Relaties
alle pijlers
Boosheid en acceptatie
maandag 3 augustus 2020 om 09:31
Niet zo lang geleden maakten man, kleuter, schoolkind en ik een fietstocht in het buitengebied. Het weer was nog heerlijk en we hoopten ruim voor de regen die de buienradar onderweg opeens voorspelde ergens binnen te zijn. Dat haalden we niet. We hadden regenjassen, dus de eerste druppels waren niet zo erg, maar de bui werd steeds erger. En ergens midden op het fietspad besloot man om zijn fiets op slot te zetten en te schuilen onder de bomen aan de overkant van de naastgelegen asfaltweg. Hij riep over de asfaltweg heen dat het daar droger was en dat ik ook moest komen.
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
Ik stond daar nog. Op de smalle groenstrook tussen fietspad en asfaltweg. Van de ene kant kwamen twee pelotons wielrenners en over de asfaltweg reden auto's 60. Ik probeerde de fietsen van kleuter en schoolkind overeind te houden zodat ze niet zouden omvallen in het pad van de wielrenners. Ik probeerde kleuter in zijn kraag te houden zodat hij niet per ongeluk de weg op zou stappen. Ik probeerde mijn eigen fiets handig neer te zetten zodat ik meer armen zou hebben en het regende zo hard. En mijn man bleef roepen dat ik moest komen omdat het daar droog was.
Terwijl ik dit schrijf zit ik te huilen. Niet hierom natuurlijk, dit was gewoon even pech. Maar deze situatie lijkt zo op hoe het al jaren gaat. Voor we trouwden zouden we het samen doen, maar in de praktijk doe ik het grotendeels alleen. Ik werk 32 uur, ik zorg voor de kinderen, het huishouden, ik regel alles. En mijn man zet, als het regent, onderweg zijn fiets op slot en rent naar de overkant. Terwijl ik al jaren in de stromende regen op die groenstrook sta te balanceren met twee kinderen, drie fietsen en langsrazend verkeer.
Natuurlijk hebben we gepraat. Eindeloos gepraat, al jaren gepraat. Ik heb hem gesmeekt om meer te doen, zodat er minder op mijn bord ligt, want ik ben zo ontzettend moe. Moe tot op het bot. Taakverdelingen gemaakt, dingen gewoon niet meer gedaan, relatietherapie. Ik dacht altijd dat het makkelijker zou zijn als hij ook een deel zou doen in huis, dat dat het probleem was. Maar toen ik met een alleenstaande moeder sprak realiseerde ik me dat dat het probleem helemaal niet is. Want het werk dat je met een gezin moet doen, voelt pas als werk als iemand het níet doet die het ook zou moeten doen. Ik vind dat oneerlijk en dat maakt me boos. Dat is het probleem. Het booszijn kost me energie. Niet het werk zelf.
Ik wil niet meer moe zijn. Ik wil ook niet meer boos zijn. Maar ik krijg het niet opgelost. Hoe laat ik het los? Ik wil niet meer boos zijn, ik merk dat het mijn gevoel voor mijn man aan het beïnvloeden is, en dat wil ik helemaal niet. Ik wil gewoon van hem houden zonder steeds zo boos te zijn. En ik zou heel graag niet meer zo moe zijn. Maar hoe doe ik dat? Hoe laat ik het los?
woensdag 5 augustus 2020 om 09:26
Wat jij wilt, een man die zijn verantwoordelijkheid neemt als ouder en partner, is een illusie. Dit heeft hij ruimschoots bewezen. Jij wilt hardnekkig vasthouden aan dit plaatje, de werkelijkheid is voor jou blijkbaar niet te accepteren. Zou je dat wel doen dan popt aan de horizon een scheiding op. En dat wil je niet, want slecht voor de kinderen. Dit laatste zal vast zo zijn, maar heb je wel eens overwogen dat in deze relatie blijven (als ik zie wat voor effect dit heeft op jou als moeder en op je gezondheid) nog slechter kan zijn voor je kinderen? Het rigoreus van de hand wijzen van een mogelijke scheiding vind ik veelzeggend. Ik zeg niet dat je moet scheiden maar het compleet uitsluiten als optie is gezien het effect van het gedrag van je man op jou en dus ook op je kinderen nogal vreemd.Ladara schreef: ↑05-08-2020 09:21Zie je de tegenstrijdigheid in de berichten hier? Ik moet hem zijn verantwoordelijkheid laten nemen, en ik moet hem zijn eigen fouten laten maken. Maar àls hij die dan maakt, is het míj aan te rekenen, omdat dat betekent dat ik de strijd tussen ons hebben laten voorgaan. Hoe had ik dit dan goed kunnen doen?
woensdag 5 augustus 2020 om 09:26
woensdag 5 augustus 2020 om 09:27
Ik zie het niet per se als een desastreus voorbeeld voor de kinderen, of dat je 'vernederend en gekleineerd wordt. Het zou op deze manier kunnen zolang het je lukt om jezelf te blijven. Maar dat gaat nogal moeilijk als jij steeds overal eindverantwoordelijk voor bent. En dan ook nog boos en gefrustreerd en overwerkt raakt.
En dat raakt (denk ik) iedereen in jouw situatie uiteindelijk.
Je man heeft zichzelf veilig in een kindrol geplaatst. Waardoor hij met alles mee kan doen maar als het mis gaat alleen maar ohhh en ahhh hoeft te roepen. Hij heeft geen zin heeft om zich schuldig te voelen als het misgaat, na te denken over de consequenties en de vaderrol te pakken. Dat is ook zwaarder.
Dan komt je kind huilend thuis omdat hij geen gymtas mee had, en dan heb je én een verdrietig kind, én je voelt je schuldig, en als je pech hebt voelt het ook nog als een soort falen in je goede ouderschap. Dan is alleen en oh wat errug (wil je iets lekkers?) een stuk fijner. Hoef je lekker niks te doen en je voelt je gewoon lief en steunend.
En dat raakt (denk ik) iedereen in jouw situatie uiteindelijk.
Je man heeft zichzelf veilig in een kindrol geplaatst. Waardoor hij met alles mee kan doen maar als het mis gaat alleen maar ohhh en ahhh hoeft te roepen. Hij heeft geen zin heeft om zich schuldig te voelen als het misgaat, na te denken over de consequenties en de vaderrol te pakken. Dat is ook zwaarder.
Dan komt je kind huilend thuis omdat hij geen gymtas mee had, en dan heb je én een verdrietig kind, én je voelt je schuldig, en als je pech hebt voelt het ook nog als een soort falen in je goede ouderschap. Dan is alleen en oh wat errug (wil je iets lekkers?) een stuk fijner. Hoef je lekker niks te doen en je voelt je gewoon lief en steunend.
lolapaloeza wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:30
0.10% gewijzigd
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 5 augustus 2020 om 09:28
Ik geloof dat ik in de OP juist schrijf dat ik zoek naar acceptatie. Ik vond de jaren '50 post een goede optie, hoewel die collectief werd afgefakkeld. Maar blijkbaar is dat toch de beste keus
woensdag 5 augustus 2020 om 09:28
Toen wij gingen samenwonen in een voor ons beiden nieuwe woonplaats besloten we om samen een nieuwe tandarts te zoeken. Mijn vriend nam die taak op zich, heeft her en der wat info opgevraagd, en de plaatselijke tandarts bleek niet geschikt. Daarna is het blijven liggen, tot ik na anderhalf jaar tegen hem zei 'hoe is het eigenlijk met de zoektocht naar een tandarts'? En toen heeft hij een afspraak gemaakt voor ons beiden. Het was en is nog steeds zijn verantwoordelijkheid, ik heb die verantwoordelijkheid niet naar mij toe getrokken. Maar het ging ook om mijn tanden, dus ik heb hem helpen herinneren, en zie, het werd geregeld.
Jouw vent vindt blijkbaar zijn eigen tanden niet belangrijk. En jij die van jou wel. Hoeveel moeite is het om een afspraak voor het hele gezin in te plannen ipv voor jezelf alleen?
Jouw vent vindt blijkbaar zijn eigen tanden niet belangrijk. En jij die van jou wel. Hoeveel moeite is het om een afspraak voor het hele gezin in te plannen ipv voor jezelf alleen?
woensdag 5 augustus 2020 om 09:38
Het enige dat ik kan bedenken wat betreft acceptatie, is 0 verwachtingen hebben en ervan uitgaan dat jij alles te regelen en op te lossen hebt voortaan.
Ik vraag me wel sterk af of echte 'acceptatie' in een dergelijke situatie wel mogelijk is. Passief agressief gedrag/met moeite onderdrukte irritatie lijkt me waarschijnlijker en dat lijkt me voor zowel jou als de kinderen weer ongezond; zoveel onderhuidse spanning in huis.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:42
De meesten zullen vinden dat je man of moet veranderen of je moet weggaan. 'Want je bent meer waard'.
Maar jij wil dit huwelijk met je man en kinderen, en dat snap ik heel goed.
Dan kost het een stuk minder energie als je accepteert dat dit het is. Verwachtingen kunnen omlaag en je kijkt vooral naar wat hij wél doet. (schrijf het op en benoem het, werkt echt)
Weggaan kan tenslotte altijd nog.
Mijn advies zou wel zijn;
Zorg alleen dat je niet verandert in iemand die je niet wil zijn, en zorg dat je ook ergens in de week tijd maakt om even de boel de boel te laten en lekker te hangen/spelen met je kinderen zodat je met hen ook een warme band behoudt en niet alleen maar de zorgende moeder-juf bent.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 5 augustus 2020 om 09:55
Waarom ? Omdat dat de weg van de minste weerstand is ?
Laat me je even uit de droom helpen. Voor vandaag en morgen is dat misschien idd zo. Maar als je alle moeilijkheden voor de komende tien jaar bij elkaar opstapelt als je zo doorgaat, dan is nu harde actie ondernemen heel wat minder ingrijpend dan die tien jaar worstelen met jezelf als je zo maar door blijft sudderen.
anoniem_354163 wijzigde dit bericht op 05-08-2020 09:57
2.88% gewijzigd
woensdag 5 augustus 2020 om 09:55
We hebben overigens inmiddels een goed gesprek gehad. We gaan iedere zondag een weekverdeling maken en we bespreken dan ook de derde shift. Man neemt iedere zondag het initiatief, zodat ik daar in ieder geval niet aan hoef te denken. Hij gaat ook proberen meer betrokken te zijn bij het gezin. Dat vind ik fijn, maar ik ga tegelijkertijd mijn verwachtingen sterk naar beneden schroeven.
Ik weet niet of ik zonder boosheid het grootste deel van de zorg op me kan nemen. Het doel van dit topic is vooral om te kijken welke mogelijkheden er zijn om boosheid los te laten. Therapie zou nog kunnen, daar ga ik eens over nadenken. Ik vind het wel prettig om hier te ontdekken wat de oorzaak van mijn boosheid is en misschien helpt dat ook wel bij het loslaten en accepteren.
Ik weet niet of ik zonder boosheid het grootste deel van de zorg op me kan nemen. Het doel van dit topic is vooral om te kijken welke mogelijkheden er zijn om boosheid los te laten. Therapie zou nog kunnen, daar ga ik eens over nadenken. Ik vind het wel prettig om hier te ontdekken wat de oorzaak van mijn boosheid is en misschien helpt dat ook wel bij het loslaten en accepteren.
woensdag 5 augustus 2020 om 09:59
Ik denk dat boosheid op zich niet een verkeerde emotie is. Kan me ook goed voorstellen dat je razend bent. Opgekropte boosheid daarentegen, dat kan een soort veenbrand worden.
Als je goed leert ruzie maken, kan jouw boosheid eruit en dan wordt je man misschien ook duidelijk gemaakt hoe hoog het jou zit. Dan is je boosheid de energie die je nodig hebt om veranderingen te bewerkstelligen - handig, want iets veranderen kost energie en jij hebt je batterij er dan mooi mee opgeladen.
Als je goed leert ruzie maken, kan jouw boosheid eruit en dan wordt je man misschien ook duidelijk gemaakt hoe hoog het jou zit. Dan is je boosheid de energie die je nodig hebt om veranderingen te bewerkstelligen - handig, want iets veranderen kost energie en jij hebt je batterij er dan mooi mee opgeladen.
Wat eten we vanavond?
woensdag 5 augustus 2020 om 10:06
Misschien is het niet duidelijk geworden in mijn posts, maar mijn man weet na de afgelopen jaren heus hoe hoog het mij zit. Ik ben niet subtiel, vriendelijk of voorkomend in onze ruzies geweest. We hebben niet-constructief ruzie gemaakt en we hebben constructief relatietherapie-gesprekken gevoerd, de boodschap is via beide wegen inmiddels luid en duidelijk aangekomen.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:08
Nee, mijn maximum van boosheid is niet zo genuanceerd.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:11
Maar als hij weet hoe moeilijk jij het ermee hebt zijn er toch maar twee opties?Ladara schreef: ↑05-08-2020 10:06Misschien is het niet duidelijk geworden in mijn posts, maar mijn man weet na de afgelopen jaren heus hoe hoog het mij zit. Ik ben niet subtiel, vriendelijk of voorkomend in onze ruzies geweest. We hebben niet-constructief ruzie gemaakt en we hebben constructief relatietherapie-gesprekken gevoerd, de boodschap is via beide wegen inmiddels luid en duidelijk aangekomen.
Of hij is niet bij machte om zich te beteren. Mogelijk omdat hij geen flauw idee heeft hoe hij dat concreet moet aanpakken.
Of hij houdt niet genoeg van je/is te egoïstisch om zich te beteren.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:17
Daveotion schreef: ↑05-08-2020 10:11Maar als hij weet hoe moeilijk jij het ermee hebt zijn er toch maar twee opties?
Of hij is niet bij machte om zich te beteren. Mogelijk omdat hij geen flauw idee heeft hoe hij dat concreet moet aanpakken.
Of hij houdt niet genoeg van je/is te egoïstisch om zich te beteren.
Ja, er zijn maar twee opties. Ik denk dat het een combinatie is. Hij kan namelijk wel betrokken zijn; na een ruzie gaat het altijd een korte tijd beter. Tot er weer iets langskomt dat zijn aandacht opslokt, doorgaans werk, en dan vergeet hij dat hij kinderen heeft die zorg nodig hebben. Het is alsof er in zijn hoofd maar ruimte is voor één ding tegelijk. Deels is dat, denk ik, onvermogen. Hij weet niet zo goed hoe hij zijn aandacht permanent over meerdere zaken moet verdelen. Maar deels is het ook gemakzucht, denk ik. Want hij heeft mij, als een soort vangnet. Hij vindt overigens zelf dat dat laatste niet het geval is, dus hij zal het niet bewust zo afwegen, maar ik denk dat het meespeelt in het gemak waarmee hij zich aan de zorg onttrekt.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:18
woensdag 5 augustus 2020 om 10:32
Daarnaast heb ik mezelf zo'n bubbelbad van intex kado gedaan met bubbels en jets en een zoutsysteem. Daar ga ik laat op de avond in, lavendelgeurtje erin, drankje erbij. In een nieuwe mooie bikini. Reserveer een deel van je tijd, geld en liefde voor jezelf. En als het nodig is moet hij maar wat meer betalen aan vaste lasten, dat lijkt me wel fair.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:39
Volgens mij steek jij veel te veel energie in iets wat bijna niet te veranderen valt.Ladara schreef: ↑05-08-2020 10:17Ja, er zijn maar twee opties. Ik denk dat het een combinatie is. Hij kan namelijk wel betrokken zijn; na een ruzie gaat het altijd een korte tijd beter. Tot er weer iets langskomt dat zijn aandacht opslokt, doorgaans werk, en dan vergeet hij dat hij kinderen heeft die zorg nodig hebben. Het is alsof er in zijn hoofd maar ruimte is voor één ding tegelijk. Deels is dat, denk ik, onvermogen. Hij weet niet zo goed hoe hij zijn aandacht permanent over meerdere zaken moet verdelen. Maar deels is het ook gemakzucht, denk ik. Want hij heeft mij, als een soort vangnet. Hij vindt overigens zelf dat dat laatste niet het geval is, dus hij zal het niet bewust zo afwegen, maar ik denk dat het meespeelt in het gemak waarmee hij zich aan de zorg onttrekt.
En daarom ben jij zo moe en gefrustreerd.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:48
Rachmaninoff schreef: ↑05-08-2020 10:37Hij kan zijn deel van de verantwoordelijkheid niet dragen, je hebt alles al geprobeerd. Misschien iets verzinnen wat hij wel kan. Extra geld inbrengen bijvoorbeeld. Jij moet zijn helft doen, prima. Dan moet hij jouw helft maar betalen.
Geld is geen punt van ruzie. Ik verdien goed, mijn man verdient goed, we delen alle kosten en houden meer dan ruim over. Ik heb geen wensen die geld kosten, ik heb alleen wensen die aandacht en zorg kosten. En tijd misschien, om te luieren met de kinderen. Ik vond dat eigenlijk wel een heel goede tip, om meer tijd te nemen om niet te zorgen, om het gewoon even leuk te hebben, met hun, maar ook voor mezelf. Ik ga in ieder geval kijken hoe ik dat zou kunnen inrichten. En wat ik dan zou willen doen.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:09
Ik vond het ontbijt op bed en het bed opmaken wel een inkijkje in andermans leven. Dat doen we niet en het huishouden is op dat gebied ook geen punt van ruzie. De schoonmaakster doet het meest, behalve de was, die doe ik. Bedden dagelijks opmaken, strijken, ontbijt op bed, dat soort dingen zie ik, denk ik, als een soort luxe die je kan doen als er tijd over is. Ik heb geen tijd over, dus die dingen doe ik niet.
Mijn man smeert 's ochtends de helft van de keren brood voor de kinderen en hij zorgt de helft van de keren dat ze op school komen. Misschien dat het 60-40 is, maar dat is redelijk eerlijk verdeeld. Hij kookt soms en doet ook boodschappen, ook zo'n 60-40, denk ik. Ik moet wel bedenken wat. Hij bezemt de woonkamer. Hij ruimt de woonkamer soms op. Hij ruimt de vaatwasser de helft van de keren in en uit. Hij legt de helft van de keren de kinderen op bed. Hij heeft twee keer kleren gekocht met een van de kinderen.
woensdag 5 augustus 2020 om 11:09
Dat heb ik gelezen. Maar zoals ik al aangaf denk ik niet dat deze jaren-50 constructie gaat werken. Staat te ver van je af, dus gaat alleen maar meer frustratie opleveren. Maw het is naar mijn mening geen oplossing voor je probleem.
