Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 20:32
Ik kan me overigens best voorstellen dat scheiden (nog?) een te grote stap is.
Maar met zijn vieren dingen ondernemen zoals die fietstocht, dat zou er voor mij niet meer echt zo snel in zitten. Dat is toch alleen maar alles in je eentje regelen en toekijken hoe hij alleen maar met zichzelf bezig is. Daar zou ik voor bedanken.
Maar met zijn vieren dingen ondernemen zoals die fietstocht, dat zou er voor mij niet meer echt zo snel in zitten. Dat is toch alleen maar alles in je eentje regelen en toekijken hoe hij alleen maar met zichzelf bezig is. Daar zou ik voor bedanken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 3 augustus 2020 om 20:33
Daveotion schreef: ↑03-08-2020 19:42TO, werk je nog steeds 32 uur in de week? Ik ga nu iets vreselijk ongeëmancipeerds zeggen (vergeef me), maar misschien zou het je rust geven om minder uren te gaan werken? Als voor jou het allerbelangrijkste is dat de kinderen een fijn gezinsleven hebben ondanks een vader/man die zijn zorgtaken nalaat, dan moet je in elk geval zorgen dat je zelf geen burn-out oploopt.
echt, kaak op de grond.Serieus?? Daarmee kan ze straks niet eens weg als ze zou willen.
maandag 3 augustus 2020 om 20:34
maandag 3 augustus 2020 om 20:38
Ladara, wat beschrijf je de situatie en je gevoel indrukwekkend in je OP zeg. 
Er zijn al veel goede dingen gezegd en geopperd. Wat je over de alleenstaande moeder schreef met wie je sprak, is iets wat ik me laatst ook realiseerde: sinds ik bij mijn man weg ben, voelt de zorg voor mijn kind niet meer als "taak". Ik wilde daar in mijn huwelijk waardering voor krijgen, maar die kreeg ik niet. Ik kreeg alleen kritiek als ik mijn man eens vroeg of hij niet één keer een taak over kon nemen. Dan ging hij opsommen wat hij allemaal deed. Nu merk ik dat ik alles alleen kan en met plezier doe. Ik wil je niet aanraden te scheiden want dat wil je helemaal niet. Maar ik geef je wel te bedenken dat "hij kan niet behoorlijk voor de kinderen zorgen" geen reden is om niet te scheiden. Mijn man kon nog geen broodtrommeltje mee naar school geven (want dat was "mijn taak"), maar nu moet hij wel. Gaat prima. Met een beetje hulp van zijn nieuwe vriendin. 
En waardering voor mijn inzet? Die geef ik me gewoon lekker zelf.
Er zijn al veel goede dingen gezegd en geopperd. Wat je over de alleenstaande moeder schreef met wie je sprak, is iets wat ik me laatst ook realiseerde: sinds ik bij mijn man weg ben, voelt de zorg voor mijn kind niet meer als "taak". Ik wilde daar in mijn huwelijk waardering voor krijgen, maar die kreeg ik niet. Ik kreeg alleen kritiek als ik mijn man eens vroeg of hij niet één keer een taak over kon nemen. Dan ging hij opsommen wat hij allemaal deed. Nu merk ik dat ik alles alleen kan en met plezier doe. Ik wil je niet aanraden te scheiden want dat wil je helemaal niet. Maar ik geef je wel te bedenken dat "hij kan niet behoorlijk voor de kinderen zorgen" geen reden is om niet te scheiden. Mijn man kon nog geen broodtrommeltje mee naar school geven (want dat was "mijn taak"), maar nu moet hij wel. Gaat prima. Met een beetje hulp van zijn nieuwe vriendin. En waardering voor mijn inzet? Die geef ik me gewoon lekker zelf.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 3 augustus 2020 om 20:50
Mee eens hoor. Maar tot nu toe geeft TO steeds aan dat ze wil blijven.citronella schreef: ↑03-08-2020 20:00dat kan je alleen doen als je zeker weet dat je bij hem wil blijven, heb je ook maar enige twijfel over de relatie dan zou ik vooral zorgen dat je met je baan jezelf en de kinderen kan onderhouden en woonruimte kan betalen
Persoonlijk vind ik het een vrij deprimerende situatie.
maandag 3 augustus 2020 om 20:55
Zorgelijk vind ik die boosheid. Dat doet me denken aan mijn eigen boosheid en frustratie. Daar kon echt geen mindfulness tegenop en god weet dat ik het geprobeerd heb. Weggaan was de enige oplossing voor alle stress. Ze zeggen wel: "Je neemt jezelf mee", of: "Je hoeft niet de situatie te veranderen maar hoe je ermee omgaat", maar soms is "de situatie" of die man in je woonkamer echt het enige probleem.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 3 augustus 2020 om 20:57
Maar waarom lukte dat in je relatie dan niet? Nu kun je wel jezelf waarderen en toen niet, snap dat niet goed! Geen aanval hoor. Gewoon benieuwd.Bulbul schreef: ↑03-08-2020 20:38Ladara, wat beschrijf je de situatie en je gevoel indrukwekkend in je OP zeg.
En waardering voor mijn inzet? Die geef ik me gewoon lekker zelf.
maandag 3 augustus 2020 om 20:59
Ze zal moeten leren haar ogen te openen, dat zal uiteindelijk de enige weg zijn. Haar adviseren om dan maar de fulltime werkende huissloof en ploetermoeder rol aan te nemen en niks van haar man te verwachten omdat er ooit in de 50er jaren vrouwen het veel slechter hadden vind ik echt vreselijk advies.
maandag 3 augustus 2020 om 21:02
Zat ie gewoon ineens in je woonkamer?Bulbul schreef: ↑03-08-2020 20:55Zorgelijk vind ik die boosheid. Dat doet me denken aan mijn eigen boosheid en frustratie. Daar kon echt geen mindfulness tegenop en god weet dat ik het geprobeerd heb. Weggaan was de enige oplossing voor alle stress. Ze zeggen wel: "Je neemt jezelf mee", of: "Je hoeft niet de situatie te veranderen maar hoe je ermee omgaat", maar soms is "de situatie" of die man in je woonkamer echt het enige probleem.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 21:03
Goede vraag. Omdat ik die waardering in/uit mijn relatie wilde halen, denk ik. Ik had de verwachting en hoop dat mijn man zag wat ik allemaal deed. Ik voelde me alleen maar neergehaald, niet gesterkt. Als de relatie niets positiefs toevoegt én je dagelijks leven wordt er niet door vergemakkelijkt, wat blijft er dan over? Daarna heb ik gelukkig ervaren dat een partner je leven wel degelijk in positieve zin kan beïnvloeden. Maar met de dynamiek tussen mijn man en mij was dat niet (meer) mogelijk. Wij hadden ook vooraf helaas helaas geen taakverdeling besproken, het was gewoon vanzelfsprekend dat luiers verschonen of doktersafspraken maken "niet zijn ding" was. En toen ik daar eenmaal in mee was gegaan, had ik ook geen tegenargumenten meer.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 3 augustus 2020 om 21:07
Op die manier relativeren vind ik echt heel naar. Hij slaat me niet dus het valt allemaal wel mee. Alsof je niet het best mogelijke leven verdient dat je kunt krijgen.lolapaloeza schreef: ↑03-08-2020 19:03
Hij doet tenslotte ook geen kwaad? Dus je kunt ook met J.C. Bloem denken "het had zoveel erger kunnen zijn''. Alcoholisme, rokkenjager, agressief, werkeloos en depressief, bijna dood... Vanuit dat perspectief heb je het waarschijnlijk heel erg getroffen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 3 augustus 2020 om 21:08
Nou! En hij bleef maar zitten! Ik zei: Ga jij nou alsjeblieft eens een avondje uit! Maar niet eens dat wilde hij.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 3 augustus 2020 om 21:09
herkenbaar, grotendeelsBulbul schreef: ↑03-08-2020 21:03Goede vraag. Omdat ik die waardering in/uit mijn relatie wilde halen, denk ik. Ik had de verwachting en hoop dat mijn man zag wat ik allemaal deed. Ik voelde me alleen maar neergehaald, niet gesterkt. Als de relatie niets positiefs toevoegt én je dagelijks leven wordt er niet door vergemakkelijkt, wat blijft er dan over? Daarna heb ik gelukkig ervaren dat een partner je leven wel degelijk in positieve zin kan beïnvloeden. Maar met de dynamiek tussen mijn man en mij was dat niet (meer) mogelijk. Wij hadden ook vooraf helaas helaas geen taakverdeling besproken, het was gewoon vanzelfsprekend dat luiers verschonen of doktersafspraken maken "niet zijn ding" was. En toen ik daar eenmaal in mee was gegaan, had ik ook geen tegenargumenten meer.
er bleef in de relatie niets van mij over, ik deed en regelde alles en werd niet "gezien" geen hulp geen waardering, niks, ik werd alleen als zeur weggezet als ik hem wel om hulp vroeg (kun je dat zelf niet, waarom vraag je dat aan mij, wat ben je toch onzelfstandig, etc)
maandag 3 augustus 2020 om 21:10
maandag 3 augustus 2020 om 21:10
Ik hoop niet dat TO's man dat ook doet!citronella schreef: ↑03-08-2020 21:09herkenbaar, grotendeels
er bleef in de relatie niets van mij over, ik deed en regelde alles en werd niet "gezien" geen hulp geen waardering, niks, ik werd alleen als zeur weggezet als ik hem wel om hulp vroeg (kun je dat zelf niet, waarom vraag je dat aan mij, wat ben je toch onzelfstandig, etc)
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
maandag 3 augustus 2020 om 21:12
Maar scheiden is ook verre van ideaal.Lillybit schreef: ↑03-08-2020 20:59Ze zal moeten leren haar ogen te openen, dat zal uiteindelijk de enige weg zijn. Haar adviseren om dan maar de fulltime werkende huissloof en ploetermoeder rol aan te nemen en niks van haar man te verwachten omdat er ooit in de 50er jaren vrouwen het veel slechter hadden vind ik echt vreselijk advies.
maandag 3 augustus 2020 om 21:12
Hexopbezemsteel schreef: ↑03-08-2020 19:15Hoezo nu weer zichzelf verantwoordelijk maken voor de situatie? Soms wordt iets je gewoon "aangedaan" of doet iemand je gewoon tekort. Dat is niet altijd iemands eigen schuld.
Vooral niet rekenen op een ander is de makkelijkste weg. Maar wat heb je aan een partner als je er toch niet op kan rekenen? Dan kan je beter alleen zijn, dan hoef je er ook geen rekening mee te houden.
De enige manier om vol te houden aan dat man schuldig is, is als je gaat scheiden. Dan kan je als alleenstaande moeder in je nieuwe huis jaren boos blijven op je ex (moet je ook niet willen, maar het kan). TO wil niet scheiden, dus zal ze vooral naar haar aandeel moeten kijken, waardoor ze man weer in zijn waarde kan laten.
Het lastige is dat het altijd prettiger voelt als anderen samen met jou man de schuld geven, dan kan je denken ziejewel, hij zit fout, hij moet veranderen, niet ik.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 21:13
maar serieus, wat moet ze veranderen dan?Ellerlilalinne schreef: ↑03-08-2020 21:12De enige manier om vol te houden aan dat man schuldig is, is als je gaat scheiden. Dan kan je als alleenstaande moeder in je nieuwe huis jaren boos blijven op je ex (moet je ook niet willen, maar het kan). TO wil niet scheiden, dus zal ze vooral naar haar aandeel moeten kijken, waardoor ze man weer in zijn waarde kan laten.
Het lastige is dat het altijd prettiger voelt als anderen samen met jou man de schuld geven, dan kan je denken ziejewel, hij zit fout, hij moet veranderen, niet ik.
maandag 3 augustus 2020 om 21:17
Ik zie ze niet. Voor zover ik nu weet: ze hebben al relatietherapie gedaan, dat heeft niets geholpen of veranderd. En ze hebben ook al hulp in de huishouding. Ergens houdt het een keer op.
maandag 3 augustus 2020 om 21:18
Misschien zijn die 32 uur in de week nou juist hetgeen waar ze naar uitkijkt en energie van krijgt? Je zelfstandigheid opgeven lijkt me geen optie.Daveotion schreef: ↑03-08-2020 19:42TO, werk je nog steeds 32 uur in de week? Ik ga nu iets vreselijk ongeëmancipeerds zeggen (vergeef me), maar misschien zou het je rust geven om minder uren te gaan werken? Als voor jou het allerbelangrijkste is dat de kinderen een fijn gezinsleven hebben ondanks een vader/man die zijn zorgtaken nalaat, dan moet je in elk geval zorgen dat je zelf geen burn-out oploopt.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
