Autisme wie ook? Deel 4

Solomio schreef: ↑

20-12-2019 08:34

We gebruiken de term 'hoog' meestal om aan te geven dat dat 'beter', 'meer' is.
Als hooggevoeligheid echt een ding is, dan zijn er dus ook laaggevoelige mensen (even aannemend dat gevoeligheid normaal verdeeld is in de bevolking). Laaggevoelige mensen zullen ook problemen hebben, maar met de term laaggevoelig scoor je niet.
Dát is wat me tegenstaat aan de term hooggevoelig.

Ik gebruik zelf de term overgevoelig, om vooral aan te geven dat 'de fout' bij mij ligt. Ik ben bijvoorbeeld overgevoelig voor geluid, maar ondergevoelig voor pijn.

Ik denk dat 'hoog' voornamelijk is overgenomen uit het Engels, Highly Sensitive Person. Omdat sensitief meer duidt op de zintuigen, wordt er in het Nederlands voor 'gevoelig' gekozen. Maar uiteindelijk is iedereen in meer of mindere mate gevoelig en heeft dat verschillende consequenties. Ik denk wel dat meer-dan-gemiddeld gevoelig zijn soms wordt verward met autisme, omdat de symptomen van een meer-dan-gemiddeld gevoelig persoon in overprikkelde staat overeen komen met de symptomen van autisme. Maar die discussie hebben we al vaker gevoerd

pplakke schreef: ↑

21-12-2019 05:26

Pesten ligt aan een probleem bij de pester. Een pester heeft geen empathie. En als dit zich niet ontwikkeld, dan beland hij tenzij hij of zij geniaal is vroeg of laat in de gevangenis. Of de pester bedriegt zijn liefdespartner. Hoe dan ook gaat het mis. Maar de pester neemt gewoon een volgend slachtoffer. En laat een pad van gekwetste mensen achter die wantrouwig worden. Het is dus de schuld van hen dat angst voor anderen bestaat. Gelukkig bestaan er ook mensen die een kogel opvangen voor je. Maar zij zijn veel zeldzamer, en net als goud niet makkelijk vindbaar. Kortom dat wij geen emotie op ons gezicht krijgen. Dat wil niets zeggen, wat voor naam ze ons ook geven. Ik vind jullie niet raar Spike76 en Hondenmens. Dat jullie er zo over analyseren is omdat jullie met die mensen inzitten, deden zij ook maar hetzelfde voor jullie.

Vind dit erg sterk geschreven en ben het hier ook wel mee eens.
Helaas heb ik het niet alleen maar op de middelbare school meegemaakt, maar ook in andere situaties.
Eén hiervan zijn bepaalde vrienschappen die spaak zijn gelopen.
Ik heb me in sommige mensen erg vergist en betreur het dat ik ze in het verleden in mijn leven heb gelaten.
Je kunt het ergens naïviteit noemen.
Zo zie ik het ook wel.
Heb het gevoel dat ik deze personen niet goed ingeschat heb en te dichtbij heb laten komen.
Mijn vertrouwen in hun is geschaad en ik heb het gevoel dat er misbruik van mij is gemaakt..
Eigenlijk zijn deze vriendschappen nogal energiezuigend en zelfs giftig geweest.
Wil mezelf hierin niet als een slachtoffer zien, maar moet helaas constateren dat dit soort contacten buitengewoon slecht geweest zijn voor mij.
Vind het jammer en betreurenswaardig dat ik dit zo ver heb laten komen.
De reken ik mezelf ook aan.
Ook doordat ik mijn ware ik niet heb durven te laten zien; niet voor mezelf durfde op te komen en geen grenzen durfde aan te geven.
Dit heeft ook voor veel scheefgroei gezorgd.
Met als gevolg dat ik in contacten verstrikt raakte dit buitengewoon onbevredigend werden.

- dubbel gepost

Elfje* schreef: ↑

21-12-2019 05:41

Oh, ik wel hoor. Maar ben wel heel goed in het dragen van een masker (wat dan weer niks met ASS te maken heeft, behalve dat het oa wel een oorzaak was/is).

Eigenlijk kan ik ook wel gezichten doen. Maar ik kijk liever neutraal. Omdat ik dan zeker weet dat het niet fout is. En het komt toch niet spontaan dus kost het me geen energie voor wat ik toch niet kan, en ik vind dat dit mag want zo ben ik en je mag jezelf zijn. En ook is een gezicht en vriendelijk woord geen garantie op een betrouwbaar eerlijk persoon. Kijk maar naar het verhaal van de vriendelijke ober, die een mevrouw belachelijk maakt, stiekem. En waarschijnlijk heel de keuken meelachen op dat kassa schermpje. Tot hij vergat het te wissen zijn pleziertje. En die mevrouw het zag op haar ticketje. https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20191218_04772968

pplakke schreef: ↑

21-12-2019 07:59

Eigenlijk kan ik ook wel gezichten doen. Maar ik kijk liever neutraal. Omdat ik dan zeker weet dat het niet fout is. En het komt toch niet spontaan dus kost het me geen energie voor wat ik toch niet kan, en ik vind dat dit mag want zo ben ik en je mag jezelf zijn. En ook is een gezicht en vriendelijk woord geen garantie op een betrouwbaar eerlijk persoon. Kijk maar naar het verhaal van de vriendelijke ober, die een mevrouw belachelijk maakt, stiekem. En waarschijnlijk heel de keuken meelachen op dat kassa schermpje. Tot hij vergat het te wissen zijn pleziertje. En die mevrouw het zag op haar ticketje. https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20191218_04772968

Beweert er iemand wat anders dan?

Moet er verder aan toevoegen dat ik te lang mezelf heb weggecijferd en onbelangrijk heb gemaakt.
Ik was een kampioen sorry zeggen en excuses aanbieden; daar ben ik helemaal klaar mee.
Altijd dat nederig zijn; haast kruipen voor sommige personen.
Vooral uit angst en schaamte.
Angst om ruzie te krijgen, om schuldgevoelens aangepraat te krijgen, om beledigd te worden etc.
Altijd maar weer pleasen; geen tegengas durven te geven etc.
Dat heb ik steeds meer gehad.
Lang genoeg ben ik hierin een voetveeg geweest; een onnozele sukkel.
In die rol wil ik niet langer meer zitten.
Want dit kan echt niet meer langer zo.

Spike, ik hoor mezelf praten.

pplakke schreef: ↑

21-12-2019 05:26

Pesten ligt aan een probleem bij de pester. Een pester heeft geen empathie. En als dit zich niet ontwikkeld, dan beland hij tenzij hij of zij geniaal is vroeg of laat in de gevangenis. Of de pester bedriegt zijn liefdespartner. Hoe dan ook gaat het mis. Maar de pester neemt gewoon een volgend slachtoffer. En laat een pad van gekwetste mensen achter die wantrouwig worden. Het is dus de schuld van hen dat angst voor anderen bestaat. Gelukkig bestaan er ook mensen die een kogel opvangen voor je. Maar zij zijn veel zeldzamer, en net als goud niet makkelijk vindbaar. Kortom dat wij geen emotie op ons gezicht krijgen. Dat wil niets zeggen, wat voor naam ze ons ook geven. Ik vind jullie niet raar Spike76 en Hondenmens. Dat jullie er zo over analyseren is omdat jullie met die mensen inzitten, deden zij ook maar hetzelfde voor jullie.

Dat geloof ik zeker. Een van mijn pesters is nu zelf lerares. En niet te geloven, ze is met een antipest-campagne op tv geweest. Maar van mijn buurmeisje heb ik eens gehoord dat ze tegen haar leerlingen een collega belachelijk maakte vanwege rare schoenen. Dat deed ze achter zijn rug. Net als vroeger bij haar klasgenoten. Ook hoorde ik haar een keer op een drammerige toon iets vragen bij de infobalie bij de AH. Nog niks veranderd. Bazig type.

Mijn moeder had vroeger ook een pester in haar klas. Die zat achter haar en prikte steeds met een passer in haar billen. Jaren daarna kwam die pester op hetzelfde bedrijf te werken als mijn moeder. Ze zat haar beklag te doen over haar dochter, daar zag ze zo mee af. Haar zoon deugde niet. Hij ziet eruit ook als een zwerver. De pester was ook al 3 keer gescheiden. Mijn moeder zei lachend dat ze haar dat altijd had gegund. Pester vroeg verbaasd dat ze toch zo erg niet was. Nou,ze was de schrik van de klas.

Elfje* schreef: ↑

21-12-2019 08:05

Beweert er iemand wat anders dan?

Op school is dit toch wel een groot punt geweest denk ik. Het is niet openlijk beweert aangezien ik er zelf niets over zei, en zei zeiden dan weer niets over autisme tegen mij. Maar uit papieren over mij kan ik toch wel opmaken dat ze dit een groot probleem vonden. Zo ging ik bij de logopediste om te lezen, terwijl lezen bij mij vlot ging, beter dan schrijven, maar verdoken was dit omdat ze dachten dat ik niets durfde zeggen en dat ik hun niet snapten dachten ze. En op een bepaald moment vraagt zij of ik voor haar iets kan vragen aan mijn leerkracht hout. Iets over verbouwingen, dan doe ik dat vraag dat en ga het nadien zeggen tegen haar. Maar normaal zeg ik niets uit mezelf tegen leerkrachten maar dan dus wel, maar ik zeg enkel het hoogst noodzakelijke. Dus recht naar de meester, verbouwingen, info vragen+ zeggen dat ik de info ga melden nadien. En verder geen emoties of gedoe gewoon zakelijk en strak zo als altijd.

En dan moet ik daar over lezen dat ik letterlijk uitvoer wat ze vragen zonder sociaal betrokken te worden. Precies alsof dat een misdaad is dat ik autistisch ben. Ik heb trouwens altijd gedaan wat ze vroegen zo goed als ik kon. Net zo als met de kledingbakken nadien, vroeg mijn vader iets deed ik het. En toch was ik in dat soort situatie beland als soort uitgeslotenen bij mijn ouders zonder echt werk. Misschien ligt dit ook aan mijn beperkt iq en mijn fysiek die nooit echt heel sterk was, wat nu met die crohn duidelijk word.

Maar het had in elk geval niets te maken met dat ik niet zou weten hoe te kuisen of koken zo als ik op 16 plots moest leren in school voor beschermd wonen. En recent was er dan nog een artikel waar staat dat gehandicapten niet werken. En dat ze aan het werk moeten, en desnoods met gemeenschapsdienst terug in een werkritme moeten geraken. Ik heb 5 jaar gratis met die kledingbakken bezig geweest terwijl ze me wandelen stuurden op al de beschutte werkplaatsen waar ik kwam. En dan durven ze nog laten uitschijnen alsof het aan de gehandicapten zelf liegt. Als ze mij toen hadden gestuurd naar werk bv afwassen in keuken waar geen bezoekers komen of iets anders simpel waar ik kon heen fietsen in de buurt. En gezegd hij is wat raar aan de baas maar laat hem maar doen dan lukt het wel. Dan was er volgens mij minder gedoe geweest dan zo liggen hameren op perse zo normaal moeten zijn met emoties en al. En anders in beschutte werkplaats waar veel te weinig plaatsen van zijn in België. En dit sowieso geen realistische methode is gebleken omdat velen vaak geen rijbewijs hebben en dus moeilijk daar geraken ver van huis, mocht er al plaats zijn. Het begint eigenlijk al op 7 jaar wanneer ik naar buitengewoon onderwijs moet. Waarom kon ik niet gewoon in het dorp blijven. En op 12 jaar al gaan werken ipv allerlei dingen te moeten leren die ik toch niet kan wegens te dom, en wat alleen maar frustreert en niet leuk is. En dan hadden ze ineens meer tijd om de slimmere leerlingen nog slimmer te maken.


Er zijn trouwens boeken en sites https://www.participate-autisme.be/go/n ... rijpen.cfmgenoeg over dat autisten dit moeten leren, en ook scholen doen het. Stel je eens voor dat er morgen een boek verschijnt. Om homos te leren verliefd worden op vrouwen. En dat school hen zou in bed leggen met vrouwen om het te leren. Omdat dit volgens hen zo hoort omdat zij zo zijn. Terwijl het in de genen zit, en als je dit wil onderdrukken loopt het mis. Ik kan alleen maar hopen dat ze ooit wakker worden en er minder raar word word gekeken naar afwijkende mensen.

pplakke schreef: ↑

21-12-2019 11:58

Op school is dit toch wel een groot punt geweest denk ik.

Ah, ik dacht dat je hier bedoelde.

Elfje* schreef: ↑

21-12-2019 12:01

Ah, ik dacht dat je hier bedoelde.

Geen zorgen niet hier.

pplakke schreef: ↑

21-12-2019 05:26

Pesten ligt aan een probleem bij de pester. Een pester heeft geen empathie. En als dit zich niet ontwikkeld, dan beland hij tenzij hij of zij geniaal is vroeg of laat in de gevangenis. Of de pester bedriegt zijn liefdespartner. Hoe dan ook gaat het mis. Maar de pester neemt gewoon een volgend slachtoffer. En laat een pad van gekwetste mensen achter die wantrouwig worden. Het is dus de schuld van hen dat angst voor anderen bestaat. Gelukkig bestaan er ook mensen die een kogel opvangen voor je. Maar zij zijn veel zeldzamer, en net als goud niet makkelijk vindbaar. Kortom dat wij geen emotie op ons gezicht krijgen. Dat wil niets zeggen, wat voor naam ze ons ook geven. Ik vind jullie niet raar Spike76 en Hondenmens. Dat jullie er zo over analyseren is omdat jullie met die mensen inzitten, deden zij ook maar hetzelfde voor jullie.

Sorry pplakke, maar dit is te kort door te bocht en veel te zwart wit.
Binnen de psychologie zijn er genoeg studies te vinden waarin je kunt lezen dat iedereen de rol van pester kan aannemen.
Daarnaast is empathie geen goede graadmeter om te zien hoe "goed" of "slecht" iemand zich gedraagt.

Om mezelf als voorbeeld te nemen. Ik scoor heel laag op een EQ-test. Terwijl ik meerdere strafbare feiten heb gepleegd, ben ik ook de eerste om een ander te helpen. Vrij vreemd misschien voor jou, maar voor mij is elke handeling een logisch gevolg uit het voorgaande zonder veel emotionele afweging.

Ik ben ook gepest, op een manier waar ik nog steeds rillingen van krijg (voor de buitenwereld was het een vriendin van mij, maar stiekem maakte ze me helemaal kapot, tot ik er wat van zei, dan was het janken vanaf haar kant want 'Kohaku zei altijd van die rare dingen over haar'.

Echt doodgezwegen, alles verdraaid etc.

En op de middelbare ging het 1e 2 jaar verder met bovenstaande persoon, 3e klas door meer als de helft van mijn klas toen, die allemaal van dezelfde basisschool kwamen. Werd niets aan gedaan. Gemept, geschopt, belachelijk gemaakt, gekleineerd, geknepen, van de trap gegooid etc. Echt ik hoop dat die mensen hun karma ooit nog eens krijgen daarvan.

Wat ontzettend naar Kohaku.
Het is vooral pijnlijk als een zogenaamde vriendin je totaal zwart maakt.
Dat soort foute vriendschappen heb ik in het verleden ook gehad.
Eigenlijk kun je dit bestempelen als 'frenemy'; een vijand vermomd als vriend/vriendin.
Dat klinkt wat zwaar; ik weet het.
Maar sommige contacten kunnen echt giftig zijn.
En helaas heb je dit niet altijd tijdig door, wat voor erg nare situaties kan zorgen.
Je kunt verzeild raken in een web van narigheid, conflicten, ruzies etc.
En steeds verder van elkaar vervreemden en/of gebrouilleerd raken.
Buitengewoon pijnlijk.

Op de middelbare school heb ik ook veel rottigheid meegemaakt.
Had in deze periode (tussen mijn 12e en 19e) weinig vrienden, was sociaal niet vaardig, niet weerbaar, kon moeilijk leren en voelde me vaak erg kwetsbaar.
Dit heeft geleidt tot vele pesterijen en andere vernederingen.
Niet om het slachtoffer uit te hangen; het is nou éénmaal een (bittere) constatering.

Moirmel schreef: ↑

22-12-2019 15:25

Sorry pplakke, maar dit is te kort door te bocht en veel te zwart wit.
Binnen de psychologie zijn er genoeg studies te vinden waarin je kunt lezen dat iedereen de rol van pester kan aannemen.
Daarnaast is empathie geen goede graadmeter om te zien hoe "goed" of "slecht" iemand zich gedraagt.

Om mezelf als voorbeeld te nemen. Ik scoor heel laag op een EQ-test. Terwijl ik meerdere strafbare feiten heb gepleegd, ben ik ook de eerste om een ander te helpen. Vrij vreemd misschien voor jou, maar voor mij is elke handeling een logisch gevolg uit het voorgaande zonder veel emotionele afweging.

Empathie is toch dat je aanvoelt wat de ander voelt als je hij iets meemaakt. Zo voel ik als iets gestolen mocht zijn angst want misschien komen ze nog eens terug gewapend, en schieten ze me wel dood of zo volgende keer. En omdat ik dat weet kan ik niet stelen, want ik wil niemand met dat soort nare gevoelens opzadelen.

Mocht ik iemand pesten zou ik daar ook bij beseffen dat die persoon daar zich niet goed bij voelt. En ook zie ik het nut niet in, wat zou ik winnen als ik iemand zou dood pesten. Dan geraak ik nog in de gevangenis als dat uitkomt, om iemand ongelukkig te maken. Daar zie ik geen enkel voordeel in om dit te doen.

Mijn EQ heb ik geen idee van dat staat niet in mijn papieren volgens mij is dit niet getest bij mij. Ik heb ook al 1 strafbaar feit gepleegd min of meer. Mijn vader en ik reden in dorpskern tussen 2 kledingbakken. En mijn vader had geen gordel aan, ik droeg hem onder mijn schouder zo als al heel mijn leven toen, sindsdien droeg ik hem wel juist. Toen hielden plots politie agenten ons tegen, mijn vader kreeg eerste boete. En van mij beweerden ze dat ik snel die gordel onder mijn schouder deed om hen te misleiden. Dit was niet zo, maar ik heb toen niets gezegd ik zei sowieso niets. En paspoort tonen en beiden moesten we 50 euro betalen en waren ze tevreden. Maar eigenlijk is dit typisch zo een situatie waarbij een autist uit zijn dak zou kunnen gaan. Omdat ze mij foutief beschuldigen van hen te misleiden met die gordel onder mijn schouder, terwijl ik die altijd zo droeg. Maar goed dat is weer een ander verhaal.

Maar zeg nooit nooit misschien word ik ooit nog een pester, ik hoop niet. Maar als de onderzoeken juist zijn dan zit de kans er dik in, spijtig om dit te horen.


Van de trap gegooid Kohaku, verschrikkelijk dat zou niemand mogen meemaken zo iets.

Heel naar, Kohaku. Lijkt me ook heel beangstigend als het pesten fysiek is. Bij mij was het niet echt fysiek pijn doen. Wel dingen die ik vervelend, waaronder ingesloten worden door 5 meiden om zogenaamd met mij te knuffelen. Ik kon geen kant op en er stond een leraar op te kijken. Hij lachte even naar me en liep door. Of kauwgom in mijn haar smeren waar ik thuis pas achter kwam. Die lok haar moesten we eruit knippen, omdat het er helemaal in vast zat.

Zo'n zogenaamde "vriendin" had ik ook. Ze zat ook in mijn basisschoolklas. Hoewel ik haar altijd al bazig vond zijn we toch kort vriendinnen geweest. Toen ik naast haar gezet werd. Maar als snel ging ze me lopen afkatten, pakte ook dingen af en gaf ze niet terug. Een wolf in schaapskleren. Ze was het enige meisje dat naar dezelfde brugklas ging als ik en we moesten veel samen naar school reizen/fietsen. Dus ik papte maar weer met haar aan. Niet graag. Ze was heel wisselvallig. Dan poeslief, dan weer afsnauwen. Ook claimen. In de 2e klas ging ze me belachelijk lopen maken en stookte heel de klas tegen me op. Ik ben het jaar daarop naar een andere school gegaan, omdat het te erg werd.

Jep, een wolf in schaapskleren was zij ook. Weet nog goed, in de 1e klas, hadden we een stuk of 10 meiden in de klas, rest was jongens. Ik was bijna jarig, wilde haar niet uitnodigen, en een ander meisje ook niet. Ze hadden samen de voorgaande weken heel wat dingen gedaan die in mijn hoofd te zwaar wogen.
Daardoor kon het gewoon niet. Alles werd verdraaid, ze werden 'buitengesloten' en wachtten me op na school, om woest in mijn oor te sissen dat ze me wel kregen. De volgende dag weer zielig lopen doen. Want ik was zo gemeen.

Ik stond serieus doodsangst uit, wat voelde ik mij kwetsbaar daar.
Kwam er op neer dat we een klassengesprek hadden, met alleen de meiden uit de klas, en de mentor en vertrouwenspersoon, waarom IK mensen buiten aan het sluiten was. Nou kan je vast wel indenken dat dit zo zo klote voelde, dat ik gewoon niet meer wist wat ik moest doen. Als je me IRL zou kennen,zou je weten dat ik nooit maar dan ook nooit iets zou doen, bij iemand, om er zelf beter van te worden.

Kan er eerlijk gezegd nog steeds boosheid over voelen.
Zou willen dat ik eens kon laten zien wat er met me is gebeurt, mede door dat pesten.

Kinderen met autisme kunnen volgens mij extra snel hun zelfvertrouwen verliezen als ze worden gepest.
Want ze begrijpen niet wat ze verkeerd doen en dan voelt het extra oneerlijk.

Ik denk dat voornamelijk daarom vroege signalering belangrijk is.
En dan natuurlijk begeleiding.

Zelf heb ik geen hulp gehad terwijl ik in stilte liep te worstelen.

Dat verdraaien herken ik ook. Die ene pester van mij kon heel goed zielig doen. Verbaast me dat ze geen actrice is geworden, dat was haar talent. Zulke mensen krijgen alles voor elkaar. Te zenuwachtig voor proefwerk? In groep 7 mocht ze het een keer mondeling doen, als enige. Ze had ook vaak geheime gesprekken met de leraar. Ik vond het verder een goede leraar, maar hij trok haar wel voor. Een paar jaar terug nog toen ik hem tegenkwam vertelde ik eens dat ik zo door haar gepest was op de middelbare. Het verbaasde hem. Hij zei wel dat ze kon moederen over de anderen. Ik noem het commanderen.

Mijn 2e middelbare school was een kleinschalige school. Met een streng regime en pesten was verboden. Een veilige haven voor mij. De rectrix was erg met me begaan en we hadden het gevoel dat IK nu een streepje voor had. Qua betrokkenheid, aandacht. Ook wel eens fijn, als je nooit gehoord werd. Eén leerling heeft me wel even gepest, maar toen we beklag gingen doen was het wel over. Al was de pester na haar gesprek eerst wel kwaad op mij dat ik had geklaagd.
Dat is mijn ervaring ook als je de ouders van de pester(s) inlicht. Dat zo'n pester kwaad is en het vaak erger wordt. Behalve op die ene school dan.

Ik heb zo vaak aangegeven dat ik gepest werd. Zelfs een poos dreigmails gehad van dezelfde persoon die me op de basisschool pestte.
Alles opgeslagen en geprint, maar heb het nooit aan vertrouwenspersoon durven laten zien. Dat vond ik dan te ver gaan of iets. Wat natuurlijk niet zo was, maar als je door iemand word gepest die op vele vlakken deed alsof ze een vriendin was, dan raak je daar ook van in de war. Een soort willen beschermen en gerechtigheid willen tegelijk.

Ik had dat ook, dat ik het gevoel had dat ik werd gepest door mijn vriendin.
Maar nu achteraf kijk ik er tochh iers anders tegenaan.
Ik denk dat ik mij niet alleen alles veel te erg aantrok, maar ook gewoon normaal grenzen verkennen als pesten kon ervaren.
Omdat ik het niet begreep; " waarom doen ze niet gewoon aardig?"
En omdat ik niet wist hoe ik kon reageren.

Ik heb vooral buitensluiting als erg kwetsend ervaren.
In de groep deden ze soms erg onaardig tegen me, maar soms buiten school was het dan soms ineens weer wél oke.

Nu achteraf besef ik me dat ik soms zelf ook heel dwingend kon zijn of veel te clownesk omdat ik mij geen houding wist te geven.
Maar vaak ook heel nerveus en afwachtend.

De andere kinderen wisten meestal denk ik ook niet wat ze met mij aanmoesten.

Al bij al viel het pesten bij mij wel mee. Ik had de bijnaam de stille. Maar ik was dan ook stil dus vond ik niet echt erg. Ook is het zo dat als ze allerlei dingen uitspookten. De leerlingen wisten dat ik toch niets klikten want ik had geen contact met de leerkrachten en ook niet met hen. En dus zat ik maar als een soort eenzaat achteraan in de klas. Die niets zei, en die iedereen maar liet zitten alsof ik er evengoed niet was. Want als leerkrachten iets vroegen zei ik dat ik het niet weet. En zo was ik daar dus als een soort geval dat er enkel was door leerplicht denk ik. En aan mijn papieren te zien was ik al zeer jong aangeduid als uitkerings geval. Terwijl ik gewoon in stilte wilde werken zonder dat ik moest spreken. Wat bij mijn vader wel lukte met die kledingbakken.

Ik had het nooit als pesten willen omschrijven omdat ik dacht dat ik me aanstelde.
Maar al mijn behandelaren tot nu toe hebben echt met open mond zitten luisteren als ik er over begon dus ik kan de stempel 'pesten' nu wel wat beter gebruiken.

Wel is het zo dat mensen met autisme eerder dingen als traumatisch ervaren, maar dit betekend natuurlijk niet dat we alles dan altijd maar erger maken dan het daadwerkelijk is geweest.

tantejans schreef: ↑

23-12-2019 15:13

Ik had dat ook, dat ik het gevoel had dat ik werd gepest door mijn vriendin.
Maar nu achteraf kijk ik er tochh iers anders tegenaan.
Ik denk dat ik mij niet alleen alles veel te erg aantrok, maar ook gewoon normaal grenzen verkennen als pesten kon ervaren.
Omdat ik het niet begreep; " waarom doen ze niet gewoon aardig?"
En omdat ik niet wist hoe ik kon reageren.

Misschien had ik dat ook wel, lastig te zeggen. Ik trok me dingen inderdaad gauw aan, maar niet weten of die ander het echt zo bedoelde als dat het op mij overkwam. De vraag: "Heb jij al een vriendje?" Geen bijzondere vraag, maar ze vroegen dat telkens weer en dat vond ik strontvervelend. Ik zei gewoon dat ik er geen had en ook niet wilde. Dat werd raar gevonden. Als nu iemand dat vraagt denk ik: Vraag hij/zij dat oprecht uit belangstelling of gewoon om commentaar te geven?

Ik vind het moeilijk om mezelf toestemming te geven hier berichten te posten omdat ik (nog) geen diagnose heb. Maar wilde nu wel even reageren dat ik het ontzettend erg vind om te horen dat zo veel van jullie gepest zijn. Vind het ook heel knap dat jullie er zo open over praten en zelfs daarbij naar de eigen beleving van het moment kijken.
Ik ben zelf gelukkig niet gepest, mijn man wel Ik merk nog dagelijks hoe dat bij hem zijn sporen heeft achtergelaten.

Ik heb juist altijd gehad dat ik me aan één persoon vastklamptte, een beste vriendin. Vaak iemand die populair was en dan deed ik eigenlijk alles wat diegene deed. Dit besef ik me wel pas achteraf. Vaak door iets kleins werd de vriendschap ineens verbroken van de een of andere kant.
Daarnaast ook vaak al mijn aandacht en vertrouwen in mannen gelegd die me aandacht en liefde gaven, met hele verkeerde resultaten.. waar ik mezelf heel lang de schild van heb gegeven. Pas nu autisme in beeld is kan ik accepteren dat ik hun verkeerde intenties niet in kon schatten.
Ik herken wel veel van de gevoelens en gedachtengangen die jullie beschrijven, alleen dan niet in pestsituaties.