Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
zaterdag 23 november 2019 om 10:05
Hoi allemaal,
Leuk topic, ik val net binnen! Zelf ook behoorlijk introvert, vind het heerlijk om alleen te zijn en afspreken met mensen 1 op 1 kost me meer energie dan dat ik er van geniet. Vaak cijfer ik dit gevoel nogal eens weg omdat ik veel vriendinnen heb die regelmatig wat willen drinken of eten en ik me er lullig over voel als ik altijd maar nee zeg.
Nu is er een vriendin, een schat van een kind, die heel vaak probeert om een eet afspraak te maken met zijn 2en. Ik maak deze maar meestal is dat ver in de toekomst vooruit geschoven omdat ik zo’n afspraak alleen maak in een extreem rustige week, en vaak probeer ik iemand anders erbij uit te nodigen omdat afspreken met 3 mij minder kost dan met 2 (hoef ik niet continu deel te nemen in een gesprek etc.) Zij is zelf iemand die altijd onder de mensen is en wilt zijn en de oren van iedereens kop af kletst. Nu stuurde ze me gisteren een berichtje met het verhaal dat het haar opvalt dat ik vaak niet kan afspreken en als we dan een keer wat hebben staan, ik dan een andere gezamenlijke vriendin uitnodig (zo ook komende week). Ze heeft het gevoel dat ze niet leuk genoeg is om alleen mee af te spreken en wilde dit graag met me delen omdat ze er toch een beetje mee zat. Ik vind het heel lastig om haar de waarheid te vertellen (dat ik liever niet 1 op 1 met haar afspreek omdat ze mij te veel energie kost) maar aan de andere kant wil ik wel eerlijk tegen haar zijn zodat ze me een beetje beter begrijpt op dit gebied. Haar kwetsen wil ik zeker niet want nogmaals, het is zo’n lieve en leuke meid met de allerbeste bedoelingen.
Iemand misschien tips?
Leuk topic, ik val net binnen! Zelf ook behoorlijk introvert, vind het heerlijk om alleen te zijn en afspreken met mensen 1 op 1 kost me meer energie dan dat ik er van geniet. Vaak cijfer ik dit gevoel nogal eens weg omdat ik veel vriendinnen heb die regelmatig wat willen drinken of eten en ik me er lullig over voel als ik altijd maar nee zeg.
Nu is er een vriendin, een schat van een kind, die heel vaak probeert om een eet afspraak te maken met zijn 2en. Ik maak deze maar meestal is dat ver in de toekomst vooruit geschoven omdat ik zo’n afspraak alleen maak in een extreem rustige week, en vaak probeer ik iemand anders erbij uit te nodigen omdat afspreken met 3 mij minder kost dan met 2 (hoef ik niet continu deel te nemen in een gesprek etc.) Zij is zelf iemand die altijd onder de mensen is en wilt zijn en de oren van iedereens kop af kletst. Nu stuurde ze me gisteren een berichtje met het verhaal dat het haar opvalt dat ik vaak niet kan afspreken en als we dan een keer wat hebben staan, ik dan een andere gezamenlijke vriendin uitnodig (zo ook komende week). Ze heeft het gevoel dat ze niet leuk genoeg is om alleen mee af te spreken en wilde dit graag met me delen omdat ze er toch een beetje mee zat. Ik vind het heel lastig om haar de waarheid te vertellen (dat ik liever niet 1 op 1 met haar afspreek omdat ze mij te veel energie kost) maar aan de andere kant wil ik wel eerlijk tegen haar zijn zodat ze me een beetje beter begrijpt op dit gebied. Haar kwetsen wil ik zeker niet want nogmaals, het is zo’n lieve en leuke meid met de allerbeste bedoelingen.
Iemand misschien tips?
anoniem_640ccc2e0b71f wijzigde dit bericht op 23-11-2019 10:12
Reden: Fout
Reden: Fout
2.29% gewijzigd
zaterdag 23 november 2019 om 11:17
Lunchwandelen is heel gezond. Dat weet ik nu pas trouwens. Ik deed dat op stages ook altijd. Zo lang het droog was dan. Soms regende het en dan MOEST ik wel met collega's aan tafel lunchen. Vreselijk vond ik het. Het gevoel dat mensen op me letten terwijl ik eet. Maar buiten zijn gaf ook rust in mijn hoofd, even een moment voor mezelf. Dat was in de tijd dat ik nog hele dagen moest draaien. Nu werk ik halve dagen door snel overprikkeld zijn. Tweede voordeel is dat ik thuis kan lunchen. Er zijn trouwens meer mensen die alleen de pauze doorbrengen.Campercamping schreef: ↑23-11-2019 09:01Groot gelijk dat je dat ging doen in de pauze, en goed idee trouwens! Ik verbaas me dan over collega's die in. de pauze in een volle, rumoerige kantine vol kakelende mensen nog eens een half uur op hun reet gaan zitten... Loop toch lekker even het bos in, snuif de frisse lucht op en maak je hoofd leeg...
zaterdag 23 november 2019 om 13:16
Er zijn geen tips, behalve eerlijk zijn en het bij jezelf houden. Als iemand niet bereid is om jou te begrijpen, maar alles op zichzelf betrekt dan zou je je moeten afvragen of je überhaupt wel bij elkaar past.Jasmiene34 schreef: ↑23-11-2019 10:05Hoi allemaal,
Leuk topic, ik val net binnen! Zelf ook behoorlijk introvert, vind het heerlijk om alleen te zijn en afspreken met mensen 1 op 1 kost me meer energie dan dat ik er van geniet. Vaak cijfer ik dit gevoel nogal eens weg omdat ik veel vriendinnen heb die regelmatig wat willen drinken of eten en ik me er lullig over voel als ik altijd maar nee zeg.
Nu is er een vriendin, een schat van een kind, die heel vaak probeert om een eet afspraak te maken met zijn 2en. Ik maak deze maar meestal is dat ver in de toekomst vooruit geschoven omdat ik zo’n afspraak alleen maak in een extreem rustige week, en vaak probeer ik iemand anders erbij uit te nodigen omdat afspreken met 3 mij minder kost dan met 2 (hoef ik niet continu deel te nemen in een gesprek etc.) Zij is zelf iemand die altijd onder de mensen is en wilt zijn en de oren van iedereens kop af kletst. Nu stuurde ze me gisteren een berichtje met het verhaal dat het haar opvalt dat ik vaak niet kan afspreken en als we dan een keer wat hebben staan, ik dan een andere gezamenlijke vriendin uitnodig (zo ook komende week). Ze heeft het gevoel dat ze niet leuk genoeg is om alleen mee af te spreken en wilde dit graag met me delen omdat ze er toch een beetje mee zat. Ik vind het heel lastig om haar de waarheid te vertellen (dat ik liever niet 1 op 1 met haar afspreek omdat ze mij te veel energie kost) maar aan de andere kant wil ik wel eerlijk tegen haar zijn zodat ze me een beetje beter begrijpt op dit gebied. Haar kwetsen wil ik zeker niet want nogmaals, het is zo’n lieve en leuke meid met de allerbeste bedoelingen.
Iemand misschien tips?
Ik heb een extraverte vriendin en die wil het liefste elke week afspreken. Ik heb haar heel duidelijk gemaakt dat ik haar dat niet kan geven zonder dat het ten koste gaat van mij, en dat ik mijn vrienden het beste van mezelf wil geven en dat betekent minder frequentie.
Het heeft even tijd gekost, voordat ze echt begreep dat het niets met haar te maken had en we hebben één keer in een week afgesproken en ze had toen toch ook wel door dat dat in onze relatie voor mij niet werkt. Heel de dynamiek was er niet. Nu gaat dat verder prima en het heeft onze relatie alleen maar beter gemaakt.
Trouwens dan is de enige tip: excuseer je nooit voor wie je bent, daar wordt niemand beter van.
zaterdag 23 november 2019 om 15:19
Dankjewel
ja misschien raar om me er druk om te maken, maar je weet maar nooit wie meeleest 
zaterdag 23 november 2019 om 15:22
Dit zou ik ook niet doen, dan maak je het jezelf alleen maar moeilijker en je kunt iemand ook niet per ongeluk blokkeren dus dat komt dat juist raar over.
Ik zou gewoon zeggen, als ze er nog over begint, dat je niet zoveel met Social media doet en je er even af bent geweest ofzo.
zaterdag 23 november 2019 om 15:31
En Campercamping, ik zoek ook liever de rust op...
Ik houd ook van een overzichtelijk leven denk ik, maar echt heel spannend is het niet
Vandaag ben ik gaan joggen, beetje huishouden gedaan en met mijn hobby schilderen bezig geweest. Nu met een kopje koffie een serie kijken.
Ja dat is toch wel mijn ideale zaterdag hoor..
Het is alleen altijd dat momentje dat je dan op maandag weer met hetzelfde verhaal aankomt, maar moet er eigenlijk écht niet aan denken om een volgepland weekend te hebben...
Ik houd ook van een overzichtelijk leven denk ik, maar echt heel spannend is het niet
Vandaag ben ik gaan joggen, beetje huishouden gedaan en met mijn hobby schilderen bezig geweest. Nu met een kopje koffie een serie kijken.
Ja dat is toch wel mijn ideale zaterdag hoor..
Het is alleen altijd dat momentje dat je dan op maandag weer met hetzelfde verhaal aankomt, maar moet er eigenlijk écht niet aan denken om een volgepland weekend te hebben...
yesss wijzigde dit bericht op 23-11-2019 15:41
5.11% gewijzigd
zaterdag 23 november 2019 om 15:34
Ik zit tijdens de lunch ook aan tafel met collega's. En verder vooral afgezonderd achter mijn computer... dat zijn 3 beeldschermen die om me heen staan en van die vilten schermen, letterlijk als een buffer om me heen. In de pauze zou ik ook liefst even naar buiten gaan om te wandelen. Ik durf het alleen niet voor te stellen, ik ben toch al de zonderling op het werk.
Op vorige werkplekken liep ik wel eens een stukje, deed een boodschap of bleef ik achter mijn computer zitten, vond ik ook prima, als de rest wel gewoon wegging (vaak in groepjes buiten de deur lunchen).
Maar toch wel in veel situaties aan zo'n lange drukke lunchtafel gezeten... dat is voor mij echt geen pauze zoals een pauze hoort te zijn.
Op vorige werkplekken liep ik wel eens een stukje, deed een boodschap of bleef ik achter mijn computer zitten, vond ik ook prima, als de rest wel gewoon wegging (vaak in groepjes buiten de deur lunchen).
Maar toch wel in veel situaties aan zo'n lange drukke lunchtafel gezeten... dat is voor mij echt geen pauze zoals een pauze hoort te zijn.
zaterdag 23 november 2019 om 15:48
Nee alsof je dan tot rust komt vivinnetje, vind het ook eigenlijk zo raar dat je dan in je pauze wéér moet gaan socializen.
Ik loop nu zelfs vaker even naar buiten, er zijn namelijk ook rokers bij ons en ik rook zelf niet. Maar ja die gaan dus regelmatig 'even' naar buiten.
Dus laatst zei ik, ik ga even een blokje om, even 'rookpauze'. Nouja was eigenlijk meteen goed dus dat houd ik erin.
Ik loop nu zelfs vaker even naar buiten, er zijn namelijk ook rokers bij ons en ik rook zelf niet. Maar ja die gaan dus regelmatig 'even' naar buiten.
Dus laatst zei ik, ik ga even een blokje om, even 'rookpauze'. Nouja was eigenlijk meteen goed dus dat houd ik erin.
zaterdag 23 november 2019 om 15:55
Jasmiene34 schreef: ↑23-11-2019 10:05vaak probeer ik iemand anders erbij uit te nodigen omdat afspreken met 3 mij minder kost dan met 2 (hoef ik niet continu deel te nemen in een gesprek etc.) Zij is zelf iemand die altijd onder de mensen is en wilt zijn en de oren van iedereens kop af kletst. Nu stuurde ze me gisteren een berichtje met het verhaal dat het haar opvalt dat ik vaak niet kan afspreken en als we dan een keer wat hebben staan, ik dan een andere gezamenlijke vriendin uitnodig (zo ook komende week). Ze heeft het gevoel dat ze niet leuk genoeg is om alleen mee af te spreken en wilde dit graag met me delen omdat ze er toch een beetje mee zat. Ik vind het heel lastig om haar de waarheid te vertellen (dat ik liever niet 1 op 1 met haar afspreek omdat ze mij te veel energie kost) maar aan de andere kant wil ik wel eerlijk tegen haar zijn zodat ze me een beetje beter begrijpt op dit gebied. Haar kwetsen wil ik zeker niet want nogmaals, het is zo’n lieve en leuke meid met de allerbeste bedoelingen.
Iemand misschien tips?
Bij mij werkt dit net andersom... en dan denk ik inderdaad ook dat ik kennelijk niet boeiend genoeg ben voor een 1-op-1. Ik baal er ook van dat áls je dan eens een 1-op-1 afspraak hebt, de ander zonder overleg anderen uit gaan nodigen. Over het algemeen kiezen mensen toch voor hoe meer zielen hoe meer vreugd. Mij stoort dat dus juist, dat de anderen gaan zitten kletsen en ik er niet meer aan te pas kom. Ik vind het dus wel bijzonder hoe een extraverte vriendin de situatie niet naar haar hand kan zetten (want dat is wat ik meestal ervaar, dat de extraverten de dienst uit maken). En mij lijkt ook dat een druk persoon automatisch indamt wanneer ze tegenover een introvert persoon zit.
Maar tips... Tja, ik zou eerder kiezen voor een setting waarbij je niet zo'n last hebt van haar 'drukte'. Dus meer de rust opzoeken van de natuur en dan een wandeling gaan maken ofzo. Zeggen dat je haar 1-op-1 te druk vindt maakt dat iemand heel erg op z'n tenen gaat lopen om je te ontzien. Ten minste, zo zou het omgekeerd bij mij gaan. Tegen mij is op m'n werk wel eens verteld dat ik mezelf meer moest laten zien. Wow, ik heb nog nooit zo'n onhaalbare missie gehad.
zaterdag 23 november 2019 om 16:36
Daar geef ik je in alle opzichten volledig gelijk in.yesss schreef: ↑23-11-2019 15:22Dit zou ik ook niet doen, dan maak je het jezelf alleen maar moeilijker en je kunt iemand ook niet per ongeluk blokkeren dus dat komt dat juist raar over.
Ik zou gewoon zeggen, als ze er nog over begint, dat je niet zoveel met Social media doet en je er even af bent geweest ofzo.
zaterdag 23 november 2019 om 17:00
Jasmiene34, hier hetzelfde... het zijn juist de 1 op 1 contacten die ik erg intensief vind. Te grote groepen ook. Ideaal is 3 of 4 mensen bij elkaar
Ik zou eerlijk zijn naar haar toe en zeggen dat je haar zeker leuk 'genoeg' vindt om 1 op 1 mee af te spreken maar dat 1 op 1 contacten je veel moeite kosten. Met wie dan ook. Dan is het voor haar in ieder geval duidelijk dat het niet met haar te maken heeft, maar met jouw voorkeur voor een (klein) groepje in plaats van 1 op 1.
Ik zou eerlijk zijn naar haar toe en zeggen dat je haar zeker leuk 'genoeg' vindt om 1 op 1 mee af te spreken maar dat 1 op 1 contacten je veel moeite kosten. Met wie dan ook. Dan is het voor haar in ieder geval duidelijk dat het niet met haar te maken heeft, maar met jouw voorkeur voor een (klein) groepje in plaats van 1 op 1.
zaterdag 23 november 2019 om 18:29
Ik quote deze wel even hoor
Nee snap ik volledig meis, goed dat je het zegt.
Ik ben vandaag de stad in geweest. Niet ideaal zo op zaterdag (vooral nu met sinterklaas) maar ik moest écht nieuwe schoenen en winterjas hebben. Nu is dat laatste niet echt spoed, die ik nu heb kan nog wel even mee, maar mijn schoenen waren echt versleten.
En voor schoenen ben ik gelukkig geslaagd.
Nu moe op de bank. Er is voor me gekookt dus dat scheelde ook.
Morgen helemaal niks gepland. Oh ja, wat kerstspullen uitzoeken. Maar dat doe ik lekker op mijn gemak haha.
zaterdag 23 november 2019 om 18:43
Jasmiene34 schreef: ↑23-11-2019 10:05Nu is er een vriendin, een schat van een kind, die heel vaak probeert om een eet afspraak te maken met zijn 2en. Ik maak deze maar meestal is dat ver in de toekomst vooruit geschoven omdat ik zo’n afspraak alleen maak in een extreem rustige week, en vaak probeer ik iemand anders erbij uit te nodigen omdat afspreken met 3 mij minder kost dan met 2 (hoef ik niet continu deel te nemen in een gesprek etc.) Zij is zelf iemand die altijd onder de mensen is en wilt zijn en de oren van iedereens kop af kletst. Nu stuurde ze me gisteren een berichtje met het verhaal dat het haar opvalt dat ik vaak niet kan afspreken en als we dan een keer wat hebben staan, ik dan een andere gezamenlijke vriendin uitnodig (zo ook komende week). Ze heeft het gevoel dat ze niet leuk genoeg is om alleen mee af te spreken en wilde dit graag met me delen omdat ze er toch een beetje mee zat. Ik vind het heel lastig om haar de waarheid te vertellen (dat ik liever niet 1 op 1 met haar afspreek omdat ze mij te veel energie kost) maar aan de andere kant wil ik wel eerlijk tegen haar zijn zodat ze me een beetje beter begrijpt op dit gebied. Haar kwetsen wil ik zeker niet want nogmaals, het is zo’n lieve en leuke meid met de allerbeste bedoelingen.
Iemand misschien tips?
Ik snap je vriendin heel goed. Ik zou het beslist niet leuk vinden als ik samen met een vriendin iets wil doen en er is altijd een derde bij. Dan heb je immers heel andere gesprekken. Ik vind het juist het mooiste van een vriendschap, samen praten.
Ik begrijp waarom jij dit zo doet, maar denk toch dat je beter eerlijk kan zijn. Want als ze je te druk is en je dit niet aan kan, wil je dan de vriendschap behouden?
Ik heb ook een druk en heel lief persoon in mijn omgeving, die ik een paar uurtjes kan handelen, maar beslist niet veel langer, in die zin snap ik je. Maar zoals gezegd: dit komt niet leuk op haar over, ze wil afspreken om jou te zien, niet om daar een ander bij te hebben.
De waarheid vertellen is niet makkelijk, maar wel eerlijk. En als je dat op een goede manier aanpakt zal ze het vast accepteren.
Is het een idee om bij jou of haar thuis af te spreken in plaats van in een restaurant, scheelt dat qua prikkels?
zondag 24 november 2019 om 08:14
Wilde toch even dit stuk van mezelf weer aanhalen.Spike76 schreef: ↑22-11-2019 22:18Sociale omgang is iets wat ik behoorlijk complex vind.
Ik loop regelmatig tegen problemen aan in de communicatie met bepaalde mensen.
Ik vind het lastig om confrontaties aan te gaan, omdat ik me vaak de zwakke schakel en onderliggende partij voel en altijd het gevoel heb tegen 'windmolens' te moeten strijden.
Ik voel me al gauw dom, raar, gestoord of wat dan ook.
Dat kan me enorm verlammen.
Ik heb moeite om standpunten in te nemen en ik vaak bang voor conflicten, ruzies etc.
Kan gauw dichtklappen, in paniek raken, vluchtgedrag gaan vertonen etc.
Ik durf mijn ware gevoelens niet te tonen en heb vaak het gevoel dat ik me anders voor wil doen, dan wie ik daadwerkelijk ben.
Ik ga dan geforceerd en verkrampt aardig doen en dat wil ik helemaal niet.
Ergens voel ik dat ik niet mezelf ben.
Vooral niet bij mensen waar ik geen klik (meer) mee voel.
Ik raak dan gespannen en onzeker en kan daardoor erg vermijdingsgedrag gaan vertonen.
Ik ben bang voor dergelijke confrontaties en dat er met mijn gevoelens aan de haal wordt gegaan.
Merk aan mezelf dat ik vaak te soft, lievig, verkapt en voorzichtig ben in mijn communicatie.
Durf vaak nauwelijks tegengas te geven.
Voor wie zijn dergelijke situaties eigenlijk herkenbaar?
zondag 24 november 2019 om 08:25
Voor mij is het wel herkenbaar, maar dat komt ook omdat veel mensen simpelweg een interessanter leven hebben dan ik en op veel vlakken in het leven ook al een stuk ''verder'' zijn.
Eigenlijk is die ''afsplitsing'' in mijn studententijd begonnen. Vriendinnen werden lid van studentenverenigingen en deden nieuwe contacten op, maakten nieuwe vrienden. Als die vrienden vervolgens op verjaardagen en huisfeestjes kwamen, leerde ik die ''via via'' ook weer kennen, maar via mij kwamen er nooit echt nieuwe mensen. Het waren altijd mijn vriendinnen die voorop liepen, op ontdekkingstocht gingen en de grenzen van het bekende verlegden. Ik profiteerde dan weer van het meer avontuurlijke karakter van mijn vriendinnen.
En nu wonen de meeste van mijn vriendinnen samen, sommigen beginnen al aan kinderen, en dan voel ik me wel eens wat ''bleu''. Soms denk ik ook wel eens : ik ben al lang blij dat ze mij er nog bij betrekken, want vergeleken met hen ben ik maar saai. En dan vooral op sociaal vlak. Ik ben iemand die erg hecht aan de contacten die ik heb (meestal al jaren, van kinds af aan), en hecht niet zoveel waarde eraan om altijd maar verbindingen met nieuwe mensene te . openen. Zij zijn daar . wel meeer van.
zondag 24 november 2019 om 08:36
Dit herken ik ook weer, Campercamping.
Toen ik 21 was, kreeg ik pas mijn 1e relatie.
Vervolgens dacht ik van 'als er een schaap over de dam is, volgen er vast wel meer....' en dat alles wel vanzelf zou gaan.
Dat bleek dus een enorme misvatting te zijn.
Ben eigenlijk, vooral qua liefdesleven, in een zwart gat weggezakt.
Heb eigenlijk alleen maar teleurstellingen op dit vlak meegemaakt.
Ben nu 42 jaar en ik merk dat de kloof steeds groter wordt.
Ik ben vervreemd ervan geraakt en mijn interesse lijkt te zijn weggezakt wat dit betreft.
Kan er ook niet meer zo'n drama van maken, alhoewel ik het soms nog weleens wat lijk te missen.
Je leert ermee leven, maar als ik er goed over nadenk vind ik het soms wel wat treurig.
Toch heb ik een prima leven en om heel eerlijk te zijn kan ik ook best wel een einzeilganger zijn, ondanks dat ik een leuk sociaal netwerk heb.
Toen ik 21 was, kreeg ik pas mijn 1e relatie.
Vervolgens dacht ik van 'als er een schaap over de dam is, volgen er vast wel meer....' en dat alles wel vanzelf zou gaan.
Dat bleek dus een enorme misvatting te zijn.
Ben eigenlijk, vooral qua liefdesleven, in een zwart gat weggezakt.
Heb eigenlijk alleen maar teleurstellingen op dit vlak meegemaakt.
Ben nu 42 jaar en ik merk dat de kloof steeds groter wordt.
Ik ben vervreemd ervan geraakt en mijn interesse lijkt te zijn weggezakt wat dit betreft.
Kan er ook niet meer zo'n drama van maken, alhoewel ik het soms nog weleens wat lijk te missen.
Je leert ermee leven, maar als ik er goed over nadenk vind ik het soms wel wat treurig.
Toch heb ik een prima leven en om heel eerlijk te zijn kan ik ook best wel een einzeilganger zijn, ondanks dat ik een leuk sociaal netwerk heb.
zondag 24 november 2019 om 09:20
Da's hier precies hetzelfde Spike, alleen ben ik 30. Kreeg idd op mijn 20e mijn eerste relatie die een jaar duurde. Afgezien van een zomer-scharrel in de zomer van 2011 is mijn liefdesleven daarna non-existent geworden en ik weet eigenlijk niet waarom.
Inmiddels is de afstand die ik voel tot mannen (wat dat betreft), en de datingwereld zoooo groot geworden, dat het als het beklimmen van de Mount Everest voelt om dat te overbruggen. Vooral door mijn introverte karakter ook, heb ik niet heel veel energie rondom mensen die ik (nog) niet zo goed ken. Helaas ben ik niet iemand die zegt: ''Leuk een date met een onbekend persoon, zo benieuwd wat voor iemand dat is, wat diegene drijft, etcetera'. Nee het kost me heel veel energie, en dus stel ik het allemaal een beetje uit. Het benauwt me ook wel een beetje hoor, een relatie. Naast mij woont een stel, en als ik op mijn bed lig (die . grenst aan de ballustrade) en ik hoor haar thuis komen wanneer hij al thuis is, hoor ik die deur open zwiepen en dan ''hooooi schaaaattttt... en nog voordat de deur dicht is allemaal gekakel''. Ik ben echt blij dat ik in een oase terecht kom na . een drukke werkdag.
Overigens vind ik vrijgezel zijn niet treurig, ongeacht of je nu 30 of 40 bent. Het is ook niet meer raar in deze maatschappij. Ergens vind ik het ook wel stoer, dat je alles maar in jee eentje moet fixen. Maargoed ik zal dit topic niet een 2e unhappy singles topic maken
Inmiddels is de afstand die ik voel tot mannen (wat dat betreft), en de datingwereld zoooo groot geworden, dat het als het beklimmen van de Mount Everest voelt om dat te overbruggen. Vooral door mijn introverte karakter ook, heb ik niet heel veel energie rondom mensen die ik (nog) niet zo goed ken. Helaas ben ik niet iemand die zegt: ''Leuk een date met een onbekend persoon, zo benieuwd wat voor iemand dat is, wat diegene drijft, etcetera'. Nee het kost me heel veel energie, en dus stel ik het allemaal een beetje uit. Het benauwt me ook wel een beetje hoor, een relatie. Naast mij woont een stel, en als ik op mijn bed lig (die . grenst aan de ballustrade) en ik hoor haar thuis komen wanneer hij al thuis is, hoor ik die deur open zwiepen en dan ''hooooi schaaaattttt... en nog voordat de deur dicht is allemaal gekakel''. Ik ben echt blij dat ik in een oase terecht kom na . een drukke werkdag.
Overigens vind ik vrijgezel zijn niet treurig, ongeacht of je nu 30 of 40 bent. Het is ook niet meer raar in deze maatschappij. Ergens vind ik het ook wel stoer, dat je alles maar in jee eentje moet fixen. Maargoed ik zal dit topic niet een 2e unhappy singles topic maken
zondag 24 november 2019 om 09:30
Dat heb ik dus ook.Campercamping schreef: ↑24-11-2019 09:20Da's hier precies hetzelfde Spike, alleen ben ik 30. Kreeg idd op mijn 20e mijn eerste relatie die een jaar duurde. Afgezien van een zomer-scharrel in de zomer van 2011 is mijn liefdesleven daarna non-existent geworden en ik weet eigenlijk niet waarom.
Vermoedelijk heb ik toch wat verkeerde keuzes gemaakt (in het verleden dan ook vooral) met het aangaan van sommige contacten die niet goed bleken te zijn voor me.
En mijn onzekere en ook pleasende communicatie werkt ook niet echt mee.
zondag 24 november 2019 om 11:29
@Campercamping: Leuk dat jij nog betrokken wordt bij je oude vriendinnen. Ik raakte vanaf mijn 16e vervreemd van de mijne. Ze kregen andere interesses en nieuwe vriendschappen. Als ik dan bij ze was werd ik vaak genegeerd. Of als ik vroeg waar ze het over hadden werd gezegd: "Dat snap jij toch niet." Op mijn 20e hadden ze allemaal relaties en verwaterde het contact.
Het enige moment dat we nog samen geweest waren was op de klassenreünie. Was gezellig geweest, maar ik kwam er toen wel achter dat ik meer aan vroeger hechtte dan zij. Zij waren er nauwelijks meer mee bezig. Ik denk dat ik dat zo heb omdat er weinig contacten voor terug kwamen. Vroeger had ik een lijstje met zo'n 8 namen erop. Wie ging ik eens bellen om mee te vragen? Altijd kon er wel iemand. Dat is nu heel anders. Dit jaar heb ik met 2 nieuwe mensen een dagje uit gedaan. Nieuwe contacten zijn welkom. Maar kwaliteit van de contacten vind ik belangrijker dan het aantal. Ik maak nu ook keuzes op basis van iemands interesses. Dat is wat ik graag wil, interesses kunnen delen. Ook eens wat anders dan alleen theeleuten, zoals ik nu bij mijn single-vriendin heb.
Het enige moment dat we nog samen geweest waren was op de klassenreünie. Was gezellig geweest, maar ik kwam er toen wel achter dat ik meer aan vroeger hechtte dan zij. Zij waren er nauwelijks meer mee bezig. Ik denk dat ik dat zo heb omdat er weinig contacten voor terug kwamen. Vroeger had ik een lijstje met zo'n 8 namen erop. Wie ging ik eens bellen om mee te vragen? Altijd kon er wel iemand. Dat is nu heel anders. Dit jaar heb ik met 2 nieuwe mensen een dagje uit gedaan. Nieuwe contacten zijn welkom. Maar kwaliteit van de contacten vind ik belangrijker dan het aantal. Ik maak nu ook keuzes op basis van iemands interesses. Dat is wat ik graag wil, interesses kunnen delen. Ook eens wat anders dan alleen theeleuten, zoals ik nu bij mijn single-vriendin heb.
zondag 24 november 2019 om 13:52
Hondenmens, oh ja wat herkenbaar, met eigen vervoer naar feestjes gaan! Dat kan ik me ook nog zo goed herinneren, dat je met iemand mee was gereden en afhankelijk bent. Dat je al compleet ingestort en overprikkeld bent, alleen nog maar weg wilt. Dan duurt elke minuut zo lang. En dan maar wachten tot die extraverte chauffeur eindelijk uitgekletst is. En in mijn jonge jaren waren dat soms ook nog jongens die dan te veel gedronken hadden en toch nog achter het stuur kropen. "Ach met een raampje open en harde muziek aan gaat het best nog wel!"
Ik had toen nog totaal niet in de gaten dat ik introvert was (wist niet eens wat dat was) en waarom ik het zo slecht trok, van die praatfeestjes waar niet gedanst wordt.
Wel vind ik het nog steeds moeilijk om in mijn eentje weg te gaan bij een feestje, en de gastdame/heer dan gedag te zeggen. Dan gaan ze altijd smeken of je nog blijft, ah joh nog 1 drankje! Ik vind het makkelijker om aan te haken als andere mensen al weggaan, en dan gauw ook mijn jas te pakken. "Ik ga ook." Gek, maar dan wordt het wél in 1x geaccepteerd!
Maar ik probeer nu toch meer aan mijn eigen gevoel toe te geven en dan soms toch maar in mijn eentje te vertrekken. En gewoon wat bedankjes en positieve berichten richting de host te gooien, "Dank je wel voor het lekkere eten, was heel gezellig!" in plaats van excuses te gaan geven voor het feit dat ik al ga.
Ik had toen nog totaal niet in de gaten dat ik introvert was (wist niet eens wat dat was) en waarom ik het zo slecht trok, van die praatfeestjes waar niet gedanst wordt.
Wel vind ik het nog steeds moeilijk om in mijn eentje weg te gaan bij een feestje, en de gastdame/heer dan gedag te zeggen. Dan gaan ze altijd smeken of je nog blijft, ah joh nog 1 drankje! Ik vind het makkelijker om aan te haken als andere mensen al weggaan, en dan gauw ook mijn jas te pakken. "Ik ga ook." Gek, maar dan wordt het wél in 1x geaccepteerd!
Maar ik probeer nu toch meer aan mijn eigen gevoel toe te geven en dan soms toch maar in mijn eentje te vertrekken. En gewoon wat bedankjes en positieve berichten richting de host te gooien, "Dank je wel voor het lekkere eten, was heel gezellig!" in plaats van excuses te gaan geven voor het feit dat ik al ga.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 24 november 2019 om 14:02
Leuk dat je meeschrijft Campercamping.
Herkenbaar van die pauzes. Al jaren ga ik ook niet in de kantine eten met collega's. Ten eerste vind ik dat zonde van mijn geld en tijd. Ik heb eigen eten bij me of ga even bij een cafeetje eten. En dat je eerst 10 minuten in de rij moet bij zo'n stom buffet, inderdaad in een kippenhok van herrie, zo zonde. Die tijd besteed ik liever aan relaxen of lezen of wandelen.
Ten tweede gaat het in de kantine vaak nog steeds over het werk! In mijn vrije, onbetaalde tijd! Dan ben ik na de pauze nog steeds totaal niet bijgekomen, en heb ik helemaal geen zin om weer terug naar mijn plek te gaan.
Of mensen komen in de kantine echt een uitgebreide werkvraag aan jou stellen omdat ze je toevallig zien in de kantine. (Rot op! Ik zit te eten!) Mail me maar of loop over een uurtje even langs. Maar dan gaan ze toch door met hun hele vraag stellen.
Ik eet bewust buiten de standaard tijden, even lekker ergens aan een tafel met een krant of boek. Of ik ga een half uurtje buiten wandelen en op een bankje eten. Of in een cafeetje dus, als het niet gelukt is om zelf eten mee te nemen. Vrijwel altijd alleen, heerlijk. Daarna ben ik weer helemaal fris en kan ik weer aan de slag.
Alleen heel soms schuif ik aan bij collega's die niet in de kantine eten maar aan 1 tafel op de verdieping, en die het dan nooit over werk hebben.
Herkenbaar van die pauzes. Al jaren ga ik ook niet in de kantine eten met collega's. Ten eerste vind ik dat zonde van mijn geld en tijd. Ik heb eigen eten bij me of ga even bij een cafeetje eten. En dat je eerst 10 minuten in de rij moet bij zo'n stom buffet, inderdaad in een kippenhok van herrie, zo zonde. Die tijd besteed ik liever aan relaxen of lezen of wandelen.
Ten tweede gaat het in de kantine vaak nog steeds over het werk! In mijn vrije, onbetaalde tijd! Dan ben ik na de pauze nog steeds totaal niet bijgekomen, en heb ik helemaal geen zin om weer terug naar mijn plek te gaan.
Of mensen komen in de kantine echt een uitgebreide werkvraag aan jou stellen omdat ze je toevallig zien in de kantine. (Rot op! Ik zit te eten!) Mail me maar of loop over een uurtje even langs. Maar dan gaan ze toch door met hun hele vraag stellen.
Ik eet bewust buiten de standaard tijden, even lekker ergens aan een tafel met een krant of boek. Of ik ga een half uurtje buiten wandelen en op een bankje eten. Of in een cafeetje dus, als het niet gelukt is om zelf eten mee te nemen. Vrijwel altijd alleen, heerlijk. Daarna ben ik weer helemaal fris en kan ik weer aan de slag.
Alleen heel soms schuif ik aan bij collega's die niet in de kantine eten maar aan 1 tafel op de verdieping, en die het dan nooit over werk hebben.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 24 november 2019 om 14:04
Dit is trouwens ook een fijne website! https://desuccesvolleintrovert.nl/10-mi ... overtheid/ (zie ook de homepage en de artikelen)
You can never have too many hats, gloves and shoes
