Psyche
alle pijlers
Depressietopic - praat mee!
zondag 24 februari 2019 om 22:33
Nogal wat mensen op het forum (en daarbuiten natuurlijk) kampen met depressie.
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
Het leek me daarom een goed idee om een algemeen depressietopic te openen.
Zodat we elkaar kunnen steunen, tips kunnen geven, vragen kunnen stellen. Of gewoon even laten weten hoe je je voelt, delen dat je je klote voelt of dat het juist wat beter gaat.
Ook als je inmiddels hersteld bent van je depressie, of partner/betrokkene bent.
Voel je welkom!
dinsdag 27 augustus 2019 om 01:08
Mag ik zo brutaal zijn om te vragen hoe jij kunt aanvoelen dat het veilig genoeg is om over te praten? Aan de ene kant ben ik inmiddels ook wel op het punt beland dat ik denk dat het veilig genoeg voor me is nu om aan mijn trauma’s te gaan werken. Aan de andere kant toch ook angst dat ik dat verkeerd inschat. En ik weet niet of die angst in feite door het willen vermijden van mijn Ptss komt of toch misschien terecht is. Lastig in te schatten voor mij.Kohaku schreef: ↑27-08-2019 00:27
Vrijdag ook laatste afspraak met spv-er, en volgende week wss dan met de nieuwe.
Qua depressieve gedachten gaat het op en neer, wel gisteren en vandaag over zeer diepe trauma's kunnen praten waar ik nog nooit over heb gepraat. Het er over praten rakelt het wel weer op, maar ik vind het aan de andere kant ook 'fijn' dat mijn hoofd het veilig genoeg acht om er over te praten.
Als je niet wilt delen, dan heb ik daar uiteraard alle begrip voor.
dinsdag 27 augustus 2019 om 01:16
Tuurlijk mag je dat vragen. Welkom hier trouwens!
Ik woon begeleid, dus er is elke dag begeleiding. Er is 1 begeleidster bij wie ik mezelf heeel erg op mijn gemak voel, en het was al laat. We hadden het ergens anders over, en het kwam gewoon uit mijn mond rollen. Ik was er zelf eigenlijk verbaasd over.
Ik woon begeleid, dus er is elke dag begeleiding. Er is 1 begeleidster bij wie ik mezelf heeel erg op mijn gemak voel, en het was al laat. We hadden het ergens anders over, en het kwam gewoon uit mijn mond rollen. Ik was er zelf eigenlijk verbaasd over.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
dinsdag 27 augustus 2019 om 01:34
Dank je!
Wat mooi dat je zoveel gemak bij haar voelt dat het daardoor blijkbaar ook zo natuurlijk was om er over te praten en het er gewoon uitrolde. Kan heel goed begrijpen dat je daar verbaasd over was. Erg fijn voor je dat je dagelijkse begeleiding hebt ( als ik zo vrij mag zijn om dat in te vullen natuurlijk), hopelijk geeft je dat een veiliger gevoel op momenten dat je inderdaad eens over je trauma’s praat.
Moet zeggen dat dat ook wel mijn angst is vwb traumaverwerking of überhaupt gewoon er dieper over te vertellen. Ik ben alleen. Wat als ik onderuit ga? En ik kan nog steeds niet peilen of die angst terecht is of puur die eeuwige vermijding van mijn Ptss. Maar goed, nog genoeg tijd om dat uit te vogelen met die lange wachttijd.
Wat mooi dat je zoveel gemak bij haar voelt dat het daardoor blijkbaar ook zo natuurlijk was om er over te praten en het er gewoon uitrolde. Kan heel goed begrijpen dat je daar verbaasd over was. Erg fijn voor je dat je dagelijkse begeleiding hebt ( als ik zo vrij mag zijn om dat in te vullen natuurlijk), hopelijk geeft je dat een veiliger gevoel op momenten dat je inderdaad eens over je trauma’s praat.
Moet zeggen dat dat ook wel mijn angst is vwb traumaverwerking of überhaupt gewoon er dieper over te vertellen. Ik ben alleen. Wat als ik onderuit ga? En ik kan nog steeds niet peilen of die angst terecht is of puur die eeuwige vermijding van mijn Ptss. Maar goed, nog genoeg tijd om dat uit te vogelen met die lange wachttijd.
dinsdag 27 augustus 2019 om 13:14
Dit is echt ongepast een totaal ongewenst en ongevraagd medisch advies. Als ik je loep zie ik dat je eerdere berichten vandaag ook om die reden zijn verwijderd. Ik ga je staffen en verzoek je vriendelijk om op te houden met dergelijke berichten.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
dinsdag 27 augustus 2019 om 14:43
Ik heb met mijn woonbegeleider gekozen voor een week zonder doelen (wel de vaste dingen doen).
Nu ben ik echt enorm onrustig. Ik wil telkens dingen regelen. Ik weet even niet goed meer hoe ik rustig op de bank moet zitten.
Des te meer belangrijk om niet telkens doelen op te pakken. Het zal de eerste keer niet zijn dat ik daarvan in een terugval beland. Zowel qua depressie als qua (hypo)manie.
Het is nu alleen verdragen dat ik zo gespannen ben. En wachten tot ik de rust weer terug vind.
Mijn woonbegeleider zei ook dat ik rust dagen moet inlassen. Dat had ik deze week ook gedaan. Maar ik dacht dat ik wel (als een bezetene) kon schoonmaken en dingen regelen op zo'n dag. Maar dat is niet tot rust komen.
Wel fijn te zien dat mijn woonbegeleider mij ook kon remmen en niet alleen mijn casemanager. En zelf doe ik ook mijn best!
Maar nu zit ik hier nog hoog in mijn spanning, hopelijk neemt dat snel af. Maar ik moet er nu mijn tijd voor nemen.
Nu ben ik echt enorm onrustig. Ik wil telkens dingen regelen. Ik weet even niet goed meer hoe ik rustig op de bank moet zitten.
Des te meer belangrijk om niet telkens doelen op te pakken. Het zal de eerste keer niet zijn dat ik daarvan in een terugval beland. Zowel qua depressie als qua (hypo)manie.
Het is nu alleen verdragen dat ik zo gespannen ben. En wachten tot ik de rust weer terug vind.
Mijn woonbegeleider zei ook dat ik rust dagen moet inlassen. Dat had ik deze week ook gedaan. Maar ik dacht dat ik wel (als een bezetene) kon schoonmaken en dingen regelen op zo'n dag. Maar dat is niet tot rust komen.
Wel fijn te zien dat mijn woonbegeleider mij ook kon remmen en niet alleen mijn casemanager. En zelf doe ik ook mijn best!
Maar nu zit ik hier nog hoog in mijn spanning, hopelijk neemt dat snel af. Maar ik moet er nu mijn tijd voor nemen.
dinsdag 27 augustus 2019 om 15:23
Ik schrijf hier verder niet mee, maar ik wilde even laten weten dat jouw post zo herkenbaar voor mij is. Vanaf mijn 14e heb Ik depressies en pas sinds de laatste 2 jaar (ben nu 28) heb ik soms een aantal maanden dat het beter/goed gaat. Ik weet ook dat ze de depressie weer overgaat en dat ik er niks aan kan doen, maar het blijft kut. Hoe jij het ook schrijft heel de tijd weer op moeten krabbelen en weten dat dit heel je leven zal zijn is gewoon niet leuk.Wolfmeisje schreef: ↑26-08-2019 01:17Ik sluit me aan in dit topic. Sinds mijn 12e jaarlijks terugkerende depressies. 25 Jaar later is het gevoel hierover heel erg dubbel. Aan de ene kant kan ik er veel beter mee omgaan, duren mijn depressies inmiddels minder lang en weet ik dat ze ook weer overgaan. Het slaat me niet meer volledig uit mijn veld.
Aan de andere kant zo mismoedig van dat dit mijn hele leven al zo gaat, het elke keer maar weer omhoog krabbelen en dat mijn leven lijkt te bestaan uit naar beneden knallen, omhoog krabbelen, een tijd weer goed en daarna weer naar beneden. Dat geen enkele therapie of medicijn de oplossing hiervoor geeft.
Het ironische is wel dat sinds ik ben gestopt er alles aan te doen en ook tegen mezelf te vechten, ik me uiteindelijk maar gewoon overgeef als ik weer in een depressie beland het wel beter te behappen is. Mijn depressies duren sindsdien minder lang, gaan gelukkig inmiddels ook niet meer gepaard met angsten en paniekaanvallen. Ik doorsta en zorg ondertussen zo goed mogelijk voor mezelf. En voor de rest doe ik zoveel mogelijk wat dan goed voelt. Slapen, wegkruipen, ik doe het gewoon. Het helpt me, want me er tegen verzetten, is een nog vermoeiendere strijd die me niets gebracht heeft de afgelopen 25 jaar. En aangezien ik een hond heb, staat er tegenover dat ik gelukkig toch niet helemaal wegkruip.
Maar pfff, 25 jaar. Ik schrik er gewoon van als ik het zo opschrijf. En dat ik vroeger nog dacht: later wordt dit allemaal beter. Die gedachte heb ik inmiddels wel opgegeven. Ook al hoop ik het natuurlijk nog steeds.
dinsdag 27 augustus 2019 om 16:21
Voor mij ook herkenbaar.
Ik had vroeger ook het gevoel dat ik er wel overheen zou groeien maar ik heb juist het idee dat het erger is geworden de laatste tijd. Nu is er ook een eenzaam gevoel bij gekomen...
Ik heb nog steeds de hoop dat het beter gaat worden, want zonder hoop ben ik nergens meer... maar in de tussentijd ziet mijn leven er eigenlijk al best lang hetzelfde uit omdat ik gewoon niet meer aan kan en ik eigenlijk ook niet zou weten wat ik moet doen om mijn leven een positievere richting in te krijgen.
Ik weet alleen dat ik mijn leven graag anders zou willen zien.
Ik had vroeger ook het gevoel dat ik er wel overheen zou groeien maar ik heb juist het idee dat het erger is geworden de laatste tijd. Nu is er ook een eenzaam gevoel bij gekomen...
Ik heb nog steeds de hoop dat het beter gaat worden, want zonder hoop ben ik nergens meer... maar in de tussentijd ziet mijn leven er eigenlijk al best lang hetzelfde uit omdat ik gewoon niet meer aan kan en ik eigenlijk ook niet zou weten wat ik moet doen om mijn leven een positievere richting in te krijgen.
Ik weet alleen dat ik mijn leven graag anders zou willen zien.
yesss wijzigde dit bericht op 30-08-2019 13:56
22.88% gewijzigd
dinsdag 27 augustus 2019 om 17:34
Heftig om te lezen dat jullie er ook al zo lang mee worstelen, Shiver en yesss.
Yesss: Hormonaal ben ik ook veel aan het uitvogelen geweest. Pil, geen pil, allerlei supplementen. Sinds een maand gebruik ik Dim, zodat ik tijdens mijn PMS ook niet steeds zo naar beneden knal en dat soms net het zetje naar nog verder naar beneden kan zijn bij een depressie of beginnende depressie. Heb er tot nu toe wel wat baat bij gehad, maar zit er nog te kort op om te weten wat het op langere termijn zal betekenen. Voel me wel wat stabieler, maar goed, ik heb niet de illusie dat het een volgende depressie gaat voorkomen.
Net als jij ook dat punt bereikt dat ik ook niet meer weet wat ik nog kan doen om mijn leven echt een positieve wending te geven. Therapieën vwb mijn depressies ben ik inmiddels wel klaar mee, wel ga ik nog aan mijn trauma’s werken in de hoop dat dit wat verlichting zal geven. Ik gebruik nog AD, maar dat is nog een hele lage dosering. Puur omdat ik geen zin meer heb in die nare ontwenningsverschijnselen. Hogere dosis verrichtte ook geen wonderen, wel in de tijd dat ik er nog angsten en paniekaanvallen bij had. Maar voor de rest weet ik het ook niet meer en investeer ik er ook niet meer in. Dat klinkt misschien als het dan maar gewoon opgeven, maar ik gedij beter op de rust van acceptatie dan vechten tegen iets wat ik gewoonweg niet lijk te kunnen winnen.
Vermoeiend. En dan druk ik me nog zacht uit. 1 Van de redenen waarom ik niet graag ver vooruit kijk. Dan raak ik echt in paniek, het idee dat het misschien nog meer dan 30 jaar zo zal gaan. Gelukkig geniet ik wel intens van de goede periodes en ben ik ondanks alles altijd iemand met een lach op haar gezicht. De wil is er altijd, de kracht gelukkig ook nog steeds. Ik kom altijd weer boven. Maar man, wat snak ik naar stabiliteit, of op z’n minst een paar jaar even geen depressie.
Yesss: Hormonaal ben ik ook veel aan het uitvogelen geweest. Pil, geen pil, allerlei supplementen. Sinds een maand gebruik ik Dim, zodat ik tijdens mijn PMS ook niet steeds zo naar beneden knal en dat soms net het zetje naar nog verder naar beneden kan zijn bij een depressie of beginnende depressie. Heb er tot nu toe wel wat baat bij gehad, maar zit er nog te kort op om te weten wat het op langere termijn zal betekenen. Voel me wel wat stabieler, maar goed, ik heb niet de illusie dat het een volgende depressie gaat voorkomen.
Net als jij ook dat punt bereikt dat ik ook niet meer weet wat ik nog kan doen om mijn leven echt een positieve wending te geven. Therapieën vwb mijn depressies ben ik inmiddels wel klaar mee, wel ga ik nog aan mijn trauma’s werken in de hoop dat dit wat verlichting zal geven. Ik gebruik nog AD, maar dat is nog een hele lage dosering. Puur omdat ik geen zin meer heb in die nare ontwenningsverschijnselen. Hogere dosis verrichtte ook geen wonderen, wel in de tijd dat ik er nog angsten en paniekaanvallen bij had. Maar voor de rest weet ik het ook niet meer en investeer ik er ook niet meer in. Dat klinkt misschien als het dan maar gewoon opgeven, maar ik gedij beter op de rust van acceptatie dan vechten tegen iets wat ik gewoonweg niet lijk te kunnen winnen.
Vermoeiend. En dan druk ik me nog zacht uit. 1 Van de redenen waarom ik niet graag ver vooruit kijk. Dan raak ik echt in paniek, het idee dat het misschien nog meer dan 30 jaar zo zal gaan. Gelukkig geniet ik wel intens van de goede periodes en ben ik ondanks alles altijd iemand met een lach op haar gezicht. De wil is er altijd, de kracht gelukkig ook nog steeds. Ik kom altijd weer boven. Maar man, wat snak ik naar stabiliteit, of op z’n minst een paar jaar even geen depressie.
dinsdag 27 augustus 2019 om 18:43
@yesss: Wat rot dat je ook al zoveel jaar depressies hebt. Dat eenzame gevoel herken ik wel en dat is echt een rot gevoel.
Misschien een heel persoonlijke vraag hoor, maar wolfmeisje en yesss werken jullie ook? Want daar loop ik nu tegenaan. Ik heb door die depressie problemen met mijn energie waardoor ik geen 8 uur per dag kan werken. Dus nu zoek ik werk voor 24 uur verdeeld over 4 dagen. Dat is het maximale wat ik aan kan en dan loop ik al op mijn tenen.
Wat jij beschrijft is zo herkenbaar wolfmeisje dat van het vooruit kijken zo beangstigend is en niet hoopgevend. Ik zie zoveel (praktische) problemen als ik aan de toekomst denk.
Wel vind ik het lastig om het te accepteren dat ik minder kan dan een gezond persoon. Want ik wil zoveel en het lukt niet. Daarmee loop ik wel bij een psycholoog en zij zegt ook dat ik de depressie die ik momenteel heb alleen maar kan uitzitten en dat er ook weer een goede tijd aan komt. Ik weet alleen niet wanneer. Het is lastig te accepteren vind ik.
Misschien een heel persoonlijke vraag hoor, maar wolfmeisje en yesss werken jullie ook? Want daar loop ik nu tegenaan. Ik heb door die depressie problemen met mijn energie waardoor ik geen 8 uur per dag kan werken. Dus nu zoek ik werk voor 24 uur verdeeld over 4 dagen. Dat is het maximale wat ik aan kan en dan loop ik al op mijn tenen.
Wat jij beschrijft is zo herkenbaar wolfmeisje dat van het vooruit kijken zo beangstigend is en niet hoopgevend. Ik zie zoveel (praktische) problemen als ik aan de toekomst denk.
Wel vind ik het lastig om het te accepteren dat ik minder kan dan een gezond persoon. Want ik wil zoveel en het lukt niet. Daarmee loop ik wel bij een psycholoog en zij zegt ook dat ik de depressie die ik momenteel heb alleen maar kan uitzitten en dat er ook weer een goede tijd aan komt. Ik weet alleen niet wanneer. Het is lastig te accepteren vind ik.
dinsdag 27 augustus 2019 om 22:04
dinsdag 27 augustus 2019 om 22:05
Herken ik hoor en geeft toch helemaal niks? Je hebt genoeg aan jezelf wat ik hier zo vlug heb gelezen.
dinsdag 27 augustus 2019 om 22:35
Mijn leven ziet er ook al heel lang hetzelfde uit. Aan de ene kant geeft dat rust, wat ik best veel nodig heb. Maar ook angst. Bang dat ik later zal vinden dat ik niet genoeg genoten heb van het leven, kansen heb laten liggen. Maar van nature ben ik een leeuwen- en berenziener.
Ik voel me ook regelmatig eenzaam. Aan de ene kant wil ik graag leuke contacten en die heb ik ook een paar. Maar anderzijds zie ik mensen ook als een noodzakelijk kwaad. Je krijgt er heel je leven mee te maken. Ook met niet-leuke mensen. Die heb je overal en dan vind ik maar een vermoeiend uitzicht. En de wereld verandert steeds maar. Mensen en dingen. Het kost me erg veel energie om daarin mee te gaan of me daartoe te zetten. Die drang heb ik niet van mezelf.
Ik voel me ook regelmatig eenzaam. Aan de ene kant wil ik graag leuke contacten en die heb ik ook een paar. Maar anderzijds zie ik mensen ook als een noodzakelijk kwaad. Je krijgt er heel je leven mee te maken. Ook met niet-leuke mensen. Die heb je overal en dan vind ik maar een vermoeiend uitzicht. En de wereld verandert steeds maar. Mensen en dingen. Het kost me erg veel energie om daarin mee te gaan of me daartoe te zetten. Die drang heb ik niet van mezelf.
dinsdag 27 augustus 2019 om 22:46
Wel fijn dat je een baan hebt waarbij dat kan! Lijkt me wel fijn om in goede tijden gewoon te kunnen werken.Wolfmeisje schreef: ↑27-08-2019 19:27Ik werk periodes wel en periodes niet. Nooit voltijd, net als jij minder draagkracht. Ik wil ook zó veel, maar het gaat niet. Mijn lichaam en hoofd roepen me altijd weer fors terug op het matje als ik toch al mijn grenzen negeer.
Ik heb nog steeds moeite dat stuk van mezelf te accepteren na meer dan 10 jaar. Het blijft als falen voelen, hoezeer ik ook realiseer dat het niet zo is.
Ja, het niet weten wanneer is zo frustrerend. Iedere dag is er 1 teveel. Knuffel!
Verder precies hoe jij het omschrijft.
Voor jou ook een knuffel!
Ik snap je heel goed hoor. Het is soms ook gewoon lastig om de juiste woorden te vinden. Ook al is er veel herkenning.
dinsdag 27 augustus 2019 om 22:55
Shiverrr: En toch probeer ik mezelf vwb dat gevoel van falen scherp te houden met dat zo worstelen met het leven - het naar beneden knallen en toch maar weer omhoog zien te krabbelen - genoeg reden is om gewoonweg niet voltijd te kunnen werken of soms periodes helemaal niet.
Laten we wel wezen, het is zo vermoeiend en allesomvattend op zoveel vlakken. Waarom verwacht ik dan wel daarnaast ook nog voltijd mee te kunnen draaien in de maatschappij? Ik zou dat ook niet van een ander verwachten, waarom dan wel van mezelf? Het is geen verkoudheid waar je jezelf even overheen zet.
Ik probeer dan weer wat liever en milder te zijn voor mezelf. Lukt natuurlijk lang niet altijd.
Laten we wel wezen, het is zo vermoeiend en allesomvattend op zoveel vlakken. Waarom verwacht ik dan wel daarnaast ook nog voltijd mee te kunnen draaien in de maatschappij? Ik zou dat ook niet van een ander verwachten, waarom dan wel van mezelf? Het is geen verkoudheid waar je jezelf even overheen zet.
Ik probeer dan weer wat liever en milder te zijn voor mezelf. Lukt natuurlijk lang niet altijd.
wolfmeisje wijzigde dit bericht op 27-08-2019 22:56
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.15% gewijzigd
woensdag 28 augustus 2019 om 16:57
Een paar dagen niet hier geweest, dus weer even bijgelezen. En tjongejonge, weer een idioot die het topic vervuilt met "goede raad". Gelukkig gestaft (dank Ibi!).
@Wolfmeisje, welkom. Ik ben het trouwens volledig met je laatste post eens. Als je het nodig hebt om minder te werken (of helemaal niet te werken, of alleen vrijwilligerswerk), dan is dat okay. Mooi zeg je dat, "mild zijn voor jezelf". Die ga ik onthouden. Klink voor mij beter dan "lief zijn voor jezelf", omdat mild inhoudt dat je niet zo streng, niet zo hard hoeft te zijn voor jezelf.
@Shiverrr, ook jij welkom, al geef je aan hier éénmalig te schrijven. En verder ben je waarschijnlijk een stille meelezer. Helemaal prima, daar hebben we er hier meer van. Overigens ga ik straks, als ik twee jaar in de ziektewet zit en dus (gedeeltelijk) de WIA inga, ook minder werken. Paar uurtjes per dag max. Even wennen (ik ben bipolair en maakte rustig weken van 60 uur). Maar wel beter voor mijn eigen gezondheid.
@Stofmuis, fijn dat je hier bent, en nee, je hoeft niet steeds lange posts te schrijven als je daar de energie niet voor hebt.
@Hondenmens, ook dit is weer herkenbaar. Mensen zijn een noodzakelijk kwaad, zo denk ik er ook vaak over. Omgaan met mensen vind ik vaak vermoeiend. Ben het liefst thuis met mijn man. Hij heeft autisme en ook een bipolaire stoornis. Wij begrijpen elkaar.
Wel heb ik via de patiëntenvereniging het afgelopen jaar een aantal mensen leren kennen met wie het goed klikt. Tja, er is wederzijds begrip. Heel belangrijk.
@Choco, wat ik goed vind t.o.v. vorig jaar, is dat je nu veel meer inzicht hebt in wat goed voor je is. Je bent onrustig, toch ga je niet als een bezetene poetsen. Is het wat voor je om ontspannings/ademhalingsoefeningen te doen als activiteit? Of weer iets creatiefs?
@Wolfmeisje, welkom. Ik ben het trouwens volledig met je laatste post eens. Als je het nodig hebt om minder te werken (of helemaal niet te werken, of alleen vrijwilligerswerk), dan is dat okay. Mooi zeg je dat, "mild zijn voor jezelf". Die ga ik onthouden. Klink voor mij beter dan "lief zijn voor jezelf", omdat mild inhoudt dat je niet zo streng, niet zo hard hoeft te zijn voor jezelf.
@Shiverrr, ook jij welkom, al geef je aan hier éénmalig te schrijven. En verder ben je waarschijnlijk een stille meelezer. Helemaal prima, daar hebben we er hier meer van. Overigens ga ik straks, als ik twee jaar in de ziektewet zit en dus (gedeeltelijk) de WIA inga, ook minder werken. Paar uurtjes per dag max. Even wennen (ik ben bipolair en maakte rustig weken van 60 uur). Maar wel beter voor mijn eigen gezondheid.
@Stofmuis, fijn dat je hier bent, en nee, je hoeft niet steeds lange posts te schrijven als je daar de energie niet voor hebt.
@Hondenmens, ook dit is weer herkenbaar. Mensen zijn een noodzakelijk kwaad, zo denk ik er ook vaak over. Omgaan met mensen vind ik vaak vermoeiend. Ben het liefst thuis met mijn man. Hij heeft autisme en ook een bipolaire stoornis. Wij begrijpen elkaar.
Wel heb ik via de patiëntenvereniging het afgelopen jaar een aantal mensen leren kennen met wie het goed klikt. Tja, er is wederzijds begrip. Heel belangrijk.
@Choco, wat ik goed vind t.o.v. vorig jaar, is dat je nu veel meer inzicht hebt in wat goed voor je is. Je bent onrustig, toch ga je niet als een bezetene poetsen. Is het wat voor je om ontspannings/ademhalingsoefeningen te doen als activiteit? Of weer iets creatiefs?
woensdag 28 augustus 2019 om 18:36
Heuy! Zit op het moment in Duitsland in een restaurant op mn eten te wacht en dus kan wel ff updaten.
Het gaat redelijk, beter dan dat ik verwacht had op vakantie. Overmorgen komt mijn kitten en laatste afspraak spv-er. Ook ga ik de onderste laag van mn haar verven
heb ik zin in.
Denk dat ik heel erg crash als ik thuis ben maar dat is nog niet nu.
voor iedereen.
Het gaat redelijk, beter dan dat ik verwacht had op vakantie. Overmorgen komt mijn kitten en laatste afspraak spv-er. Ook ga ik de onderste laag van mn haar verven
heb ik zin in. Denk dat ik heel erg crash als ik thuis ben maar dat is nog niet nu.
voor iedereen.
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
.
woensdag 28 augustus 2019 om 20:13
Ik zit eigenlijk een beetje op de rand van crisis.
Gisteren draaide ik door. Uiteindelijk kon ik alleen maar huilen. Iets doen met een vriendin maakte me alleen nog ellendiger. Toen ik thuis kwam en de deur dicht deed barstte ik in een hysterische huilbui uit.
Vanmorgen ook huilen en met dingen smijten. En het gevoel dat het de verkeerde kan op gaat.
En wat is het probleem?
Ik heb mezelf vast gedacht. Ik ga het niet teveel uitleggen want dan raak ik weet erger verstrikt. Maar mijn analyses gaan te ver en ik heb mezelf vast gedacht.
En doordat ik het allemaal niet meer begrijp raak ik ontheemd.
Nu heb ik vanmorgen mijn psychiater gemaild. En die heeft me vanmiddag gebeld.
Ze ging niet in op wat ik allemaal dacht. Ze zei dat ik gewoon vast zat in mijn hoofd. En dat we het praktisch moesten aanpakken.
We hebben een planning voor morgen gemaakt en ze belt vrijdag weer even. Hierdoor voel ik weer wat meer orde komen.
Niet ingaan op nadenken en de dingen praktisch benaderen. Een duidelijke planning hebben.
Heb nu wel het gevoel dat er een grote kans is dat een terugval vermeden kan worden.
Gisteren draaide ik door. Uiteindelijk kon ik alleen maar huilen. Iets doen met een vriendin maakte me alleen nog ellendiger. Toen ik thuis kwam en de deur dicht deed barstte ik in een hysterische huilbui uit.
Vanmorgen ook huilen en met dingen smijten. En het gevoel dat het de verkeerde kan op gaat.
En wat is het probleem?
Ik heb mezelf vast gedacht. Ik ga het niet teveel uitleggen want dan raak ik weet erger verstrikt. Maar mijn analyses gaan te ver en ik heb mezelf vast gedacht.
En doordat ik het allemaal niet meer begrijp raak ik ontheemd.
Nu heb ik vanmorgen mijn psychiater gemaild. En die heeft me vanmiddag gebeld.
Ze ging niet in op wat ik allemaal dacht. Ze zei dat ik gewoon vast zat in mijn hoofd. En dat we het praktisch moesten aanpakken.
We hebben een planning voor morgen gemaakt en ze belt vrijdag weer even. Hierdoor voel ik weer wat meer orde komen.
Niet ingaan op nadenken en de dingen praktisch benaderen. Een duidelijke planning hebben.
Heb nu wel het gevoel dat er een grote kans is dat een terugval vermeden kan worden.
woensdag 28 augustus 2019 om 20:47
Choco! Ik vind het wel fijn klinken, alles even stil zetten en alleen aan praktische dingen denken. Als een fijne, eh, tip, van je psych. Ik ben een beetje erg moe, dus hoop dat het niet gek klinkt. Let goed op jezelf 
"When you come out of the storm, you won’t be the same person who walked in. That’s what this storm’s all about.”
woensdag 28 augustus 2019 om 22:13
Choco,
Wat naar dat het minder goed gaat. Wel echt heel goed dat er steun om je heen is en die goed met je meedenken.
Kohaku,
Klinkt als een fijne vakantie en wat superleuk dat je kitten nu echt bijna er is!
Altijd leuk he je haren kleuren.
Fade,
Graag gedaan! Blijkbaar trekt dit topic een bepaald type mensen aan die denken dat wij "op de oplossing voor alles" zitten te wachten in dit topic.
Hoe gaat het met jou?
Wolfmeisje,
Ja milder zijn voor jezelf, moeilijk vind ik die. Het zit veel meer in mijn natuur om hatelijk, straffend en dwingend te zijn naar mijzelf toe. Hardnekkig is dat he.
Stofmuis,
Je hoeft echt niet op iedereen te reageren, gewoon waar je herkenning vind of iets op wil zeggen. Denk dat ook dat wel kenmerkend is voor mensen met een depressie soms een wattenhoofd en dan is op iedereen reageren gewoon geen optie.
Dit geld ook voor anderen en jou shiverrr
Hondenmens,
Lastig als je zo'n dubbel gevoel hebt wat betreft contact met mensen. Ikzelf heb voornamelijk lieve mensen om mij heen en dat scheelt enorm.
@allen,
Ik worstel al sinds mijn 14de met depressieve klachten althans vanaf toen bewust ik denk dat ik al op jongere leeftijd depressief was. Vanaf mijn 15de aan de AD en nooit meer zonder gedaan. Wel soms gewisseld van medicatie.
In mijn volwassen leven maximaal 5 jaar gewerkt en dat is ook niet helemaal aan elkaar geweest. Veel in de ziektewet en nu al jaren in de WIA. Toen ik 21 was heb ik een jaar in dagbehandeling gezeten terwijl ik op een school ingeschreven stond. Moet de DUO elke maand nog flink aflossen door die constructie. Helaas wees niemand mij op andere mogelijkheden.
Maar ik heb periodes waarin het beter gaat. Helemaal stabiel zal ik niet worden dat was ook hetgeen waar ik op mijn vorige therapie erg gewezen ben. Accepteren dat ik altijd kwetsbaar zou zijn.
Mijn woonbegeleiders zijn beide op vakantie dus morgen komt er weer iemand vanuit de crisisdienst/IHT. Wel fijn dat er zoiets mogelijk is.
Nog steeds niets gehoord van de FACT. Sta daar nu een week of 6 op de wachtlijst. Hoop rond oktober toch wel in beeld te zijn.
Lichamelijk kwakkel ik nog redelijk door maar..... vanmiddag wel weer eens gaan wandelen met mijn vriendin. Beide astma en het was warm en benauwd dus "maar" 7 km gelopen maar het was fijn. Aansluitend een lunch gedaan waar ik de balans ook mooi gevonden heb. Wilde een ijskoffie en een pannenkoek maar goed dat past gelukkig niet meer in mijn minimaag.
Dus een ijsthee green gekozen en later een geitenkaassalade. Restant lekker meegenomen dus die neem ik straks nog. Tevreden over. Lijkt iets kleins maar voor mij zijn het vrij grote stappen.
Wat naar dat het minder goed gaat. Wel echt heel goed dat er steun om je heen is en die goed met je meedenken.
Kohaku,
Klinkt als een fijne vakantie en wat superleuk dat je kitten nu echt bijna er is!
Altijd leuk he je haren kleuren.
Fade,
Graag gedaan! Blijkbaar trekt dit topic een bepaald type mensen aan die denken dat wij "op de oplossing voor alles" zitten te wachten in dit topic.
Hoe gaat het met jou?
Wolfmeisje,
Ja milder zijn voor jezelf, moeilijk vind ik die. Het zit veel meer in mijn natuur om hatelijk, straffend en dwingend te zijn naar mijzelf toe. Hardnekkig is dat he.
Stofmuis,
Je hoeft echt niet op iedereen te reageren, gewoon waar je herkenning vind of iets op wil zeggen. Denk dat ook dat wel kenmerkend is voor mensen met een depressie soms een wattenhoofd en dan is op iedereen reageren gewoon geen optie.
Dit geld ook voor anderen en jou shiverrr
Hondenmens,
Lastig als je zo'n dubbel gevoel hebt wat betreft contact met mensen. Ikzelf heb voornamelijk lieve mensen om mij heen en dat scheelt enorm.
@allen,
Ik worstel al sinds mijn 14de met depressieve klachten althans vanaf toen bewust ik denk dat ik al op jongere leeftijd depressief was. Vanaf mijn 15de aan de AD en nooit meer zonder gedaan. Wel soms gewisseld van medicatie.
In mijn volwassen leven maximaal 5 jaar gewerkt en dat is ook niet helemaal aan elkaar geweest. Veel in de ziektewet en nu al jaren in de WIA. Toen ik 21 was heb ik een jaar in dagbehandeling gezeten terwijl ik op een school ingeschreven stond. Moet de DUO elke maand nog flink aflossen door die constructie. Helaas wees niemand mij op andere mogelijkheden.
Maar ik heb periodes waarin het beter gaat. Helemaal stabiel zal ik niet worden dat was ook hetgeen waar ik op mijn vorige therapie erg gewezen ben. Accepteren dat ik altijd kwetsbaar zou zijn.
Mijn woonbegeleiders zijn beide op vakantie dus morgen komt er weer iemand vanuit de crisisdienst/IHT. Wel fijn dat er zoiets mogelijk is.
Nog steeds niets gehoord van de FACT. Sta daar nu een week of 6 op de wachtlijst. Hoop rond oktober toch wel in beeld te zijn.
Lichamelijk kwakkel ik nog redelijk door maar..... vanmiddag wel weer eens gaan wandelen met mijn vriendin. Beide astma en het was warm en benauwd dus "maar" 7 km gelopen maar het was fijn. Aansluitend een lunch gedaan waar ik de balans ook mooi gevonden heb. Wilde een ijskoffie en een pannenkoek maar goed dat past gelukkig niet meer in mijn minimaag.
Dus een ijsthee green gekozen en later een geitenkaassalade. Restant lekker meegenomen dus die neem ik straks nog. Tevreden over. Lijkt iets kleins maar voor mij zijn het vrij grote stappen.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
woensdag 28 augustus 2019 om 23:04
donderdag 29 augustus 2019 om 06:58
Vroeg wakker maar niet extreem. Ik vind het stiekem ook wel lekker om even alleen beneden te zijn en precies te doen waar ik zin in heb. Mijn man werkt niet en is heel veel thuis dus ik ben niet vaak alleen.
Niet dat ik iets bijzonders doe hoor zo vroeg op de dag, ik kijk tv (uit mijn keuken in dit geval), drink een kop koffie en een tijdje later ontbijten maar heerlijk op eigen tempo.
Niet dat ik iets bijzonders doe hoor zo vroeg op de dag, ik kijk tv (uit mijn keuken in dit geval), drink een kop koffie en een tijdje later ontbijten maar heerlijk op eigen tempo.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
