Relaties
alle pijlers
Nummer zoveel met twijfels...
donderdag 7 mei 2009 om 14:32
Toch maar even een eigen topic geopend want ik wil niet te veel inbreken op andermans topics...
Vriend en ik zijn nu een jaar of 6 (ik 27, hij 33) samen en ook ik zit nu met twijfels. Nadat er iets vervelends was gebeurd waarmee ik voor mijn gevoel niet goed terecht kon bij mijn vriend ben ik meer gaan voelen voor iemand anders die datzelfde had meegemaakt. Het is niet netjes, i know, maar heb toen een tijdje ook iets met die ander gehad. Vriend kwam erachter en was not amused natuurlijk. Veel gepraat, hij heeft het me vergeven en we probeerde verder te gaan. Toch bleven die gevoelens voor die ander ook aanwezig en nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen....
Ik heb zelf heel erg het idee dat vriend en ik alletwee erg veranderd zijn, maar alletwee een andere kant op. hij was altijd al iemand die graag z'n toekomst uitstippelt, controle wil hebben, wat extra geld op de bank voor als er iets kapot gaat enz. Ik was zelf altijd iemand van 'ik zie wel', 'kom ik er vandaag niet dan kom ik er morgen wel' en 'extra geld??? wat is dat?'.
Tot een tijd geleden konden we elkaar hier aardig in opheffen, hij werd wat losser door mij, en ik werd wat 'verstandiger' door hem. Het lijkt nu echter alsof we alletwee toch weer wat meer terug gaan naar hoe we waren en dat dat botst. Daar komt nog eens bij dat ik door datgene wat er gebeurt is ook steeds meer iets heb van, ik zie wel, wie weet of ik er volgend jaar nog ben.
Nu een break wel heel erg dichtbij komt merk ik dat ik ontzettend bang ben. Bang dat ik hem ga missen, ik hou namelijk wel echt nog van hem. Maar ook bang voor hoe het verder zal gaan, ook wij hebben een koophuis, de afgelopen paar jaar heeft hij me gesteund waar hij kon wat betreft mijn studie, ook financieel. Bang dat ik de verkeerde keuze maak.
Niet weten waar ik verder terecht kan, en hoe moet dat met onze katten?? angst voor dus zowel mijn gevoelens voor hem, alsook andere meer 'zakelijke' consequenties.
Als ik bij hem blijf vraagt hij, en terecht, van mij dat ik er voor de volle 100 procent voor ga. Hij eist ook van mij dat ik stop met mijn werk, waar ik ontzettend moeite mee heb. Ik werk daar al meer dan 10 jaar en heb er ontzettend veel meegemaakt...
Wat ook niet handig is, is dat ik niet zeker ben of die gevoelens die ik voor die ander heb net zo goed voor ieder ander konden zijn, of echt voor hem. Hij woonde ook samen en heeft een kindje, en heeft ook net zijn relatie verbroken.
Ik weet ook echt niet meer wat ik moet doen, voel me ook echt soms een gigantisch k*twijf tegenover m'n vriend dat ik hem dit aandoe... Aan de andere kant vraag ik me ook af of het weer net als vroeger kan worden.
Gisteren heeft hij mij gevraagd een keuze te maken, weg gaan en nooit meer terug komen of samen proberen er uit te komen. Ik kon dat echt nog niet, en heb dus (miss wel onder het mom van geen keuze is ook een keuze) gezegd dat ik het nog een keer wil proberen.
Tjee, wat een verhaal is het geworden zeg, zal nu dan ook maar stoppen met schrijven. Het lucht wel enorm op het even kwijt te zijn...
Hopelijk kan ook ik hier wat steun vinden..
Vriend en ik zijn nu een jaar of 6 (ik 27, hij 33) samen en ook ik zit nu met twijfels. Nadat er iets vervelends was gebeurd waarmee ik voor mijn gevoel niet goed terecht kon bij mijn vriend ben ik meer gaan voelen voor iemand anders die datzelfde had meegemaakt. Het is niet netjes, i know, maar heb toen een tijdje ook iets met die ander gehad. Vriend kwam erachter en was not amused natuurlijk. Veel gepraat, hij heeft het me vergeven en we probeerde verder te gaan. Toch bleven die gevoelens voor die ander ook aanwezig en nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen....
Ik heb zelf heel erg het idee dat vriend en ik alletwee erg veranderd zijn, maar alletwee een andere kant op. hij was altijd al iemand die graag z'n toekomst uitstippelt, controle wil hebben, wat extra geld op de bank voor als er iets kapot gaat enz. Ik was zelf altijd iemand van 'ik zie wel', 'kom ik er vandaag niet dan kom ik er morgen wel' en 'extra geld??? wat is dat?'.
Tot een tijd geleden konden we elkaar hier aardig in opheffen, hij werd wat losser door mij, en ik werd wat 'verstandiger' door hem. Het lijkt nu echter alsof we alletwee toch weer wat meer terug gaan naar hoe we waren en dat dat botst. Daar komt nog eens bij dat ik door datgene wat er gebeurt is ook steeds meer iets heb van, ik zie wel, wie weet of ik er volgend jaar nog ben.
Nu een break wel heel erg dichtbij komt merk ik dat ik ontzettend bang ben. Bang dat ik hem ga missen, ik hou namelijk wel echt nog van hem. Maar ook bang voor hoe het verder zal gaan, ook wij hebben een koophuis, de afgelopen paar jaar heeft hij me gesteund waar hij kon wat betreft mijn studie, ook financieel. Bang dat ik de verkeerde keuze maak.
Niet weten waar ik verder terecht kan, en hoe moet dat met onze katten?? angst voor dus zowel mijn gevoelens voor hem, alsook andere meer 'zakelijke' consequenties.
Als ik bij hem blijf vraagt hij, en terecht, van mij dat ik er voor de volle 100 procent voor ga. Hij eist ook van mij dat ik stop met mijn werk, waar ik ontzettend moeite mee heb. Ik werk daar al meer dan 10 jaar en heb er ontzettend veel meegemaakt...
Wat ook niet handig is, is dat ik niet zeker ben of die gevoelens die ik voor die ander heb net zo goed voor ieder ander konden zijn, of echt voor hem. Hij woonde ook samen en heeft een kindje, en heeft ook net zijn relatie verbroken.
Ik weet ook echt niet meer wat ik moet doen, voel me ook echt soms een gigantisch k*twijf tegenover m'n vriend dat ik hem dit aandoe... Aan de andere kant vraag ik me ook af of het weer net als vroeger kan worden.
Gisteren heeft hij mij gevraagd een keuze te maken, weg gaan en nooit meer terug komen of samen proberen er uit te komen. Ik kon dat echt nog niet, en heb dus (miss wel onder het mom van geen keuze is ook een keuze) gezegd dat ik het nog een keer wil proberen.
Tjee, wat een verhaal is het geworden zeg, zal nu dan ook maar stoppen met schrijven. Het lucht wel enorm op het even kwijt te zijn...
Hopelijk kan ook ik hier wat steun vinden..
donderdag 7 mei 2009 om 14:35
Voor het gemak nog even: dit is een reactie van ... (ff naam goed nakijken..) uit een ander topic
Steun kun je hier zeker vinden. Wat mij opviel aan jouw verhaal:
- Er was tijdens een nare periode in je leven geen emotionele steun van zijn kant. Klopt dit?
- Jullie hebben een andere visie van hoe je in het leven wilt staan. Zie je dit in de toekomst veranderen?
- Hij "eist" van jou dat je stopt met werken? De reden waarom is niet eens relevant. Wil je je verbinden met iemand die dingen van jou"eist"?
- Hij heeft je financieel gesteund. in hoeverre voel jij je 'verplicht' om daarom bij hem te blijven?
Als hij niet bestond, hoe zou jouw ideale leven eruit zien? Zou je met wat je nu weet en voelt nog steeds voor hem kiezen?
Liefde hoeft niet altijd te resulteren in samenwonen en de eeuwigheid met elkaar door te brengen. Ik hou nog steeds van een aantal exen. Daar had ik vroeger problemen mee omdat ik het standaard plaatje niet wilde loslaten: ex betekent niet meer houden van. Maar dat is natuurlijk onzin. Als je van iemand houdt dan is dat gevoel voldoende. Je hoeft er niet meteen allerlei acties aan te verbinden.
Steun kun je hier zeker vinden. Wat mij opviel aan jouw verhaal:
- Er was tijdens een nare periode in je leven geen emotionele steun van zijn kant. Klopt dit?
- Jullie hebben een andere visie van hoe je in het leven wilt staan. Zie je dit in de toekomst veranderen?
- Hij "eist" van jou dat je stopt met werken? De reden waarom is niet eens relevant. Wil je je verbinden met iemand die dingen van jou"eist"?
- Hij heeft je financieel gesteund. in hoeverre voel jij je 'verplicht' om daarom bij hem te blijven?
Als hij niet bestond, hoe zou jouw ideale leven eruit zien? Zou je met wat je nu weet en voelt nog steeds voor hem kiezen?
Liefde hoeft niet altijd te resulteren in samenwonen en de eeuwigheid met elkaar door te brengen. Ik hou nog steeds van een aantal exen. Daar had ik vroeger problemen mee omdat ik het standaard plaatje niet wilde loslaten: ex betekent niet meer houden van. Maar dat is natuurlijk onzin. Als je van iemand houdt dan is dat gevoel voldoende. Je hoeft er niet meteen allerlei acties aan te verbinden.
donderdag 7 mei 2009 om 14:36
Mij valt eigenlijk in het hele verhaal maar 1 ding op
Hij EIST dat je stopt met werken?
A vind ik niet dat een partner iets mag eisen en B ben ik dan wel nieuwsgierig naar wat voor werk je doet als dat blijkbaar voor hem zo belangrijk is
Oja, valt me nog iets op,je bent vooral bang om alles op te geven
Nou is angst een bijzonder slechte raadgever
Ik denk dat je jezelf de vraag moet stellen
Zie ik mezelf de rest van mijn leven gelukkig met deze meneer
Als het antwoord daarop nee is dan weet je volgens mij wat je moet doen.
Succes!
Hij EIST dat je stopt met werken?
A vind ik niet dat een partner iets mag eisen en B ben ik dan wel nieuwsgierig naar wat voor werk je doet als dat blijkbaar voor hem zo belangrijk is
Oja, valt me nog iets op,je bent vooral bang om alles op te geven
Nou is angst een bijzonder slechte raadgever
Ik denk dat je jezelf de vraag moet stellen
Zie ik mezelf de rest van mijn leven gelukkig met deze meneer
Als het antwoord daarop nee is dan weet je volgens mij wat je moet doen.
Succes!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
donderdag 7 mei 2009 om 14:36
dat was van Sensy12, following weer mijn reactie
Bedankt voor je heldere reactie! Apart toch hoe anderen altijd de kern in een paar zinnen duidelijk kunnen maken
Met het risico dat mijn verhaal miss wel wat herkenbaarder wordt voor anderen (je weet maar nooit natuurlijk wie er hier nog meer zit...)
- Ja klopt. Er was collega van mij heel plotseling overleden die, hoewel ik er de deur niet plat liep, me wel erg dierbaar was. Ik had sowieso (gelukkig maar) nog nooit meegemaakt dat iemand van zo dichtbij overleed en dat heeft me erg aangegrepen. Vriend heeft later ook sorry gezegd dat hij er toen niet voor me was.
- Zie ik onze visie veranderen? Dat weet ik niet... Ik ben meer iemand die met een biertje zit te barhangen of aan de auto sleutelt, hij is iemand die liever golft met de netwerk club met een glas prosecco... En hoewel hij wel probeert interesse te tonen in bijv. mijn auto ga ik eerlijk gezegd nog liever dood dan dat ik moet golven.
En, als het lekker weer is dan denk ik 'f*ck de was en de stofzuiger, ik ga lekker het terras op, ook al heb ik geen geld, dan eet ik morgen wel een boterham minder'. Hij zou liever eerst alles weggewerkt hebben en als er geen geld is, nou dan kun je ook net zo goed gaan strijken (bij wijze van dan).
- Hij eist dat inderdaad, omdat ik die ander ken van m'n werk, dus misschien dat het daardoor al wel wat begrijpelijker is van zijn kant uit. Alleen, dat werk en die collega's zijn in de loop der jaren steeds meer een deel van mijn leven geworden. En ook door dat overlijden voel ik sterke banden met mijn werk.
Tja, wil ik samenleven met iemand die dingen van me eist? Het is wel zo dat dit het enige is wat hij verder eist, en hoewel ik het me ergens wel voor kan stellen weet ik niet zo goed wat ik er van moet vinden...
- Met die financiele steun bedoelde ik eigenlijk ook wel een beetje alles wat we hebben opgebouwd samen. Het is niet zo dat ik me verplicht voel om daarom te blijven denk ik, wel maakt dat dat ik me extra schuldig voel. Hoewel hij het natuurlijk wel uit vrije wil heeft gedaan.
En die andere vragen, daar weet ik geen antwoord op en dat is wat het ook zo moeilijk maak. Tuurlijk denk ik nu dat mijn ideale leven er anders uit zou zien, maar dat komt natuurlijk ook o.a. door (mijn gevoelens voor) die andere persoon.
Bedankt voor je heldere reactie! Apart toch hoe anderen altijd de kern in een paar zinnen duidelijk kunnen maken
Met het risico dat mijn verhaal miss wel wat herkenbaarder wordt voor anderen (je weet maar nooit natuurlijk wie er hier nog meer zit...)
- Ja klopt. Er was collega van mij heel plotseling overleden die, hoewel ik er de deur niet plat liep, me wel erg dierbaar was. Ik had sowieso (gelukkig maar) nog nooit meegemaakt dat iemand van zo dichtbij overleed en dat heeft me erg aangegrepen. Vriend heeft later ook sorry gezegd dat hij er toen niet voor me was.
- Zie ik onze visie veranderen? Dat weet ik niet... Ik ben meer iemand die met een biertje zit te barhangen of aan de auto sleutelt, hij is iemand die liever golft met de netwerk club met een glas prosecco... En hoewel hij wel probeert interesse te tonen in bijv. mijn auto ga ik eerlijk gezegd nog liever dood dan dat ik moet golven.
En, als het lekker weer is dan denk ik 'f*ck de was en de stofzuiger, ik ga lekker het terras op, ook al heb ik geen geld, dan eet ik morgen wel een boterham minder'. Hij zou liever eerst alles weggewerkt hebben en als er geen geld is, nou dan kun je ook net zo goed gaan strijken (bij wijze van dan).
- Hij eist dat inderdaad, omdat ik die ander ken van m'n werk, dus misschien dat het daardoor al wel wat begrijpelijker is van zijn kant uit. Alleen, dat werk en die collega's zijn in de loop der jaren steeds meer een deel van mijn leven geworden. En ook door dat overlijden voel ik sterke banden met mijn werk.
Tja, wil ik samenleven met iemand die dingen van me eist? Het is wel zo dat dit het enige is wat hij verder eist, en hoewel ik het me ergens wel voor kan stellen weet ik niet zo goed wat ik er van moet vinden...
- Met die financiele steun bedoelde ik eigenlijk ook wel een beetje alles wat we hebben opgebouwd samen. Het is niet zo dat ik me verplicht voel om daarom te blijven denk ik, wel maakt dat dat ik me extra schuldig voel. Hoewel hij het natuurlijk wel uit vrije wil heeft gedaan.
En die andere vragen, daar weet ik geen antwoord op en dat is wat het ook zo moeilijk maak. Tuurlijk denk ik nu dat mijn ideale leven er anders uit zou zien, maar dat komt natuurlijk ook o.a. door (mijn gevoelens voor) die andere persoon.
donderdag 7 mei 2009 om 14:39
Al is het nu wat veel geworden, toch kan ik het zo hopelijk wat overzichtelijker houden
Ik wil het vooral van me af schrijven en er graag met anderen over praten... Zijn er anderen die dit hebben meegemaakt/meemaken (volgens mij wel dus) en hoe gaan zij hier mee om??
Al schrijvende en pratende hoop ik wat beter na te kunnen denken en wat verder in de juiste richting te komen...
Ik wil het vooral van me af schrijven en er graag met anderen over praten... Zijn er anderen die dit hebben meegemaakt/meemaken (volgens mij wel dus) en hoe gaan zij hier mee om??
Al schrijvende en pratende hoop ik wat beter na te kunnen denken en wat verder in de juiste richting te komen...
donderdag 7 mei 2009 om 14:45
donderdag 7 mei 2009 om 14:46
@ summerdance, dat was een snelle reactie!!
Als het goed is kun je uit bovenstaande lezen waarom hij dat eist, ben op zich wel benieuwd hoe je het nu ziet dan??
En idd die vraag ben ik mezelf nu aan het stellen, maar jammer genoeg is de vraag zelf sneller gesteld dan het antwoord bedacht, dus daar ben ik nu mee bezig...
Het beste zou natuurlijk een volmondig JA zijn, maar dat kan ik nog niet geven... Aan de andere kant, een volmondig NEE ook niet...
Noem me een watje en/of schijterd maar voor m'n gevoel ben ik nog niet klaar om weg te gaan, en ik wil wel van mezelf kunnen zeggen dat mocht het niet lukken, ik er wel alles aan heb gedaan. Is dat vreemd?
Als het goed is kun je uit bovenstaande lezen waarom hij dat eist, ben op zich wel benieuwd hoe je het nu ziet dan??
En idd die vraag ben ik mezelf nu aan het stellen, maar jammer genoeg is de vraag zelf sneller gesteld dan het antwoord bedacht, dus daar ben ik nu mee bezig...
Het beste zou natuurlijk een volmondig JA zijn, maar dat kan ik nog niet geven... Aan de andere kant, een volmondig NEE ook niet...
Noem me een watje en/of schijterd maar voor m'n gevoel ben ik nog niet klaar om weg te gaan, en ik wil wel van mezelf kunnen zeggen dat mocht het niet lukken, ik er wel alles aan heb gedaan. Is dat vreemd?
donderdag 7 mei 2009 om 15:17
Ik heb dit ook meegemaakt. Was 26/27, mijn toenmalige partner 33/34. Ik stond aan het begin van een nieuw leven, nieuwe baan etc. Hij wilde een huis kopen, kinderen etc. Ik was daar nog lang niet klaar voor. Toen werd mijn moeder ernstig ziek en heeft hij me laten staan. Ik had werkelijk helemaal niks aan hem en daardoor was er iets onherstelbaars geknapt bij mij. Ik ben toen verliefd op iemand anders geworden en wist dat of het met die ander nu wel of niet iets zou worden, ik toch weg zou gaan. Het weggaan werd wel gemakkelijker omdat ik verliefd was. Daardoor wist ik wat ik miste in mijn relatie. Maar goed, zo hoeft het bij jou natuurlijk niet te lopen. Het heeft mij overigens een jaar gekost om de knoop definitief door te hakken, we hadden zeven jaar een relatie en woonden samen. Dat geef je ook niet zomaar op.
Iig sterkte.
Iig sterkte.
donderdag 7 mei 2009 om 15:33
@ Marahbloem, tnx, dat klinkt idd wel echt bijna hetzelfde!
Toen je ex je heeft laten staan, hebben jullie het daar ten tijde van de relatie nog over gehad?
Mijn vriend heeft bij mij wel aangegeven dat hij stom was dat hij niet zag wat het met mij deed en dat hem dat heel erg speet, maar toch blijf ik er wel een beetje mee zitten...
en als het eens ter sprake komt zegt ie 'ja maar ik heb toch al gezegd dat het me spijt en ik kan er niets meer aan doen, als ik het terug kon draaien zou ik het anders doen'.
Goed dat je de knoop hebt door kunnen hakken! In dat jaar van twijfels, mag ik vragen hoe je toen met die ander bent omgegaan, of gebeurde dat ook pas later?
Toen je ex je heeft laten staan, hebben jullie het daar ten tijde van de relatie nog over gehad?
Mijn vriend heeft bij mij wel aangegeven dat hij stom was dat hij niet zag wat het met mij deed en dat hem dat heel erg speet, maar toch blijf ik er wel een beetje mee zitten...
en als het eens ter sprake komt zegt ie 'ja maar ik heb toch al gezegd dat het me spijt en ik kan er niets meer aan doen, als ik het terug kon draaien zou ik het anders doen'.
Goed dat je de knoop hebt door kunnen hakken! In dat jaar van twijfels, mag ik vragen hoe je toen met die ander bent omgegaan, of gebeurde dat ook pas later?
vrijdag 8 mei 2009 om 10:29
Afgelopen zondag had ik dus gezegd dat ik onze relatie graag nog een kans wilde geven. Ik heb toen ook gezegd dat ik wel dacht dat we er hard aan zouden moeten werken, naar mijn idee is dat praten praten praten.
Maar hij lijkt echt niet te willen praten, volgens hem is het belangrijk dat we nu ook veel leuke dingen doen, en ook over leuke dingen praten. Hij vind dat ik te negatief denk en praat, terwijl ik er zo juist achter probeer te komen waar het mis is gegaan en hoe we daar uit kunnen komen...
Ook blijf ik een beetje zitten met het weg 'moeten' van mijn werk. A. wil ik helemaal niet weg, en B. als ik dat toch zou doen omdat ik wil vechten voor mijn relatie ben ik best bang dat dit toch wel tussen ons in zal blijven staan op de een of andere manier, bijv. dat ik het hem kwalijk ga nemen of zo...
Ik weet ook nog niet zo goed of het redelijk is van hem dat hij dat dus eist... Kan het wel begrijpen vanwege die collega, maar toch...
Maar hij lijkt echt niet te willen praten, volgens hem is het belangrijk dat we nu ook veel leuke dingen doen, en ook over leuke dingen praten. Hij vind dat ik te negatief denk en praat, terwijl ik er zo juist achter probeer te komen waar het mis is gegaan en hoe we daar uit kunnen komen...
Ook blijf ik een beetje zitten met het weg 'moeten' van mijn werk. A. wil ik helemaal niet weg, en B. als ik dat toch zou doen omdat ik wil vechten voor mijn relatie ben ik best bang dat dit toch wel tussen ons in zal blijven staan op de een of andere manier, bijv. dat ik het hem kwalijk ga nemen of zo...
Ik weet ook nog niet zo goed of het redelijk is van hem dat hij dat dus eist... Kan het wel begrijpen vanwege die collega, maar toch...
vrijdag 8 mei 2009 om 10:53
quote:19juni schreef op 08 mei 2009 @ 10:29:
Afgelopen zondag had ik dus gezegd dat ik onze relatie graag nog een kans wilde geven. Ik heb toen ook gezegd dat ik wel dacht dat we er hard aan zouden moeten werken, naar mijn idee is dat praten praten praten.
Maar hij lijkt echt niet te willen praten, volgens hem is het belangrijk dat we nu ook veel leuke dingen doen, en ook over leuke dingen praten. Hij vind dat ik te negatief denk en praat, terwijl ik er zo juist achter probeer te komen waar het mis is gegaan en hoe we daar uit kunnen komen...
Ook blijf ik een beetje zitten met het weg 'moeten' van mijn werk. A. wil ik helemaal niet weg, en B. als ik dat toch zou doen omdat ik wil vechten voor mijn relatie ben ik best bang dat dit toch wel tussen ons in zal blijven staan op de een of andere manier, bijv. dat ik het hem kwalijk ga nemen of zo...
Ik weet ook nog niet zo goed of het redelijk is van hem dat hij dat dus eist... Kan het wel begrijpen vanwege die collega, maar toch...Jouw vriend heeft natuurlijk gelijk. Als je de kwaliteit van je relatie wilt verbeteren dan heeft het geen zin voortdurend oude koeien uit de sloot te halen en zul je moeten focussen op positieve zaken. Daarnaast lijkt het me logisch dat jij stopt samen te werken met degene met wie je een affaire hebt gehad. Dat is een kwestie van prioriteiten stellen en, eindelijk, respect tonen voor je partner.
Afgelopen zondag had ik dus gezegd dat ik onze relatie graag nog een kans wilde geven. Ik heb toen ook gezegd dat ik wel dacht dat we er hard aan zouden moeten werken, naar mijn idee is dat praten praten praten.
Maar hij lijkt echt niet te willen praten, volgens hem is het belangrijk dat we nu ook veel leuke dingen doen, en ook over leuke dingen praten. Hij vind dat ik te negatief denk en praat, terwijl ik er zo juist achter probeer te komen waar het mis is gegaan en hoe we daar uit kunnen komen...
Ook blijf ik een beetje zitten met het weg 'moeten' van mijn werk. A. wil ik helemaal niet weg, en B. als ik dat toch zou doen omdat ik wil vechten voor mijn relatie ben ik best bang dat dit toch wel tussen ons in zal blijven staan op de een of andere manier, bijv. dat ik het hem kwalijk ga nemen of zo...
Ik weet ook nog niet zo goed of het redelijk is van hem dat hij dat dus eist... Kan het wel begrijpen vanwege die collega, maar toch...Jouw vriend heeft natuurlijk gelijk. Als je de kwaliteit van je relatie wilt verbeteren dan heeft het geen zin voortdurend oude koeien uit de sloot te halen en zul je moeten focussen op positieve zaken. Daarnaast lijkt het me logisch dat jij stopt samen te werken met degene met wie je een affaire hebt gehad. Dat is een kwestie van prioriteiten stellen en, eindelijk, respect tonen voor je partner.
maandag 11 mei 2009 om 09:12
Fair enough...
Het is niet zo dat ik alleen maar wil praten over ouwe koeien hoor, maar wel over wat er mis is, en wat we daar aan kunnen doen. Hoe we daar aan kunnen werken, en hoe we de toekomst zien.
Ik denk ook wel dat het feit dat ik niet weg wil van mijn werk ook wel wat zegt over hoe ik nu in onze relatie sta... Overigens is het niet zo dat ik er graag wil blijven voor die ander, maar wel omdat we het daar met z'n allen natuurlijk een heftige tijd hebben doorgemaakt met het overlijden van mijn collega, en dat heeft een hele hechte band geschept in het team. Ik vind het moeilijk om dat op te geven...
Maar ik vind het gewoon heel erg moeilijk en verwarrend om definitief een beslissing te nemen.
Het is niet zo dat ik alleen maar wil praten over ouwe koeien hoor, maar wel over wat er mis is, en wat we daar aan kunnen doen. Hoe we daar aan kunnen werken, en hoe we de toekomst zien.
Ik denk ook wel dat het feit dat ik niet weg wil van mijn werk ook wel wat zegt over hoe ik nu in onze relatie sta... Overigens is het niet zo dat ik er graag wil blijven voor die ander, maar wel omdat we het daar met z'n allen natuurlijk een heftige tijd hebben doorgemaakt met het overlijden van mijn collega, en dat heeft een hele hechte band geschept in het team. Ik vind het moeilijk om dat op te geven...
Maar ik vind het gewoon heel erg moeilijk en verwarrend om definitief een beslissing te nemen.
vrijdag 15 mei 2009 om 12:07
hmm, lijkt wel een beetje een monoloog te worden zo, maar tis zowiezo voor mezelf wel fijn om het even van me af te schrijven...
Afgelopen woensdag is zo'n beetje de bom gebarsten en ben ik met wat spullen naar een vriendin vertrokken. Op dat moment voelde het erg als een opluchting, maar een dag later begonnen de twijfels al weer...
We hebben nu afgesproken om volgende week vrijdag weer even verder te praten omdat alles wat we die avond zeiden toch als een aanval of verwijt kwam (van beide kanten). Toen ik donderdagochtend wat spullen ging halen had hij een hele lieve brief geschreven over hoe hij zich een leven zonder mij niet voor kan stellen en hoe trots hij is op mij.
Nu zit ik me zo ontzettend af te vragen of ik hier goed aan doe. Hoe kan ik iemand die mij zo op handen draagt en zo ontzettend veel van me houdt nu laten gaan?
En het is zo wisselend allemaal, de ene keer denk ik 'ik wil terug', terwijl ik een paar uur later weer ineens kan denken dat het goed zo is...
We hebben afgesproken geen contact te hebben tot volgende week en ik denk dat dat wel goed is... Maar morgen is hij jarig en ik zou wel graag een kaartje willen sturen om wel te laten zien dat ik aan hem denk. Miss dat ik maar gewoon een kaartje moet kopen en hem dat volgende week geef of zo...
Pff...
Mochten er nog anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, dan voel je vrij om er hier over te komen praten, misschien dat we elkaar een beetje kunnen steunen..!
Afgelopen woensdag is zo'n beetje de bom gebarsten en ben ik met wat spullen naar een vriendin vertrokken. Op dat moment voelde het erg als een opluchting, maar een dag later begonnen de twijfels al weer...
We hebben nu afgesproken om volgende week vrijdag weer even verder te praten omdat alles wat we die avond zeiden toch als een aanval of verwijt kwam (van beide kanten). Toen ik donderdagochtend wat spullen ging halen had hij een hele lieve brief geschreven over hoe hij zich een leven zonder mij niet voor kan stellen en hoe trots hij is op mij.
Nu zit ik me zo ontzettend af te vragen of ik hier goed aan doe. Hoe kan ik iemand die mij zo op handen draagt en zo ontzettend veel van me houdt nu laten gaan?
En het is zo wisselend allemaal, de ene keer denk ik 'ik wil terug', terwijl ik een paar uur later weer ineens kan denken dat het goed zo is...
We hebben afgesproken geen contact te hebben tot volgende week en ik denk dat dat wel goed is... Maar morgen is hij jarig en ik zou wel graag een kaartje willen sturen om wel te laten zien dat ik aan hem denk. Miss dat ik maar gewoon een kaartje moet kopen en hem dat volgende week geef of zo...
Pff...
Mochten er nog anderen zijn die in een soortgelijke situatie zitten, dan voel je vrij om er hier over te komen praten, misschien dat we elkaar een beetje kunnen steunen..!
zaterdag 16 mei 2009 om 11:55
Ik vind het ergens van zijn kant uit wel te begrijpen, ik werk dan natuurlijk (hoewel niet dagelijks want ik werk maar 1 a 2 keer in de week en dan ligt het ook nog eens aan de roosters...) wel met degene waarvoor ik ook gevoelens heb.
Mijn vriend is vandaag jarig en ik vind het bijna ondraaglijk dat hij nu in z'n uppie zit, zich klote te voelen... Ik kan letterlijk ieder uur weer iets anders denken. Zit ik in de trein en denk ik ineens ach, we proberen het gewoon nog een keer en gaan echt ons best doen, en het volgende moment zit ik op internet naar woonruimte te zoeken...
Dit is echt zo verwarrend, hoe kan ik ooit weten of ik de goeie beslissing heb genomen??
Mijn vriend is vandaag jarig en ik vind het bijna ondraaglijk dat hij nu in z'n uppie zit, zich klote te voelen... Ik kan letterlijk ieder uur weer iets anders denken. Zit ik in de trein en denk ik ineens ach, we proberen het gewoon nog een keer en gaan echt ons best doen, en het volgende moment zit ik op internet naar woonruimte te zoeken...
Dit is echt zo verwarrend, hoe kan ik ooit weten of ik de goeie beslissing heb genomen??
zaterdag 16 mei 2009 om 13:35
Ik weet niet of het heel vergelijkbaar is, maar ik heb ook lang precies zulke twijfels gehad: moet ik het uitmaken of niet? (en het gevoel 'ja uitmaken' en 'nee, blijven' wisselden elkaar soms met de minuut af!). Uiteindelijk heb ik de relatie (een relatie van 3 jaar, met verregaande samenwoonplannen) verbroken. Hij was nog totaal gek op me en droeg me inderdaad ook op handen. Hierdoor heb ik na het uitmaken ook nog veel twijfels gehad: 'moeten we er niet gewoon aan werken', 'we hadden het enorm naar ons zin met zn tweeen', 'ik zag mn toekomst met hem' enz. Toch heb ik besloten niet terug te gaan. Dit alles is nu ongeveer een half jaar geleden en ik ben dolblij dat ik de keuze heb gemaakt de relatie uit te maken. Pas achteraf zag ik in dat de relatie echt niet goed zat en dat ik met hem nooit tot mijn tachtigste gelukkig zou kunnen worden. Ik denk dat zulke sterke twijfels (dus echt twijfels die je op het punt doen staan van uitmaken) een teken zijn 'van binnen' dat de boel niet goed zit. Je kan hier aan proberen te werken, maar als je niet precies weet wat het is dat er niet goed zit heeft dat waarschijnlijk ook weinig zin. Vanuit mijn eigen ervaring zeg ik dus: stop ermee.
Overigens vind ik het terecht dat hij wil dat je ergens anders gaat werken. Je bent vreemdgegaan en dat heeft zijn vertrouwen enorm beschadigd. Alleen al als het tonen van goede wil zou je een andere baan kunnen nemen. Je moet de kat niet op het spek binden
Overigens vind ik het terecht dat hij wil dat je ergens anders gaat werken. Je bent vreemdgegaan en dat heeft zijn vertrouwen enorm beschadigd. Alleen al als het tonen van goede wil zou je een andere baan kunnen nemen. Je moet de kat niet op het spek binden
zaterdag 16 mei 2009 om 14:28
Diep in je hart weet je het antwoord wel. Dit eindigt in een breuk. In elke zin klinkt twijfel, en je reageert alleen bevestigend op reacties die raken aan de mogelijkeheid om ermee te kappen.
Je hebt uit egoisme gezegd dat je er voor zo gaan, uit angst (dat overigens heel menselijk is), maar zoals je hier overkomt wil je voor meer dan 70% niet meer. Soms is houden van niet genoeg. Je voelt het met heel je wezen als je achter je besluit staat. En dat doe je niet.
Je hebt uit egoisme gezegd dat je er voor zo gaan, uit angst (dat overigens heel menselijk is), maar zoals je hier overkomt wil je voor meer dan 70% niet meer. Soms is houden van niet genoeg. Je voelt het met heel je wezen als je achter je besluit staat. En dat doe je niet.
zaterdag 16 mei 2009 om 17:24
Hej meis....
Hoe gaat het met je? Pfff moeilijk is het he. Ik ben net weer thuis na een dagje werken. Vanmorgen afscheid van hem genomen....
in tranen. Hij ook.
Zo raar dat ik niet weet of hij uberhaupt wel veilig thuis is gekomen. (zal wel, maar toch).
Oh en hij was jarig? Dat maakt het lastig he?!
Ik ben volgende week jarig....oooo wat heb ik daar zin in
Hoe gaat het met je? Pfff moeilijk is het he. Ik ben net weer thuis na een dagje werken. Vanmorgen afscheid van hem genomen....
in tranen. Hij ook.
Zo raar dat ik niet weet of hij uberhaupt wel veilig thuis is gekomen. (zal wel, maar toch).
Oh en hij was jarig? Dat maakt het lastig he?!
Ik ben volgende week jarig....oooo wat heb ik daar zin in
zaterdag 16 mei 2009 om 20:04
Verwarring is een fase. OP een bepaald moment weet je echt wel wat je moet doen. En dan nog zul je twijfelmomenten hebben, dat hoort er ook bij. Bij mij kwam het moment om de relatie te verbreken toen ik me ging ergeren aan de ademhaling van mijn toenmalige vriend. Dat vond ik zo ver gaan en ik wilde geen hekel aan hem krijgen, maar dat is dus wel een proces van een jaar geweest, waarbij dat de druppel was. EN inderdaad ik wist het al veel langer, alleen is het niet makkelijk om een relatie die toch al wat jaren duurt te beeindigen. Dat doe je niet voor je lol.
Sterkte.
Sterkte.
zondag 17 mei 2009 om 12:36
Dank je voor jullie reacties...
Idd ik kan me voorstellen dat de twijfel steeds doorklinkt in mijn posts, maar nu zijn ze dus de andere kant op, doe ik het wel goed zo..?
Ik mis hem echt ontzettend, gister zat ik lekker op een terrasje met een vriendin, maar ik heb echt een paar keer gedacht 'ik had hier liever met vriend gezeten'...
En misschien is dat ook wel heel normaal, maar dat weet ik natuurlijk niet, zo vaak heb nog niet een relatie verbroken.
Dat letterlijk per minuut verschillen van gedachten en gevoel herken ik ook heel erg. Aan de ene kant zou het me ergens best leuk lijken om alleen verder te gaan, lekker m'n eigen ding doen en zo. Maar toch hou ik wel ontzettend veel van mijn vriend en ik weet niet of ik er nu alles aan heb gedaan om het toch te laten werken...
Ik heb gemerkt dat ik erg blij ben met ons mooie huis met alle luxe erop en eraan maar eerlijk gezegd kan het me ook geen zak schelen als ik ergens in een hutje op de hei zit, ik voel me nu bijv. best op m'n gemak in de bij elkaar geraapte zooi van mijn vriendin waar ik logeer.... En dat is denk ik een van de grootste verschillen tussen vriend en mij, hij is best materialistisch ingesteld en ik totaal niet. En hieruit komen volgens mij ook weer de andere verschillen tussen ons, zoals zijn behoefte aan zekerheid en controle wat ik dus weer totaal niet heb...
Vorige week had hij een brief voor me achter gelaten waarin hij zei hoeveel hij van me hield, hoe ontzettend trots hij op me is en dat hij er alles aan wil doen, als ik maar niet bij hem wegga. Als ik die lees kan ik wel janken, en doe ik dan dus ook.
Dan denk ik weer, nu kun je wel onder woorden brengen wat ik voor je beteken, en het kan dus wel, wie weet kunnen we het toch nog een keer proberen en dingen echt helemaal anders aanpakken...
en dan ga ik echt denken aan dingen die kunnen doen om onze relatie weer te laten werken, echt dingen afspreken en zien hoe dat uitpakt... Dan gaan we niet meer iedere zaterdag boodschappen doen en voor de rest van de week bepalen wat we gaan eten enz. enz. (klinkt miss heel raar, maar dat is iets waar ik echt onwijze kriebels van krijg)
Kortom, hoewel ik eerst dus diep in m'n hart dacht te weten dat het goed zo is, ben ik daar nu echt niet meer zeker van.
Wat ontzettend k*t en kl*te is dit zeg...
Idd ik kan me voorstellen dat de twijfel steeds doorklinkt in mijn posts, maar nu zijn ze dus de andere kant op, doe ik het wel goed zo..?
Ik mis hem echt ontzettend, gister zat ik lekker op een terrasje met een vriendin, maar ik heb echt een paar keer gedacht 'ik had hier liever met vriend gezeten'...
En misschien is dat ook wel heel normaal, maar dat weet ik natuurlijk niet, zo vaak heb nog niet een relatie verbroken.
Dat letterlijk per minuut verschillen van gedachten en gevoel herken ik ook heel erg. Aan de ene kant zou het me ergens best leuk lijken om alleen verder te gaan, lekker m'n eigen ding doen en zo. Maar toch hou ik wel ontzettend veel van mijn vriend en ik weet niet of ik er nu alles aan heb gedaan om het toch te laten werken...
Ik heb gemerkt dat ik erg blij ben met ons mooie huis met alle luxe erop en eraan maar eerlijk gezegd kan het me ook geen zak schelen als ik ergens in een hutje op de hei zit, ik voel me nu bijv. best op m'n gemak in de bij elkaar geraapte zooi van mijn vriendin waar ik logeer.... En dat is denk ik een van de grootste verschillen tussen vriend en mij, hij is best materialistisch ingesteld en ik totaal niet. En hieruit komen volgens mij ook weer de andere verschillen tussen ons, zoals zijn behoefte aan zekerheid en controle wat ik dus weer totaal niet heb...
Vorige week had hij een brief voor me achter gelaten waarin hij zei hoeveel hij van me hield, hoe ontzettend trots hij op me is en dat hij er alles aan wil doen, als ik maar niet bij hem wegga. Als ik die lees kan ik wel janken, en doe ik dan dus ook.
Dan denk ik weer, nu kun je wel onder woorden brengen wat ik voor je beteken, en het kan dus wel, wie weet kunnen we het toch nog een keer proberen en dingen echt helemaal anders aanpakken...
en dan ga ik echt denken aan dingen die kunnen doen om onze relatie weer te laten werken, echt dingen afspreken en zien hoe dat uitpakt... Dan gaan we niet meer iedere zaterdag boodschappen doen en voor de rest van de week bepalen wat we gaan eten enz. enz. (klinkt miss heel raar, maar dat is iets waar ik echt onwijze kriebels van krijg)
Kortom, hoewel ik eerst dus diep in m'n hart dacht te weten dat het goed zo is, ben ik daar nu echt niet meer zeker van.
Wat ontzettend k*t en kl*te is dit zeg...
zondag 17 mei 2009 om 13:37
En ook, als ik diep in mijn hart zou weten dat dit het juiste is, zou dan het gevoel van opluchting niet moeten overheersen?? Want dat doet het voor m'n gevoel nu niet...
Hoe denken jullie daar over, of is het misschien herkenbaar?
O ja, inmiddels weet ik (nou ja, dat wist ik eigenlijk al lang natuurlijk) dat hij echt werkelijk alles alles alles voor me overheeft. Hij zou zelfs niet meer zeggen dat ik ergens moet gaan werken, hoewel ik daar nu toch serieus over na zit te denken...
Hoe denken jullie daar over, of is het misschien herkenbaar?
O ja, inmiddels weet ik (nou ja, dat wist ik eigenlijk al lang natuurlijk) dat hij echt werkelijk alles alles alles voor me overheeft. Hij zou zelfs niet meer zeggen dat ik ergens moet gaan werken, hoewel ik daar nu toch serieus over na zit te denken...
zondag 17 mei 2009 om 15:05
Hoi 19juni
Wel naar dat je zo met die twijfels zit. Toch denk ik dat als je nu terug in de relatie stapt je je eerder 'hebt laten overhalen' dan dat je het echt zelf wilt. Je laat je dan overhalen door zijn brief, doordat je weet dat hij alles voor je over heeft enz. Wel vraag ik me af of het tussen jullie vaker heel kort uit is geweest. Als dat het geval is betekent 'het uitmaken' iets minder (niet heel veel minder, maar wel iets minder) voor je dat voor mensen die bij 'het is uit' zeggen weten dat dit definitief is. Als het laatste het geval is, dan heb je 'het is uit' gezegd, wetend dat dit definitief is, en stond je op dat moment blijkbaar achter je keuze om nooit meer met hem samen te zijn. Vertrouw op het gevoel dat je op dat moment had: het definitief uitmaken doe je niet zomaar, en blijkbaar is je gevoel op dat moment erg sterk geweest.
Toen ik het uitmaakte is mijn vriend een aantal keren huilend naar me toegekomen en vertelde dat hij niet zonder me kon en dat we alles konden oplossen. Het rare was dat ook pas toen het uit was duidelijk werd dat we te weinig hadden gepraat over onze gevoelens en over wat we van elkaar vonden. Ook ik begon toen enorm te twijfelen (we wisten nu immers waar het aan lag, dus dan zouden we het vast ook kunnen oplossen). Uiteindelijk ben ik niet teruggegaan, zij het met heel veel moeite. En achteraf zie ik dat mijn gevoel van toen (het gevoel van het niet meer uit kunnen houden, van helemaal vast zitten) kwam door zijn karakter dat niet bij mijn karakter past, en dat de problemen die we hadden dat alleen versterkten en er gevolg van waren. Niet de problemen waren de oorzaak van het niet werken van de relatie, maar het botsen van karakter. Zoiets zie je helaas vaak pas achteraf.
Jij lijkt het echter nu al te weten dat jullie karakters botsen. Jij houdt meer van vrijheid-blijheid en hij wil zekerheid en rust. Kun je hier tot je tachtigste mee leven wanneer jullie aanpassingen maken en inderdaad vaker de deur uitgaan en niet meer de boodschappen plannen? Word je dan gelukkig? Uit je posts denk ik op te maken van niet.
Veel sterkte in ieder geval!
Wel naar dat je zo met die twijfels zit. Toch denk ik dat als je nu terug in de relatie stapt je je eerder 'hebt laten overhalen' dan dat je het echt zelf wilt. Je laat je dan overhalen door zijn brief, doordat je weet dat hij alles voor je over heeft enz. Wel vraag ik me af of het tussen jullie vaker heel kort uit is geweest. Als dat het geval is betekent 'het uitmaken' iets minder (niet heel veel minder, maar wel iets minder) voor je dat voor mensen die bij 'het is uit' zeggen weten dat dit definitief is. Als het laatste het geval is, dan heb je 'het is uit' gezegd, wetend dat dit definitief is, en stond je op dat moment blijkbaar achter je keuze om nooit meer met hem samen te zijn. Vertrouw op het gevoel dat je op dat moment had: het definitief uitmaken doe je niet zomaar, en blijkbaar is je gevoel op dat moment erg sterk geweest.
Toen ik het uitmaakte is mijn vriend een aantal keren huilend naar me toegekomen en vertelde dat hij niet zonder me kon en dat we alles konden oplossen. Het rare was dat ook pas toen het uit was duidelijk werd dat we te weinig hadden gepraat over onze gevoelens en over wat we van elkaar vonden. Ook ik begon toen enorm te twijfelen (we wisten nu immers waar het aan lag, dus dan zouden we het vast ook kunnen oplossen). Uiteindelijk ben ik niet teruggegaan, zij het met heel veel moeite. En achteraf zie ik dat mijn gevoel van toen (het gevoel van het niet meer uit kunnen houden, van helemaal vast zitten) kwam door zijn karakter dat niet bij mijn karakter past, en dat de problemen die we hadden dat alleen versterkten en er gevolg van waren. Niet de problemen waren de oorzaak van het niet werken van de relatie, maar het botsen van karakter. Zoiets zie je helaas vaak pas achteraf.
Jij lijkt het echter nu al te weten dat jullie karakters botsen. Jij houdt meer van vrijheid-blijheid en hij wil zekerheid en rust. Kun je hier tot je tachtigste mee leven wanneer jullie aanpassingen maken en inderdaad vaker de deur uitgaan en niet meer de boodschappen plannen? Word je dan gelukkig? Uit je posts denk ik op te maken van niet.
Veel sterkte in ieder geval!
zondag 17 mei 2009 om 15:19
Dank je voor je uitgebreide reactie doortjepoortje.
Ik ben nu ook bezig met een brief aan mijn vriend met daarin al mijn gevoelens gedachten enz. (ik weet nog niet of ik hem echt ga versturen hoor, maar hoop zo ook voor mezelf wat duidelijkheid te krijgen)...
Ik heb daar nu ook net toevallig in opgeschreven dat ik meteen nadat het eruit was opluchting voelde... Ik zag het ergens best zitten om alleen overnieuw te beginnen, wie weet wel een sloopwoninkje of zo met een hoop eigen zooi van de rommelmarkt.
Maar ook dat ik steeds vaker denk, ik pak gewoon m'n spullen en ga terug naar mijn lieverd, m'n poezen en het leven zoals het was. Dan kunnen we weer een glaasje wijn drinken bij de open haard, ik vertel over mijn gedachten, ideeen enz., en hij over hoe blij hij is dat de buren het huis hebben geschilderd.
Tja, gaat dat werken zo??
Vanochtend sprak ik hem heel even door de telefoon en het doet zo'n pijn om hem zo verdrietig te horen zijn. Kweenie, misschien dat ik door de pijn die het mij doet denk dat er toch wel weer eens kans is of zo?? Want als ik dat zo rottig vind om te zien, dan geef ik wel nog heel veel om hem natuurlijk...
Ik zei hem dat ik vrijdag wel zou komen om verder te praten en dat ik echt even deze tijd nodig heb om na te denken. Waarop hij dus weer zei dat hij me alles wilde geven, dus ook tijd... Zo moeilijk allemaal.
Verder is dit onze eerste echte heule grote relatie crisis, het is niet zo dat we jaarlijks een weekje wegvluchten van elkaar en altijd maar weer terug komen.
Ik ben nu ook bezig met een brief aan mijn vriend met daarin al mijn gevoelens gedachten enz. (ik weet nog niet of ik hem echt ga versturen hoor, maar hoop zo ook voor mezelf wat duidelijkheid te krijgen)...
Ik heb daar nu ook net toevallig in opgeschreven dat ik meteen nadat het eruit was opluchting voelde... Ik zag het ergens best zitten om alleen overnieuw te beginnen, wie weet wel een sloopwoninkje of zo met een hoop eigen zooi van de rommelmarkt.
Maar ook dat ik steeds vaker denk, ik pak gewoon m'n spullen en ga terug naar mijn lieverd, m'n poezen en het leven zoals het was. Dan kunnen we weer een glaasje wijn drinken bij de open haard, ik vertel over mijn gedachten, ideeen enz., en hij over hoe blij hij is dat de buren het huis hebben geschilderd.
Tja, gaat dat werken zo??
Vanochtend sprak ik hem heel even door de telefoon en het doet zo'n pijn om hem zo verdrietig te horen zijn. Kweenie, misschien dat ik door de pijn die het mij doet denk dat er toch wel weer eens kans is of zo?? Want als ik dat zo rottig vind om te zien, dan geef ik wel nog heel veel om hem natuurlijk...
Ik zei hem dat ik vrijdag wel zou komen om verder te praten en dat ik echt even deze tijd nodig heb om na te denken. Waarop hij dus weer zei dat hij me alles wilde geven, dus ook tijd... Zo moeilijk allemaal.
Verder is dit onze eerste echte heule grote relatie crisis, het is niet zo dat we jaarlijks een weekje wegvluchten van elkaar en altijd maar weer terug komen.
