Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 18:32
Eindejaarsperiode, weer tijd voor nog eens een update!
Bizar weinig opgeschoten, de afgelopen tijd, denk ik.
Moeizaam het contact met mijn man onderhouden. Vriend afwisselend nu weer afgezworen (dat moest, want anders zou ik mijn man definitief kwijt geraken), dan weer compleet moegestreden opnieuw opgezocht.
Kerstavond en Kerstdagen alleen doorgebracht. Mijn moeder snikkend aan de lijn vanuit haar vakantieoord. Of ik wel leuk de kerstdagen in gezelschap doorbracht? Euh... nee... jullie zijn er niet. Broer geeft niet om me. Schoonfamilie doet al een paar jaar alsof ik niet besta. Wat had je verwacht dan. Drama, drama, dat kan toch niet kind, zo moederziel alleen... En dan maar gezegd: "ach mama, dit is toch te gek, als ik het niet erg vind om alleen te zijn, wat zou jij er dan om huilen?" Toen was ze weer helemaal OK en zou ze weer van het mooie weer gaan genieten
Maar goed. Waarover het echt gaat. Ik ben doodmoe. Echt helemaal op. Van het constante schipperen. Het mijn man overtuigen dat ik nog heel erg veel om hem geef. Van het vechten tegen de drang om mijn vriend te zien. Uiteindelijk zag ik hem weer eens wel. En deed mijn man alsof hij dat "plots ontdekte" (trust me, er werd een heel perfide spelletje gespeeld waarbij hij tegelijk liet voelen te weten dat ik af en toe mijn vriend zag, en dat tegelijkertijd ook niet duidelijk wou ter sprake brengen). Wat een bedrog. Alle vertrouwen weg.
En nu wil hij niks meer met me te maken hebben. Ik word compleet genegeerd: berichten worden niet beantwoord, de telefoon wordt niet opgenomen. Het is geen straf (hoewel hij weet dat me negeren het ergste is dat hij me kan aandoen), zegt hij. Het is onduidelijk wat het dan wel is.
En ik voel me er akelig rustig onder. Zoek manieren om mezelf af te leiden, of beter, te verdoven. Heb mijn vakantie ingekort zodat ik morgen weer aan het werk kan ipv nog een week in deze schemertoestand door te brengen.
En ik blijf me afvragen: is dit nu echt de enige mogelijkheid, na al die jaren?
Ik weet niet wat ik hiermee wil, misschien nodig ik jullie onbewust uit om me allemaal nog een keer bestraffend toe te spreken, is het dat wat ik nodig heb.
Bizar weinig opgeschoten, de afgelopen tijd, denk ik.
Moeizaam het contact met mijn man onderhouden. Vriend afwisselend nu weer afgezworen (dat moest, want anders zou ik mijn man definitief kwijt geraken), dan weer compleet moegestreden opnieuw opgezocht.
Kerstavond en Kerstdagen alleen doorgebracht. Mijn moeder snikkend aan de lijn vanuit haar vakantieoord. Of ik wel leuk de kerstdagen in gezelschap doorbracht? Euh... nee... jullie zijn er niet. Broer geeft niet om me. Schoonfamilie doet al een paar jaar alsof ik niet besta. Wat had je verwacht dan. Drama, drama, dat kan toch niet kind, zo moederziel alleen... En dan maar gezegd: "ach mama, dit is toch te gek, als ik het niet erg vind om alleen te zijn, wat zou jij er dan om huilen?" Toen was ze weer helemaal OK en zou ze weer van het mooie weer gaan genieten
Maar goed. Waarover het echt gaat. Ik ben doodmoe. Echt helemaal op. Van het constante schipperen. Het mijn man overtuigen dat ik nog heel erg veel om hem geef. Van het vechten tegen de drang om mijn vriend te zien. Uiteindelijk zag ik hem weer eens wel. En deed mijn man alsof hij dat "plots ontdekte" (trust me, er werd een heel perfide spelletje gespeeld waarbij hij tegelijk liet voelen te weten dat ik af en toe mijn vriend zag, en dat tegelijkertijd ook niet duidelijk wou ter sprake brengen). Wat een bedrog. Alle vertrouwen weg.
En nu wil hij niks meer met me te maken hebben. Ik word compleet genegeerd: berichten worden niet beantwoord, de telefoon wordt niet opgenomen. Het is geen straf (hoewel hij weet dat me negeren het ergste is dat hij me kan aandoen), zegt hij. Het is onduidelijk wat het dan wel is.
En ik voel me er akelig rustig onder. Zoek manieren om mezelf af te leiden, of beter, te verdoven. Heb mijn vakantie ingekort zodat ik morgen weer aan het werk kan ipv nog een week in deze schemertoestand door te brengen.
En ik blijf me afvragen: is dit nu echt de enige mogelijkheid, na al die jaren?
Ik weet niet wat ik hiermee wil, misschien nodig ik jullie onbewust uit om me allemaal nog een keer bestraffend toe te spreken, is het dat wat ik nodig heb.
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 29-12-2019 19:05
Reden: typo
Reden: typo
0.02% gewijzigd
zondag 29 december 2019 om 18:52
De andere mensen in jouw Griekse tragedie beginnen blijkbaar toch hun eigen keuzes te maken afzonderlijk van jou. Ze spellen jouw spelletje niet meer mee....Sterkte met je eigen authentieke zelf en je filosofische keuzes.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 29 december 2019 om 18:57
zondag 29 december 2019 om 19:01
Je hebt gelijk, dat "onbewust" kan natuurlijk niet helemaal kloppen.
Maar "liegen" vind ik een beetje scherp gesteld.
Toch is het geruststellend dat je hier maar moet vragen wat je wil om het te krijgen
En bedankt.
zondag 29 december 2019 om 19:08
zondag 29 december 2019 om 19:12
Gewoon, dat het erg gemakkelijk is negatieve reacties uit te lokken hier.
En waarom ik dat zeg, weet ik zelf eigenlijk ook niet goed.
De "En bedankt" was een welgemeende reactie op de "En succes."
(Het is echt waar niet mijn bedoeling cryptisch te doen...)
zondag 29 december 2019 om 19:19
Misschien is een tijdje alleen zijn juist wel goed voor je. Beetje mediteren, langs het strand lopen of in het bos...tot jezelf komen...reflecteren. Wie weet wat het je nog oplevert aan nieuwe inzichten. Ga in retreat ofzo luisteren naar de stilte.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 29 december 2019 om 19:21
Heb ik best veel gedaan.viva-amber schreef: ↑29-12-2019 19:19Misschien is een tijdje alleen zijn juist wel goed voor je. Beetje mediteren, langs het strand lopen of in het bos...tot jezelf komen...reflecteren. Wie weet wat het je nog oplevert aan nieuwe inzichten. Ga in retreat ofzo luisteren naar de stilte.
Maar geen nieuwe inzichten.
Wel stilte die voelt als leegte.
zondag 29 december 2019 om 19:23
Ik vind dat niet 'gewoon'.
Je plaatst de boel zó buiten jezelf.
Ik dacht, laat het jezelf eens hardop zeggen en dan kijken of er zelfreflectie komt....
Maar nee.
Wáárom plaats je dan een update?
Ik vraag het je oprecht.
zondag 29 december 2019 om 19:30
Dankjewel voor je oprechte vraag.
Ik denk dat ik gewoon op een of andere manier hierover wil praten, Met gelijk wie.
En dat ik weet dat ik niet op enig begrip moet rekenen.
Maar dat het zonder begrip toch nog altijd iets is van communicatie.
Zoiets?
Er is me herhaaldelijk bevestigd dat er niks scheelt met mijn capaciteit tot zelfreflectie, trouwens.
zondag 29 december 2019 om 19:36
Wees dan duidelijker in wat je wil/nodig hebt.Elise509 schreef: ↑29-12-2019 19:30Dankjewel voor je oprechte vraag.
Ik denk dat ik gewoon op een of andere manier hierover wil praten, Met gelijk wie.
En dat ik weet dat ik niet op enig begrip moet rekenen.
Maar dat het zonder begrip toch nog altijd iets is van communicatie.
Zoiets?
Er is me herhaaldelijk bevestigd dat er niks scheelt met mijn capaciteit tot zelfreflectie, trouwens.
Iemand die naakt over straat loopt is een rare streaker. Niet iemand die niet weet hoe die moet zeggen dat ie het koud heeft.
Iig is dat niet hoe mijn hoofd werkt.
zondag 29 december 2019 om 19:41
<Grote grijns op mijn gezicht> Dat heb je mooi verwoord. En er zit natuurlijk veel waarheid in.
