Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 18:41
Ik hoop ook heel erg dat ze dat nooit door zullen krijgen.
maandag 3 augustus 2020 om 18:42
En zo worstel je weer jaren verder. Je doet het deels ook echt zelf.
Weet je wat ik zou doen als ik jou was. Zorgen dat je hulp krijgt. Is het niet van je man, dan externe. Iemand om jullie huis schoon te maken, de was te doen, Hello Fresh box en je man koken. Dat soort dingen. Zodat je rust krijgt. En 1x in de 6 weken naar de schoonheidssalon, telefoon uit en snurken op die stoel. Ik zou zeggen dat je volgende week even samen wil zitten om budget te bespreken voor extra hulp.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 18:42
Bloem1970 schreef: ↑03-08-2020 18:39En als hij zo verzaakt als vader, is hij dan werkelijk nog wel een leuke partner? Is hij dan wel actief? Een keer avondje uit regelen, bloemetje, verjaardagscadesu?
Ik geloof er niks van, mijn ex en het type man kennende.
Jammer dat je niet ingaat op betaalde hulp inhuren.
Ik heb al jaren een fijne schoonmaakster voor vier uur per week. En hoewel een co-ouder inhuren aanlokkelijk klinkt, denk ik eerlijk gezegd niet dat die op de markt zijn
maandag 3 augustus 2020 om 18:44
maandag 3 augustus 2020 om 18:45
Doe even niet alsof ze van suiker zijn. Echt zoals je schrijft maak je je om iedereen zorgen behalve jezelf, alsof je een soort huissloof bent. Je weet toch wat je in het vliegtuig moet doen, eerst je eigen zuurstofmasker op en dan die van je kinderen.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 18:47
Maar ze gaan echt wel door krijgen dat je zo boos bent. Kom je nog wel redelijk ontspannen de dag door? En heb je nog genoeg tijd en rust om lekker met je kinderen te niksen?
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 3 augustus 2020 om 18:47
Nee, de situatie die to schetste noemen wij hier 'ik voelde me niet bepaald je queen/king' situatie.Bloem1970 schreef: ↑03-08-2020 18:39En als hij zo verzaakt als vader, is hij dan werkelijk nog wel een leuke partner? Is hij dan wel actief? Een keer avondje uit regelen, bloemetje, verjaardagscadesu?
Ik geloof er niks van, mijn ex en het type man kennende.
Jammer dat je niet ingaat op betaalde hulp inhuren.
(onze buren hebben shirts met 'her king' and 'his queen'. Dus een grappige referentie daarnaar. Ik ben verre van een Queen).
Het is dan inderdaad moeilijk over te stappen naar je begeerd en gezien voelen en als iemand zo doet is dat vaak geen momentopname.
maandag 3 augustus 2020 om 18:47
Een au pair heet dat en relatietherapie bestaat ook gewoon.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 3 augustus 2020 om 18:48
Een jaar geleden zag ik een man op een fiets die linksaf van het fietspad de weg overstak naar de zijstraat aan de overkant. Hij keek naar links zag dat hij nog net voor een auto kon oversteken. HIj stopte dus niet met de fiets maar ging zo naar links de weg over. Achter hem fietste twee kleine kindjes die niet zo snel waren.
De auto kon nog net op tijd remmen maar het scheelde een cm of 10. Kindjes geschrokken en vader was heel boos op zijn kindjes.
Heel tries en ongelofelijk, ik moest hier aan denken toen ik jouw post las to.
De auto kon nog net op tijd remmen maar het scheelde een cm of 10. Kindjes geschrokken en vader was heel boos op zijn kindjes.
Heel tries en ongelofelijk, ik moest hier aan denken toen ik jouw post las to.
maandag 3 augustus 2020 om 18:48
Hier ben ik het wel een beetje mee eens.Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 18:45Doe even niet alsof ze van suiker zijn. Echt zoals je schrijft maak je je om iedereen zorgen behalve jezelf, alsof je een soort huissloof bent. Je weet toch wat je in het vliegtuig moet doen, eerst je eigen zuurstofmasker op en dan die van je kinderen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 3 augustus 2020 om 18:49
lolapaloeza schreef: ↑03-08-2020 18:47Maar ze gaan echt wel door krijgen dat je zo boos bent. Kom je nog wel redelijk ontspannen de dag door? En heb je nog genoeg tijd en rust om lekker met je kinderen te niksen?
Nee, en dat vind ik een probleem. Daarom wil ik ook niet meer boos zijn.
maandag 3 augustus 2020 om 18:54
Ladara schreef: ↑03-08-2020 18:36Het was niet helemaal eerlijk, maar veel eerlijker dan nu. De zorg was toen gewoon dóen, niet regelen. Dat maakte het anders, denk ik. Als we een dag bij de kinderen waren geweest, was de zorg ook weer klaar. Zijn parttimedag was ook het meeste wat er op die dag moest gebeuren, net als voor mij. Maar nu ze groter zijn, maar nog niet zo heel groot, is het veel meer regelwerk en nadenkwerk. En daar gaat het scheef.
Ik denk dat je vooral boos op jezelf bent. Je wist dit toch wel van je man? Het was toen al niet eerlijk verdeeld. Pas als je tot de kern komt van je boosheid, raak je hem kwijt.
Je bent stom geweest, hebt er te makkelijk over gedacht, je twijfels niet serieus genomen, je grenzen vergeschoven en laten vervagen. En nu zit je met een man waar je weinig aan hebt wat de kinderen betreft. Voilà. Als je zo ver bent dat je jezelf de schuld kan geven, ben je geen slachtoffer meer en krijg je weer energie en grip om de boel naar je hand te zetten.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 18:56
Ze gaat geen rust krijgen zolang ze de schijn probeert op te houden van een happy family met een liefdevolle vader. Het is een leugen, ze is een alleenstaande moeder van 2 kinderen met een energievampier als partner.Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 18:42En zo worstel je weer jaren verder. Je doet het deels ook echt zelf.
Weet je wat ik zou doen als ik jou was. Zorgen dat je hulp krijgt. Is het niet van je man, dan externe. Iemand om jullie huis schoon te maken, de was te doen, Hello Fresh box en je man koken. Dat soort dingen. Zodat je rust krijgt. En 1x in de 6 weken naar de schoonheidssalon, telefoon uit en snurken op die stoel. Ik zou zeggen dat je volgende week even samen wil zitten om budget te bespreken voor extra hulp.
maandag 3 augustus 2020 om 18:57
Je blijft boos zolang je het je man aanrekent. Je moet het jezelf aanrekenen. Dan pas laat je boosheid los. Durf daar maar heen te gaan.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 18:59
Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 18:57Je blijft boos zolang je het je man aanrekent. Je moet het jezelf aanrekenen. Dan pas laat je boosheid los. Durf daar maar heen te gaan.
Nee, dat vind ik kul. Ik vind dat als je kinderen hebt, je er voor moet zorgen. Als ik mijn man niet aanreken dat hij niet voor zijn kinderen zorgt, betekent dat dat ouders dat niet per se hoeven. Dat er geen morele plicht is om voor je kinderen te zorgen. Jij mag dat uiteraard vinden, maar ik vind dat niet.
maandag 3 augustus 2020 om 18:59
To, wat naar dat het in jullie gezin zo loopt. Je hebt verschillende dingen geprobeerd, maar dat heeft tot nu toe niets opgeleverd, dat moet vast heel machteloos voelen. Je vertelt dat je partner er last van heeft dat jij last hebt van deze situatie. Zou het een idee zijn dat hij een coach voor zichzelf inhuurt, waarmee hij aan de slag kan op de gebieden waar hij in vastloopt op praktisch vlak? De discussie ligt nu tussen jullie, waardoor er verantwoordelijkheid bij jou blijft liggen. Ik kan me voorstellen dat je partner gebaat is bij hulp op praktisch vlak: plannen, organiseren, structureren en uitvoeren van taken. Het klinkt alsof het een niet een kwestie is van niet willen, maar niet kunnen. Dat is enerzijds sneu voor hem, maar ontslaat hem niet van zijn verantwoordelijkheid om hier iets in te
doen. Zo ligt je de verantwoordelijkheid meer bij hem, maar leert hij wel vaardigheden bij. Hij zou er inderdaad ook voor kunnen kiezen om via een traject via de ggz aan de slag te gaan, al ga je dan eerst kijken of er een diagnose is. Iemand noemde hier dat er mogelijk sprake is van forse psychopathologie. Zelf ben ik hier voorzichtig in, forse psychopathologie is voor mij psychoses, schizofrenie etc. Bij de ggz zijn de wachtlijsten op dit moment ook best fors. Er zijn dus ook manieren voor hem om aan de slag te gaan met een particuliere coach, soms is de drempel dan wat minder hoog omdat er geen diagnoses bij komen kijken. Mocht dit een optie zijn, let dan wel op wat van soort en welke coach er ingezet wordt. Er is tegenwoordig een wildgroei aan coaches met een groot verschil aan opleiding en achtergrond.
doen. Zo ligt je de verantwoordelijkheid meer bij hem, maar leert hij wel vaardigheden bij. Hij zou er inderdaad ook voor kunnen kiezen om via een traject via de ggz aan de slag te gaan, al ga je dan eerst kijken of er een diagnose is. Iemand noemde hier dat er mogelijk sprake is van forse psychopathologie. Zelf ben ik hier voorzichtig in, forse psychopathologie is voor mij psychoses, schizofrenie etc. Bij de ggz zijn de wachtlijsten op dit moment ook best fors. Er zijn dus ook manieren voor hem om aan de slag te gaan met een particuliere coach, soms is de drempel dan wat minder hoog omdat er geen diagnoses bij komen kijken. Mocht dit een optie zijn, let dan wel op wat van soort en welke coach er ingezet wordt. Er is tegenwoordig een wildgroei aan coaches met een groot verschil aan opleiding en achtergrond.
maandag 3 augustus 2020 om 19:02
boos zijn op jezelf, zou dat helpen ? ik bedoel zou ze dan uiteindelijk minder moe zijn? booszijn op jezelf helpt alleen als je zelf iets kunt veranderen en volgens mij heeft TO toch heel veel geprobeerd, ik bedoel, ik had ook zo'n ex en ik heb heel veel dingen geprobeerd om de situatie te laten veranderen, maar het hielp niet. ik had boos kunnen worden op mezelf omdat ik het zo ver heb laten komen maar helpt dat dan?
maandag 3 augustus 2020 om 19:03
En dat is ook niet zo, je hebt alle recht om boos te zijn maar hoelang wil je in de relatie blijven? Want hij gaat niet veranderen, dus blijf jij boos, totdat je omvalt en niks meer voelt. Realiseer je dat je dan voor niemand meer kunt zorgen.Ladara schreef: ↑03-08-2020 18:59Nee, dat vind ik kul. Ik vind dat als je kinderen hebt, je er voor moet zorgen. Als ik mijn man niet aanreken dat hij niet voor zijn kinderen zorgt, betekent dat dat ouders dat niet per se hoeven. Dat er geen morele plicht is om voor je kinderen te zorgen. Jij mag dat uiteraard vinden, maar ik vind dat niet.
Net als de vergelijking van het vliegtuig hierboven, eerst zelf aan het zuustof voordat je de rest kunt helpen.
maandag 3 augustus 2020 om 19:03
Oké. Je bent boos omdat jij vindt dat je man meer moet doen.
Maar wat je wil is dat je kinderen gelukkig opgroeien.
Dat kan niet als al jouw energie naar je man gaat.
Richt je op je kinderen, zorg voor hen, doe het voor hen. Je man is er ook, nou fijn, maar verwachtingen over zijn huishoudelijke bijdragen kunnen naar nul. Het is tenslotte niet je doel dat hij mee doet, het is je doel om een fijn gezin te zijn voor je kinderen.
Als je er vanuit gaat dat je alles zelf moet doen, is al het andere mooi meegenomen.
De oma's en overgroot oma's hadden bijna allemaal zo'n man. Mijn oma zei ook altijd, 'van een man is het al mooi als hij niet in de weg loopt'. En als hij dan ook nog wat geld binnenbrengt en eens per blauwe maan het vuilnis buiten zet, is het een topper!
Hij doet tenslotte ook geen kwaad? Dus je kunt ook met J.C. Bloem denken "het had zoveel erger kunnen zijn''. Alcoholisme, rokkenjager, agressief, werkeloos en depressief, bijna dood... Vanuit dat perspectief heb je het waarschijnlijk heel erg getroffen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
maandag 3 augustus 2020 om 19:04
jij kunt alleen jezelf veranderenLadara schreef: ↑03-08-2020 18:59Nee, dat vind ik kul. Ik vind dat als je kinderen hebt, je er voor moet zorgen. Als ik mijn man niet aanreken dat hij niet voor zijn kinderen zorgt, betekent dat dat ouders dat niet per se hoeven. Dat er geen morele plicht is om voor je kinderen te zorgen. Jij mag dat uiteraard vinden, maar ik vind dat niet.
niet je man
maandag 3 augustus 2020 om 19:05
Maar uiteindelijk is het ook je eigen schuld, jij blijft willens en wetens jezelf in die positie plaatsen. Die man gaat niet veranderen.citronella schreef: ↑03-08-2020 19:02boos zijn op jezelf, zou dat helpen ? ik bedoel zou ze dan uiteindelijk minder moe zijn? booszijn op jezelf helpt alleen als je zelf iets kunt veranderen en volgens mij heeft TO toch heel veel geprobeerd, ik bedoel, ik had ook zo'n ex en ik heb heel veel dingen geprobeerd om de situatie te laten veranderen, maar het hielp niet. ik had boos kunnen worden op mezelf omdat ik het zo ver heb laten komen maar helpt dat dan?
