Relaties
alle pijlers
Brief aan mezelf
zondag 7 juni 2009 om 08:41
Hoi lieve K.,
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
zondag 7 juni 2009 om 23:31
quote:Stoeptegel schreef op 07 juni 2009 @ 23:25:
Als ik het dus goed begrijp komt het door het zelfbeeld van de vrouw dat zij hierin verzeild raakt?
Het beeld dat je krijgt door wat je dagelijks hoort/meemaakt.
Als je elke dag het gevoel krijgt dat je niet veel waard bent dan ga je dat geloven.
Als je al jaren lang je best doet om het goed te doen en het lukt je niet dan zie je jezelf als een mislukkeling ook al ligt t niet aan jezelf dat t nooit goed is.
Dat zie je niet in als je er midden in zit.
Het is als buitenstaander moeilijk te begrijpen, ik heb vaak gedacht als ik een verhaal hoorde of las: Dom dat je daar nog in blijft en mens, kies nu voor jezelf!
Maar dat je er zelf middenin zit zie je vaak niet, dat duurt jaren voordat je dat wilt en kunt toegeven.
Als ik het dus goed begrijp komt het door het zelfbeeld van de vrouw dat zij hierin verzeild raakt?
Het beeld dat je krijgt door wat je dagelijks hoort/meemaakt.
Als je elke dag het gevoel krijgt dat je niet veel waard bent dan ga je dat geloven.
Als je al jaren lang je best doet om het goed te doen en het lukt je niet dan zie je jezelf als een mislukkeling ook al ligt t niet aan jezelf dat t nooit goed is.
Dat zie je niet in als je er midden in zit.
Het is als buitenstaander moeilijk te begrijpen, ik heb vaak gedacht als ik een verhaal hoorde of las: Dom dat je daar nog in blijft en mens, kies nu voor jezelf!
Maar dat je er zelf middenin zit zie je vaak niet, dat duurt jaren voordat je dat wilt en kunt toegeven.
maandag 8 juni 2009 om 01:33
quote:Stoeptegel schreef op 07 juni 2009 @ 23:25:
Als ik het dus goed begrijp komt het door het zelfbeeld van de vrouw dat zij hierin verzeild raakt?
Dat speelt inderdaad een grote factor. Maar dat zelfbeeld (of het beter, het gebrek aan zelfvertrouwen) dat wordt medegecreëerd. Door hem. En dat verandert niet zomaar van dag 1 naar dag 2. Er gaat een roze wolkperiode aan vooraf. Een periode waarin vertrouwen gewonnen wordt. Waarin je gelukkig bent.
En dan komt daar plotseling een opmerking. Omdat je weet dat hij het goed met je voor heeft, denk je er verder niet zo veel van. Na een tijdje nog eens. En na iets kortere tijd nog eens. Maar tegelijkertijd ben je ook zijn wereld. Heel dubbel. Daarom kan het ook best een hele tijd duren voordat je doorhebt dat er iets niet klopt. En zélfs dan, zélfs dan wil je dat gevoel het liefst wegstoppen. Want hij is vast de enige die je nog wil. En zowel zijn en jouw geluk zijn afhankelijk van de relatie. Je praat er niet over met familie en vrienden (voor zover nog aanwezig), deels omdat je hem niet wilt verloochenen, deels omdat je je schaamt.
Ik stel me voor dat een relatie met fysieke mishandeling eenzelfde soort ontwikkelingen doorloopt?
Als ik het dus goed begrijp komt het door het zelfbeeld van de vrouw dat zij hierin verzeild raakt?
Dat speelt inderdaad een grote factor. Maar dat zelfbeeld (of het beter, het gebrek aan zelfvertrouwen) dat wordt medegecreëerd. Door hem. En dat verandert niet zomaar van dag 1 naar dag 2. Er gaat een roze wolkperiode aan vooraf. Een periode waarin vertrouwen gewonnen wordt. Waarin je gelukkig bent.
En dan komt daar plotseling een opmerking. Omdat je weet dat hij het goed met je voor heeft, denk je er verder niet zo veel van. Na een tijdje nog eens. En na iets kortere tijd nog eens. Maar tegelijkertijd ben je ook zijn wereld. Heel dubbel. Daarom kan het ook best een hele tijd duren voordat je doorhebt dat er iets niet klopt. En zélfs dan, zélfs dan wil je dat gevoel het liefst wegstoppen. Want hij is vast de enige die je nog wil. En zowel zijn en jouw geluk zijn afhankelijk van de relatie. Je praat er niet over met familie en vrienden (voor zover nog aanwezig), deels omdat je hem niet wilt verloochenen, deels omdat je je schaamt.
Ik stel me voor dat een relatie met fysieke mishandeling eenzelfde soort ontwikkelingen doorloopt?
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 8 juni 2009 om 08:34
@ madhe: het is wat daffodil zegt, het sluipt erin. Als je op je eerste date al in elkaar geslagen wordt of beschimpt, ben je gauw klaar. Bij mij was het beschimpen enzo, niet fysiek. Dat maakt wel een verschil, al is het allebei inderdaad 'huiselijk geweld'. Bovendien ben ik verbaal zelf wel sterk. Dus was ex weer aan het schelden, dan dacht ik er het mijne van en haalde mijn wenkbrauwen op.
Ik kan dus niet oordelen over fysiek geweld, maar ik kan alleen verzinnen dat als je geslagen bent en de man weer van voren af aan verontschuldigingen begint, dat iemand dan weer blijft. En ja, sommigen weten gewoon echt niet waar ze heen zouden moeten gaan. Of durven die stap echt nog niet te zetten.
Het is moeilijk voor te stellen, maar het sluipt er echt in, ik kan het niet anders verwoorden.
Achteraf bezien ziet je omgeving meer dan je denkt. Mijn vrienden zagen allang dat hij zo bot bezig was. Maar ook zij durven niet altijd te waarschuwen, zo hebben ze mij verteld. En ja, je moet er ook ZELF achter komen.
Ook ik heb diverse keren op het punt gestaan om op te stappen, en dan bond ex iedere keer weer in. En ja, het ging dan ook beter...voor even. Bovendien ben ik iemand die een belofte echt serieus neemt. Ernstig serieus neemt. Een trouwbelofte bijvoorbeeld. Ja, naief, ben van een harde en koude kermis thuisgekomen.
Misschien was fysiek mishandelen bij mij wel anders geweest in de zin dat ik sneller was opgestapt. Weet ik niet. Schelden is niet zichtbaar, fysiek wel. Bovendien, ik vond het vooral 'stom', en negeerde het. Nu weet ik wel dat ik dat ook niet meer zou pikken. Ik pik het van niemand meer, onaardige opmerkingen. Heb het niet over eerlijke feedback, maar moedwillig iemand omlaag trappen om er zelf beter van te worden. Want, en dat is het ironische, is het. Of het nu verbaal of fysiek is, iemand heeft een lage zelfdunk en trapt daarom als een gewond paard om zich heen...
Ik kan dus niet oordelen over fysiek geweld, maar ik kan alleen verzinnen dat als je geslagen bent en de man weer van voren af aan verontschuldigingen begint, dat iemand dan weer blijft. En ja, sommigen weten gewoon echt niet waar ze heen zouden moeten gaan. Of durven die stap echt nog niet te zetten.
Het is moeilijk voor te stellen, maar het sluipt er echt in, ik kan het niet anders verwoorden.
Achteraf bezien ziet je omgeving meer dan je denkt. Mijn vrienden zagen allang dat hij zo bot bezig was. Maar ook zij durven niet altijd te waarschuwen, zo hebben ze mij verteld. En ja, je moet er ook ZELF achter komen.
Ook ik heb diverse keren op het punt gestaan om op te stappen, en dan bond ex iedere keer weer in. En ja, het ging dan ook beter...voor even. Bovendien ben ik iemand die een belofte echt serieus neemt. Ernstig serieus neemt. Een trouwbelofte bijvoorbeeld. Ja, naief, ben van een harde en koude kermis thuisgekomen.
Misschien was fysiek mishandelen bij mij wel anders geweest in de zin dat ik sneller was opgestapt. Weet ik niet. Schelden is niet zichtbaar, fysiek wel. Bovendien, ik vond het vooral 'stom', en negeerde het. Nu weet ik wel dat ik dat ook niet meer zou pikken. Ik pik het van niemand meer, onaardige opmerkingen. Heb het niet over eerlijke feedback, maar moedwillig iemand omlaag trappen om er zelf beter van te worden. Want, en dat is het ironische, is het. Of het nu verbaal of fysiek is, iemand heeft een lage zelfdunk en trapt daarom als een gewond paard om zich heen...
maandag 8 juni 2009 om 09:05
Ben ik weer hoor, goedemorgen allemaal
Daffodil je zegt het heel goed en duidelijk.
Wat ik even aan wil stippen is de mythe dat het 'iedere vrouw kan gebeuren'. Dat is pertinent niet waar.
Wat ook ontzenuwd moet worden is dat vrouwen die geslagen worden zwak zijn, altijd een laag zelfbeeld hebben en dat het alleen 'bepaalde' vrouwen gebeurt. Dat is namelijk óók niet waar.
De vrouwen die meeschrijven op het 'ongelijkwaardige relaties' topic bijvoorbeeld zijn niet zwak, dom, niet opgeleid en wat niet al meer niet. Veel vrouwen die ik in de situatie verzeild heb zien raken waar ik zelf in terecht ben gekomen, veranderden van sprankelende, talentvolle, succesvolle vrouwen in wandelende wrakken. Door de tijd heen. Niet van de een op de andere dag.
Wat die vrouwen allemaal wél hebben is een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van de partner, een gevoelige natuur, inlevingsvermogen en een ongekende arbeidsethos. Inzet, tot het gaatje zeg maar en ze hebben moeite met het duidelijk vaststellen van grenzen, om vooral een ander maar niet te veel te belasten of te kwetsen.
Niet zelden hebben ze een dominante vader gehad en een zwakke moeder.
Ik heb er zelf wel eens moeite mee als mensen hun huidige gedrag, als volwassene, verklaren met ervaringen uit het verleden maar je neemt natuurlijk wel íets mee van wat er in je jeugd ingeprent is.
Als jij thuis leert dat de man de baas is, en als je een moeder hebt die dat accepteerde, ook al zag jij als kind dat dat niet deugde, dan is het mogelijk dat het jou nooit zal gebeuren dat je door een partner gedomineerd wordt. Dat is afhankelijk van je karakter.
Het kan óók zijn dat je (onbewust) het gedrag van je moeder meeneemt naar je volwassenheid en al roep je dat het je nooit gebeuren zal, als een partner dominant is van nature, zou je moeite kunnen gaan hebben bij het stellen van grenzen. En dáár gaat het vaak mis.
Dat bewaken van die grenzen in combinatie met een paar karaktereigenschappen + jeugdervaringen en opvoeding kunnen een vruchtbare voedingsbodem zijn voor een ongelijkwaardige relatie met psychisch en fysiek geweld.
De man van deze vrouwen, de partner, heeft in tegenstelling tot zijn vrouw/vriendin weinig invoelend vermogen, is op zichzelf gericht, dominant van nature en heeft niet zelden een zwakke moeder of juist een hele dominante moeder gehad. Ook hebben deze mannen vaak een lastige jeugd gehad.
Het zijn over het algemeen leuke mannen, altijd in voor een geintje, vaak populair bij anderen, type 'beach boy', jongens waarmee je zo wegloopt en dat doen vrouwen dus ook. Dat leuke, luchtige is een rookgordijn, achter dat gordijn zit niet veel, behalve dan de absolute wil om te domineren. Bij deze man gaat het om hem en nergens anders om. In tegenstelling tot hemzelf moet zijn vriendin een soort 'madonna' zijn, een halve heilige en als ze zo niet is dan zal hij er veel aan doen om te zorgen dat ze wel zo wordt en aan zijn eisen voldoet.
Een ander 'soort' (sorry dat ik dat woord even gebruik bij gebrek aan beter) mannen die gewelddadig kan worden is de teruggetrokken, mysterieuze man, met een sterke moeder en een zwakke vader. De partner voor deze mannen is álles voor hem, ze is de zon, de maan en het hemelgewelf en hij wil haar helemaal voor zich alleen, is jaloers als ze anderen aandacht geeft en hamert vanaf het begin op het unieke van hun relatie, geeft haar het gevoel een prinses te zijn en krijgt op die manier ongekend veel macht over haar. Ook voor deze man moet zijn vriendin perfect zijn in alle opzichten, als zij niet aan zijn standaard voldoet is hij hevig teleurgesteld.
Voor beide soorten (wederom sorry) mannen geldt: Zij zijn op zoek, instinctief, naar een moeder, iemand die ze bij de les kan houden, die ze koestert en altijd voor ze klaar staat, die aait en troost en begripvol is. Een eigen identiteit, een eigen wil en mening zijn (op den duur althans) overbodig.
De combinatie van al deze karaktereigenschappen kan uitdraaien op een volkomen scheve verhouding waarin beiden zich onmisbaar maken aan elkaar. Het bekende 'niet met en niet zonder elkaar kunnen leven'. De man wil de vrouw overheersen en modelleren naar zijn ideaalbeeld, wat zij nooit zal bereiken, de vrouw wil de man geruststellen, troosten en voorál (en dat is het meest desastreuze ingrediënt) 'helpen' bij het bereiken van zijn ideaal. Want als hij tevreden is, dan komt alles goed.
In deze relaties is opvallend dat het seksleven doorgaans fantastisch, fantasierijk en onuitputtelijk is. Seks is een van de belangrijkste bindingsfactoren en het zorgt voor veel stress, verdriet en wanhoop als de relatie verbroken wordt. Begrijpen deze mensen doorgaans niks van elkaar; in bed spreken ze dezelfde taal en dat is ook wat ze heel lang bij elkaar houdt. Niet altijd, wel heel vaak.
De frustraties tussen beide zo verschillende naturen kunnen hoog oplopen en de man uit zijn machteloosheid door te vernederen of te slaan of allebei. De vrouw wil werken, wil redden, de man wil heersen, zijn zin krijgen.
Het begint allemaal als een sprookje, beiden hebben nog nooit zoiets meegemaakt in andere relaties, men vindt elkaar het einde, heeft genoeg aan elkaar, en wil álles doen wat de ander wenst om het elkaar naar de zin te maken. Maar dan begint heel subtiel de door Daffoldil beschreven kritiek die de vrouw ontvangt en die haar onzeker maakt. De werker in haar zal proberen om te zorgen dat hij niet meer ontevreden is over haar en dat gaat van kwaad tot erger.
Kritiek van haar op hem wordt beantwoord met boosheid (de aanval is de beste verdediging), gekwetsheid en onredelijkheid. De vrouw zal proberen die onredelijkheid in haar hoofd goed te praten en sust hem, geeft hem zijn zin en zo verandert de man van prins langzaamaan in een agressieve kikker.
De vrouw verandert van een prinses met een prima zelfbeeld, carrière, vrienden, noem maar op in een onzeker wrak en alleen de kikker kan haar nog een goed gevoel geven, want als het goed is, dan is het ook écht goed en daar komt dat 'wij samen tegen de rest van de wereld' vandaan.
Deze twee mensen, zo veranderd door hun relatie met elkaar, waarin ze letterlijk de slechtste kanten van hun natuur naar boven halen, kunnen uiteindelijk helemaal geen relatie meer met elkaar hebben maar ze hebben beiden geen idee hoe ze zonder elkaar moeten leven. Ze zijn gewend aan de ruzies en het geweld en ze maken het altijd weer goed, al zijn die periodes waarin het 'goed' gaat vooral te wijten aan het feit dat de vrouw op haar tenen loopt, hem niet probeert te ergeren, niet zeurt of klaagt en waarin hij niet door haar getriggerd wordt.
Ze leven in een cocon van schijnveiligheid en hebben geen idee hoe ze er uit kunnen komen. De buitenwereld wordt met leugens, halve waarheden en smoesjes op een afstand gehouden.
Daarom duren dit soort relaties gemiddeld wel acht jaar en het duurt vaak jaren voordat de boel zo ontspoort dat het eigenlijk voor beiden beter zou zijn om met die relatie te stoppen.
Stoeptegel, kun je iets met mijn verhaal. Snap je iets van de lange weg die mensen gaan voor ze op een punt zijn wat Kabel beschreef? Snap je nu dat Muis het woord 'vechter' gebruikte? Dat ze vocht voor wat ze waard was maar die vechtlust niet voor zichzelf maar voor het nut van het algemeen inzette?
Ik hoor het wel
Daffodil je zegt het heel goed en duidelijk.
Wat ik even aan wil stippen is de mythe dat het 'iedere vrouw kan gebeuren'. Dat is pertinent niet waar.
Wat ook ontzenuwd moet worden is dat vrouwen die geslagen worden zwak zijn, altijd een laag zelfbeeld hebben en dat het alleen 'bepaalde' vrouwen gebeurt. Dat is namelijk óók niet waar.
De vrouwen die meeschrijven op het 'ongelijkwaardige relaties' topic bijvoorbeeld zijn niet zwak, dom, niet opgeleid en wat niet al meer niet. Veel vrouwen die ik in de situatie verzeild heb zien raken waar ik zelf in terecht ben gekomen, veranderden van sprankelende, talentvolle, succesvolle vrouwen in wandelende wrakken. Door de tijd heen. Niet van de een op de andere dag.
Wat die vrouwen allemaal wél hebben is een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van de partner, een gevoelige natuur, inlevingsvermogen en een ongekende arbeidsethos. Inzet, tot het gaatje zeg maar en ze hebben moeite met het duidelijk vaststellen van grenzen, om vooral een ander maar niet te veel te belasten of te kwetsen.
Niet zelden hebben ze een dominante vader gehad en een zwakke moeder.
Ik heb er zelf wel eens moeite mee als mensen hun huidige gedrag, als volwassene, verklaren met ervaringen uit het verleden maar je neemt natuurlijk wel íets mee van wat er in je jeugd ingeprent is.
Als jij thuis leert dat de man de baas is, en als je een moeder hebt die dat accepteerde, ook al zag jij als kind dat dat niet deugde, dan is het mogelijk dat het jou nooit zal gebeuren dat je door een partner gedomineerd wordt. Dat is afhankelijk van je karakter.
Het kan óók zijn dat je (onbewust) het gedrag van je moeder meeneemt naar je volwassenheid en al roep je dat het je nooit gebeuren zal, als een partner dominant is van nature, zou je moeite kunnen gaan hebben bij het stellen van grenzen. En dáár gaat het vaak mis.
Dat bewaken van die grenzen in combinatie met een paar karaktereigenschappen + jeugdervaringen en opvoeding kunnen een vruchtbare voedingsbodem zijn voor een ongelijkwaardige relatie met psychisch en fysiek geweld.
De man van deze vrouwen, de partner, heeft in tegenstelling tot zijn vrouw/vriendin weinig invoelend vermogen, is op zichzelf gericht, dominant van nature en heeft niet zelden een zwakke moeder of juist een hele dominante moeder gehad. Ook hebben deze mannen vaak een lastige jeugd gehad.
Het zijn over het algemeen leuke mannen, altijd in voor een geintje, vaak populair bij anderen, type 'beach boy', jongens waarmee je zo wegloopt en dat doen vrouwen dus ook. Dat leuke, luchtige is een rookgordijn, achter dat gordijn zit niet veel, behalve dan de absolute wil om te domineren. Bij deze man gaat het om hem en nergens anders om. In tegenstelling tot hemzelf moet zijn vriendin een soort 'madonna' zijn, een halve heilige en als ze zo niet is dan zal hij er veel aan doen om te zorgen dat ze wel zo wordt en aan zijn eisen voldoet.
Een ander 'soort' (sorry dat ik dat woord even gebruik bij gebrek aan beter) mannen die gewelddadig kan worden is de teruggetrokken, mysterieuze man, met een sterke moeder en een zwakke vader. De partner voor deze mannen is álles voor hem, ze is de zon, de maan en het hemelgewelf en hij wil haar helemaal voor zich alleen, is jaloers als ze anderen aandacht geeft en hamert vanaf het begin op het unieke van hun relatie, geeft haar het gevoel een prinses te zijn en krijgt op die manier ongekend veel macht over haar. Ook voor deze man moet zijn vriendin perfect zijn in alle opzichten, als zij niet aan zijn standaard voldoet is hij hevig teleurgesteld.
Voor beide soorten (wederom sorry) mannen geldt: Zij zijn op zoek, instinctief, naar een moeder, iemand die ze bij de les kan houden, die ze koestert en altijd voor ze klaar staat, die aait en troost en begripvol is. Een eigen identiteit, een eigen wil en mening zijn (op den duur althans) overbodig.
De combinatie van al deze karaktereigenschappen kan uitdraaien op een volkomen scheve verhouding waarin beiden zich onmisbaar maken aan elkaar. Het bekende 'niet met en niet zonder elkaar kunnen leven'. De man wil de vrouw overheersen en modelleren naar zijn ideaalbeeld, wat zij nooit zal bereiken, de vrouw wil de man geruststellen, troosten en voorál (en dat is het meest desastreuze ingrediënt) 'helpen' bij het bereiken van zijn ideaal. Want als hij tevreden is, dan komt alles goed.
In deze relaties is opvallend dat het seksleven doorgaans fantastisch, fantasierijk en onuitputtelijk is. Seks is een van de belangrijkste bindingsfactoren en het zorgt voor veel stress, verdriet en wanhoop als de relatie verbroken wordt. Begrijpen deze mensen doorgaans niks van elkaar; in bed spreken ze dezelfde taal en dat is ook wat ze heel lang bij elkaar houdt. Niet altijd, wel heel vaak.
De frustraties tussen beide zo verschillende naturen kunnen hoog oplopen en de man uit zijn machteloosheid door te vernederen of te slaan of allebei. De vrouw wil werken, wil redden, de man wil heersen, zijn zin krijgen.
Het begint allemaal als een sprookje, beiden hebben nog nooit zoiets meegemaakt in andere relaties, men vindt elkaar het einde, heeft genoeg aan elkaar, en wil álles doen wat de ander wenst om het elkaar naar de zin te maken. Maar dan begint heel subtiel de door Daffoldil beschreven kritiek die de vrouw ontvangt en die haar onzeker maakt. De werker in haar zal proberen om te zorgen dat hij niet meer ontevreden is over haar en dat gaat van kwaad tot erger.
Kritiek van haar op hem wordt beantwoord met boosheid (de aanval is de beste verdediging), gekwetsheid en onredelijkheid. De vrouw zal proberen die onredelijkheid in haar hoofd goed te praten en sust hem, geeft hem zijn zin en zo verandert de man van prins langzaamaan in een agressieve kikker.
De vrouw verandert van een prinses met een prima zelfbeeld, carrière, vrienden, noem maar op in een onzeker wrak en alleen de kikker kan haar nog een goed gevoel geven, want als het goed is, dan is het ook écht goed en daar komt dat 'wij samen tegen de rest van de wereld' vandaan.
Deze twee mensen, zo veranderd door hun relatie met elkaar, waarin ze letterlijk de slechtste kanten van hun natuur naar boven halen, kunnen uiteindelijk helemaal geen relatie meer met elkaar hebben maar ze hebben beiden geen idee hoe ze zonder elkaar moeten leven. Ze zijn gewend aan de ruzies en het geweld en ze maken het altijd weer goed, al zijn die periodes waarin het 'goed' gaat vooral te wijten aan het feit dat de vrouw op haar tenen loopt, hem niet probeert te ergeren, niet zeurt of klaagt en waarin hij niet door haar getriggerd wordt.
Ze leven in een cocon van schijnveiligheid en hebben geen idee hoe ze er uit kunnen komen. De buitenwereld wordt met leugens, halve waarheden en smoesjes op een afstand gehouden.
Daarom duren dit soort relaties gemiddeld wel acht jaar en het duurt vaak jaren voordat de boel zo ontspoort dat het eigenlijk voor beiden beter zou zijn om met die relatie te stoppen.
Stoeptegel, kun je iets met mijn verhaal. Snap je iets van de lange weg die mensen gaan voor ze op een punt zijn wat Kabel beschreef? Snap je nu dat Muis het woord 'vechter' gebruikte? Dat ze vocht voor wat ze waard was maar die vechtlust niet voor zichzelf maar voor het nut van het algemeen inzette?
Ik hoor het wel
maandag 8 juni 2009 om 09:48
Allemaal bedankt voor de uitleg! Daar waarin ik iets miste in de stukjes vond ik in het verhaal van Eleonora. Heel verhelderend.
Wat in veel stukjes naar voren kwam was dat de vrouw onzeker GEMAAKT wordt door de man. Dat ging er bij mij niet in op de een of andere manier. Een lulhannes die bij mij aankomt met een kutopmerking dooft mijn vuur voor hem. En daar waar mijn vuur uitdooft bij zo'n eerste opmerking ( of klap, schop, whatever) gaat een andere vrouw verder met de relatie of de beginnende verkering.
Wat Eleonora beschrijft is heel verhelderend, nl, dat een vrouw al op een bepaalde manier allang beschadigd is voordat ze aan een relatie begint met een potentiele hufter. Er is al een hele geschiedenis vooraf bij een vrouw van een bepaalde jeugd hebben, rolmodellen van ouders enzov. En dat zit zo diep geworteld dat het niet anders kan dat zij in dit soort relaties verzeild raakt. Tenminste , dat is zoals ik het nu even bedenk.
Toch nog een klein raadsel voor mij, wat Eleonora ook zei, niet iedere vrouw gaat door met zo'n type man.
Ik heb zelf niet bepaald een grappige jeugd gehad, met ook echt geen goede voorbeelden van hoe een relatie hoort te zijn van mijn ouders.
En ook hebben dit soort mannen zoals hierboven beschreven mijn pad gekruist. Ik ben nooit met ze in zee gegaan, dan vraag ik me af, waarom niet? En een andere vrouw wel?
Ik herken dit soort mannen vrij snel nog in de date fase of als ik echt net iemand ontmoet ruik zie en hoor ik al : foute man, wegwezen. Het zijn kleine subtiele dingen soms waaraan ik dat type herken, en andere keren ligt het er zo dik bovenop.
Ik stop dan meteen het contact, want ik vind zo'n man gewoonweg niet leuk meer. Ook al is hij zo grappig, knap, intelligent noem maar op, je ruikt gewoon datie niet spoort.
Aan intelligentie van de desbetreffende vrouwen die wel met zo'n man in zee gaan ligt het zeker niet ik zie wel wat van dat soort mannen om me heen, bij kennissen of bekenden. Ik vraag me daarom ook altijd af, wat doe je bij die kerel?
Maar Eleonora ik begrijp nu wat beter hun beweegredenen. Het is een ingewikkelde psychische materie wat diep bij die vrouwen zit ( en ook bij die mannen natuurlijk).
Wat in veel stukjes naar voren kwam was dat de vrouw onzeker GEMAAKT wordt door de man. Dat ging er bij mij niet in op de een of andere manier. Een lulhannes die bij mij aankomt met een kutopmerking dooft mijn vuur voor hem. En daar waar mijn vuur uitdooft bij zo'n eerste opmerking ( of klap, schop, whatever) gaat een andere vrouw verder met de relatie of de beginnende verkering.
Wat Eleonora beschrijft is heel verhelderend, nl, dat een vrouw al op een bepaalde manier allang beschadigd is voordat ze aan een relatie begint met een potentiele hufter. Er is al een hele geschiedenis vooraf bij een vrouw van een bepaalde jeugd hebben, rolmodellen van ouders enzov. En dat zit zo diep geworteld dat het niet anders kan dat zij in dit soort relaties verzeild raakt. Tenminste , dat is zoals ik het nu even bedenk.
Toch nog een klein raadsel voor mij, wat Eleonora ook zei, niet iedere vrouw gaat door met zo'n type man.
Ik heb zelf niet bepaald een grappige jeugd gehad, met ook echt geen goede voorbeelden van hoe een relatie hoort te zijn van mijn ouders.
En ook hebben dit soort mannen zoals hierboven beschreven mijn pad gekruist. Ik ben nooit met ze in zee gegaan, dan vraag ik me af, waarom niet? En een andere vrouw wel?
Ik herken dit soort mannen vrij snel nog in de date fase of als ik echt net iemand ontmoet ruik zie en hoor ik al : foute man, wegwezen. Het zijn kleine subtiele dingen soms waaraan ik dat type herken, en andere keren ligt het er zo dik bovenop.
Ik stop dan meteen het contact, want ik vind zo'n man gewoonweg niet leuk meer. Ook al is hij zo grappig, knap, intelligent noem maar op, je ruikt gewoon datie niet spoort.
Aan intelligentie van de desbetreffende vrouwen die wel met zo'n man in zee gaan ligt het zeker niet ik zie wel wat van dat soort mannen om me heen, bij kennissen of bekenden. Ik vraag me daarom ook altijd af, wat doe je bij die kerel?
Maar Eleonora ik begrijp nu wat beter hun beweegredenen. Het is een ingewikkelde psychische materie wat diep bij die vrouwen zit ( en ook bij die mannen natuurlijk).
maandag 8 juni 2009 om 10:30
Ja, ook bij de mannen Stoeptegel, dat klopt. Lastig is alleen dat de mannen in kwestie weinig tot geen zelfreflectie aan de dag leggen. Waar de vrouw in zo'n relatie twijfelt aan zichzelf en dat meer en meer zal gaan doen naarmate ze niet voldoet, hoe meer de man overtuigd raakt van het feit dat hij deugt, ok is en zeker niet zoiets als 'therapie' nodig zal hebben. De problemen die er zijn, liggen aan háár. Zij is onzeker/gek/hysterisch/niet in staat een relatie te hebben. Hij overtuigt zichzelf er van dat zij niet deugt en zij bevestigt hem daarin door almaar onzekerder en dus minder aantrekkelijk voor hem te worden.
Een vrouw die te maken heeft met geweld binnen een relatie (psychisch, fysiek, of allebei) is zeker niet een ideale levenspartner. Als ik naar mezelf kijk; mijn ex werd gék van mij. Ik van hem, hij van mij. Maar omdat we sámen die spiraal naar beneden in zijn gegaan en omdat er geen gelijkwaardigheid meer was, omdat de verhoudingen volkomen scheef waren na een paar jaar, wisten zowel hij als ik niet hoe we veranderingen aan moesten brengen.
Ik ben in therapie gegaan omdat híj vond dat ik dat nodig had. De therapeuten konden mij vervolgens niet helpen omdat ik de sleutel tot de oplossing zélf in handen had. Het enige wat ik hoefde te doen was stoppen met mijn relatie maar ik wilde iets waar ik zó hard voor knokte niet zomaar opgeven. En dat knokken verwarde ik met liefde.
Waarom de ene vrouw wel en de andere niet?
Dat is puur een karakterding. Mij trok dat beach boy/player type aan. Jou heel duidelijk niet. Jij zoekt heel andere kwaliteitenin een partner en dus zal het type waar ik op tippelde bij jou geen kans maken.
Ik wilde een 'spannende' man. Ik viel op dat soort mannen. Een lieve man, iemand met wie je gewoon tevreden kon samenleven, dat leek me niks, ik wilde spanning en avontuur.
Om de man die ik zo spannend vond te behouden, deed ik me anders voor dan ik was. Van nature ben ik namelijk iemand die heel huiselijk is, ik geef geen geen ruk om kroegen, drugs, disco, drank. Ik wil lezen, tekenen, schrijven, praten, één op één met mensen, discussieren over van alles, over mijn passie; de bijbel, Jezus, maar dan als historische boek en als historische figuur, ik bedoel maar. Ik had natuurlijk eigenlijk helemaal geen behoefte aan een partner die mij intellectueel gezien niet aanvulde. Maar.....hij maakte wel de moeder in mij los. De zorger en die zit er van nature in. Vrouwen denken zo'n player-achtige man wel even te temmen, te 'genezen' of te 'redden', met hun is het héél anders dan met ál die andere vrouwen. Daarin worden ze overigens ook bevestigd door hun geliefde die na uitermate lelijk gedrag of na een geweldsuitbarsitning dingen zegt als; 'jij bent de enige die me zó kwaad kan maken', 'alleen jij kan zó het bloed onder mijn nagels vandaan halen, ik wil zó graag dat jij me begrijpt...'
Ik geloof nergens in, religiegewijs, maar ik geloof des te meer in aantrekkingskracht op de zichtbare én de onzichtbare manier.
Mijn ex trok mij aan de buitenkant, oppervlakkig gezien aan om zijn drang naar vrijheid (ja, daar ga je dus al....), zijn zorgeloosheid (ik ben zelf een piekeraar), zijn levenslust.
Hij vond mij sterk, stoer, onafhankelijk, mooi, geen meisje meer maar een échte vrouw.
Dat was de buitenkant.
Dieper zat het gevoel dat ik hem zou kunnen veranderen, hem temmen, hem dingen zou kunnen leren, hem 'redden' van zijn problemen met autoriteit, zijn verleden. Hij had een grote mond, lachte altijd maar ik zag iets anders en dát, dat andere, dat trok mij aan, dat triggerde mij.
Andersom zag hij de zorger, de bergijper, de vergever in mij. Hij voelde instinctief aan dat ik hem niet zo maar in de steek zou laten, zoals zijn familie zijn hele leven wél had gedaan. Ik zou hem niet op straat zetten en verlaten. Dus werd ik na verloop van tijd zijn moeder, die vergaf en zelfs troostte, ook als hij zich heel slecht gedroeg, en hij zocht zijn grenzen op, verlegde de mijne, en keek hoe ver hij kon gaan en ik, zijn moeder, wilde mijn kind niet verlaten.
Het is dus puur je instinct wat de overhand heeft op dat moment. Bij jou gaan er geen snaren trillen als je zo'n man tegenkomt. Bij mij gingen álle snaren in mij trillen toen ik hem tegenkwam. Dat is het verschil.
Kijk, die eerste maanden liet hij natuurlijk niet zijn echte kleuren zien. Ik ook niet. Dat ging heel erg geleidelijk. Je merkt wel dat er dingen zijn die je niet aanstaan maar jah.....met wie heb je dat niet? En in een relatie moet je investeren. Je zag het je moeder doen, je ziet het je vriendinnen doen, een relatie gaat niet vanzelf. En na een tijdje is je eigen relatie een soort van baan geworden. Maar dat is allemaal achteraf gepraat, dat zie je niet eens als je er in zit. Dan wil je alleen maar dat het 'goed komt'. Wat dat 'goed' precies inhoudt kun je niet zeggen.
Dat is een vraag die ik altijd stel aan een vrouw met een soortgelijke relatie als waar ik zelf in zat; hoe kan het volgens jou goedkomen? Wat moet er gebeuren om het goed te laten komen? Wanner vindt jij het goed?
En daar hebben ze doorgaans geen antwoord op. Wat ze namelijk willen is terug in de tijd, toen zij nog een prinses was en hij de prins en toen het samen tegen de rest van de wereld ook écht zo voelde, in plaats van de droevige, zelfgefabriceerde gevangenis waar ze nu samen in zitten.
Tis was he?
Moeilijk hoor om je voor te stellen als je het niet kent. Ik vind het geweldig dat je het probeert Stoeptegel.....
(f)
Een vrouw die te maken heeft met geweld binnen een relatie (psychisch, fysiek, of allebei) is zeker niet een ideale levenspartner. Als ik naar mezelf kijk; mijn ex werd gék van mij. Ik van hem, hij van mij. Maar omdat we sámen die spiraal naar beneden in zijn gegaan en omdat er geen gelijkwaardigheid meer was, omdat de verhoudingen volkomen scheef waren na een paar jaar, wisten zowel hij als ik niet hoe we veranderingen aan moesten brengen.
Ik ben in therapie gegaan omdat híj vond dat ik dat nodig had. De therapeuten konden mij vervolgens niet helpen omdat ik de sleutel tot de oplossing zélf in handen had. Het enige wat ik hoefde te doen was stoppen met mijn relatie maar ik wilde iets waar ik zó hard voor knokte niet zomaar opgeven. En dat knokken verwarde ik met liefde.
Waarom de ene vrouw wel en de andere niet?
Dat is puur een karakterding. Mij trok dat beach boy/player type aan. Jou heel duidelijk niet. Jij zoekt heel andere kwaliteitenin een partner en dus zal het type waar ik op tippelde bij jou geen kans maken.
Ik wilde een 'spannende' man. Ik viel op dat soort mannen. Een lieve man, iemand met wie je gewoon tevreden kon samenleven, dat leek me niks, ik wilde spanning en avontuur.
Om de man die ik zo spannend vond te behouden, deed ik me anders voor dan ik was. Van nature ben ik namelijk iemand die heel huiselijk is, ik geef geen geen ruk om kroegen, drugs, disco, drank. Ik wil lezen, tekenen, schrijven, praten, één op één met mensen, discussieren over van alles, over mijn passie; de bijbel, Jezus, maar dan als historische boek en als historische figuur, ik bedoel maar. Ik had natuurlijk eigenlijk helemaal geen behoefte aan een partner die mij intellectueel gezien niet aanvulde. Maar.....hij maakte wel de moeder in mij los. De zorger en die zit er van nature in. Vrouwen denken zo'n player-achtige man wel even te temmen, te 'genezen' of te 'redden', met hun is het héél anders dan met ál die andere vrouwen. Daarin worden ze overigens ook bevestigd door hun geliefde die na uitermate lelijk gedrag of na een geweldsuitbarsitning dingen zegt als; 'jij bent de enige die me zó kwaad kan maken', 'alleen jij kan zó het bloed onder mijn nagels vandaan halen, ik wil zó graag dat jij me begrijpt...'
Ik geloof nergens in, religiegewijs, maar ik geloof des te meer in aantrekkingskracht op de zichtbare én de onzichtbare manier.
Mijn ex trok mij aan de buitenkant, oppervlakkig gezien aan om zijn drang naar vrijheid (ja, daar ga je dus al....), zijn zorgeloosheid (ik ben zelf een piekeraar), zijn levenslust.
Hij vond mij sterk, stoer, onafhankelijk, mooi, geen meisje meer maar een échte vrouw.
Dat was de buitenkant.
Dieper zat het gevoel dat ik hem zou kunnen veranderen, hem temmen, hem dingen zou kunnen leren, hem 'redden' van zijn problemen met autoriteit, zijn verleden. Hij had een grote mond, lachte altijd maar ik zag iets anders en dát, dat andere, dat trok mij aan, dat triggerde mij.
Andersom zag hij de zorger, de bergijper, de vergever in mij. Hij voelde instinctief aan dat ik hem niet zo maar in de steek zou laten, zoals zijn familie zijn hele leven wél had gedaan. Ik zou hem niet op straat zetten en verlaten. Dus werd ik na verloop van tijd zijn moeder, die vergaf en zelfs troostte, ook als hij zich heel slecht gedroeg, en hij zocht zijn grenzen op, verlegde de mijne, en keek hoe ver hij kon gaan en ik, zijn moeder, wilde mijn kind niet verlaten.
Het is dus puur je instinct wat de overhand heeft op dat moment. Bij jou gaan er geen snaren trillen als je zo'n man tegenkomt. Bij mij gingen álle snaren in mij trillen toen ik hem tegenkwam. Dat is het verschil.
Kijk, die eerste maanden liet hij natuurlijk niet zijn echte kleuren zien. Ik ook niet. Dat ging heel erg geleidelijk. Je merkt wel dat er dingen zijn die je niet aanstaan maar jah.....met wie heb je dat niet? En in een relatie moet je investeren. Je zag het je moeder doen, je ziet het je vriendinnen doen, een relatie gaat niet vanzelf. En na een tijdje is je eigen relatie een soort van baan geworden. Maar dat is allemaal achteraf gepraat, dat zie je niet eens als je er in zit. Dan wil je alleen maar dat het 'goed komt'. Wat dat 'goed' precies inhoudt kun je niet zeggen.
Dat is een vraag die ik altijd stel aan een vrouw met een soortgelijke relatie als waar ik zelf in zat; hoe kan het volgens jou goedkomen? Wat moet er gebeuren om het goed te laten komen? Wanner vindt jij het goed?
En daar hebben ze doorgaans geen antwoord op. Wat ze namelijk willen is terug in de tijd, toen zij nog een prinses was en hij de prins en toen het samen tegen de rest van de wereld ook écht zo voelde, in plaats van de droevige, zelfgefabriceerde gevangenis waar ze nu samen in zitten.
Tis was he?
Moeilijk hoor om je voor te stellen als je het niet kent. Ik vind het geweldig dat je het probeert Stoeptegel.....
(f)
maandag 8 juni 2009 om 12:45
Ik kan het zeker wel plaatsen nu Eleonora ik zie veel van wat je schrijft vallen in verhalen van vriendinnen, kennissen enzov. Al die gedachtengangen en beeldschetsingen ja ik kan het nu zeker wel allemaal samenvoegen. Erg interessant en bedankt voor je openhartige tekst.
Het gegeven dat je je aangetrokken voelt door eigenschappen die je bij jezelf mist klopt vaak inderdaad.
Toch zie ik vaak ook wat anders bij mensen gebeuren ( incl mezelf) : je aangetrokken voelen tot mensen die juist op jou lijken, wat betreft innerlijke wereld. Dus niet het 'buitengedrag', zoals op iemand vallen die zorgeloos overkomt en als een levensgenieter, maar vallen op het innerlijk van iemand, een innerlijk dat juist lijkt op je eigen innerlijk.
Bijvoorbeeld je valt op zo'n man die bijv een moeilijke jeugd gehad heeft en daardoor emotioneel niet volwassen is geworden. Daaruit komt bepaald gedrag naar voren in zijn relaties, het verzorgd willen worden, het willen domineren. Ik denk dat een vrouw die niet los komt van zo'n type en in die relatie vastzit niet zo heel veel anders is dan die man. Want is die vrouw zelf al emotioneel volwassen? Kan zij wel voor zichzelf zorgen? Heeft zij zelf haar leven op orde? Houdt zij wel van zichzelf? Allemaal vragen die bij mij nu opkomen ik denk dat 2 mensen in zulke relaties meer op elkaar lijken dan ze zelf zouden willen toegeven. Dat ze dezelfde onvervulde behoeften en verlangens hebben , dezelfde beschadigingen. Als het ware houden ze een spiegel aan elkaar voor en ik denk dat dat juist hetgene is wat beide partners gek maakt.
Dit zijn zomaar wat bedenkingen als je het er niet mee eens bent hoor ik het wel!
Het gegeven dat je je aangetrokken voelt door eigenschappen die je bij jezelf mist klopt vaak inderdaad.
Toch zie ik vaak ook wat anders bij mensen gebeuren ( incl mezelf) : je aangetrokken voelen tot mensen die juist op jou lijken, wat betreft innerlijke wereld. Dus niet het 'buitengedrag', zoals op iemand vallen die zorgeloos overkomt en als een levensgenieter, maar vallen op het innerlijk van iemand, een innerlijk dat juist lijkt op je eigen innerlijk.
Bijvoorbeeld je valt op zo'n man die bijv een moeilijke jeugd gehad heeft en daardoor emotioneel niet volwassen is geworden. Daaruit komt bepaald gedrag naar voren in zijn relaties, het verzorgd willen worden, het willen domineren. Ik denk dat een vrouw die niet los komt van zo'n type en in die relatie vastzit niet zo heel veel anders is dan die man. Want is die vrouw zelf al emotioneel volwassen? Kan zij wel voor zichzelf zorgen? Heeft zij zelf haar leven op orde? Houdt zij wel van zichzelf? Allemaal vragen die bij mij nu opkomen ik denk dat 2 mensen in zulke relaties meer op elkaar lijken dan ze zelf zouden willen toegeven. Dat ze dezelfde onvervulde behoeften en verlangens hebben , dezelfde beschadigingen. Als het ware houden ze een spiegel aan elkaar voor en ik denk dat dat juist hetgene is wat beide partners gek maakt.
Dit zijn zomaar wat bedenkingen als je het er niet mee eens bent hoor ik het wel!
maandag 8 juni 2009 om 13:03
Wat jij zegt zou heel goed kunnen.
Ik weet niet of die relaties ook ontsporen in geweld (psychich, fysiek of beiden) maar het komt natuurlijk wel vaak voor dat mensen met bijvoorbeeld een drankprobleem een partner opzoeken die óók een drankprobleem hebben en zo samen de afgrond in storten en elkáár de schuld geven van de ellende van de ander.
Zelfde probleem hebben -----> 'samen/samen' gevoel -----> afgrond.
In het voorbeeld van mezelf met de beach-boy waren er overduidelijk meer verschillen dan overeenkomsten. Wat hij niet had, had ik in huis en andersom. Jammer genoeg versterkte ons dat niet, het maakte ons juist zwakker. Of mij dan, het maakte hem steeds sterker, wat ook niet goed was.
In het geval van de tweede 'soort' mannen denk ik dat er vaker sprake is van een spiegel. De stille man, op zichzelf, zal niet snel kiezen voor een partner die juist heel extravert is maar zoekt naar een evenknie, een eveneens stil en introvert meisje. Op het 'ongelijkwaardige relatie' topic schrijft iemand mee die dat meegemaakt heeft.
De mannen die emotioneel onvolwassen zijn zoeken júist naar een vrouw die dat wel is trouwens.
Voor mij heeft de uitspraak 'opposites attract' een wat duistere bijsmaak gekregen. Want het ís wel zo (komt veel voor) maar het is zeker niet altijd positief, voor geen van beiden trouwens.
Ik weet niet of die relaties ook ontsporen in geweld (psychich, fysiek of beiden) maar het komt natuurlijk wel vaak voor dat mensen met bijvoorbeeld een drankprobleem een partner opzoeken die óók een drankprobleem hebben en zo samen de afgrond in storten en elkáár de schuld geven van de ellende van de ander.
Zelfde probleem hebben -----> 'samen/samen' gevoel -----> afgrond.
In het voorbeeld van mezelf met de beach-boy waren er overduidelijk meer verschillen dan overeenkomsten. Wat hij niet had, had ik in huis en andersom. Jammer genoeg versterkte ons dat niet, het maakte ons juist zwakker. Of mij dan, het maakte hem steeds sterker, wat ook niet goed was.
In het geval van de tweede 'soort' mannen denk ik dat er vaker sprake is van een spiegel. De stille man, op zichzelf, zal niet snel kiezen voor een partner die juist heel extravert is maar zoekt naar een evenknie, een eveneens stil en introvert meisje. Op het 'ongelijkwaardige relatie' topic schrijft iemand mee die dat meegemaakt heeft.
De mannen die emotioneel onvolwassen zijn zoeken júist naar een vrouw die dat wel is trouwens.
Voor mij heeft de uitspraak 'opposites attract' een wat duistere bijsmaak gekregen. Want het ís wel zo (komt veel voor) maar het is zeker niet altijd positief, voor geen van beiden trouwens.
maandag 8 juni 2009 om 15:29
Goeie vraag Stoeptegel!
Om uit een zo'n relatie te 'ontsnappen' moet je een punt bereiken waarop je niet meer terug kúnt.
Voor mij was dat punt bereikt toen ik een man ontmoette die lief voor me was en met wie ik in de laatste drie maanden van mijn relatie, twee keer vreemd ben gegaan.
Mijn ex ging veelvuldig vreemd, ik verafschuwde dat, probeerde er mee te leven, wat niet lukte, ik deed drie pogingen tot zelfmoord en liep drie keer bij hem weg. Pas toen ik voor mezélf een grens over ding die ik dacht nooit over te gaan (door het vreemdgaan dus) vond ik dat ik er écht mee moest stoppen. Ik verlaagde me tot het niveau waarop hij zich begaf en wat me altijd zoveel pijn deed. Lager kon ik niet zinken.
Toen mijn ex mij een verliefdheid opbiechtte, op een zondagmorgen was het voor mij klaar en heb ik het uitgemaakt. Dat was niet het einde van onze fysieke relatie, voor hem wel het begin van een relatie met een vrouw met wie hij nu getrouwd is maar hij deed het ook nog maandenlang met mij en ik met hem, waarvan ik wel spijt heb nu, niet vanwege die nieuwe vrouw (met wie hij dan weer een verhouding had toen ik nog een relatie met hem had) maar omdat ik hem niet kon weerstaan en lang seks met hem bleef hebben om hem kalm te houden, hij heeft me namelijk nog lang bedreigd, gestalkt en financieel benadeeld.
Geen mooi verhaal, geen sterk einde maar een einde waar ik vrede mee heb nu.
Toen ik een maand of 8 weg was bij mijn ex kreeg ik van mijn toenmalige werkgeefster het boek 'Als liefde pijn doen en je weet niet waarom' van Dr. Susan Forward. Ik zat in de trein van Amsterdam naar Almere-Buiten, waar ik toen woonde toen ik begon met lezen en ik krijste af en toe werkelijk van herkenning. Het boek had kunnen heten 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom Leootje.....' (he gatver, en nu schiet ik vol!)
Elk woord leek op mij te slaan en ik leerde zó veel. Weken ben ik er mee bezig geweest, met herkennen, leren, weten, voelen, erkennen, toegeven, eerlijk zijn. Voor mij was het een eye opener. Ook mijn gedrag van dat moment (ik ging met alles naar bed wat bewoog en ik had me tot de SM bekeerd) werd me duidelijk. Ik stopte er acuut mee en ook mijn ex heb ik nog één vernietigende mail gestuurd waarmee ik álles afsloot wat ik maar af kon sluiten met hem.
Een tijd van celibaat brak aan. Ik heb ál mijn vrienden en familie toegesproken, ik heb ze laten praten, me laten vertellen wat ze werkelijk dachten en vonden, wat hun mening en gevoel was over mij en ik was zo eerlijk als ik maar kon, ook als de waarheid lelijk was. Ik moest weer puur worden en dat kon alleen als ik alle demonen er uit joeg en me bloot gaf.
Ik leerde dat ik gewoon liefgehad kon worden, dat ik niet stoer hoefde te doen, dat ik mezelf mocht zijn en dat er dan alsnóg van me gehouden werd. Ik leerde dat ik ook alleen, als mens meetelde, dat ik niet de vrouw of vriendin van iemand hoefde te zijn om iemand te wezen. Ik was goed zoals ik was en zo ben ik vrienden geworden met mezelf en sindsdien zijn we onafscheidelijk, ik en ik
Op het gevaar af dat je dat debiel vindt klinken: in een gewelddadige relatie besta je uit meerdere personen. Jij die je echt bent maar die nauwelijks meedoet in je leven, degene die je moet zijn voor je man, degene die je aan anderen laat zien. Je bent continu in discussie met jezelf. Negatief. Je kunt niet aardig zijn voor jou, je vindt jezelf waardeloos omdat híj dat ook vindt en je wil niet dat anderen weten hoe je er aan toe bent en dus lieg je je een slag in de rondte om alle bordjes in de lucht te houden.
Met mijn huidige man, die ik via internet leerde kennen, ben ik zeven maanden bevriend geweest voor ik hem verkering vroeg. Ruim een jaar later vroeg ik hem ten huwelijk. Een lieve, goede, eerlijke, rustige, fijne, warme, humorvolle man en geweldige vader. Ik moest mijn oogkleppen afgooien en dat heb ik gedaan. En doordat ik vrienden werd met mezelf leerde ik dat ik een geliefde nodig had die lief voor mij is.
Omdat ik dat dus waard ben en zo geschiedde.......
Om uit een zo'n relatie te 'ontsnappen' moet je een punt bereiken waarop je niet meer terug kúnt.
Voor mij was dat punt bereikt toen ik een man ontmoette die lief voor me was en met wie ik in de laatste drie maanden van mijn relatie, twee keer vreemd ben gegaan.
Mijn ex ging veelvuldig vreemd, ik verafschuwde dat, probeerde er mee te leven, wat niet lukte, ik deed drie pogingen tot zelfmoord en liep drie keer bij hem weg. Pas toen ik voor mezélf een grens over ding die ik dacht nooit over te gaan (door het vreemdgaan dus) vond ik dat ik er écht mee moest stoppen. Ik verlaagde me tot het niveau waarop hij zich begaf en wat me altijd zoveel pijn deed. Lager kon ik niet zinken.
Toen mijn ex mij een verliefdheid opbiechtte, op een zondagmorgen was het voor mij klaar en heb ik het uitgemaakt. Dat was niet het einde van onze fysieke relatie, voor hem wel het begin van een relatie met een vrouw met wie hij nu getrouwd is maar hij deed het ook nog maandenlang met mij en ik met hem, waarvan ik wel spijt heb nu, niet vanwege die nieuwe vrouw (met wie hij dan weer een verhouding had toen ik nog een relatie met hem had) maar omdat ik hem niet kon weerstaan en lang seks met hem bleef hebben om hem kalm te houden, hij heeft me namelijk nog lang bedreigd, gestalkt en financieel benadeeld.
Geen mooi verhaal, geen sterk einde maar een einde waar ik vrede mee heb nu.
Toen ik een maand of 8 weg was bij mijn ex kreeg ik van mijn toenmalige werkgeefster het boek 'Als liefde pijn doen en je weet niet waarom' van Dr. Susan Forward. Ik zat in de trein van Amsterdam naar Almere-Buiten, waar ik toen woonde toen ik begon met lezen en ik krijste af en toe werkelijk van herkenning. Het boek had kunnen heten 'Als liefde pijn doet en je weet niet waarom Leootje.....' (he gatver, en nu schiet ik vol!)
Elk woord leek op mij te slaan en ik leerde zó veel. Weken ben ik er mee bezig geweest, met herkennen, leren, weten, voelen, erkennen, toegeven, eerlijk zijn. Voor mij was het een eye opener. Ook mijn gedrag van dat moment (ik ging met alles naar bed wat bewoog en ik had me tot de SM bekeerd) werd me duidelijk. Ik stopte er acuut mee en ook mijn ex heb ik nog één vernietigende mail gestuurd waarmee ik álles afsloot wat ik maar af kon sluiten met hem.
Een tijd van celibaat brak aan. Ik heb ál mijn vrienden en familie toegesproken, ik heb ze laten praten, me laten vertellen wat ze werkelijk dachten en vonden, wat hun mening en gevoel was over mij en ik was zo eerlijk als ik maar kon, ook als de waarheid lelijk was. Ik moest weer puur worden en dat kon alleen als ik alle demonen er uit joeg en me bloot gaf.
Ik leerde dat ik gewoon liefgehad kon worden, dat ik niet stoer hoefde te doen, dat ik mezelf mocht zijn en dat er dan alsnóg van me gehouden werd. Ik leerde dat ik ook alleen, als mens meetelde, dat ik niet de vrouw of vriendin van iemand hoefde te zijn om iemand te wezen. Ik was goed zoals ik was en zo ben ik vrienden geworden met mezelf en sindsdien zijn we onafscheidelijk, ik en ik
Op het gevaar af dat je dat debiel vindt klinken: in een gewelddadige relatie besta je uit meerdere personen. Jij die je echt bent maar die nauwelijks meedoet in je leven, degene die je moet zijn voor je man, degene die je aan anderen laat zien. Je bent continu in discussie met jezelf. Negatief. Je kunt niet aardig zijn voor jou, je vindt jezelf waardeloos omdat híj dat ook vindt en je wil niet dat anderen weten hoe je er aan toe bent en dus lieg je je een slag in de rondte om alle bordjes in de lucht te houden.
Met mijn huidige man, die ik via internet leerde kennen, ben ik zeven maanden bevriend geweest voor ik hem verkering vroeg. Ruim een jaar later vroeg ik hem ten huwelijk. Een lieve, goede, eerlijke, rustige, fijne, warme, humorvolle man en geweldige vader. Ik moest mijn oogkleppen afgooien en dat heb ik gedaan. En doordat ik vrienden werd met mezelf leerde ik dat ik een geliefde nodig had die lief voor mij is.
Omdat ik dat dus waard ben en zo geschiedde.......
maandag 8 juni 2009 om 15:43
quote:eleonora schreef op 08 juni 2009 @ 09:05:
Wat ik even aan wil stippen is de mythe dat het 'iedere vrouw kan gebeuren'. Dat is pertinent niet waar.
Wat ook ontzenuwd moet worden is dat vrouwen die geslagen worden zwak zijn, altijd een laag zelfbeeld hebben en dat het alleen 'bepaalde' vrouwen gebeurt. Dat is namelijk óók niet waar.
De vrouwen die meeschrijven op het 'ongelijkwaardige relaties' topic bijvoorbeeld zijn niet zwak, dom, niet opgeleid en wat niet al meer niet. Veel vrouwen die ik in de situatie verzeild heb zien raken waar ik zelf in terecht ben gekomen, veranderden van sprankelende, talentvolle, succesvolle vrouwen in wandelende wrakken. Door de tijd heen. Niet van de een op de andere dag.
Wat die vrouwen allemaal wél hebben is een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van de partner, een gevoelige natuur, inlevingsvermogen en een ongekende arbeidsethos. Inzet, tot het gaatje zeg maar en ze hebben moeite met het duidelijk vaststellen van grenzen, om vooral een ander maar niet te veel te belasten of te kwetsen.
Niet zelden hebben ze een dominante vader gehad en een zwakke moeder.
Ik denk dat daar inderdaad de kern geraakt wordt: moeite met het bewaken van grenzen. Inzet. Verantwoordelijkheidsgevoel. Een ander willen ontlasten. Al dan niet verkregen door het beeld van je ouders. (Het is alsof ik een beschrijving van mezelf lees. Op de scheve verhoudingen van de ouders na.)
Combineer deze eigenschappen met naïviteit en je komt een heel eind.
Wat ik even aan wil stippen is de mythe dat het 'iedere vrouw kan gebeuren'. Dat is pertinent niet waar.
Wat ook ontzenuwd moet worden is dat vrouwen die geslagen worden zwak zijn, altijd een laag zelfbeeld hebben en dat het alleen 'bepaalde' vrouwen gebeurt. Dat is namelijk óók niet waar.
De vrouwen die meeschrijven op het 'ongelijkwaardige relaties' topic bijvoorbeeld zijn niet zwak, dom, niet opgeleid en wat niet al meer niet. Veel vrouwen die ik in de situatie verzeild heb zien raken waar ik zelf in terecht ben gekomen, veranderden van sprankelende, talentvolle, succesvolle vrouwen in wandelende wrakken. Door de tijd heen. Niet van de een op de andere dag.
Wat die vrouwen allemaal wél hebben is een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor het geluk van de partner, een gevoelige natuur, inlevingsvermogen en een ongekende arbeidsethos. Inzet, tot het gaatje zeg maar en ze hebben moeite met het duidelijk vaststellen van grenzen, om vooral een ander maar niet te veel te belasten of te kwetsen.
Niet zelden hebben ze een dominante vader gehad en een zwakke moeder.
Ik denk dat daar inderdaad de kern geraakt wordt: moeite met het bewaken van grenzen. Inzet. Verantwoordelijkheidsgevoel. Een ander willen ontlasten. Al dan niet verkregen door het beeld van je ouders. (Het is alsof ik een beschrijving van mezelf lees. Op de scheve verhoudingen van de ouders na.)
Combineer deze eigenschappen met naïviteit en je komt een heel eind.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 8 juni 2009 om 15:50
quote:Stoeptegel schreef op 08 juni 2009 @ 13:59:
Wat gaf voor jou de doorslag om te stoppen met de relatie Eleonora? En ik begrijp dat je nu wel een gezonde relatie hebt? Zit je dan niet in hetzelfde automatisme als in de vorige relatie ?
Minder heftig dan Eleonora's antwoord: voor mij was het fysieke afstand. Ik ben namelijk ook heel koppig en besloot naar het buitenland te vertrekken. Nee, daar was hij niet blij mee. Maar ik deed het toch. Eigenlijk wist ik toen al dat het niet goed zat, maar juist door die afstand, kon ik het beter erkennen.
Overigens ben ik niet ontzettend bang weer hetzelfde mee te maken. Zelfvertrouwen is langzaam weer teruggekomen en ik ben veel minder naïef nu dan dat ik toen was.
Wat gaf voor jou de doorslag om te stoppen met de relatie Eleonora? En ik begrijp dat je nu wel een gezonde relatie hebt? Zit je dan niet in hetzelfde automatisme als in de vorige relatie ?
Minder heftig dan Eleonora's antwoord: voor mij was het fysieke afstand. Ik ben namelijk ook heel koppig en besloot naar het buitenland te vertrekken. Nee, daar was hij niet blij mee. Maar ik deed het toch. Eigenlijk wist ik toen al dat het niet goed zat, maar juist door die afstand, kon ik het beter erkennen.
Overigens ben ik niet ontzettend bang weer hetzelfde mee te maken. Zelfvertrouwen is langzaam weer teruggekomen en ik ben veel minder naïef nu dan dat ik toen was.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 8 juni 2009 om 15:57
En met die laatste post heb je mij aan het huilen gebracht lieve Leo. Veel herkenning hier van een vroegere relatie, waar ik inhoudelijk niet op in ga. Maar dank je wel dat jij wel zo openhartig bent. Je helpt me er mee, en met mij waarschijnlijk veel meer (onzichtbare) vrouwen. Lief en stoer mens dat je bent. Je legt zó de vinger op de goede plek wat betreft gevoel en inzichten in je laatste post dat ik er niet eens wat zinnigs over kan zeggen, behalve: bedankt.
En voor alle vrouwen die ook een muzikaal zetje kunnen gebruiken: Ik hou van mij. En dan proberen om het niet weg te lachen, maar het goed tot je door laten dringen. Omhels jezelf! Pak dat kleine meisje in je maar bij de hand en geef haar zélf wat ze al die tijd heeft moeten ontberen (jaja, voor mijn doen is dit héél zweverig, maar desalniettemin misschien wel heilzaam voor iedereen).
En voor alle vrouwen die ook een muzikaal zetje kunnen gebruiken: Ik hou van mij. En dan proberen om het niet weg te lachen, maar het goed tot je door laten dringen. Omhels jezelf! Pak dat kleine meisje in je maar bij de hand en geef haar zélf wat ze al die tijd heeft moeten ontberen (jaja, voor mijn doen is dit héél zweverig, maar desalniettemin misschien wel heilzaam voor iedereen).
maandag 8 juni 2009 om 16:21
Eleonora, ik ben het eens met spinstervrouw: bedankt voor je openhartigheid. Heb zelf nooit in een geweldadige/scheve relatie gezeten en acht de kans erg onwaarschijnlijk dat dat ooit zal gebeuren, maar wat ik zo mooi vind aan jou verhaal is dat je heel erg duidelijk maakt waarom het zo belangrijk is van jezelf te houden en voor jezelf op te komen, en, niet onbelangrijk, om altijd eerlijk te zijn, op zn minst naar jezelf en naar je dichtste naasten toe. Dat duurt namelijk echt het langst.
Nogmaals, bedankt!
Nogmaals, bedankt!
maandag 8 juni 2009 om 16:22
maandag 8 juni 2009 om 16:45
Meiden, meiden, meiden van me, wat fijn dat mijn lappen tekst jullie verder helpen!
Ik voelde me net eerlijk gezegd een beetje gegeneerd toen ik de zoveelste lap neerplantte over mezelf.
Zo over jezelf zitten ouwejanteringnelen voelt een beetje ongemakkelijk, maar het doet me zó goed dat het kant én wal raakt voor jullie!
Zuig maar raak La Vieke, als ik je nog iets kan vertellen of wat dan ook, laat het me dan weten ok?
Ik voelde me net eerlijk gezegd een beetje gegeneerd toen ik de zoveelste lap neerplantte over mezelf.
Zo over jezelf zitten ouwejanteringnelen voelt een beetje ongemakkelijk, maar het doet me zó goed dat het kant én wal raakt voor jullie!
Zuig maar raak La Vieke, als ik je nog iets kan vertellen of wat dan ook, laat het me dan weten ok?
maandag 8 juni 2009 om 16:46
Wat een bijzondere verhalen ! Erg leerzaam. Bedankt allemaal ik begrijp dit hele fenomeen een stuk beter!
Eleonora wat een ervaringen heb je achter de rug! En de rest ook natuurlijk. Soms heb je ervaringen nodig om te kunnen zijn wie je nu bent. Ook al zijn dat negatieve ervaringen, als je die niet meegemaakt had was je nu een ander persoon geweest.
Voor allen een opsteker
Eleonora wat een ervaringen heb je achter de rug! En de rest ook natuurlijk. Soms heb je ervaringen nodig om te kunnen zijn wie je nu bent. Ook al zijn dat negatieve ervaringen, als je die niet meegemaakt had was je nu een ander persoon geweest.
Voor allen een opsteker
maandag 8 juni 2009 om 18:44
Ik wil even kwijt Eleonora, dat jouw teksten ook echt wat doen bij mij.
Ik zat tijdens het eten even het forum bij te lezen, zoals ik altijd doe, en de tranen stromen ineens over mijn wangen van herkenning.
Sommige dingen had ik zelf kunnen schrijven (niet zo mooi verwoord, maar zoals ik het voel en heb meegemaakt)
Ik heb na 2 jaar de stap genomen een punt achter mijn relatie te zetten.
Ik ben aan de ene kant trots op mezelf dat ik er mee ben gekapt maar ik zit ook nog vol met woede en onbegrip naar mezelf dat ik het zo ver heb laten komen.
Ik hoop ooit op een punt te komen dat ik zo ver ben als jij. Tot die tijd geven je teksten me hoop en steun. Dank je wel daarvoor
Ik zat tijdens het eten even het forum bij te lezen, zoals ik altijd doe, en de tranen stromen ineens over mijn wangen van herkenning.
Sommige dingen had ik zelf kunnen schrijven (niet zo mooi verwoord, maar zoals ik het voel en heb meegemaakt)
Ik heb na 2 jaar de stap genomen een punt achter mijn relatie te zetten.
Ik ben aan de ene kant trots op mezelf dat ik er mee ben gekapt maar ik zit ook nog vol met woede en onbegrip naar mezelf dat ik het zo ver heb laten komen.
Ik hoop ooit op een punt te komen dat ik zo ver ben als jij. Tot die tijd geven je teksten me hoop en steun. Dank je wel daarvoor
