Brief aan mezelf

quote:Kabel16999 schreef op 07 juni 2009 @ 10:03:

[...]





Sorry, suze, maar is dit niet een heel klein beetje generaliserend?



Hoe moet een slachtoffer zich gedragen?



Bij de pakken neerzitten? Denken dat het haar schuld is...



Misschien ben ik al iets verder in het proces.



Als je hem eerder de deur uit had gezet was je verder in het proces. Dán komt namelijk pas de echte klap en het besef dat je zo lang over je heen hebt laten lopen. Dat je dat nooit toe had moeten laten en na, beter nog vóór die eerste klap weg had moeten gaan.

Als dit echt was je echt op het punt zit waar je nu zit heb je hem dus al eerder je huis uitgezet.



En wat je met je moet doen? Of je gebruikt je telefoon om familie of een steunpunt te bellen, of je kiepert hem in de vuilnisbak. Dan kán ie je ook niet meer bellen en ga jij verder met je verwerking ipv wachten tot ie terugbelt.

quote:HoiPippiLangkous schreef op 07 juni 2009 @ 13:14:

Madhe, lees de posts van Leo eens voor je oordeelt



Ik reageer inderdaad vaak te snel.

Ook al weet ik dat vrouwen die mishandeld worden het eigen maken om dingen te verbloemen, verzwijgen en te verdraaien. Maar zoals jij ook al eerder zegt.. mensen worden dat gedraai zat.



Na die post die je aanhaalde heb ik nog een aantal keren gepost, maar weet je. Ik herken het niet, ik heb er niets mee en ik heb eigenlijk niets op dit topic te zoeken.



Vaak reageer ik op zoiets uit onbegrip. Eigenlijk wil ik het ook niet begrijpen dat iemand dit gewoon toelaat. Iets met eigen verantwoordelijkheid en keuzes. Dan kan ik er daarna niet zo goed tegen dat er dan een slachtofferrol bij komt kijken. Na de eerste klap vind ik het een slachtoffer, daarna medeschuldige. Misschien een hele verkeerde insteek, maar het is wel mijn mening. In ieder geval voegt het voor to niets toe. Daarom, zoals ik zei; ik heb hier niets te zoeken, ik blijf ook verder weg hier



Dus, bedankt dat je me erop wees (het is iets wat ik vaker doe en waar ik meer op moet letten. Dat ben ik ook steeds heel hard van plan. Tot nu toe leg ik dat voornemen steeds weer naast me neer (dan heb ik nog heel wat andere dingen te doen ). Wordt aan gewerkt )

Wauw Madhe, wat een zelfinzicht. Wat vind ik het sterk dat je zo reageert. Geen spoor van ironie, serieus gemeend.



Hiero... (f)

Madhe wat knap van je, echt.

Weet je K, er zijn twee scenario's. De ene is opnemen als hij weer belt en met hem verder gaan tot ie jouw een keer zo verrot slaat dat je in een rolstoel belandt of in het graf. Ik zeg het maar even plompverloren.

Andere scenario is nu met de billen bloot, om hulp vragen en je rookgordijn afgooien van zelfstandige vrouw die alles aankan en waar het allemaal goed mee gaat.

Dan heb je een moeilijke periode voor de boeg in de wetenschap dat het aleen maar beter kan worden.

En dan ben je straks écht die vrouw die je nu krampachtig probeert te zijn. Hoef je de schijn niet meer op te houden.

En dat is alles meer dan waard.



Jij kan de keuze maken om weer baas te worden over je eigen leven, het ligt bij jou.

En ik begrijp je wel hoor, dat je eigenlijk niet wilt begrijpen waarom iemand zich laat slaan.

Als ik voor mezelf praat: ik zat er eerst ook wel een beetje in zoals jij. Ik had echt te doen met deze vrouwen, écht. En toch werd ik kriegel, want 'je laat het toch zelf toe, je kunt het ook zelf stoppen' dacht ik dan. 'En als je het niet zelf stopt, dan heb je mede 'schuld'. (Aandeel is een beter woord denk ik al dekt dat de lading ook niet.)

Nu is die kriegeligheid weg, nu kan ik alleen maar met heel veel compassie naar vrouwen in een dergelijke situatie kijken, zonder te oordelen.

Als je zó diep in de ellende zit (hoe je er ook in terecht bent gekomen, eigen 'schuld' of niet) dan heb je niks aan oordeel van anderen. Daar help je diegene ook niet mee, ja je helpt hem dieper de shit in.

Compassie is wat anders dan begrip, want begrijpen zal ik het pas als ik zelf in die situatie terecht zou komen.

Hoi, heel goed dat je hem eruit hebt laten zetten. Maar gevoelens....Hou vol! Enne..een vriendin van mij werkt bij..tegen haar wil..kan je ook bellen! Het is een stichting.



Heel veel sterkte



Zie alleen dat ze van maandag tot/m donderdag bereikbaar zijn, Ook niet echt handig dus..

Eleonora en HPL, wat lief dat jullie zo reageren!! Echt!



HPL, die compassie mis ik dus. Ik weet niet waarom, maar ik ben vrij egoistisch in die dingen. Die meeleefgevoelens heb ik eigenlijk ook niet voor mezelf, dus (denk ik dan heel egoistisch) waarom zou ik die voor een ander wél hebben?



Ik leef pas mee als iemand er iets beters van probeert te maken, pas op dat moment komt er iets los bij mij. Maar nogmaals, heel lief dat jullie nog even die reactie gaven op mijn post. Nu ga ik dit topic weer aan jullie overlaten

Hahahah Madhe dat herken ik ook. Je wilt niet weten hoe hard ik kon zijn voor mezelf

Langzaam maar zeker durf ik ook lief voor mezelf te zijn

quote:HoiPippiLangkous schreef op 07 juni 2009 @ 15:48:

Hahahah Madhe dat herken ik ook. Je wilt niet weten hoe hard ik kon zijn voor mezelf

Langzaam maar zeker durf ik ook lief voor mezelf te zijn



Fijn dat je het herkent, en gelukkig durf je ook meer en meer lief te zijn voor jezelf. Erg belangrijk.

Dat durf en doe ik zelf juist wel (ik ben heel lief voor mezelf, zo lief dat ik er egoistisch van word), maar ergens in blijven hangen waar ik niet blij van word, dat vind ik juist niet lief Ik zie dat dus niet als hard voor mezelf zijn.

Madhe, het is ook heel moeilijk te begrijpen. Ik heb verbaal geweld gehad, ben beschimpt, uitgescholden, vernederd, voor alles en nog wat, mooi en lelijk, rotte vis uitgemaakt. Als ik langer was gebleven was ik als een rozijn in elkaar gekrompen. Een slachtofferrol had ik niet, althans, vind ik zelf maar dat is lastig te beoordelen. Ik negeerde het, omdat ik het letterlijk te stom voor woorden vond. Niet de moeite waard vond om op te reageren. Daarmee 'tolereerde' ik het. Maar weet je, Madhe, en even: ik vind het tof dat je dit over jezelf durft te zeggen, overigens! Maar weet je, vaak kiezen dat soort mannen juist sterke vrouwen uit. Vrouwen die blijven vechten, joost mag weten waarvoor, maar ze blijven. En vechten. Misschien uit idealisme, misschien juist omdat ze sterk zijn. Omdat er misschien kinderen in het spel zijn. Omdat je het niet zomaar opgeeft en uit een relatie stapt. Omdat je een knokker bent. En langzamerhand murw geslagen wordt. Wat Leo zei is zo mooi en zo waar: een relatie, in welke zin dan ook, moet mooi zijn, fijn zijn, prettig zijn, mag geen pijn of verdriet doen. Ik zou 'm bijna als motto willen. Maar het is wel zo.

Dat blijven hangen is ook zoiets, waarom doe je het, nou, soms ook omdat je niet beter meer weet. Of omdat je wel weet wat je hebt, als is dat nog zo beroerd, en niet weet wat je krijgt. Dat vergt een stap en die stap alleen al in je hoofd maken kost tijd. Vervolgens nog eens meer tijd voor de uitvoer.

quote:Muis66 schreef op 07 juni 2009 @ 16:08:

Madhe, het is ook heel moeilijk te begrijpen. Ik heb verbaal geweld gehad, ben beschimpt, uitgescholden, vernederd, voor alles en nog wat, mooi en lelijk, rotte vis uitgemaakt. Als ik langer was gebleven was ik als een rozijn in elkaar gekrompen. Een slachtofferrol had ik niet, althans, vind ik zelf maar dat is lastig te beoordelen. Ik negeerde het, omdat ik het letterlijk te stom voor woorden vond. Niet de moeite waard vond om op te reageren. Daarmee 'tolereerde' ik het. Maar weet je, Madhe, en even: ik vind het tof dat je dit over jezelf durft te zeggen, overigens! Maar weet je, vaak kiezen dat soort mannen juist sterke vrouwen uit. Vrouwen die blijven vechten, joost mag weten waarvoor, maar ze blijven. En vechten. Misschien uit idealisme, misschien juist omdat ze sterk zijn. Omdat er misschien kinderen in het spel zijn. Omdat je het niet zomaar opgeeft en uit een relatie stapt. Omdat je een knokker bent. En langzamerhand murw geslagen wordt. Wat Leo zei is zo mooi en zo waar: een relatie, in welke zin dan ook, moet mooi zijn, fijn zijn, prettig zijn, mag geen pijn of verdriet doen. Ik zou 'm bijna als motto willen. Maar het is wel zo.

Dat blijven hangen is ook zoiets, waarom doe je het, nou, soms ook omdat je niet beter meer weet. Of omdat je wel weet wat je hebt, als is dat nog zo beroerd, en niet weet wat je krijgt. Dat vergt een stap en die stap alleen al in je hoofd maken kost tijd. Vervolgens nog eens meer tijd voor de uitvoer.



Muis, wat ben ik blij voor je dat je uit die relatie bent! En dat meen ik serieus. Maar ik blijf het niet begrijpen; een knokker die murw wordt geslagen? De moeite niet waard vinden om te reageren? Vond jij jezelf dan werkelijk niet de moeite waard om op wat jij vertelt te reageren? Waarom, ik vraag het me serieus af, waarom kiest die knokker niet véél eerder voor zichzelf? Omdat dat houden van misschien nog wel komt?? Dat is toch de grootste onzin? Om niet alleen te zijn? Dat is toch altijd beter dan in een vervelende (understatement) relatie? Omdat de pieken opwegen tegen de dalen? Sorry hoor, maar die snap ik gewoon echt niet.



Ik heb 2 langdurende relaties achter de rug (nouja, lang... bijna 10 jaar en een keer zoiets als de helft daarvan), en ben ooit mét kinderen, zónder hebben en houden opgestapt. Stond praktisch gezien op straat, zonder geld, zonder zekerheid. Niks had ik, dus al die onzekerheid die iemand tegen kan houden om een relatie te beëindigen....... inderdaad, doooodeng, maar een reden om maar te blijven noem ik het niet (zelfs met kinderen!) En bij mijn relaties was daar heel wat minder voor nodig dan slaan, schelden of welke vorm van agressie dan ook. Ik werd er gewoon niet meer blij van, van die ander. En tóch ben ik een knokker, maar het moet wel realistisch blijven. En toch, misschien wel juist, zie ik mezelf als een ontzettend sterke vrouw (zo eentje die ook echt wel durft te huilen).



Als ik ooit een klap krijg of mijn vriend vindt het nodig om me uit te schelden, dan kan ik nog zoveel van hem houden, maar dan ben ik klaar met hem! Omdat dát een teken is dat hij niet van mij houdt. Geen excuus mogelijk, het gaat gewoon niet nog eens gebeuren, omdat ik diegene dan niet meer ga zien. Want een relatie met iemand die niet van me houdt.. ik kan het me echt niet voorstellen. En al helemaal niet dat ik daar blij van word.



Voor jezelf kiezen, daar word je sterk én blij van. En ik hoop dat to dat ook echt gaat inzien. Ik wilde van dit topic wegblijven, maar omdat Muis zo open tegen me sprak wilde ik toch even reageren. Niet meer tegen me praten dus hè! Op dit topic dan

Kabel, ben je de dag nog een beetje doorgekomen? Heb je nog hulp kunnen zoeken of elders je hart kunnen luchten?

Fascinerend dit topic. Ik kan er echt niet bij dat vrouwen dit toelaten, maar heb respect.



Alles doorgelezen en zie dat TO afwezig is.



Ik vermoed dat zij weer in contact is met manlief...

Die kans zit er in Stoeptegel. Hij heeft zijn hoofd in haar schoot gelegd en haar om vergeving gevraagd en als zij een zwak moment had dan zal ze hem vergeven hebben, want het zijn op een weirde manier héle sterke relaties, relaties met geweld. Het 'wij tegen de rest van de wereld' en 'ach, anderen snappen dat tóch niet' is ontzettend sterk. Je zit in een cocon met z'n tweeën (ja, ook de man) en je kunt niet met maar ook niet zonder elkaar.



Ik hoop dat ze nog terugkomt en anders.....tot over niet al te lange tijd.

Hoe komt dat dan Eleonora leg me dat eens uit waarom kan zij niet zonder hem?

Omdat hij dat haar heeft laten geloven.

Je zit in zo'n relatie zo op een aparte planeet dat je denkt dat je buiten die relatie niks bent, en dat is nou juist de bedoeling het gevaar van zo'n relatie.



Je denkt dat je er niet uit kan stappen omdat je verder niks hebt en bent.

Maar waarom geloof je dat?

Je ziet vaak dat iemand helemaal geisoleerd is geraakt. Vrienden en familie contact vaak verbroken of je kan er niet over praten wat er allemaal gebeurd. Je zit vast in de situatie. Angst kan een grote rol spelen, hoe verder te gaan alleen. Als je een jaar of 10 in een geweldadige relatie zit en steeds meer afhankelijker van hem bent geraakt, dan weet je ook niet beter. Ja er zijn zoveel redenen.

Ik had destijds bijv. een vriend die weigerde weg te gaan uit mijn huis. Stond ingeschreven bij mij en destijds kon je hem er dus niet uit laten zetten door de politie. Gelukkig is er veel ten goede verandert voor vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld.

Klopt Mamalief, zeer laag eigenbeeld en zelfvertrouwen. Dat is meestal wel nihil.

Omdat dat het enige is wat je nog gelooft Stoeptegel. Een gewelddadige relatie maakt je klein en onzeker. Van je zelfvertrouwen is niets over. In iedere ruzie maar ook gewoon, in het 'dagelijks gebruik' maakt je partner je duidelijk dat je minder bent dan hij en op den duur geloof je dat. Dat kan jaren duren hoor. Ik was pas na vijf jaar 'gebroken' bijvoorbeeld.



Het ellendige is dat je alleen als hij zegt dat je deugt, je je beter voelt. Je familie, vrienden, collega's, ze kunnen je op handen dragen, alleen de man die jouw meester is geworden, je baas, wiens hand je likt op commando, kan je een beter gevoel geven over jezelf.



Ach meid, het is zo'n proces....ik ben moe, morgen wil ik er best verder over praten met je ok?



(f)

Als ik het dus goed begrijp komt het door het zelfbeeld van de vrouw dat zij hierin verzeild raakt?

Is goed Eleonora morgen weer een dag het is laat

@Leo, je hebt t weer zo goed verwoord, zo is het precies!



Ga lekker slapen, je hebt 't nodig en verdiend.

quote:Stoeptegel schreef op 07 juni 2009 @ 23:18:

Maar waarom geloof je dat?

Dat gaat beetje bij beetje Stoeptegel. In het begin ben je de mooiste, de liefste, de beste. Je zweeft. Na een tijdje komt er kritiek. Heel langzaam. Hij heeft het beste met je voor, denk je. Je gelooft hem. En waarom zou hij liegen, hij wil toch het beste met je? Maar misschien is het beter als je X niet meer ziet. En Y. En je weet toch dat hij dat alléén maar van je vraagt omdat hij van je houdt, toch?



Pas na een tijdje heb je het door. Er klopt iets niet. Maar tegelijkertijd zijn er al die mooie momenten. Die momenten waarop je je koningin voelt. En je wéét dat ze weer komen, al worden ze steeds spaarzamer. Daarom praat je er niet over. Schaamte ook. Zoals Eleonora al zegt, met z'n tweeën tegen de rest van de wereld. Als je die loyaliteit bewaart, komt het wel goed. Denk je.