Depressietopic - praat mee!

FadeToBlack schreef: ↑

23-08-2019 12:13

@Girl, dit klopt idd niet. En het is juist zaak dat je bij de basis psych in behandeling blijft gedurende de wachttijd.
Succes! Hou je ons op de hoogte?

dankje voor je antwoord, ik ben dus nu super geagiteerd sinds gisteravond, en madam is er pas maandag weer. Had die poli gebeld, om te vragen of het klopte, ze wilde mij geen antwoord geven ze zei alleen, je behandelaar is er maandag weer vraag het daaraan.

ik weet even niet hoe ik het los moet laten.. zit heel binnenkort dus zonder hulp maar wel met nieuwe medicatie die nog niet goed ingesteld is..

Zo makkelijk kunnen ze je niet laten gaan. De wachtlijsten voor specialistische GGZ zijn enorm lang. Ikzelf sta nu op een wachtlijst van 1 jaar. De doorverwijzer heeft een verantwoordelijkheid voor de tussentijd. Dat kan wellicht niet 100% passend zijn. Misschien minder behandeling dan echt noodzakelijk is maar ze kunnen je niet zo los laten.
Dat probeerde ze bij mij ook maar ze zijn teruggefloten, ze moeten hun verantwoording nemen.

Goed dat je gebeld hebt. Even denken tips om het los te laten t/m maandag:
- afleiding, met bv een luisterboek, drankje, hapje en kleedje naar een bos
- jezelf toe staan 1 uur per dag te piekeren hierover en plan dat in.
- bedenken dat de soep niet zo heet gegeten wordt als dat die opgediend is, vertrouwen hebben.
- aanvaarden dat je deze dagen geen antwoord krijgt en dat jij de max eraan gedaan hebt met wat je nu kan doen.
- met mensen (af)spreken
- veel lezen en schrijven op het forum.
- ikzelf zoek soms verdiepingsonderwerpen online op.
(zoals bepaalde feiten over de geschiedenis, tjernobiel ramp, een reizende walvis, zinkgaten, de de titanic) hier kan ik echt uren mee zoet zijn en van de ene in de andere verbazing zakken. Van de ene site wordt je door gelinkt naar de ander en helemaal leuk is het als ze elkaar tegen spreken
- wandelen, fietsen, zwemmen
- wat meer slapen dan gewoonlijk
- mocht je een kalmeringstablet hebben kun je die nemen als afleiding niet werkt
- niet vergeten je dagelijkse dingen te doen. Douchen, aankleden, eten en drinken dat is soms al meer dan genoeg een opgave

Dankje IBIopviva

Psycholoog zei check de wachtlijst online voor depressie, daar staat 8 weken tot intake (zit bij ggz delft) dat valt mee toch?

Maar ging mij er meer om dat ze zegt ik verwijs je, en ze zei ik kan je niet hele wachttijd behandelen (snap ik) maar dat suggereert niet dat ze pas kan verwijzen als het bij basis klaar is.
Dat is waar ik mee zit, dat ze iets zegt wat naar mijn weten niet klopt..

Heb al even niet gereageerd (sowieso niet veel) wel steeds mee gelezen met jullie verhalen. Ben op vakantie geweest en wilde even niet aan mezelf denken (even de kop in het zand gestoken en niet aan moeilijke dingen denken). Wat blijft het toch een klote ziekte met af en toe een upje en een heleboel downs.
Voor deze depressie heb ik best goed gefunctioneerd op sertraline maar door de depressie die de kop opstak gaan switchen. Ben sindsdien aan het klooien met medicatie, zoeken naar iets wat werkt en er is niets waarvan ik zeg halleluja wat een wondermiddel. Herkennen jullie dat? Verwacht ik er teveel van of heb ik echt het juiste nog niet gevonden? Ben nu gestopt met 1 vd medicijnen, omdat we het idee hadden dat het niet veel deed. Puur om te zien of ik überhaupt verschil merk. Maar ik word zo moe en moedeloos van die zoektocht. Voel me zo niet mezelf. Als ik dan bedenk dat ik nog een jaar of 50 mee moet dan denk ik hoe dan? Sorry, moest het gewoon even kwijt. En ben benieuwd naar jullie ervaringen

girl1986 schreef: ↑

23-08-2019 13:11

Dankje IBIopviva

Psycholoog zei check de wachtlijst online voor depressie, daar staat 8 weken tot intake (zit bij ggz delft) dat valt mee toch?

Maar ging mij er meer om dat ze zegt ik verwijs je, en ze zei ik kan je niet hele wachttijd behandelen (snap ik) maar dat suggereert niet dat ze pas kan verwijzen als het bij basis klaar is.
Dat is waar ik mee zit, dat ze iets zegt wat naar mijn weten niet klopt..

Ik ben elke keer onder behandeling in zkh geweest en heb eigenlijk nooit met wachtlijsten te maken gehad. Weet eigenlijk niet waarom niet. Wel herken ik dat dingen niet duidelijk gecommuniceerd worden. De ene keer spreek je wat af en dan ineens is het geld of het aantal behandelingen op, en wordt er snel een eind aan gebreid voor mijn gevoel. Ik snap het af en toe niet helemaal. Alsof er niet gekeken wordt naar wat nodig is, maar naar wat het protocol en / of de zorgverzekeraar voorschrijft. Veel sterkte tot maandag, ik hoop dat je wat afleiding kan vinden

Cupakoffie schreef: ↑

23-08-2019 13:26

Heb al even niet gereageerd (sowieso niet veel) wel steeds mee gelezen met jullie verhalen. Ben op vakantie geweest en wilde even niet aan mezelf denken (even de kop in het zand gestoken en niet aan moeilijke dingen denken). Wat blijft het toch een klote ziekte met af en toe een upje en een heleboel downs.
Voor deze depressie heb ik best goed gefunctioneerd op sertraline maar door de depressie die de kop opstak gaan switchen. Ben sindsdien aan het klooien met medicatie, zoeken naar iets wat werkt en er is niets waarvan ik zeg halleluja wat een wondermiddel. Herkennen jullie dat? Verwacht ik er teveel van of heb ik echt het juiste nog niet gevonden? Ben nu gestopt met 1 vd medicijnen, omdat we het idee hadden dat het niet veel deed. Puur om te zien of ik überhaupt verschil merk. Maar ik word zo moe en moedeloos van die zoektocht. Voel me zo niet mezelf. Als ik dan bedenk dat ik nog een jaar of 50 mee moet dan denk ik hoe dan? Sorry, moest het gewoon even kwijt. En ben benieuwd naar jullie ervaringen

Wat sneu dat je je zo voelt .
Ikzelf heb geen ervaring met depressie, ik ben er ,denk ik dan (?), niet gevoelig aan.
Komt uw gevoel voort uit ervaringen die je meemaakt die je dan neerslachtig maken, of is de depressie er gewoon zonder aantoonbare redenen?
Ik ken zelf iemand die depressief is en zou er mij graag wat in willen verdiepen. (hoe-wat-waarom?)

Volgens mij zijn de geleerden er nog niet helemaal uit waarom de ene mens wel depressies heeft en de andere niet. Iedereen maakt (nare) dingen mee en al die dingen bij elkaar vormen deels wie je bent en hoe je reageert op situaties. Mi kun je dan ook leren om op andere manieren met situaties om te gaan. Maar volgens mij staat dat nog steeds los van de aanleg die je hebt om depressief te worden. Er is bij mij niet altijd een oorzaak. Wel zijn er dingen die kunnen bijdragen of juist afdoen aan een goed gevoel. Ik merk in mijn omgeving dat mensen die het zelf niet hebben, het zich ook niet kunnen voorstellen. Die vergelijken een depressie dan met een periode waarin ze zelf bijvoorbeeld erg verdrietig waren vanwege een bepaalde situatie. Helaas is dat wat mij betreft echt wat anders. Gelukkig voor mensen die het niet kennen kunnen ze het zich niet voorstellen.
Ik vind het wel superlief dat je je erin wil verdiepen om die ander te begrijpen. Ik denk dat dat voor diegene al een hele steun is!

@girl. Dit klinkt zoals al anderen al zeggen niet volgens de regels. Kan je niet de hulp van je huisarts inroepen?
Ik vind het ook al matig dat ze je niet begeleid tot aan de specialistische zorg.

Snap dat je boos bent. Het is soms handig als je dan met je behandelaar praat eerst vragen te stellen waarom ze zo handelt.
Dan zorg je dat je geïnformeerd ben en kan je daarna boos worden. En het kan natuurlijk ook dat ze iets te zeggen heeft wat je wel begrijpt (of deels).

Maar ik vind dat ze gewoon verantwoordelijk voor je moeten voelen. Ook omdat aanmelden bij iets nieuws ook nog stressvol is.

@cupakoffie. Ik ben op een gegeven moment gestopt met het zoeken naar medicatie terwijl ik er nog lang niet was (4,5 jaar geleden).
Het aller ergste was er wel af door de lithium.
Het kan soms dat zoeken naar medicatie veel onrust oplevert. Ik ben met mijn behandelaar daarom gewoon gestopt. Het had natuurlijk gekund dat de combinatie er wel was geweest. Maar ik had al best veel medicijnen (geprobeerd).

Dit is uiteraard in mijn specifieke situatie mijn keuze geweest.

Maar heel vermoeiend dat het allemaal niet aanslaat. Stom gedoe! Heel veel sterkte!

Hier is het weer rustiger. Ben rustiger onder de situatie rond mijn hulpverlening. Heb niet meer gehoord over mijn nieuwe vervangende casemanager of de mail naar mijn psychiater. Maar heb het in mijn hoofd gewoon afgesloten.

Verder vandaag druk geweest met opruimen. 2 vuilniszakken troep weggegooid (eerder ook 2).
Plan is eerst alles opruimen en dan alles schoonmaken. En dat laatste is heel erg nodig. Ook als mensen op bezoek zijn krijg ik commentaar. Of ze vragen of ze moeten helpen (ook duidelijk).

Ik wil vandaag uitrusten, maar dan besef ik nu wel dat ik ook weer moet stoppen met opruimen. Gewoon morgen en overmorgen nog wat doen.

Ik kijk er nu al naar uit dat het hier netjes is. In januari was het zo verwaarloosd, dat was geen leven. En nu is alles bijna opgeruimd en hoeft het daarna alleen te worden schoongemaakt! En leefbaar is het al langer.

Nu vandaag alleen nog koken en dan kan ik de hele avond ontspannen.

girl1986 schreef: ↑

23-08-2019 13:11

Dankje IBIopviva

Psycholoog zei check de wachtlijst online voor depressie, daar staat 8 weken tot intake (zit bij ggz delft) dat valt mee toch?

Maar ging mij er meer om dat ze zegt ik verwijs je, en ze zei ik kan je niet hele wachttijd behandelen (snap ik) maar dat suggereert niet dat ze pas kan verwijzen als het bij basis klaar is.
Dat is waar ik mee zit, dat ze iets zegt wat naar mijn weten niet klopt..

Ik wil je echt niet bang maken het kan zijn dat je geluk hebt met jouw deel in het land. Bij mij was de wachtlijsten 8 tot 12 weken tot intake. Na intake een jaar voor behandeling.
Ik vind dat je in de tussentijd een vorm van begeleiding moet hebben en daar heeft zij/hij ook de verantwoording voor.

En idd het klopt niet dat ze niet door kan verwijzen zolang je behandeling niet afgerond is. Dat persoon is denk ik niet goed bekend met de mogelijkheden en richtlijnen. Maandag weer bellen en het uit spreken ik verwacht niet dat dit een probleem gaat zijn.

Ik denk dat ik me "graag" hier zou willen aansluiten... Twijfel nog een beetje omdat ik het zelf niet eens helemaal snap, wat me allemaal overkomen is. Feit is dat ik een zware depressie heb...
Misschien is het wel fijn om ervaringen van anderen te lezen en het af en toe kwijt te kunnen bij mensen die het wél begrijpen. Want ik loop tegen heel wat onbegrip aan en voel me zo ontzettend eenzaam...

In het 'kort' wat er gebeurd is:
- In maart 2018 pleegde mijn jongere broer zelfmoord
- In januari ging mijn relatie met mijn vriend na ruim 13 jaar uit
- In februari kreeg ik een nieuwe vriend waar ik bizar verliefd op was, maar ook dit eindigde, in mei, hij voelde blijkbaar niks van liefde
- Ik moest het appartement uit waar ik 10 jaar woonde, maar had nog niks anders
- Ik moest noodgedwongen intrekken bij 'vrienden', die het achteraf volgens mij alleen aanboden om zich goed te voelen over zichzelf... In ieder geval hebben ze me flink de grond in gewerkt, psychisch gezien. Totaal onbegrip.
- Baan 1 kwijtgeraakt door beginnende depressie in juni, ik kwam mijn bed nist meer uit
- Met ex 1 vrij plotseling alle contact verbroken voor een half jaar, op zijn initiatief, terwijl we ook beste vrienden waren
- Met ex 2 nog een soort FWB gehad maar ben na de relatie zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld door hem
- Door dit alles een zelfmoordpoging gedaan in juli dit jaar
- Door dit alles ook baan 2 kwijt geraakt in juli, na slechts twee weken

Nu woon ik weer bij mijn ouders, in een heel andere provincie. Heb bijna geen vrienden meer, geen geld, niks en kan helemaal opnieuw beginnen. Maar ik weet echt niet hoe, echt niet... Ik voel me zo slecht, zo donker...
Kom ik hier ooit uit??
De hulpverlening start nu weer langzaam op in mijn 'nieuwe' woonplaats maar inderdaad, die wachtlijsten zijn om te janken.

Welkom stofmuis!
Het is niet echt een topic waar je graag wil meeschrijven maar het is wel fijn en je bent van harte welkom.

Nou ik denk met al jouw ervaringen van afgelopen periode iedereen wel depressief raakt jeetje zeg wat veel en nare dingen zijn jou overkomen.
Ik snap dat je je afvraagt of je er ooit nog uit komt, dat is ook onderdeel van de depressie een zwart gat zien denkend aan de toekomst. Overwegend komen de meeste mensen er uiteindelijk wel weer uit maar hoe lang dat duurt dat wisselt enorm per persoon.
Even een praktische vraag zit je momenteel wel in de ziektewet als je ontslagen bent door ziekte heb je daar gewoon recht op.
Wat lastig dat je nu noodgedwongen bij je ouders woont. Fijn dat het kan hoor maar niet ideaal lijkt mij. Heb je hier wel een eigen plek, eigen kamer enzo of moet je dit delen met iemand?

Wat voor hulp heb je op dit moment wel? En idd de wachtlijsten zijn gruwelijk echt niet normaal meer. Soms zijn er tussentijds wel wat oplossingen. Zo heb ik een woonbegeleidster vanuit de WMO voor 3 uur per week. Sommige mensen kunnen laagdrempelig terecht bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Dat zijn geen behandelingen maar wel begeleiding en stok achter de deur en een signalerende functie.

Ik had vandaag een gesprek met mijn woonbegeleidster. Ik worstel momenteel enorm met de medicatie en vooral omdat ik alles zo vies vind dus ik zat te klagen over de structuur van vezels die ik nu 2 maal daags moet nemen.
Dus ze zegt: lijkt de structuur op die van pap? Ja pap! Dat is perfect als ik het door pap heen gooi merk ik niks van die vieze structuur. Ik zei haar naam en zeg: je bent briljant. Ow? uh? ja heb je daar wat aan?
Zojuist dus geprobeerd en idd zo merk je niks van die vezels. Alleen had ik te veel pap genomen en zit nu heel heel vol een naar gevoel maar goed dat leer ik vanzelf.
Moet sowieso contact opnemen met de huisarts want ik kreeg altijd mijn medicatie voor 3 maanden en nu ineens 1 van de ad voor 1 maand heel irritant.

Vanavond nog een paar recepten overgeschreven. Heb een tijdje terug een receptenboekje gekocht waarin de structuur al vast staat. Heel handig voor mij, ik zoek recepten uit, schrijf het over en maak zo een heel eigen kookboekje met alleen maar recepten die mij aanstaan.

Een vriendin van mij was er ook vandaag. Ik had voor mijn verjaardag een uitje naar keuze cadeau gekregen en we zijn dat gaan plannen. Ik had zelf een musical gezien die mij erg leuk leek en toevallig had zij dezelfde musical in haar hoofd.
Dus gelijk gepland en geboekt maar waar ik helemaal niet op gelet had was de prijs en dat was bijna 70 euro per kaartje! Oef als ik dat geweten had had ik het niet voorgesteld want ze neemt ook de reiskosten (flink stuk rijden) en parkeerkosten op zich zei ze.
Voel me dus een beetje opgelaten nu hoewel ik weet dat dat voor haar verder geen punt is maar toch.
Was wel gezellig moet ik zeggen echt veel zitten kletsen.

Zag gisteren bij de winkel de nieuwste donald duck liggen met als thema weer naar school gaan. Heb er 2 gekocht. 1 verzonden naar mijn neefje en nichtje (samen delen) en 1 naar mijn andere neefje.
Vond dat wel grappig voor ze. Ze houden allemaal enorm van het krijgen van post dus soms doe ik dit soort dingen.
Vroeger stuurde ik ze soms een kaartje namens sinterklaas en liet dan steeds andere mensen de kaarten en enveloppen schrijven zodat ze mijn handschrift niet herkende. Vonden de mensen aan wie ik vroeg te schrijven ook erg leuk altijd.

Morgen overdag niet veel op de planning en in de avond een bbq.
Ben wel een beetje onthand want toen we gisteren naar de crsisidienst fietste (zo'n 10 km enkele reis) hoorde ik geratel bij mijn achterwiel dus ik ben even naar fietsenwinkel gegaan ik dacht dat het met mijn nieuwe fietstassen te maken had maar helaas bleek het een flink slag in mijn wiel te zijn en "mocht" ik niet meer verder rijden. Bovendien was er aan de voorkant ook een rubber kapot en dat moest ook besteld worden.
Uiteindelijk krijg ik hem waarschijnlijk dinsdag pas weer terug. Ze hadden wel leenfietsen maar geen elektrische meer die waren al op. Nou laat dan maar zitten.
Nu deel ik even de fiets van mijn man die heeft gelukkig ook een elektrische damesfiets maar handig is anders. Vaak fietsen we juist grote stukken in de avond/nacht als het zulk warm weer is. Dan vertrekken we gerust rond half 11 in de avond om rond half 1 weer thuis te komen.
Ook steeds het overleggen wie wanneer de fiets nodig heeft is onhandig. Nou goed gelukkig redden we het zo wel maar zal blij zijn als ik mijn fiets weer terug heb.

En in het kader dankbaar zijn voor de kleine dingen: de buurman sprak mij aan. Ze hebben de kolen bbq weggedaan en zijn overgestapt op gas. Aangezien ik astma heb ben ik hier extreem blij mee want ik had ze al vaker gevraagd even 5 min. voor aanzetten bbq aan te bellen zodat ik snel weg kan uit de tuin en slaapkamerraam dicht kan doen.
Nu vroeg de buurman of gas idd beter is voor mijn longen en of ze dan nog aan moesten bellen, nee buurman dat is niet meer nodig heel erg bedankt. '
En toen ik gisteren met een vriendin in de kruidvat liep zei ze: ow ieb dat is wat voor jou. Douchegel met kaneel geur! Ooooh ik hou zo van kaneelgeur he. Was in de aanbieding en daar ging nog eens 50% van af dus voor 1 euro ben ik heel erg blij.

Och ja zo sukkel ik maar een beetje door. Wel het idee dat mijn leven vrij doelloos is geworden en dat sommige dingen voor mij heel groots zijn die voor een andere misschien niet eens het benoemen waard zijn. Alsof ik een soort van stilsta in mijn eigen leven en soms verwonderd om mij heen kijk dat andere mensen wel door gaan. Herkenbaar voor iemand?

IBIopviva schreef: ↑

23-08-2019 22:43

Och ja zo sukkel ik maar een beetje door. Wel het idee dat mijn leven vrij doelloos is geworden en dat sommige dingen voor mij heel groots zijn die voor een andere misschien niet eens het benoemen waard zijn. Alsof ik een soort van stilsta in mijn eigen leven en soms verwonderd om mij heen kijk dat andere mensen wel door gaan. Herkenbaar voor iemand?

Ja zeker herkenbaar....

Ik had het er toevallig gisteren nog over op het werk, ik werk ook 'maar' een paar uur en het blijft gewoon lastig, want ergens wil ik gewoon meer en succesvoller zijn(niet alleen op werkvlak) dus dat wringt bij mij heel erg eigenlijk. Ik kreeg wel super fijne feedback dat ik al zo trots mag zijn op mezelf, maar ik voel dat vaak niet...

Vind het moeilijk om binnen het kader wat ik nu aan kan/doe me gelukkig te voelen. Maar dat gaat ook de ene dag beter als de andere.

Precies dat Fade, ik kan soms wel dat trotse gevoel hebben als ik dan toch iets 'kleins' heb overwonnen maar als ik dan zie/hoor wat andere mensen allemaal doen, dan valt het voor mijn gevoel zo in het niet...

Ik ken ook dat in mijn wereld kleine dingen heel groot zijn.
Het lukt mij wel heel vaak om trots te zijn op mijn baby stapjes. Want ik weet hoe veel moeite elk stapje kost.

Ik weet dat anderen grotere stappen nemen, maar dat wil niet zeggen dat ze meer moeite doen. Ze hebben gewoon zevenmijlslaarzen aan en ik niet.

Laatst vond ik het wel moeilijk op mijn werk. Het was heel rustig. En ik had het tegen mijn baas over wanneer ik zou werken. Toen zei een vaste klant 'dit noem je toch geen werken?!'
Dat deed pijn omdat het voor mij zwaar is.

Maar uiteindelijk weet ik het beste hoe het zit en want ik zie alles precies van mezelf. En eigenlijk heb ik dan wel bewondering voor mezelf. Juist door al die kleine stapjes. En dat ik die blijf zetten. Ik zou het ook niet kunnen doen.

Maar het is wel lastig dat anderen niet kunnen begrijpen hoe bijzonder het is dat je bijvoorbeeld hebt gedoucht.
En dat begrip krijg je vooral bij lotgenoten. En daar is dit topic voor!

Had gisteravond een hele tijd erover gedaan om inhoudelijk op zoveel mogelijk mensen te reageren, maar toen ging er iets mis en was ik alles kwijt en toen was ik er klaar mee..
Hele korte samenvatting van die lange verdwenen lap tekst : welkom stofmuis, ik hoop dat je hier van je af kan schrijven en jezelf de tijd gunt om eerst eens even bij te komen van alles voordat je vindt dat je van alles moet. Bedankt voor jullie reacties en allemaal heel veel sterkte ook met wachtlijsten en hulpverleners-gedoe. Ik zie bij jullie de herkenbare struggles en dan ben ik plaatsvervangend trots dat je het toch maar doet. Vind het bij jullie allemaal heel knap, bij mezelf vind ik het allemaal niet (goed) genoeg.
Vannacht mega slecht en kort geslapen, voelde me heel geagiteerd en verdrietig vanmorgen maar moest vanalles doen. Dus ik 'functioneer' al de hele dag op een roesje van oxazepam. Eigenlijk ook best een keer lekker.

Welkom Stofmuis!
Wat heb jij een hoop meegemaakt in zo'n korte tijd. Logisch dat je daar depressief van wordt. Sta je nu nog op de wachtlijst of heb je er lang op gestaan en mag je nu beginnen met hulpverlening?

IBI: Heel herkenbaar dat gevoel van stilstaan in het leven. Dat heb ik eigenlijk al heel mijn volwassen leven Dingen die voor de meeste mensen vanzelfsprekend zijn, lijken voor mij onmogelijk haalbaar. Aan de ene kant wil ik meer dingen, maar vind het ook snel teveel. Het is lastig om daar een goede balans in te krijgen. De komende tijd wil ik me eerst op mijn verhuizing gaan richten. Ik sta 2 jaar ingeschreven voor een levensloopbestendige woning. Zoals de voorspellingen nu zijn, kan ik komende winter verhuizen. Mits er geen urgentiegevallen tussenkomen. Dan schuif ik naar de volgende lichting door. Maar het is zo goed als zeker dat ik zo'n woning krijg. Kijk er zo naar uit. Zie wel enorm op tegen het klussen, verhuizen en de troep. Ook al krijg ik hulp. Maar ik zal zoveel makkelijker zitten als nu.

yesss schreef: ↑

24-08-2019 11:02

Precies dat Fade, ik kan soms wel dat trotse gevoel hebben als ik dan toch iets 'kleins' heb overwonnen maar als ik dan zie/hoor wat andere mensen allemaal doen, dan valt het voor mijn gevoel zo in het niet...

Dit... En steeds ook kritiek van de omgeving want ik werk te weinig, ik doe te weinig enz enz... En dan lijken die kleine grote dingen weer helemaal niks inderdaad

Ik sta nog héél even op de wachtlijst, op 3 september heb ik eindelijk een intake!

Vandaag ontdekte ik dat vier 'vrienden' me geblokkeerd hebben op whatsapp.
Met eentje had ik al geen contact en met twee anderen had ik ruzie, maar toch voelt het als een klap. Alsof iedereen me gewoon laat vallen en me helemaal zat is.
Ik voel me zó ontzettend waardeloos en alleen

Stofmuis Wat een narigheid toch.