Kinderen
alle pijlers
Opgeven
woensdag 27 oktober 2021 14:01
woensdag 27 oktober 2021 14:26
Dat zou een optie zijn.
woensdag 27 oktober 2021 14:27
Als het werkt wel. Niet als het daardoor zolang doorettert dat jij op het punt staat dan maar toe te geven.Butterfly_fly schreef: ↑27-10-2021 14:24Durf ik niet. Ben bang in een nog groter conflict terecht te komen. Ik trek deze situatie nauwelijks. Voor de kinderen is mediation beter lijkt me.
Wie staat er nu aan jouw kant?
woensdag 27 oktober 2021 14:27
Butterfly_fly schreef: ↑27-10-2021 14:22Ik zou opgeven omdat ik er steeds vaker van overtuigd ben dat ze beter af zijn zonder mij. Ik ben een emotioneel wrak en kan er totaal niet voor hun zijn. Ik zie ook niet dat dit ooit beter gaat worden.
Tja, als vader ook al geen goede ouder is... Je hebt ze wel op de wereld gezet hè, iemand zal toch goed voor ze moeten zorgen.
Vind het wel schrijnend om te lezen dat je wél je kinderen op kunt geven maar niet je zieke relatie die jou ook nog eens in je therapie stoort. Ik hoop dat je toch echt de juiste hulp gaat zoeken en vinden want dit is wel heel erg heftig voor kinderen, een moeder met psychische problemen die hen ook nog op wil geven. Soms kun je niet anders en dat is vreselijk, maar doe wat binnen je macht ligt.
woensdag 27 oktober 2021 14:28
Is geen optie, dus je moet echt hulp zoeken.
woensdag 27 oktober 2021 14:28
Bel nu nog de huisarts en zeg dat je dringend ondersteuning nodig hebt. Doen hoor
woensdag 27 oktober 2021 14:29
De kinderen hebben jou sowieso nodig. Hoe groot je rol is in de opvoeding laat je afhangen van wat in het belang is van je kinderen: dat kan van 50/50 tot een uurtje/dagdeel in de week.Butterfly_fly schreef: ↑27-10-2021 14:23Kinderen zijn bij mij stil en terughoudend. Bij ex lijkt alles beter te gaan. Dus waarom mij dan nodig hebben?
Ik probeer ook voor ogen te houden dat hij dit niet gaat volhouden, maar dat lukt me steeds minder goed.
Als je nu erg weinig aankan of niet in staat bent te voorzien in de behoeften van je kind kan jouw rol nu klein zijn en dan ga je aan jezelf werken. Zelfs als kinderen jou niet zo erg veel zien is het voor hen belangrijk dat het goed gaat met jou. Dat helpt hen in hun ontwikkeling. En als het beter gaat kan je rol weer groter worden.
Heb je hier iets aan?
frizz wijzigde dit bericht op 27-10-2021 14:31
0.54% gewijzigd
•
woensdag 27 oktober 2021 14:31
Lees dan eerst eens wat boeken over kinderen die hun ouder zijn verloren door suïcide, of kijk hier eens naar:
https://www.google.nl/amp/s/amp.nos.nl/ ... reken.html
•
woensdag 27 oktober 2021 14:31
Ik vind het in ieder geval een goede post. Ik was deze woorden nog aan het zoeken.Frizz schreef: ↑27-10-2021 14:29De hebben jou sowieso nodig. Hoe groot je rol is in de opvoeding laat je afhangen van wat in het belang is van je kinderen: dat kan van 50/50 tot een uurtje/dagdeel in de week.
Als je nu erg weinig aankan of niet in staat bent te voorzien in de behoeften van je kind kan jouw rol nu klein zijn en dan ga je aan jezelf werken. Zelfs als kinderen jou niet zo erg veel zien is het voor hen belangrijk dat het goed gaat met jou. Dat helpt hen in hun ontwikkeling. En als het beter gaat kan je rol weer groter worden.
Heb je hier iets aan?
woensdag 27 oktober 2021 14:37
Nee, dat is beslist GEEN optie!
Ik ken twee vrouwen die hun moeder zijn verloren aan suïcide. Een was inmiddels 30, de ander was 7.
Geloof me, beide vrouwen kunnen dit hun levenslang geen plek geven en blijven achter met de vraag wat zij hebben fout gedaan. Schuldgevoel, angst, depressie, bindingsproblemen, hechtingsproblemen.
Dit wil jij niet voor jouw kinderen!
woensdag 27 oktober 2021 14:45
woensdag 27 oktober 2021 14:47
woensdag 27 oktober 2021 14:48
woensdag 27 oktober 2021 14:49
Ik wil ze niet aan hun lot overlaten. Ik trek het op bepaalde momenten niet meer. Dan faal ik en denk ik dat de kinderen beter af zijn zonder mij.Tamsyn schreef: ↑27-10-2021 14:19Dat inderdaad!
Dus omdat je bijna-ex nu mooi weer speelt, wil jij de kinderen aan hun lot overlaten?
Echt serieus... Hoe ga je dat voor je zien?
Je laat je kinderen voorgoed bij je ex en kijkt er niet meer naar om. Om dan vele jaren later te horen dat ze uit huis zijn geplaatst en in een pleeggezin zitten, want ja, jij had geen zin meer in je kinderen want je bijna-ex speelde de zorgzame ouder die hij/zij blijkbaar niet is.
woensdag 27 oktober 2021 14:50
Dan hou je vast aan wat er nu wél kan en ga je eraan werken om meer aan te kunnen. Laat ze zien dat je ze de moeite waard vindt om voor te vechten, tegen hun vader als dat nodig is (en kan) maar in ieder geval tegen de spoken in je eigen hoofd.Butterfly_fly schreef: ↑27-10-2021 14:45Ik twijfel omdat ik niet in staat lijkt te zijn er te zijn voor de kinderen.
woensdag 27 oktober 2021 14:52
Heb je al hulp gezocht voor jezelf?Butterfly_fly schreef: ↑27-10-2021 14:46Om de kinderen! Neemt niet weg dat ik het niet meer aan kan.
•
woensdag 27 oktober 2021 14:52
ToButterfly_fly schreef: ↑27-10-2021 14:49Ik wil ze niet aan hun lot overlaten. Ik trek het op bepaalde momenten niet meer. Dan faal ik en denk ik dat de kinderen beter af zijn zonder mij.
Het klinkt alsof je overloopt. Het is niet gek dat je het soms even niet meer trekt. Iedereen kan zijn breekpunt bereiken. Dit betekent niet dat je een slechte moeder bent of dat je kinderen beter af zijn zonder jou. Dit betekent alleen maar dat je jezelf serieus moet nemen en moet zorgen dat je hulp krijgt.
woensdag 27 oktober 2021 14:56
woensdag 27 oktober 2021 14:57
Ach, wat een wanhoop spreekt er uit je posts. 
Even zwelgen in zelfmedelijden mag, maar je hebt nog minstens een uur om je huisarts te bellen en dringend om een afspraak te vragen omdat je het allemaal niet meer ziet zitten. En bel daarna alsjeblieft een vriendin/je moeder/je zus of wie dan ook om vanavond op de bank chocola te eten en thee te drinken en je hart uit te storten.
Het is niet erg als je het niet alleen kan, echt niet! Maar je kinderen kunnen het ZEKER niet alleen, dus je moet er alles aan doen om er voor te zijn. Nu de huisarts bellen valt daar wat mij betreft absoluut onder.
Even zwelgen in zelfmedelijden mag, maar je hebt nog minstens een uur om je huisarts te bellen en dringend om een afspraak te vragen omdat je het allemaal niet meer ziet zitten. En bel daarna alsjeblieft een vriendin/je moeder/je zus of wie dan ook om vanavond op de bank chocola te eten en thee te drinken en je hart uit te storten.
Het is niet erg als je het niet alleen kan, echt niet! Maar je kinderen kunnen het ZEKER niet alleen, dus je moet er alles aan doen om er voor te zijn. Nu de huisarts bellen valt daar wat mij betreft absoluut onder.
woensdag 27 oktober 2021 14:57
Je zit nu heel diep, dat is begrijpelijk, zo'n scheiding hakt erin, en wellicht spelen er meer dingen. Nu heb je het gevoel dat het niet beter kan worden, maar het wás ooit beter dan dit en dat kan het ook weer worden. Niets is voor eeuwig, goede tijden niet, maar slechte tijden ook niet.
Misschien had je gewild dat hij vroeger zo'n betrokken vader en partner was als dat hij niet (pretendeert) te zijn, dat is ook gewoon kut. Je hebt verdriet, voelt je in de steek gelaten en hebt moeite om nu te functioneren.
Uiteindelijk zijn het júllie kinderen, die van hun moeder houden en je ongetwijfeld missen. Wel kan het zijn dat ze aanvoelen hoe het met jou gaat, en daardoor anders zijn bij jou dan bij hun vader. Wat jij hebt beste voor jezelf én voor hen kunt doen is hulp voor jezelf zoeken. Als jij de weg naar boven kunt vinden dan kun je er ook weer/meer voor hen zijn. Ga dus idd naar de huisarts en zet het in gang!
Als jullie nog kunnen praten zou ik het hier ook met je ex over hebben. Bespreek wat er nu wel haalbaar voor je is. Misschien moet hij de zorg grotendeels op zich nemen, maar kun je door videobellen ed toch betrokken zijn als je niet bij ze bent. Wanneer het beter gaat kun je dat weer meer de zorg op je nemen.
Misschien had je gewild dat hij vroeger zo'n betrokken vader en partner was als dat hij niet (pretendeert) te zijn, dat is ook gewoon kut. Je hebt verdriet, voelt je in de steek gelaten en hebt moeite om nu te functioneren.
Uiteindelijk zijn het júllie kinderen, die van hun moeder houden en je ongetwijfeld missen. Wel kan het zijn dat ze aanvoelen hoe het met jou gaat, en daardoor anders zijn bij jou dan bij hun vader. Wat jij hebt beste voor jezelf én voor hen kunt doen is hulp voor jezelf zoeken. Als jij de weg naar boven kunt vinden dan kun je er ook weer/meer voor hen zijn. Ga dus idd naar de huisarts en zet het in gang!
Als jullie nog kunnen praten zou ik het hier ook met je ex over hebben. Bespreek wat er nu wel haalbaar voor je is. Misschien moet hij de zorg grotendeels op zich nemen, maar kun je door videobellen ed toch betrokken zijn als je niet bij ze bent. Wanneer het beter gaat kun je dat weer meer de zorg op je nemen.
