Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

En ik weet dat het anders kan.
Mijn vriend is gescheiden.
Maar hij gaat nog steeds met zijn vrouw om, ze zijn nog steeds familie van elkaar.
Er is daar vriendschap en tederheid nog.
Omdat ze dat allebei de moeite waard vinden, ook al is het moeiljk.

hanke321 schreef: ↑

29-12-2019 21:03

Dat is dadergedrag.

Excuseer?
Dader van wat?
Het is niet alsof mijn man zo duidelijk was in zijn keuze.
Er is nog altijd geen stap richting scheiding gezet. Ik heb dat niet tegengehouden. Integendeel, ik heb vaak voorstellen gedaan om een aantal zaken te ontkoppelen. Daar kwam geen antwoord op.

hanke321 schreef: ↑

29-12-2019 21:08

Jij kunt niet bepalen voor een ander.

Hoeveel argumenten je ook aandraagt. Hoe kinderlijk je ook klinkt met 'bij Pietje kan het wél'.

Nee is nee en heb je te respecteren.

Als je toch doordramt ben je respectloos bezig tav de grenzen van anderen

Als ik nooit beloofd heb om mijn vriend niet meer te zien.
En mijn man haalt dan na een tijdje toch weer de banden aan.
En hij doet dan na nog een tijdje plots alsof hij zich plots herinnert dat mijn vriend er ook nog is en stelt de boel weer op scherp.
Hoe noem je dat dan?

YagaBaba schreef: ↑

29-12-2019 21:12

Dat kan ik niet voor jou beslissen hè. Je had kunnen zeggen: man, ik hou van jou, ons huwelijk is voor mij belangrijk en als jij mij niet wil delen kies ik voor jou.

Je had kunnen zeggen: ik ga verder met vriend. Beide mannen geven aan zo niet verder te willen. En jij zegt: maar ik wil het wel, dus ik doe het gewoon. Jammer voor jullie maar het gaat hier om wat IK wil.

Waar is de wellevendheid naar de mannen waar je van zegt te houden?

Mijn keuze was om niet te kiezen. Heel helder.
Ik heb nooit gezegd dat iemand het daarmee eens moest zijn.

Vriend snapt het wel, trouwens.
Hij wil helemaal niet dat ik iets afkap.

hanke321 schreef: ↑

29-12-2019 21:11

Hij wil een monogame relatie.

Jij kan/wil die niet bieden.

Eerder kan dan wil, maar dat heeft geen belang meer. Ik heb heel serieuze pogingen ondernomen om hem te geven wat hij wilde.
Het is me niet gelukt, ook omdat ik zelf niet kreeg wat ik van hem wilde. Maar dat heeft verder geen belang.

Dan is het aan mij om ervoor te zorgen dat er absoluut niks meer is, ook geen familie-, vriendschaps- of wat dan ook voor relatie? Daar moet ik actief voor zorgen, ook al wil ik dat niet?
Ik moet dan zelf het initiatief nemen tot wat? Niks meer van me laten horen? Naar een advocaat gaan en papieren toesturen?

hanke321 schreef: ↑

29-12-2019 21:19

Dat noem ik 'ja maar zij/hullie gedrag".

Je doet alsof je de speelbal bent van anderen. Terwijl jij de regie hebt over je leven.

Ik wil nog een soort relatie in stand houden met hem. Als hij de indruk geeft dat ook te willen, moet ik voor hem beslissen van niet?

hanke321 schreef: ↑

29-12-2019 21:26

Jij moet voor jou beslissen en daarbij de wensen en belangen van anderen meewegen. Ook als dat geen leuke keuzes zijn.

Als hij de indruk geeft dat ook te willen...
Dan moet ik doen alsof ik het beter weet?

YagaBaba schreef: ↑

29-12-2019 21:27

Je kiest niet want je wil geen pijn. Heb ongemak. Nu heb je dat alsnog. Helaas heb je er je man ook enorm mee gekwetst.

Geloof me. Het was vast veel gemakkelijker geweest mezelf iets te vertellen en me in het ene of het andere te gooien.
Het "lekker van twee walletjes" gegeven is utter BS.

Ik wou net trouw zijn aan mijn gevoelens voor beiden.

hanke321 schreef: ↑

29-12-2019 21:30

Hij wil een monogame relatie

Ik hou hem niet tegen. Ik gun hem dat van harte.

Ik maak hem niet wijs dat dat is wat hij met me kan hebben.
Wel een hoop andere dingen waarvan hij weet dat ze waardvol zijn omdat we ze al decennia delen

Ach.
Het is wat het is.

We gaan scheiden, hopelijk in goed overleg.
Mijn vriend is er voor me.
Ik weet dat we een toekomst hebben samen, want geen mens die dit doorstaat zonder stevige grond onder de voeten en een goede kijk op wat belangrijk is en wat niet. We begrijpen elkaar daar volkomen in.

Maar ik vind het jammer. Ik heb hem niet ingeruild voor iemand anders. Zo ziet het er misschien uit, maar dat is het echt niet. En ik wil niet dat dit is wat hij zichzelf vertelt.

Ik wil niet dat hij zich in de steek gelaten en alleen voelt. Ik zou nog zo meteen een brandend huis voor hem binnen springen. Er is nog zoveel dat ik voor hem wil doen en betekenen. Ik wil gewoon graag dat hij dat weet, gelooft.