erna rustig weer wil beginnen, ik zal zeker niet gelijk weer fulltime werken.
vrijdag 26 juli 2019 om 12:14
en wat knap dat je dit gedaan hebt!
vrijdag 26 juli 2019 om 13:28
PinkWombat schreef: ↑26-07-2019 11:46Alleen wel zo raar, dan zitten we met zijn 5en aan een tafel voor 6 personen, dan is het wel heel ‘aanwezig’ dat er een lege stoel bij staat.
In mijn Indische schoonfamilie wordt die lege stoel altijd heel bewust bijgeschoven en vrij gehouden bij het gezamenlijk eten na een uitvaart (en ook bij de maaltijden die ter nagedachtenis aan de overledene worden georganiseerd na 7, 40 en 100 dagen). Daar zit allerlei symboliek aan vast, waarbij men in het oude Indië geloofde dat de overledene er op die manier nog bij is en dat dit de overgang naar de andere wereld makkelijker maakt voor de overledene. Misschien troost het je om er op die manier naar te kijken.
vrijdag 26 juli 2019 om 21:50
PinkWombat schreef: ↑26-07-2019 11:46Dankjewel Mammezel voor je uitgebreide post (iedereen bedankt die heeft gereageerd hoor!)
Soms vraag ik me af of ik niet 'te uitgebreid' schrijf: andere inzenders houden het dikwijls bij 2 regels maar ik... Ik schrijf graag en eens ik op dreef ben dan ga ik maar door.
Het is tenslotte niet mijn topic.
PinkWombat schreef: ↑26-07-2019 11:46Ik heb inderdaad helemaal niet gezegd wat we daarna gedaan hebben. In Nederland is het wel gebruikelijk dat na de dienst iedereen weer naar huis gaat. Echter hebben wij (ik, mijn ouders, mijn schoonzus en schoonvader) na de dienst een hapje gegeten. We zijn naar het restaurant geweest waar we ook gegeten hebben toen we getrouwd waren. Dat is een restaurantje vlakbij ons oude huisje, en Edwin en ik kwamen daar graag. Na ons trouwen zijn wij er ook niet meer geweest, dus ik vond het juist heel toepasselijk om daar na de crematie naartoe te gaan om te eten. We hebben met zijn allen geproost op Edwin. Alleen wel zo raar, dan zitten we met zijn 5en aan een tafel voor 6 personen, dan is het wel heel ‘aanwezig’ dat er een lege stoel bij staat.
Tof dat jullie nog samen zijn gaan eten. Samen eten is olie voor de vriendschap zeg ik wel eens als wij met vrienden gaan eten. Zal wel emotioneel zijn geweest: eerste keer na de trouw, zonder Edwin en dicht bij je oude stek. Ik kan me inbeelden dat het confronterend was, die lege stoel, maar 'zijn' stoel wegzetten, dat had pas echt raar gevoeld, tenslotte hoort hij nog altijd bij jullie (leven).
In België is er een weervrouw op TV wiens man op 42-jarige leeftijd na een lange ziekte was overleden. Anderhalf jaar nadien zat Sabine Hagedoren in een TV-programma (programma waar telkens 1 persoon in een huis in Zuid-Afrika allerlei thema's besprak met de interviewer en wat leuke of verrassende of ontroerende televisie opleverde) waar ze voor het eerst over de dood van haar man sprak. Zeer moedig deed ze het. Op een bepaald moment zit ze met de journalist aan tafel en gaan ze een wijntje drinken. Maar hier is nog iemand te kort, zegt ze en haalt een ingekaderde foto van haar man boven en zet die op de tafel, zodat het voor haar leek of hij ook bij het gesprek was. En dat doe ik soms nog, zegde ze, een foto van Jurgen bij me zetten als ik ergens ben of met iets bezig ben. Hij maakt nog altijd deel uit van mijn leven! Toffe madam, die Sabine.
PinkWombat schreef: ↑26-07-2019 11:46Krijg je in België gelijk de as mee naar huis? En wordt er dan ook altijd met naaste familie gegeten? Lijkt mij ook wel dat het ervan afhangt hoe laat zo’n uitvaart is?
Wanneer de as in België meegegeven wordt, heb ik geen idee van. Ik weet wel dat bij uitstrooiing de as onmiddellijk 'beschikbaar" is, dus ik vind het wel lang duren vooraleer jij je man terug bij je hebt. Vraag me af wat de reden zou kunnen zijn.
En in België, dat eten na een begrafenis, ik denk dat het - behalve een commercieel gegeven - misschien historisch gegroeid is. Het is een oud gebruik dat misschien zijn oorsprong vindt in het feit dat vroeger niet iedereen over een auto beschikte om naar een begrafenis gaan, de mensen dus soms nog een tijd onderweg waren om terug thuis te komen en ze door de naaste familie van de overledene niet naar huis werden gestuurd zonder gegeten te hebben. En dan is dat gebruik veralgemeend, zelfs al woont iedereen in de nabije buurt, er wordt een koffietafel (pistolets met beleg, koffiekoeken, soms taart) aangeboden waarop iedereen nog eens met mekaar kan praten. Dat eten gebeurt dan in een parochiezaal of iets dergelijks en meestal betreft dat enkele tientallen mensen. Omdat niet iedereen kan uitgenodigd worden bij overledenen die een grote kennissenkring hebben, steekt de familie bij een aantal mensen bij de rouwbrief een kaartje 'met uitnodiging voor 'de' koffie'.
In Oost- en West-Vlaanderen gaan mensen ook dikwijls op café na een begrafenis en wordt het een 'zatte bedoening'. Geen voorstander van!
PinkWombat schreef: ↑26-07-2019 11:46
Ik weet nog niet wanneer ik weer wil gaan werken. Edwin heeft tegen me gezegd dat ik niet te lang thuis moet blijven zitten, dus dat wil ik ook zeker niet doen. Ik denk dat ik volgende week nog voor mezelf wil, nog de laatste zaken regelen. En dan misschien de week erna rustig weer wil beginnen, ik zal zeker niet gelijk weer fulltime werken.
Ik hoor dikwijls dat mensen een grote administratieve rompslomp hebben bij een overlijden. Misschien valt dat in Nederland mee.
En wat betreft het opnieuw gaan werken: ik hoop dat je lieve collegaatjes hebt, die je in moeilijke momenten op gepaste wijze zullen steunen.
Hou je kranig, Pink!
anoniem_653cd36ee8f8d wijzigde dit bericht op 27-07-2019 14:16
1.64% gewijzigd
vrijdag 26 juli 2019 om 22:23
Mammezel, kijk dit had ik ooit gevonden over waarom je de as pas na 6 weken krijgt.
Dat de as pas na een maand wordt vrijgegeven, staat in de wet. En een 'Aswet' kennen we niet; het staat in de Wet op de lijkbezorging. De tekst van die wet kunt u op deze site vinden, op de pagina "Professioneel". Het staat in artikel 59, lid 1.
De achtergond van deze regel is, dat Justitie graag heeft dat as of een asbus niet meteen 'verdwijnt'; het is in theorie nog een korte periode mogelijk om onderzoek naar de as te doen, bijvoorbeeld naar sporen van gif. Een andere, in de praktijk belangrijkere, reden is dat nabestaanden zich nog kunnen bezinnen wat er met de as moet gebeuren. Het komt vaak voor dat een testament pas enige tijd na de crematie wordt geopend; het kan zijn dat daar een wens in staat, die de nabestaanden niet kenden: bijzetting van de as in het graf van de ouders van de overledene, of verstrooiing op een speciale plek, of verdeling van as over alle kinderen. Als de as dan al verstrooid zou zijn, zou die wens niet meer uitgevoerd kunnen worden. Ook een codicil met een dergelijke wens wordt soms pas bij het opruimen van de papieren van de overledene gevonden.
Soms ook is er geen wens van de overledene, maar zijn nabestaanden het onderling niet eens over wat er met de as moet gebeuren. In principe beslist de persoon die de opdracht voor de crematie heeft gegeven, maar de termijn van een maand biedt andere nabestaanden de gelegenheid om te overleggen, of om, als men er minnelijk niet uitkomt, bijvoorbeeld een advocaat in de arm te nemen of een rechtszaak aan te spannen. Als op dat moment de as al direct na de crematie 'verdwenen was', verstrooid of door één kind meegenomen, zou dat allemaal een stuk problematischer zijn.
Dat de as pas na een maand wordt vrijgegeven, staat in de wet. En een 'Aswet' kennen we niet; het staat in de Wet op de lijkbezorging. De tekst van die wet kunt u op deze site vinden, op de pagina "Professioneel". Het staat in artikel 59, lid 1.
De achtergond van deze regel is, dat Justitie graag heeft dat as of een asbus niet meteen 'verdwijnt'; het is in theorie nog een korte periode mogelijk om onderzoek naar de as te doen, bijvoorbeeld naar sporen van gif. Een andere, in de praktijk belangrijkere, reden is dat nabestaanden zich nog kunnen bezinnen wat er met de as moet gebeuren. Het komt vaak voor dat een testament pas enige tijd na de crematie wordt geopend; het kan zijn dat daar een wens in staat, die de nabestaanden niet kenden: bijzetting van de as in het graf van de ouders van de overledene, of verstrooiing op een speciale plek, of verdeling van as over alle kinderen. Als de as dan al verstrooid zou zijn, zou die wens niet meer uitgevoerd kunnen worden. Ook een codicil met een dergelijke wens wordt soms pas bij het opruimen van de papieren van de overledene gevonden.
Soms ook is er geen wens van de overledene, maar zijn nabestaanden het onderling niet eens over wat er met de as moet gebeuren. In principe beslist de persoon die de opdracht voor de crematie heeft gegeven, maar de termijn van een maand biedt andere nabestaanden de gelegenheid om te overleggen, of om, als men er minnelijk niet uitkomt, bijvoorbeeld een advocaat in de arm te nemen of een rechtszaak aan te spannen. Als op dat moment de as al direct na de crematie 'verdwenen was', verstrooid of door één kind meegenomen, zou dat allemaal een stuk problematischer zijn.
vrijdag 26 juli 2019 om 22:51
Dank u, kletskouske! Zoveel moeite gedaan seg.
En dat gaat over Nederland neem ik aan, want zoals ik al schreef, in België kan in de voormiddag de crematie gebeuren en in de namiddag de uitstrooiing.
Of ik ben niet op de hoogte van de Belgische wetgeving, maar ik weet veel niet hoor!
Ik dacht dat u (ook) Belgische was, omdat kletskous toch een Belgische uitdrukking is, dacht ik. Zegt men dat ook in Nederland?
En dat gaat over Nederland neem ik aan, want zoals ik al schreef, in België kan in de voormiddag de crematie gebeuren en in de namiddag de uitstrooiing.
Of ik ben niet op de hoogte van de Belgische wetgeving, maar ik weet veel niet hoor!
Ik dacht dat u (ook) Belgische was, omdat kletskous toch een Belgische uitdrukking is, dacht ik. Zegt men dat ook in Nederland?
vrijdag 26 juli 2019 om 23:44
Kletskous zeggen wij ook in Nederland hoor!
Ik heb gisteren nog met de uitvaartondernemer gesproken en wij vroegen ons ook af waarom het nou zo lang duurt voordat we de as kunnen krijgen. Hij zei ons dat de as na de crematie nog verder wordt verwerkt / gemalen. Daarnaast vertelde hij dat de nabestaanden bedenktijd nodig hebben. Stel dat ik hem graag wil uitstrooien, en dan had ik dat vandaag gedaan. En dan zou het zomaar kunnen dat ik daar over 2 weken spijt van heb en dan is het al te laat! Vandaar dat het een paar weken duurt, en inderdaad een testament is ook niet van de 1 op andere dag bekeken / geregeld.
Voelde me vandaag best wel emotioneel, alsof het ineens nu pas een beetje begint door te dringen allemaal. Ik denk ook bij mezelf: nou Ed, het is nou wel weer leuk geweest, kom nou maar weer thuis...
En ik ben ook boos, boos op de hele situatie, boos op het leven, boos op die k** kanker.
Ik heb gisteren nog met de uitvaartondernemer gesproken en wij vroegen ons ook af waarom het nou zo lang duurt voordat we de as kunnen krijgen. Hij zei ons dat de as na de crematie nog verder wordt verwerkt / gemalen. Daarnaast vertelde hij dat de nabestaanden bedenktijd nodig hebben. Stel dat ik hem graag wil uitstrooien, en dan had ik dat vandaag gedaan. En dan zou het zomaar kunnen dat ik daar over 2 weken spijt van heb en dan is het al te laat! Vandaar dat het een paar weken duurt, en inderdaad een testament is ook niet van de 1 op andere dag bekeken / geregeld.
Voelde me vandaag best wel emotioneel, alsof het ineens nu pas een beetje begint door te dringen allemaal. Ik denk ook bij mezelf: nou Ed, het is nou wel weer leuk geweest, kom nou maar weer thuis...
En ik ben ook boos, boos op de hele situatie, boos op het leven, boos op die k** kanker.
vrijdag 26 juli 2019 om 23:46
Mammezel: Een kletskous is iemand die graag kletst... ook in Nederland. Het stukje hierboven had ik gekopieerd. Mijn vader is ruim een half jaar terug overleden en toen had ik het al eens opgezocht. Ik weet niet hoe de wetten in Belgie zijn op dat gebied maar kan echt wel heel anders zijn. In Spanje worden mensen geloof ik al binnen 24 uur begraven.
PinkWombat: wat mooi dat je uit eten bent gegaan, je man zal er ongetwijfeld bij zijn geweest. Sowieso in jullie harten.
PinkWombat: wat mooi dat je uit eten bent gegaan, je man zal er ongetwijfeld bij zijn geweest. Sowieso in jullie harten.
zaterdag 27 juli 2019 om 08:15
Lieve Pink, wat was het een mooi afscheid.
En heel logisch dat je boos bent. Niemand zou mogen doodgaan aan die rotziekte. Jouw lieve Edwin is veel te vroeg gestorven. Hij had nog minstens 30 jaar bij je moeten zijn.
Hopelijk kom je deze moeilijke tijd goed door. Ben je nu in je nieuwe huis, of misschien nog bij je ouders?
En heel logisch dat je boos bent. Niemand zou mogen doodgaan aan die rotziekte. Jouw lieve Edwin is veel te vroeg gestorven. Hij had nog minstens 30 jaar bij je moeten zijn.
Hopelijk kom je deze moeilijke tijd goed door. Ben je nu in je nieuwe huis, of misschien nog bij je ouders?
zaterdag 27 juli 2019 om 09:09
Tuurlijk ben je boos PinkWombat, dit is toch ook oneerlijk en snel gegaan. Het is gewoon niet te bevatten. Rouwen heeft echt zijn tijd nodig. Je zult goede dagen hebben, en je zult slechte dagen hebben. Dagen dat je om je man huilt, maar ook af en toe misschien enorm kan lachen. De rollercoaster staat nog niet stil.
zaterdag 27 juli 2019 om 11:19
Ik snap volkomen dat je je zo voelt. Terwijl het voor de buitenwereld lijkt alsof dit het einde is, begint het voor jou denk ik nu pas. De wereld draait in jouw ogen vast door en jij staat gevoelsmatig stil. En ik denk dat het ook heel eenzaam voelt. Vooral nu in deze zomerperiode. Hoe is het contact met je familie en vrienden?PinkWombat schreef: ↑26-07-2019 23:44Kletskous zeggen wij ook in Nederland hoor!
Ik heb gisteren nog met de uitvaartondernemer gesproken en wij vroegen ons ook af waarom het nou zo lang duurt voordat we de as kunnen krijgen. Hij zei ons dat de as na de crematie nog verder wordt verwerkt / gemalen. Daarnaast vertelde hij dat de nabestaanden bedenktijd nodig hebben. Stel dat ik hem graag wil uitstrooien, en dan had ik dat vandaag gedaan. En dan zou het zomaar kunnen dat ik daar over 2 weken spijt van heb en dan is het al te laat! Vandaar dat het een paar weken duurt, en inderdaad een testament is ook niet van de 1 op andere dag bekeken / geregeld.
Voelde me vandaag best wel emotioneel, alsof het ineens nu pas een beetje begint door te dringen allemaal. Ik denk ook bij mezelf: nou Ed, het is nou wel weer leuk geweest, kom nou maar weer thuis...
En ik ben ook boos, boos op de hele situatie, boos op het leven, boos op die k** kanker.
zaterdag 27 juli 2019 om 12:47
Lieve PW, veel sterkte nog deze dagen
Hou je topic hoog als je het fijn vindt om hier te schrijven. Alles mag hier zijn, wat er ook is.
Wat een mooie toespraak heb je gehouden, ik kan me voorstellen dat het gewoon is zoals jullie zijn/waren.
Toen mijn familielid overleed zijn wij ook weer met de familie samen naar huis gegaan. We hebben wat eten gehaald en zijn samen geweest. We hebben op mijn familielid gedronken en ook wat grapjes gemaakt. Ik had het heel vreemd gevonden om apart van elkaar na de uitvaart naar huis te gaan. Maar ik denk dat het maar net is wat goed voelt in de situatie met de mensen met wie je bent. Iedereen zal het wellicht anders doen.
Heb je mensen om je heen die je op een fijne manier kunnen steunen? Nogmaals veel sterkte
Hou je topic hoog als je het fijn vindt om hier te schrijven. Alles mag hier zijn, wat er ook is.
Wat een mooie toespraak heb je gehouden, ik kan me voorstellen dat het gewoon is zoals jullie zijn/waren.
Toen mijn familielid overleed zijn wij ook weer met de familie samen naar huis gegaan. We hebben wat eten gehaald en zijn samen geweest. We hebben op mijn familielid gedronken en ook wat grapjes gemaakt. Ik had het heel vreemd gevonden om apart van elkaar na de uitvaart naar huis te gaan. Maar ik denk dat het maar net is wat goed voelt in de situatie met de mensen met wie je bent. Iedereen zal het wellicht anders doen.
Heb je mensen om je heen die je op een fijne manier kunnen steunen? Nogmaals veel sterkte
zaterdag 27 juli 2019 om 13:22
Dan zijn wij - als Nederlandse en Belgische dames - allemaal 'kletskouskes' hé. Ik vind dat - off topic - wel een schattige nick: 'kletskouske'. En ik was halveling overtuigd dat zoiets niet in Nederland werd gezegd.
Ohhh, Pinkkkkkk, in bed deze morgen lag ik al aan je te denken!
Natuurlijk dat je je boos voelt, het is ook om kwaad te worden. Wat hebben ze nu allemaal met die Edwin van jou uitgehaald!!
Wees boos, Pink, laat je emoties naar buiten komen en klop op de tafel en stamp tegen de muur (teen niet breken). Het is ongezond om dat allemaal binnen te houden. Zoals jij de laatste weken dapper bent geweest, 'niet normaal' voor iemand die haar jonge echtgenoot zo ziet lijden en sterven. Jij bent ook 'maar' een mens, ondanks hoe wij je hebben opgehemeld.
Gelukkig maar dat je deze gevoelens kent, anders werd ik bang van jou!
Ik heb zelfs al gelezen dat het normaal is dat mensen die meegemaakt hebben wat jou/jullie is overkomen, kwaad werden op 'hun' Edwin. Had niets met zelfmoord te maken he, ziek en gestorven. En kwaad want: jij hebt me dit aangedaan, door jou heb ik nu zo een verdriet, jij hebt me verlaten. Rare gedachten maar schijnbaar supernormaal in een rouwproces. Misschien is het, de weken voor het sterven van Edwin, goed gegaan met jou, heb je het allemaal aangekund, omdat je toen al in een soort ontkenningsfase zat. Blijkbaar ook een fase in de rouwverwerking. Want jij begint jij niet nu pas te rouwen, daar was jij al langer mee bezig. Schaam je aub niet voor eender welke gevoelens die je krijgt, schrijf hier en wij proberen - ik probeer met mijn beperkte capaciteiten - jou tot steun te zijn.
Ohhh, Pinkkkkkk, in bed deze morgen lag ik al aan je te denken!
Natuurlijk dat je je boos voelt, het is ook om kwaad te worden. Wat hebben ze nu allemaal met die Edwin van jou uitgehaald!!
Wees boos, Pink, laat je emoties naar buiten komen en klop op de tafel en stamp tegen de muur (teen niet breken). Het is ongezond om dat allemaal binnen te houden. Zoals jij de laatste weken dapper bent geweest, 'niet normaal' voor iemand die haar jonge echtgenoot zo ziet lijden en sterven. Jij bent ook 'maar' een mens, ondanks hoe wij je hebben opgehemeld.
Gelukkig maar dat je deze gevoelens kent, anders werd ik bang van jou!
Ik heb zelfs al gelezen dat het normaal is dat mensen die meegemaakt hebben wat jou/jullie is overkomen, kwaad werden op 'hun' Edwin. Had niets met zelfmoord te maken he, ziek en gestorven. En kwaad want: jij hebt me dit aangedaan, door jou heb ik nu zo een verdriet, jij hebt me verlaten. Rare gedachten maar schijnbaar supernormaal in een rouwproces. Misschien is het, de weken voor het sterven van Edwin, goed gegaan met jou, heb je het allemaal aangekund, omdat je toen al in een soort ontkenningsfase zat. Blijkbaar ook een fase in de rouwverwerking. Want jij begint jij niet nu pas te rouwen, daar was jij al langer mee bezig. Schaam je aub niet voor eender welke gevoelens die je krijgt, schrijf hier en wij proberen - ik probeer met mijn beperkte capaciteiten - jou tot steun te zijn.
anoniem_653cd36ee8f8d wijzigde dit bericht op 27-07-2019 14:19
0.69% gewijzigd
zaterdag 27 juli 2019 om 17:07
Dank jullie wel. Ik logeer nog steeds bij mijn ouders, moeten nog wat laatste dingetjes gebeuren in ons nieuwe huisje. Ja ons huisje, want we gingen er eigenlijk naartoe voor Edwin. Zo moeilijk dat ik er zodrect alleen ga wonen.
En ik ben totaal niet boos op Edwin, hij kan hier niets aan doen. Heb nog appje van hem, ongeveer 3 weken voordat hij overleed: dat hij me niet kwijt wil, dat hij me niet alleen wil achterlaten maar dat we samen zijn ziekte niet kunnen overwinnen.
En zo is het ook, hij wilde dit allemaal niet, dus hoe kan ik dan boos op hem zijn?
Had net afgesproken met een collega van mij, gelijk nadat bekend was dat Edwin ziek was heeft die collega me opgevangen, heb ik veel steun aan gehad. Hij was ook op de uitvaart en hij kende Edwin ook. Hebben net even in de stad lekker geborreld, fijn om mijn verhaal met hem te kunnen delen. Nu weer in de metro naar huis, zo lekker bbqen met mijn ouders.
En ik ben totaal niet boos op Edwin, hij kan hier niets aan doen. Heb nog appje van hem, ongeveer 3 weken voordat hij overleed: dat hij me niet kwijt wil, dat hij me niet alleen wil achterlaten maar dat we samen zijn ziekte niet kunnen overwinnen.
En zo is het ook, hij wilde dit allemaal niet, dus hoe kan ik dan boos op hem zijn?
Had net afgesproken met een collega van mij, gelijk nadat bekend was dat Edwin ziek was heeft die collega me opgevangen, heb ik veel steun aan gehad. Hij was ook op de uitvaart en hij kende Edwin ook. Hebben net even in de stad lekker geborreld, fijn om mijn verhaal met hem te kunnen delen. Nu weer in de metro naar huis, zo lekker bbqen met mijn ouders.
zaterdag 27 juli 2019 om 22:29
Pinkwombat
Het is nu een hele bizarre tijd. Veel regelen terwijl je kop er niet naar staat, langzaam beseffen wat er allemaal is gebeurd.
Ik las een mooi stukje op een facebookgroep van weduwes waar ik lid van ben.
Er wordt vaak gezegd dat je tijdens de rouw het moet verwerken, maar beter is om te zeggen dat je het in je leven moet verweven.
Dat sprak mij erg aan, want zo voel ik het echt. Het blijft een stuk van je leven.
Heel veel sterkte!
Het is nu een hele bizarre tijd. Veel regelen terwijl je kop er niet naar staat, langzaam beseffen wat er allemaal is gebeurd.
Ik las een mooi stukje op een facebookgroep van weduwes waar ik lid van ben.
Er wordt vaak gezegd dat je tijdens de rouw het moet verwerken, maar beter is om te zeggen dat je het in je leven moet verweven.
Dat sprak mij erg aan, want zo voel ik het echt. Het blijft een stuk van je leven.
Heel veel sterkte!
Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg
zondag 28 juli 2019 om 12:10
Marcella,
Pink, aangezien de as van Edwin nog steeds in het crematorium of bij de begrafenisondernemer is, wil dat dan zeggen dat jij gedurende weken niet even bij jouw man kan zijn?
Ivm het appje van Edwin waarover je spreekt: de gedachte moet inderdaad voor iedereen in zijn situatie - naast het lichamelijke lijden - verschrikkelijk zijn, te bedenken dat je je geliefde 'achterlaat', dat ze het zonder jou zal moeten redden.
Vredige dag verder, Pink
Pink, aangezien de as van Edwin nog steeds in het crematorium of bij de begrafenisondernemer is, wil dat dan zeggen dat jij gedurende weken niet even bij jouw man kan zijn?
Ivm het appje van Edwin waarover je spreekt: de gedachte moet inderdaad voor iedereen in zijn situatie - naast het lichamelijke lijden - verschrikkelijk zijn, te bedenken dat je je geliefde 'achterlaat', dat ze het zonder jou zal moeten redden.
Vredige dag verder, Pink
