Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
maandag 3 augustus 2020 om 21:19
Tenzij je man psychisch ziek is of verstandelijk beperkt, zou ik verder geen excuses voor hem zoeken. Feitelijk ben je alleenstaande moeder met een huisvriend die je soms een beetje helpt.
Natuurlijk ga je niet minder werken, het idee alleen al. En je bent terecht boos. Maar je moet wel nadenken over wat je nu wil, voor jou en voor je kinderen. En je moet eerlijk en duidelijk zijn.
Meh.
Natuurlijk ga je niet minder werken, het idee alleen al. En je bent terecht boos. Maar je moet wel nadenken over wat je nu wil, voor jou en voor je kinderen. En je moet eerlijk en duidelijk zijn.
Meh.
maandag 3 augustus 2020 om 22:31
windring schreef: ↑03-08-2020 18:48Een jaar geleden zag ik een man op een fiets die linksaf van het fietspad de weg overstak naar de zijstraat aan de overkant. Hij keek naar links zag dat hij nog net voor een auto kon oversteken. HIj stopte dus niet met de fiets maar ging zo naar links de weg over. Achter hem fietste twee kleine kindjes die niet zo snel waren.
De auto kon nog net op tijd remmen maar het scheelde een cm of 10. Kindjes geschrokken en vader was heel boos op zijn kindjes.
Heel tries en ongelofelijk, ik moest hier aan denken toen ik jouw post las to.
Wat heftig. Sommige mannen / vrouwen zijn niet geschikt om ouders te worden. Kunnen net zichzelf veilig de weg over krijgen. En dan (waarschijnlijk van de schrik) boos worden. Wat een succesnummer.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 23:01
Inzien dat zij er al die tijd bij was toen man bij hun eerste kind al niet zijn verantwoordelijkheid helemaal nam. Ze zag toen dat hij niet goed was in het overzien van de dingen die er bij de verzorging van hun eerste kind kwamen (zo lees ik haar verhaal). Op zo een moment besef je dus beiden dat partner iets niet kan (of jij bent het die dat inziet). Vaak vervallen vrouwen (ik denk vooral vrouwen?) dan snel in een patroon dat ze in dat gat springen en zijn deel ook op zich nemen. Zeker bij de eerste lukt dat nog wel, het is nieuw, je wil het allemaal perfect doen, er is nog geen sleur. Vervolgens komt kind twee en is het na verloop van tijd nog zichtbaarder hoe scheef het zit. Dit komt nooit alleen door man. Je bent er als vrouw bij. Je hebt in het begin je kop in het zand gestoken (dit doen we allemaal op momenten), waarschijnlijk zonder te beseffen dat het probleem daarmee niet opgelost was, maar alleen maar groter zou worden bij een tweede kind.
Wat had moeten gebeuren (is achteraf altijd makkelijk praten I know, het is niet verwijtend bedoeld): als stel besef je bij eerste kind dat partner dingen niet kan (of niet op de manier zoals zij dat zou doen). Die dingen pak je niet van hem over, maar hij neemt de tijd om die onder de knie te krijgen, desnoods op zijn eigen manier, als het maar gebeurt. Water bij de wijn doen dus. Na zoveel jaar en met de hecktiek van een gezin met twee en beiden werken is het bijna onmogelijk om de boel te vertragen zodat man alsnog dat soort vaardigheden kan ontwikkelen of op zijn eigen manier kan leren doen. Alles zit al gegoten in een vast patroon. Dat maakt het later zo ontzettend lastig. Je moet het ijzer smeden als het heet is.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 3 augustus 2020 om 23:02
Oké, ik heb de laatste zes bladzijden bijgelezen.
TO, ik heb op mijn vingertoppen moeten kluiven om te voorkomen dat ik zou reageren Voordat ik bijgelezen was.
Hoe kan het dat jij HINTS gaf toen de kinderen VIJF jaar niet naar de tandarts gingen??
Je schrijft dat je alles geprobeerd hebt, ik twijfel daar nu aan. Ben jij wel eens gewoon echt heel erg goed boos geworden?
Niet lief en schattig laten weten dat je probeert je kinderen zo weinig mogelijk mee te laten krijgen van hoe ongelukkig hij jou maakt met die in-de-steek-laat-opstelling van hem, maar echt kwaad?
Je schrijft hier eigenlijk gewoon een treurig verhaal. Over hoe je graag wil leren om zonder last & klagen jezelf, voor de ogen van je kinderen, te laten kleineren en vernederen. Voor hun bestwil.
Dat vind ik voor alle partijen erg verdrietig.
TO, ik heb op mijn vingertoppen moeten kluiven om te voorkomen dat ik zou reageren Voordat ik bijgelezen was.
Hoe kan het dat jij HINTS gaf toen de kinderen VIJF jaar niet naar de tandarts gingen??
Je schrijft dat je alles geprobeerd hebt, ik twijfel daar nu aan. Ben jij wel eens gewoon echt heel erg goed boos geworden?
Niet lief en schattig laten weten dat je probeert je kinderen zo weinig mogelijk mee te laten krijgen van hoe ongelukkig hij jou maakt met die in-de-steek-laat-opstelling van hem, maar echt kwaad?
Je schrijft hier eigenlijk gewoon een treurig verhaal. Over hoe je graag wil leren om zonder last & klagen jezelf, voor de ogen van je kinderen, te laten kleineren en vernederen. Voor hun bestwil.
Dat vind ik voor alle partijen erg verdrietig.
feow wijzigde dit bericht op 03-08-2020 23:05
1.03% gewijzigd
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
maandag 3 augustus 2020 om 23:04
Hij voelt zich niet verantwoordelijk voor jullie, wat hem betreft kwamen zijn kinderen onder een auto of werden ziek door een rot gebit. Wat moet hij met een derde? Ernaar kijken?
En als hij twee weekjes wat leuks doet op de zondagmiddag? Gooi je dan blij de pil weg?
Ik hoop dat je wijzer bent.
En ik hoop dat je stopt met het vervelend vinden dat hij het niet leuk vindt als hij wordt aangesproken op nalatigheid.
Zijn kinderen zijn niet veilig bij hun eigen vader, daarom ben je boos.
dinsdag 4 augustus 2020 om 05:31
Ik herken je boosheid. Ik was een paar jaar geleden ook erg boos. Vooral op mijn werk, maar ook zeker op mijn man. Ik deed zo mijn best, maar “niemand zag het” en niemand hielp mij. Ik ben in therapie gegaan om van die boosheid af te komen. We zijn nu 2 jaar verder en ik voel die boosheid gelukkig zelden meer. Ik zou je dus ook aanraden om de focus niet op jouw man te leggen maar op jezelf. Niet omdat jij iets “fout” doet en hij niet, maar omdat je alleen jezelf kan veranderen. Zoals al eerder aangegeven.
Bij mij is man altijd welwillend geweest (zou echt niet 5jr de tandarts “vergeten”), maar gewoon echt geen held in organisatie en iemand met een gedeukt zelfbeeld. Nu ik niet hem elke fout meer kwalijk neem zie ik dat hij ook weer meer durft op te pakken. Dat is mooi, maar wat vooral mijn winst is is dat ik weer grip heb op mijn emoties en daardoor veel beter in mijn vel zit.
Bij mij is man altijd welwillend geweest (zou echt niet 5jr de tandarts “vergeten”), maar gewoon echt geen held in organisatie en iemand met een gedeukt zelfbeeld. Nu ik niet hem elke fout meer kwalijk neem zie ik dat hij ook weer meer durft op te pakken. Dat is mooi, maar wat vooral mijn winst is is dat ik weer grip heb op mijn emoties en daardoor veel beter in mijn vel zit.
Het leven is niet eerlijk
dinsdag 4 augustus 2020 om 09:49
Lees dit goed to want dit ga je niet volhouden.feow schreef: ↑03-08-2020 23:02Je schrijft dat je alles geprobeerd hebt, ik twijfel daar nu aan. Ben jij wel eens gewoon echt heel erg goed boos geworden?
Niet lief en schattig laten weten dat je probeert je kinderen zo weinig mogelijk mee te laten krijgen van hoe ongelukkig hij jou maakt met die in-de-steek-laat-opstelling van hem, maar echt kwaad?
Je schrijft hier eigenlijk gewoon een treurig verhaal. Over hoe je graag wil leren om zonder last & klagen jezelf, voor de ogen van je kinderen, te laten kleineren en vernederen. Voor hun bestwil.
Dat vind ik voor alle partijen erg verdrietig.
Je doet er niemand een plezier mee.
anoniem_63d7ddcace0a9 wijzigde dit bericht op 04-08-2020 10:13
2.00% gewijzigd
dinsdag 4 augustus 2020 om 10:11
Mij gaf het ook veel rust toen ik er alleen voor stond met kleine kinderen. Als ik het niet deed, gebeurde het niet. Helder.Bulbul schreef: ↑03-08-2020 20:38Ladara, wat beschrijf je de situatie en je gevoel indrukwekkend in je OP zeg.Er zijn al veel goede dingen gezegd en geopperd. Wat je over de alleenstaande moeder schreef met wie je sprak, is iets wat ik me laatst ook realiseerde: sinds ik bij mijn man weg ben, voelt de zorg voor mijn kind niet meer als "taak". Ik wilde daar in mijn huwelijk waardering voor krijgen, maar die kreeg ik niet. Ik kreeg alleen kritiek als ik mijn man eens vroeg of hij niet één keer een taak over kon nemen. Dan ging hij opsommen wat hij allemaal deed. Nu merk ik dat ik alles alleen kan en met plezier doe. Ik wil je niet aanraden te scheiden want dat wil je helemaal niet. Maar ik geef je wel te bedenken dat "hij kan niet behoorlijk voor de kinderen zorgen" geen reden is om niet te scheiden. Mijn man kon nog geen broodtrommeltje mee naar school geven (want dat was "mijn taak"), maar nu moet hij wel. Gaat prima. Met een beetje hulp van zijn nieuwe vriendin.
En waardering voor mijn inzet? Die geef ik me gewoon lekker zelf.
Ik hoefde niks meer te verwachten, werd niet meer teleurgesteld als hij zijn deel weer eens niet deed, niet meer afgebekt als ik hem aansprak.
Kortom, ik was geen energie meer kwijt aan andere dingen dan aan de taken zelf.
dinsdag 4 augustus 2020 om 11:04
Het gaat hem ook niet zozeer om nog een kind, het gaat erom dat hij haar op die manier voor de komende 15 jaar vastlegt zodat ze niet bij hem wegkan, en ze te druk is om ergens anders aan te denken.
dinsdag 4 augustus 2020 om 11:07
Dream on. Het gaat hier niet zozeer om doorkrijgen, en ze zien echt wel dat jij alles doet thuis, het gaat erom dat dit voor hen het voorbeeld is, Wat je thuis en in je jeugd leert dat dat gaan zij herhalen in hun leven, ze krijgen dus vrijwel zeker net zo'n relatie als hun moeder heeft.
dinsdag 4 augustus 2020 om 17:28
Er moet toch iets zijn dat hij wel kan en wel doet?
Als hij 's ochtend opstaat en naar beneden gaat om ontbijt te maken dan kan hij ontbijt maken voor iedereen neem ik aan?
Dat is gewoon heel helder, dagelijks terugkerende dingen zijn beter te onthouden... desnoods briefje op de broodtrommel met 'we hebben honger papa' totdat ook die niet meer nodig is.
Ik zou niet meer willen focussen op een 'eerlijke verdeling van de taken' als in, ik stofzuig deze week en jij volgende week. Nee hij stofzuigt altijd want dat kan hij prima en jij regelt een nieuwe (zak/filter) als dat nodig is. Desnoods zet je dat ding op zijn schoenen zodat hij hem ziet. Hij kookt elke weekdag volgens vaste menu's en recepten, jij bestelt de boodschappen ervoor en kookt alleen in het weekend als je zin hebt of je regelt bezorg eten. Trek het op die manier recht. Als de man elke dag zijn tanden kan poetsen kan hij andere dingen ook elke dag. De puntjes staan dan zo dicht bij elkaar dat zelfs een idioot nog de tekening ziet. Als hij er alsnog in slaagt zijn snor te drukken is het gewoon onwil.
Ik heb ook een man die heel goed is in bepaalde dingen en bepaalde dingen wat minder. Die doet dus elke dag wat hij wel kan maar dan extra. Als het nodig is dan zet ik een tandje bij, omdat ik daardoor de energie en het geduld ervoor heb. Dus ik krijg (bijna dagelijks) ontbijt op bed en daarmee starten we de dag goed. Dan vind ik het ook geen punt meer dat ik 9 van de 10 keer het bed opmaak.
Het idee hoeft toch niet te zijn we doen ieder precies evenveel van zus of zo, waar staat dat?
Maar je vult elkaar aan wanneer nodig.
Als hij 's ochtend opstaat en naar beneden gaat om ontbijt te maken dan kan hij ontbijt maken voor iedereen neem ik aan?
Dat is gewoon heel helder, dagelijks terugkerende dingen zijn beter te onthouden... desnoods briefje op de broodtrommel met 'we hebben honger papa' totdat ook die niet meer nodig is.
Ik zou niet meer willen focussen op een 'eerlijke verdeling van de taken' als in, ik stofzuig deze week en jij volgende week. Nee hij stofzuigt altijd want dat kan hij prima en jij regelt een nieuwe (zak/filter) als dat nodig is. Desnoods zet je dat ding op zijn schoenen zodat hij hem ziet. Hij kookt elke weekdag volgens vaste menu's en recepten, jij bestelt de boodschappen ervoor en kookt alleen in het weekend als je zin hebt of je regelt bezorg eten. Trek het op die manier recht. Als de man elke dag zijn tanden kan poetsen kan hij andere dingen ook elke dag. De puntjes staan dan zo dicht bij elkaar dat zelfs een idioot nog de tekening ziet. Als hij er alsnog in slaagt zijn snor te drukken is het gewoon onwil.
Ik heb ook een man die heel goed is in bepaalde dingen en bepaalde dingen wat minder. Die doet dus elke dag wat hij wel kan maar dan extra. Als het nodig is dan zet ik een tandje bij, omdat ik daardoor de energie en het geduld ervoor heb. Dus ik krijg (bijna dagelijks) ontbijt op bed en daarmee starten we de dag goed. Dan vind ik het ook geen punt meer dat ik 9 van de 10 keer het bed opmaak.
Het idee hoeft toch niet te zijn we doen ieder precies evenveel van zus of zo, waar staat dat?
Maar je vult elkaar aan wanneer nodig.
Lorem Ipsum
dinsdag 4 augustus 2020 om 18:22
Nee jaren te laat.Ladara schreef: ↑03-08-2020 16:59Goede vraag. Hoe lang loslaten is lang genoeg? Mijn man zorgt voor de tandarts. De kinderen waren tot voor kort vijf jaar niet geweest. Onlangs heb ik tóch de controle weer genomen, omdat een van de kinderen iets had aan het gebit en ik het niet meer verantwoord vond om zonder zorg rond te lopen. Ik had al enkele keren geopperd dat kind misschien eens moest, maar het was er na enkele maanden nog niet van gekomen. Dus toen heb ik het geregeld. Was dat te snel?
5 jaar niet naar de tandarts geweest??? En dat laat je gewoon gebeuren?
Dat is jou evengoed aan te rekenen hoor.
woensdag 5 augustus 2020 om 08:52
Judy_Hopps schreef: ↑04-08-2020 18:22Nee jaren te laat.
5 jaar niet naar de tandarts geweest??? En dat laat je gewoon gebeuren?
Dat is jou evengoed aan te rekenen hoor.
Ja, dat is het punt, denk ik. Dat is een van de dingen waarom ik zo boos ben. Als mijn man verzaakt, is het mij aan te rekenen dat ik het laat gebeuren. Zijn verantwoordelijkheid is uiteindelijk míjn verantwoordelijkheid. Het gevolg is dat ik continu bezig ben met evalueren of het nú al het punt is om in te grijpen. Als ik te vroeg ingrijp gun ik hem niet de gelegenheid zijn eigen fouten te maken en daarvan te leren, houd ik teveel controle, durf ik niet los te laten en is het natuurlijk logisch dat hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt, want dan weet hij dat ik het wel doe. Als ik te laat ingrijp, is dat míj aan te rekenen. Ik vind het heel vermoeiend om alles in de gaten te moeten houden en steeds die afweging te moeten maken; het kost me heel veel energie. En het feit dàt ik dat moet doen, dat ik als een soort overlord zijn takenpakket in de gaten moet houden en steeds moet bepalen of hij gewoon later is dan ik zou zijn (want het hoeft natuurlijk niet zoals ik het zou doen), of de gevolgen van zijn later zijn voor de kinderen nog acceptabel zijn (maar ze zijn niet van suiker, dus ik moet daar ook niet al te kritisch in zijn) en wanneer de gevolgen voor de kinderen níet meer acceptabel zijn (en wanneer is dat?), dat maakt me boos. Ik wil die rol niet.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:08
En dit is helaas een waarheid als een koe. En daar is TO net zo verantwoordelijk voor als de man van TO. Zij faciliteert nu en wil dat koste wat het kost blijven doen. Tenminste zo ervaar ik haar reacties.ekiM schreef: ↑04-08-2020 11:07Dream on. Het gaat hier niet zozeer om doorkrijgen, en ze zien echt wel dat jij alles doet thuis, het gaat erom dat dit voor hen het voorbeeld is, Wat je thuis en in je jeugd leert dat dat gaan zij herhalen in hun leven, ze krijgen dus vrijwel zeker net zo'n relatie als hun moeder heeft.
En ook ik ben in mijn vorige relatie tot het uiterste gegaan, maar op een bepaald moment was het klaar. De bevrijding die ik voelde, alsof er een huis van mijn schouders viel. Niet meer hoeven te proberen, het was klaar. Is het daarna makkelijker geworden? Nee, maar uiteindelijk wel. Maar wat een opluchting en beter voor alle partijen, ja ook ons kind.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:14
Jij bent veel te veel bezig met je man, zoveel, dat je daardoor het belang van je kinderen schaadt namelijk 5 jaar geen tandarts, dit is basiszorg die je man maar ook jijzelf je kinderen hebt ontzegt. Dus ja, het is zeker ook jou aan te rekenen. De strijd tussen de ouders is niet in belang van de kinderen. Deze strijd gaat niet stoppen door het onderdrukken van jouw onlustgevoelens over jullie relatie, ik kan het je beloven, dit wordt alleen maar erger. En het is jezelf voor de gek houden als je denkt dat de oplossing voor deze problemen ligt in het nog meer wegcijferen van jezelf. Dat levert alleen nog maar meer frustratie op en dat zal zeker weten zijn weerslag hebben op jullie kinderen.Ladara schreef: ↑05-08-2020 08:52Ja, dat is het punt, denk ik. Dat is een van de dingen waarom ik zo boos ben. Als mijn man verzaakt, is het mij aan te rekenen dat ik het laat gebeuren. Zijn verantwoordelijkheid is uiteindelijk míjn verantwoordelijkheid. Het gevolg is dat ik continu bezig ben met evalueren of het nú al het punt is om in te grijpen. Als ik te vroeg ingrijp gun ik hem niet de gelegenheid zijn eigen fouten te maken en daarvan te leren, houd ik teveel controle, durf ik niet los te laten en is het natuurlijk logisch dat hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt, want dan weet hij dat ik het wel doe. Als ik te laat ingrijp, is dat míj aan te rekenen. Ik vind het heel vermoeiend om alles in de gaten te moeten houden en steeds die afweging te moeten maken; het kost me heel veel energie. En het feit dàt ik dat moet doen, dat ik als een soort overlord zijn takenpakket in de gaten moet houden en steeds moet bepalen of hij gewoon later is dan ik zou zijn (want het hoeft natuurlijk niet zoals ik het zou doen), of de gevolgen van zijn later zijn voor de kinderen nog acceptabel zijn (maar ze zijn niet van suiker, dus ik moet daar ook niet al te kritisch in zijn) en wanneer de gevolgen voor de kinderen níet meer acceptabel zijn (en wanneer is dat?), dat maakt me boos. Ik wil die rol niet.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:19
Ik snap jouw dilemma en het is natuurlijk ook lullig dat je sowieso de zwarte piet toegeworpen gaat krijgen. Of je nu wel iets doet of niet.Ladara schreef: ↑05-08-2020 08:52Ja, dat is het punt, denk ik. Dat is een van de dingen waarom ik zo boos ben. Als mijn man verzaakt, is het mij aan te rekenen dat ik het laat gebeuren. Zijn verantwoordelijkheid is uiteindelijk míjn verantwoordelijkheid. Het gevolg is dat ik continu bezig ben met evalueren of het nú al het punt is om in te grijpen. Als ik te vroeg ingrijp gun ik hem niet de gelegenheid zijn eigen fouten te maken en daarvan te leren, houd ik teveel controle, durf ik niet los te laten en is het natuurlijk logisch dat hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt, want dan weet hij dat ik het wel doe. Als ik te laat ingrijp, is dat míj aan te rekenen. Ik vind het heel vermoeiend om alles in de gaten te moeten houden en steeds die afweging te moeten maken; het kost me heel veel energie. En het feit dàt ik dat moet doen, dat ik als een soort overlord zijn takenpakket in de gaten moet houden en steeds moet bepalen of hij gewoon later is dan ik zou zijn (want het hoeft natuurlijk niet zoals ik het zou doen), of de gevolgen van zijn later zijn voor de kinderen nog acceptabel zijn (maar ze zijn niet van suiker, dus ik moet daar ook niet al te kritisch in zijn) en wanneer de gevolgen voor de kinderen níet meer acceptabel zijn (en wanneer is dat?), dat maakt me boos. Ik wil die rol niet.
Het ergste is dat jij en de kinderen er last van hebben, dat je man er last van heeft, vind ik minder een ding. Want hij is zelf de sleutel op de oplossing.
Je zegt dat overal functioneert behalve thuis en dat hij is gaan afschuiven nadat de jongste kwam? Misschien werd thuis toch te onoverzichtelijk voor hem? Niet dat dát een excuus is, dat kan hij ook gewoon aangeven.
Je hebt nu gewoon een derde kind in huis.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:21
Whateffa schreef: ↑05-08-2020 09:14Jij bent veel te veel bezig met je man, zoveel, dat je daardoor het belang van je kinderen schaadt namelijk 5 jaar geen tandarts, dit is basiszorg die je man maar ook jijzelf je kinderen hebt ontzegt. Dus ja, het is zeker ook jou aan te rekenen. De strijd tussen de ouders is niet in belang van de kinderen. Deze strijd gaat niet stoppen door het onderdrukken van jouw onlustgevoelens over jullie relatie, ik kan het je beloven, dit wordt alleen maar erger. En het is jezelf voor de gek houden als je denkt dat de oplossing voor deze problemen ligt in het nog meer wegcijferen van jezelf. Dat levert alleen nog maar meer frustratie op en dat zal zeker weten zijn weerslag hebben op jullie kinderen.
Zie je de tegenstrijdigheid in de berichten hier? Ik moet hem zijn verantwoordelijkheid laten nemen, en ik moet hem zijn eigen fouten laten maken. Maar àls hij die dan maakt, is het míj aan te rekenen, omdat dat betekent dat ik de strijd tussen ons hebben laten voorgaan. Hoe had ik dit dan goed kunnen doen?
woensdag 5 augustus 2020 om 09:21
Maar je hebt niet zoveel te willen in dezen omdat je nu eenmaal kinderen op de wereld hebt gezet. Als je man zou komen te overlijden, zou je ook al die zorgtaken helemaal in je eentje moeten dragen.Ladara schreef: ↑05-08-2020 08:52Ja, dat is het punt, denk ik. Dat is een van de dingen waarom ik zo boos ben. Als mijn man verzaakt, is het mij aan te rekenen dat ik het laat gebeuren. Zijn verantwoordelijkheid is uiteindelijk míjn verantwoordelijkheid. Het gevolg is dat ik continu bezig ben met evalueren of het nú al het punt is om in te grijpen. Als ik te vroeg ingrijp gun ik hem niet de gelegenheid zijn eigen fouten te maken en daarvan te leren, houd ik teveel controle, durf ik niet los te laten en is het natuurlijk logisch dat hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt, want dan weet hij dat ik het wel doe. Als ik te laat ingrijp, is dat míj aan te rekenen. Ik vind het heel vermoeiend om alles in de gaten te moeten houden en steeds die afweging te moeten maken; het kost me heel veel energie. En het feit dàt ik dat moet doen, dat ik als een soort overlord zijn takenpakket in de gaten moet houden en steeds moet bepalen of hij gewoon later is dan ik zou zijn (want het hoeft natuurlijk niet zoals ik het zou doen), of de gevolgen van zijn later zijn voor de kinderen nog acceptabel zijn (maar ze zijn niet van suiker, dus ik moet daar ook niet al te kritisch in zijn) en wanneer de gevolgen voor de kinderen níet meer acceptabel zijn (en wanneer is dat?), dat maakt me boos. Ik wil die rol niet.
Ik snap je frustraties want hij klinkt als een enorme lapzwans. Maar je moet ook stoppen met jezelf een slachtoffer van de situatie te voelen.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:21
Jullie kinderen hebben recht op zorg, op het moment dat ze dat nodig hebben. Het is natuurlijk te gek voor woorden dat jij gaat wikken en wegen of het tijd is om in te grijpen. Nogmaals jullie strijd belemmert deze zorg. Jij hebt gekozen voor deze kinderen, dat maakt jou verantwoordelijk ook als je man het laat afweten (hoe onrechtvaardig ook). Heb je wel door hoe tegenstrijdig het is dat je dit doet vanuit het belang van je kinderen? Het feit dat ze dus 5 jaar geen tandarts zorg hebben gehad, terwijl jij je daar bewust van was (!), moet toch een bel laten rinkelen! Sorry hoor, ik vind je man een lul, maar ik vind jouw gedrag als ouder zijnde ook zeer zeker discutabel.Ladara schreef: ↑05-08-2020 08:52Ja, dat is het punt, denk ik. Dat is een van de dingen waarom ik zo boos ben. Als mijn man verzaakt, is het mij aan te rekenen dat ik het laat gebeuren. Zijn verantwoordelijkheid is uiteindelijk míjn verantwoordelijkheid. Het gevolg is dat ik continu bezig ben met evalueren of het nú al het punt is om in te grijpen. Als ik te vroeg ingrijp gun ik hem niet de gelegenheid zijn eigen fouten te maken en daarvan te leren, houd ik teveel controle, durf ik niet los te laten en is het natuurlijk logisch dat hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt, want dan weet hij dat ik het wel doe. Als ik te laat ingrijp, is dat míj aan te rekenen. Ik vind het heel vermoeiend om alles in de gaten te moeten houden en steeds die afweging te moeten maken; het kost me heel veel energie. En het feit dàt ik dat moet doen, dat ik als een soort overlord zijn takenpakket in de gaten moet houden en steeds moet bepalen of hij gewoon later is dan ik zou zijn (want het hoeft natuurlijk niet zoals ik het zou doen), of de gevolgen van zijn later zijn voor de kinderen nog acceptabel zijn (maar ze zijn niet van suiker, dus ik moet daar ook niet al te kritisch in zijn) en wanneer de gevolgen voor de kinderen níet meer acceptabel zijn (en wanneer is dat?), dat maakt me boos. Ik wil die rol niet.
