Relaties
alle pijlers
Something's gotta give
maandag 20 november 2017 om 14:21
Dag allemaal,
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.
Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.
Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.
Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).
Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.
Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.
Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.
Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.
Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.
Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 00:53
Huilende man, snikkende vriend, moeder die haar vakantie acuut onderbreekt om haar kind bij te staan.
Aangedane hulpverleners die zeggen het vreselijk te vinden dat TO zo'n schreeuw om hulp moest geven.
Een therapeute die minstens 10 sessies besteedt aan het grote waarom.
Zoiets?
maandag 30 december 2019 om 00:54
ja dat mag je toch op zijn minst wel verwachten?hannaa45 schreef: ↑30-12-2019 00:53Huilende man, snikkende vriend, moeder die haar vakantie acuut onderbreekt om haar kind bij te staan.
Aangedane hulpverleners die zeggen het vreselijk te vinden dat TO zo'n schreeuw om hulp moest geven.
Eden therapeute die minstens 10 sessies besteedt aan het grote waarom.
Zoiets?
maandag 30 december 2019 om 01:05
Ik hoop dat niemand hier ooit terecht komt met een oprechte behoefte maar een gebrek op het gebied van het gunstig stemmen van the powers that be. Ik kan niet anders dan het ronduit gevaarlijk noemen.
Een goed ding is dat ik helemaal ben afgeleid van mijn eigen sores. Ik kan alleen maar compleet versteld staan van hoe meedogenloos mensen hier kunnen zijn.
Wow. Oprecht wow.
Een goed ding is dat ik helemaal ben afgeleid van mijn eigen sores. Ik kan alleen maar compleet versteld staan van hoe meedogenloos mensen hier kunnen zijn.
Wow. Oprecht wow.
maandag 30 december 2019 om 01:14
Er tegen kunnen en er iets aan hebben zijn twee verschillende dingen.
Ik heb liever dat het aankomt wat ik zeg dan dat je op de kast gaat zitten.
Want je zit erg in “de weerstand”. De focus gaat naar alles wat niet kan, het onmogelijke, wat fout gaat. En de wereld is kut, dus daar raak je nooit over uitgepraat.
Je zegt zelf al, ik ga nooit meer een overdosis nemen. Zo denk ik ook over de mijne. Wat is het nut dan om het er continue over te hebben behalve dat je boos wordt? Boos om wat er mis ging. Verdrietig om het onbegrip. Logische gevoelens. Maar je hebt er NIKS aan om je er aan vast te houden.
Je slaat daarvan op slot kan niet in het hier in en nu denken en werken. En je zal toch vandaag de dag aan de slag moeten om iets van je leven te maken. Hoe boos je ook bent. Je kan het verleden niet veranderen namelijk. Je kan niet veranderen hoe je (ex)man erin staat. Je kan het zorg systeem niet veranderen.
Dat is een formule om alleen maar knetterhard opnieuw en opnieuw tegen de muur aan te blijven rennen. Je kan alleen veranderen hoe jij ermee omgaat. Welke keuzes jij maakt. Jezelf op 1 zetten. Niet denken dat je perse een kerel nodig hebt in je leven.
maandag 30 december 2019 om 01:19
Niet alles gelezen, maar stoor me wel aan het gemak waarmee er op de hulpverleners wordt afgegeven zonder dat de vraag gesteld wordt of TO eerlijk naar zichzelf durft te kijken en haar verantwoordelijkheden wel neemt als er (zeer hoogstwaarschijnlijk) door de hulpverlener(s) een spiegel wordt voorgehouden.
Elk verhaal kent 2 kanten, maar het helpt niet als degene die voor je zit niet naar zichzelf en/of zijn/haar eigen aandeel durft/wil kijken en dan is het makkelijk om de hulpverlening om je heen als onprofessioneel af te schilderen nadat je jezelf hebt volgegooid hebt met pillen.. opnieuw leg je de verantwoordelijkheid voor JOUW leven in andermans handen en nog klagen ook dat ze het niet volgens jouw wensen hebben benaderd ook.. bah, ze hebben je levend gehouden (dat was primair hun taak op dat moment & daar zijn ze blijkbaar heel goed in geslaagd)
Elk verhaal kent 2 kanten, maar het helpt niet als degene die voor je zit niet naar zichzelf en/of zijn/haar eigen aandeel durft/wil kijken en dan is het makkelijk om de hulpverlening om je heen als onprofessioneel af te schilderen nadat je jezelf hebt volgegooid hebt met pillen.. opnieuw leg je de verantwoordelijkheid voor JOUW leven in andermans handen en nog klagen ook dat ze het niet volgens jouw wensen hebben benaderd ook.. bah, ze hebben je levend gehouden (dat was primair hun taak op dat moment & daar zijn ze blijkbaar heel goed in geslaagd)
maandag 30 december 2019 om 01:23
Hey...YellowLemon schreef: ↑30-12-2019 01:14Er tegen kunnen en er iets aan hebben zijn twee verschillende dingen.
Ik heb liever dat het aankomt wat ik zeg dan dat je op de kast gaat zitten.
Want je zit erg in “de weerstand”. De focus gaat naar alles wat niet kan, het onmogelijke, wat fout gaat. En de wereld is kut, dus daar raak je nooit over uitgepraat.
Je zegt zelf al, ik ga nooit meer een overdosis nemen. Zo denk ik ook over de mijne. Wat is het nut dan om het er continue over te hebben behalve dat je boos wordt? Boos om wat er mis ging. Verdrietig om het onbegrip. Logische gevoelens. Maar je hebt er NIKS aan om je er aan vast te houden.
Je slaat daarvan op slot kan niet in het hier in en nu denken en werken. En je zal toch vandaag de dag aan de slag moeten om iets van je leven te maken. Hoe boos je ook bent. Je kan het verleden niet veranderen namelijk. Je kan niet veranderen hoe je (ex)man erin staat. Je kan het zorg systeem niet veranderen.
Dat is een formule om alleen maar knetterhard opnieuw en opnieuw tegen de muur aan te blijven rennen. Je kan alleen veranderen hoe jij ermee omgaat. Welke keuzes jij maakt. Jezelf op 1 zetten. Niet denken dat je perse een kerel nodig hebt in je leven.
Bedankt voor je openheid...
En je hebt gelijk... Een keer maar nooit weer. Kwaadheid over het systeem, maar dan voor de anderen die erin terecht komen, hulp nodig hebben en niet krijgen.
En je hebt gelijk. Ik heb gevochten om het mijn (ex-) man duidelijk te maken. Hoe ik het voel. Hoeveel ik van hem hou. Nog altijd, niks minder. Maar je hebt gelijk. Ik moet een keer stoppen met al dat vechten. Stoppen met alleen maar overleven. Weer gaan leven.
Ik ben moe.
Aangezien ik hier nog altijd ben, zal ik toch wat aan moeten met dat leven van me.
Ik probeer. Vanaf morgen. Nog net op tijd om het geen nieuwjaarsvoornemen te laten zijn,
maandag 30 december 2019 om 01:26
"Stomme wijven die een overdosis hebben genomen."Gebruikersnaam004 schreef: ↑30-12-2019 01:19Niet alles gelezen, maar stoor me wel aan het gemak waarmee er op de hulpverleners wordt afgegeven zonder dat de vraag gesteld wordt of TO eerlijk naar zichzelf durft te kijken en haar verantwoordelijkheden wel neemt als er (zeer hoogstwaarschijnlijk) door de hulpverlener(s) een spiegel wordt voorgehouden.
Elk verhaal kent 2 kanten, maar het helpt niet als degene die voor je zit niet naar zichzelf en/of zijn/haar eigen aandeel durft/wil kijken en dan is het makkelijk om de hulpverlening om je heen als onprofessioneel af te schilderen nadat je jezelf hebt volgegooid hebt met pillen.. opnieuw leg je de verantwoordelijkheid voor JOUW leven in andermans handen en nog klagen ook dat ze het niet volgens jouw wensen hebben benaderd ook.. bah, ze hebben je levend gehouden (dat was primair hun taak op dat moment & daar zijn ze blijkbaar heel goed in geslaagd)
Het ging niet alleen over mij.
Kan je me vertellen in welke omstandigheden dat OK is? Welke spiegel ik hier gemist heb? Wat mijn aandeel daarin is?
moderatorviva wijzigde dit bericht op 30-12-2019 09:44
Reden: ongepast
Reden: ongepast
0.77% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 01:31
Vandaag dan toch die echtscheiding maar eens in gang gaan zetten dus.
Er zit niks anders op.
maandag 30 december 2019 om 01:31
En voor de duidelijkheid, ik denk echt niet licht over een suicidepoging.. daar gaat heel veel leed aan vooraf, maar ik geloof ook dat dit met de bereidheid een beter/dragelijker leven te willen creëeren dit ook te bereiken is en ja, soms door keuzes te maken die niet altijd even leuk of makkelijk zijn..
In het algemeen ziekenhuis zijn ze hiervoor niet opgeleid, in de specialistische ggz wel.. maar ook dan blijft bestaan hoe groot de wil (en de kunde) van de ‘patiënt’ is..
Aan de kunde twijfel ik bij TO niet, aan de wil wel..
In het algemeen ziekenhuis zijn ze hiervoor niet opgeleid, in de specialistische ggz wel.. maar ook dan blijft bestaan hoe groot de wil (en de kunde) van de ‘patiënt’ is..
Aan de kunde twijfel ik bij TO niet, aan de wil wel..
maandag 30 december 2019 om 01:38
Ik accepteer meteen dar ik een moeilijk of onmogelijk geval ben. Het 16-jarige meisje in het bed naast me daarentegen...Gebruikersnaam004 schreef: ↑30-12-2019 01:31En voor de duidelijkheid, ik denk echt niet licht over een suicidepoging.. daar gaat heel veel leed aan vooraf, maar ik geloof ook dat dit met de bereidheid een beter/dragelijker leven te willen creëeren dit ook te bereiken is en ja, soms door keuzes te maken die niet altijd even leuk of makkelijk zijn..
In het algemeen ziekenhuis zijn ze hiervoor niet opgeleid, in de specialistische ggz wel.. maar ook dan blijft bestaan hoe groot de wil (en de kunde) van de ‘patiënt’ is..
Aan de kunde twijfel ik bij TO niet, aan de wil wel..
maandag 30 december 2019 om 01:38
maandag 30 december 2019 om 01:41
Het zouden mijn woorden niet zijn, maar uiteindelijk ook gewoon maar mensen die ventileren.
enig idee hoe vaak deze mensen op hun afdeling voorbij zien komen waarbij vaak blijkt dat het nooit tot een succesvolle suïcide heeft kunnen leiden? (Denk aan een zeer lage (of zelf geen) dosis ja, het komt voor of medicatie waar je niet dood aan kan gaan... ik snap dat als je dat vaak genoeg mee maakt, niet opgeleid bent voor de psychiatrie & weinig tot geen achtergrond info hebt dat men dan soms zo kan denken... het zeggen is wellicht wat anders...
En ik fuck mijn vriend... wie jij?
als we het dan toch op de aardige en vriendelijke boeg gooien
moderatorviva wijzigde dit bericht op 30-12-2019 09:45
Reden: quote gewijzigd
Reden: quote gewijzigd
1.31% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 01:42
Dankjewel!madamzonderm schreef: ↑30-12-2019 01:38
Veel geluk of plezier of sterkte of wat je ook nodig hebt om je voornemen te vervullen.
maandag 30 december 2019 om 01:46
Waar te beginnen?Gebruikersnaam004 schreef: ↑30-12-2019 01:41Het zouden mijn woorden niet zijn, maar uiteindelijk ook gewoon maar mensen die ventileren.
enig idee hoe vaak deze mensen op hun afdeling voorbij zien komen waarbij vaak blijkt dat het nooit tot een succesvolle suïcide heeft kunnen lijden? (Denk aan een zeer lage (of zelf geen) dosis ja, het komt voor of medicatie waar je niet dood aan kan gaan... ik snap dat als je dat vaak genoeg mee maakt, niet opgeleid bent voor de psychiatrie & weinig tot geen achtergrond info hebt dat men dan soms zo kan denken... het zeggen is wellicht wat anders...
En ik fuck mijn vriend... wie jij?
als we het dan toch op de aardige en vriendelijke boeg gooien
Vemtilerem waar kwetsbare mensen (jongeren) bij zijn?
En als het toch nooit dodelijk was geweest, is het de moeite niet of zo? Echt. Ik geloof niet wat ik lees.
Hoe moeilijk is het om een greintje empathie op te brengen voor de wanhoop van mensen?
Ik hoop dat je zelf nooit in zulk een situatie terecht komt, al zou het duidelijk enige educatieve waarde hebben.
Excuses voor mijn grof taalgebruik verder, overigens.
Dat is normaal niet mijn stijl maar vanavond lijk ik gek genoeg een beetje de pedalen kwijt wat dat betreft.
maandag 30 december 2019 om 01:57
Er wordt steeds teruggegrepen op de situatie met het jonge meisje en hoe daar is gereageerd.. volgens mij heb ik niet gezegd dat ik het eens ben met wat er gezegd is.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 01:46Waar te beginnen?
Vemtilerem waar kwetsbare mensen (jongeren) bij zijn?
En als het toch nooit dodelijk was geweest, is het de moeite niet of zo? Echt. Ik geloof niet wat ik lees.
Hoe moeilijk is het om een greintje empathie op te brengen voor de wanhoop van mensen?
Ik hoop dat je zelf nooit in zulk een situatie terecht komt, al zou het duidelijk enige educatieve waarde hebben.
Excuses voor mijn grof taalgebruik verder, overigens.
Dat is normaal niet mijn stijl maar vanavond lijk ik gek genoeg een beetje de pedalen kwijt wat dat betreft.
Op andere hulpverleners wordt ook afgegeven waarvan ik me afvraag of dat gerechtvaardigd is..
het is jouw leven, jouw keuzes & daarbij heb je ook zelf de keuze door wie je behandeld wilt worden om de kans te pakken om je leven te verbeteren/veraangenamen...
en naar mijn idee laat je die keuze na, dan vind ik het idd niet fair en helpend om af te geven op mensen die je proberen te helpen.
Maar er is genoeg over gezegd lijkt me.
maandag 30 december 2019 om 02:06
Ik hoop dat ze je beide keihard dumpen. Je verdiende loon als je mensenlevens zo durft te verstoren, te gijzelen en te saboteren met de keuzes die jij maakt.
Geloof niet dat die mannen jou nog zouden willen zodra ze hun verstand weten te bevrijden van jouw continue mindfucks.
BAH.
Geloof niet dat die mannen jou nog zouden willen zodra ze hun verstand weten te bevrijden van jouw continue mindfucks.
BAH.
anoniem_376152 wijzigde dit bericht op 30-12-2019 02:16
15.85% gewijzigd
maandag 30 december 2019 om 02:13
Kijk eens in de spiegel hoe meedogenloos jij je hebt gedragen tov de mensen en kinderen om jou heen.Elise509 schreef: ↑30-12-2019 01:05Ik hoop dat niemand hier ooit terecht komt met een oprechte behoefte maar een gebrek op het gebied van het gunstig stemmen van the powers that be. Ik kan niet anders dan het ronduit gevaarlijk noemen.
Een goed ding is dat ik helemaal ben afgeleid van mijn eigen sores. Ik kan alleen maar compleet versteld staan van hoe meedogenloos mensen hier kunnen zijn.
Wow. Oprecht wow.
En die suicidepoging ook weer alle aandacht jouw kant optrekken.
Denk eerst even aan een ander wat jouw besluiten voor impact op hen zal hebben, voor je gaat handelen
maandag 30 december 2019 om 09:04
Ik hoop oprecht dat je je eigen aandeel gaat inzien en daarnaar gaat handelen.
Voorlopig ben je al 33 bladzijden over randzaken aan het zaniken met enorme oogkleppen op.
Ik weet de oplossing!
Ga leven voor jezelf, zonder man, zonder vriend. Heel jezelf, een relatie is bijzaak. Je hebt het hard nodig om eerst op je gemak met jezelf te zijn. Je hebt op dit moment niks te geven aan een ander behalve heel veel drama en leed.
Leer om verantwoordelijkheid te nemen voor je daden, leer om scherp te zien wat jouw aandeel is in je eigen ongeluk.
Leer eerlijk te zijn en leer dat de beiden mannen slechts een zijspoor zijn. Jouw weg gaat rechtdoor, je hoeft niet af te buigen.
Eerst jij, alleen jij.
Denk je dat je dat kunt?
Voorlopig ben je al 33 bladzijden over randzaken aan het zaniken met enorme oogkleppen op.
Ik weet de oplossing!
Ga leven voor jezelf, zonder man, zonder vriend. Heel jezelf, een relatie is bijzaak. Je hebt het hard nodig om eerst op je gemak met jezelf te zijn. Je hebt op dit moment niks te geven aan een ander behalve heel veel drama en leed.
Leer om verantwoordelijkheid te nemen voor je daden, leer om scherp te zien wat jouw aandeel is in je eigen ongeluk.
Leer eerlijk te zijn en leer dat de beiden mannen slechts een zijspoor zijn. Jouw weg gaat rechtdoor, je hoeft niet af te buigen.
Eerst jij, alleen jij.
Denk je dat je dat kunt?
maandag 30 december 2019 om 09:14
Je bent moe TO, heeft jouw psycholoog het wel eens gehad over de cirkel van betrokkenheid en de cirkel van invloed?Elise509 schreef: ↑30-12-2019 01:23Hey...
Bedankt voor je openheid...
En je hebt gelijk... Een keer maar nooit weer. Kwaadheid over het systeem, maar dan voor de anderen die erin terecht komen, hulp nodig hebben en niet krijgen.
En je hebt gelijk. Ik heb gevochten om het mijn (ex-) man duidelijk te maken. Hoe ik het voel. Hoeveel ik van hem hou. Nog altijd, niks minder. Maar je hebt gelijk. Ik moet een keer stoppen met al dat vechten. Stoppen met alleen maar overleven. Weer gaan leven.
Ik ben moe.
Aangezien ik hier nog altijd ben, zal ik toch wat aan moeten met dat leven van me.
Ik probeer. Vanaf morgen. Nog net op tijd om het geen nieuwjaarsvoornemen te laten zijn,
“Grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can and the wisdom to know the difference”, zo bidden ze bij de AA. Dat gaat over die cirkels.
Ga leven voor jezelf.
Ik heb trouwens aan de andere kant van de overdosis gestaan.
Mijn ex wilde niet scheiden maar wel vreemdgaan en de rest van de relatie voortzetten enzo. Dat was voor mij niet acceptabel. Hij heeft toen een grote dosis pillen genomen. Dát was het moment dat ik besloot de scheiding door te zetten. Ineens was zijn emotionele manipulatie enorm uitvergroot. Toen hij daar lag met zijn overdosis. Kon ik het helder zien.
Het is dus nog maar de vraag of jouw man zich ook zo verbonden voelde als jij met hem op dat moment, zoals jij beschreef. Als ik mijn ervaring erop mag loslaten: ik vermoed van niet. Je kunt mensen er ook mee van je wegduwen.
Tot een scheiding hoef je niet samen te besluiten. In tegenstelling tot trouwen. Eén die niet meer wil, is genoeg. Jij mag dat ook zijn. Het ligt binnen je cirkel van invloed.
maandag 30 december 2019 om 09:44
Je therapeut heb je niet vanwege die ervaring. Je therapeut probeert waarschijnlijk jouw omtrekkende bewegingen af te sluiten zodat je tot de kern komt. Maar daar ben je nu nog niet aan toe. Ik hoop voor jou en de mensen om je heen dat het je gaat lukken. De schade wordt steeds groter.
En als jij voor je man het contact met je vriend on hold zet, ben je niet eerlijk over je intenties, je wekt dan natuurlijk wel de indruk dat je voor een monogame relatie met je man wil gaan. Dan kan je iets anders zeggen, die boodschap geef je wel af.
Maar goed, je hebt hier vast een verantwoording voor paraat.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 30 december 2019 om 09:50
Je ervaring op de SEH is vervelend. Maar als je dagelijks geconfronteerd wordt met het verdriet en de angst rondom ongevallen en noodlot is zelfbeschadiging soms moeilijk te begrijpen. Jaarlijks worden er minstens 14.000 zelfmoord pogingen behandeld in het ziekenhuis. Dat kan heel frustrerend zijn. Neemt niet weg dat ik iedereen goede hulp toewens en vind dat psychisch lijden niet onderdoet voor lichamelijk lijden.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 30 december 2019 om 10:05
We praten hier met zijn allen een beetje rond. Wat mij volstrekt onduidelijk is, is wat je nu eigenlijk wil.
En man en vriend gaat niet lukken. Want dat accepteert je man niet. Hij kiest, eigenlijk net als jij, voor zichzelf.
Jij voelt je tekort gedaan. Door je man, door de SEH, door je therapeut, door ons.
En nu?
En man en vriend gaat niet lukken. Want dat accepteert je man niet. Hij kiest, eigenlijk net als jij, voor zichzelf.
Jij voelt je tekort gedaan. Door je man, door de SEH, door je therapeut, door ons.
En nu?
maandag 30 december 2019 om 10:07
Het was niet mijn bedoeling andere hulpverleners (je bedoelt dan psychotherapeuten?) te bekritiseren. Ik begrijp dat dat misschien zo leek, maar ik apprecieer hun tijd en moeite. Ik vind het niet altijd gemakkelijk om er iets uit te halen. Vaak heb ik het gevoel maar te praten en vragen te beantwoorden en zou ik liever wat meer horen. Wat meer advies krijgen over hoe ik de dingen kan aanpakken.Gebruikersnaam004 schreef: ↑30-12-2019 01:57Op andere hulpverleners wordt ook afgegeven waarvan ik me afvraag of dat gerechtvaardigd is...
Maar alle respect.
