Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
woensdag 20 november 2019 om 12:58
Dankjewel voor jullie reacties 
doet me goed in het hier even kwijt te kunnen.
Heb ook altijd het gevoel hebben dat andere mensen 10 stappen voor lopen...
Daar ben ik zo klaar mee. Ben ook een laatbloeier dus dat speelt ook mee, heb gewoon een bepaalde druk en angst dat sommige dingen niet meer voor me weggelegd zijn, veel onzekerheden, veel frustratie, bepaalde dingen niet kunnen accepteren, waarmee ik mezelf weer tegenwerk...
doet me goed in het hier even kwijt te kunnen.Heb ook altijd het gevoel hebben dat andere mensen 10 stappen voor lopen...
Daar ben ik zo klaar mee. Ben ook een laatbloeier dus dat speelt ook mee, heb gewoon een bepaalde druk en angst dat sommige dingen niet meer voor me weggelegd zijn, veel onzekerheden, veel frustratie, bepaalde dingen niet kunnen accepteren, waarmee ik mezelf weer tegenwerk...
woensdag 20 november 2019 om 13:06
@Yesss, door te stoppen met jezelf te vergelijken met andere mensen, en te gaan voor wat jíj echt zelf wilt.
Vaak lijkt het ook maar zo hè, bij die andere mensen... dat ze alles op de rit hebben, of bijvoorbeeld dolgelukkig getrouwd zijn of een toffe baan en mooi huis hebben (of ik weet niet waar jij op doelt). En dan een paar weken later blijken ze opeens te gaan scheiden omdat het al jaren niet boterde, of blijken ze een burn-out te krijgen omdat die baan verschrikkelijk was.
En zet ook eens op een rijtje waar je wel blij mee bent, en wat je wel al voor elkaar gebokst hebt, waar je trots op bent. Zoals ook het onder ogen zien van wanneer je het niet meer aankan en daarover praten, hier of met anderen. Dat is ook al iets om trots op te zijn, je bent je bewust van je grenzen. Er zijn genoeg mensen die hun kop in het zand blijven steken en die confrontatie met zichzelf helemaal niet aan durven gaan.
Vaak lijkt het ook maar zo hè, bij die andere mensen... dat ze alles op de rit hebben, of bijvoorbeeld dolgelukkig getrouwd zijn of een toffe baan en mooi huis hebben (of ik weet niet waar jij op doelt). En dan een paar weken later blijken ze opeens te gaan scheiden omdat het al jaren niet boterde, of blijken ze een burn-out te krijgen omdat die baan verschrikkelijk was.
En zet ook eens op een rijtje waar je wel blij mee bent, en wat je wel al voor elkaar gebokst hebt, waar je trots op bent. Zoals ook het onder ogen zien van wanneer je het niet meer aankan en daarover praten, hier of met anderen. Dat is ook al iets om trots op te zijn, je bent je bewust van je grenzen. Er zijn genoeg mensen die hun kop in het zand blijven steken en die confrontatie met zichzelf helemaal niet aan durven gaan.
You can never have too many hats, gloves and shoes
woensdag 20 november 2019 om 13:06
yesss schreef: ↑20-11-2019 12:58Dankjewel voor jullie reacties
Heb ook altijd het gevoel hebben dat andere mensen 10 stappen voor lopen...
Daar ben ik zo klaar mee. Ben ook een laatbloeier dus dat speelt ook mee, heb gewoon een bepaalde druk en angst dat sommige dingen niet meer voor me weggelegd zijn, veel onzekerheden, veel frustratie, waarmee ik mezelf weer tegenwerking...
Moet een manier vinden om die druk eraf te halen of anders te gaan plannen, maar hoe doe je zoiets?
Het is ook een stukje acceptatie denk ik.
Ik heb dat ook lang gedacht. Voelde me minder dan andere leeftijdsgenoten. Die hebben een hoge opleiding gedaan, wonen samen, hebben een gezin.
Door leerproblemen en mijn autisme gaat het bij mij dus wat langzamer. Voelde me soms ook dom, vergeleken met anderen.
Maar vorig jaar kwam ik overspannen thuis te zitten en heb ik echt moeten leren dat het goed zo is. Ik weet van mezelf dat ik (met de juiste hulp) ver kan komen met bijvoorbeeld studeren of werk. Maar word ik er gelukkiger van? Het werk wat ik nu doe is simpel, maar het maakt me zoveel gelukkiger. Vorig jaar auto gekocht, ik vind dat ik nu wel kan zeggen dat ik het goed voor elkaar heb. Ik heb vaste uren en vaste dagen en dat brengt enorm veel rust met zich mee.
woensdag 20 november 2019 om 13:07
Mooi geschreven.patsy--stone schreef: ↑20-11-2019 12:52@Spike76, waarom haptotherapie voor mij goed werkte was omdat ik heel secundair ben, ik besef altijd pas na een gesprek wat ik vergeten ben te zeggen, of op welk moment ik eigenlijk vond dat die ander iets zei waar ik het niet mee eens was (maar op dat moment niet besefte, of door dichtklapte, of geen reactie voor klaar had). En omdat ik het moeilijk vind om woorden te geven aan wat me dwarszit of dingen waarvan ik zelf niet eens wéét dat het issues zijn waarmee ik worstel (zoals bijvoorbeeld dat zelfbeeld, of dat ik niet genoeg mijn ruimte opeiste en dat ik mensen soms over me heen liet walsen).
Bij haptotherapie vertelt je lijf alles, en dat liegt niet. En dat vertelt ook dingen waarvan je zelf niet wist dat het een issue was. Zoals bijvoorbeeld of je wel voor jezelf op durft te komen, dat kan blijken uit jouw houding, je blik, je schouders, je voeten, spanning in je lijf... en kan blijken uit hoe jij reageert als de therapeut vraagt of ze een hand ergens mag leggen of dichterbij mag komen staan of wat voor oefeningen ze dan ook gebruiken. En hoe jouw lijf dan reageert, zegt dus ook heel veel over hoe jij in je werk of bij sport of in je familie voor jezelf kan opkomen, dus niet alleen lichamelijk maar ook in samenwerking met anderen.
Hetzelfde voor mensen dichtbij durven laten, zowel fysiek als mentaal.
In mijn geval begon het met veel fysieke sessies maar uiteindelijk steeds meer praten over wat dat betekent en wat voor oefeningen ik daarmee kon gaan doen in mijn eigen leven.
Maar nogmaals, een goede klik en vertrouwen met de therapeut is wel essentieel denk ik. Veel succes als je dit gaat proberen!
Zelf ben ik ook vrij secundair (qua reageren etc).
Kan ook vrij snel dichtklappen en te weinig voor mezelf opkomen.
Nogmaals; haptotherapie lijkt me erg interessant.
Heb in het verleden wel Psychomotorische Therapie gedaan.
Dit vond ik ook erg fijn.
anoniem_391482 wijzigde dit bericht op 20-11-2019 14:13
0.08% gewijzigd
woensdag 20 november 2019 om 13:48
Bijvoorbeeld de vraag of ik me op één ding kan storten. Mijn cognitieve functies zijn gemaakt om problemen op te lossen, daarom kan ik dat erg goed. Ik ben of introvert denker en leef in mijn hoofd of ik leef volledig in het moment. Die samen zorgen voor een goede focus.patsy--stone schreef: ↑20-11-2019 11:39@Winters, zie je, als ze je maar een kans geven dan zien ze heus wel dat het gaat om hoe je je werk doet, en niet om hoe geweldig je jezelf kunt verkopen tijdens een gesprek. Fijn dat je dit hebt gevonden!
@Spell68, ah ik was nieuwsgierig, bij mij komt er 38% uit, met een verhaaltje erbij dat dat niet duidt op een autismespectrumstoornis. Wat bedoel jij met je cognitieve functies? Welke vragen in die test bedoel je dan?
Ik kan ook goed overweg met extraverten, maar inderdaad zijn die makkelijker in een groepje. In een 1 op 1 gesprek met een hyper-extraverte vriendin zitten we vaak op een verschillende golflengte. Zij toont echt wel interesse maar zij lijkt de hele tijd onzeker of ik me wel oké voel (omdat ik rustiger en bedeesder praat dan zij, dat vat zij volgens mij op als niet lekker in je vel zitten) en ik voel zelf ook een kloof tussen haar uitbundige stemgebruik en gebaren en wilde uitroepen en schaterlachen, versus mijn manier van uiten.
Terwijl als ik met haar en een groepje mensen samen ben, het een dolle boel kan worden en ik daar dan heel erg in mee kan doen en ook ad rem grapjes kan maken. Of soms zijn er dan juist diepe gesprekken als iemand ergens mee zit en dan kan die extraverte vriendin ook heel invoelend zijn en wat rustiger worden. Maar 1 op 1 is de kloof met haar heel groot.
Maar ik heb ook wel vrienden die heel extravert zijn in de zin van: energie krijgen van mensen om zich heen, maar die zich wel wat rustiger uiten. Dan is er ook niet zo'n kloof.
En ik heb bijvoorbeeld een vriendin die zichzelf een echte introvert noemt maar wij hebben juist altijd heel geanimeerde gesprekken en lachen ons rot. 1 op 1 maar ook met andere mensen erbij.
Of de vraag of ik moeilijk contact leg. Omdat ik gemaakt ben om problemen op te lossen, moet ik ergens in geïnteresseerd zijn. Mijn cognitieve functies lenen zich er niet voor om oppervlakkig geïnteresseerd te zijn in mensen. Ik moet dus een oprechte vraag hebben en niet een dooddoener om in contact te komen. Ik kan daarom een vrouw er wel leuk uit vinden zien, maar als niets me triggert dan zeg ik verder niets.
Daarom neem ik weinig initiatief. Het boeit me ook niet echt. Dus vandaar mijn antwoord op die vraag.
Als het vervolgens het gesprek niet gelijk vlot dan is het ook zo klaar. Mijn ervaring is dat bijna iedereen waar het mee klikt, minimaal 2 functies met me delen. En hoe meer dat de eerste 2 zijn, hoe beter het gaat.
Dat heeft verder niets met autisme te maken.
Als ik ga trainen dan moet ik perse alleen oude gewichten gebruiken en niet de nieuwe en van elk gewicht moeten er twee op het apparaat hangen. da's gewoon een dingetje, dat heeft iedereen op zijn manier, dat is nog geen autisme.
Ik ben verder emotioneel heel basaal: blij, boos of verdrietig, veel meer kleuren zijn er niet, en meestal ben ik gewoon blank. Mijn gevoelens zijn voor mij niet zo relevant, want ik kan er niets mee, en meestal merk ik ze niet eens op. Dan valt er ook weinig te delen. Ook dat heeft weinig met autisme te maken.
Ik draai voornamelijk op verstand en niet gevoel en dat wordt vaak al aangemerkt als iets autistisch. Ik ervaar er verder weinig problemen mee in mijn leven en als het zo is dan ben ik prima in staat om mensen uit te leggen dat ik dingen zeg zoals ik ze zie niet om een oordeel te vellen. Dat helpt meestal wel.
woensdag 20 november 2019 om 13:50
Herkenbaar, dat laatbloeier zijn. Ik zeg altijd: je hebt laatbloeiers, nog wat latere laatbloeiers en ik ben meer een late late laatbloeier. Nog versterkt door weinig energie, waardoor ik sowieso maar de ongeveer de helft gedaan krijg van wat andere mensen doen in dezelfde tijd. Toch ben ik er van overtuigd dat je door het 'laatbloeier' zijn, ervaringen opdoet die je op een andere vlak weer sneller doen ontwikkelen. Eigenlijk is niemand een laatbloeier denk ik, maar sommige mensen ontwikkelen zich in een wat andere volgorde.
Je kan je leven op zoveel manieren inrichten, het hoeft er niet hetzelfde uit te zien voor iedereen. Eigen tempo, eigen volgorde, eigen invulling. Juist helemaal goed, blijf trouw aan jezelf, wat je wilt en aan wat je aankan.
Je kan je leven op zoveel manieren inrichten, het hoeft er niet hetzelfde uit te zien voor iedereen. Eigen tempo, eigen volgorde, eigen invulling. Juist helemaal goed, blijf trouw aan jezelf, wat je wilt en aan wat je aankan.
woensdag 20 november 2019 om 14:12
@ Patsy,
Mijn ervaring met extraverten is dat ze al heel snel het gevoel hebben dat als het 10 seconde stil is dat ik het dan niet meer leuk vind en dan komt er automatisch geluid uit. Dat irriteert mij dan wel sneller, omdat het vaak dingen zijn die nergens over gaan.
Zij bloeien juist in een groep en ik kan in die groep ook wel mee, maar alleen als er geen gepraat van me verwacht wordt, dan gaat het meestal wel.
wat betreft dat rationeel zijn dat herken ik en ik koppelde dat ook aan koud zijn, maar dat was meer, omdat de maatschappij die link, nogal makkelijk legt.
Maar ik ben alles behalve koud (soms, als ik in mijn hoofd zit om een probleem op te lossen), maar niet als persoon. Sterker nog waar ik niet zoveel cognitieve empathie heb, heb ik veel affective en compassionate empathie.
Als het emotioneel moeilijk wordt dan lopen veel mensen weg, omdat het ongemakkelijk wordt, maar dat heb ik niet. Ik kan me heel goed inleven in mensen, maar niet invoelen (alhoewel ik twijfel of iemand dat überhaupt dat wel kan. Volgens mij is het gewoon je eigen gevoel projecteren op een ander), want bij veel zaken heb ik niet eens gevoel.
Ik ben eigenlijk best wel begaan met mensen, mijn grens ligt alleen bij slachtoffergedrag en klagen, maar niets doen om een situatie te veranderen. Maar dat is een persoonlijke grens.
Mijn ervaring met extraverten is dat ze al heel snel het gevoel hebben dat als het 10 seconde stil is dat ik het dan niet meer leuk vind en dan komt er automatisch geluid uit. Dat irriteert mij dan wel sneller, omdat het vaak dingen zijn die nergens over gaan.
Zij bloeien juist in een groep en ik kan in die groep ook wel mee, maar alleen als er geen gepraat van me verwacht wordt, dan gaat het meestal wel.
wat betreft dat rationeel zijn dat herken ik en ik koppelde dat ook aan koud zijn, maar dat was meer, omdat de maatschappij die link, nogal makkelijk legt.
Maar ik ben alles behalve koud (soms, als ik in mijn hoofd zit om een probleem op te lossen), maar niet als persoon. Sterker nog waar ik niet zoveel cognitieve empathie heb, heb ik veel affective en compassionate empathie.
Als het emotioneel moeilijk wordt dan lopen veel mensen weg, omdat het ongemakkelijk wordt, maar dat heb ik niet. Ik kan me heel goed inleven in mensen, maar niet invoelen (alhoewel ik twijfel of iemand dat überhaupt dat wel kan. Volgens mij is het gewoon je eigen gevoel projecteren op een ander), want bij veel zaken heb ik niet eens gevoel.
Ik ben eigenlijk best wel begaan met mensen, mijn grens ligt alleen bij slachtoffergedrag en klagen, maar niets doen om een situatie te veranderen. Maar dat is een persoonlijke grens.
woensdag 20 november 2019 om 15:36
Zelf heb ik, vooral in het verleden ook, veel last dat ik mezelf teveel weg kan cijferen en mezelf totaal onbelangrijk / ondergeschikt lijk te maken.
Vooral ook uit angst om dom, raar, anders of wat dan ook te worden gevonden.
Durf vaak geen standpunten in te nemen en ben enorm bang voor ruzies, conflicten.
Dit kan dan resulteren in het feit dat ik op eieren ga lopen en me niet durf uit te spreken.
Straal dan uit dat ik alles prima en goed lijk te vinden en dat terwijl er een heleboel onderhuidse spanning en onvrede dan aanwezig kan zijn bij mij.
Hier kon ik vooral in het verleden erg mee rondlopen en last van hebben.
Heb ergens wel het gevoel dat ik hier langzaam in verander en ook opener, eerlijker, directer en duidelijk begin te worden.
Toch is het wel belangrijk om hier goed op te letten.
Voor wie is dit zoal herkenbaar?
En dan ook vooral dat je bang bent om voor je ware gevoelens uit te komen.
Vooral ook uit angst om dom, raar, anders of wat dan ook te worden gevonden.
Durf vaak geen standpunten in te nemen en ben enorm bang voor ruzies, conflicten.
Dit kan dan resulteren in het feit dat ik op eieren ga lopen en me niet durf uit te spreken.
Straal dan uit dat ik alles prima en goed lijk te vinden en dat terwijl er een heleboel onderhuidse spanning en onvrede dan aanwezig kan zijn bij mij.
Hier kon ik vooral in het verleden erg mee rondlopen en last van hebben.
Heb ergens wel het gevoel dat ik hier langzaam in verander en ook opener, eerlijker, directer en duidelijk begin te worden.
Toch is het wel belangrijk om hier goed op te letten.
Voor wie is dit zoal herkenbaar?
En dan ook vooral dat je bang bent om voor je ware gevoelens uit te komen.
woensdag 20 november 2019 om 17:22
Ik herken het helemaal @Spike76. Exact wat je schrijft. Ik heb mezelf er vaak mee in problemen gebracht... want mensen merken dit en reageren daar op. En ik dan ook weer. Dan krijg ik inwendig zo'n 'zie je wel' reactie. Iemand die hier geen last van heeft, die kan dit niet begrijpen.
Ik loop met iemand over straat en we komen mensen tegen die we allebei kennen van de sportclub. De ander wordt enthousiast begroet... maar ik word min of meer genegeerd. Ik denk wel dat ik daar zelf ook iets in doe... weet het eigenlijk wel zeker. Ik ben meer op mijn hoede, voel ook wel wat angst (lastige situatie, ook nog op straat, mensen kijken) waardoor anderen dat ook een beetje eng vinden omdat ze je niet kunnen peilen. Het is veel makkelijker om af te stappen op iemand die jou niet afwijst, of waarvan je weet dat ie jou enthousiast begroet. Vervolgens voel ik me afgewezen omdat er tegen mij niks gezegd wordt. Mijn basisreactie is dan een beetje norsig wegkijken, doorlopen... terwijl de ander een gezellig gesprekje voert. En ja, dat doet de zaak geen goed.
Sterker nog, mijn eerste reactie als ik iemand zie, is wegduiken. Gewoon, omdat ik anders iets moet zeggen en niet zo snel kan schakelen... om een ongemakkelijke situatie te ontwijken. Ik voel me er rot over, ook dat ik dan betrapt wordt op wegduiken en anderen dan denken 'wat een raar mens'. Of zich afgewezen voelen door mij, terwijl ik dat natuurlijk niet zo bedoel. Maar zo vat ik het zelf ook op als ik merk dat iemand net doet of-ie me niet ziet... Zelfs terwijl ik het zelf ook doe!
Ik ben inderdaad ook bang om met mijn vuist op tafel te slaan. Ik durf me in vertrouwde situaties weer wel makkelijk kwetsbaar op te stellen. Bovenstaande verhalen deel ik ook makkelijk. Op de een of andere manier doe ik dat graag, in de hoop dat de ander dan begrip heeft... of herkenning, maar nee, bijna niemand herkent het. Behalve hier misschien?
Ik loop met iemand over straat en we komen mensen tegen die we allebei kennen van de sportclub. De ander wordt enthousiast begroet... maar ik word min of meer genegeerd. Ik denk wel dat ik daar zelf ook iets in doe... weet het eigenlijk wel zeker. Ik ben meer op mijn hoede, voel ook wel wat angst (lastige situatie, ook nog op straat, mensen kijken) waardoor anderen dat ook een beetje eng vinden omdat ze je niet kunnen peilen. Het is veel makkelijker om af te stappen op iemand die jou niet afwijst, of waarvan je weet dat ie jou enthousiast begroet. Vervolgens voel ik me afgewezen omdat er tegen mij niks gezegd wordt. Mijn basisreactie is dan een beetje norsig wegkijken, doorlopen... terwijl de ander een gezellig gesprekje voert. En ja, dat doet de zaak geen goed.
Sterker nog, mijn eerste reactie als ik iemand zie, is wegduiken. Gewoon, omdat ik anders iets moet zeggen en niet zo snel kan schakelen... om een ongemakkelijke situatie te ontwijken. Ik voel me er rot over, ook dat ik dan betrapt wordt op wegduiken en anderen dan denken 'wat een raar mens'. Of zich afgewezen voelen door mij, terwijl ik dat natuurlijk niet zo bedoel. Maar zo vat ik het zelf ook op als ik merk dat iemand net doet of-ie me niet ziet... Zelfs terwijl ik het zelf ook doe!
Ik ben inderdaad ook bang om met mijn vuist op tafel te slaan. Ik durf me in vertrouwde situaties weer wel makkelijk kwetsbaar op te stellen. Bovenstaande verhalen deel ik ook makkelijk. Op de een of andere manier doe ik dat graag, in de hoop dat de ander dan begrip heeft... of herkenning, maar nee, bijna niemand herkent het. Behalve hier misschien?
woensdag 20 november 2019 om 17:39
@Spike76, ik denk dat ik vroeger ook zo was, maar daar kwam dan nog bij dat ik het niet eens zelf door had. Door dat secundaire dus. Dan kon een irritatie zich ongemerkt langdurig opbouwen en dan opeens was ik het zat en kreeg die ander de wind van voren. En die snapte daar natuurlijk helemaal niks van, het kwam als donderslag bij heldere hemel en helemaal buiten proportie. Soms zelfs een irritatie over iets algemeens (het verkeer) die dan als grote uitbarsting eruit kwam tegen heel toevallig de 10e persoon die mij geen voorrang gaf binnen die ene rit van een half uur.
Ik denk dat ik tegenwoordig in het verkeer al meer uitstraal dat ik gewoon mijn voorrang pak als ik dat heb en dat zij dus maar moeten remmen.
Maar goed, het heeft in mijn geval dan wel voor ruzies of lange gespannen situaties gezorgd (allemaal al ruim 20 jaar ofzo geleden hoor), waar ik dan weer niet het gesprek over durfde aan te gaan, dus ik zal vast wel mensen 'weggejaagd' hebben daardoor.
Ik vind het nog steeds heel moeilijk om zulke kleine irritaties dan op tijd en op een neutrale manier aan te kaarten zodat ik ze niet opkrop totdat er een bom barst. Maar ik probeer het dan toch maar, en zeg er vaak bij dat ik het lastig vind hoe ik het moet brengen, maar....
@Vivinnetje, oh wat lastig zeg, dat je eigenlijk heel goed doorhebt wat je doet en wat voor effect het heeft, maar er blijkbaar geen andere manier voor kunt vinden! Is het voor jou dan ook zo dat het lastiger is met mensen die je al wel kent? En dat je bij compleet nieuwe mensen wel wat meer durft uit te testen wat er gebeurt als je niet wegduikt en je stem en houding wat enthousiaster gebruikt? Bijna een soort acteren, maar dan wel iets vanuit jezelf naar boven rakelend wat er heus wel zit?
Dat geldt voor mij wel, dat ik op reis bijvoorbeeld veel socialer ben omdat die mensen mij toch niet kennen. En langzaamaan ben ik dat ook wat meer gaan doen op het werk en bij sport enzo. Misschien kan je het eens oefenen op mensen die je daarna toch nooit meer gaat zien? Misschien een ober, een receptionist, een winkelier? Al is het maar door je lichaam iets meer naar die persoon te draaien en te glimlachen. Je hoeft echt niet meteen HEEEEYYYYY te roepen en iemand in de armen te vallen. Als je het positieve effect dan echt ervaart, is dat vast wel een goeie reden om het meer te willen gaan toepassen toch?
Ik denk dat ik tegenwoordig in het verkeer al meer uitstraal dat ik gewoon mijn voorrang pak als ik dat heb en dat zij dus maar moeten remmen.
Maar goed, het heeft in mijn geval dan wel voor ruzies of lange gespannen situaties gezorgd (allemaal al ruim 20 jaar ofzo geleden hoor), waar ik dan weer niet het gesprek over durfde aan te gaan, dus ik zal vast wel mensen 'weggejaagd' hebben daardoor.
Ik vind het nog steeds heel moeilijk om zulke kleine irritaties dan op tijd en op een neutrale manier aan te kaarten zodat ik ze niet opkrop totdat er een bom barst. Maar ik probeer het dan toch maar, en zeg er vaak bij dat ik het lastig vind hoe ik het moet brengen, maar....
@Vivinnetje, oh wat lastig zeg, dat je eigenlijk heel goed doorhebt wat je doet en wat voor effect het heeft, maar er blijkbaar geen andere manier voor kunt vinden! Is het voor jou dan ook zo dat het lastiger is met mensen die je al wel kent? En dat je bij compleet nieuwe mensen wel wat meer durft uit te testen wat er gebeurt als je niet wegduikt en je stem en houding wat enthousiaster gebruikt? Bijna een soort acteren, maar dan wel iets vanuit jezelf naar boven rakelend wat er heus wel zit?
Dat geldt voor mij wel, dat ik op reis bijvoorbeeld veel socialer ben omdat die mensen mij toch niet kennen. En langzaamaan ben ik dat ook wat meer gaan doen op het werk en bij sport enzo. Misschien kan je het eens oefenen op mensen die je daarna toch nooit meer gaat zien? Misschien een ober, een receptionist, een winkelier? Al is het maar door je lichaam iets meer naar die persoon te draaien en te glimlachen. Je hoeft echt niet meteen HEEEEYYYYY te roepen en iemand in de armen te vallen. Als je het positieve effect dan echt ervaart, is dat vast wel een goeie reden om het meer te willen gaan toepassen toch?
You can never have too many hats, gloves and shoes
woensdag 20 november 2019 om 18:14
Ik ben ook een laatbloeier. En dat vergelijken met anderen gaat bij mij automatisch. Vergeleken met hen heb ik weinig bereikt. Werk bij een Sociale Werkplaats. Nog nooit een serieuze relatie gehad. Geen kinderen.
Dat werk zou ik wel anders willen. Ze willen veel mensen in ons bedrijf gaan detacheren. Ik heb wel de indicatie om gedetacheerd te mogen worden. Maar of het gaat lukken is de vraag. Door mijn ASS heb ik een traag werktempo, slechte motoriek en ben snel overprikkeld. Zijn er voor mij wel mogelijkheden? Vaak vastgelopen in het reguliere circuit en gehoord dat ik moeilijk ben.
Een relatie wil ik misschien wel ooit. Maar hooguit latten. Alleen nog niemand tegengekomen voor wie ik écht iets voel. Samenwonen lijkt me erg vermoeiend. Een kinderwens had ik al nooit. Toch kan ik tegen leeftijdsgenoten opkijken die wel huisje, boompje, beestje hebben. Ook al wil ik het zelf niet.
Dat werk zou ik wel anders willen. Ze willen veel mensen in ons bedrijf gaan detacheren. Ik heb wel de indicatie om gedetacheerd te mogen worden. Maar of het gaat lukken is de vraag. Door mijn ASS heb ik een traag werktempo, slechte motoriek en ben snel overprikkeld. Zijn er voor mij wel mogelijkheden? Vaak vastgelopen in het reguliere circuit en gehoord dat ik moeilijk ben.
Een relatie wil ik misschien wel ooit. Maar hooguit latten. Alleen nog niemand tegengekomen voor wie ik écht iets voel. Samenwonen lijkt me erg vermoeiend. Een kinderwens had ik al nooit. Toch kan ik tegen leeftijdsgenoten opkijken die wel huisje, boompje, beestje hebben. Ook al wil ik het zelf niet.
woensdag 20 november 2019 om 21:00
@Patsy-Stone, ja, dat herken ik wel ja… op reis socialer. Ietsjes dan. Ik heb zit wel eens in m’n bewuste periode… dan geef ik mezelf opdrachten, bijvoorbeeld: daar komt een voorbijganger aan en die ga ik glimlachend gedag zeggen. Dat is dus iets wat ik echt bewust moet voornemen, het zit niet in m’n natuur, zeg maar.
Meestal krijg je respons… iemand zegt gedag terug, maar ook wel vaak dat iemand langs je heen kijkt/loopt en soms ook licht opgeschrikt, want niet verwacht dat-ie zomaar gedag wordt gezegd. Ik woon in een stad, da’s toch wat individueler. Of misschien heeft diegene me wel meerdere keren met een lege blik zien langslopen en vraagt-ie zich af waarom ik nu opeens gedag zeg, haha! Dat is overigens ook iets… ik heb een zeer slecht geheugen voor gezichten. Is dat iets wat iemand hier herkent? Ik herken de buren als ze in hun eigen omgeving rondlopen, maar in een drukke winkelstraat herken ik ze niet. Dat is ook wel iets wat me onzeker maakt eigenlijk. Wie weet hoeveel mensen ik ‘arrogant’ voorbij ben gelopen. Ik bescherm mezelf daartegen door op straat zelden oogcontact te maken. Om die reden ben ik echt vast wel veel mensen gepasseerd… Soms roept iemand me na, maar ik kan me ook voorstellen dat ze denken ‘het zal wel’. Maar dat maakt de range aan oefenmateriaal van ‘mensen die ik daarna toch nooit meer zie’ wel breed, haha!
Ik heb zit wel eens in m’n bewuste periode… dan geef ik mezelf opdrachten, bijvoorbeeld: daar komt een voorbijganger aan en die ga ik glimlachend gedag zeggen. Dat is dus iets wat ik echt bewust moet voornemen, het zit niet in m’n natuur, zeg maar.Meestal krijg je respons… iemand zegt gedag terug, maar ook wel vaak dat iemand langs je heen kijkt/loopt en soms ook licht opgeschrikt, want niet verwacht dat-ie zomaar gedag wordt gezegd. Ik woon in een stad, da’s toch wat individueler.
Of misschien heeft diegene me wel meerdere keren met een lege blik zien langslopen en vraagt-ie zich af waarom ik nu opeens gedag zeg, haha! Dat is overigens ook iets… ik heb een zeer slecht geheugen voor gezichten. Is dat iets wat iemand hier herkent? Ik herken de buren als ze in hun eigen omgeving rondlopen, maar in een drukke winkelstraat herken ik ze niet. Dat is ook wel iets wat me onzeker maakt eigenlijk. Wie weet hoeveel mensen ik ‘arrogant’ voorbij ben gelopen. Ik bescherm mezelf daartegen door op straat zelden oogcontact te maken. Om die reden ben ik echt vast wel veel mensen gepasseerd… Soms roept iemand me na, maar ik kan me ook voorstellen dat ze denken ‘het zal wel’. Maar dat maakt de range aan oefenmateriaal van ‘mensen die ik daarna toch nooit meer zie’ wel breed, haha!
woensdag 20 november 2019 om 21:39
Logisch Hondenmens, dat je jezelf vergelijkt met anderen. Dat gebeurt heel automatisch, is ook iets wat bij mensen gewoon zit ingebakken denk ik. Ook bij mij wel, maar ik hoop dat je af en toe ook tegen jezelf kan zeggen: ook ik doe het, op mijn manier, goed!
Zelf heb ik zeven jaar over mijn studie gedaan, momenteel nog geen betaald werk (terwijl anderen op dezelfde leeftijd al een goed betaalde functie doen) en ook nog nooit een relatie (trek ik ook niet echt denk ik, op de een of andere manier). Maar ik probeer toch te denken: ik heb wel doorgezet en blijf stappen zetten (stapJES eigenlijk, waar anderen grote sprongen maken). Jij bent ook strijdlustig als ik het zo lees, dus dat doe je goed
. Mensen met een topfunctie, een gezin e.d. hebben soms ook nog heel veel te leren. Bijv. dat niet alles voor iedereen zo vanzelfsprekend is. Iets wat jij allang weet.
Zelf heb ik zeven jaar over mijn studie gedaan, momenteel nog geen betaald werk (terwijl anderen op dezelfde leeftijd al een goed betaalde functie doen) en ook nog nooit een relatie (trek ik ook niet echt denk ik, op de een of andere manier). Maar ik probeer toch te denken: ik heb wel doorgezet en blijf stappen zetten (stapJES eigenlijk, waar anderen grote sprongen maken). Jij bent ook strijdlustig als ik het zo lees, dus dat doe je goed
. Mensen met een topfunctie, een gezin e.d. hebben soms ook nog heel veel te leren. Bijv. dat niet alles voor iedereen zo vanzelfsprekend is. Iets wat jij allang weet.
woensdag 20 november 2019 om 21:45
Is voor mij ook weer erg herkenbaar.vivinnetje schreef: ↑20-11-2019 17:22Ik herken het helemaal @Spike76. Exact wat je schrijft. Ik heb mezelf er vaak mee in problemen gebracht... want mensen merken dit en reageren daar op. En ik dan ook weer. Dan krijg ik inwendig zo'n 'zie je wel' reactie. Iemand die hier geen last van heeft, die kan dit niet begrijpen.
Ik loop met iemand over straat en we komen mensen tegen die we allebei kennen van de sportclub. De ander wordt enthousiast begroet... maar ik word min of meer genegeerd. Ik denk wel dat ik daar zelf ook iets in doe... weet het eigenlijk wel zeker. Ik ben meer op mijn hoede, voel ook wel wat angst (lastige situatie, ook nog op straat, mensen kijken) waardoor anderen dat ook een beetje eng vinden omdat ze je niet kunnen peilen. Het is veel makkelijker om af te stappen op iemand die jou niet afwijst, of waarvan je weet dat ie jou enthousiast begroet. Vervolgens voel ik me afgewezen omdat er tegen mij niks gezegd wordt. Mijn basisreactie is dan een beetje norsig wegkijken, doorlopen... terwijl de ander een gezellig gesprekje voert. En ja, dat doet de zaak geen goed.
Sterker nog, mijn eerste reactie als ik iemand zie, is wegduiken. Gewoon, omdat ik anders iets moet zeggen en niet zo snel kan schakelen... om een ongemakkelijke situatie te ontwijken. Ik voel me er rot over, ook dat ik dan betrapt wordt op wegduiken en anderen dan denken 'wat een raar mens'. Of zich afgewezen voelen door mij, terwijl ik dat natuurlijk niet zo bedoel. Maar zo vat ik het zelf ook op als ik merk dat iemand net doet of-ie me niet ziet... Zelfs terwijl ik het zelf ook doe!
Ik ben inderdaad ook bang om met mijn vuist op tafel te slaan. Ik durf me in vertrouwde situaties weer wel makkelijk kwetsbaar op te stellen. Bovenstaande verhalen deel ik ook makkelijk. Op de een of andere manier doe ik dat graag, in de hoop dat de ander dan begrip heeft... of herkenning, maar nee, bijna niemand herkent het. Behalve hier misschien?
Tegenwoordig moet je zo brutaal overal in zijn.
Ik heb last van teveel bescheidenheid.
Daardoor doe ik mezelf nog weleens tekort.
Dat vind ik toch wel jammer en onnodig ook.
woensdag 20 november 2019 om 21:52
Dit herken ik ook weer erg sterk.patsy--stone schreef: ↑20-11-2019 17:39@Spike76, ik denk dat ik vroeger ook zo was, maar daar kwam dan nog bij dat ik het niet eens zelf door had. Door dat secundaire dus. Dan kon een irritatie zich ongemerkt langdurig opbouwen en dan opeens was ik het zat en kreeg die ander de wind van voren. En die snapte daar natuurlijk helemaal niks van, het kwam als donderslag bij heldere hemel en helemaal buiten proportie. Soms zelfs een irritatie over iets algemeens (het verkeer) die dan als grote uitbarsting eruit kwam tegen heel toevallig de 10e persoon die mij geen voorrang gaf binnen die ene rit van een half uur.
Ik denk dat ik tegenwoordig in het verkeer al meer uitstraal dat ik gewoon mijn voorrang pak als ik dat heb en dat zij dus maar moeten remmen.
Maar goed, het heeft in mijn geval dan wel voor ruzies of lange gespannen situaties gezorgd (allemaal al ruim 20 jaar ofzo geleden hoor), waar ik dan weer niet het gesprek over durfde aan te gaan, dus ik zal vast wel mensen 'weggejaagd' hebben daardoor.
Ik vind het nog steeds heel moeilijk om zulke kleine irritaties dan op tijd en op een neutrale manier aan te kaarten zodat ik ze niet opkrop totdat er een bom barst. Maar ik probeer het dan toch maar, en zeg er vaak bij dat ik het lastig vind hoe ik het moet brengen, maar....
Vooral dat irritaties zich langzaam en onopgemerkt opbouwen en uiteindelijk de overhand krijgen.
Op den duur kan het dan tot een uitbarsting komen en dat is erg vervelend.
In het verkeer kan ik me soms ook behoorlijk aan mensen storen.
Vooral als ze geen voorrang verlenen, afsnijden, niet uitkijken etc.
donderdag 21 november 2019 om 00:05
@Spike, ja vooral omdat jij zelf waarschijnlijk juist heel veel rekening houdt met anderen in het verkeer. Tenminste dat verwacht ik wel, na je eerdere berichten. En dan is het extra irritant als andere mensen je zomaar afsnijden of jou laten schrikken en remmen terwijl je eigenlijk voorrang hebt.
Ik heb in alles enorm veel moeite met 'niet (voor vol) gezien worden', in het verkeer maar ook in werk of als ik bijvoorbeeld samen met een mannelijke vriend een huurauto ophaal die IK heb besteld, maar dat ze alles aan HEM gaan vertellen want een vrouw is onbelangrijk. Er gaat dan echt iets in me koken.
Terwijl ik in mijn puberteit enorm mijn best heb gedaan om vooral niet op te vallen en zo 'normaal' mogelijk te zijn. Dat lijkt dan weer op die dynamiek van Vivinnetje: dingen uit de weg gaan maar dan teleurgesteld zijn over het logische resultaat.
Maar misschien omdat ik dat helemaal zat ben, dat niet opvallen... dat ik me nu zo aangetast voel als iemand mij 'over het hoofd ziet' en me afsnijdt in het verkeer of voordringt bij een kassa of toilet.
In het topic over irritaties in het OV zag ik voorbij komen dat iemand zei dat als het druk wordt in de trein dat zij alvast haar tas van de stoel naast zich af haalt, maar andere aso's niet. Maar dat zij daardoor altijd zit opgescheept met een stinkend of breed zittend persoon naast zich, terwijl die aso's nog steeds 2 stoelen hebben. "Daar zit je dan met je goeie gedrag". Soms is het echt niet handig om zo bescheiden te zijn en zoveel rekening met andere mensen te houden.
Aso's en brutalen hebben het vaak een stuk makkelijker.
Ik heb in alles enorm veel moeite met 'niet (voor vol) gezien worden', in het verkeer maar ook in werk of als ik bijvoorbeeld samen met een mannelijke vriend een huurauto ophaal die IK heb besteld, maar dat ze alles aan HEM gaan vertellen want een vrouw is onbelangrijk. Er gaat dan echt iets in me koken.
Terwijl ik in mijn puberteit enorm mijn best heb gedaan om vooral niet op te vallen en zo 'normaal' mogelijk te zijn. Dat lijkt dan weer op die dynamiek van Vivinnetje: dingen uit de weg gaan maar dan teleurgesteld zijn over het logische resultaat.
Maar misschien omdat ik dat helemaal zat ben, dat niet opvallen... dat ik me nu zo aangetast voel als iemand mij 'over het hoofd ziet' en me afsnijdt in het verkeer of voordringt bij een kassa of toilet.
In het topic over irritaties in het OV zag ik voorbij komen dat iemand zei dat als het druk wordt in de trein dat zij alvast haar tas van de stoel naast zich af haalt, maar andere aso's niet. Maar dat zij daardoor altijd zit opgescheept met een stinkend of breed zittend persoon naast zich, terwijl die aso's nog steeds 2 stoelen hebben. "Daar zit je dan met je goeie gedrag". Soms is het echt niet handig om zo bescheiden te zijn en zoveel rekening met andere mensen te houden.
Aso's en brutalen hebben het vaak een stuk makkelijker.
You can never have too many hats, gloves and shoes
donderdag 21 november 2019 om 10:40
Veel herkenning weer, weet niet eens waar ik moet beginnen..
Inderdaad Patsy Stone, het vergelijken werkt echt averechts. Dat doe ik op een of andere manier nog steeds.
Ik zet mezelf snel onderaan de ladder en dat is echt iets waar ik nog veel stappen in te zetten heb.
Maar heel soms voel ik dat trotse gevoel wel, trots op de dingen die ik doe, ik kan het alleen niet goed vasthouden omdat ik dan zie dat anderen zoveel meer doen...
Inderdaad een heel goed idee om op te schrijven waar ik blij van wordt, dat ga ik de komende dagen doen en veel slapen. Ben echt zo moe... Vannacht is het ook tussen mijn schouderbladen geschoten en dan weet ik eigenlijk genoeg. Morgen in ieder geval afmelden voor vrijwilligers werk.
Volgens mij heb je echt al hele goede stappen gezet Kwebbeltje
Echt fijn dat je je leven hebt in kunnen richten wat goed voelt voor jou, dat is echt iets om trots op te zijn. Dat geeft zeker rust, ik ben nog steeds zoekende merk ik. Misschien weet ik sommige dingen al maar moet ik even knopen doorhakken... Ik blijf schommelen tussen, 'acceptatie' en 'ik wil meer' maar inderdaad, wat maakt je uiteindelijk het gelukkigst.
Dagdromer, dat is het precies.. een late laatbloeier met weinig energie
Alsof je af en toe tegen een muur loopt en dat zorgt dan weer voor frustratie.
Maar trouw aan jezelf blijven, dat is inderdaad het belangrijkste. Het is echt een proces merk ik... Met ups and downs.
Nou in ieder geval een fijne dag allemaal, echt veel herkenning en fijn om het hier kwijt te kunnen, voel me soms toch wat alleen hierin
Inderdaad Patsy Stone, het vergelijken werkt echt averechts. Dat doe ik op een of andere manier nog steeds.
Ik zet mezelf snel onderaan de ladder en dat is echt iets waar ik nog veel stappen in te zetten heb.
Maar heel soms voel ik dat trotse gevoel wel, trots op de dingen die ik doe, ik kan het alleen niet goed vasthouden omdat ik dan zie dat anderen zoveel meer doen...
Inderdaad een heel goed idee om op te schrijven waar ik blij van wordt, dat ga ik de komende dagen doen en veel slapen. Ben echt zo moe... Vannacht is het ook tussen mijn schouderbladen geschoten en dan weet ik eigenlijk genoeg. Morgen in ieder geval afmelden voor vrijwilligers werk.
Volgens mij heb je echt al hele goede stappen gezet Kwebbeltje
Echt fijn dat je je leven hebt in kunnen richten wat goed voelt voor jou, dat is echt iets om trots op te zijn. Dat geeft zeker rust, ik ben nog steeds zoekende merk ik. Misschien weet ik sommige dingen al maar moet ik even knopen doorhakken... Ik blijf schommelen tussen, 'acceptatie' en 'ik wil meer' maar inderdaad, wat maakt je uiteindelijk het gelukkigst.
Dagdromer, dat is het precies.. een late laatbloeier met weinig energie
Alsof je af en toe tegen een muur loopt en dat zorgt dan weer voor frustratie.
Maar trouw aan jezelf blijven, dat is inderdaad het belangrijkste. Het is echt een proces merk ik... Met ups and downs.
Nou in ieder geval een fijne dag allemaal, echt veel herkenning en fijn om het hier kwijt te kunnen, voel me soms toch wat alleen hierin
yesss wijzigde dit bericht op 21-11-2019 11:16
10.56% gewijzigd
donderdag 21 november 2019 om 11:00
Heb momenteel nogal een lastige situatie.
Er is iemand op mijn werk die ik best wel leuk vind.
Had deze persoon ook op Facebook-messenger.
Nou heb ik een tijdje geleden iets onhandigs gedaan.
Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik me wat teveel opdrong aan haar via de Messenger en dat voelde niet goed.
Niet dat ik haar heb gevraagd voor een 'afspraak', maar meer gewoon wat belangstellende vragen.
Toch had ik het gevoel dat ik wat teveel toenadering zocht tot haar.
Daardoor heb ik haar, uit zelfbescherming, geblokkeerd.
Heb dit vanuit een zekere impulsiviteit ook gedaan.
Maar daardoor is ze echter ook verwijderd van mijn facebook (wat wel jammer ook is).
Onlangs vroeg ze me nog of ik op FB nog actief ben (ze kan me momenteel hierop niet zien).
Baal wel wat van deze situatie.
Wat zou ik nu het beste kunnen gaan doen?
Haar bijvoorbeeld van de blokkering halen en (in alle eerlijkheid) mijn excuses maken en haar uitleggen dat ik wat ondoordacht ben geweest en haar uit zelfbescherming even had geblokkeerd (en dat het niet aan haar verder ligt)?
Of moet ik het zo laten en het niet moeilijker maken dan dat het al is?
Vind dit best wel lastig en voel me er wel wat lullig onder.
Er is iemand op mijn werk die ik best wel leuk vind.
Had deze persoon ook op Facebook-messenger.
Nou heb ik een tijdje geleden iets onhandigs gedaan.
Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik me wat teveel opdrong aan haar via de Messenger en dat voelde niet goed.
Niet dat ik haar heb gevraagd voor een 'afspraak', maar meer gewoon wat belangstellende vragen.
Toch had ik het gevoel dat ik wat teveel toenadering zocht tot haar.
Daardoor heb ik haar, uit zelfbescherming, geblokkeerd.
Heb dit vanuit een zekere impulsiviteit ook gedaan.
Maar daardoor is ze echter ook verwijderd van mijn facebook (wat wel jammer ook is).
Onlangs vroeg ze me nog of ik op FB nog actief ben (ze kan me momenteel hierop niet zien).
Baal wel wat van deze situatie.
Wat zou ik nu het beste kunnen gaan doen?
Haar bijvoorbeeld van de blokkering halen en (in alle eerlijkheid) mijn excuses maken en haar uitleggen dat ik wat ondoordacht ben geweest en haar uit zelfbescherming even had geblokkeerd (en dat het niet aan haar verder ligt)?
Of moet ik het zo laten en het niet moeilijker maken dan dat het al is?
Vind dit best wel lastig en voel me er wel wat lullig onder.
donderdag 21 november 2019 om 15:54
Mijn bericht vanmorgen, hier in dit topic, was wellicht een beetje offtopic (ten opzichte van introvert zijn etc).
Toch voelde ik de behoefte om dit hier te plaatsen, aangezien ik best wel wat moeite heb met sociale contacten (ondermeer om dit goed in stand te houden) en het online al helemaal complex vind.
Dit voorbeeld was voor mij een goede gelegenheid om het één en ander hierover uit te leggen.
Toch voelde ik de behoefte om dit hier te plaatsen, aangezien ik best wel wat moeite heb met sociale contacten (ondermeer om dit goed in stand te houden) en het online al helemaal complex vind.
Dit voorbeeld was voor mij een goede gelegenheid om het één en ander hierover uit te leggen.
donderdag 21 november 2019 om 15:54
Ik lees al een tijdje mee in dit topic en herken hierin steeds meer van mezelf. Voel me al jaren niet op gemak in groepen en zoek dan allerlei uitvluchten om snel naar huis te kunnen. Ik heb dan altijd het gevoel dat ik geforceerd overkom en niet mezelf ben. Jouw reactie waarin je aangeeft dat je last krijgt van spierpijn, herken ik erg. Voor mijn gevoel is dit inderdaad aan elkaar gelinkt, maar ik kan hier nog geen echt antwoord op vinden.Kwebbeltje91 schreef: ↑19-11-2019 18:17Ooh wat ben ik blij dat ik nu ander werk heb. Ik werk als thuishulp en heb dus nauwelijks met collega's te maken. Het enige contact wat ik heb is met de klant en de coördinator(en). Heerlijk rustig. Ik kom ook veel rustiger thuis. Toen ik nog veel met collega's werkte werd ik daar veel gestresster (?) van. Dat merkte mijn omgeving ook, ik was veel prikkelbaarder, had sneller last van spierpijn (heb ik normaal ook last van, maar wordt erger zodra ik stress krijg), ik kon er totaal niet mee omgaan.
donderdag 21 november 2019 om 16:50
En daar herken ik me weer meestal in. Het ligt er ook bij mij aan hoe goed ik de mensen ken.Asrael2017 schreef: ↑21-11-2019 15:54Ik lees al een tijdje mee in dit topic en herken hierin steeds meer van mezelf. Voel me al jaren niet op gemak in groepen en zoek dan allerlei uitvluchten om snel naar huis te kunnen. Ik heb dan altijd het gevoel dat ik geforceerd overkom en niet mezelf ben. Jouw reactie waarin je aangeeft dat je last krijgt van spierpijn, herken ik erg. Voor mijn gevoel is dit inderdaad aan elkaar gelinkt, maar ik kan hier nog geen echt antwoord op vinden.
Een tijdje geleden had ik een bbq. Ik denk dat er zo rond de 50 mensen waren en ik had afgesproken met 2 vrienden om daarheen te gaan. Ik vond het vreselijk. Die 2 vrienden zagen weer wat bekenden (die ik ook vaag ken) en we stonden dus met 8 man aan een tafel. Ze hebben een gezamenlijke hobby en daar ging het echt de hele tijd over. Ik voelde me echt niet prettig. Het zijn geen verkeerde mensen hoor, absoluut niet. Maar ik heb gewoon niks met die hobby dus ik voelde me best buitengesloten. Uiteindelijk met een smoesje eerder weggegaan.
donderdag 21 november 2019 om 17:24
Het scheelt inderdaad heel erg hoe goed ik de mensen ken. Bij vrienden/goede kennissen kan ik me heel erg op mijn gemak voelen. Al heb ik wel altijd dat ik die liever met een paar tegelijk ontmoet als in grote groepen. Heel herkenbaar hoe je je moet voelen als je er voor je gevoel voor niks bij staat. Dan voel je je vreselijk en glip ik het liefst stilletjes weg. Op de een of andere manier doe ik op zo'n moment dan ook altijd domme dingen en voelt het nog erger. Maar het maakt bij mij wel dat ik stiekem vaak een smoesje probeer te verzinnen om er maar niet naar toe te hoeven.Kwebbeltje91 schreef: ↑21-11-2019 16:50En daar herken ik me weer meestal in. Het ligt er ook bij mij aan hoe goed ik de mensen ken.
Een tijdje geleden had ik een bbq. Ik denk dat er zo rond de 50 mensen waren en ik had afgesproken met 2 vrienden om daarheen te gaan. Ik vond het vreselijk. Die 2 vrienden zagen weer wat bekenden (die ik ook vaag ken) en we stonden dus met 8 man aan een tafel. Ze hebben een gezamenlijke hobby en daar ging het echt de hele tijd over. Ik voelde me echt niet prettig. Het zijn geen verkeerde mensen hoor, absoluut niet. Maar ik heb gewoon niks met die hobby dus ik voelde me best buitengesloten. Uiteindelijk met een smoesje eerder weggegaan.
donderdag 21 november 2019 om 17:53
Vandaag even gechat met een oud-klasgenote. Die had ik al 19 jaar niet meer gesproken. We waren geen vriendinnen, maar ze was ook niet onaardig. Ze is nu zwanger van haar 2e kind. Twee van haar vriendinnen uit die toenmalige klas hebben nu ook een gezin of krijgen het. Dat is weer even zo'n moment waarop ik denk: het leven van anderen gaat door en verandert veel. Mijn dagen zien er veelal hetzelfde uit. Werken, boodschappen, honden uitlaten, koken en af en toe een huishoudelijke taak. Verder af en toe een dagje weg in de zomer een midweek Centerparcs met mijn moeder. Dat is het zo'n beetje. Veel verandering zou ik niet trekken en heb veel me-time nodig. Toch verbaast het me dat levens zo kunnen verschillen op dezelfde leeftijd.
donderdag 21 november 2019 om 18:14
Hey, wat fijn dit topic!
Ik zit nu ook weer te worstelen met mijn enige echte introvert-probleem.
Mijn vriend heeft met enige regelmaat een feestje, een personeelsfeestje of een verjaardag van een collega of vriend.
In zijn omgeving betekent een feestje standaard: zaal, DJ, sta tafels, catering en dat is het. Geen programma, alleen rondhangen en elkaar proberen te verstaan.Hij vind dat heerlijk, ik vind het verschrikkelijk.
Zaterdag is een collega van hem jarig en geeft een zaalfeestje.
Ik die avond werken maar ik zou sowieso niet graag mee gaan.
Buiten het feit om dat ik mij de jarige niet eens voor de geest kan halen kan ik mij niet goed redden op dit soort feestjes.
Mijn vriend ziet honderdduizend bekenden. in het begin gaat het nog, dan wordt ik wel voorgesteld en staan we aan een leuke tafel. Maar naarmate de avond vordert lopen gesprekken vaak dood, plus het feit dat je alles moet schreeuwen omdat de muziek altijd te hard staat. Persoonlijk vind ik ook altijd de zaal te klein voor het aantal mensen en het veel te warm. maar dat kan ook aan mij liggen.
In ieder geval, ik worstel mij door zo'n avond heen en zit de tijd echt uit. Ik ging in het begin van onze relatie naar alles mee, maar dat doe ik niet meer. Ik merk wel dat mijn vriend het soms niet goed begrijpt. Hij houdt er juist van en krijgt er energie van, terwijl ik na zon avond totaal gesloopt ben.
Ik vraag mij ook altijd af of iedereen die daar dan is het echt allemaal leuk vindt. Sommigen staan er ook bij alsof ze de minuten voorbij zien kruipen. 1x was het zon rotfeest dat zo lang duurde terwijl ik echt niemand kende dat ik buiten ben gaan zitten. Toen mijn vriend pas na een halfuur merkte dat ik weg was en hij ook naar buiten kwam heb ik gezegd dat dit voor mij gewoon niet leuk meer is en dat hij zich zelf ook wel redt. Ik vind ook niet dat hij mij op sleeptouw moet nemen de hele avond.
Vanaf toen ga ik alleen bij belangrijke dingen mee, bijv een bruiloft.
Toch knaagt het soms nog bij mijn vriend. Waarom ik dan niet meega en hoe hij dat moet uitleggen. Hij probeert het ook altijd. Dan zegt hij: we zijn uitgenodigd, ik hoop dat je vrij bent of je dienst kan ruilen. Bah, das moeilijk.
Ik zit nu ook weer te worstelen met mijn enige echte introvert-probleem.
Mijn vriend heeft met enige regelmaat een feestje, een personeelsfeestje of een verjaardag van een collega of vriend.
In zijn omgeving betekent een feestje standaard: zaal, DJ, sta tafels, catering en dat is het. Geen programma, alleen rondhangen en elkaar proberen te verstaan.Hij vind dat heerlijk, ik vind het verschrikkelijk.
Zaterdag is een collega van hem jarig en geeft een zaalfeestje.
Ik die avond werken maar ik zou sowieso niet graag mee gaan.
Buiten het feit om dat ik mij de jarige niet eens voor de geest kan halen kan ik mij niet goed redden op dit soort feestjes.
Mijn vriend ziet honderdduizend bekenden. in het begin gaat het nog, dan wordt ik wel voorgesteld en staan we aan een leuke tafel. Maar naarmate de avond vordert lopen gesprekken vaak dood, plus het feit dat je alles moet schreeuwen omdat de muziek altijd te hard staat. Persoonlijk vind ik ook altijd de zaal te klein voor het aantal mensen en het veel te warm. maar dat kan ook aan mij liggen.
In ieder geval, ik worstel mij door zo'n avond heen en zit de tijd echt uit. Ik ging in het begin van onze relatie naar alles mee, maar dat doe ik niet meer. Ik merk wel dat mijn vriend het soms niet goed begrijpt. Hij houdt er juist van en krijgt er energie van, terwijl ik na zon avond totaal gesloopt ben.
Ik vraag mij ook altijd af of iedereen die daar dan is het echt allemaal leuk vindt. Sommigen staan er ook bij alsof ze de minuten voorbij zien kruipen. 1x was het zon rotfeest dat zo lang duurde terwijl ik echt niemand kende dat ik buiten ben gaan zitten. Toen mijn vriend pas na een halfuur merkte dat ik weg was en hij ook naar buiten kwam heb ik gezegd dat dit voor mij gewoon niet leuk meer is en dat hij zich zelf ook wel redt. Ik vind ook niet dat hij mij op sleeptouw moet nemen de hele avond.
Vanaf toen ga ik alleen bij belangrijke dingen mee, bijv een bruiloft.
Toch knaagt het soms nog bij mijn vriend. Waarom ik dan niet meega en hoe hij dat moet uitleggen. Hij probeert het ook altijd. Dan zegt hij: we zijn uitgenodigd, ik hoop dat je vrij bent of je dienst kan ruilen. Bah, das moeilijk.
donderdag 21 november 2019 om 18:19
