Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
woensdag 6 mei 2009 om 14:03
Waarvoor ik nou bij het UWV moest komen? 'Ik wilde je even zien.' Huh?
Even alles doorgenomen (niks van kinderen gehoord? nog steeds geen contact met familie? klachten hetzelfde? ja, eigenlijk nooit weggeweest, de stress etc?) en 20 min. later of zo stond ik weer buiten.
Ik blijf in de wao en mag weer contact opnemen met de coach om te praten over werk (maar nu nog niet! zei hij). Nou ja, dat contact is nooit echt gestopt, zeg maar
Bij de kassa later, van een supermarkt, iets grappigs meemgemaakt. Cassiere, klant vóór me en ik bleken alledrie dezelfde voornaam te hebben!!
Even alles doorgenomen (niks van kinderen gehoord? nog steeds geen contact met familie? klachten hetzelfde? ja, eigenlijk nooit weggeweest, de stress etc?) en 20 min. later of zo stond ik weer buiten.
Ik blijf in de wao en mag weer contact opnemen met de coach om te praten over werk (maar nu nog niet! zei hij). Nou ja, dat contact is nooit echt gestopt, zeg maar
Bij de kassa later, van een supermarkt, iets grappigs meemgemaakt. Cassiere, klant vóór me en ik bleken alledrie dezelfde voornaam te hebben!!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 6 mei 2009 om 16:29
Da's idd grappig EV.
Oppaskindje is vandaag superlief, lekker veel geknuffeld. En vriendin kwam aan met hele lekkere chocola in minibonbonnetjes zodat ik wel lekker snoep maar wel maar een klein beetje.
UWV was duidelijk een routinebezoek. Is er wat veranderd? Nee? Ok, dan houden we het zo. Vind het wel goed dat hij de rem erop zet wb werk. En je coach, hoeveel gesprekken mag je daar nog mee hebben. Ik weet dat je een hoop aan die man gehad hebt...
Oppaskindje is vandaag superlief, lekker veel geknuffeld. En vriendin kwam aan met hele lekkere chocola in minibonbonnetjes zodat ik wel lekker snoep maar wel maar een klein beetje.
UWV was duidelijk een routinebezoek. Is er wat veranderd? Nee? Ok, dan houden we het zo. Vind het wel goed dat hij de rem erop zet wb werk. En je coach, hoeveel gesprekken mag je daar nog mee hebben. Ik weet dat je een hoop aan die man gehad hebt...
woensdag 6 mei 2009 om 17:52
Oh heerlijk zeg Hanke, dat knuffelen met zo'n kindje. Dat is bij mij echt al heel, heel lang geleden. Maar de hond hier leent zich er ook goed voor, die golden lobbes. Kun je ook stevig vastpakken zonder dat hij omvalt, zeg maar.
En dan nog zoete verleidingen erbij...
Tja, als ik zo kijk, vonden de Arbodeskundige, de Arbo-arts en nu ook deze UWV-arts allemaal dat ik nog niet aan het werk moest. Dat ik eerst maar eens goed moet herstellen, therapie afmaken (..kan dat?) en dan pas aan werk moet gaan denken.
Maar ja, hier is miep ongeduldig, die zich gauw nutteloos voelt, die stiekem toch al steeds aan het rondkijken en nadenken en voelen is wat ze zou willen. Geen idee hoeveel gesprekken ik met de coach mag hebben, heeft hij niets van gezegd. Hij zei nonchalant 'dat ze de rekeningen t.z.t. wel zouden zien'.
Van de coach had ik trouwens buiten dit alles om nog twee of drie gesprekken tegoed, gewoon omdat hij mij zo inspirerend vond en ik alles zo goed oppakte. Grijns.
En dan nog zoete verleidingen erbij...
Tja, als ik zo kijk, vonden de Arbodeskundige, de Arbo-arts en nu ook deze UWV-arts allemaal dat ik nog niet aan het werk moest. Dat ik eerst maar eens goed moet herstellen, therapie afmaken (..kan dat?) en dan pas aan werk moet gaan denken.
Maar ja, hier is miep ongeduldig, die zich gauw nutteloos voelt, die stiekem toch al steeds aan het rondkijken en nadenken en voelen is wat ze zou willen. Geen idee hoeveel gesprekken ik met de coach mag hebben, heeft hij niets van gezegd. Hij zei nonchalant 'dat ze de rekeningen t.z.t. wel zouden zien'.
Van de coach had ik trouwens buiten dit alles om nog twee of drie gesprekken tegoed, gewoon omdat hij mij zo inspirerend vond en ik alles zo goed oppakte. Grijns.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 6 mei 2009 om 19:34
Tsja dat is toch erg he EV...dat iedereen ziet dat je je tijd moet nemen en mag nemen, dat je daar zelf het meest moeite mee hebt en je dan ook nog nutteloos voelt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Wat jij niet zou willen dat mij geschiedt, gun dat ook jezelf niet
Maar ja, theorie en praktijk...lastig.
Wel heel erg fijn dat je je niet hoefde te verdedigen bij het UWV, dat iemand anders besloten heeft dat je je tijd moet/mag nemen en ontzettend fijn dat je je coach hebt en houdt.
Ik vind je best wel goed klinken zo. Wat rustiger en wat opgewekter. Fijn!
Wat jij niet zou willen dat mij geschiedt, gun dat ook jezelf niet
Maar ja, theorie en praktijk...lastig.
Wel heel erg fijn dat je je niet hoefde te verdedigen bij het UWV, dat iemand anders besloten heeft dat je je tijd moet/mag nemen en ontzettend fijn dat je je coach hebt en houdt.
Ik vind je best wel goed klinken zo. Wat rustiger en wat opgewekter. Fijn!
woensdag 6 mei 2009 om 19:37
He Saartje, het is soms gewoon 3 stappen voorwaarts 8 stappen terug. En dat dat niet fijn voelt als je er midden in zit is ook niet zo vreemd. Dat dat zo is en dat dat oke is zie je pas weer als je een tusseneilandje hebt bereikt en even in de boom kan klimmen en van het uitzicht kan genieten.
Dus neem het maar gewoon aan van een wildvreemde, nou ja vreemd...wild dan toch, het hoort er bij, je bent niet gek, je bent op weg en iedere stap is er een.
Dus neem het maar gewoon aan van een wildvreemde, nou ja vreemd...wild dan toch, het hoort er bij, je bent niet gek, je bent op weg en iedere stap is er een.
woensdag 6 mei 2009 om 19:40
Ja, dat is heul, heul erg, Philomein
Want oh, wat heb ik er moeite mee om 'nutteloos' te zijn. Ik moet toch mijn bestaansrecht verdienen? Of zoiets. Dacht ik toch altijd!
Zo'n gemakkelijk leventje hier thuis, niet eens kinderen om voor te zorgen, en een man die altijd kookt, dat kan toch niet?
Dan kan ik niet meer leven met mijn schuldgevoel.
(Ik lach er wel een beetje mee, en schrijf het uitvergroot, maar toch.)
Want oh, wat heb ik er moeite mee om 'nutteloos' te zijn. Ik moet toch mijn bestaansrecht verdienen? Of zoiets. Dacht ik toch altijd!
Zo'n gemakkelijk leventje hier thuis, niet eens kinderen om voor te zorgen, en een man die altijd kookt, dat kan toch niet?
Dan kan ik niet meer leven met mijn schuldgevoel.
(Ik lach er wel een beetje mee, en schrijf het uitvergroot, maar toch.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 6 mei 2009 om 19:40
Oh Hanke: ik ben ook superdol op kindjes (en op chocolade). Als ik op school moeders met baby's zie dan ruk ik ze haast uit hun draagdoeken, bakfietsen of ander hip vervoersmiddel. Men denkt dan ook vaak dat ik niets liever wil dan nog een baby maar dat is helemaal niet zo. Ik ben al te lang aan het moederen, ik wacht op het omaschap.
woensdag 6 mei 2009 om 19:48
oh sorry hoor het lijken wel de Philomein monologen zo onder hand...maarrrrrrrrrr
Het heeft bij mij een tijd geduurd voor ik gewoon uit durfde te komen voor mijn ware luie aard. Nou ben ik waarschijnlijk helemaal niet zo lui, want daar heb ik geen tijd voor, statistisch gezien, maar zo voelt het wel.
Nu ben ik dus hardop lui en proud of it.
Het heeft bij mij een tijd geduurd voor ik gewoon uit durfde te komen voor mijn ware luie aard. Nou ben ik waarschijnlijk helemaal niet zo lui, want daar heb ik geen tijd voor, statistisch gezien, maar zo voelt het wel.
Nu ben ik dus hardop lui en proud of it.
woensdag 6 mei 2009 om 19:53
Bestaansrecht kun en hoef je niet te verdienen. Dat heb je gewoon.
Maar ik heb een beetje hetzelfde EV, ik merk dat op korte termijn veel uren studeren en stage lopen teveel is. Dus loop ik nu wat verloren rond. Vergeleken met vorig jaar ben ik echt een heel eind, zeker in het zelfstandig met mijn emoties omgaan. Maar... ook ik voel me ongedurig en schuldig. Af en toe vraag ik me af of ik aan een betaalde baan moet beginnen. Gewoon 40 uur werken in de week en niet zeiken. Helaas werkt het niet zo bij mij. Ook al wil ik dat soms heel hard negeren en ga ik dan keihard onderuit. Door het contact met al die ukkies ben ook nog om de haverklap ziek. Moet nodig weer eens naar de sauna voor de weerstand zeg maar
En ik heb niet eens een hond of een man, als ik thuiskom ben ik echt helemaal alleen. Als ik heel eerlijk ben valt dat me best wel zwaar.
Waar gaat mijn leven naar toe, waar doe ik het voor? Heb kind noch kraai, geen betaald werk, welke kant moet ik uit met werk/ studie, ik heb geen idee- ok wel een idee maar of dat gaat lukken weet ik niet en dat vind ik eng.... standaard loser zeg maar.
Dan heb ik ook nog van dat vermijdende gedrag, ben ik van nature niet erg carrieregericht en moet ik ook nog rekening houden met die *@#gezondheid van me.
Sorry, ik ben even frustie.
Maar ik heb een beetje hetzelfde EV, ik merk dat op korte termijn veel uren studeren en stage lopen teveel is. Dus loop ik nu wat verloren rond. Vergeleken met vorig jaar ben ik echt een heel eind, zeker in het zelfstandig met mijn emoties omgaan. Maar... ook ik voel me ongedurig en schuldig. Af en toe vraag ik me af of ik aan een betaalde baan moet beginnen. Gewoon 40 uur werken in de week en niet zeiken. Helaas werkt het niet zo bij mij. Ook al wil ik dat soms heel hard negeren en ga ik dan keihard onderuit. Door het contact met al die ukkies ben ook nog om de haverklap ziek. Moet nodig weer eens naar de sauna voor de weerstand zeg maar
En ik heb niet eens een hond of een man, als ik thuiskom ben ik echt helemaal alleen. Als ik heel eerlijk ben valt dat me best wel zwaar.
Waar gaat mijn leven naar toe, waar doe ik het voor? Heb kind noch kraai, geen betaald werk, welke kant moet ik uit met werk/ studie, ik heb geen idee- ok wel een idee maar of dat gaat lukken weet ik niet en dat vind ik eng.... standaard loser zeg maar.
Dan heb ik ook nog van dat vermijdende gedrag, ben ik van nature niet erg carrieregericht en moet ik ook nog rekening houden met die *@#gezondheid van me.
Sorry, ik ben even frustie.
woensdag 6 mei 2009 om 20:01
woensdag 6 mei 2009 om 20:05
Hanke, dat is voor mij ook de vraag: waar doe ik het voor? Een man is echt niet levensvervullend of zo, hoor. En kinderen ook niet, als ik heel eerlijk ben. Op een gegeven moment hebben die ook hun eigen leven (oké, bij mij wat eerder dan normaal), en ben je toch weer terug bij jezelf.
Hiermee bedoel ik dan: jezelf zonder iets of iemand waar je je nog achter kunt verstoppen. Dat voel ik heel duidelijk. Dat is ook waar ik mee bezig ben. Ik heb eerder in het topic Ontembare vrouw hier wat over geschreven. Wat wil ik echt in mijn leven? Wat heb ik nodig? Wat kan ik aan?
Bestaansrecht heb je inderdaad, gewoon omdat je hier bent. Alleen voel ik het niet altijd en lijkt het nog steeds alsof ik dat moet verdienen, maar dat is echt iets van vroeger. Mag weg, dus.
Hiermee bedoel ik dan: jezelf zonder iets of iemand waar je je nog achter kunt verstoppen. Dat voel ik heel duidelijk. Dat is ook waar ik mee bezig ben. Ik heb eerder in het topic Ontembare vrouw hier wat over geschreven. Wat wil ik echt in mijn leven? Wat heb ik nodig? Wat kan ik aan?
Bestaansrecht heb je inderdaad, gewoon omdat je hier bent. Alleen voel ik het niet altijd en lijkt het nog steeds alsof ik dat moet verdienen, maar dat is echt iets van vroeger. Mag weg, dus.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 6 mei 2009 om 20:18
Ster, ik vind dat ik moet kunnen werken om evt. de keus te kunnen maken waar jij op doelt. Vaak word je ook alleen maar toegelaten als je gezond bent en kan werken. Nou, dat kan ik op dit moment op mijn buik schrijven. De eenvoud en het constante ritme (dat soms haast gehospitaliseerd overkomt) zijn dingen waar ik mijn vraagtekens bij heb of dat wat voor me is. Waar ik ben wezen kijken zijn daar wel mouwen aan te passen omdat je ook parttime mee kan doen. Maar ik laat het eerst bezinken.
Zelfs God kan mij niet van mij redden. Het leven dat in mijn handen ligt, daarvan heb ik de vrijheid om mee te doen wat ik wil. Ergens ben ik bang dat ik het mijne verdoe en verspil.
Ergens anders in mij weet ik dat ik doe en deel wat mij het meest eigen is, wat ik belangrijk vind. Wat dat betreft is mijn leven niet verpest of vergeefs. Het is alleen zo weinig tastbaar.
Soms verveel ik me ook gewoon. Heb jij dat ook EV?
Zelfs God kan mij niet van mij redden. Het leven dat in mijn handen ligt, daarvan heb ik de vrijheid om mee te doen wat ik wil. Ergens ben ik bang dat ik het mijne verdoe en verspil.
Ergens anders in mij weet ik dat ik doe en deel wat mij het meest eigen is, wat ik belangrijk vind. Wat dat betreft is mijn leven niet verpest of vergeefs. Het is alleen zo weinig tastbaar.
Soms verveel ik me ook gewoon. Heb jij dat ook EV?
woensdag 6 mei 2009 om 20:42
Nou, ik in ieder geval wel Hanke.
Dat ik me afvraag of ik me nou ellendig voel, en daarom niets wil, of dat ik me verveel en daarom alles stom lijkt.
Meestal kom ik er redelijk snel achter als ik gewoon toch Iets ga doen.
Ook het gevoel dat je je bestaansrecht moet verdienen is echt heel herkenbaar. Maar weet ook dat dat een oude boodschap is. Toevallig laatste half jaar in therapie erg bezig geweest met 'er mogen zijn' en 'ruimte in mogen nemen'.
Maar ben momenteel even te chaotisch om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen waar iemand wat aan kan hebben.
dag moppies, tot snel!
Dat ik me afvraag of ik me nou ellendig voel, en daarom niets wil, of dat ik me verveel en daarom alles stom lijkt.
Meestal kom ik er redelijk snel achter als ik gewoon toch Iets ga doen.
Ook het gevoel dat je je bestaansrecht moet verdienen is echt heel herkenbaar. Maar weet ook dat dat een oude boodschap is. Toevallig laatste half jaar in therapie erg bezig geweest met 'er mogen zijn' en 'ruimte in mogen nemen'.
Maar ben momenteel even te chaotisch om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen waar iemand wat aan kan hebben.
dag moppies, tot snel!
woensdag 6 mei 2009 om 22:20
He lieve Wurm! Leuk dat je sowieso even langs kwam!
EV, je hebt inderdaad gelijk. Een man en vrienden, kinderen, of je ze nou hebt of niet, je moet in eerste plaats voor jezelf leven en gelukkig kunnen zijn.
Lange weg he..
Hanke,
Ik denk dat God ook helemaal niet wil om jou van jezelf te redden. Alles aan jou klopt, is perfect gemaakt naar God's beeld. Als je het moeilijk vindt, vraag Hem om je te leiden. Zodat je van Hem leert welke weg je in kunt gaan, wat uiteindelijk het best bij je past.
Misschien heeft Hij wel iets voor je in gedachten waar je helemaal geen constant ritme voor nodig hebt. Wie zal het zeggen.
Iry.....
Gaat ie...?
O en voordat iemand anders het opmerkt, nee ik heb geen zin om over mezelf te praten.. Vind het moeilijk. En vind het voor nu gewoon alleen maar fijn om met anderen bezig te zijn. En dat is geen vlucht, maar een keuze.
EV, je hebt inderdaad gelijk. Een man en vrienden, kinderen, of je ze nou hebt of niet, je moet in eerste plaats voor jezelf leven en gelukkig kunnen zijn.
Lange weg he..
Hanke,
Ik denk dat God ook helemaal niet wil om jou van jezelf te redden. Alles aan jou klopt, is perfect gemaakt naar God's beeld. Als je het moeilijk vindt, vraag Hem om je te leiden. Zodat je van Hem leert welke weg je in kunt gaan, wat uiteindelijk het best bij je past.
Misschien heeft Hij wel iets voor je in gedachten waar je helemaal geen constant ritme voor nodig hebt. Wie zal het zeggen.
Iry.....
Gaat ie...?
O en voordat iemand anders het opmerkt, nee ik heb geen zin om over mezelf te praten.. Vind het moeilijk. En vind het voor nu gewoon alleen maar fijn om met anderen bezig te zijn. En dat is geen vlucht, maar een keuze.
woensdag 6 mei 2009 om 22:43
He lieverds.
Wat een geploeter lees ik met jullie gedachtes.
ik weet niet of ik er iets wijs op kan zeggen.
Zelf voel ik wel dat ik bestaansrecht heb,en dat komt eerijk gezegd toch echt wel door mijn onwijs lieve omgeving.
Mijn lieve vriend,mijn liefste kinderen,mijn ouders,mijn broer/schoonzus en mijn onwijs lieve vrienden....door hun weet ik dat ik bestaansrecht heb en dat ik kennelijk een fijn persoon ben,immers wordt mijn gezelschap altijd gewaardeert en zijn ze erg betrokken en steunend.
Bovendien,mijn kinderen zijn mijn bestaan...zij zijn echt mijn doel.
Alleen....ik weet nog niet zo goed hoe ik dat recht wil invullen.
ik voel het wel,maar weet mijn god niet wat ik ermee wil.
Gewoon....wat IK wil,leuk vind en wat ik kan.
Ik moet nog erg leren te zoeken wat binnen mijn beperkingen past.
En dàt kan ik nog niet..alles moet groots zijn,belangrijk geweldig, goed etc....en ik leg de lat dan torenhoog.
Dan komt de angst en de frustratie,er kunnen geen hoge latten gelegd worden met mijn beperkingen.....en vervolgens begin ik dan maar nergens aan.
Want ja,alles onder de lat is waardeloos.
De laatste tijd begin ik wat recalcitranter te worden....ik sta namelijk mijn hele leven al langs de zijlijn van het leven,van ieders leven.
En ik wil ook eens een keer een paar stapje op het pad lopen.
Maar....ik weet gewoon niet wat ik met dat bestaan van mij wil.
Verder gaat het op het moment vreselijk slecht met mij.
Klinkt heel dramatisch.
En is ook een te lange post en te persoonlijk als ik dat zou gaan schrijven.
Kort samengevat,het is flinke storm in mijn hoofd,met gedachtes,angsten,herinneringen,horrorbeelden en zeer nare stemmen die mij weinig met rust laten.
Lichamelijk ben ik oververmoeid
En mijn gewicht drukt een enorme last op mijn gemoedstoestand.
Ik voel mij diep ongelukkig daaronder (understatement).
Ik wil die last kwijt.
Hmm.....blijk ik ineens een enorme egopost geschreven te hebben.
Was niet mijn bedoeling.
Lieverds ik lees jullie allemaal hoor!!
Dikke knuffel voor iedereen.
Wat een geploeter lees ik met jullie gedachtes.
ik weet niet of ik er iets wijs op kan zeggen.
Zelf voel ik wel dat ik bestaansrecht heb,en dat komt eerijk gezegd toch echt wel door mijn onwijs lieve omgeving.
Mijn lieve vriend,mijn liefste kinderen,mijn ouders,mijn broer/schoonzus en mijn onwijs lieve vrienden....door hun weet ik dat ik bestaansrecht heb en dat ik kennelijk een fijn persoon ben,immers wordt mijn gezelschap altijd gewaardeert en zijn ze erg betrokken en steunend.
Bovendien,mijn kinderen zijn mijn bestaan...zij zijn echt mijn doel.
Alleen....ik weet nog niet zo goed hoe ik dat recht wil invullen.
ik voel het wel,maar weet mijn god niet wat ik ermee wil.
Gewoon....wat IK wil,leuk vind en wat ik kan.
Ik moet nog erg leren te zoeken wat binnen mijn beperkingen past.
En dàt kan ik nog niet..alles moet groots zijn,belangrijk geweldig, goed etc....en ik leg de lat dan torenhoog.
Dan komt de angst en de frustratie,er kunnen geen hoge latten gelegd worden met mijn beperkingen.....en vervolgens begin ik dan maar nergens aan.
Want ja,alles onder de lat is waardeloos.
De laatste tijd begin ik wat recalcitranter te worden....ik sta namelijk mijn hele leven al langs de zijlijn van het leven,van ieders leven.
En ik wil ook eens een keer een paar stapje op het pad lopen.
Maar....ik weet gewoon niet wat ik met dat bestaan van mij wil.
Verder gaat het op het moment vreselijk slecht met mij.
Klinkt heel dramatisch.
En is ook een te lange post en te persoonlijk als ik dat zou gaan schrijven.
Kort samengevat,het is flinke storm in mijn hoofd,met gedachtes,angsten,herinneringen,horrorbeelden en zeer nare stemmen die mij weinig met rust laten.
Lichamelijk ben ik oververmoeid
En mijn gewicht drukt een enorme last op mijn gemoedstoestand.
Ik voel mij diep ongelukkig daaronder (understatement).
Ik wil die last kwijt.
Hmm.....blijk ik ineens een enorme egopost geschreven te hebben.
Was niet mijn bedoeling.
Lieverds ik lees jullie allemaal hoor!!
Dikke knuffel voor iedereen.
woensdag 6 mei 2009 om 23:02
Egoposts bestaan hier niet lieve Iry.
Fijn juist dat je zo eerlijk bent.
Schrijf maar eens een lange post hier, of als het te persoonlijk is mail het dan.
Wat een geploeter lieverd, dat doet me echt verdriet.
Ik zou graag iets voor je willen doen als ik dat kan, dat weet je.
Dikke knuffel en ik spreek je straks misschien nog wel even, geef maar een gil.
Fijn juist dat je zo eerlijk bent.
Schrijf maar eens een lange post hier, of als het te persoonlijk is mail het dan.
Wat een geploeter lieverd, dat doet me echt verdriet.
Ik zou graag iets voor je willen doen als ik dat kan, dat weet je.
Dikke knuffel en ik spreek je straks misschien nog wel even, geef maar een gil.
