Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee!
vrijdag 11 december 2015 10:09
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
vrijdag 24 april 2020 16:14
klopt Yesss, ik snap er ook geen hout van. Het lijkt soms alsof sommige mensen nog liever hun eigen moeder vermoorden dan een kwetsbaarheid laten zien, terwijl ik denk : jeetje, wat heb je te verliezen? Het levert je ook echt geen gezichtsverlies op, eerder respect en inderdaad fijnere / oprechtere contacten.
Ik ben zelf een erg lange man. Misschien verbeeld ik het mij, maar ik merk dat lengte voor veel mannen best wel een 'ding' is. Misschien is het daarom ook wel dat ik minder bang ben om me kwetsbaar op te stellen ofzo, omdat ik gezien mijn lengte vaak toch wel serieus genomen word en een bepaalde mate van erkenning afdwing (Ja het is oppervlakkig, maar ik merk enorm vaak dat het grote invloed heeft op hoe ik beoordeeld word).
Anders zou ik het namelijk ook niet weten waarom sommige mensen (en vooral mannen) echt alles liever doen dan een keer een kwetsbaarheid tonen.
Wat jij zegt over die sportende vriendin is wel hoe het helaas werkt vaak met vriendschappen en sociaal contact in bredere zin : zodra bij één iemand de noodzaak/behoefte wegvalt (bijvoorbeeld door het wegvallen van de hobby of sport) dan vervalt ook de noodzaak voor het contact. Ik maak het nu aan den lijve mee met vrienden die mij ooit keihard nodig hadden om ''op stap'' te gaan, maar me nu nauwelijks meer zien staan omdat ze papa zijn. Prima, logisch ergens misschien ook wel, maar het toont aan dat de meeste vriendschappen niet veel meer dienen dan het invullen van een eigen (vaak tijdelijke) behoefte. Ik ontmoet sowieso maar weinig mensen met echt diepgang. Ik heb gelukkig wel twee van zulke vrienden, dat vind ik echt waardevol.
Iets leuk vinden voor een ander is ook lastig voor velen ja. Ik merk dat ik daardoor niet eens meer spreek over dingen die ik heb of bereik. De reactie is namelijk altijd teleurstellend bijna. Tja so be it.
Ik ben zelf een erg lange man. Misschien verbeeld ik het mij, maar ik merk dat lengte voor veel mannen best wel een 'ding' is. Misschien is het daarom ook wel dat ik minder bang ben om me kwetsbaar op te stellen ofzo, omdat ik gezien mijn lengte vaak toch wel serieus genomen word en een bepaalde mate van erkenning afdwing (Ja het is oppervlakkig, maar ik merk enorm vaak dat het grote invloed heeft op hoe ik beoordeeld word).
Anders zou ik het namelijk ook niet weten waarom sommige mensen (en vooral mannen) echt alles liever doen dan een keer een kwetsbaarheid tonen.
Wat jij zegt over die sportende vriendin is wel hoe het helaas werkt vaak met vriendschappen en sociaal contact in bredere zin : zodra bij één iemand de noodzaak/behoefte wegvalt (bijvoorbeeld door het wegvallen van de hobby of sport) dan vervalt ook de noodzaak voor het contact. Ik maak het nu aan den lijve mee met vrienden die mij ooit keihard nodig hadden om ''op stap'' te gaan, maar me nu nauwelijks meer zien staan omdat ze papa zijn. Prima, logisch ergens misschien ook wel, maar het toont aan dat de meeste vriendschappen niet veel meer dienen dan het invullen van een eigen (vaak tijdelijke) behoefte. Ik ontmoet sowieso maar weinig mensen met echt diepgang. Ik heb gelukkig wel twee van zulke vrienden, dat vind ik echt waardevol.
Iets leuk vinden voor een ander is ook lastig voor velen ja. Ik merk dat ik daardoor niet eens meer spreek over dingen die ik heb of bereik. De reactie is namelijk altijd teleurstellend bijna. Tja so be it.
vrijdag 24 april 2020 16:43
Ik heb ook het idee dat lange mensen sneller serieus genomen worden. Ben zelf dan weer erg kort dat werkt vaak in mijn nadeel.Doctorguilty schreef: ↑24-04-2020 16:14
Ik ben zelf een erg lange man. Misschien verbeeld ik het mij, maar ik merk dat lengte voor veel mannen best wel een 'ding' is. Misschien is het daarom ook wel dat ik minder bang ben om me kwetsbaar op te stellen ofzo, omdat ik gezien mijn lengte vaak toch wel serieus genomen word en een bepaalde mate van erkenning afdwing (Ja het is oppervlakkig, maar ik merk enorm vaak dat het grote invloed heeft op hoe ik beoordeeld word).
vrijdag 24 april 2020 18:21
Doctorguilty... moest lachen om je voorbeeld hoe taartbakkende Truus uitgebreid wordt besproken. Dat is een heel mooi voorbeeld hoe veel (jonge) vrouwen met elkaar praten en waar ik niet zoveel mee kan. Wat betreft activiteiten herken ik me dan weer meer in wat mannen in het algemeen doen: de activiteit centraal zetten.
Je lengte heeft denk ik inderdaad zeker invloed op de mate waarin je erkenning krijgt, fijn dat er zo tegen je aan gekeken wordt. Al iets meer overwicht van nature door je lengte.
Wat betreft competitie aangaan: zelf ben ik ook behoorlijk competitief maar dan wel in dingen die competitief bedoeld zijn. Spelletjes en sportwedstrijden bijvoorbeeld. Verlies ik daarmee dan ben ik daar echt wel even geïrriteerd door, maar wat sommigen al schreven: houd dat bij jezelf. De ander hoeft niet afgekat te worden omdat jij niet tegen je verlies kan.
Over ambities: vind het mooi als mensen dat hebben maar ik vind daarbij wel; ambities mogen geen vrijbrief zijn om over mensen heen te walsen. Integendeel: een vriendelijke omgang zie ik als een belangrijke onderdeel van de ambitie: "ik wil [doel] bereiken, zonder daarbij anderen te overrulen." Ik ben ervan overtuigd dat je om de top te bereiken niet bot hoeft te zijn.
Daarbij zijn er natuurlijk veel soorten ambities. Van groot willen wonen tot een maatschappelijke ambitie (hoeft elkaar niet uit te sluiten), met puur materiële ambities heb ik wel moeite, in de zin van: dat ik me er niet zoveel bij kan voorstellen.
Al met al vind ik het vooral belangrijk dat mensen hun ambitie wel echt voor zichzelf hebben en niet voor status/aanzien
Je lengte heeft denk ik inderdaad zeker invloed op de mate waarin je erkenning krijgt, fijn dat er zo tegen je aan gekeken wordt. Al iets meer overwicht van nature door je lengte.
Wat betreft competitie aangaan: zelf ben ik ook behoorlijk competitief maar dan wel in dingen die competitief bedoeld zijn. Spelletjes en sportwedstrijden bijvoorbeeld. Verlies ik daarmee dan ben ik daar echt wel even geïrriteerd door, maar wat sommigen al schreven: houd dat bij jezelf. De ander hoeft niet afgekat te worden omdat jij niet tegen je verlies kan.
Over ambities: vind het mooi als mensen dat hebben maar ik vind daarbij wel; ambities mogen geen vrijbrief zijn om over mensen heen te walsen. Integendeel: een vriendelijke omgang zie ik als een belangrijke onderdeel van de ambitie: "ik wil [doel] bereiken, zonder daarbij anderen te overrulen." Ik ben ervan overtuigd dat je om de top te bereiken niet bot hoeft te zijn.
Daarbij zijn er natuurlijk veel soorten ambities. Van groot willen wonen tot een maatschappelijke ambitie (hoeft elkaar niet uit te sluiten), met puur materiële ambities heb ik wel moeite, in de zin van: dat ik me er niet zoveel bij kan voorstellen.
Al met al vind ik het vooral belangrijk dat mensen hun ambitie wel echt voor zichzelf hebben en niet voor status/aanzien
vrijdag 24 april 2020 22:03
Staan jullie wel eens voor jezelf stil waar zeg maar de scheiding ligt tussen introversie en sociale angstigheid?
Ik ben sinds de coronacrisis thuis aan het werk. Inmiddels gaan we week 7 in, en voorlopig is er nog geen concreet zicht op teruggaan naar kantoor.
Ik ben single, en eerlijk gezegd doe ik de laatste tijd weinig anders dan 40 uur per week werken vanachter mijn computer, bij mijn ouders eten zo nu en dan, af en toe met mijn zusje even een stuk wandelen of sporten (hardlopen) ,met vrienden/vriendinnen wat praten over de app en af en toe wat tinderen.
En dan zou je zeggen, dat je op een gegeven moment, alhoewel het voor een korte tijd wel lekker is, wel klaar bent met dit leven. Maar het verbaast me een beetje dat ik zoals van de week met die persconferentie van rutte en dan besef dat ik nog tot minimaal 20 mei thuis werk, ik dat heerlijk vind. Ik heb met mijn team minstens 1 x per week een call, en hoewel ik verder de hele week niemand spreek van werk, zie ik alsnog op tegen die call. Laat mij maar gewoon een beetje in mijn flow en verder vind ik het wel prima.
Veel oppervlakkiger leven dan dit kan eigenlijk niet, en toch vind ik het stiekem wel lekker gaan zo. Geen 'gedoe', veel feitelijke en emotionele vrijheid. Maar tegelijkertijd merk ik bijvoorbeeld ook : ik woon in een appartement op 1 hoog met een balkon. Ik woon langs een doorgaande weg. Als ik op mijn balkon zit, zit ik nogal ''in the picture'' voor langsrijdende auto's. Ik zie de mensen vaak ook mijn richting op kijken. Er loopt ook een trottoir voor mijn appartement langs, en veel mensen zeggen dan ook iets tegen me : ''zo lekker he, in het zonnetje'' ofzo. Ik merk dat ik dat niet fijn vind. Ik zit er niet op mijn gemak, en eigenlijk zit ik er ook zelden. Wilde al een tijdje de ramen van mijn schuifpui wassen, maar dan wacht ik express tot het schemert, want anders voel ik me zo bekeken door iedereen die langsrijdt..
met andere woorden : soms vraag ik me af in hoeverre ik nu introvert ben of toch meer sociaal angstig.
Ik ben sinds de coronacrisis thuis aan het werk. Inmiddels gaan we week 7 in, en voorlopig is er nog geen concreet zicht op teruggaan naar kantoor.
Ik ben single, en eerlijk gezegd doe ik de laatste tijd weinig anders dan 40 uur per week werken vanachter mijn computer, bij mijn ouders eten zo nu en dan, af en toe met mijn zusje even een stuk wandelen of sporten (hardlopen) ,met vrienden/vriendinnen wat praten over de app en af en toe wat tinderen.
En dan zou je zeggen, dat je op een gegeven moment, alhoewel het voor een korte tijd wel lekker is, wel klaar bent met dit leven. Maar het verbaast me een beetje dat ik zoals van de week met die persconferentie van rutte en dan besef dat ik nog tot minimaal 20 mei thuis werk, ik dat heerlijk vind. Ik heb met mijn team minstens 1 x per week een call, en hoewel ik verder de hele week niemand spreek van werk, zie ik alsnog op tegen die call. Laat mij maar gewoon een beetje in mijn flow en verder vind ik het wel prima.
Veel oppervlakkiger leven dan dit kan eigenlijk niet, en toch vind ik het stiekem wel lekker gaan zo. Geen 'gedoe', veel feitelijke en emotionele vrijheid. Maar tegelijkertijd merk ik bijvoorbeeld ook : ik woon in een appartement op 1 hoog met een balkon. Ik woon langs een doorgaande weg. Als ik op mijn balkon zit, zit ik nogal ''in the picture'' voor langsrijdende auto's. Ik zie de mensen vaak ook mijn richting op kijken. Er loopt ook een trottoir voor mijn appartement langs, en veel mensen zeggen dan ook iets tegen me : ''zo lekker he, in het zonnetje'' ofzo. Ik merk dat ik dat niet fijn vind. Ik zit er niet op mijn gemak, en eigenlijk zit ik er ook zelden. Wilde al een tijdje de ramen van mijn schuifpui wassen, maar dan wacht ik express tot het schemert, want anders voel ik me zo bekeken door iedereen die langsrijdt..
met andere woorden : soms vraag ik me af in hoeverre ik nu introvert ben of toch meer sociaal angstig.
zaterdag 25 april 2020 11:45
@You_gotta_be_tough: Ik vraag me dat soms ook af. Welk deel hoort bij mijn introverte karakter en welk deel bij sociale angst? Al is het bij sommige dingen wel duidelijk.
Dat bekeken worden zou ik ook niet fijn vinden. Ik heb dan geen balkon. Maar een seniorenwoning waar je me vanaf buiten overal kunt zien. Rechthoekige, kleine woonkamer. Inmiddels 5 jaar terug. Maar ik had toen een achterbuurvrouw, die vaak voorbij liep met haar hond. En die me altijd heel minachtend bekeek als ze me zag zitten in de woonkamer of als ik haar tegenkwam op straat. Zo van top tot teen. Keek ik terug, dan bleef ze me volgen met haar ogen tot ik voorbij was. Met die vieze blik. Ik vond dat bar ongemakkelijk en mijn dag kon niet meer stuk toen ik zag dat ze verhuisde. Nooit geweten waarom ze zo deed. Dit is wel sociale angst.
Ik kan me verder wel redelijk vermaken in deze periode. Af en toe een paar ochtenden werken. Dan word ik gebeld om te komen. We werken nu in een groepje van max. 8 mensen. 's middags wandelen met mijn honden, in de tuin zitten en daar wat onderhoud in doen, huishouden. Ik mis vooral het winkelen en sporten. En af en toe met iemand afspreken. Al deed ik dat toch al weinig.
Dat bekeken worden zou ik ook niet fijn vinden. Ik heb dan geen balkon. Maar een seniorenwoning waar je me vanaf buiten overal kunt zien. Rechthoekige, kleine woonkamer. Inmiddels 5 jaar terug. Maar ik had toen een achterbuurvrouw, die vaak voorbij liep met haar hond. En die me altijd heel minachtend bekeek als ze me zag zitten in de woonkamer of als ik haar tegenkwam op straat. Zo van top tot teen. Keek ik terug, dan bleef ze me volgen met haar ogen tot ik voorbij was. Met die vieze blik. Ik vond dat bar ongemakkelijk en mijn dag kon niet meer stuk toen ik zag dat ze verhuisde. Nooit geweten waarom ze zo deed. Dit is wel sociale angst.
Ik kan me verder wel redelijk vermaken in deze periode. Af en toe een paar ochtenden werken. Dan word ik gebeld om te komen. We werken nu in een groepje van max. 8 mensen. 's middags wandelen met mijn honden, in de tuin zitten en daar wat onderhoud in doen, huishouden. Ik mis vooral het winkelen en sporten. En af en toe met iemand afspreken. Al deed ik dat toch al weinig.
zaterdag 25 april 2020 14:12
Daarom zijn we allemaal verschillend. Bij jou roept dit weerstand op, bij mij roept het weerstand op als mensen de boel sugarcoaten. Ik geef het aan, zoals ik het zie. Jij op een andere manier. Uiteindelijk is het doel om anderen te attenderen op vnl hun eigen gedrag, wanneer ze over het gedrag van anderen gaan zeuren.Zijdehoentje schreef: ↑20-04-2020 11:02Er is in mijn ogen een verschil tussen op een harde manier aangeven wat je vind, denkt of voelt aan de ene kant en hetzelfde (je mening, gedachtes en gevoelens) met tact weergeven.
In bovenstaande reactie, waar ik eerder op reageerde, heb ik een en ander vetgedrukt. Het vetgedrukte roept bij mij heel veel weerstand op. Ik vind het nogal rigoreus / zwart-wit overkomen, alsof er geen nuance in zit. Zoals ik al eerder aangaf en wat You_gotta_be_tough eigenlijk nog wat beter verwoordde dan ik, is dat er best iets van een vriendschap verwacht mag worden, maar dat deze verwachtingen per vriendschap / persoon kunnen verschillen. Hierbij is het, zoals ik haar post lees, belangrijk om realistisch te zijn in de verwachtingen en alles op waarde te schatten.
En die grens is voor mij ook lastig. Nogmaals, het is voor de meesten weer verschillend en anders, maar om nou te stellen dat je niets van een vriendschap mag verwachten, gaat mij te ver.
En daarnaast, er is in mijn ogen niets mis met feedback, mits het oprecht en met de beste intenties wordt verwoord / aangegeven, waarbij je ook rekening houdt met de ander. Niet dat de feedback met fluwelen handschoentjes en op een dienblaadje moet worden gepresenteerd, net zo min als dat je als een lompe boer je gal moet spuwen zodat je je hart gelucht heb en de ander het verder maar moet zien uit te zoeken. Het ‘gewoon zeggen wat je vind’ kan je ook doen met oog voor de ander. Ook door de zin ‘als je alle vormen van enige kritiek als hard of pijnlijk beschouwt […]’ leg je woorden in mijn mond die ik niet gezegd heb en de betreffende zin komt op mij ongenuanceerd en hard op mij over.
Jij interpreteert dit als hard, ik als direct. Uit stukken tekst kun je heel makkelijk halen hoe iemand is, daar zit geen grijs gebied. Een uitzondering, maakt het nog niet grijs. En dat is wat ik lees, egocentrisch denken, dat is een constatering zonder waardeoordeel. Ik besef namelijk, maar al te goed dat ik dat ook heb, alleen op andere gebieden.
Je kunt je richten op het semantische, je kunt je ook richten op wat ik nu eigenlijk zeg, het is een spiegel. En verder, doe er mee wat je wilt. Zoals gezegd, ik heb geen last van de ander zijn problemen. Ik heb uiteindelijk zelden problemen met mensen en aan mijn relaties is weinig complex. Als je dat zo ervaart dan maak je ze complex.
Het leven is vrij simpel, maar er zijn legio mogelijkheden om het moeilijk te maken en heel veel mensen zijn daar heel goed in.
zaterdag 25 april 2020 14:16
Als iets onzeker is dan wordt het minder controleerbaar en dat is voor heel veel mensen moeilijk. Moet ik doorgaan met de kans dat ik daarmee een fout maak of moet ik stoppen met de kans dat ik daarmee een fout maak.You_gotta_be_tough schreef: ↑20-04-2020 11:12Precies wat zijdehoentje zegt..
In beginsel ben ik het wederom met je eens spell, blijven hangen in een cirkel van zelfmedelijden zonder knopen door te hakken als een 'vriendschap' evident ongezond is, dat is geen constructief gedrag en daar moet je ook niet te lang in blijven hangen.
Maar aan de andere kant kun je menselijke relaties niet vangen in een soort van versimpelde werkelijkheid, daar zijn ze te divers en complex voor.
Het is vaak ook niet evident of een relatie ongezond / ongelijkwaardig is. Je hebt de groene kant, waarin er geen twijfels zijn, en de rode kant waarin een situatie evident ongezond is en beëindigd dient te worden. Maar daartussen zit nog een groot grijs gebied waar je soms onzeker over kunt zijn en vraagtekens bij kunt zetten...
Daar een keus in maken en de gevolgen accepteren heet volwassen gedrag. Dat kunnen veel mensen niet en daarom blijven ze vaak in het verleden hangen. Foute keuzes maken hoort bij het leven net zoals goede. Verschil is dat je vnl van foute keuzes veel kunt leren. Uiteindelijk wordt niemand beter van succes hebben. Dat geeft geen motivatie tot verbetering.
maandag 27 april 2020 07:17
Herkenbaar weer...You_gotta_be_tough schreef: ↑24-04-2020 22:03
Laat mij maar gewoon een beetje in mijn flow en verder vind ik het wel prima.
Veel oppervlakkiger leven dan dit kan eigenlijk niet, en toch vind ik het stiekem wel lekker gaan zo. Geen 'gedoe', veel feitelijke en emotionele vrijheid.
Hoe langer het duurt hoe minder behoefte ik heb aan sociaal contact.
Zit eindelijk in een goed ritme, ben met een hardloop schema bezig en dat gaat zo lekker momenteel.
Ben nu bijna 5 weken bezig en daardoor ben ik ook automatisch weer gezonder aan het eten.
Op de dagen dat ik niet ga joggen (doe het om de dag nu) doe ik thuis korte Kettlebell workouts.
Verder een beetje fietsen, foto's maken onderweg, zit ook best lekker in een flow eigenlijk. Voel me ook bewuster de laatste dagen ofzo.
Ik kreeg gisteren een berichtje om vandaag met een groepje af te spreken, dan denk ik oh nee.. sowieso lukt dat al niet omdat ik al dingen te doen heb vandaag, maar ja daar kun je dan zo moeilijk mee aan komen nu hè, het is toch veel van 'we hebben nu toch allemaal niks te doen' houding.
Dan denk ik, ik heb genoeg te doen hoor.. ik verveel me eigenlijk helemaal niet.
Nu ga ik sowieso niet met een groepje afspreken...
Daar voel ik me helemaal niet lekker bij en is ook helemaal niet de bedoeling volgens mij, om er met zijn allen op uit te trekken 'want het is mooi weer'.. dus nee, ik doe gewoon waar ik me goed bij voel.
Buiten dat, dit is dus een voordeel wat bij deze hele rare situatie komt, dat je dus gewoon even terug kan gaan naar jezelf en dan komen er ondertussen mensen die dan allemaal creatieve oplossingen bedenken om toch af te spreken, dan denk ik daar heb ik helemaal geen zin in
Laat me maar lekker mijn ding doen.
Nu ook, vroeg wakker, straks weer joggen en heb in huis nog wat dingen te doen en dan vanmiddag weer een stuk fietsen. Ik vermaak me wel!
Of het trouwens sociale angst is of introvert zijn.. ik denk allebei maar ook dat ik het beste gedij als ik mijn eigen plan kan trekken. Maar ook dat ik dus niet snel dusdanig een klik voel met iemand dat ik daar dan heel graag mee af wil spreken. Dus dat speelt ook zeker mee.
yesss wijzigde dit bericht op 27-04-2020 08:46
35.40% gewijzigd
maandag 27 april 2020 07:38
Ja precies, die creatieve oplossingen, terwijl ik juist dit ervaar als een unieke situatie om nu echt eens ''mezelf te leren kennen'' en erachter te komen wat ik nu echt wil / vind. Heerlijk toch, een gezond leefritme, rust reinheid regelmaat. Nu was het de afgelopen weken ook wel heerlijk weer en heerlijk rustig buiten. Die twee voordelen beginnen nu helaas wel te vervallen, dus ben benieuwd of het nog wel zo leuk blijft allemaal.
Ik vind dit ook wel een periode waarin ik er achter gekomen bent dat je er uiteindelijk toch echt alleen voor staat in het leven. Vrienden, zelfs familie : niemand neemt echt de moeite om zich te verdiepen in jouw situatie, dus je zult het zelf moeten rooien. Daardoor ook besloten dat ik me niet meer gedienstig c.q. onderdanig ga opstellen in vriendschappen, daar voel ik mezelf gewoon te goed voor. Dan maar min of meer in mijn eentje door het leven. En ja, dat vind ik eng. Dan ben ik 30, heb ik geen relatie en ook een zeer beperkt sociaal leven ineens (de hele corona crisis heb ik met geen een vriendin afgesproken en eigenlijk alleen fyisiek sociaal contact gehad met mijn ouders, broer en zus). Dat voelt knullig, maar aan de andere kant ook heerlijk om niet meer te maken te hebben met mensen die misbruik van me maken of die wel vrienden met me willen zijn maar ondertussen ook de baas over me willen spelen enz.
Ik vind dit ook wel een periode waarin ik er achter gekomen bent dat je er uiteindelijk toch echt alleen voor staat in het leven. Vrienden, zelfs familie : niemand neemt echt de moeite om zich te verdiepen in jouw situatie, dus je zult het zelf moeten rooien. Daardoor ook besloten dat ik me niet meer gedienstig c.q. onderdanig ga opstellen in vriendschappen, daar voel ik mezelf gewoon te goed voor. Dan maar min of meer in mijn eentje door het leven. En ja, dat vind ik eng. Dan ben ik 30, heb ik geen relatie en ook een zeer beperkt sociaal leven ineens (de hele corona crisis heb ik met geen een vriendin afgesproken en eigenlijk alleen fyisiek sociaal contact gehad met mijn ouders, broer en zus). Dat voelt knullig, maar aan de andere kant ook heerlijk om niet meer te maken te hebben met mensen die misbruik van me maken of die wel vrienden met me willen zijn maar ondertussen ook de baas over me willen spelen enz.
maandag 27 april 2020 07:50
Ja dit ervaar ik ook hoor, alleen ik blijf dingen wel vertellen/delen maar soms merk ik inderdaad ook bepaalde reacties.Doctorguilty schreef: ↑24-04-2020 16:14
Iets leuk vinden voor een ander is ook lastig voor velen ja. Ik merk dat ik daardoor niet eens meer spreek over dingen die ik heb of bereik. De reactie is namelijk altijd teleurstellend bijna. Tja so be it.
Dan ben je helemaal vol van iets en dan gaat iemand het toch downgraden ofzo. Sommige mensen willen ook gewoon niet dat je veranderd.
Wat ik ook merk, ik heb het niet altijd even makkelijk gehad maar weet mezelf altijd wel goed te herpakken.
Maar sommige mensen blijven dan op een bepaalde manier mij benaderen/behandelen..
Alsof sommige mensen je ook soort van klein willen houden of tegenhouden in je groei.. ik ben ook altijd wel op de achtergrond geweest en heb me ook jaren best bescheiden en meegaand opgesteld en dat is natuurlijk ook wel veilig voor anderen.. ik laat mezelf nu wel meer horen, kom meer voor mezelf op.
Vaak is het ook projectie hoor.. nog even over sporten bijvoorbeeld, ik kwam een tijdje terug een oude vriendin tegen en ze zei zoiets als'Ja ik zag op Social media dat je veel aan het sporten was, hoezo dat dan?'
Het was op een beetje een rare toon.
Maar uiteindelijk kwam de aap uit de mouw, dat ze zelf al heel lang niks had gedaan dus dat ze zelf ook weer eens iets moest doen.. maar dat is dan toch heel het punt. Dat heeft dan niks met mij te maken, maar alles met ze dus zelf baalt dat ze al zo lang niet heeft gesport.
Ik plaats ook veel sportgerelateerde dingen op Social media en daar zullen zeker mensen zijn die zich daaraan ergeren, maar dat is niet mijn probleem (krijg ook veel positieve reacties). En dat bedoel ik ook met mezelf meer laten zien en gewoon doen waar ik me fijn bij voel zonder altijd dat stemmetje in mijn hoofd:'Van wat zullen ze allemaal niet vinden'
Dat teveel rekening houden met een ander en uiteindelijk mezelf daarmee 10 stappen terug zetten heeft me nooit iets opgeleverd.
Maar ik houd er even over op, want ik kan hier uren over doorgaan
maandag 27 april 2020 11:18
Campercamping schreef: ↑21-04-2020 17:51Ik volg dit topic al enige tijd met veel interesse, maar waar ik erg benieuwd naar ben : wat is, denken jullie zélf, de reden dat je introvert bent? En dan heel eerlijk. Is dat omdat je misschien niet zo sociaal vaardig bent en daardoor dingen liever ontloopt? Of heb je vaak te maken gehad met teleurstellingen?
Bij mij is het namelijk zo dat ik stiekem eigenlijk best graag sociaal wil zijn. Maar ik heb volgens mij een té idealistisch beeld bij inter-menselijke relaties, vriendschappen etc. En daardoor valt de realiteit dus vaak tegen, raak ik geirriteerd en/of teleurgesteld, en dus bescherm ik mijzelf liever tegen dat soort dingen.
Als ik zie hoe veel mensen zich gedragen, dan vind ik dat gewoon ''gedoe''. Ik zie dat mensen vaak erg negatief bezig zijn, vaak op een erg subtiele manier. Ik ben een gevoelig mens, en doorzie dat soort gedrag best snel, terwijl andere mensen er misschien minder bij stil staan.
Soms heb ik het er wel eens over met een vriendin, dan zeg ik : jammer dat een persoon zich zus of zo gedraagt, als ze gewoon ''normaal'' deed, was ze een veel fijner persooon. Het valt me dan vaak op dat de desbetreffende vriendin dat gedrag van die ander nooit heeft doorzien, totdat ik het uitleg, en dan is het opeens : jeetje, nu je het zegt, je hebt gelijk. Zo had ik er nooit naar gekeken.
Dus kennelijk merk ik die subtiele gedragingen beter op dan veel anderen, waardoor ik me ook sneller irriteer / teleurgesteld voel, en me dus ook liever afzonder.
Wow… je omschrijft exact wat ik ook ervaar in groepen. Alleen had ik dat nog niet zo doorgetrokken naar wat jij nu schrijft! Mijn vriend vindt me moeilijk. Ja, vooral voor mezelf, doordat ik zo kritisch ben naar anderen zet ik mezelf buiten de groep. Maar ik zie heel scherp wat er gebeurt: de subtiele kleineringen, buitensluitingen, aandachttrekkerij… Uiteraard allemaal verdedigingsmechanismen die horen bij de groepsdynamiek, vooral de dingen die niet gezegd worden merk ik op, zeg maar. Het maakt mensen zo onsympathiek. Overigens zou ik daar zelf net zo goed aan meedoen als ik zou kúnnen want als ik eerlijk ben verlang ik er toch naar om me in zo’n dynamiek staande te kunnen houden. Anderen lijken die dubbele boodschappen gewoon niet op te merken?! Het is heel dubbel. Ik heb de skills niet om me staande te houden en dat frustreert me. Dan trek ik me terug en klaag ik vanaf de zijlijn over dat onsympathieke gedrag. Mijn vriend ziet het dus ook niet. Hij verbaast zich over mijn ‘complottheorieën’ en soms geeft hij toe dat ik wel eens gelijk kon hebben maar dan haalt hij er net zo goed z’n schouders over op. Toegegeven, hij is hierdoor een stuk minder gecompliceerd. Mensen begrijpen hem, hij geeft iedereen het voordeel van de twijfel, is hartelijk en daardoor wel geliefd. Dat was natuurlijk ook wat ik leuk aan hem vind, maar voor mezelf vind ik het soms best pijnlijk om te zien hoe makkelijk het hem af gaat en ik struggle met al die energieslopende interacties. Wat dat betreft geeft die coronacrisis me heel veel rust. Ik denk wel dat je gelijk hebt dat er een grote link is met introversie en het moeite hebben met sociale vaardigheden.
maandag 27 april 2020 11:22
Precies dat inderdaad, dat heb ik ook hoor...You_gotta_be_tough schreef: ↑27-04-2020 07:38Ja precies, die creatieve oplossingen, terwijl ik juist dit ervaar als een unieke situatie om nu echt eens ''mezelf te leren kennen'' en erachter te komen wat ik nu echt wil / vind. Heerlijk toch, een gezond leefritme, rust reinheid regelmaat...
De laatste jaren heeft het voornamelijk om anderen gedraaid en ik ben er altijd bij geweest, ook in periodes dat het met mij helemaal niet goed ging, heb mezelf in het verleden ook best vaak opzij geschoven en ik doe dat gewoon niet meer.
Dat wil niet zeggen dat ik nu ineens alles af ga houden maar ik ga het wel zorgvuldiger invullen en al helemaal niet meer ten koste van mezelf.
En precies wat je zegt, dit is echt zo'n tijd om inderdaad soort van pas op de plaats te doen. Ik merk eigenlijk ook nu pas hoeveel behoefte ik daaraan heb. Net tijdens het joggen kwamen er ook weer wat gedachten naar boven die ik gewoon even de ruimte moet geven.
Wat een inzichten allemaal hè
maandag 27 april 2020 11:29
You_gotta_be_tough schreef: ↑24-04-2020 22:03Staan jullie wel eens voor jezelf stil waar zeg maar de scheiding ligt tussen introversie en sociale angstigheid?
Veel oppervlakkiger leven dan dit kan eigenlijk niet, en toch vind ik het stiekem wel lekker gaan zo. Geen 'gedoe', veel feitelijke en emotionele vrijheid. Maar tegelijkertijd merk ik bijvoorbeeld ook : ik woon in een appartement op 1 hoog met een balkon. Ik woon langs een doorgaande weg. Als ik op mijn balkon zit, zit ik nogal ''in the picture'' voor langsrijdende auto's. Ik zie de mensen vaak ook mijn richting op kijken. Er loopt ook een trottoir voor mijn appartement langs, en veel mensen zeggen dan ook iets tegen me : ''zo lekker he, in het zonnetje'' ofzo. Ik merk dat ik dat niet fijn vind. Ik zit er niet op mijn gemak, en eigenlijk zit ik er ook zelden. Wilde al een tijdje de ramen van mijn schuifpui wassen, maar dan wacht ik express tot het schemert, want anders voel ik me zo bekeken door iedereen die langsrijdt..
met andere woorden : soms vraag ik me af in hoeverre ik nu introvert ben of toch meer sociaal angstig.
In een ander topic gaf ik het voorbeeld dat ik nu mijn huisje zou willen schilderen aan de voorkant... maar dat niet durf omdat ik bang ben om te worden aangesproken door voorbijgangers voor een praatje... dat is net zoiets. Een gevolg van het vele thuiszitten in je comfortzone en niet meer worden uitgedaagd met lastige sociale situaties die je normaliter in het dagelijkse leven wel moet doorstaan... Ik heb zelf veel last van wat anderen van me denken (uiteraard meer: de gedachten die ik daar zelf bij heb). Verstandelijk weet ik heus wel dat het nergens op slaat, maar mijn emoties gaan steeds makkelijker met me aan de haal. Ik schrik er zelf ook wel van hoe die angstgedachten dan een eigen leven gaat leiden als ik zoveel binnen zit en zit erover te denken om hulp voor te gaan zoeken.
maandag 27 april 2020 11:31
Ook weer heel herkenbaar dit.vivinnetje schreef: ↑27-04-2020 11:18Maar ik zie heel scherp wat er gebeurt: de subtiele kleineringen, buitensluitingen, aandachttrekkerij… Uiteraard allemaal verdedigingsmechanismen die horen bij de groepsdynamiek, vooral de dingen die niet gezegd worden merk ik op, zeg maar. Het maakt mensen zo onsympathiek.
Ik heb daar ook een radar voor... Maar dat kost inderdaad ook heel veel energie.
maandag 27 april 2020 14:02
Precies! Apart is dat hé?! Die vreemde tegenstelling dat je eigenlijk een fijn, integer en ''makkelijk'' persoon bent die het beste met anderen voor hebt, maar juist omdat je zo recht door zee en 'fair' bent (en dus moeilijk met die oneerlijkheid / subtiliteiten om kunt gaan), ben jij opeens de ''lastige'' of ''ingewikkelde'' persoon. Terwijl het juist het 'moeilijke' gedrag van anderen is dat het hele probleem ''creëert'' als het ware.vivinnetje schreef: ↑27-04-2020 11:18Wow… je omschrijft exact wat ik ook ervaar in groepen. Alleen had ik dat nog niet zo doorgetrokken naar wat jij nu schrijft! Mijn vriend vindt me moeilijk. Ja, vooral voor mezelf, doordat ik zo kritisch ben naar anderen zet ik mezelf buiten de groep. Maar ik zie heel scherp wat er gebeurt: de subtiele kleineringen, buitensluitingen, aandachttrekkerij… Uiteraard allemaal verdedigingsmechanismen die horen bij de groepsdynamiek, vooral de dingen die niet gezegd worden merk ik op, zeg maar. Het maakt mensen zo onsympathiek. Overigens zou ik daar zelf net zo goed aan meedoen als ik zou kúnnen want als ik eerlijk ben verlang ik er toch naar om me in zo’n dynamiek staande te kunnen houden. Anderen lijken die dubbele boodschappen gewoon niet op te merken?! Het is heel dubbel. Ik heb de skills niet om me staande te houden en dat frustreert me. Dan trek ik me terug en klaag ik vanaf de zijlijn over dat onsympathieke gedrag. Mijn vriend ziet het dus ook niet. Hij verbaast zich over mijn ‘complottheorieën’ en soms geeft hij toe dat ik wel eens gelijk kon hebben maar dan haalt hij er net zo goed z’n schouders over op. Toegegeven, hij is hierdoor een stuk minder gecompliceerd. Mensen begrijpen hem, hij geeft iedereen het voordeel van de twijfel, is hartelijk en daardoor wel geliefd. Dat was natuurlijk ook wat ik leuk aan hem vind, maar voor mezelf vind ik het soms best pijnlijk om te zien hoe makkelijk het hem af gaat en ik struggle met al die energieslopende interacties. Wat dat betreft geeft die coronacrisis me heel veel rust. Ik denk wel dat je gelijk hebt dat er een grote link is met introversie en het moeite hebben met sociale vaardigheden.
Ik ervaar dat zelf in mijn omgeving vaak. Ik denk dat mijn omgeving mij lastig te peilen vindt. Enerzijds zien ze mij als een oprecht, stabiel en sympathiek persoon. Aan de andere kant merk ik dat ze in zekere zin geen hoogte van mij kunnen krijgen, omdat ik zo rechtlijnig ben en niet mee doe aan ''kliek'' gedrag. Daarnaast, als ik zo'n ''subtiel'' ergerlijke gedraging opmerk, dan moet ik er ook wat van zeggen, en dan merken ze dat ik het door heb, en dan ben ik opeens de klojo. (Er zijn maar weinig mensen die dat soort dingen van zichzelf kunnen (h)erkennen''.
Daardoor werken vrijwel al mijn relaties ook in aan/afstoot cyclussen. Als ik me weer eerlijk heb uitgelaten over wat ik ergens van vind, dan word ik weer afgestoten en ''heb ik het gedaan''. En dan na een paar weken/maanden beginnen ze me toch weer te missen en beseffen ze dat ik een stabiele en oprechte vriendin ben, en dan komen ze weer bij me terug. En dat herhaalt zich dan zo. Ik heb dat 'verdedigingsmechanisme' niet (meer), en ik merk dat mensen dat aan de ene kant waarderen, maar er aan de andere kant moeilijk mee om kunnen gaan. Ik merk ook dat mensen het soms verkeerd inschatten. Dat ik mezelf niet zou durven verdedigen ofzo. Dat durf ik wel degelijk, ik heb alleen geen zin in 'gedoe', en ondanks dat ik geen verdedigingsmechanisme hanteer in de vorm van streekjes en subtiel dubbelzinnig gedrag, verwacht ik van mensen waar ik mee om ga dat ze spreekwoordelijk gezegd dus niet zomaar mijn achtertuin inlopen omdat ik geen schutting heb neergezet. Ik verwacht dat mensen dat respect tonen en hebben. En als mensen dat vervolgens niet hebben, en ik zeg heel duidelijk van : ik heb weliswaar geen schutting, maar je loopt nu mijn achtertuin in, dan vinden ze dat lastig om mee om te gaan en zoeken ze maar zelden het probleem bij zichzelf maar vinden ze dat ik maar een schutting neer had moeten zetten zeg maar.
maandag 27 april 2020 17:36
Ik ben een jaar geleden gestopt met mijn sportclub. Niet vanwege de sport zelf, die vind ik nog steeds leuk. En de speeltijden waren heel flexibel. Je kon heel de avond terecht. Maar het kostte me zo'n moeite om de deur uit te gaan. Vooral in de winter. Ook al ging ik met de auto. De mensen die erop zaten, daar had ik niks mee. Behalve praten over hoe er gespeeld was, waar je woont, was er eigenlijk geen contact tussen ons. Ook niet na 5 jaar. Veel hadden dat onderling wel. Vooral over koetjes en kalfjes praten. In de kleedkamer in hun blootje. Het viel me op hoe makkelijk zij daarin zijn. Ik ben niet graag naakt met anderen en douchte daar sowieso nooit. Vind mijn eigen douche ook veel fijner. Als ik er eentje op straat tegenkwam en die groette me, groette ik uit beleefdheid terug. Maar voelde er niks bij. Dat had ik met de andere clubjes waar op zat ook. Meer zo'n gevoel van: Hij/zij bestaat en dat is het.
Op dit moment mis ik het in een groep zijn totaal niet.
Op dit moment mis ik het in een groep zijn totaal niet.
maandag 27 april 2020 22:50
Maar heb je wel met andere mensen iets, hondenmens? Ik ben weliswaar introvert, maar tegelijkertijd vind ik het wel erg belangrijk om toch iets van een solide sociale basis te hebben. Maar dat is ook maar mijn mening.
Nu met corona vind ik het bijvoorbeeld erg lastig. De enige mensen die ik fysiek spreek (niet zijnde winkelbedienden etc) zijn eigenlijk mijn ouders en mijn zusjes. Vrienden (ik ben een man nogmaals even voor de duidelijkheid) spreek ik via de app, maar daar blijft het wel bij.
Ik vind dat toch ongemakkelijk. Mijn zussen hebben toch nog wel een aantal vriendinnen met wie ze nu in corona tijd 1 op 1 afspreken om even te wandelen, fietsen. Maar ik spreek helemaal niemand verder in real life. Vanochtend even een oranjetompoes eten, zussen gaan dan na 1,5 uur weer weg want ze hebben nog een skype / wandel. / fiets afspraak met vriendinnen, en ik moet nu eigenlijk al een week of 8 elke keer antwoorden op de vraag ''wat ga jij verder doen vandaag?!' van : ehh, ja, weet niet eigenlijk. Misschien een stukje wielrennen. Met wie? ''Alleen''. Dat gaat me toch wel erg tegenstaan inmiddels.
Nu met corona vind ik het bijvoorbeeld erg lastig. De enige mensen die ik fysiek spreek (niet zijnde winkelbedienden etc) zijn eigenlijk mijn ouders en mijn zusjes. Vrienden (ik ben een man nogmaals even voor de duidelijkheid) spreek ik via de app, maar daar blijft het wel bij.
Ik vind dat toch ongemakkelijk. Mijn zussen hebben toch nog wel een aantal vriendinnen met wie ze nu in corona tijd 1 op 1 afspreken om even te wandelen, fietsen. Maar ik spreek helemaal niemand verder in real life. Vanochtend even een oranjetompoes eten, zussen gaan dan na 1,5 uur weer weg want ze hebben nog een skype / wandel. / fiets afspraak met vriendinnen, en ik moet nu eigenlijk al een week of 8 elke keer antwoorden op de vraag ''wat ga jij verder doen vandaag?!' van : ehh, ja, weet niet eigenlijk. Misschien een stukje wielrennen. Met wie? ''Alleen''. Dat gaat me toch wel erg tegenstaan inmiddels.
maandag 27 april 2020 23:12
@Doctorguilty: Ik heb met een paar collega's wel af en toe privécontact. Met 1 daarvan heb ik vorig jaar een dagje dierentuin gedaan. Dit jaar stond dat weer gepland, maar gaat nu niet door met de crisis. Op het werk leer je iemand geleidelijk kennen naarmate je ermee samenwerkt. Dan is de drempel om vriendschappen te sluiten lager, naar mijn mening. Ik ben nog bevriend met een ex-collega. Ze werkt er al 4 jaar niet meer. Bij clubjes ligt de nadruk toch meer op het sociale. Net als bij feestjes. Ik weet dan vaak niet wat ik moet zeggen.
dinsdag 28 april 2020 07:48
@ doctorguilty:
Ik vind sociale contacten ook belangrijk. Wat dat betreft vraag ik me wel eens af of ik, zoals anderen in dit topic overduidelijk wél zijn, wel een echte introvert ben.
Onlangs was ik jarig, en dan vind ik het stiekem toch best wel fijn om berichtjes van mensen te krijgen in de vorm van whatsappjes en facebook felicitaties. Althans : ik werd er blij van als ik een notificatie kreeg van facebook dat ik een nieuwe felicitatie had.
Dat doet mij wel beseffen dat ik ook maar gewoon een mens ben die een beetje aandacht en interesse kan gebruiken. Twee dingen die best marginaal zijn in mijn leven eerlijk gezegd. In een wereld waarin mensen trouwen en kinderen krijgen, sta je als single buiten de spotlights. En ik vind het mijn leven lang al moeilijk om mezelf in het middelpunt te zetten. Ik hou ook nooit van het vieren van mijn verjaardag. Maar diep van binnen heb ik er dus wel behoefte aan.
Ik vind sociale contacten ook belangrijk. Wat dat betreft vraag ik me wel eens af of ik, zoals anderen in dit topic overduidelijk wél zijn, wel een echte introvert ben.
Onlangs was ik jarig, en dan vind ik het stiekem toch best wel fijn om berichtjes van mensen te krijgen in de vorm van whatsappjes en facebook felicitaties. Althans : ik werd er blij van als ik een notificatie kreeg van facebook dat ik een nieuwe felicitatie had.
Dat doet mij wel beseffen dat ik ook maar gewoon een mens ben die een beetje aandacht en interesse kan gebruiken. Twee dingen die best marginaal zijn in mijn leven eerlijk gezegd. In een wereld waarin mensen trouwen en kinderen krijgen, sta je als single buiten de spotlights. En ik vind het mijn leven lang al moeilijk om mezelf in het middelpunt te zetten. Ik hou ook nooit van het vieren van mijn verjaardag. Maar diep van binnen heb ik er dus wel behoefte aan.
dinsdag 28 april 2020 08:57
Campercamping schreef: ↑27-04-2020 14:02Precies! Apart is dat hé?! Die vreemde tegenstelling dat je eigenlijk een fijn, integer en ''makkelijk'' persoon bent die het beste met anderen voor hebt, maar juist omdat je zo recht door zee en 'fair' bent (en dus moeilijk met die oneerlijkheid / subtiliteiten om kunt gaan), ben jij opeens de ''lastige'' of ''ingewikkelde'' persoon. Terwijl het juist het 'moeilijke' gedrag van anderen is dat het hele probleem ''creëert'' als het ware.
Ik ervaar dat zelf in mijn omgeving vaak. Ik denk dat mijn omgeving mij lastig te peilen vindt. Enerzijds zien ze mij als een oprecht, stabiel en sympathiek persoon. Aan de andere kant merk ik dat ze in zekere zin geen hoogte van mij kunnen krijgen, omdat ik zo rechtlijnig ben en niet mee doe aan ''kliek'' gedrag. Daarnaast, als ik zo'n ''subtiel'' ergerlijke gedraging opmerk, dan moet ik er ook wat van zeggen, en dan merken ze dat ik het door heb, en dan ben ik opeens de klojo. (Er zijn maar weinig mensen die dat soort dingen van zichzelf kunnen (h)erkennen''.
Daardoor werken vrijwel al mijn relaties ook in aan/afstoot cyclussen. Als ik me weer eerlijk heb uitgelaten over wat ik ergens van vind, dan word ik weer afgestoten en ''heb ik het gedaan''. En dan na een paar weken/maanden beginnen ze me toch weer te missen en beseffen ze dat ik een stabiele en oprechte vriendin ben, en dan komen ze weer bij me terug. En dat herhaalt zich dan zo. Ik heb dat 'verdedigingsmechanisme' niet (meer), en ik merk dat mensen dat aan de ene kant waarderen, maar er aan de andere kant moeilijk mee om kunnen gaan. Ik merk ook dat mensen het soms verkeerd inschatten. Dat ik mezelf niet zou durven verdedigen ofzo. Dat durf ik wel degelijk, ik heb alleen geen zin in 'gedoe', en ondanks dat ik geen verdedigingsmechanisme hanteer in de vorm van streekjes en subtiel dubbelzinnig gedrag, verwacht ik van mensen waar ik mee om ga dat ze spreekwoordelijk gezegd dus niet zomaar mijn achtertuin inlopen omdat ik geen schutting heb neergezet. Ik verwacht dat mensen dat respect tonen en hebben. En als mensen dat vervolgens niet hebben, en ik zeg heel duidelijk van : ik heb weliswaar geen schutting, maar je loopt nu mijn achtertuin in, dan vinden ze dat lastig om mee om te gaan en zoeken ze maar zelden het probleem bij zichzelf maar vinden ze dat ik maar een schutting neer had moeten zetten zeg maar.
Nou… eerlijk gezegd zie ik dat zelf niet zo, dat ik moeilijk met die subtiliteiten kan omgaan omdat ik zelf zo’n integer persoon zou zijn. Ik heb net zo goed mijn maniertjes… het verschil is alleen dat ik me niet staande kan houden en dan liever afhaak. Je kunt alleen oprecht zijn wanneer je goed in je vel zit en je veilig voelt, dat geldt voor iedereen. Dat gedrag komt dus ook bij hen ergens vandaan. En ook bij mij wordt net zo goed iets getriggerd. Het is een kip-ei verhaal… kennelijk hebben ze het nodig, die subtiele steken onder water, zichzelf beter voordoen door een ander subtiel buitenspel te zetten… Nee, het zou niet nodig moeten zijn dat ze zo deden, maar kennelijk voelen zij zich dan ook niet zeker. En zelf sta ik er ook niet boven en voel me erdoor geïntimideerd.
Ik ben ook niet eerlijk, dat vind ik dan wel weer knap van jou… dat jij je zo duidelijk uitspreekt, ook al word dat je niet altijd in dank afgenomen. Mijn gedrag is dan eerder laf: mezelf terugtrekken en in mijn eentje (of tegen m’n vriend) gaan zitten analyseren wat er dan op zo’n verjaardag onderhuids allemaal heeft gespeeld. Dat aantrekken-afstoten in dat soort ‘relaties’ herken ik ook wel. Maar ik denk toch dat dat vooral aan mij ligt. De ene keer zit ik beter in mijn vel en kan ik die subtiele machtspelletjes beter handelen, dan de andere keer. En dan is mijn rol in de interactie dus ook wisselend. Da’s dan meestal in de periode dat ik iets van therapie heb en me bewust sterker opstel. Erg eigenlijk, zoiets zou dus van nature zo horen te gaan… maar voor dat dat ooit natuurlijk wordt, heb ik nog een lange weg te gaan.
dinsdag 28 april 2020 09:11
hondenmens schreef: ↑27-04-2020 17:36Ik ben een jaar geleden gestopt met mijn sportclub. Niet vanwege de sport zelf, die vind ik nog steeds leuk. En de speeltijden waren heel flexibel. Je kon heel de avond terecht. Maar het kostte me zo'n moeite om de deur uit te gaan. Vooral in de winter. Ook al ging ik met de auto. De mensen die erop zaten, daar had ik niks mee. Behalve praten over hoe er gespeeld was, waar je woont, was er eigenlijk geen contact tussen ons. Ook niet na 5 jaar. Veel hadden dat onderling wel. Vooral over koetjes en kalfjes praten. In de kleedkamer in hun blootje. Het viel me op hoe makkelijk zij daarin zijn. Ik ben niet graag naakt met anderen en douchte daar sowieso nooit. Vind mijn eigen douche ook veel fijner. Als ik er eentje op straat tegenkwam en die groette me, groette ik uit beleefdheid terug. Maar voelde er niks bij. Dat had ik met de andere clubjes waar op zat ook. Meer zo'n gevoel van: Hij/zij bestaat en dat is het.
Op dit moment mis ik het in een groep zijn totaal niet.
Dat herken ik ook wel. Ik vind het soms wel pijnlijk om te zien hoe er van alles gaande is en jij staat erbuiten. Ik heb in mijn jeugd ook op een sportclub gezeten en zag dan vriendschappen ontstaan. Ik stond erbij en ik keek ernaar – letterlijk. Want zelf dacht ik alleen maar: de training is zometeen afgelopen en dan gaat iedereen weer naar huis. Dat die meisjes dan onderling leuke logeerpartijtjes hadden, hoefde ik dan niet mee te maken. Maar wanneer ze het daar de eerstvolgende training daarop over hadden, vond ik dat toch wel lastig. Ik had het gevoel dat het voor mij niet weggelegd was. Maar eerlijk is eerlijk, ik heb zelf ook nooit initiatief genomen. Ik denk ook dat anderen het idee hadden dat ik daar geen behoefte aan had. Door mijn afzijdige houding gaf ik dat idee natuurlijk ook. En veel verder dan dat zullen ze zich niet in mijn behoeften ingeleefd hebben, waarom zouden ze ook?
Mijn ouders waren van die mensen die het alleen maar lastig vonden dat er andere kinderen over de vloer kwamen, dus daar heb ik het niet van mee gekregen. Ik herinner me bijvoorbeeld dat op een vakantie-adresje alle kinderen (die elkaar daar dus hadden ontmoet) samen speelden en mij en mijn broer ook uitnodigden om mee te spelen. Maar dan zeiden mijn ouders snel dat wij zo weggingen (met het gezin dorpjes bezoeken enzo), zo ging dat de hele vakantie dan.
Maar ik zit nu ook op een sportclub en daar gebeurt eigenlijk hetzelfde. Iedereen daar heeft wel mensen die-ie buiten de training ook wel ziet, vriendschappen zijn daar ontstaan. En ook nu heb ik de neiging om te denken dat ik straks toch weer naar m’n gezinnetje ga. Ja, ik heb dan wel een relatie, maar voor mij is dat ook wel een valkuil. Dat is mijn veilige zone. En mijn vriend is absoluut niet zoals mijn ouders. Hij vindt het soms lastig om mij steeds in m'n eentje te moeten achterlaten, omdat hij wel de behoefte en de mogelijkheden heeft om met anderen af te spreken.
dinsdag 28 april 2020 16:43
@Vivinnetje: Op kinderleeftijd lijkt me geen aansluiting vinden nog lastiger. Omdat je maar zo kort kind bent en dingen als logeerpartijtjes op dat niveau niet meer kunt inhalen.
Twee van mijn vroegere sportclubs waren in mijn dorp. Daar zaten al wat meiden op die ik kende en met sommigen daarvan ging ik al eerder om. Maar 2 andere clubs waren in andere plaatsen. Daar sprak ik buiten de lessen ook met niemand af. Geen idee of zij dat onderling wel deden. Ik dacht ook: dadelijk ben ik toch weer thuis en heb daar mijn vriendinnen. Dus het voelde ook niet als gemis.
Op vakanties speelde ik meestal alleen. Kon me goed vermaken. Soms ontmoette ik wel eens een leuk meisje. Een speelmaatje en alleen voor de desbetreffende vakantie. We gingen ook nooit 2 keer naar dezelfde plek in het buitenland. In binnenland zijn we wel meerdere keren naar hetzelfde park geweest. Alleen zaten er jaren tussen. Maar goed, ik had toch genoeg aan het zwembad en de speeltuin.
Twee van mijn vroegere sportclubs waren in mijn dorp. Daar zaten al wat meiden op die ik kende en met sommigen daarvan ging ik al eerder om. Maar 2 andere clubs waren in andere plaatsen. Daar sprak ik buiten de lessen ook met niemand af. Geen idee of zij dat onderling wel deden. Ik dacht ook: dadelijk ben ik toch weer thuis en heb daar mijn vriendinnen. Dus het voelde ook niet als gemis.
Op vakanties speelde ik meestal alleen. Kon me goed vermaken. Soms ontmoette ik wel eens een leuk meisje. Een speelmaatje en alleen voor de desbetreffende vakantie. We gingen ook nooit 2 keer naar dezelfde plek in het buitenland. In binnenland zijn we wel meerdere keren naar hetzelfde park geweest. Alleen zaten er jaren tussen. Maar goed, ik had toch genoeg aan het zwembad en de speeltuin.
dinsdag 28 april 2020 19:31
Ik mis het momenteel nog steeds niet, sociale contacten..
Vermaak me nog prima in mijn uppie, maar met vlagen mis ik wel een leuke vent in mijn leven.
Zou wel weer eens verliefd willen worden en dat het dan natuurlijk ook wederzijds is
Maar goed tot die tijd ga ik door met sporten en als ik dan een leuke vent ontmoet ben ik in ieder geval fit
Merken jullie ook dat mensen alweer steeds makkelijker worden?
Ieder zijn eigen keuze hoor maar ik zag net iets voorbijkomen op social media, een paar collega's hadden met elkaar afgesproken en staan met elkaar op de foto, zonder die 1,5 meter afstand..
Zijn ook collega's die heel lijfelijk zijn, dus elkaar omhelzen als ze elkaar even niet hebben gezien enz.
Ik ben daar sowieso al niet zo van, maar ik kan me voorstellen dat ze het allemaal niet meer volhouden en elkaar dan toch toch graag willen zien maar ja, die maatregelen zijn er niet voor niks..
Dan ben ik toch wel blij dat ik dat niet heb hoor, voor mij is dit helemaal geen grote opgave. Ik ga de komende tijd ook echt bij mezelf blijven want de maatregelen zullen straks wel versoepeld worden en mensen worden steeds makkelijker maar dan is het altijd nog de vraag, hoe voel je je er zelf bij. Wíl ik dit wel.
Ik zie de bui al hangen dat mensen dan gaan zeggen:'Ja maar dat kan gewoon hoor' Jaja maar dat wil ik toch echt zelf bepalen.
Hoe staan jullie daar eigenlijk in?
Vermaak me nog prima in mijn uppie, maar met vlagen mis ik wel een leuke vent in mijn leven.
Zou wel weer eens verliefd willen worden en dat het dan natuurlijk ook wederzijds is
Maar goed tot die tijd ga ik door met sporten en als ik dan een leuke vent ontmoet ben ik in ieder geval fit
Merken jullie ook dat mensen alweer steeds makkelijker worden?
Ieder zijn eigen keuze hoor maar ik zag net iets voorbijkomen op social media, een paar collega's hadden met elkaar afgesproken en staan met elkaar op de foto, zonder die 1,5 meter afstand..
Zijn ook collega's die heel lijfelijk zijn, dus elkaar omhelzen als ze elkaar even niet hebben gezien enz.
Ik ben daar sowieso al niet zo van, maar ik kan me voorstellen dat ze het allemaal niet meer volhouden en elkaar dan toch toch graag willen zien maar ja, die maatregelen zijn er niet voor niks..
Dan ben ik toch wel blij dat ik dat niet heb hoor, voor mij is dit helemaal geen grote opgave. Ik ga de komende tijd ook echt bij mezelf blijven want de maatregelen zullen straks wel versoepeld worden en mensen worden steeds makkelijker maar dan is het altijd nog de vraag, hoe voel je je er zelf bij. Wíl ik dit wel.
Ik zie de bui al hangen dat mensen dan gaan zeggen:'Ja maar dat kan gewoon hoor' Jaja maar dat wil ik toch echt zelf bepalen.
Hoe staan jullie daar eigenlijk in?
woensdag 29 april 2020 09:37
yesss schreef: ↑28-04-2020 19:31
Dan ben ik toch wel blij dat ik dat niet heb hoor, voor mij is dit helemaal geen grote opgave. Ik ga de komende tijd ook echt bij mezelf blijven want de maatregelen zullen straks wel versoepeld worden en mensen worden steeds makkelijker maar dan is het altijd nog de vraag, hoe voel je je er zelf bij. Wíl ik dit wel.
Ik zie de bui al hangen dat mensen dan gaan zeggen:'Ja maar dat kan gewoon hoor' Jaja maar dat wil ik toch echt zelf bepalen.
Hoe staan jullie daar eigenlijk in?
Ja, ongetwijfeld. Voor de coronacrisis werd dat toch ook min of meer bepaald door de maatschappij. Nou is er eens alle reden om (tijdelijk) het leven te leiden wat in de buurt komt van hoe de gemiddelde introvert het het liefste ziet en dan is dat al binnen twee maanden teveel. Vind ik ook wel opvallend... zoiets maak je normaliter niet mee, kon de kaart van 'doe niet zo ongezellig', 'je hoort naar die netwerkborrel te gaan', 'wat zeur je nou, het is toch alleen maar leuk als Jantje, Pietje, Klaasje en de rest óók meegaan', etc. etc. ongelimiteerd ingezet worden. En dan ging je nog aan jezelf twijfelen ook.
Hoe ik er zelf in sta... Ik trok al zoveel mogelijk mijn eigen plan, maar hopelijk straks ook zonder schuldgevoel!
woensdag 29 april 2020 10:57
@Yesss: Ik ben van nature ook niet van dat lijfelijke. Omhelzingen, felicitatie- en Nieuwjaarszoenen. Als het niet perse moet doe ik het niet. Dus dat vind ik wel een voordeel van deze crisis.
Allen: Koken jullie nu meer zelf nu de restaurants dicht zijn?
Ik at sowieso al heel weinig buiten de deur en kookte meestal zelf, dus voor mij verandert er weinig. Maar mijn oom, ging heel vaak iets afhalen of liet een maaltijd bezorgen. Sinds kort kookt hij meer zelf en het valt hem op dat hij nu meer geld overhoudt.
Allen: Koken jullie nu meer zelf nu de restaurants dicht zijn?
Ik at sowieso al heel weinig buiten de deur en kookte meestal zelf, dus voor mij verandert er weinig. Maar mijn oom, ging heel vaak iets afhalen of liet een maaltijd bezorgen. Sinds kort kookt hij meer zelf en het valt hem op dat hij nu meer geld overhoudt.
