Kinderen
alle pijlers
Enig kind
zaterdag 9 oktober 2021 om 17:01
Ouders die maar 1 kind hebben
Ervaren jullie dat je kind zich alleen voelt?
Of dat Je kind bijv vraagt waarom zij of hij geen zusje of broertje heeft?
Wij willen het misschien bij 1 kind houden.
Omdat we in een medische molen hebben gezeten en het lang heeft geduurd voordat de kinderwens werkelijkheid werd.
Ervaren jullie dat je kind zich alleen voelt?
Of dat Je kind bijv vraagt waarom zij of hij geen zusje of broertje heeft?
Wij willen het misschien bij 1 kind houden.
Omdat we in een medische molen hebben gezeten en het lang heeft geduurd voordat de kinderwens werkelijkheid werd.
maandag 11 oktober 2021 om 14:32
En breek mij de bek niet open over de huis-tuin- en keukenpsychologen van de koude grond in speeltuintjes:
Zoon komt voor zichzelf op: “Ja hij heeft niet geleerd om te delen thuis”
Zoon staat erbij en kijkt ernaar: “Ja hij is het gewend natuurlijk dat het gewoon toch naar hem gaat, hij heeft natuurlijk niet geleerd om voor zichzelf op te komen”
Zoon praat een volzin: “Ja dat komt omdat hij altijd tussen de volwassenen zit hè”
Zoon gebruikt een steekwoord: “Ja hij is natuurlijk gewend dat jullie je helemaal om hem heen buigen hè, die uitdaging van een oudere broer/zus mist hij” (Ehm… jouw oudste niet dan?)
Zoon heeft geen zin in een ijsje en bedankt daar netjes voor: “Oh hij is wel héél verwend hè, een waterijsje is natuurlijk niet wat hij gewend is” (hij.wil.gewoon.geen.ijsje)
Zoon heeft wel zin in een ijsje en zegt ‘ja graag’: “Wel niet de duurste hè, er zijn nu meer kindjes!” (Ja want een vierjarige heeft ook echt besef van goedkoop, gemiddeld, duur)
Zoon komt voor zichzelf op: “Ja hij heeft niet geleerd om te delen thuis”
Zoon staat erbij en kijkt ernaar: “Ja hij is het gewend natuurlijk dat het gewoon toch naar hem gaat, hij heeft natuurlijk niet geleerd om voor zichzelf op te komen”
Zoon praat een volzin: “Ja dat komt omdat hij altijd tussen de volwassenen zit hè”
Zoon gebruikt een steekwoord: “Ja hij is natuurlijk gewend dat jullie je helemaal om hem heen buigen hè, die uitdaging van een oudere broer/zus mist hij” (Ehm… jouw oudste niet dan?)
Zoon heeft geen zin in een ijsje en bedankt daar netjes voor: “Oh hij is wel héél verwend hè, een waterijsje is natuurlijk niet wat hij gewend is” (hij.wil.gewoon.geen.ijsje)
Zoon heeft wel zin in een ijsje en zegt ‘ja graag’: “Wel niet de duurste hè, er zijn nu meer kindjes!” (Ja want een vierjarige heeft ook echt besef van goedkoop, gemiddeld, duur)
maandag 11 oktober 2021 om 14:34
Patatje15 schreef: ↑11-10-2021 14:25De norm van meerdere kinderen zit er blijkbaar zo hard in dat mensen zonder schaamte met dat soort vooroordelen of vragen komen. Terwijl het zo specifiek voor ieder gezin is wat werkt, en dus ook niet altijd een keuze. Maar je gezinssamenstelling lijkt ook bijna iets wat je niet eens mag evalueren als je er al 1 hebt en pas echt kan inschatten welke impact het maakt. En dat terwijl ik om me heen dan juist weer een andere situatie vaak zie, jonge gezinnen die geheel volgens de norm 2 kinderen kort op elkaar krijgen. Maar er dan wel bijna aan onderdoor gaan want 2 ambitieuze carrières, tijd voor jezelf en de relatie op rolletjes houden. Meerdere vrienden met jonge gezinnen waarbij de relatie nu bijna wel/niet op knappen staat. En daar stelt (geheel terecht) niemand vragen bij.
Elke mening of oordeel hierover is zo'n projectie vanuit jezelf. Ik heb een partner met meerdere broers en zussen die hij niet spreekt en mijn broer en ik hadden elkaar als kiespijn kunnen missen tijdens onze jeugd. En dat zegt niks over hoe ons kind(eren) het gaat of gaan hebben. Daarom maken we de keuze die bij ons past, net zoals iedereen zou moeten doen.
“niet het duurste ijsje” - ik kom niet meer bij
maandag 11 oktober 2021 om 14:45
Ja echt. Kind was toen net vier jaar. Moest ik mij echt inhouden om niet mijn beurs opzichtig te trekken en te zeggen: ‘Nou
Truus, dan leg ik die dertig cent wel bij hoor!”
maandag 11 oktober 2021 om 14:55
Noenoecasa, ik vergeet gewoon helemaal je vragen te beantwoorden.
Hij voelt zich niet alleen. Heeft dat ook nooit aangegeven. Genoeg vriendjes, 2 beste vrienden, altijd het huis vol. Hij is soms blij als het huis weer van onszelf is en kan van de rust genieten. Ik organiseer regelmatig film avondjes met pizza, knutselmiddagen (nu niet meer, want puber
) of logeerpartijen. Ook mag zijn beste vriend mee op vakantie. Hij is heel sociaal en stapt makkelijk op anderen af.
Hij heeft nooit om een broertje of zusje gevraagd. Wil dat ook niet, nu hij 12 is. Wel een hond
Hij voelt zich niet alleen. Heeft dat ook nooit aangegeven. Genoeg vriendjes, 2 beste vrienden, altijd het huis vol. Hij is soms blij als het huis weer van onszelf is en kan van de rust genieten. Ik organiseer regelmatig film avondjes met pizza, knutselmiddagen (nu niet meer, want puber
) of logeerpartijen. Ook mag zijn beste vriend mee op vakantie. Hij is heel sociaal en stapt makkelijk op anderen af. Hij heeft nooit om een broertje of zusje gevraagd. Wil dat ook niet, nu hij 12 is. Wel een hond
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
maandag 11 oktober 2021 om 15:52
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
maandag 11 oktober 2021 om 16:41
Patatje15 schreef: ↑11-10-2021 14:25De norm van meerdere kinderen zit er blijkbaar zo hard in dat mensen zonder schaamte met dat soort vooroordelen of vragen komen. Terwijl het zo specifiek voor ieder gezin is wat werkt, en dus ook niet altijd een keuze. Maar je gezinssamenstelling lijkt ook bijna iets wat je niet eens mag evalueren als je er al 1 hebt en pas echt kan inschatten welke impact het maakt. En dat terwijl ik om me heen dan juist weer een andere situatie vaak zie, jonge gezinnen die geheel volgens de norm 2 kinderen kort op elkaar krijgen. Maar er dan wel bijna aan onderdoor gaan want 2 ambitieuze carrières, tijd voor jezelf en de relatie op rolletjes houden. Meerdere vrienden met jonge gezinnen waarbij de relatie nu bijna wel/niet op knappen staat. En daar stelt (geheel terecht) niemand vragen bij.
Elke mening of oordeel hierover is zo'n projectie vanuit jezelf. Ik heb een partner met meerdere broers en zussen die hij niet spreekt en mijn broer en ik hadden elkaar als kiespijn kunnen missen tijdens onze jeugd. En dat zegt niks over hoe ons kind(eren) het gaat of gaan hebben. Daarom maken we de keuze die bij ons past, net zoals iedereen zou moeten doen.
zo waar Patatje. Ik zie het overal mij heen (en dan toch in de valkuil trappen he?). Meeste vriendinnen van mij leven met wallen onder hun ogen. Denk dat zeker 50% al overspannen is geweest of een burn out gehad.
maandag 11 oktober 2021 om 16:42
Ook briljant! En herkenbare….lemoos2 schreef: ↑11-10-2021 14:32En breek mij de bek niet open over de huis-tuin- en keukenpsychologen van de koude grond in speeltuintjes:
Zoon komt voor zichzelf op: “Ja hij heeft niet geleerd om te delen thuis”
Zoon staat erbij en kijkt ernaar: “Ja hij is het gewend natuurlijk dat het gewoon toch naar hem gaat, hij heeft natuurlijk niet geleerd om voor zichzelf op te komen”
Zoon praat een volzin: “Ja dat komt omdat hij altijd tussen de volwassenen zit hè”
Zoon gebruikt een steekwoord: “Ja hij is natuurlijk gewend dat jullie je helemaal om hem heen buigen hè, die uitdaging van een oudere broer/zus mist hij” (Ehm… jouw oudste niet dan?)
Zoon heeft geen zin in een ijsje en bedankt daar netjes voor: “Oh hij is wel héél verwend hè, een waterijsje is natuurlijk niet wat hij gewend is” (hij.wil.gewoon.geen.ijsje)
Zoon heeft wel zin in een ijsje en zegt ‘ja graag’: “Wel niet de duurste hè, er zijn nu meer kindjes!” (Ja want een vierjarige heeft ook echt besef van goedkoop, gemiddeld, duur)
maandag 11 oktober 2021 om 19:27
Mee eens, je wordt gevormd door wat je mee maakt in je omgeving. En daar baseer je ook je mening op. En meer dan een persoonlijke mening is het niet.Jonesboro schreef: ↑11-10-2021 13:18Nee je wordt gevormd door waar je opgroeid, dat doet iedereen. De gezinnen die ik ken waarover ik het heb, verwennen hun kinderen enorm en het kind hoeft maar te kikken en krijgt of aandacht of wat hij of zij wil hebben. Ook worden ze veel betrokken in volwassen praat waardoor ze al snel een volwassen manier van praten hebben en keuze van onderwerp.
Dan groei je toch anders op dan in een gezin van drie of doe eens gek vroeger een gezin van 15.
De term’ dan groei je anders op’ is ook van toepassing in een arm gezin, of een rijk gezin of gescheiden of wat dan ook.
Trek je toch eens niet zo van alles aan. Je leven wordt echt makkelijker als je dingen van je af laat glijden. Wie ben ik nou? Wat maakt het jou uit wat ik vind of beweer? Als jij er anders in staat is dat toch prima. Waarom moeten we allemaal hetzelfde vinden?
Logisch ook dat niet iedereen dat herkent en er mee eens is; zij maken weer hele andere dingen mee en zien andere praktijk voorbeelden waar zij weer hun mening op baseren. Niks mis mee.
maandag 11 oktober 2021 om 19:42
lemoos2 schreef: ↑11-10-2021 14:32En breek mij de bek niet open over de huis-tuin- en keukenpsychologen van de koude grond in speeltuintjes:
Zoon komt voor zichzelf op: “Ja hij heeft niet geleerd om te delen thuis”
Zoon staat erbij en kijkt ernaar: “Ja hij is het gewend natuurlijk dat het gewoon toch naar hem gaat, hij heeft natuurlijk niet geleerd om voor zichzelf op te komen”
Zoon praat een volzin: “Ja dat komt omdat hij altijd tussen de volwassenen zit hè”
Zoon gebruikt een steekwoord: “Ja hij is natuurlijk gewend dat jullie je helemaal om hem heen buigen hè, die uitdaging van een oudere broer/zus mist hij” (Ehm… jouw oudste niet dan?)
Zoon heeft geen zin in een ijsje en bedankt daar netjes voor: “Oh hij is wel héél verwend hè, een waterijsje is natuurlijk niet wat hij gewend is” (hij.wil.gewoon.geen.ijsje)
Zoon heeft wel zin in een ijsje en zegt ‘ja graag’: “Wel niet de duurste hè, er zijn nu meer kindjes!” (Ja want een vierjarige heeft ook echt besef van goedkoop, gemiddeld, duur)
Ik heb al 12 jaar een enig kind en nog nooit 1 zo'n opmerking gehad
I wanna live my life with the volume full!
maandag 11 oktober 2021 om 20:58
Ik begrijp heel goed dat sommige mensen gewoon geen keus hebben. Vanwege leeftijd, medische problemen of een heftige bevalling. Of omdat het gewoon niet (meer) lukt. Of er geen partner (meer) is.
Ik heb een aantal vrienden/collega's die enig kind zijn. En geen van allen wilde dat zelf ook (op 1 na die wilde geen kinderen mede door zijn jeugd). We hebben het er wel eens over en wat ik hoor is vaak dat ze genoten van de rust en aandacht. Maar dat ze vaker moeite hadden met grote drukte, met onderbroken worden (thuis altijd volledige aandacht), met alle aandacht die op hun rust omdat er niet meer kinderen zijn (dus best druk ervaren). En dat je natuurlijk niet altijd vriendjes mee kunt nemen op uitstapjes. Of bijvoorbeeld de zomervakantie. Dan ben je volledig afhankelijk van het aanbod daar. Je wordt (zoals vriendin het ooit aangaf) gedwongen om sociaal te worden en blijven. Want vrienden kunnen zo weer verdwijnen uit je leven. Die band is losser zeg maar. Ze was niet zo sociaal dus voor haar was dat echt lastig om leuk en aardig te moeten zijn (want anders heb je niemand om mee te spelen). Dat gedrag heeft ze nog steeds. Net als nooit geleerd te hebben om ruzie te maken (en het op te lossen). Mijn collega kon ruzie of argumenten ook gewoon slecht inschatten. Die heeft dat echt moeten leren.
Maar wat ik vaker hoor is dat ze niet veel mensen hebben om op terug te vallen. Bij verjaardagen, geen nichtjes of neefjes voor hun eigen kinderen, geen hulp bij een verhuizing of ziekte.
En dat ze er echt alleen voorstaan bij ziekte van ouders.
Ik heb een aantal vrienden/collega's die enig kind zijn. En geen van allen wilde dat zelf ook (op 1 na die wilde geen kinderen mede door zijn jeugd). We hebben het er wel eens over en wat ik hoor is vaak dat ze genoten van de rust en aandacht. Maar dat ze vaker moeite hadden met grote drukte, met onderbroken worden (thuis altijd volledige aandacht), met alle aandacht die op hun rust omdat er niet meer kinderen zijn (dus best druk ervaren). En dat je natuurlijk niet altijd vriendjes mee kunt nemen op uitstapjes. Of bijvoorbeeld de zomervakantie. Dan ben je volledig afhankelijk van het aanbod daar. Je wordt (zoals vriendin het ooit aangaf) gedwongen om sociaal te worden en blijven. Want vrienden kunnen zo weer verdwijnen uit je leven. Die band is losser zeg maar. Ze was niet zo sociaal dus voor haar was dat echt lastig om leuk en aardig te moeten zijn (want anders heb je niemand om mee te spelen). Dat gedrag heeft ze nog steeds. Net als nooit geleerd te hebben om ruzie te maken (en het op te lossen). Mijn collega kon ruzie of argumenten ook gewoon slecht inschatten. Die heeft dat echt moeten leren.
Maar wat ik vaker hoor is dat ze niet veel mensen hebben om op terug te vallen. Bij verjaardagen, geen nichtjes of neefjes voor hun eigen kinderen, geen hulp bij een verhuizing of ziekte.
En dat ze er echt alleen voorstaan bij ziekte van ouders.
maandag 11 oktober 2021 om 21:16
Ja, enig kind zijn is echt dikke ellende.evelien2010 schreef: ↑11-10-2021 20:58Ik begrijp heel goed dat sommige mensen gewoon geen keus hebben. Vanwege leeftijd, medische problemen of een heftige bevalling. Of omdat het gewoon niet (meer) lukt. Of er geen partner (meer) is.
Ik heb een aantal vrienden/collega's die enig kind zijn. En geen van allen wilde dat zelf ook (op 1 na die wilde geen kinderen mede door zijn jeugd). We hebben het er wel eens over en wat ik hoor is vaak dat ze genoten van de rust en aandacht. Maar dat ze vaker moeite hadden met grote drukte, met onderbroken worden (thuis altijd volledige aandacht), met alle aandacht die op hun rust omdat er niet meer kinderen zijn (dus best druk ervaren). En dat je natuurlijk niet altijd vriendjes mee kunt nemen op uitstapjes. Of bijvoorbeeld de zomervakantie. Dan ben je volledig afhankelijk van het aanbod daar. Je wordt (zoals vriendin het ooit aangaf) gedwongen om sociaal te worden en blijven. Want vrienden kunnen zo weer verdwijnen uit je leven. Die band is losser zeg maar. Ze was niet zo sociaal dus voor haar was dat echt lastig om leuk en aardig te moeten zijn (want anders heb je niemand om mee te spelen). Dat gedrag heeft ze nog steeds. Net als nooit geleerd te hebben om ruzie te maken (en het op te lossen). Mijn collega kon ruzie of argumenten ook gewoon slecht inschatten. Die heeft dat echt moeten leren.
Maar wat ik vaker hoor is dat ze niet veel mensen hebben om op terug te vallen. Bij verjaardagen, geen nichtjes of neefjes voor hun eigen kinderen, geen hulp bij een verhuizing of ziekte.
En dat ze er echt alleen voorstaan bij ziekte van ouders.
maandag 11 oktober 2021 om 21:43
Niet iedereen zal het dikke ellende vinden. Sommigen zullen zielsgelukkig zijn als enig kind.
Ik persoonlijk vond het als kind al verschrikkelijk en nu nog steeds.
maandag 11 oktober 2021 om 21:44
Echt, wat een onzin weer.evelien2010 schreef: ↑11-10-2021 20:58Ik begrijp heel goed dat sommige mensen gewoon geen keus hebben. Vanwege leeftijd, medische problemen of een heftige bevalling. Of omdat het gewoon niet (meer) lukt. Of er geen partner (meer) is.
Ik heb een aantal vrienden/collega's die enig kind zijn. En geen van allen wilde dat zelf ook (op 1 na die wilde geen kinderen mede door zijn jeugd). We hebben het er wel eens over en wat ik hoor is vaak dat ze genoten van de rust en aandacht. Maar dat ze vaker moeite hadden met grote drukte, met onderbroken worden (thuis altijd volledige aandacht), met alle aandacht die op hun rust omdat er niet meer kinderen zijn (dus best druk ervaren). En dat je natuurlijk niet altijd vriendjes mee kunt nemen op uitstapjes. Of bijvoorbeeld de zomervakantie. Dan ben je volledig afhankelijk van het aanbod daar. Je wordt (zoals vriendin het ooit aangaf) gedwongen om sociaal te worden en blijven. Want vrienden kunnen zo weer verdwijnen uit je leven. Die band is losser zeg maar. Ze was niet zo sociaal dus voor haar was dat echt lastig om leuk en aardig te moeten zijn (want anders heb je niemand om mee te spelen). Dat gedrag heeft ze nog steeds. Net als nooit geleerd te hebben om ruzie te maken (en het op te lossen). Mijn collega kon ruzie of argumenten ook gewoon slecht inschatten. Die heeft dat echt moeten leren.
Maar wat ik vaker hoor is dat ze niet veel mensen hebben om op terug te vallen. Bij verjaardagen, geen nichtjes of neefjes voor hun eigen kinderen, geen hulp bij een verhuizing of ziekte.
En dat ze er echt alleen voorstaan bij ziekte van ouders.
Twee dingen zijn oneindig: het universum, en menselijke domheid. Maar van het universum weet ik het nog niet helemaal zeker..
-Albert Einstein-
-Albert Einstein-
maandag 11 oktober 2021 om 21:54
Hoezo onzin? Het kan toch zijn dat zij het zo ervaren heeft.
maandag 11 oktober 2021 om 21:57
Fijn om zoveel ervaringen van iedereen te lezen.tanteslankie schreef: ↑11-10-2021 14:55Noenoecasa, ik vergeet gewoon helemaal je vragen te beantwoorden.
Hij voelt zich niet alleen. Heeft dat ook nooit aangegeven. Genoeg vriendjes, 2 beste vrienden, altijd het huis vol. Hij is soms blij als het huis weer van onszelf is en kan van de rust genieten. Ik organiseer regelmatig film avondjes met pizza, knutselmiddagen (nu niet meer, want puber
Hij heeft nooit om een broertje of zusje gevraagd. Wil dat ook niet, nu hij 12 is. Wel een hond
Wat een opmerkingen worden er gemaakt zeg, wat ik hier allemaal lees jeetje!
Mensen hebben altijd vooroordelen. Of je nou geen kinderen hebt of er 1 hebt of 5 kids hebt.
Zoon is hier nog te jong.
2 jaar, dus die vraagt nog nergens om.
Hij word wel heel verdrietig of boos als ik een ander kindje in de familie of bij vrienden even aandacht geef of een baby van iemand op schoot heb.
maandag 11 oktober 2021 om 23:16
Tja...het zegt meer over die persoon, dan over het feit dat ze enig kind is.evelien2010 schreef: ↑11-10-2021 20:58Ik begrijp heel goed dat sommige mensen gewoon geen keus hebben. Vanwege leeftijd, medische problemen of een heftige bevalling. Of omdat het gewoon niet (meer) lukt. Of er geen partner (meer) is.
Ik heb een aantal vrienden/collega's die enig kind zijn. En geen van allen wilde dat zelf ook (op 1 na die wilde geen kinderen mede door zijn jeugd). We hebben het er wel eens over en wat ik hoor is vaak dat ze genoten van de rust en aandacht. Maar dat ze vaker moeite hadden met grote drukte, met onderbroken worden (thuis altijd volledige aandacht), met alle aandacht die op hun rust omdat er niet meer kinderen zijn (dus best druk ervaren). En dat je natuurlijk niet altijd vriendjes mee kunt nemen op uitstapjes. Of bijvoorbeeld de zomervakantie. Dan ben je volledig afhankelijk van het aanbod daar. Je wordt (zoals vriendin het ooit aangaf) gedwongen om sociaal te worden en blijven. Want vrienden kunnen zo weer verdwijnen uit je leven. Die band is losser zeg maar. Ze was niet zo sociaal dus voor haar was dat echt lastig om leuk en aardig te moeten zijn (want anders heb je niemand om mee te spelen). Dat gedrag heeft ze nog steeds. Net als nooit geleerd te hebben om ruzie te maken (en het op te lossen). Mijn collega kon ruzie of argumenten ook gewoon slecht inschatten. Die heeft dat echt moeten leren.
Maar wat ik vaker hoor is dat ze niet veel mensen hebben om op terug te vallen. Bij verjaardagen, geen nichtjes of neefjes voor hun eigen kinderen, geen hulp bij een verhuizing of ziekte.
En dat ze er echt alleen voorstaan bij ziekte van ouders.
Ruzie maken, kan ook heel prima zonder broer of zus.
Mantelzorgen, mijn beste vriendin is de jongste van vijf, zij is de enige die voor haar moeder zorgt. De rest laat het afweten.
De enige echt goede reden om een tweede kind te krijgen, is dat je er als ouders voor de volle honderd procent achterstaat. Vooral niet aan beginnen, omdat het anders zo zielig is voor het andere kind.
Geen tweede kind willen, is ook een uitstekende reden om het niet te doen.
maandag 11 oktober 2021 om 23:44
Het hebben van broers en zussen garandeert inderdaad niet dat je er niet alsnog alleen voor komt te staan of dat je überhaupt een goede band hebt. De enige zekerheid die je hebt is dat je als enig kind er sowieso alleen voor komt te staan.Janiva schreef: ↑11-10-2021 23:16Tja...het zegt meer over die persoon, dan over het feit dat ze enig kind is.
Ruzie maken, kan ook heel prima zonder broer of zus.
Mantelzorgen, mijn beste vriendin is de jongste van vijf, zij is de enige die voor haar moeder zorgt. De rest laat het afweten.
De enige echt goede reden om een tweede kind te krijgen, is dat je er als ouders voor de volle honderd procent achterstaat. Vooral niet aan beginnen, omdat het anders zo zielig is voor het andere kind.
Geen tweede kind willen, is ook een uitstekende reden om het niet te doen.
Ik vroeg ook nooit om broers of zussen. Ik wist namelijk dat die er toch niet zouden komen. Dat was me duidelijk verteld. Tijdens mijn jeugd heb ik veel gespeeld met vriendjes en vriendinnetjes en ook neefjes en nichtjes mochten altijd mee-eten of mee op vakantie. Toch merk ik nu pas als volwassene wat ik eigenlijk heb gemist en hoe ik ondanks een fijne band met mijn familie en partner, er toch vaak alleen voor sta in bijvoorbeeld de zorgen over mijn ouders. Het praktische is allemaal nog wel te regelen, alleen mentaal is er niemand die jouw gevoelens 100 procent deelt.
Kerstreclames vind ik soms ook heftig. Ik zit elk jaar aan een volle tafel, maar ‘mijn’ kant van de familie is toch altijd in de minderheid. Over een niet al te lange tijd ben ik de enige die nog over is van mijn kerngezin. Dat is soms wel een rare gedachte.
Hiermee probeer ik dus te zeggen dat ik er als kind eigenlijk weinig last van had en mijn ouders dachten dat ik het wel fijn vond. Als volwassene merk ik pas het gemis. Al heb je natuurlijk nooit de garantie dat ik een goede band had gehad met eventuele broers of zussen. Dit gevoel zie ik ook bij vriendinnen die als enig kind zijn opgegroeid en je leest het ook terug in de reacties van anderen.
florientjes wijzigde dit bericht op 11-10-2021 23:50
10.49% gewijzigd
maandag 11 oktober 2021 om 23:50
Dat snap ik heel goed, dat vind ik ook bet lastige wat betreft enig kind zijn.Florientjes schreef: ↑11-10-2021 23:44Het hebben van broers en zussen garandeert inderdaad niet dat je er niet alsnog alleen voor komt te staan of dat je überhaupt een goede band hebt. De enige zekerheid die je hebt is dat je als enig kind er sowieso alleen voor komt te staan.
Ik vroeg ook nooit om broers of zussen. Ik wist namelijk dat die er toch niet zouden komen. Dat was me duidelijk verteld. Tijdens mijn jeugd heb ik veel gespeeld met vriendjes en vriendinnetjes en ook neefjes en nichtjes mochten altijd mee-eten of mee op vakantie. Toch merk ik nu pas als volwassene wat ik eigenlijk heb gemist en hoe ik ondanks een fijne band met mijn familie en partner, er toch vaak alleen voor sta in bijvoorbeeld de zorgen over mijn ouders. Het praktische is allemaal nog wel te regelen, alleen mentaal is er niemand die jouw gevoelens 100 procent deelt.
Kerstreclames vind ik soms ook heftig. Ik zit elk jaar aan een volle tafel, maar ‘mijn’ kant van de familie is toch altijd in de minderheid. Over een niet al te lange tijd ben ik de enige die nog over is van mijn kerngezin. Dat is soms wel een rare gedachte.
dinsdag 12 oktober 2021 om 05:56
Ik lees juist niet alleen gemis en zorg in de reacties van anderen.
Ik lees vooral de diversiteit waarmee iedereen omgaat met het gegeven enig kind of juist onderdeel van een aantal kinderen te zijn.
Het verleden, het heden én de toekomst zijn voor iedereen zo anders en worden zo anders ervaren dat er geen voorspelling te maken is hoe een kind het enig kind zijn zal ervaren.
In deze bestaat dan ook geen raadgever die eenduidig zegt wel of niet doen.
De ouders en hun keuzes en wensen zijn in deze doorslagggevend. En dat is ook goed zo.
Ik lees vooral de diversiteit waarmee iedereen omgaat met het gegeven enig kind of juist onderdeel van een aantal kinderen te zijn.
Het verleden, het heden én de toekomst zijn voor iedereen zo anders en worden zo anders ervaren dat er geen voorspelling te maken is hoe een kind het enig kind zijn zal ervaren.
In deze bestaat dan ook geen raadgever die eenduidig zegt wel of niet doen.
De ouders en hun keuzes en wensen zijn in deze doorslagggevend. En dat is ook goed zo.
