Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 om 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
woensdag 29 april 2020 om 12:44
hondenmens schreef: ↑29-04-2020 10:57Allen: Koken jullie nu meer zelf nu de restaurants dicht zijn?
Ik at sowieso al heel weinig buiten de deur en kookte meestal zelf, dus voor mij verandert er weinig. Maar mijn oom, ging heel vaak iets afhalen of liet een maaltijd bezorgen. Sinds kort kookt hij meer zelf en het valt hem op dat hij nu meer geld overhoudt.
Ja, dat is ook zoiets... Voor mij hoefde het niet zo. Ik vind uit eten best duur, vergeleken bij zelf koken en wist niet of ik dat ervoor over had. Uit eten deed ik wel regelmatig, maar meer omdat mijn vriend dat leuk vindt. En samen met hem genoot ik er ook wel van (als we met een groep vrienden gingen, dan genoot ik dus echt niet van het eten). Afgelopen weken hebben we 2x iets besteld, maar ook met het idee om dat restaurantje te supporten. Inderdaad best een hoop geld, zeker omdat ze ook nog een gerecht vergeten waren in de tas te stoppen.
Wel mis ik één op één afspreken en dan gewoon koffie, met iets erbij – wat in verhouding ook duur is natuurlijk, maar dan ging het me meer om de quality time, dan om die koffie natuurlijk...
De horeca wordt nu hard geraakt, maar inderdaad... Mensen zoals jouw oom komen er nu achter dat ze straks als het weer kan niet zo nodig meer hoeven, dus dat lopen ze ook mis. Plus dat het natuurlijk pure luxe is, mensen die hun baan dreigen te verliezen, gaan daar als eerste op bezuinigen.
Mijn ouders (die heel vaak onderweg even ergens gingen koffiedrinken) nemen tegenwoordig een thermoskan mee en broodjes. "Net als vroeger!", zeiden ze want inderdaad, vroeger waren er lang niet zoveel koffietentjes als nu en het was toen ook niet de norm om dat veelvuldig buiten de deur te doen. Maar die ontdekken nu ook weer dat je ook prima je meegebrachte lunch op een bankje kunt opeten.
woensdag 29 april 2020 om 13:33
@Vivinnetje: Ik had altijd al weinig met uit eten gaan. Vind het inderdaad ook duur en heb een hekel aan lang op mijn bestelling moeten wachten. Als ik zelf kook weet ik wat erin gaat. Nogal gevoelig voor textuur en smaak. Natuurlijk kan ik dingen laten liggen, maar vind het nóg beter als datgene wat ik niet lust er gewoon niet in zit. Ook sommige geuren in een restaurant bederven mijn eetlust. Uit eten met een groep doe ik nooit, voel me ongemakkelijk dan.
Ik reisde op de middelbare school met OV naar school, waaronder de boot. Als ik vroeg vrij was en mijn moeder ook, nam ze de thermoskan met thee, koekjes en een plaid mee. Een bakkie doen aan de dijk.
Ik reisde op de middelbare school met OV naar school, waaronder de boot. Als ik vroeg vrij was en mijn moeder ook, nam ze de thermoskan met thee, koekjes en een plaid mee. Een bakkie doen aan de dijk.
donderdag 30 april 2020 om 21:23
Mooie instelling, yesss!
Wat dat betreft kan deze periode natuurlijk ook enorm goed worden gebruikt voor het ontwikkelen van jezelf of het voorbereiden / resetten van jezelf zodat je straks met zo veel mogelijk zelfvertrouwen en energie weer de wereld in kunt als deze weer open gaat.
Want hoewel ik mezelf herken in wat jij ook zegt : dat ik de sociale contacten nog niet echt mis, besef ik ook dat ik ook niet volledig toe wil geven aan mijn introverte neigingen. Dit omdat ik een eenzaam / alleenig leven simpelweg ongezond vind.
Het geeft me ook wel een beetje een schuldgevoel. Ik was afgelopen zondag jarig, een prachtig boeket bloemen van mijn ouders gekregen. Maar juist dat soort dingen maken me de laatste tijd een beetje verdrietig. Net zoals bijvoorbeeld mijn baby fotoboek bekijken dat mijn moeder bijhield van haar zwangerschap en mijn 1e paar levensjaren met verhaaltjes erbij.
Dan denk ik : dit kan toch niet zijn hoe ik mijn leven de komende jaren ga leven? Voor 95% in mijn eentje, geen partner, beperkte sociale activiteiten. Ik kan niet accepteren dat mijn leven eenzaam en allenig gaat zijn. Daarmee niet zeggende dat ik mijn introverte karakter volledig voorbij moet lopen, maar ik moet mezelf na corona wel meer gaan pushen...
vrijdag 1 mei 2020 om 11:16
You_gotta_be_tough schreef: ↑24-04-2020 22:03Staan jullie wel eens voor jezelf stil waar zeg maar de scheiding ligt tussen introversie en sociale angstigheid?
.....
met andere woorden : soms vraag ik me af in hoeverre ik nu introvert ben of toch meer sociaal angstig.
Dit heeft mij ook wel bezig gehouden.You_gotta_be_tough schreef: ↑28-04-2020 07:48Ik vind sociale contacten ook belangrijk. Wat dat betreft vraag ik me wel eens af of ik, zoals anderen in dit topic overduidelijk wél zijn, wel een echte introvert ben.
.....
Dat doet mij wel beseffen dat ik ook maar gewoon een mens ben die een beetje aandacht en interesse kan gebruiken.
Ik heb kenmerken van introvert zijn en ook van sociale angst/verlegenheid.
Beide hebben naar mijn idee bij mij ook wel invloed op elkaar.
De definities van beide zijn ook wat vaag. Wanneer ben je nou 100% introvert of sociaal angstig?
Niemand zal wat dat betreft precies op delfde manier introvert zijn of sociaal angstig zijn als een ander.
Ik vind wat sociale contacten ook belangrijk. Maar wel kleinschalig.
Ik houd niet van drukte, feestjes etc... en ook niet van in het middelpunt van de belangstelling staan in een groep mensen.
Wel vind ik aandacht prettig van mensen die dichtbij me staan (partner, familie) en contact met bijvoorbeeld een vriendin of sympathieke collega.
Ik merk dat ik het geen groot drama vind om me aan veel maatregelen te houden.yesss schreef: ↑28-04-2020 19:31Dan ben ik toch wel blij dat ik dat niet heb hoor, voor mij is dit helemaal geen grote opgave. Ik ga de komende tijd ook echt bij mezelf blijven want de maatregelen zullen straks wel versoepeld worden en mensen worden steeds makkelijker maar dan is het altijd nog de vraag, hoe voel je je er zelf bij. Wíl ik dit wel.
Ik zie de bui al hangen dat mensen dan gaan zeggen:'Ja maar dat kan gewoon hoor' Jaja maar dat wil ik toch echt zelf bepalen.
Hoe staan jullie daar eigenlijk in?
Sommige dingen zouden best leuk zijn om weer eens te kunnen doen, maar ook niet meer dan dat.
Veel dingen deed ik voorheen eigenlijk ook niet, zoals naar horeca gaan.
Wel heb ik een partner; dat maakt het voor mij wel prettiger.
Als ik alleen was geweest, had ik er meer moeite mee gehad.
dinsdag 5 mei 2020 om 11:58
Hoi mensen hier!
Ik wil hier graag af en toe meeschrijven. Ik merk dat ik de laatste jaren steeds meer ontdek dat ik introvert ben, ondanks dat kan ik wel erg van sociale dingen genieten en heb ik ook veel goede vrienden. Ik laad op door alleen te zijn. Ik worstel soms met sommige vriendschappen. En ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan
Het gaat vooral om vriendschappen met personen die weinig hechte vriendschappen hebben en het juist lastig vinden om alleen te zijn. Zelf ben ik niet het type dat het prettig vind om langdurig heel intensief met mensen om te gaan. Twee van mijn vrienden hebben structureel een veel hogere behoefte aan contact dan ik, en dat zorgt vaak voor wrijving. Ze voelen zich vaak niet genoeg gewaardeerd door mij. En eerlijk gezegd ga ik ze ook minder waarderen, omdat ik me verplicht begin te voelen om op een bepaalde manier met ze om te gaan. Ik voel me meer verbonden met mijn vrienden die hierin wat meer hetzelfde zijn als ik, en waarbij het oke is om elkaar aan aantal weken niet te spreken. Maar desalniettemin waardeer ik deze mensen wel en kan ik het heel leuk met ze hebben.
Hoe gaan jullie met dit soort situaties om? In hoeverre pas je je aan in je behoeftes om een ander aan zijn of haar behoeftes tegemoet te komen? want in vriendschap net als in andere relaties heb je natuurlijk met wat een ander wil rekening te houden. Maar tot hoever?
Ik wil hier graag af en toe meeschrijven. Ik merk dat ik de laatste jaren steeds meer ontdek dat ik introvert ben, ondanks dat kan ik wel erg van sociale dingen genieten en heb ik ook veel goede vrienden. Ik laad op door alleen te zijn. Ik worstel soms met sommige vriendschappen. En ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan
Het gaat vooral om vriendschappen met personen die weinig hechte vriendschappen hebben en het juist lastig vinden om alleen te zijn. Zelf ben ik niet het type dat het prettig vind om langdurig heel intensief met mensen om te gaan. Twee van mijn vrienden hebben structureel een veel hogere behoefte aan contact dan ik, en dat zorgt vaak voor wrijving. Ze voelen zich vaak niet genoeg gewaardeerd door mij. En eerlijk gezegd ga ik ze ook minder waarderen, omdat ik me verplicht begin te voelen om op een bepaalde manier met ze om te gaan. Ik voel me meer verbonden met mijn vrienden die hierin wat meer hetzelfde zijn als ik, en waarbij het oke is om elkaar aan aantal weken niet te spreken. Maar desalniettemin waardeer ik deze mensen wel en kan ik het heel leuk met ze hebben.
Hoe gaan jullie met dit soort situaties om? In hoeverre pas je je aan in je behoeftes om een ander aan zijn of haar behoeftes tegemoet te komen? want in vriendschap net als in andere relaties heb je natuurlijk met wat een ander wil rekening te houden. Maar tot hoever?
dinsdag 5 mei 2020 om 13:14
dinsdag 5 mei 2020 om 22:59
Ik heb twee vriendschappen met types zoals jij ze omschrijft. Ik heb ooit een keer met een van de twee twee vrijdagen achter elkaar afgesproken, omdat ze een operatie had gehad en een week thuis moest zitten. Dat was echt een hel. Niks nieuws, herhaling van gespreksstof. Ik heb gezegd dat ik dat nooit meer doe, omdat ik dat gewoon echt niet trek. Ik wist dus meteen mijn grens.winkje87 schreef: ↑05-05-2020 11:58Hoi mensen hier!
Ik wil hier graag af en toe meeschrijven. Ik merk dat ik de laatste jaren steeds meer ontdek dat ik introvert ben, ondanks dat kan ik wel erg van sociale dingen genieten en heb ik ook veel goede vrienden. Ik laad op door alleen te zijn. Ik worstel soms met sommige vriendschappen. En ik ben benieuwd hoe jullie hiermee omgaan
Het gaat vooral om vriendschappen met personen die weinig hechte vriendschappen hebben en het juist lastig vinden om alleen te zijn. Zelf ben ik niet het type dat het prettig vind om langdurig heel intensief met mensen om te gaan. Twee van mijn vrienden hebben structureel een veel hogere behoefte aan contact dan ik, en dat zorgt vaak voor wrijving. Ze voelen zich vaak niet genoeg gewaardeerd door mij. En eerlijk gezegd ga ik ze ook minder waarderen, omdat ik me verplicht begin te voelen om op een bepaalde manier met ze om te gaan. Ik voel me meer verbonden met mijn vrienden die hierin wat meer hetzelfde zijn als ik, en waarbij het oke is om elkaar aan aantal weken niet te spreken. Maar desalniettemin waardeer ik deze mensen wel en kan ik het heel leuk met ze hebben.
Hoe gaan jullie met dit soort situaties om? In hoeverre pas je je aan in je behoeftes om een ander aan zijn of haar behoeftes tegemoet te komen? want in vriendschap net als in andere relaties heb je natuurlijk met wat een ander wil rekening te houden. Maar tot hoever?
Daarbuiten had ik haar al ooit gezegd dat een keer per 3 a 4 weken echt een max voor mij is, ondanks dat zij vaker wil. Ik heb me vervolgens vnl geconcentreerd op wat ik wel te geven heb en dat is nl, dat ik ten eerste mijn afspraak nakom, tenzij er uitzonderlijke gevallen zijn, dat itt tot veel van haar andere vrienden. Ten tweede, als ik afspreek, zorg ik ervoor dat zij mijn enige prioriteit is die dag, ook hier een uitzondering nagelaten. Ten derde dat ik itt veel van haar andere vrienden goed kan luisteren en vaak een heel ander perspectief kan bieden dan ze gewend is. Ten vierde dat ik direct ben, en hoewel dat niet altijd prettig is, vaak uiteindelijk meer doet dan haar naar de mond praten.
Dat is het, als dat niet genoeg is dan houdt het voor mij op. Ik weiger vriendschappen te onderhouden die ten koste van mezelf gaan. Uiteindelijk is het simpelweg zo dat ik in vriendschappen de bovenhand heb, want ik ben prima in staat om alleen te zijn en mezelf te vermaken. Ik zal dat nooit misbruiken, maar ik zal ook zeker niet over mijn eigen grens gaan, dat is het voor mij gewoon niet waard. Mensen zat op de wereld.
Uit onze omgang en de regelmaat met hoe vaak ze het zelf aanhaalt, concludeer ik dat ze mijn inbreng ontzettend waardevol vindt. Soms moet je mensen alleen even dat soort zaken verduidelijken, omdat het niet standaard binnen hun beeld past.
vrijdag 8 mei 2020 om 23:18
Had vanavond even een moeilijk moment.
Had bij mijn ouders gegeten, ging om een uur of 9 naar huis, maar wilde nog niet naar huis. Vroeger deed ik dat wel vaker om mijn hoofd leeg te maken, en vanavond had ik er opeens weer behoefte aan. Ik ben opgegroeid in een 'conglommeraat' van ca. 5 dorpen die dicht bij elkaar liggen. Heerlijke omgeving met veel veiligheid en natuur, maar ook dicht bij de grotere stad.
Overal liggen wel herinneringen, en soms vind ik het fijn (vooral op dit soort mooie avonden) om weer door wat oude buurtjes te rijden, lanngs huizen waar vrienden vroeger woonden, etc.
Ik merkte vanavond dat het me toch best verdrietig maakte. Ik heb met mijn 31 jaar soms echt het gevoel dat ik de enige ben die nog over is. Ik ken eigenlijk niemand in mijn directe omgeving diie, net zoals ik, zo allenig is. Al jaren geen relatie, vrienden die ik ook niet echt zie door corona. Sommige vrienden waarvan ik me juist door corona ook afvraag of het eigenlijk nog wel vrienden zijn.
En dan rijd ik langs een huis met een tuin met hoge heg erom heen, zie daar allemaal fietsen staan en daarachter zitten dan wat jongeren lekker biertjes te drinken. Ik denk dan terug aan twaalf jaar geleden, toen ik zelf eindexamen deed. Het leven is sinds dien zoveel anoniemer geworden. Mensen van mijn leeftijd zijn zo onbereikbaar, in zichzelf gekeerd, op zichzelf gericht. Ik vraag me soms echt af waarom nu juist IK de boot lijk te missen. Wat ontbreekt er aan mij? Wat doe ik verkeerd? Ik snap het soms gewooon niet.
Had bij mijn ouders gegeten, ging om een uur of 9 naar huis, maar wilde nog niet naar huis. Vroeger deed ik dat wel vaker om mijn hoofd leeg te maken, en vanavond had ik er opeens weer behoefte aan. Ik ben opgegroeid in een 'conglommeraat' van ca. 5 dorpen die dicht bij elkaar liggen. Heerlijke omgeving met veel veiligheid en natuur, maar ook dicht bij de grotere stad.
Overal liggen wel herinneringen, en soms vind ik het fijn (vooral op dit soort mooie avonden) om weer door wat oude buurtjes te rijden, lanngs huizen waar vrienden vroeger woonden, etc.
Ik merkte vanavond dat het me toch best verdrietig maakte. Ik heb met mijn 31 jaar soms echt het gevoel dat ik de enige ben die nog over is. Ik ken eigenlijk niemand in mijn directe omgeving diie, net zoals ik, zo allenig is. Al jaren geen relatie, vrienden die ik ook niet echt zie door corona. Sommige vrienden waarvan ik me juist door corona ook afvraag of het eigenlijk nog wel vrienden zijn.
En dan rijd ik langs een huis met een tuin met hoge heg erom heen, zie daar allemaal fietsen staan en daarachter zitten dan wat jongeren lekker biertjes te drinken. Ik denk dan terug aan twaalf jaar geleden, toen ik zelf eindexamen deed. Het leven is sinds dien zoveel anoniemer geworden. Mensen van mijn leeftijd zijn zo onbereikbaar, in zichzelf gekeerd, op zichzelf gericht. Ik vraag me soms echt af waarom nu juist IK de boot lijk te missen. Wat ontbreekt er aan mij? Wat doe ik verkeerd? Ik snap het soms gewooon niet.
zaterdag 9 mei 2020 om 08:51
Dat is zeker herkenbaar Doctorguilty. Ben de laatste tijd ook weer veel aan het fietsen door mijn oude stad en haal dan allemaal herinneringen op en heb dan zo'n heimwee naar die tijd ook al was het allemaal niet over de top. (maar in mijn herinneringen dus wel)
Ik voel me ook altijd zo anders dan andere mensen, een rare, een aparte, een einzelgänger. Iemand die nooit ergens zin in heeft. Andere mensen zijn zo veel opener en houden wel van sociale contacten.
Ik worstel nu een beetje met de corona maatregelen die soepeler worden. Ik ben blij dat het de goede kant op gaat, begrijp me niet verkeerd. Ik zou willen dat dit kl*te virus helemaal verdwijnt en we weer normaal kunnen leven maar aan de andere kant voelt het zo dubbel. Ik merk dat mensen weer meer gaan afspreken, BBQ's houden enz enz. Dat is allemaal prima maar zonder mij alsjeblieft. M'n man gaat woensdagavond even bij vrienden (een stel) langs om wat af te geven en hij zei gelijk "je gaat toch wel mee he, je hebt ze al zo lang niet gezien enz enz..." Maar ik heb daar gewoon helemaal geen behoefte aan. Ik heb ze niet gemist eerlijk gezegd. En niet omdat het aan hun ligt, het zijn leuke mensen maar ik heb gewoon geen zin... (en iets af geven betekend 2 tot 3 uur daar zitten, zeker m'n man kennende)
Zag ook al een uitnodiging voor een BBQ voorbij komen. Nee, laat mij gewoon m'n gang gaan. Vooral 's avonds wil ik thuis hangen en geen mensen zien.
Laat mij maar gewoon m'n gang gaan. Het enigste waar je mij blij mee maakt is een dagje weg gaan (winkelen / pretpark / bios etc), terrasje pakken, uit eten gaan. En dan eigenlijk alleen met m'n man. Het lijkt wel of ik geen behoefte heb aan andere mensen. Misschien ook omdat ik me vaak teleurgesteld voel in mensen. (of ik verwacht te veel) Mensen zijn ook gewoon zo nep lijkt het wel.
Voorbeeld: mijn vader is ernstig ziek. 2 maanden geleden hoorde een stel dat via mijn man op een verjaardag waar ik niet bij was. Kreeg 's avonds gelijk een appje dat ze het slechte nieuws had gehoord en heel veel sterkte en we zijn er voor je met een plaatje erbij. En heeft ze 1 keer in die 2 maanden nog wel eens gevraagd hoe het met mijn vader is... nee, geen enkele keer. Stuur dan ook niet zo'n appje gewoon omdat het hoort ofzo.
Ik stoor me sowieso best wel aan hun. Altijd aan de buitenwereld laten zien hoe leuk en goed ze zijn. Plaatjes delen op FB dat ze kaarsjes branden voor de corona slachtoffers enz enz. Maar doen ze ook daadwerkelijk iets voor een ander? Nee dus, dat niet. Zit dan ook niet die achterlijke zooi op FB te plaatsen en van alles te delen.
Sorry, moest het even kwijt geloof ik
Ik ga nu een eind fietsen, lekker in m'n eentje
ps: Niet quoten aub. Misschien haal ik een stuk tekst nog weg ivm herkenbaarheid.
Ik voel me ook altijd zo anders dan andere mensen, een rare, een aparte, een einzelgänger. Iemand die nooit ergens zin in heeft. Andere mensen zijn zo veel opener en houden wel van sociale contacten.
Ik worstel nu een beetje met de corona maatregelen die soepeler worden. Ik ben blij dat het de goede kant op gaat, begrijp me niet verkeerd. Ik zou willen dat dit kl*te virus helemaal verdwijnt en we weer normaal kunnen leven maar aan de andere kant voelt het zo dubbel. Ik merk dat mensen weer meer gaan afspreken, BBQ's houden enz enz. Dat is allemaal prima maar zonder mij alsjeblieft. M'n man gaat woensdagavond even bij vrienden (een stel) langs om wat af te geven en hij zei gelijk "je gaat toch wel mee he, je hebt ze al zo lang niet gezien enz enz..." Maar ik heb daar gewoon helemaal geen behoefte aan. Ik heb ze niet gemist eerlijk gezegd. En niet omdat het aan hun ligt, het zijn leuke mensen maar ik heb gewoon geen zin... (en iets af geven betekend 2 tot 3 uur daar zitten, zeker m'n man kennende)
Zag ook al een uitnodiging voor een BBQ voorbij komen. Nee, laat mij gewoon m'n gang gaan. Vooral 's avonds wil ik thuis hangen en geen mensen zien.
Laat mij maar gewoon m'n gang gaan. Het enigste waar je mij blij mee maakt is een dagje weg gaan (winkelen / pretpark / bios etc), terrasje pakken, uit eten gaan. En dan eigenlijk alleen met m'n man. Het lijkt wel of ik geen behoefte heb aan andere mensen. Misschien ook omdat ik me vaak teleurgesteld voel in mensen. (of ik verwacht te veel) Mensen zijn ook gewoon zo nep lijkt het wel.
Voorbeeld: mijn vader is ernstig ziek. 2 maanden geleden hoorde een stel dat via mijn man op een verjaardag waar ik niet bij was. Kreeg 's avonds gelijk een appje dat ze het slechte nieuws had gehoord en heel veel sterkte en we zijn er voor je met een plaatje erbij. En heeft ze 1 keer in die 2 maanden nog wel eens gevraagd hoe het met mijn vader is... nee, geen enkele keer. Stuur dan ook niet zo'n appje gewoon omdat het hoort ofzo.
Ik stoor me sowieso best wel aan hun. Altijd aan de buitenwereld laten zien hoe leuk en goed ze zijn. Plaatjes delen op FB dat ze kaarsjes branden voor de corona slachtoffers enz enz. Maar doen ze ook daadwerkelijk iets voor een ander? Nee dus, dat niet. Zit dan ook niet die achterlijke zooi op FB te plaatsen en van alles te delen.
Sorry, moest het even kwijt geloof ik
Ik ga nu een eind fietsen, lekker in m'n eentje
ps: Niet quoten aub. Misschien haal ik een stuk tekst nog weg ivm herkenbaarheid.
zaterdag 9 mei 2020 om 10:56
@Doctorguilty: Ook hier herkenbaar. Ik rijd en wandel soms ook door mijn jeugddorp om herinneringen op te halen. Alles weer even zien. Aan de ene kant fijn, maar ook het besef dat het leven om je heen doorgaat. Ik vind het nog steeds raar dat er andere mensen in ons huis wonen. Het moest verkocht worden. Mijn huidige dorp is in meerdere opzichten een beter keuze, woon er al ruim 13 met plezier. Maar dat mijn ouderlijk huis is verkocht voelt zo definitief. Ik had het graag als 2e plek behouden, er op bezoek kunnen. Onze nieuwe badkamer was nog geen jaar oud bij ons vertrek. De keuken 2 jaar daarvoor gerenoveerd. Dat lieten we dan zomaar achter. Ik heb daar duidelijk meer moeite mee dan mijn ouders. Ook b.v. de feestdagen doorbrengen voelde daar veel knusser.
zaterdag 9 mei 2020 om 11:06
Allereerst, wat erg van je vader Doubletree.. is hij allang ziek? In ieder geval heel veel sterkte 
Herken wel veel in je verhaal. Hier ook soort van heimwee naar vroeger..
Naar verschillende fases eigenlijk wel.
Denk ook veel terug aan mijn kind tijd.
Was laatst aan het fietsen en fietste langs de bossen en er hing echt zo'n geur van boomschors.
Moest meteen terug denken aan de camping waar we vroeger naartoe gingen bij mijn oma.
Kreeg gelijk zo'n heel verdrietig gevoel over me heen.. maar ook de vakanties met het gezin vroeger.
Dat ergens naar uit kijken, ergens op verheugen. Het lijkt wel alsof dat gewoon steeds minder wordt naarmate je ouder wordt. Tuurlijk krijg je dat kind gevoel niet terug maar er komt ook te weinig voor in de plaats ofzo, ik mis dat gevoel wel heel erg.
Dat afstandelijke wat Doctorguilty ook zegt merk ik ook.. vind dat ook een lastig iets en daardoor trek ik me ook terug en vind ik het ook moeilijk om me open te blijven stellen.
Nu met de crisis hoor ik eigenlijk vrij weinig tot niks van mensen maar dan hoor je wel overal 'we doen dit samen' ' samen staan we sterk' terwijl je toch echt voornamelijk op jezelf aangewezen bent.
Wat betreft de versoepelingen... ben er eigenlijk helemaak niet zo blij mee, maar meer omdat het virus er gewoon nog is.
Ik merk gewoon dat ik het snel vind gaan en dat ik tijd nodig heb om te wennen, wil vooral bij mezelf blijven.
Daarbij krijg je nu inderdaad weer dat veel mensen allerlei plannen gaan maken dan denk ik, dat is toch helemaal niet verstandig, het virus is toch nog niet weg? Nee ik wil de komende tijd ook gewoon voorzichtig blijven.
Dat gevoel van 'alleen' over zijn herken ik met vlagen ook heel erg.
Ik denk dat al mijn vrienden van vroeger inmiddels wel gesetteld zijn met relatie en/of kinderen.. zeker nu met deze tijden vraag ik me weleens af of het voor mij nog gaat gebeuren, niet een hele fijne gedachte maar wel iets waar ik regelmatig mee worstel.
Ook liever niet quoten, misschien dat ik later ook nog wat aanpas of weghaal.
Herken wel veel in je verhaal. Hier ook soort van heimwee naar vroeger..
Naar verschillende fases eigenlijk wel.
Denk ook veel terug aan mijn kind tijd.
Was laatst aan het fietsen en fietste langs de bossen en er hing echt zo'n geur van boomschors.
Moest meteen terug denken aan de camping waar we vroeger naartoe gingen bij mijn oma.
Kreeg gelijk zo'n heel verdrietig gevoel over me heen.. maar ook de vakanties met het gezin vroeger.
Dat ergens naar uit kijken, ergens op verheugen. Het lijkt wel alsof dat gewoon steeds minder wordt naarmate je ouder wordt. Tuurlijk krijg je dat kind gevoel niet terug maar er komt ook te weinig voor in de plaats ofzo, ik mis dat gevoel wel heel erg.
Dat afstandelijke wat Doctorguilty ook zegt merk ik ook.. vind dat ook een lastig iets en daardoor trek ik me ook terug en vind ik het ook moeilijk om me open te blijven stellen.
Nu met de crisis hoor ik eigenlijk vrij weinig tot niks van mensen maar dan hoor je wel overal 'we doen dit samen' ' samen staan we sterk' terwijl je toch echt voornamelijk op jezelf aangewezen bent.
Wat betreft de versoepelingen... ben er eigenlijk helemaak niet zo blij mee, maar meer omdat het virus er gewoon nog is.
Ik merk gewoon dat ik het snel vind gaan en dat ik tijd nodig heb om te wennen, wil vooral bij mezelf blijven.
Daarbij krijg je nu inderdaad weer dat veel mensen allerlei plannen gaan maken dan denk ik, dat is toch helemaal niet verstandig, het virus is toch nog niet weg? Nee ik wil de komende tijd ook gewoon voorzichtig blijven.
Dat gevoel van 'alleen' over zijn herken ik met vlagen ook heel erg.
Ik denk dat al mijn vrienden van vroeger inmiddels wel gesetteld zijn met relatie en/of kinderen.. zeker nu met deze tijden vraag ik me weleens af of het voor mij nog gaat gebeuren, niet een hele fijne gedachte maar wel iets waar ik regelmatig mee worstel.
Ook liever niet quoten, misschien dat ik later ook nog wat aanpas of weghaal.
zaterdag 9 mei 2020 om 11:15
@Doubletree20: Wat naar dat je vader ernstig ziek is. Is het wel behandelbaar?
Ik vind mensen ook vaak nep. Zoals mijn oudste stiefzus b.v. Ze heeft ook een stem om te snijden. Alles in haar gezin draait om uiterlijk vertoon. Haar man is bouwvakker en bouwt kasten van huizen, waar ze zelf maar zo'n 5 jaar wonen en het dan weer verkopen. Hun huidige woning is over de miljoen waard. Alles spik en span. Buiten, binnen. Een grote paarden wei met paarden. Lux zou je zeggen. Maar.......
Een reparatie aan hun auto van 400 Euro konden ze niet betalen. Geleend van haar zus. Een paar keer Kerst bij hen gevierd op haar verzoek. Maar mijn moeder en stiefvader moesten alles betalen. De cadeaus voor 700 Euro + eten + drank.
Als ze stiefvader nodig heeft moet die NU komen. Toen er kijkers kwamen voor het huis belde haar zus. Of die NU wilde komen helpen poetsen. Dat deed ze. Maar toen die zus zelf ook verhuisde is ze niet eens komen kijken. Iedereen moet altijd maar alles voor haar doen. Maar andersom heeft ze vaak geen tijd/zin.
Ik vind mensen ook vaak nep. Zoals mijn oudste stiefzus b.v. Ze heeft ook een stem om te snijden. Alles in haar gezin draait om uiterlijk vertoon. Haar man is bouwvakker en bouwt kasten van huizen, waar ze zelf maar zo'n 5 jaar wonen en het dan weer verkopen. Hun huidige woning is over de miljoen waard. Alles spik en span. Buiten, binnen. Een grote paarden wei met paarden. Lux zou je zeggen. Maar.......
Een reparatie aan hun auto van 400 Euro konden ze niet betalen. Geleend van haar zus. Een paar keer Kerst bij hen gevierd op haar verzoek. Maar mijn moeder en stiefvader moesten alles betalen. De cadeaus voor 700 Euro + eten + drank.
Als ze stiefvader nodig heeft moet die NU komen. Toen er kijkers kwamen voor het huis belde haar zus. Of die NU wilde komen helpen poetsen. Dat deed ze. Maar toen die zus zelf ook verhuisde is ze niet eens komen kijken. Iedereen moet altijd maar alles voor haar doen. Maar andersom heeft ze vaak geen tijd/zin.
zaterdag 9 mei 2020 om 18:19
Doubletree, wat naar van je vader. Dan is het best wel confronterend dat mensen alleen informeren ‘omdat het zo hoort’ en je verder niks meer hoort. Ik heb erover nagedacht en misschien hoor ik zelf ook wel tot die categorie. Soms gebeurt dat zonder dat ik het wil, domweg omdat ik teveel met mezelf bezig ben. Ik ben er niet trots op en voel me ook schuldig als blijkt dat ik iets ben vergeten of niet attent ben. Dat voelt altijd als een soort van ‘betrapt’. Maar dat is ook de reden dat ik het andersom mensen ook niet kwalijk neem. Mijn algemene overtuiging is ook wel: iedereen is met zichzelf bezig en het is ieder voor zich. Wat nou, op zoek naar ‘verbinding’. Als dat al zo is, dan verlang je toch vooral naar iemand met wie je je verbonden voelt omdat jíj daar dan op terug kunt vallen, maar stel dat je iets leuks onderneemt met je man… Denk jij er dan aan om iemand te vragen van wie je kunt vermoeden dat die het leuk zou vinden om mee te gaan? Eerlijk, ik sta daar vaak niet bij stil. En het is een beetje hypocriet om mezelf zielig te vinden als niemand aan me denkt, als ik me alleen voel.
Ik heb eigenlijk ook weinig behoefte aan anderen, buiten mijn vriend. Ik voel me bij hem veilig en wanneer er anderen bij zijn, speel ik toch een soort rol. Ja, kan best dat mensen mij ook ‘nep’ vinden, maar dat ben ik echt uit onzekerheid, niet om uit te sloven. Trouwens, dat uitsloven is natuurlijk ook onzekerheid. Je kunt je irriteren aan ‘nep’, maar dat is gewoon een andere uiting van onzekerheid… zoals wij introverten ons terugtrekken.
Mijn vriend heeft dat dus ook, die kan ook zo 2-3 uur bij iemand blijven hangen als hij iets weg moet brengen. Ik vond die corona maatregelen dus ook echt geen straf. Als wij ruzie krijgen, dan gaat het altijd om dat verschil in sociale behoefte. Voor mij betekent dat dus dat anderen altijd ’n pain-in-the-ass zijn… maar dat is te makkelijk natuurlijk. We hebben een soort compromis gevonden dat hij vaak alleen gaat en ik thuis blijf. Dat ik thuisblijf in m’n eentje is ook niet mijn eerste keus, maar je moet toch wat. Ik loop er ook keer op keer tegenaan. Een vriend van hem heeft bijvoorbeeld een boot en nodigt ons wel eens uit om te gaan varen. Dat leek me hartstikke leuk, beetje relaxen en dobberen op het water. Maar ik ga daar dus heen met een bepaalde verwachting. En dan blijken er al 6 man op die boot te zitten en moeten we ons ertussen proppen… Ja, spontane actie, gezèllig, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch?!? Nou nee, zo zie ik het dus niet. Maar wat kan ik zeggen, het is mijn boot niet en wie ben ik om anderen een boottripje te ontzeggen? Maar ik zit wel de hele middag tussen het geschreeuw, kan er niet af, iedereen wordt dronken… nee, dat doet mijn vriend dus voortaan ook alleen.
Mijn vriend heeft dat dus ook, die kan ook zo 2-3 uur bij iemand blijven hangen als hij iets weg moet brengen. Ik vond die corona maatregelen dus ook echt geen straf. Als wij ruzie krijgen, dan gaat het altijd om dat verschil in sociale behoefte. Voor mij betekent dat dus dat anderen altijd ’n pain-in-the-ass zijn… maar dat is te makkelijk natuurlijk. We hebben een soort compromis gevonden dat hij vaak alleen gaat en ik thuis blijf. Dat ik thuisblijf in m’n eentje is ook niet mijn eerste keus, maar je moet toch wat. Ik loop er ook keer op keer tegenaan. Een vriend van hem heeft bijvoorbeeld een boot en nodigt ons wel eens uit om te gaan varen. Dat leek me hartstikke leuk, beetje relaxen en dobberen op het water. Maar ik ga daar dus heen met een bepaalde verwachting. En dan blijken er al 6 man op die boot te zitten en moeten we ons ertussen proppen… Ja, spontane actie, gezèllig, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch?!? Nou nee, zo zie ik het dus niet. Maar wat kan ik zeggen, het is mijn boot niet en wie ben ik om anderen een boottripje te ontzeggen? Maar ik zit wel de hele middag tussen het geschreeuw, kan er niet af, iedereen wordt dronken… nee, dat doet mijn vriend dus voortaan ook alleen.
zaterdag 9 mei 2020 om 18:50
Doen jullie iets aan Moederdag?
Ik ga morgen bij mijn moeder in elk geval even een bakkie doen. Misschien dat ik er blijf eten, weet het nog niet. Ze had het erover dat ze niet weet wie er nog komen en wie blijft eten. Dat is sinds we een samengesteld gezin hebben. Ook nog met anderen rekening moeten houden. Ik vind het maar een gedoe. Dat was vroeger toch een stuk simpeler. Dan waren we maar met z'n drieën.
Ik ga morgen bij mijn moeder in elk geval even een bakkie doen. Misschien dat ik er blijf eten, weet het nog niet. Ze had het erover dat ze niet weet wie er nog komen en wie blijft eten. Dat is sinds we een samengesteld gezin hebben. Ook nog met anderen rekening moeten houden. Ik vind het maar een gedoe. Dat was vroeger toch een stuk simpeler. Dan waren we maar met z'n drieën.
zaterdag 9 mei 2020 om 21:32
@Hondenmens,
Ik geef persoonlijk niks om moederdag. Maar mijn moeder denkt er anders over. Dus we gaan wel even op visite. Gelukkig wordt het mooi weer, dus gewoon buiten en zijn alleen mijn vriend en ik er dan. Ja, en zelf heb ik ook kinderen, dus in die zin is het ook wel een beetje gecompliceerd... Mijn oudste zoon is net het huis uit, dus die komt 's avonds eten. Jongste woont nog thuis, die vindt het ook gezellig om zijn broer weer te zien.
Ik kan me voorstellen dat het met je stiefzus opeens heel anders gaat, zeker gezien het type je hierboven beschrijft... En je schrijft 'oudste', dus er zijn nog meer kinderen? Dat lijkt me inderdaad lastig, als je zelf enig kind bent en je moet opeens met stief's dealen. Het zou erg leuk kunnen zijn als jullie klikken, maar je mist natuurlijk altijd een stuk gedeelde geschiedenis.
Ik geef persoonlijk niks om moederdag. Maar mijn moeder denkt er anders over. Dus we gaan wel even op visite. Gelukkig wordt het mooi weer, dus gewoon buiten en zijn alleen mijn vriend en ik er dan. Ja, en zelf heb ik ook kinderen, dus in die zin is het ook wel een beetje gecompliceerd...
Mijn oudste zoon is net het huis uit, dus die komt 's avonds eten. Jongste woont nog thuis, die vindt het ook gezellig om zijn broer weer te zien.Ik kan me voorstellen dat het met je stiefzus opeens heel anders gaat, zeker gezien het type je hierboven beschrijft... En je schrijft 'oudste', dus er zijn nog meer kinderen? Dat lijkt me inderdaad lastig, als je zelf enig kind bent en je moet opeens met stief's dealen. Het zou erg leuk kunnen zijn als jullie klikken, maar je mist natuurlijk altijd een stuk gedeelde geschiedenis.
zaterdag 9 mei 2020 om 22:25
@vivinnetje: Ik heb 2 stiefzussen die 18 en 20 jaar ouder zijn dan ik. We werden eind 2010 "familie". Met de oudste botert het niet. Mijn moeder denkt er hetzelfde over. De zussen onderling hebben ook een gespannen band. De jongste is hartelijker en met haar kunnen we redelijk overweg. Alleen heeft ze onopgevoede dochters en hebben ze altijd geld tekort. Dat geven ze uit als water. Natuurlijk is er in elk gezin wel wat. Maar wij verschillen wel erg met die gezinnen.
zaterdag 9 mei 2020 om 23:19
@ doubletree : wat naar om te horen over je vader. Toch vind ik het voorbeeld m.b.t. die sms wel typisch een voorbeeld van ''te hoge verwachtingen hebben''. Geen verwijt, ik maak mezelf er ook regelmatig schuldig aan. Maar dat je één sms hebt gekregen, is ook al best wat. Het vergt best wel wat moed om zo'n SMS te versturen, wat zet je er in, etc. Het is best een stress moment. Daarnaast is het denk ik ook van belang hoe je terug reageert.
Ik las laatst ergens eens zo'n verhaal, weet niet meer waar. Van een zwangere dame. Die vond het heel erg dat een bepaalde vriendin ''maar'' drie keer iets van zich had laten horen tijdens haar zwangerschap. Ik voelde me meteen slecht : ik heb maar één keer iets laten horen toen de vriendin van een vriend in verwachting was. Maar hee, als mensen jou er niet heel erg bij betrekken, en het antwoord gewoon een korte ''alles gaat goed'' of iets in die zin is, dan heb je ook niet echt het idee dat anderen erom zitten te springen dat jij maar berichten blijft sturen.
Wat dat betreft verbaas ik me vaak over mensen en hun gedrag, maar aan de andere kant probeer ik me ook vaak te realiseren dat we eigenlijk allemaal verdomd veel op elkaar lijken, en dat als je beter nadenkt over waar iemands gedrag vandaan komt, het vaak al een stuk begrijpelijker is.
Trouwens wat je zegt over de corona maatregelen herken ik ook. Toen alles nog ''streng'' was, hoefde ik ook niet het gevoel te hebben dat ik iets miste. Nu wordt het voor mij pas pijnlijk : mensen gaan elkaar weer opzoeken, maar ik zie mij nog niet echt afspreken met mijn vrienden zolang de bioscopen/horeca/kroegen/stadions dicht zijn. We wonen eigenlijk allemaal in appartementen en gaan niet bij elkaar thuis op de bank zitten.
We zijn ook echt typische kroegvrienden eigenlijk, die thuis de deur bij elkaar niet plat lopen. Ik heb oprecht sinds de start van de corona tijdlijn eind februari geen één vriend in real life gezien. In onze whatsapp-groep wordt geouwehoerd voor het leven, maar in het echt afspreken lijkt niemand echt behoefte aan te hebben. Ik denk dat mannen daarin toch anders zijn dan vrouwen : wij hebben niet de enorme drang om ''bij te praten'', maar meer om lol te beleven op een festival samen ofzo, en dat gaat dus niet. Maar nu het sociale leven om me heen weer meer op gang komt, wordt het wel confronterend nu.
Ik las laatst ergens eens zo'n verhaal, weet niet meer waar. Van een zwangere dame. Die vond het heel erg dat een bepaalde vriendin ''maar'' drie keer iets van zich had laten horen tijdens haar zwangerschap. Ik voelde me meteen slecht : ik heb maar één keer iets laten horen toen de vriendin van een vriend in verwachting was. Maar hee, als mensen jou er niet heel erg bij betrekken, en het antwoord gewoon een korte ''alles gaat goed'' of iets in die zin is, dan heb je ook niet echt het idee dat anderen erom zitten te springen dat jij maar berichten blijft sturen.
Wat dat betreft verbaas ik me vaak over mensen en hun gedrag, maar aan de andere kant probeer ik me ook vaak te realiseren dat we eigenlijk allemaal verdomd veel op elkaar lijken, en dat als je beter nadenkt over waar iemands gedrag vandaan komt, het vaak al een stuk begrijpelijker is.
Trouwens wat je zegt over de corona maatregelen herken ik ook. Toen alles nog ''streng'' was, hoefde ik ook niet het gevoel te hebben dat ik iets miste. Nu wordt het voor mij pas pijnlijk : mensen gaan elkaar weer opzoeken, maar ik zie mij nog niet echt afspreken met mijn vrienden zolang de bioscopen/horeca/kroegen/stadions dicht zijn. We wonen eigenlijk allemaal in appartementen en gaan niet bij elkaar thuis op de bank zitten.
We zijn ook echt typische kroegvrienden eigenlijk, die thuis de deur bij elkaar niet plat lopen. Ik heb oprecht sinds de start van de corona tijdlijn eind februari geen één vriend in real life gezien. In onze whatsapp-groep wordt geouwehoerd voor het leven, maar in het echt afspreken lijkt niemand echt behoefte aan te hebben. Ik denk dat mannen daarin toch anders zijn dan vrouwen : wij hebben niet de enorme drang om ''bij te praten'', maar meer om lol te beleven op een festival samen ofzo, en dat gaat dus niet. Maar nu het sociale leven om me heen weer meer op gang komt, wordt het wel confronterend nu.
zaterdag 9 mei 2020 om 23:26
@ yess:
precies wat ik hierboven zeg inderdaad. Daarnaast ben ik ook wel een beetje 'bang' voor hoe mijn leven (sociale leven vooral) er ''post corona'' uit zal zien.
Vlak voor corona was ik (medio jan - eind feb. ) 5 weken op reis. Toen ik terug kwam, begon bijna direct corona. En in de eerste 2 weken van januari had ik al niet echt meer met vrienden afgesproken, omdat de kerst net voorbij was en we in die periode al veel hadden gedaan.
Nu loopt het dus al tegen de 5 (!) maanden dat we elkaar niet hebben gezien. In die periode is er 1 voor de eerste keer vader geworden, 1 voor de tweede keer, 1 heeft een huis gekocht 80 KM verderop en heeft een vriendin gekregen, 1 heeft zijn vriendin ten huwelijk gevraagd. En dan had je zo voor de jaarwisseling nog best wel een uitgebreid sociaal leven ;het kan zomaar zijn dat er na corona voor mij niks meer van over is. Nu maak ik mezelf nog min of meer wijs dat het na corona allemaal wel los loopt, maar ik krijg maagpijn van het idee eerlijk gezegd.
Soms weet ik het gewoon allemaal even niet meer. Iedereen lijkt zijn/haar draai gevonden te hebben in het leven. Zoals ik zei ben ik opgegroeid in een dorpengebied. Veel mensen ken ik al vanaf mijn jeugd. Mijn ouders kennen hun ouders. En mijn ouders horen/zien constant hoe leeftijdsgenoten van mij trouwen en kinderen krijgen. En ik blijf maar vrijgezel. Elk jaar heb ik eerder het idee dat een relatie verder uit beeld raakt dan dichterbij komt. Ik vind het inmiddels doodeng om me te binden, maar ik word ook enorm ongelukkig van een perspectief van een leven lang alleen, moet er niet aan denken.
Soms zie ik een relatie krijgen als het moeten beklimmen van de mout everest, soms denk ik : iedere jan doedel lukt het, waarom zou ik het niet kunnen?
precies wat ik hierboven zeg inderdaad. Daarnaast ben ik ook wel een beetje 'bang' voor hoe mijn leven (sociale leven vooral) er ''post corona'' uit zal zien.
Vlak voor corona was ik (medio jan - eind feb. ) 5 weken op reis. Toen ik terug kwam, begon bijna direct corona. En in de eerste 2 weken van januari had ik al niet echt meer met vrienden afgesproken, omdat de kerst net voorbij was en we in die periode al veel hadden gedaan.
Nu loopt het dus al tegen de 5 (!) maanden dat we elkaar niet hebben gezien. In die periode is er 1 voor de eerste keer vader geworden, 1 voor de tweede keer, 1 heeft een huis gekocht 80 KM verderop en heeft een vriendin gekregen, 1 heeft zijn vriendin ten huwelijk gevraagd. En dan had je zo voor de jaarwisseling nog best wel een uitgebreid sociaal leven ;het kan zomaar zijn dat er na corona voor mij niks meer van over is. Nu maak ik mezelf nog min of meer wijs dat het na corona allemaal wel los loopt, maar ik krijg maagpijn van het idee eerlijk gezegd.
Soms weet ik het gewoon allemaal even niet meer. Iedereen lijkt zijn/haar draai gevonden te hebben in het leven. Zoals ik zei ben ik opgegroeid in een dorpengebied. Veel mensen ken ik al vanaf mijn jeugd. Mijn ouders kennen hun ouders. En mijn ouders horen/zien constant hoe leeftijdsgenoten van mij trouwen en kinderen krijgen. En ik blijf maar vrijgezel. Elk jaar heb ik eerder het idee dat een relatie verder uit beeld raakt dan dichterbij komt. Ik vind het inmiddels doodeng om me te binden, maar ik word ook enorm ongelukkig van een perspectief van een leven lang alleen, moet er niet aan denken.
Soms zie ik een relatie krijgen als het moeten beklimmen van de mout everest, soms denk ik : iedere jan doedel lukt het, waarom zou ik het niet kunnen?
zaterdag 9 mei 2020 om 23:30
ik vind het soms zo verwarrend allemaal.
Ja ik ben een introvert, maar ik merk tegelijkertijd ook dat mijn introverte leven bepaalde grenzen kent waar ik nu tegenaan loop.
Twee jaar geleden stak ik op dit soort mooie zomeravonden nog kaarsjes aan op mijn balkon, maakte ik het gezellig, haalde ik wat lekkers voor de zaterdagavond, ging ik uitgebreid koken. Voor mezelf. (Als ik tenminste op zaterdag niets ging doen)..
Ik merk dat al dat soort dingen zijn verdwenen. Ik leef steeds meer als een soort machine. Kaarsjes aan op balkon ? Veel te veel gedoe. Ik eet bijna alleen maar spinzie/broccoli/bloemkool (iig iets dat snel klaar is). Kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst echt heb staan kokkerellen. Ik voel me op zich niet zwaar depri ofzo (denk ik), maar ik voel ook niet meer echt passie voor iets. Meestal als ik nu thuis kom en het is al donker, duik ik rechtstreeks mijn nest in, zit ik nog wat op de laptop en ga ik slapen.
Ja ik ben een introvert, maar ik merk tegelijkertijd ook dat mijn introverte leven bepaalde grenzen kent waar ik nu tegenaan loop.
Twee jaar geleden stak ik op dit soort mooie zomeravonden nog kaarsjes aan op mijn balkon, maakte ik het gezellig, haalde ik wat lekkers voor de zaterdagavond, ging ik uitgebreid koken. Voor mezelf. (Als ik tenminste op zaterdag niets ging doen)..
Ik merk dat al dat soort dingen zijn verdwenen. Ik leef steeds meer als een soort machine. Kaarsjes aan op balkon ? Veel te veel gedoe. Ik eet bijna alleen maar spinzie/broccoli/bloemkool (iig iets dat snel klaar is). Kan me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst echt heb staan kokkerellen. Ik voel me op zich niet zwaar depri ofzo (denk ik), maar ik voel ook niet meer echt passie voor iets. Meestal als ik nu thuis kom en het is al donker, duik ik rechtstreeks mijn nest in, zit ik nog wat op de laptop en ga ik slapen.
dinsdag 12 mei 2020 om 12:51
Dit herken ik trouwens ook, maar dan met het verschil dat ik niet veel sociaal leven hebDoctorguilty schreef: ↑09-05-2020 23:19
Trouwens wat je zegt over de corona maatregelen herken ik ook. Toen alles nog ''streng'' was, hoefde ik ook niet het gevoel te hebben dat ik iets miste. Nu wordt het voor mij pas pijnlijk : mensen gaan elkaar weer opzoeken, maar ik zie mij nog niet echt afspreken met mijn vrienden zolang de bioscopen/horeca/kroegen/stadions dicht zijn. We wonen eigenlijk allemaal in appartementen en gaan niet bij elkaar thuis op de bank zitten.
dus ergens vond ik het gevoelsmatig wel fijn dat alles even stil lag.. maar ook omdat je weet dat het virus zich zo min mogelijk kan verspreiden. Dit is juist het moment waar ik tegenop zag.. maar we zullen zien hoe het allemaal gaat lopen.
woensdag 13 mei 2020 om 09:46
Ik las gisteren een artikel over huidhonger’, nu mensen fysiek op afstand moeten blijven van elkaar, missen mensen het lichamelijk contact.
Zelf ben ik fysiek best afstandelijk. Ben wel benieuwd of dat een introvert trekje is of dat het er los van staat. In hele directe kring (gezin) vind ik het wel fijn, bij mensen iets daar buiten maar met wie ik wel een goede band heb vind ik het prima, ergens misschien ook wel fijn, maar neem ik niet snel het initiatief. Iedereen die op wat meer afstand staat, raak ik liever niet aan. Terwijl sommigen dat al doen bij bijv. een eerste ontmoeting. Ik geef dan liever hooguit een hand of zeg gewoon “hoi”.
Zelf ben ik fysiek best afstandelijk. Ben wel benieuwd of dat een introvert trekje is of dat het er los van staat. In hele directe kring (gezin) vind ik het wel fijn, bij mensen iets daar buiten maar met wie ik wel een goede band heb vind ik het prima, ergens misschien ook wel fijn, maar neem ik niet snel het initiatief. Iedereen die op wat meer afstand staat, raak ik liever niet aan. Terwijl sommigen dat al doen bij bijv. een eerste ontmoeting. Ik geef dan liever hooguit een hand of zeg gewoon “hoi”.
woensdag 13 mei 2020 om 12:16
zondag 31 mei 2020 om 08:21
Hallo allemaal,
Stilletjes in dit topic, hoe gaat het met iedereen hier?
Hier momenteel weer even iets minder. Merk in deze crisis alleen nog maar meer hoe ieder voor zich het is.
Loop wel tegen wat dingen aan en ik wist eigenlijk niet zo goed waar ik het anders kwijt kon..
Dacht laatst weer een beetje contact hebben met een oude vriendin maar het ging echt weer alleen maar over haar.
Ze kwam met een hele riedel waar ze van baalde met het hele Corona gebeuren, dus ik reageer daarop en vertelde uiteindelijk waar ik tegenaan liep en daar heeft ze gewoon niet meer op gereageerd....
Toen ik iets aan haar vroeg gelijk reactie en typen maar andersom, nee hoor dan hoor je niks meer.
Buiten dat, ik zag op social media dat ze een weekend weg was met gezin.., dan moet ik eerst naar haar klaagzang luisteren terwijl ze altijd nog meer hebben om naar uit te kijken als ik (sorry dit komt misschien slachtofferig over maar zo voel ik me vaak wel als ik eerlijk ben... )
Heb ook helemaal geen zin meer om te reageren, ook omdat ik andersom niks meer heb gehoord, het staat me echt zo tegen.
Dat gevoel ben ik echt meer dan beu.. dat je altijd moet luisteren naar anderen om uiteindelijk weer het gevoel te hebben dat je aan het korte eind trekt.
Heb ook besloten daar geen energie meer in te steken, is echt een beetje klaar merk ik. Geef haar toch altijd het voordeel van de twijfel maar waarom eigenlijk, elke keer komt het weer op hetzelfde uit.
Sorry hoor mensen, het zit me allemaal niet lekker de laatste dagen
Liever niet quoten, misschien zakt het uiteindelijk allemaal weer maar moest het even kwijt.
Stilletjes in dit topic, hoe gaat het met iedereen hier?
Hier momenteel weer even iets minder. Merk in deze crisis alleen nog maar meer hoe ieder voor zich het is.
Loop wel tegen wat dingen aan en ik wist eigenlijk niet zo goed waar ik het anders kwijt kon..
Dacht laatst weer een beetje contact hebben met een oude vriendin maar het ging echt weer alleen maar over haar.
Ze kwam met een hele riedel waar ze van baalde met het hele Corona gebeuren, dus ik reageer daarop en vertelde uiteindelijk waar ik tegenaan liep en daar heeft ze gewoon niet meer op gereageerd....
Toen ik iets aan haar vroeg gelijk reactie en typen maar andersom, nee hoor dan hoor je niks meer.
Buiten dat, ik zag op social media dat ze een weekend weg was met gezin.., dan moet ik eerst naar haar klaagzang luisteren terwijl ze altijd nog meer hebben om naar uit te kijken als ik (sorry dit komt misschien slachtofferig over maar zo voel ik me vaak wel als ik eerlijk ben... )
Heb ook helemaal geen zin meer om te reageren, ook omdat ik andersom niks meer heb gehoord, het staat me echt zo tegen.
Dat gevoel ben ik echt meer dan beu.. dat je altijd moet luisteren naar anderen om uiteindelijk weer het gevoel te hebben dat je aan het korte eind trekt.
Heb ook besloten daar geen energie meer in te steken, is echt een beetje klaar merk ik. Geef haar toch altijd het voordeel van de twijfel maar waarom eigenlijk, elke keer komt het weer op hetzelfde uit.
Sorry hoor mensen, het zit me allemaal niet lekker de laatste dagen
Liever niet quoten, misschien zakt het uiteindelijk allemaal weer maar moest het even kwijt.
