1 is genoeg - kletstopic

Achjee wat ontzettend naar Wester sterkte..

Dank jullie wel

Ging gisteren zoon ophalen van KDV en barstt keihard in huilen uit. Schaam ik me niet voor maar gebeurde wel.

We doen nog een aantal pogingen IUI denk ik en dan is het klaar en een streep onder de kinderwens.

Gisteren gesprek gehad met man over het feit dat de wens voor een tweede er bij mij echt niet is.
Hij had dit al wel door maar het blijft verdrietig. Ik baal dat ik mijn gevoel niet kan forceren en hij verzekert mij ervan dat hij hoe dan ook heel gelukkig is met mij en ons kind.
Aanleiding was de verjaardag van ons kind afgelopen week. Je gaat dan toch weer denken, en terug denken aan alle gedoe rondom zwangerschap en bevalling.
Als het overtuigend fysiek medisch was dat het onverstandig was om weer zwanger te worden vond ik het misschien makkelijker te accepteren dat ik niet wil.
Nu is het (enigszins) fysiek maar vooral psychisch waarom het echt af te raden is. Voelt toch anders op één of andere manier.
Buiten dat is er de angst. Een reële angst dat ik een minder goede moeder voor kind 1 zal zijn mocht er sprake zijn van een kind 2. Wegens drukte, hormonen en spanning op de relatie.
Het blijft voor mij een nee en dat is tegelijkertijd een opluchting en een verdriet.

Heel herkenbaar Hobbelster. Ik heb een paar jaar geleden voor dezelfde keuze gestaan en het blijf lastig maar het echte verdriet erom begint wel behoorlijk te slijten.

Hobbelster schreef: ↑

18-02-2020 19:57

Gisteren gesprek gehad met man over het feit dat de wens voor een tweede er bij mij echt niet is.
Hij had dit al wel door maar het blijft verdrietig. Ik baal dat ik mijn gevoel niet kan forceren en hij verzekert mij ervan dat hij hoe dan ook heel gelukkig is met mij en ons kind.
Aanleiding was de verjaardag van ons kind afgelopen week. Je gaat dan toch weer denken, en terug denken aan alle gedoe rondom zwangerschap en bevalling.
Als het overtuigend fysiek medisch was dat het onverstandig was om weer zwanger te worden vond ik het misschien makkelijker te accepteren dat ik niet wil.
Nu is het (enigszins) fysiek maar vooral psychisch waarom het echt af te raden is. Voelt toch anders op één of andere manier.
Buiten dat is er de angst. Een reële angst dat ik een minder goede moeder voor kind 1 zal zijn mocht er sprake zijn van een kind 2. Wegens drukte, hormonen en spanning op de relatie.
Het blijft voor mij een nee en dat is tegelijkertijd een opluchting en een verdriet.

Wel mooi dat je je eigen gevoelens zo goed kent en je grens aangeeft.

Wester ik zie je bericht nu pas, wat ontzettend verdrietig. Logisch hoor dat je keihard moest huilen. Het gaat je toch niet in je koude kleren zitten

Hobbel, ik vind het goed hoe je zelf durft te zeggen van ik wil het niet. Tot hier en niet verder. Snap dat het moeilijk is, maar het slijt.
Ik kan nu na tig jaren wel zeggen dat ik er voor 95% overheen ben dat ik 1 kind heb ipv 2. Maar soms, heel soms kan ik me er ineens zomaar rot om voelen

Westerpaviljoen nogmaals sterkte. Ik had je dat in je eigen topic ook al gewenst, maar toch nogmaals sterkte voor jullie. Het is vreselijk!

Ik zit in grote twijfel en ik zou het fijn vinden om m'n hart bij jullie te luchten en misschien wat ervaringen van anderen te horen.
Voor onze dochter (maart 2018) heb ik een missed abortion gehad. Op 1 of andere manier hadden vriend en ik altijd het beeld van 3 kinderen. Dochter is een lief en rustig kind, dus in de zomer van 2019 gingen we voor een tweede. Miskraam bij 5 weken. Oké, pech dachten we.
Meteen raakte ik weer zwanger en dat ging na enkele goede echo's vlak voor de 12 weken mis, opnieuw een missed abortion, eind november. Deze miskraam was echt een hell, op alle vlakken enorm zwaar.
Mijn eerste gedachte; dit gaan we niet nog een keer doen.
Tijdens mijn zwangerschappen ben ik ook erg ziek (medicatie tegen spugen en uitdrogen vanaf moment 1) dus ik zag het niet meer zitten.
Omdat ik nog geen 30 ben stelde de gynaecoloog een chromosoom onderzoek voor en wat andere bloed onderzoeken en daar zitten we nu midden in.
Ik heb vlak na de laatste miskraam heel sterk het gevoel gehad dat ik het hierbij wil laten, maar waren dat emoties? Ik heb ook tegen mijn vriend uitgesproken dat ik bang ben dat hij me zou verlaten, want hij zou graag meer kinderen willen. Ik was alleen maar bezig met 'het blijft bij 1'.
Theoretisch gezien zouden we er nu weer voor mogen gaan, maar de uitslag van het chromosoom onderzoek kan lang duren, dus daar wachten we sowieso op.
En ik twijfel. Enorm.
Vorige week vroeg iemand me; komt er al een broertje/zusje voor ****??
Ik zei nee, nu nog niet hoor.
Oh zei die; je moet niet te lang wachten hoor, mijn dochters schelen 5 jaar en die hebben altijd ruzie.
Ik weet dat dat helemaal niks zegt natuurlijk en dat is ook niet mijn punt. Ik voelde helemaal NIKS bij zijn opmerking. Ik had gedacht dat ik op z'n minst boosheid zou voelen of verdriet, maar nee.

We hebben sowieso besloten dat we niet voor een tweede gaan als er een heel medisch cursus bij komt kijken (in het geval van iets geks op de chromosomen bij 1 van ons), maar hoe besluit je in hemelsnaam '1 is genoeg'?

Lief jullie berichtjes.l, MvM, WP en Fanatic.

Melon wat heftig, ik meen eea eerder gelezen te hebben van jou in een ander topic (afvallen topic denk ik?)
Dat is een heel moeilijke beslissing. En zoals je in mijn bericht hierboven kunt lezen. Bij mij is het dan psychisch medische reden. En ik denk dan dat het ‘makkelijker’ zou zijn te accepteren dat t bij 1 blijft als dit een fysiek medische reden was geweest. Jouw verhaal doet me inzien dat dit helemaal nergens op slaat.
Het blijft moeilijk te accepteren. Als je niet van een echt vrij genomen besluit kunt spreken, wat dus bij jullie ook niet het geval is.

Ik heb t antwoord ook niet, ik vind het fijn om nu en dan hier mee te schrijven over dit thema en ook soms gewoon lekker met elkaar de (praktische) voordelen van 1 kind hebben te benoemen en daarin (h)erkenning bij elkaar te vinden.

Bijvoorbeeld. We hebben voor onze eerste vliegvakantie met kind (straks in mei) een rugdrager aangeschaft. Zodat we kunnen wandelen in gebieden waar dat met buggy minder geschikt is. Sowieso schaf ik ook nog een tuigje aan, ja serieus. Kind heeft het weglopen ontdekt en dat vindt mijn hart niet grappig.
Stel je voor je moet er 2 in de gaten houden. Ik zie dat bij mijn zus. Wat een gedoe. Bij ons gaat een uitje, bezoekje, etentje en dus ook vakantie nog best wel heel relaxt en makkelijk eigenlijk. Ligt ook aan overwegend rustige karakter van kind. Dus die vakantie: Ik kijk er erg naar uit. Het vliegen met 1 kind vind ik al genoeg gesjouw. Blij op zo’n moment zeker, dat het er niet meer zijn

Knuffels voor die het nodig hebben!

En tuigjes zijn geweldig!

Voor sommige mensen blijft het misschien lastig accepteren, ik moet zeggen dat ik heel lang heb gedacht het nooit te zullen accepteren maar het is toch gebeurt. Voor ons heeft het heel erg geholpen om de knoop letterlijk door te hakken (sterilisatie).

Hoe je die beslissing maakt is dusdanig persoonlijk denk ik dat ik er eigenlijk niet veel zinnigs over durf te zeggen

Zo, ik heb mezelf even een paar minuten forumtijd gegund. Ik wil de hele tijd al wel reageren maar het komt er maar niet van…

De beslissing van 1 kind is inderdaad heel persoonlijk. Ik denk niet dat het uit maakt of de beslissing is genomen door psychische moeilijkheden of door lichamelijke. Ik denk wel dat wanneer het psychisch is mensen misschien sneller oordelen en je meer vragen krijgt dan wanneer je lichaam het gewoon heel slecht trekt. Ik merk wel dat wanneer ik zeg dat we niet meer IVF willen omdat ik dat gewoon te heftig vindt dat mensen dat wel accepteren. Terwijl ze dat denk ik minder snel zouden doen als ik aangeef er gewoon niet nog eentje te willen.
Wij hebben trouwens ook nog niet definitief de knoop doorgehakt hoor Melon. Sowieso gebruiken we geen voorbehoedsmiddelen dus in theorie kan het. En daarbij zijn we nog redelijk jong (begin 30) dus we hebben nog even. Wij hebben dus besloten NU geen IVF te gaan doen, maar deze beslissing evalueren we wel zo af en toe. En ik denk dan dat als we straks tegen de 40 zijn en nog steeds niet echt actie hebben ondernomen voor een tweede dat we het dan echt niet willen.
Het is voor jullie nu ook wel heel heftig, ik heb ook 2 MA’s gehad en daarvan was eentje ook na het zien van een kloppend hartje en wij zijn er echt kapot van geweest. Daarna hebben we ook chromosoom onderzoek laten doen en ik vond het vooraf oneindig lang duren maar ik die tijd had ook wel echt nodig om bij te komen. Ik weet nog dat ik het allemaal niet meer zag zitten, weer de MMM in, en dat de verpleegkundige zei: je kunt nu niet helder denken, eerst die hormonen er uit, deze gebeurtenis een plek geven en zodra het chromosomenonderzoek er is zien we wel weer verder. In die tijd hebben wij ook samen veel nagedacht over onder welke omstandigheden we het nog wel zouden willen proberen (we wilden wel echt graag een kindje) en daar kwam uit dat het nooit meer zo ons leven mocht beheersen als voor/tijdens de miskramen. Toen hebben we de behandelingen ook op een wat lager pitje gezet, dus nog wel behandelingen maar niet meer ons leven om de behandelingen heen plannen, maar de behandelingen om ons leven heen plannen. En wat betreft die opmerking over het leeftijdsverschil, fijn toch dat je er niets bij voelde! Dat je in ieder geval niet ook nog de druk voelt van dat 2 kinderen snel op elkaar moeten omdat ze anders niks aan elkaar hebben.

Hobbelster, wij vinden 1 ook heel makkelijk. Het is ons ook zo mee gevallen hoe veel je eigenlijk nog wel kunt met 1 kind. Inderdaad wat je zegt, je koopt een rugdrager, de ander neemt het proviand mee en je kunt nog steeds flinke wandelingen maken op vakantie (bijvoorbeeld). Ook vinden wij de zorg/werk/life balans ook heel fijn met 1 kind. We gaan beide met enige regelmaat een avond (en af en toe een weekend) weg zonder schuldgevoel de ander thuis in de chaos te laten want die chaos is er niet met 1 kind.
Superknap inderdaad dat je zo goed onder woorden kunt brengen waarom je geen tweede wilt. En (helaas) is het leven vaak niet zo zwart wit als veel mensen doen voorkomen. Dat je 100% geen tweede wilt, dat is dus niet zo. Alleen de weegschaal slaat bij jullie naar nee, maar dat betekent niet dat je het echt niet wilt, alleen niet op de manier waarop het bij jullie waarschijnlijk zal gaan. Ik vind dit topic daarom ook fijn om een beetje van gedachten te wisselen over de voordelen van 1 kind. Want ik ben ergens ook bang toch in een opwelling voor een tweede te gaan en dan het gevoel te hebben vast te zitten als het er eenmaal is en dan spijt te krijgen omdat het dus eigenlijk niet de goede keuze te maken.

Wester, hoe is het nu met jullie?

MvM, ik ben naar aanleiding van je post ook naar het boek gaan luisteren over de tweede. Ik ben benieuwd wat het met mij doet. Ik was al wel ooit eens aan de podcast van haar begonnen op spotify maar ik vond haar daar een beetje een zemel.

Haha, dat vonden wij bij dat boek ook, BescheidenBilspleet. Op een gegeven moment waren we het boek eigenlijk ook wel zat,maar we hadden niks anders bij ons en de hele tijd naar Franse radio luisteren vonden we ook niks

mindervanmij schreef: ↑

20-02-2020 16:50

Haha, dat vonden wij bij dat boek ook, BescheidenBilspleet. Op een gegeven moment waren we het boek eigenlijk ook wel zat,maar we hadden niks anders bij ons en de hele tijd naar Franse radio luisteren vonden we ook niks

Hahaha, als ik er niet door kom ga ik een weekendje Frankrijk voorstellen

BescheidenBilspleet schreef: ↑

20-02-2020 16:53

Hahaha, als ik er niet door kom ga ik een weekendje Frankrijk voorstellen

Ik ben afgehaakt na de inleiding
Misschien dat lezen beter werkt. Maar misschien heb ik er gewoon wel helemaal geen behoefte aan.

Oh zo herkenbaar over zonder schuldgevoel op pad gaan in je eentje; ik zit as we speak weer een bij familie aan de andere kant van het land en ben morgen een dagje met mezelf op pad. En tref ongetwijfeld een vrolijke en relaxte man en kind aan als ik morgenavond thuis kom!
Om vervolgens zaterdagmiddag weer in m’n eentje naar een vriendin te gaan lunchen

Ik heb dat in het begin veel te weinig gedaan, voelde me daar dan veel te schuldig over. Pas nu zoon naar school gaat heb ik weer wat meer het gevoel dat ik écht aan mezelf toekom.

Wat gaat het hard hier - ik moet bekennen dat ik niet helemaal bij ben en reageer op de laatste berichtjes.

Wester: heel erg naar. Ook omdat je zo euforisch was dat de IUI gelukt leek. Ik heb het, zoals ik in je eigen topic schreef, medisch gezien nooit erg gevonden. Misschien zelfs een zegening, omdat een MK vaak betekent dat er iets niet goed is met de zwangerschap. Emotioneel is het echter een heel ander verhaal en doet het gewoon ontzettend zeer. Je verheugde je toch op de komst van nog een Feijenoord supportertje en brusje voor O. En ik kan alleen uit eigen ervaring zeggen dat tijd wel helpt (en gewoon huilen - dat mag). Dikke knuffel.

Hobbelster: heel erg lastig. Ik heb ook met die vraag geworsteld vorig jaar toen ik opeens een “urge” had voor een nieuwe zwangerschap. In ons geval is er een medische reden zoals je misschien weet, naast een praktische en een financiële. Ik weet dat als de knop omgaat voor een nieuwe zwangerschap, ik daar VOL voor ga - en dit waarschijnlijk ten koste zal gaan van mijn moederschap en genieten van hetgeen ik heb. Verder is mijn man eigenlijk wel te oud (hij vindt dat en terecht) en liggen de IVF bedragen in London hoog. Daarnaast gaat mijn dochter naar alle waarschijnlijkheid naar een independent school (ouder bijdrage, schrik niet, £15000 per jaar). Met twee kinderen zou ik dat misschien niet of net aan kunnen betalen. Dit soort overwegingen spelen bij jullie in Nederland niet, maar zijn voor ons wel redenen om het te laten zoals het is. En dan nog de vraag: waarom zou ik per se een tweede willen? Omdat het zo hoort? Om mijn dochter een sibling te gunnen (terwijl die daar misschien helemaal geen zin in heeft). Ik ben eigenlijk volmaakt gelukkig moeder te zijn en een tweede brengt ook allerlei extra zorgen met zich mee (als het al zou lukken). Ik denk soms aan het verhaal van een collega van mij die twee kinderen heeft. Dat was vliegen/hollen en op zaterdag ging het meisje naar ballet en het jongetje naar voetbal. Ondertussen moesten er nog boodschappen gedaan worden en hadden ze als gezin eigenlijk alleen de zondag...
Het enige dat ik soms wel heb -en dat is volkomen irrationeel- is dat ik bang ben SA te verliezen onder het mom: “een is zo kwetsbaar”. Maar dat is toch echt de allerslechtste reden om nog een keer door de MMM te gaan. En bovendien lossen meerdere kinderen mogelijk verdriet niet op of zo.
Wij gebruiken geen voorbehoedsmiddel, maar ik geloof dat ik enorm zou schrikken als ik zwanger zou zijn. Die kans is, met mijn man’s zaad, nihil trouwens, maar nooit 0. Dat gezegd hebbende: ik vind het soms lastig dat de beslissing door omstandigheden reeds is gemaakt en dat blijf ik wel eens vervelend vinden. Snap je opmerking, Fanatic.

Melon: Lastig. Was jij destijds niet in Oktober 2017 uitgerekend? Ik herinner me jouw verhaal nog. Ik ben nog op kantoor, maar kom later even uitgebreid terug.

BescheidenBil: geldt ook voor jou.

MvM: hoop dat alles goed gaat met je vader en met T. Ik ben niet bij met het laatste nieuws hier dus loop het risico mosterd te zijn.

Fanatic, Rosings en anderen: even een zwaai. Ik lees ff bij en kom dan terug om goed op jullie in te kunnen gaan.

Bedankt voor jullie reacties, heel fijn. Ga ze later nog eens even nalezen.

BescheidenBilspleet - Het is wel fijn dat ik niks bij die opmerking voelde, maar het is wel een soort ongevraagd advies / bemoeienis die verkeerd kan vallen na zoiets. En ik had eigenlijk van mezelf wel verwacht dat ik er 'iets' van zou vinden, maar nee dus. Zeker prima hoor, maar dat sterkte me wel in m'n gevoel van 'het is niet erg als het bij 1 blijft'.

Baggal. Ja dat klopt, ik was in oktober 2017 uitgerekend met m'n eerste zwangerschap en kreeg toen die MA. In maart 2018 is vervolgens onze dochter geboren. Wat leuk dat je dat nog weet, is dit forum toch niet zo groot als ik soms denk!
Wat jij zegt over '1 is zo kwetsbaar' is ook wel heel herkenbaar.

Ik heb de tweede podcast voor een deel geluisterd. Toen vond ik het langdradig worden. Het heeft wel m'n ogen een beetje geopend in de zin van dat 'een tweede kindje nemen' voor veel mensen een soort gewoonte is ofzo. Dat er niet echt bij nagedacht wordt, maar gewoon 'het hoort zo' en hop ze gaan het proberen. Wel heel goed om daar even bewust over na te denken; waarom wil ik dit eigenlijk? Wil ik het wel echt?

Met mijn vader gaat het naar omstandigheden goed hoor. Lief dat je er elke keer naar vraagt.

T. blijkt een huisstofmijtallergie te hebben trouwens. Even schrikken, vooral vanwege de impact die dit gaat hebben. Ik ben absoluut geen geboren huisvrouw, dus ja, het stof blijft hier soms iets te lang liggen Maargoed, vanaf nu zal dat dan toch anders moeten.

En om dan meer weer OT te gaan: met al deze ontwikkelingen ben ik blij dat ik me op 1 kind kan focussen

Jeetje MVM - dat wordt boenen. Stof heb je nl. zo snel en geldt ook voor huisstofmijt. Ik heb soms dat als de werkster op vrijdag alles heeft gedaan en er dan op zaterdag toch gewoon nog stof ligt. Zeker met huisstofmijt zie je dat vaak in matrassen, tapijten en gordijnen. Wij hebben overigens muv de traploper geen tapijt in huis. In alle kamers parket, tegels in de keuken en bij keur en tegels/marmer in de badkamers. Dat scheelt wel iets. Maar dan nog is het moeilijk te voorkomen.

Melon: Ja ik herinnerde je naam en avatar nog uit dat topic. Dat was toen een slagveld van dames bij wie het niet goed gedaan was met de zwangerschap. Het is fantastisch dat je, na de hobbels en kuilen, uiteindelijk moeder bent geworden. Wij hebben na mijn 2e VMK ook onderzoeken gehad, Karyotype en Thromophillia. Daaruit kwam alleen een kleine mutatie bij mij, maar dat was er een zonder klinische relevantie. De terugplaatsing daarna bleek succesvol.

Ik denk dat ik mij grotendeels heb neergelegd bij het feit dat we echt niet opnieuw weer door de medische molen gaan. En -even heel eerlijk- ik vind het eerste jaar met chronisch slaapgebrek, borst voeding en in mijn geval full time werken ook best pittig. Maar er zijn ook momenten dat ik mijn zwangerschap mis en best nog wel eens de euforie van een verse baby zou willen ervaren. Hoe vreselijk onverantwoord dat in ons geval ook zou zijn. Een vriendin vroeg mij laatst of ik niet het donor materiaal wilde inzetten dat we destijds voor de volgende IVF al hadden aangeschaft. En dat vond ik zo’n raar idee en had daar totaal geen zin in - brrr! Voor de duidelijkheid: onze dochter is genetisch van ons. Al zij van een donor zou zijn geweest had het wellicht anders gelegen, maar nu is dat verlangen er zeker niet en probeer ik te genieten van wat we hebben: een lief, zeer bijdehand, grappig en gelukkig ogend kind en zie ik ook echt voordelen van het hebben van “maar” een kind.

Het gaat weer wat beter hier. Komt ook door het ultra opgeruimde karakter van vrouwlief.

Bedankt voor de steun dat doet me echt wat.

Later ga ik weer op iedereen reageren.

Begrijpelijk dat je daar nu even niet op zit te wachten hoor Je weet ons te vinden

Ik zit nog eens te denken aan 1 is kwetsbaar. Aan de ene kant wel natuurlijk, aan de andere kant is het op sommige gebieden ook minder kwetsbaar.

- Als je door omstandigheden je baan kwijtraakt is het financieel een stuk kwetsbaarder als je 5 monden moet voeden dan 2 of 3
- Als je huis afbrandt kun je makkelijker 3 mensen onderdak krijgen ergens, dan met een groot gezin
- Als er iets gebeurt met je kind (ziekte, psychische problemen etc) kun je makkelijker bijspringen dan wanneer je nog een ander kind aan je been hebt hangen

Dus ja, het is kwetsbaarder op het gebied "als je kind overlijdt sta je met lege handen",maar op een hoop andere gebieden ben je met zijn drietjes toch wel een stuk flexibeler om met tegenslagen om te gaan.

Heel herkenbaar Baggal de gedachte 'straks verlies ik mijn enige kind'.. het houdt mij met vlagen ook erg bezig. Ook dat ik hem alleen laat zijn.. hoeveel speelafspraakjes hij ook heeft.. hij heeft geen broer of zus om mee te kibbelen, spelen of stoeien. Ondanks dat ik niets aan hem merk doet dit me soms pijn. Zonder er dramatisch over te doen hoor..

Tijdens mijn pms periodes en nu (beide griep en hoge koorts) ben ik dan weer erg blij dat ik één kind heb

Maar als je zwanger bent heb je geen PMS, dat scheelt dan wel weer Haha nee hoor, grapje.

Merk het nu bij mijn zus, die is toch wel anders als ze zwanger is. Sneller emotioneel, geïrriteerd en ook erg moe... Ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten combineren met een kind dat elke dag naar school moet

Ik sprak vanderweek ook een moeder op school die nog voor een tweede gaat, haar eerste zoon zit in groep 3. Ik zat even te rekenen: als ze nu direct zwanger zou worden, dan zou de jongste naar school gaan op het mpoment dat de oudste net naar de middelbare gaat Dan sta je dus 16 jaar lang op dat schoolplein Ok, vanaf groep 5 mogen ze zelf naar huis komen fietsen,maar toch (Ik kan me er nu nog niks bij voorstellen!)

Ik was de eerste 12 weken van mijn zwangerschap een horrorwijf.. ook tegen wildvreemden.. terwijl ik van nature best een zacht ei ben