Woonplaatsdilemma..

Hoi allemaal,

Ik twijfelde er even aan welke rubriek dit topic onder valt maar omdat mijn vraag nauw samenhangt met het moederschap, plaats ik het hier.

Mijn man en ik zijn nu een aantal jaar samen. We komen allebei uit een andere stad, zo'n 45 min bij elkaar vandaan. Toen ik hem leerde kennen, liet hij weten in zijn woonplaats te willen blijven. Zijn reden hiervoor: hij sport en zijn vriendenkring hangt daar nauw mee samen. Hij houdt van het vertrouwde gevoel. Ik wilde niet perse weg uit mijn woonplaats maar omdat hij zo'n duidelijke voorkeur had, gaf ik aan dat als we iets konden vinden wat ook aan onze wens voldoet (kans was groter in zijn woonplaats), ik bereid was naar zijn plaats te verhuizen. Zou betekenen dat ik iets verder zou moeten rijden, vond ik toen geen punt. We vonden een huis en we verhuisden. In die tijd raakte ik ook zwanger (helemaal gepland en gewenst).

Een sprong naar nu: we hebben inmiddels een kindje en wonen hier nu anderhalf jaar. We zijn erg gelukkig met ons gezin. Ik voel me echter niet thuis in mijn huidige woonplaats. Ik heb wat vriendschappen opgebouwd, ben ook in de buurt gaan werken. Alles om maar dat 'thuisgevoel' te krijgen. Het punt is dat het moederschap mijn beleving en woonwensen heeft beïnvloed waardoor ik nu terugkijkend, een andere keuze zou hebben gemaakt.

Ik merk sinds ik moeder ben dat ik veel meer waarde hecht aan contacten van vroeger, het vertrouwde gevoel van mijn vroegere omgeving, mijn familie is daarnaast altijd al heel belangrijk geweest. Ik zie mijn familie en vriendinnen die ik al langer ken een stuk minder en ons kindje dus ook. Het blijkt veel lastiger om met de reistijd erbij iets te plannen in mijn vroegere woonplaats, rekening houdend met slaapjes etc. Ik mis het spontane langs kunnen gaan bij familie of vrienden met mijn kindje erbij als mijn man werken of sporten is. Ik werk een aantal dagen, hij meer. Ik onderneem dan ook wel leuke dingen hier en ga ook geregeld naar mijn vroegere woonplaats, maar dat laatste heeft veel voeten in aarde vanwege dus de reistijd en het ritme. Even een stukje fietsen langs mijn zus is er niet bij. Bovendien hebben we ooit de wens voor een tweede, betekent dat het nog een stukje lastiger zou worden met verschillende ritmes.

Mijn man weet van mijn gevoel en mijn wens om terug te verhuizen. Daar ben ik heel eerlijk in: als hij daar voor open zou staan, zou ik direct actie ondernemen. Echter ziet hij het totaal niet zitten om te verhuizen, angst dat het ten koste gaat van zijn vriendschappen en sport. Bovendien vindt hij het 'thuisgevoel' in zijn woonplaats ook heel belangrijk. Ik leg hem echter uit dat het voor mij veel meer voeten in aarde heeft om in het weekend, als hij sport, mijn familie of vrienden te zien met het ritme van ons kindje erbij. Het zou voor hem enkel meer reistijd betekenen. Daarbij heb ik dus meer dagen alleen met ons kindje. Dit begrijpt hij wel maar alsnog ziet hij het niet zitten en geeft ook aan dat hij er vanaf het begin eerlijk in is geweest. Hij heeft wel begrip voor mijn gevoel en probeert ook veel om mijn gevoel te veranderen.


Ik zou heel graag willen weten hoe we dit dilemma kunnen oplossen,maar dat antwoord moeten we natuurlijk zelf vinden. Is er iemand (of kennen jullie iemand) die ooit in een soortgelijke situatie heeft gezeten of zit ? Ik ken niemand en merk dat ik daar wel behoefte aan heb. Het blijft zo lastig en we hebben het er veel over en zorgt ook wel eens voor spanning. Een oplossing om er tussenin te gaan wonen, is er niet. Er zitten weinig dorpen tussen en dat zou betekenen dat we ergens wonen waar we allebei niets mee hebben.