Kinderen
alle pijlers
Woonplaatsdilemma..
zondag 17 mei 2020 om 09:46
Hoi allemaal,
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.
Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).
Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.
Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.
Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.
Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.
vrijdag 22 mei 2020 om 21:27
blijfgewoonbianca schreef: ↑22-05-2020 20:14Ik zou ook not amused zijn als die van mij naar Ajax gaat.
Dit vind ik toch wel weer een beetje jammer van je, Bianc.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 22 mei 2020 om 21:57
Mevr. Wijnstekers voor jou.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:01
vrijdag 22 mei 2020 om 22:18
De wereld zit toch ook vol met mensen die niet én 5 dagen werken én kleine kinderen hebben én een partner die niks met said vereniging en tijdsinvestering heeft?blijfgewoonbianca schreef: ↑22-05-2020 22:00Denken jullie ook zo over alle vrijwillers die bij dat soort verenigingen werken ? Als die mensen er niet zo veel tijd in stopten bestond er geen 1 vereniging meer.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:22
Wel als die vrijwilligers daar een hele weekenddag aan besteden + twee avonden + vijf volle dagen werken en kleine kinderen hebben, die nog veel intensieve zorg nodig hebben.blijfgewoonbianca schreef: ↑22-05-2020 22:00Denken jullie ook zo over alle vrijwillers die bij dat soort verenigingen werken ? Als die mensen er niet zo veel tijd in stopten bestond er geen 1 vereniging meer.
Je moet je bedenken dat als de andere helft van het stel hetzelfde zou doen, ze letterlijk 0 tijd zouden hebben als gezin.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:28
Uhm, nee. Ik herken dat dus echt niet... En ik breng mijn kinderen dat dus ook niet bij... Ik heb vroeger diverse hobby's uitgeoefend op het gebied van dans, sport en muziek, maar ik (her)ken dat gevoel van "commitment" echt niet. Zelfs niet van die paar jaar dat ik aan wedstrijdzwemmen deed. Ik zie vrijetijdsbesteding blijkbaar echt als veel vrijblijvender. En ja, ik snap echt wel dat je doorgaans niet een uur voor een wedstrijd afzegt en dat dat inderdaad heel vervelende situaties kan opleveren. Maar over het algemeen zie ik het toch wel een heel stuk vrijblijvender allemaal.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:38
Waren jouw ouders ook zo, dan?NYC schreef: ↑22-05-2020 22:28Uhm, nee. Ik herken dat dus echt niet... En ik breng mijn kinderen dat dus ook niet bij... Ik heb vroeger diverse hobby's uitgeoefend op het gebied van dans, sport en muziek, maar ik (her)ken dat gevoel van "commitment" echt niet. Zelfs niet van die paar jaar dat ik aan wedstrijdzwemmen deed. Ik zie vrijetijdsbesteding blijkbaar echt als veel vrijblijvender. En ja, ik snap echt wel dat je doorgaans niet een uur voor een wedstrijd afzegt en dat dat inderdaad heel vervelende situaties kan opleveren. Maar over het algemeen zie ik het toch wel een heel stuk vrijblijvender allemaal.
Mijn ouders echt niet, hoor. Ik heb best veel verschillende sporten en hobby's beoefend en vaak ook meerdere tegelijk maar mijn ouders waren daar heel streng in: eenmaal contributie betaald moest je verplicht het seizoen afmaken, en 'geen zin' of liever iets anders doen was geen optie.
En zo voed ik mijn eigen kinderen eigenlijk ook op. Mijn kinderen mogen op elke club die ze kunnen bedenken en die ik kan betalen, maar als ik eenmaal betaald heb dan maken ze het maar af ook.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 22 mei 2020 om 22:44
Nou ja, joh. Weet je in ieder geval dat je kinderen nooit op een bepaald niveau zullen sporten/ musiceren/ toneel spelen / dansen , etc. , laat staan dat ze er hun carriere van kunnen maken.
Nou maar hopen dat ze later niet te veel huiswerk in het weekend krijgen. Al kunnen ze natuurlijk ook huisman worden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:47
Ja hoor.blijfgewoonbianca schreef: ↑22-05-2020 22:44Nou ja, joh. Weet je in ieder geval dat je kinderen nooit op een bepaald niveau zullen sporten/ musiceren/ toneel spelen / dansen , etc. , laat staan dat ze er hun carriere van kunnen maken.
Nou maar hopen dat ze later niet te veel huiswerk in het weekend krijgen. Al kunnen ze natuurlijk ook huisman worden.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:49
Ja, eigenlijk wel. Nou maakte ik meestal wel een "seizoen" af en het was niet zo dat ik om de haverklap vroeg of ik toch wat anders mocht. Bij ballet was er 1 jaarlijkse uitvoering. In eigen woonplaats en (naar mijn idee?) vooral voor de opa's en oma's. Niks: omdat de balletvereniging naar een hoger niveau getild moest worden. Ik ging wel elke week trouwens. Zwemmen; na de diploma's op wedstrijdzwemmen. De trainingen vond ik erg leuk en ging ook 2x per week. Maar voor een wedstrijd gaf ik mij niet op... En noch mijn ouders, noch de vereniging hebben mij er ooit op aangesproken dat het wel de bedoeling was... En voor muziek was eigenlijk de enige "eis" dat ik ook deelnam aan de A- en B-examens. Maar naar mijn idee - en misschien zit ik er helemaal naast en is het alleen zo op mij overgekomen - was het motto vooral: doe vooral dat wat je leuk vindt en vind je het niet meer leuk, stop dan vooral. Zo ook eigenlijk de visie richting opleiding en studies...fashionvictim schreef: ↑22-05-2020 22:38Waren jouw ouders ook zo, dan?
Mijn ouders echt niet, hoor. Ik heb best veel verschillende sporten en hobby's beoefend en vaak ook meerdere tegelijk maar mijn ouders waren daar heel streng in: eenmaal contributie betaald moest je verplicht het seizoen afmaken, en 'geen zin' of liever iets anders doen was geen optie.
En zo voed ik mijn eigen kinderen eigenlijk ook op. Mijn kinderen mogen op elke club die ze kunnen bedenken en die ik kan betalen, maar als ik eenmaal betaald heb dan maken ze het maar af ook.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:51
Is ook niks mis mee hoor.blijfgewoonbianca schreef: ↑22-05-2020 22:44Nou ja, joh. Weet je in ieder geval dat je kinderen nooit op een bepaald niveau zullen sporten/ musiceren/ toneel spelen / dansen , etc. , laat staan dat ze er hun carriere van kunnen maken.
Nou maar hopen dat ze later niet te veel huiswerk in het weekend krijgen. Al kunnen ze natuurlijk ook huisman worden.
vrijdag 22 mei 2020 om 22:57
Oh, echt totaal onherkenbaar. Maar goed, ik sportte echt als kleuter al op redelijk hoog niveau en ben eigenlijk altijd wel in iets blijven uitblinken, zoals veel sportieve kinderen was ik in meerdere sporten wel goed. Ik ben ook erg competitief, tot de dag van vandaag hebben al mijn hobby's wel een competitief element. Maar goed, ik ben zelfs in mijn werk en mijn individuele hobby's competitief, dan wil ik in ieder geval mezelf verslaan.NYC schreef: ↑22-05-2020 22:49Ja, eigenlijk wel. Nou maakte ik meestal wel een "seizoen" af en het was niet zo dat ik om de haverklap vroeg of ik toch wat anders mocht. Bij ballet was er 1 jaarlijkse uitvoering. In eigen woonplaats en (naar mijn idee?) vooral voor de opa's en oma's. Niks: omdat de balletvereniging naar een hoger niveau getild moest worden. Ik ging wel elke week trouwens. Zwemmen; na de diploma's op wedstrijdzwemmen. De trainingen vond ik erg leuk en ging ook 2x per week. Maar voor een wedstrijd gaf ik mij niet op... En noch mijn ouders, noch de vereniging hebben mij er ooit op aangesproken dat het wel de bedoeling was... En voor muziek was eigenlijk de enige "eis" dat ik ook deelnam aan de A- en B-examens. Maar naar mijn idee - en misschien zit ik er helemaal naast en is het alleen zo op mij overgekomen - was het motto vooral: doe vooral dat wat je leuk vindt en vind je het niet meer leuk, stop dan vooral. Zo ook eigenlijk de visie richting opleiding en studies...
Ik zou het ook echt niet tof vinden als een van mijn kinderen zo zou zijn als jij beschrijft. Gelukkig zijn mijn kinderen ook wel competitief.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 22 mei 2020 om 23:01
Zou toch anders geweest zijn als je in het waterpolo team zat, of in de estafette ploeg en je trainde amper of kwam op het moment supreme niet opdagen. En een balletuitvoering en de notenkraker moet met zijn ouders naar de Ikea is ook best lullig natuurlijk....NYC schreef: ↑22-05-2020 22:49Ja, eigenlijk wel. Nou maakte ik meestal wel een "seizoen" af en het was niet zo dat ik om de haverklap vroeg of ik toch wat anders mocht. Bij ballet was er 1 jaarlijkse uitvoering. In eigen woonplaats en (naar mijn idee?) vooral voor de opa's en oma's. Niks: omdat de balletvereniging naar een hoger niveau getild moest worden. Ik ging wel elke week trouwens. Zwemmen; na de diploma's op wedstrijdzwemmen. De trainingen vond ik erg leuk en ging ook 2x per week. Maar voor een wedstrijd gaf ik mij niet op... En noch mijn ouders, noch de vereniging hebben mij er ooit op aangesproken dat het wel de bedoeling was... En voor muziek was eigenlijk de enige "eis" dat ik ook deelnam aan de A- en B-examens. Maar naar mijn idee - en misschien zit ik er helemaal naast en is het alleen zo op mij overgekomen - was het motto vooral: doe vooral dat wat je leuk vindt en vind je het niet meer leuk, stop dan vooral. Zo ook eigenlijk de visie richting opleiding en studies...
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 22 mei 2020 om 23:06
Ja, daar heeft BGB wel een punt: zo te lezen had je ook alleen individuele hobby's. En als je daar sowieso niet echt heel veel talent voor hebt maar altijd dat kind zult blijven voor wie het vooral leuk is dat ze er zelf zo van geniet, dan gaan een balletjuf of een zwemjuf verder ook niet pushen natuurlijk.
Maar met een teamsport is het alweer anders, en als je heel goed bent in je individuele sport ook. De coach van Epke Zonderland zal heus niet gezegd hebben dat ie maar moest kijken of ie zin had om mee te doen aan die wedstrijd volgende maand, en zijn ouders ook niet.
Maar met een teamsport is het alweer anders, en als je heel goed bent in je individuele sport ook. De coach van Epke Zonderland zal heus niet gezegd hebben dat ie maar moest kijken of ie zin had om mee te doen aan die wedstrijd volgende maand, en zijn ouders ook niet.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 22 mei 2020 om 23:08
Mijn kinderen zijn alleen competitief als het aankomt op het spelen van (gezelschaps)spelletjes en leerprestaties. Dat is niet herkenbaar voor mijzelf (ik zou bijv zeggen, een foutje maken is niet erg en dan zeggen zij: dat is wel erg, dat is heel erg!) maar dat vind ik dan wel weer heel leuk, omdat het echt helemaal vanuit henzelf komt. Misschien had ik het eveneens leuk gevonden als ze fanatiek waren gebleken in sport ofzo, maar ik vind het daarin vooral leuk om de behoeften van de kinderen zelf te volgen. Al blijf ik er toch vooral bij dat het maken van plezier het belangrijkst is. Ook al wil ik best toegeven dat voor sommige mensen "het winnen" dus een belangrijk onderdeel is van het hebben van plezier, dat geloof ik wel.fashionvictim schreef: ↑22-05-2020 22:57Oh, echt totaal onherkenbaar. Maar goed, ik sportte echt als kleuter al op redelijk hoog niveau en ben eigenlijk altijd wel in iets blijven uitblinken, zoals veel sportieve kinderen was ik in meerdere sporten wel goed. Ik ben ook erg competitief, tot de dag van vandaag hebben al mijn hobby's wel een competitief element. Maar goed, ik ben zelfs in mijn werk en mijn individuele hobby's competitief, dan wil ik in ieder geval mezelf verslaan.
Ik zou het ook echt niet tof vinden als een van mijn kinderen zo zou zijn als jij beschrijft. Gelukkig zijn mijn kinderen ook wel competitief.
Maar over het algemeen vind ik dus dat wat betreft sport het competitieve element helaas vaak toch het ontspannende element overstijgt en dat vind ik (persoonlijk) heel erg jammer.
vrijdag 22 mei 2020 om 23:11
Dat snap ik dan wel weer maar ik vind 1 uitvoering per jaar niet te vergelijken met tig wedstrijden moeten spelen.blijfgewoonbianca schreef: ↑22-05-2020 23:01Zou toch anders geweest zijn als je in het waterpolo team zat, of in de estafette ploeg en je trainde amper of kwam op het moment supreme niet opdagen. En een balletuitvoering en de notenkraker moet met zijn ouders naar de Ikea is ook best lullig natuurlijk....
vrijdag 22 mei 2020 om 23:12
Ik zou ze op yoga doen, als dat tenminste bestaat voor kinderen.
O, het bestaat. En ze hebben geen uitvoeringen. En is waarschijnlijk erg ontspannend.
https://www.mamaliefde.nl/blog/kinder-yoga-wobbel-yoga/
.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 22 mei 2020 om 23:18
Wat veel reacties! Ik heb alles gelezen en fijn dat er ook begrip is ipv alleen veroordelend..Ik lees heel veel verschillende visies en kan veel van wat er gezegd wordt ook wel volgen en begrijpen.. Fijn dat er ook reacties zijn van mensen die het dilemma herkennen.
Allereerst merk ik wel de behoefte wat dingen recht te zeggen. Niet omdat ik me aangevallen voel maar om toch even antwoord te geven op sommige vragen en meer inzicht te geven. Ik wil benadrukken dat het niet zo is dat mijn man totaal niet betrokken is bij onze dochter of dat hij ons op de laatste plaats zet en ik als een 'geketende' huismoeder door het leven ga. Dat zou hem echt tekort doen want hij wil het graag goed doen en onderneemt veel in de tijd die er over is ook om het ons naar de zin te maken. Ik denk wel dat ik meer ruimte in mag nemen voor mijn eigen dingen en dat is ook iets dat ik meeneem uit een aantal reacties. Dat ik bijv een keer een middag weg ga en hij dan voor onze dochter zorgt, komt niet heel vaak voor. In de avond weleens, dat ik bijv uiteten ga (voorheen dan). Ik heb wel mijn eigen dingen in onze woonplaats opgebouwd los van hem omdat ik dat belangrijk vind, door het werken en sporten heb ik vriendinnen leren kennen waar ik mee afspreek. Echter is dit dus vaak op een dag dat mijn man werkt of sport omdat ik dan toch vaak erop uit ga. Overigens vind ik het ook wel heel leuk met mijn dochter op stap te gaan alleen wil je ook wel eens die vrijheid die hij in verhouding wel meer heeft omdat het vanzelfsprekend is dat ik dan voor ons dochtertje zorg.
Daarnaast is het inderdaad zo dat wij in korte tijd voor meerdere veranderingen hebben gekozen, namelijk verhuizen en een kindje maar dat we die keuze weloverwogen hebben gemaakt en daar niet totaal zonder na te denken voor zijn gegaan. We zijn er ook gelukkig mee (met onze relatie en ons gezin) en ik denk dat onze leeftijd (midden 30 toen we elkaar ontmoetten) daarbij ook een rol speelt dat we sneller wisten dat het goed voelt om deze stappen te zetten. We hebben voor het kopen van het huis wel een tijd samengewoond in mijn woonplaats. Dat je soms keuzes maakt die uiteindelijk (voor nu) anders voelen dan je van te voren inschat, zoals dus de keuze hier naar toe te verhuizen, dat kan gebeuren, vind ik. Reacties als 'je wist het dus je moet nu niet zeuren' vind ik zelf een beetje kort door de bocht. Veel mensen maken wel eens keuzes, groot of klein, die je met de kennis van nu anders zou maken. Wat iemand hier ook al zei: het is zo'n proces om ouders te worden en je draai daarin te vinden. Dat kan je bijna niet helemaal weten hoe dat gaat zijn en wat dat exact met zich mee brengt. En soms zijn deze keuzes ook weer over te doen maar niet altijd, zoals in ons geval nu we daarover niet op één lijn zitten. En ik kies niet voor dit gevoel dat ik heb dat anders is dan ik had gehoopt en verwacht. Niet alles kan je altijd voorzien en inschatten.
En ben het zeker eens met een aantal reacties dat dit ook tijd nodig heeft. Ik zou mijn man ook echt niet dwingen naar mijn oude woonplaats te verhuizen of helemaal te stoppen met sporten bijv. Ik vind echter wel dat wij beiden een verantwoordelijkheid hebben om te kijken naar oplossingen/aanpassingen binnen onze mogelijkheden en zeker als dit gevoel zo blijft. Ik lees ook soms alsof ik dingen af zou dwingen maar ik leg het dilemma voor en ben echt geen verwend kind dat stampvoetend nu haar zin wil hebben.
Ik lees af en toe ook over omgangsregelingen voor in de toekomst etc. Absoluut niet aan de orde en ik merk dat ik daar ook totaal niet bang voor ben dat we dat zover zouden laten komen om deze reden. Brr..
Wel grappig om te zien hoe zo'n discussies zich ontwikkelt!Helaas verdient hij geen extra bedrag ermee, sterker nog: het kost alleen maar geld want er wordt ook na de wedstrijd regelmatig wat gedronken! Overigens vind ik dat van het geld natuurlijk niet erg, dat is een grapje.
In ieder geval bedankt voor de tips (bedje heb ik al bij mijn ouders en zorgt al zeker voor extra mogelijkheden) en het meedenken en jullie kijk erop. Ik denk dat het gevoel moet veranderen en dat meer ruimte daarin voor mezelf ook bij zal dragen. En dan voelt het ook allemaal wat anders als hoe het nu gaat waarbij ik veel concessies heb gedaan en er voor hem eigenlijk weinig is veranderd.
Nogmaals bedankt voor alle reacties!
Allereerst merk ik wel de behoefte wat dingen recht te zeggen. Niet omdat ik me aangevallen voel maar om toch even antwoord te geven op sommige vragen en meer inzicht te geven. Ik wil benadrukken dat het niet zo is dat mijn man totaal niet betrokken is bij onze dochter of dat hij ons op de laatste plaats zet en ik als een 'geketende' huismoeder door het leven ga. Dat zou hem echt tekort doen want hij wil het graag goed doen en onderneemt veel in de tijd die er over is ook om het ons naar de zin te maken. Ik denk wel dat ik meer ruimte in mag nemen voor mijn eigen dingen en dat is ook iets dat ik meeneem uit een aantal reacties. Dat ik bijv een keer een middag weg ga en hij dan voor onze dochter zorgt, komt niet heel vaak voor. In de avond weleens, dat ik bijv uiteten ga (voorheen dan). Ik heb wel mijn eigen dingen in onze woonplaats opgebouwd los van hem omdat ik dat belangrijk vind, door het werken en sporten heb ik vriendinnen leren kennen waar ik mee afspreek. Echter is dit dus vaak op een dag dat mijn man werkt of sport omdat ik dan toch vaak erop uit ga. Overigens vind ik het ook wel heel leuk met mijn dochter op stap te gaan alleen wil je ook wel eens die vrijheid die hij in verhouding wel meer heeft omdat het vanzelfsprekend is dat ik dan voor ons dochtertje zorg.
Daarnaast is het inderdaad zo dat wij in korte tijd voor meerdere veranderingen hebben gekozen, namelijk verhuizen en een kindje maar dat we die keuze weloverwogen hebben gemaakt en daar niet totaal zonder na te denken voor zijn gegaan. We zijn er ook gelukkig mee (met onze relatie en ons gezin) en ik denk dat onze leeftijd (midden 30 toen we elkaar ontmoetten) daarbij ook een rol speelt dat we sneller wisten dat het goed voelt om deze stappen te zetten. We hebben voor het kopen van het huis wel een tijd samengewoond in mijn woonplaats. Dat je soms keuzes maakt die uiteindelijk (voor nu) anders voelen dan je van te voren inschat, zoals dus de keuze hier naar toe te verhuizen, dat kan gebeuren, vind ik. Reacties als 'je wist het dus je moet nu niet zeuren' vind ik zelf een beetje kort door de bocht. Veel mensen maken wel eens keuzes, groot of klein, die je met de kennis van nu anders zou maken. Wat iemand hier ook al zei: het is zo'n proces om ouders te worden en je draai daarin te vinden. Dat kan je bijna niet helemaal weten hoe dat gaat zijn en wat dat exact met zich mee brengt. En soms zijn deze keuzes ook weer over te doen maar niet altijd, zoals in ons geval nu we daarover niet op één lijn zitten. En ik kies niet voor dit gevoel dat ik heb dat anders is dan ik had gehoopt en verwacht. Niet alles kan je altijd voorzien en inschatten.
En ben het zeker eens met een aantal reacties dat dit ook tijd nodig heeft. Ik zou mijn man ook echt niet dwingen naar mijn oude woonplaats te verhuizen of helemaal te stoppen met sporten bijv. Ik vind echter wel dat wij beiden een verantwoordelijkheid hebben om te kijken naar oplossingen/aanpassingen binnen onze mogelijkheden en zeker als dit gevoel zo blijft. Ik lees ook soms alsof ik dingen af zou dwingen maar ik leg het dilemma voor en ben echt geen verwend kind dat stampvoetend nu haar zin wil hebben.
Ik lees af en toe ook over omgangsregelingen voor in de toekomst etc. Absoluut niet aan de orde en ik merk dat ik daar ook totaal niet bang voor ben dat we dat zover zouden laten komen om deze reden. Brr..
Wel grappig om te zien hoe zo'n discussies zich ontwikkelt!Helaas verdient hij geen extra bedrag ermee, sterker nog: het kost alleen maar geld want er wordt ook na de wedstrijd regelmatig wat gedronken! Overigens vind ik dat van het geld natuurlijk niet erg, dat is een grapje.
In ieder geval bedankt voor de tips (bedje heb ik al bij mijn ouders en zorgt al zeker voor extra mogelijkheden) en het meedenken en jullie kijk erop. Ik denk dat het gevoel moet veranderen en dat meer ruimte daarin voor mezelf ook bij zal dragen. En dan voelt het ook allemaal wat anders als hoe het nu gaat waarbij ik veel concessies heb gedaan en er voor hem eigenlijk weinig is veranderd.
Nogmaals bedankt voor alle reacties!
vrijdag 22 mei 2020 om 23:28
Dank voor het meedenken nogmaals! Wie weet post ik ooit nog een update, vanaf welke locatie dat dan ook mag zijn.NYC schreef: ↑22-05-2020 23:22Fijn om een reactie te lezen, TO. Want het topic kreeg (o.a. ook door mij) even een zijsprong. Goed dat je in oplossingen denkt! Bedje neerzetten bij je ouders is zo fijn. Ik woon op ca 100 km van mijn ouder en wij hebben dit ook altijd zo gedaan. Of ik nou alleen met kind(eren) of samen met partner ging. Hoop dat jullie samen tot oplossingen komen die fijn zijn voor jullie allemaal.
zaterdag 23 mei 2020 om 08:33
