Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
woensdag 15 juli 2020 om 17:00
tulpje21 schreef: ↑15-07-2020 16:46Jullie tips? Heb zaterdag een feestje van mn man's werk. Vind dat zo verschrikkelijk, waarom kan ik niet gewoon sociaal zijn. Heb het er met paar mensen over gehad, sommigen begrijpen me maar anderen geven juist aan dat het ze het leuk vinden, zo'n feestje met mensen die ze niet/amper kennen. Gewoon beetje babbelen, nieuwe mensen leren kennen. Maar dat is dus zo niks voor mij. Ik weet precies hoe het gaat. Mijn man heeft het gezellig, gezellig met collega's praten. En ik, ik zit erbij en kijk er naar. Ik ben geen prater en al helemaal niet met mensen die ik niet ken. 5 minuten praten uit beleefdheid en dan weet ik echt niet meer wat ik moet zeggen. Of je moet toevallig dezelfde interesse hebben. Maar anders. Zie er echt tegenop. Het is een bbq, dus iedereen zal wel wat rondlopen. Vind ik dan nog lastiger dan wanneer je aan een tafel zit. Dan heb je een paar mensen waar je mee kunt praten en zit je man waarschijnlijk ook naast je waar je mee kan praten. Maar als je rond 'moet' lopen moet je dus telkens maar kijken bij welk groepje je je aan kan sluiten. Zal duidelijk tegen man zijn dat ik het fijn zou vinden als hij ook beetje bij mij blijft. Hij is ook wel iemand die het dan leuk vindt om achter die bbq te gaan staan en te helpen met bakken. Dan ben ik dus helemaal 'alleen'. Klinkt heel kinderachtig en zielig nu ik dat zo zeg, maar het is gewoon echt niks voor mij. Hoe komen jullie zo'n avond door? Afzeggen gaat niet meer. Heb ik wel vaker gedaan bij personeelsfeestjes van zijn werk. Uitgelegd dat er voor man ook niks aan is als hij ziet dat ik het niet naar mn zin heb. Kan hij net zo goed alleen gaan. Maar deze avond is vanwege een speciale gelegenheid, kan eigenlijk niet maken niet te gaan. Ben nu ook al aangemeld dus ga sowieso niet meer afmelden. Maar vraag me wel een beetje af wie het nu echt leuk vind om naar een personeelsfeest van je partner te gaan. Je partner kent daar een boel mensen, maar jij kent er niemand. Waarom is dat leuk? Ik ben zelf ook altijd blij dat ze dat op mijn werk niet doen. Ik vind (sommige) feestjes op mn eigen werk wel leuk, maar kan me heel goed voorstellen dat mn man daar echt niks aan vindt (hij is ook geen makkelijke prater bij vreemden) en dan zou ik er zelf dus ook niks aan vinden als ik zie dat hij zich niet fijn voelt.
Ik snap je helemaal. Heb hier ook de schurft aan. Mijn oplossing: ik doe dit soort dingen niet meer. Ik voel me doodongelukkig en wil het mezelf niet meer aandoen.
Heel soms moet er iets, niet zozeer met werk, maar iets in de familie ofzo, die mensen ken ik natuurlijk, ook al voel ik me niet bij ieder prettig, maar dan zet ik mij erover heen.
woensdag 15 juli 2020 om 19:36
Ah, lastig Tulpje21... zou ook niet echt warm lopen voor zo'n feest. Misschien kan je, als je man mee gaat bakken, dat ook doen? Staan jullie samen achter de barbecue en heb je misschien automatisch wat contact met de mensen die er ook om heen staan/hun klaargemaakte eten ophalen o.i.d.?
Verder zijn er op zijn feest meestal wel wat mensen die ook wat introverter zijn. Probeer te kijken wie ook wat 'afwachtender' is, daarmee heb je misschien de beste klik. Of er zijn collega's die je wel een beetje opvangen en uit zichzelf een gesprekje met je beginnen. Dat zijn vaak makkelijkere praters, dus dat wordt misschien helemaal niet zo'n stroef gesprek. Makkelijkst vind ik altijd open vragen stellen, dan komen er bij sommigen hele verhalen/anekdote's. Hoef je alleen maar te luisteren en af en toe een beetje lachen
Ik zou het één kans geven en als het niet lekker loopt de volgende keer niet gaan, want dan weet dat zijn collega's niet bij je passen. En inderdaad: heb het er van tevoren over met je man. Als hij geen makkelijke prater is bij vreemden, begrijpt hij je vast en zal wel een beetje naar je omkijken/zorgen dat jij het ook gezellig hebt.
Verder zijn er op zijn feest meestal wel wat mensen die ook wat introverter zijn. Probeer te kijken wie ook wat 'afwachtender' is, daarmee heb je misschien de beste klik. Of er zijn collega's die je wel een beetje opvangen en uit zichzelf een gesprekje met je beginnen. Dat zijn vaak makkelijkere praters, dus dat wordt misschien helemaal niet zo'n stroef gesprek. Makkelijkst vind ik altijd open vragen stellen, dan komen er bij sommigen hele verhalen/anekdote's. Hoef je alleen maar te luisteren en af en toe een beetje lachen
Ik zou het één kans geven en als het niet lekker loopt de volgende keer niet gaan, want dan weet dat zijn collega's niet bij je passen. En inderdaad: heb het er van tevoren over met je man. Als hij geen makkelijke prater is bij vreemden, begrijpt hij je vast en zal wel een beetje naar je omkijken/zorgen dat jij het ook gezellig hebt.
donderdag 16 juli 2020 om 11:50
Dit herken ik trouwens ook..dagdromer1986 schreef: ↑14-07-2020 20:14Fijn dat het hier weer actiever is!
Wat ik steeds opnieuw merk is hoeveel moeite ik heb met onaardige reacties. Ik ben, zacht gezegd, niet altijd heel handig. Kan wel eens dingen over het hoofd zien, iets niet zo snel begrijpen enz.
Maar ook dat ik moeite heb met mensen die de ene keer aardig doen en de andere keer niet
Ik kwam vanmorgen een familelid tegen op de sportschool en die doet de laatste tijd zo anders tegen mij, ik kan het niet plaatsen...
Kreeg een beetje een aparte opmerking/reactie op iets waardoor ik een beetje met een knoop in mijn maag de groepsles in ging...
Dat zijn dingen waar ik slecht tegenkan. Ik had het gisteren toevallig nog over met een collega, over pesten en dat kinderen gemeen kunnen zijn maar dat volwassenen net zo erg kunnen zijn maar dan op een subtielere manier.. en dat is echt iets waar ik met periodes echt wel mee worstel. Mensen die hun eigen onzekerheid op je projecteren, bepaalde dingen negeren of ineens onaardig zijn uit het niets, ik vind dat soms lastig om mee om te gaan.
Vooral als je dat soort dingen haarfijn aanvoelt.
yesss wijzigde dit bericht op 16-07-2020 15:11
5.00% gewijzigd
donderdag 16 juli 2020 om 13:33
Dat is ook lastig inderdaad, als mensen soms aardig doen en dan ineens weer niet. Dat houd ik dan altijd maar op 'zijn/haar dag niet hebben' maar vind wel dat mensen een slecht humeur wel eens wat minder op andere mogen projecteren. De ander kan er niks aan doen en heeft soms wel last van je opmerking.
Hopelijk was je het na het sporten weer 'kwijt', sporten werkt vaak wel goed om je hoofd leeg te maken van dit soort voorvallen.
En zeker pesten volwassenen ook, begrijp daar echt niks van. Wat is dat toch dat volwassenen dat doen!? Een beetje volwassen persoon begrijpt toch wel dat iedereen anders is, dat niemand perfect is en dat dingen die jij raar vindt niet perse raar zijn maar veel te maken heeft met wat je zelf gewend bent? En dat 'vreemd' gedrag vaak heel logische oorzaken heeft.
Maar blijkbaar ziet niet iedereen dat en worden sommige volwassenen toch gedreven om hun plek te verdedigen, maar aanzien/status willen of ze vinden anderen misschien werkelijk minder dan zij??
Hopelijk was je het na het sporten weer 'kwijt', sporten werkt vaak wel goed om je hoofd leeg te maken van dit soort voorvallen.
En zeker pesten volwassenen ook, begrijp daar echt niks van. Wat is dat toch dat volwassenen dat doen!? Een beetje volwassen persoon begrijpt toch wel dat iedereen anders is, dat niemand perfect is en dat dingen die jij raar vindt niet perse raar zijn maar veel te maken heeft met wat je zelf gewend bent? En dat 'vreemd' gedrag vaak heel logische oorzaken heeft.
Maar blijkbaar ziet niet iedereen dat en worden sommige volwassenen toch gedreven om hun plek te verdedigen, maar aanzien/status willen of ze vinden anderen misschien werkelijk minder dan zij??
donderdag 16 juli 2020 om 16:13
Ja het gebeurd vaker dan je denkt onder volwassenen.
Ik heb het in het begin gehad bij vrijwilligerswerk, een collega deed echt serieus alsof ik er niet was, als ik iets vroeg ook gewoon niet reageren en dan heel overdreven iemand anders een compliment geven waar ik bij zat. Heel kinderachtig eigenlijk..
Ik werk er nu nog steeds en het is nu gelukkig een stuk verbeterd maar zoiets doet toch iets met je.
Vind omgang met sommige mensen daardoor ook heel complex en vermoeiend, zeker als je een gevoelsmens bent en gevoelig bent voor sfeer enz.
Ik breng daarom ook veel tijd alleen door en soms voelt dat goed maar soms voelt het eenzaam maar vind het ook lastig te doorbreken mede door dat soort dingen.
Ik heb het in het begin gehad bij vrijwilligerswerk, een collega deed echt serieus alsof ik er niet was, als ik iets vroeg ook gewoon niet reageren en dan heel overdreven iemand anders een compliment geven waar ik bij zat. Heel kinderachtig eigenlijk..
Ik werk er nu nog steeds en het is nu gelukkig een stuk verbeterd maar zoiets doet toch iets met je.
Vind omgang met sommige mensen daardoor ook heel complex en vermoeiend, zeker als je een gevoelsmens bent en gevoelig bent voor sfeer enz.
Ik breng daarom ook veel tijd alleen door en soms voelt dat goed maar soms voelt het eenzaam maar vind het ook lastig te doorbreken mede door dat soort dingen.
donderdag 16 juli 2020 om 17:49
Dat is onvolwassen van je collega bij het vrijwilligerswerk ja! En dan denk ik vaak: waarop is het nou gebaseerd? Vaak pesten/negeren mensen mensen waar ze amper iets over weten. Al bij een eerste indruk lijken mensen soms te besluiten: hem/haar mag ik niet. Ken je iemand wel dan is meteen ook alle reden om te pesten weg natuurlijk...
Heb dat ook wel eens gehad, iemand die me letterlijk vanaf de eerste seconde niet mocht. Tja, prima... dan niet. Ik ga geen moeite doen om dat recht te zetten. Maar vervelend is zoiets altijd wel. Heb je bewust dingen gedaan om het contact tussen jullie te verbeteren?
Gevoelig zijn voor sfeer kan soms heel lastig zijn inderdaad. Aan de ene kant ben je daardoor zelf waarschijnlijk wel iemand die zal proberen te zorgen voor een fijne sfeer waarin iedereen zich goed voelt, dat vind ik een mooie eigenschap. Maar het maakt de omgang met sommige mensen wel vermoeiend. Kan me voorstellen dat dat dubbel voelt. Alleen zijn kan lekker zijn om op te laden en je hebt geen 'gedoe' maar iedereen heeft ook behoefte aan (een handjevol) mensen bij wie je jezelf kan zijn en waar je op kan terugvallen/die je respecteren enz.
Heb dat ook wel eens gehad, iemand die me letterlijk vanaf de eerste seconde niet mocht. Tja, prima... dan niet. Ik ga geen moeite doen om dat recht te zetten. Maar vervelend is zoiets altijd wel. Heb je bewust dingen gedaan om het contact tussen jullie te verbeteren?
Gevoelig zijn voor sfeer kan soms heel lastig zijn inderdaad. Aan de ene kant ben je daardoor zelf waarschijnlijk wel iemand die zal proberen te zorgen voor een fijne sfeer waarin iedereen zich goed voelt, dat vind ik een mooie eigenschap. Maar het maakt de omgang met sommige mensen wel vermoeiend. Kan me voorstellen dat dat dubbel voelt. Alleen zijn kan lekker zijn om op te laden en je hebt geen 'gedoe' maar iedereen heeft ook behoefte aan (een handjevol) mensen bij wie je jezelf kan zijn en waar je op kan terugvallen/die je respecteren enz.
donderdag 16 juli 2020 om 18:22
@Dagdromer: Ik herken dat trager van begrip en niet handig zijn. Kan er ook slecht tegen als sommige mensen me daar op afrekenen. Onze voorvrouw is zo iemand die de ene keer bot is en dan weer normaal. Ze laat ook erg haar voorkeuren kennen. Ik hoor daar duidelijk niet bij. Degenen die daar wel bij horen vind ik net de mensen met de grote mond en bazige types. Moet zeggen dat zij sinds de Corona wel iets vriendelijker is naar me. Ik denk omdat er veel minder mensen waren en het rustiger werken was. Vooral als ze gestrest is doet ze bot. Ben benieuwd of ze straks weer in haar oude patroon terugvalt als iedereen er weer is.
vrijdag 17 juli 2020 om 16:00
Ik heb het soms met mensen om me heen over relaties. En het valt me op dat ik daar zo anders over denk dan zij. Gisteren had ik het er met een vriend over, die net als ik erg op zichzelf is. Maar de laatste tijd zou hij toch wel met iemand willen samenwonen. Ook zijn huis ervoor opgeven. Ik zei het knap te vinden, maar dat zelf nooit te willen. En zeker niet mijn huis opgeven. Dat gevoel is heel sterk. Angst dat het een sleur wordt en ik niet meer weg kan. Of wel weg kunnen, maar met veel ellende erbij. Hij zei dat als je nooit probeert ook niks beleeft. Zit wat in. Maar ik heb geen zin in gedoe. Dit voorbeeld gaat niet over ons samen, maar is hypotetisch. Ook bekenden van me die een ongelukkig huwelijk hadden, zouden ooit weer willen samenwonen. Ik begrijp dat niet. Misschien komt het omdat ik alleen maar negatieve ervaringen met "vriendjes" heb gehad. Serieus werd het nooit. Maar in mijn geval was het zo dat ze alleen in het begin aardig deden en me daarna gingen lopen afkraken. Ik kan hierdoor amper geloven dat het ook anders kan. Hoe zit dat met andere singles hier?
Zouden jullie ooit willen samenwonen of je huis opgeven?
Zouden jullie ooit willen samenwonen of je huis opgeven?
zaterdag 18 juli 2020 om 20:52
Alleen onder bepaalde voorwaarden. Als ik iemand had en we zouden gaan samenwonen, dan alleen onder de voorwaarde dat het heel goed geregeld is als we uit elkaar gaan. Nooit (meer) bij iemand anders intrekken, want dan ben ik de pineut als het fout gaat. Die situatie heb ik al een keer gehad, en tweede keer ga ik niet dezelfde fout doen. En als ik al een eigen huis had, dan zou ik die sowieso niet nalaten, maar dan iets regelen met verhuur of onderhuur.hondenmens schreef: ↑17-07-2020 16:00Ik kan hierdoor amper geloven dat het ook anders kan. Hoe zit dat met andere singles hier?
Zouden jullie ooit willen samenwonen of je huis opgeven?
pompoenschip wijzigde dit bericht op 18-07-2020 20:53
9.53% gewijzigd
zondag 19 juli 2020 om 00:21
Ik weet niet of ik ooit wil samenwonen. Eerst maar eens een partner vinden 
Als ik ooit ga samenwonen, wil ik wel mijn eigen ruimtes. Ik zou er echt kriegel van worden als mijn partner teveel in mijn aura zit. Ik heb dat ook bij een koppel gezien die door de coronatijd allebei thuiswerken. Die worden gillend gek van elkaar, ik kan het me wel voorstellen.
Als ik ooit ga samenwonen, wil ik wel mijn eigen ruimtes. Ik zou er echt kriegel van worden als mijn partner teveel in mijn aura zit. Ik heb dat ook bij een koppel gezien die door de coronatijd allebei thuiswerken. Die worden gillend gek van elkaar, ik kan het me wel voorstellen.
zondag 19 juli 2020 om 13:17
Ik heb al een tijdje niet meer meegelezen / gereageerd. Leuk dat hier weer wordt gepost. Tulpje21, hoe is het feestje geweest?
Ik herken het goed, die weerzin t.a.v. feestjes die je eigenlijk voor je partner 'ondergaat'. Ik vind het altijd wel bijzonder hoeveel mensen dit moeilijk vinden. Want als ik op zo'n feestje ben, dan lijkt het wel alsof niemand daar last van heeft en ik de enige ben die zich ongemakkelijk voelt – terwijl, als je zo eens rondvraagt (en ook hier op dit forum) hoor je het best vaak. Kennelijk zijn er heel veel verschillende mechanismen om je hiertegen te wapenen: er zijn ook mensen die extra druk worden van dit soort ongemakkelijke situaties. Dat lijkt me ook niet fijn, maar in ieder geval wel makkelijker. Maar je vraagt je toch af: waarom doet iedereen zichzelf dit toch aan! Of zou het leven wel heel erg saai worden als iedereen toegeeft aan z'n comfortzone... dat zou wel kunnen.
Herkenbaar... dat er mensen zijn die zo wispelturig zijn in hun gedrag. Voelt best wel onveilig. Ik vat het dan ook snel persoonlijk op, denk meteen: wat heb IK nou verkeerd gedaan? Ik weet dat ik dat doe en ik baal er ook van dat ik me zo afhankelijk opstel van andermans nukken. Ik zou me dat niet moeten hoeven aantrekken en sterker: ik zou het niet moeten hoeven accepteren. Maar dat is dus echt wel mijn eigen minderwaardigheidsgevoel wat dan weer opspeelt: wat is er mis met mij, zie je wel, ik ben niet aardig, etc. Dat is echt iets waar ik aan moet werken.
Maar hondenmens, dat je het ook in een relatie hebt ervaren vind ik wel erg. Een relatie is toch iets waar je juist die veiligheid moet voelen! Dan roep je kennelijk iets op in de ander, dat die denkt dat ie je zo kan behandelen. Heeft alles te maken met ruimte innemen. Ik snap wel dat je dan zegt: dat doe ik niet meer. Toch gun ik je echt iemand die je in je waarde laat. Want dan is het natuurlijk wel heel fijn om een relatie te hebben. Ik vind het zelf juist moeilijk om alleen te zijn, dus realiseer me wel dat dat ook niet gezond is, ook al heb ik nu het geluk dat er iemand in mijn leven is bij wie ik me wel veilig en geliefd voel... Ik ken ook wel relaties waar de dynamiek ook niet oké was... dat is niet gek als je zelf moeite hebt met eigenliefde.
Ik herken het goed, die weerzin t.a.v. feestjes die je eigenlijk voor je partner 'ondergaat'. Ik vind het altijd wel bijzonder hoeveel mensen dit moeilijk vinden. Want als ik op zo'n feestje ben, dan lijkt het wel alsof niemand daar last van heeft en ik de enige ben die zich ongemakkelijk voelt – terwijl, als je zo eens rondvraagt (en ook hier op dit forum) hoor je het best vaak. Kennelijk zijn er heel veel verschillende mechanismen om je hiertegen te wapenen: er zijn ook mensen die extra druk worden van dit soort ongemakkelijke situaties. Dat lijkt me ook niet fijn, maar in ieder geval wel makkelijker. Maar je vraagt je toch af: waarom doet iedereen zichzelf dit toch aan! Of zou het leven wel heel erg saai worden als iedereen toegeeft aan z'n comfortzone... dat zou wel kunnen.
Herkenbaar... dat er mensen zijn die zo wispelturig zijn in hun gedrag. Voelt best wel onveilig. Ik vat het dan ook snel persoonlijk op, denk meteen: wat heb IK nou verkeerd gedaan? Ik weet dat ik dat doe en ik baal er ook van dat ik me zo afhankelijk opstel van andermans nukken. Ik zou me dat niet moeten hoeven aantrekken en sterker: ik zou het niet moeten hoeven accepteren. Maar dat is dus echt wel mijn eigen minderwaardigheidsgevoel wat dan weer opspeelt: wat is er mis met mij, zie je wel, ik ben niet aardig, etc. Dat is echt iets waar ik aan moet werken.
Maar hondenmens, dat je het ook in een relatie hebt ervaren vind ik wel erg. Een relatie is toch iets waar je juist die veiligheid moet voelen! Dan roep je kennelijk iets op in de ander, dat die denkt dat ie je zo kan behandelen. Heeft alles te maken met ruimte innemen. Ik snap wel dat je dan zegt: dat doe ik niet meer. Toch gun ik je echt iemand die je in je waarde laat. Want dan is het natuurlijk wel heel fijn om een relatie te hebben. Ik vind het zelf juist moeilijk om alleen te zijn, dus realiseer me wel dat dat ook niet gezond is, ook al heb ik nu het geluk dat er iemand in mijn leven is bij wie ik me wel veilig en geliefd voel... Ik ken ook wel relaties waar de dynamiek ook niet oké was... dat is niet gek als je zelf moeite hebt met eigenliefde.
zondag 19 juli 2020 om 15:29
@vivinnetje: Ik vraag me soms ook af waarom ik zulke types aantrok. Jongens/mannen die naarmate ik ze langer kende steeds mijn minpunten gingen benoemen. Terwijl het jongens/mannen waren die net als ik een beperking hebben. Alleen vonden ze mij altijd meer beperkt dan zichzelf en zeiden vaak dat zij de normale van ons twee waren. Samengewoond heb ik nooit, voel er niks voor. Maar deze ervaringen met "relaties" hebben zeker wel bijgedragen aan mijn negatieve beeld ervan.
maandag 20 juli 2020 om 16:33
Het feestje viel eigenlijk wel mee. Als eerste raakte ik in gesprek met iemand waar ik redelijk makkelijk mee kon praten. Had ook t idee dat ze niemand kende, dus dat heb ik ook letterlijk gevraagd. Ze kende idd niemand en vond dat ook wel lastig. Dus dat voelde voor mij wel goed eigenlijk dat ik niet de enige was die er die avond zo in stond. Als je om je heen kijkt zie je vaak vooral mensen die aan het lachen en aan t kletsen zijn.vivinnetje schreef: ↑19-07-2020 13:17Ik heb al een tijdje niet meer meegelezen / gereageerd. Leuk dat hier weer wordt gepost. Tulpje21, hoe is het feestje geweest?
Ik herken het goed, die weerzin t.a.v. feestjes die je eigenlijk voor je partner 'ondergaat'. Ik vind het altijd wel bijzonder hoeveel mensen dit moeilijk vinden. Want als ik op zo'n feestje ben, dan lijkt het wel alsof niemand daar last van heeft en ik de enige ben die zich ongemakkelijk voelt – terwijl, als je zo eens rondvraagt (en ook hier op dit forum) hoor je het best vaak. Kennelijk zijn er heel veel verschillende mechanismen om je hiertegen te wapenen: er zijn ook mensen die extra druk worden van dit soort ongemakkelijke situaties. Dat lijkt me ook niet fijn, maar in ieder geval wel makkelijker. Maar je vraagt je toch af: waarom doet iedereen zichzelf dit toch aan! Of zou het leven wel heel erg saai worden als iedereen toegeeft aan z'n comfortzone... dat zou wel kunnen.
Ik zag haar later nog een hele tijd alleen zitten, dat vond ik wel sneu. Maar ik was toen zelf in gesprek met iemand dus kon er ook niet bij gaan zitten. Ik heb zelf best wel een paar mensen gesproken en mn man hield er ook wel rekening mee mij niet steeds alleen te laten. Maar niet dat ie constant naast me zat hoor. Maar lette wel op of ik toch niet alleen zat. Op t eind was ik t wel echt beu, man had nog niet heel veel zin om naar huis te gaan dus ik heb t nog wat langer vol moeten houden haha. Super leuk vond ik de avond niet maar ik had er ook weer niet zo tegenop moeten zien.
dinsdag 21 juli 2020 om 00:40
Ik heb komend weekend ook een feestje met collega's. En ik ken ze allemaal maar juist dan is het toch lastiger om nog een paar uur met elkaar door te brengen terwijl je dat normaal ook al doet, gespreksstof raakt dan sneller op en je wilt het ook niet steeds over het werk hebben... En de verhalen over kinderen en relaties kan ik wel dromen..
dinsdag 21 juli 2020 om 11:15
Inderdaad goed te zien dat dit topic weer wat actiever is.
Ik vind het een prettig topic om te lezen, vanwege de herkenning van veel dingen.
Het topic zelf lijkt ook wel introvert
Soms wordt er een tijdje niets gezegd en dan komt het toch weer tot leven.
Veel andere topics verdwijnen veel sneller; na een tijdje reageert er nooit meer iemand.
De verhalen hierboven over feestjes herken ik wel.
Ik vind het vooral lastig dat je daar weinig anders te doen hebt dan praten. Ik kan het niet zo lang pratende houden.
Maar als het me een keer wel lukt, zoals Tulpje hierboven noemt, voelt dat ook wel weer positief.
Gelukkig heb ik niet heel vaak feestjes of borrels. De keren dat ik wel zoiets heb, zie ik het ook als iets waar ik doorheen moet. ("Feest" is voor mij ook geen positief woord )
Maar ik probeer het ook te zien als iets wat wel goed kan zijn; soms uit je "comfort zone" stappen, is niet verkeerd.
Ik vind het een prettig topic om te lezen, vanwege de herkenning van veel dingen.
Het topic zelf lijkt ook wel introvert
Soms wordt er een tijdje niets gezegd en dan komt het toch weer tot leven. Veel andere topics verdwijnen veel sneller; na een tijdje reageert er nooit meer iemand.
De verhalen hierboven over feestjes herken ik wel.
Ik vind het vooral lastig dat je daar weinig anders te doen hebt dan praten. Ik kan het niet zo lang pratende houden.
Maar als het me een keer wel lukt, zoals Tulpje hierboven noemt, voelt dat ook wel weer positief.
Gelukkig heb ik niet heel vaak feestjes of borrels. De keren dat ik wel zoiets heb, zie ik het ook als iets waar ik doorheen moet. ("Feest" is voor mij ook geen positief woord
)Maar ik probeer het ook te zien als iets wat wel goed kan zijn; soms uit je "comfort zone" stappen, is niet verkeerd.
dinsdag 21 juli 2020 om 12:04
Herkenbaar Tulpje, dat het achteraf wel meeviel. Zeker in verhouding tot hoe erg je er tegenop hebt gezien. Ik baal er dan altijd een beetje van dat ik mezelf in die negativiteit van 'het er tegenop zien' heb laten meeslepen, beetje zonde van m'n tijd. Als er zaterdagavond zo'n feestje is, hangt er zaterdag overdag steevast zo'n sluier over me heen: oja, vanavond moet ik naar dat feestje... helemaal geen zin in. Dat.
Lola712, jij komend weekend succes dan... Snap ik wel ja, dat het met collega's lastig is in niet-werk setting. Aan de ene kant weet je wel genoeg om het gesprek niet stil te laten vallen. Maar veel dieper gaat het daardoor ook niet. Het is soms echt zo doorzichtig dat je naar iemand's kind vraagt, alleen maar omdat je niet weet waar je het anders over moet hebben... Vermoeiend eigenlijk, want de ander zal ook wel door hebben dat het je niks interesseert dat Jantje nog steeds niet de hele nacht door slaapt...
Lola712, jij komend weekend succes dan... Snap ik wel ja, dat het met collega's lastig is in niet-werk setting. Aan de ene kant weet je wel genoeg om het gesprek niet stil te laten vallen. Maar veel dieper gaat het daardoor ook niet. Het is soms echt zo doorzichtig dat je naar iemand's kind vraagt, alleen maar omdat je niet weet waar je het anders over moet hebben... Vermoeiend eigenlijk, want de ander zal ook wel door hebben dat het je niks interesseert dat Jantje nog steeds niet de hele nacht door slaapt...
dinsdag 21 juli 2020 om 12:23
hondenmens schreef: ↑19-07-2020 15:29@vivinnetje: Ik vraag me soms ook af waarom ik zulke types aantrok. Jongens/mannen die naarmate ik ze langer kende steeds mijn minpunten gingen benoemen. Terwijl het jongens/mannen waren die net als ik een beperking hebben. Alleen vonden ze mij altijd meer beperkt dan zichzelf en zeiden vaak dat zij de normale van ons twee waren. Samengewoond heb ik nooit, voel er niks voor. Maar deze ervaringen met "relaties" hebben zeker wel bijgedragen aan mijn negatieve beeld ervan.
O, maar dit is ergens wel verhelderend. Zal wel voortkomen uit frustratie niet mee te kunnen komen in de maatschappij. En dan jezelf upgraden ten koste van de ander. Komt in vriendschappen ook vaak voor. Best een rare dynamiek. Ik vraag me alleen wel af hoe jij daar dan mee om bent gegaan? Ik schat zo in dat je je terugtrekt en dat je het nooit uitspreekt? Ik herken het in vriendschappen wel en ik laat dat soort vriendschappen dan ook doodbloeden. Conflictvermijding dus. Weet eigenlijk niet of er een betere methode voor is, eentje waarbij de vriendschap nog te redden zou zijn. Ik doel dan op een vriendschap waarbij de ander subtiel laat merken dat-ie beter is of het beter voor elkaar heeft. Ik denk dat het hetzelfde dynamiek is als wat jij in die relaties hebt ervaren.
Maar andersom (en dat vind ik echt een hele nare trek van mezelf) vergelijk ik me soms wel eens met een ander en ben dan een soort van opgelucht als een ander het op een bepaald vlak minder goed voor elkaar heeft. Dat zegt meer over mij, dat ik me dus ergens minderwaardig voel. Dat is natuurlijk ook niet hoe een vriendschap hoort te zijn, dus ik denk dan dat het aan beide kanten niet goed zit. Het is sowieso al funest als je daar bij stil staat en op je hoede moet zijn voor iemand, of het nou in een relatie of in vriendschap is.
dinsdag 21 juli 2020 om 15:38
Mijn moeder denkt dat die mensen als kind erg de hemel in geprezen zijn door hun ouders. Dat door hun beperking elk klein dingetje wat ze wel kunnen als iets heel groots word gezien. En ze daardoor een hoge dunk van zichzelf hebben. Ik heb die jongens/mannen wel meerdere keren aangesproken op hun gedrag. Maar dat maakte weinig indruk. Soms vonden ze me dan een zeikerd.vivinnetje schreef: ↑21-07-2020 12:23O, maar dit is ergens wel verhelderend. Zal wel voortkomen uit frustratie niet mee te kunnen komen in de maatschappij. En dan jezelf upgraden ten koste van de ander. Komt in vriendschappen ook vaak voor. Best een rare dynamiek. Ik vraag me alleen wel af hoe jij daar dan mee om bent gegaan? Ik schat zo in dat je je terugtrekt en dat je het nooit uitspreekt? Ik herken het in vriendschappen wel en ik laat dat soort vriendschappen dan ook doodbloeden. Conflictvermijding dus. Weet eigenlijk niet of er een betere methode voor is, eentje waarbij de vriendschap nog te redden zou zijn. Ik doel dan op een vriendschap waarbij de ander subtiel laat merken dat-ie beter is of het beter voor elkaar heeft. Ik denk dat het hetzelfde dynamiek is als wat jij in die relaties hebt ervaren.
Maar andersom (en dat vind ik echt een hele nare trek van mezelf) vergelijk ik me soms wel eens met een ander en ben dan een soort van opgelucht als een ander het op een bepaald vlak minder goed voor elkaar heeft. Dat zegt meer over mij, dat ik me dus ergens minderwaardig voel. Dat is natuurlijk ook niet hoe een vriendschap hoort te zijn, dus ik denk dan dat het aan beide kanten niet goed zit. Het is sowieso al funest als je daar bij stil staat en op je hoede moet zijn voor iemand, of het nou in een relatie of in vriendschap is.
Over vriendschappen. Ik ben van nature conflict vermijdend en laat vriendschappen ook doodbloeden als het niet lekker meer loopt. Maar in mijn laatste geval gaf deze "vriendin" zelf aan de vriendschap te willen verbreken. Ik ging akkoord. We waren uit elkaar gegroeid en de gespreksstof was snel op. Maar gisteren appte ze me ineens of ik wil langskomen voor haar verjaardag. Wat mij verbaasde. Waarom iemand uitnodigen waar je geen zin meer in hebt? Ja, maar een verjaardag vind ze toch iets anders. Ik niet. Voor mij is dat gedeelte dan ook klaar.
Oh dat opgelucht voelen over dingen die een ander minder voor elkaar heeft ken ik hoor. Dat ik denk: Oh ik doe het niet zo slecht als ooit door een ander is beweerd.
dinsdag 21 juli 2020 om 17:27
Hallo,
Hier nog een introvert en ik schrijf graag af en toe mee.
Ik ben opgevoed door extroverte ouders en dat was dan thuis dus ook de norm.
Altijd mensen over de vloer, een feestje hier, etentje daar. En ik voelde mij er nooit op m’n gemak.
Nu nog niet. Ik ben ook vreselijk moe als ik een hele avond in een druk gezelschap ben geweest. Dan heb ik echt een dag of soms langer nodig om op te laden.
Heel lang heb ik mij verzet tegen mijn introversie want dat is niet “hoe je hoort te zijn”. Want feestjes zijn gezellig en nieuwe mensen leren kennen is leuk. Iedereen kan wel small talken etc. Maar het is gewoon niet voor mij weggelegd.
Ik gedij goed op mijn kleine cirkeltje van mensen om mij heen. Ik vind avonden alleen op de bank met een serie of boek heerlijk. En nee ik vind de verjaardag van m’n zus niet gezellig omdat ik de hele avond niet weet wat ik moet zeggen en tegen wie.
Ik heb nu sinds een jaar een vriend. Een lieve vent. Al zijn we nu in een lange afstandsrelatie met elkaar. Als ik daar ben dan geniet ik van alle kleine dingen. Ik vind het heerlijk dat hij lekker avondjes thuis kan zijn zonder iets te moeten. Gewoon een filmpje kijken, spelletje spelen of ieder voor zich wat doen.
Af en toe eens uiteten of een weekend weg samen, geen grote poespas en kijk ons nou eens een fantastisch stel zijn die allemaal spannende dingen doen.
Nee gewoon een lekkere, degelijke relatie.
Veel mensen vinden dat saai en geven mijn vriend daar de schuld van.
Zij zien alleen wie ik vroeger was. Dat meisje dat altijd ging stappen, feest vieren en veel vrienden had. Maar wat zij zien is een meisje die heel hard vocht tegen haar introversie omdat ik dacht dat ik ook extrovert moest zijn.
Dat heb ik nu los gelaten, al zit ik nog wel in de acceptatie fase. Ik vind een feestje op z’n tijd echt wel gezellig maar alleen met mensen die ik goed ken.
En mijn grote vriendengroep. Tja, toen ik ze echt nodig had liepen ze allemaal weg. Dus nu heb ik liever een klein groepje mensen waarop ik echt kan bouwen. Dan fake vriendschappen.
Hier nog een introvert en ik schrijf graag af en toe mee.
Ik ben opgevoed door extroverte ouders en dat was dan thuis dus ook de norm.
Altijd mensen over de vloer, een feestje hier, etentje daar. En ik voelde mij er nooit op m’n gemak.
Nu nog niet. Ik ben ook vreselijk moe als ik een hele avond in een druk gezelschap ben geweest. Dan heb ik echt een dag of soms langer nodig om op te laden.
Heel lang heb ik mij verzet tegen mijn introversie want dat is niet “hoe je hoort te zijn”. Want feestjes zijn gezellig en nieuwe mensen leren kennen is leuk. Iedereen kan wel small talken etc. Maar het is gewoon niet voor mij weggelegd.
Ik gedij goed op mijn kleine cirkeltje van mensen om mij heen. Ik vind avonden alleen op de bank met een serie of boek heerlijk. En nee ik vind de verjaardag van m’n zus niet gezellig omdat ik de hele avond niet weet wat ik moet zeggen en tegen wie.
Ik heb nu sinds een jaar een vriend. Een lieve vent. Al zijn we nu in een lange afstandsrelatie met elkaar. Als ik daar ben dan geniet ik van alle kleine dingen. Ik vind het heerlijk dat hij lekker avondjes thuis kan zijn zonder iets te moeten. Gewoon een filmpje kijken, spelletje spelen of ieder voor zich wat doen.
Af en toe eens uiteten of een weekend weg samen, geen grote poespas en kijk ons nou eens een fantastisch stel zijn die allemaal spannende dingen doen.
Nee gewoon een lekkere, degelijke relatie.
Veel mensen vinden dat saai en geven mijn vriend daar de schuld van.
Zij zien alleen wie ik vroeger was. Dat meisje dat altijd ging stappen, feest vieren en veel vrienden had. Maar wat zij zien is een meisje die heel hard vocht tegen haar introversie omdat ik dacht dat ik ook extrovert moest zijn.
Dat heb ik nu los gelaten, al zit ik nog wel in de acceptatie fase. Ik vind een feestje op z’n tijd echt wel gezellig maar alleen met mensen die ik goed ken.
En mijn grote vriendengroep. Tja, toen ik ze echt nodig had liepen ze allemaal weg. Dus nu heb ik liever een klein groepje mensen waarop ik echt kan bouwen. Dan fake vriendschappen.
dinsdag 21 juli 2020 om 19:02
hondenmens schreef: ↑21-07-2020 15:38Mijn moeder denkt dat die mensen als kind erg de hemel in geprezen zijn door hun ouders. Dat door hun beperking elk klein dingetje wat ze wel kunnen als iets heel groots word gezien. En ze daardoor een hoge dunk van zichzelf hebben. Ik heb die jongens/mannen wel meerdere keren aangesproken op hun gedrag. Maar dat maakte weinig indruk. Soms vonden ze me dan een zeikerd.
Over vriendschappen. Ik ben van nature conflict vermijdend en laat vriendschappen ook doodbloeden als het niet lekker meer loopt. Maar in mijn laatste geval gaf deze "vriendin" zelf aan de vriendschap te willen verbreken. Ik ging akkoord. We waren uit elkaar gegroeid en de gespreksstof was snel op. Maar gisteren appte ze me ineens of ik wil langskomen voor haar verjaardag. Wat mij verbaasde. Waarom iemand uitnodigen waar je geen zin meer in hebt? Ja, maar een verjaardag vind ze toch iets anders. Ik niet. Voor mij is dat gedeelte dan ook klaar.
Oh dat opgelucht voelen over dingen die een ander minder voor elkaar heeft ken ik hoor. Dat ik denk: Oh ik doe het niet zo slecht als ooit door een ander is beweerd.
Ik denk persoonlijk dat het niet uitmaakt of ze als kind de hemel in zijn geprezen. Op een gegeven moment heb je zelf heel goed door dat je als individu tekort schiet op bepaalde vlakken. Of het nou klopt of niet, want je kunt ook jezelf nog wijs maken dat je wordt afgewezen of minder bent… en je daar dan vervolgens naar gedragen. Ik denk dus dat ze juist geen hoge dunk van zichzelf hadden maar in werkelijkheid juist onzeker waren dat ze het nodig hadden om een ander naar beneden te halen. Maar goed, dat is hun proces en niet iets waar jij last van zou moeten hebben.
Helemaal met je eens als iemand aangeeft dat de vriendschap niet meer hoeft, het raar is dat je dan wel naar haar verjaardag zou gaan.
In het voorbeeld dat ik voor ogen had toen ik het typte, was het niet zo dat de ander heeft beweerd dat ik het niet goed voor elkaar zou hebben… Vaak is het iets waar je niet de vinger op kunt leggen. Bijvoorbeeld dat ik een tijdje heb gedate toen die vriendschap gaande was… en ze zei: ‘Wat vond die man ervan dat jij maar twee dagen werkt?’ – op dat moment had ik best meer willen werken, maar het kon niet in die baan en het lukte me ondanks veel solliciteren niet om iets anders te vinden. Dus ja, dat vond ik niet zo’n aardige opmerking van haar maar ik zei er niks van. Ik wist namelijk dat als ik er iets van zou zeggen, ze heel verbaasd zou doen want dan had ze het niet zo bedoeld, waar had ik het over?! Later vertelde ze me dat ze dit gedrag vertoonde naar haar schoonzus en dat niet zo aardig vond van zichzelf. Toen dacht ik: zie je wel dat ze het doet… maar tegen die schoonzus zou ze dat natuurlijk ook nooit toegeven.
