Relaties
alle pijlers
Brief aan mezelf
zondag 7 juni 2009 om 08:41
Hoi lieve K.,
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
Ken je mij nog? Ik jou wel. Tien jaar geleden lag de wereld aan jouw voeten. Net afgestudeerd, knap, een grote schare vrienden en familie die ontstellend veel van je hield.
En toen ontmoette je D. Hij overtuigde jouw dat je te veel vrienden had en dus nam je de telefoon niet meer op als ze belden. Daarna vond hij jouw familie te bemoeizuchtig en dus negeerde je hen ook. Zo is jouw leven al bijna 10 jaar verlopen. Je hebt je familie al 2 jaar niet gesproken.
Daarna kreeg je ook problemen op je werk. 50 ziektedagen in 1 jaar is echt absurd. Ik begrijp best wel dat je je niet kan vertonen op je werk met een gebroken neus of kaak of een blauw oog. Je hebt de kans gehad. Je manager heeft het zelf aangegeven. Hij vroeg het zelf rechtstreeks aan je of er sprake was van huiselijk geweld. Je antwoord was: "Nee".
En nu? Gisteren heb je je vriend laten verwijderen met behulp van de politie nadat je weer helemaal in elkaar geslagen was. Je durft niet eens in de spiegel te kijken. Een snijwond op je wang en en blauw oog.
Ik kan je dat allemaal vergeven. Iedereen maakt fouten.
Wat ik je niet kan vergeven is dat je ondanks alles op de bank zit met de telefoon in je hand. Wachten tot hij je belt.
vrijdag 12 juni 2009 om 00:47
Kabel, niet wachten op dat telefoontje, doe het NIET.
Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik je brief aan jezelf las.
Hoop van harte dat je hier tot andere inzichten zult komen en onherroepelijk nú jezelf in bescherming neemt, door NIET te wachten bij de telefoon en NIET op te nemen NIET open te staan voor deze man. Makkelijker gezegt dan gedaan, I know....
Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik je brief aan jezelf las.
Hoop van harte dat je hier tot andere inzichten zult komen en onherroepelijk nú jezelf in bescherming neemt, door NIET te wachten bij de telefoon en NIET op te nemen NIET open te staan voor deze man. Makkelijker gezegt dan gedaan, I know....
vrijdag 12 juni 2009 om 01:41
Heb pas ná mijn berichtjes het hele topic gelezen *niet handig ik weet het*.
Muis, heb je verhaal gelezen, dus mijn vraag is overduidelijk mosterd, sorry.
Voor alle meiden die dit meegemaakt hebben of er nu nog steeds mee worstelen
Eleonora, de zoveelste welverdiende veer voor jou!
Ik hoop dat je beseft hoeveel het voor mij (én de vrouwen hier) betekend wat je schrijft? Door je eigen verhaal zó open te vertellen, geeft zovéél inzicht. Zo helder en oprecht wat je schrijft.
Daar wilde ik het even bij laten nu, too much....
Muis, heb je verhaal gelezen, dus mijn vraag is overduidelijk mosterd, sorry.
Voor alle meiden die dit meegemaakt hebben of er nu nog steeds mee worstelen
Eleonora, de zoveelste welverdiende veer voor jou!
Ik hoop dat je beseft hoeveel het voor mij (én de vrouwen hier) betekend wat je schrijft? Door je eigen verhaal zó open te vertellen, geeft zovéél inzicht. Zo helder en oprecht wat je schrijft.
Daar wilde ik het even bij laten nu, too much....
vrijdag 12 juni 2009 om 09:41
Lieve Turning,
Heel openhartig van je. Goed dat je er mee aan de slag wil gaan.
Ik denk dat jouw relatie van een ander soort is als waar bijvoorbeeld ik in gezeten heb, omdat er niet één partner overheersend is maar de escalaties herken ik wel. Ook het schreeuwen en álles er uit gooien, ook dat herken ik. De daarop volgende klappen herken ik ook en ook dat het je dan niets doet. En ik drink niet. Kun je nagaan.
Jij stuurt aan op een confrontatie, als je gedronken hebt, en je man is dan een makkelijk doelwit voor je frustraties he? Drinkt hij ook?
Weet je dat ik denk dat jullie bij uitstek een stel zijn die veel aan relatietherapie zouden hebben?
Hoe denk jij daar over?
En hoe sta je tegenover het niet meer drinken?
Zou je een andere uitlaatklep kunnen proberen te vinden voor je opgekropte emoties denk je? Bijvoorbeeld door te sporten, een vechtsport bijvoorbeeld, boksen, zoiets?
Dat je gesloten bent en een binnenvetter dat kan natuurlijk maar beheersing en het gedoceerd uiten van je emoties zou je kunnen leren bijeen therapeut.
Hoe denk je daar over?
Heel openhartig van je. Goed dat je er mee aan de slag wil gaan.
Ik denk dat jouw relatie van een ander soort is als waar bijvoorbeeld ik in gezeten heb, omdat er niet één partner overheersend is maar de escalaties herken ik wel. Ook het schreeuwen en álles er uit gooien, ook dat herken ik. De daarop volgende klappen herken ik ook en ook dat het je dan niets doet. En ik drink niet. Kun je nagaan.
Jij stuurt aan op een confrontatie, als je gedronken hebt, en je man is dan een makkelijk doelwit voor je frustraties he? Drinkt hij ook?
Weet je dat ik denk dat jullie bij uitstek een stel zijn die veel aan relatietherapie zouden hebben?
Hoe denk jij daar over?
En hoe sta je tegenover het niet meer drinken?
Zou je een andere uitlaatklep kunnen proberen te vinden voor je opgekropte emoties denk je? Bijvoorbeeld door te sporten, een vechtsport bijvoorbeeld, boksen, zoiets?
Dat je gesloten bent en een binnenvetter dat kan natuurlijk maar beheersing en het gedoceerd uiten van je emoties zou je kunnen leren bijeen therapeut.
Hoe denk je daar over?
vrijdag 12 juni 2009 om 11:36
Hoi Turning,
Ook ik bewonder je openhartigheid. Zou het de oplossing van het probleem zijn om alles wat je dwarszit niet meer zo op te kroppen, zodat het zich niet zo opbouwt in je hoofd en een 'ontploffing' niet meer nodig is?
Als je moeilijk praat, niet graag 'zeurt' tegen je man, een binnenvetter bent, zou het dan een idee zijn om voor jezelf alles op papier te zetten, een soort dagboek bij te houden waarin je alle frustraties opschrijft? Dan ben je het even kwijt, kun je het op een rijtje zetten zonder er over door te malen in je hoofd en als je het een dag later nog eens leest, zie je het vaak wat helderder. En als het toch dingen blijken te zijn die je aan je man wilt vertellen, dan kun je dat misschien ook via een brief doen. Zou je dan beter uit je woorden kunnen komen denk je, en aan je man beter duidelijk kunnen maken waar je mee zit?
Alle dingen die je je man voor de voeten werpt als je hebt gedronken, reken je hem die - bewust of onbewust - ook echt aan als je er nuchter over nadenkt? Zo ja, dan denk ik dat het een oplossing is om op de één of andere manier die frustratie te voorkomen (bijvoorbeeld door een dagboek te gebruiken), maar zo nee, dan denk ik dat het bij jou meer een geval van 'kwade dronk' is, waarbij alleen niet drinken de oplossing is.
Ook ik bewonder je openhartigheid. Zou het de oplossing van het probleem zijn om alles wat je dwarszit niet meer zo op te kroppen, zodat het zich niet zo opbouwt in je hoofd en een 'ontploffing' niet meer nodig is?
Als je moeilijk praat, niet graag 'zeurt' tegen je man, een binnenvetter bent, zou het dan een idee zijn om voor jezelf alles op papier te zetten, een soort dagboek bij te houden waarin je alle frustraties opschrijft? Dan ben je het even kwijt, kun je het op een rijtje zetten zonder er over door te malen in je hoofd en als je het een dag later nog eens leest, zie je het vaak wat helderder. En als het toch dingen blijken te zijn die je aan je man wilt vertellen, dan kun je dat misschien ook via een brief doen. Zou je dan beter uit je woorden kunnen komen denk je, en aan je man beter duidelijk kunnen maken waar je mee zit?
Alle dingen die je je man voor de voeten werpt als je hebt gedronken, reken je hem die - bewust of onbewust - ook echt aan als je er nuchter over nadenkt? Zo ja, dan denk ik dat het een oplossing is om op de één of andere manier die frustratie te voorkomen (bijvoorbeeld door een dagboek te gebruiken), maar zo nee, dan denk ik dat het bij jou meer een geval van 'kwade dronk' is, waarbij alleen niet drinken de oplossing is.
vrijdag 12 juni 2009 om 13:25
Ik herken wel wat van dat daderschap en slachtofferschap tegelijkertijd. Ik heb geen leuke jeugd gehad en ben mishandeld. Mijn relatie met mijn eerste vriendje was leuk, we groeiden uit elkaar en op een gegeven moment zijn we als goede vrienden uit elkaar gegaan.
Mijn relatie met mijn tweede vriendje was niet al te best en in die relatie was ik zowel dader als slachtoffer. Hij bepaalde graag 'de regels' in huis omdat hij 'de man in huis was'. Ik was al tijden een zelfstandige meid en kon daar niet mee omgaan. In plaats dat ik me realiseerde dat dit niet kon werken probeerde ik het op te lossen. Eerst op allerlei constructieve manieren. Later niet meer.
Hij kon vreselijk boos en agressief worden omdat ik bijvoorbeeld de wasmachine aandeed op een moment dat hem niet aanstond. Ik wist donders goed dat het hem niet zou aanstaan, maar wist ook dat (bij wijze van spreken) ieder ander moment hem ook niet aan zou staan. Als ik - in alle eerlijkheid - vond dat hetgeen ik wilde gewoon noodzakelijk was/zou moeten kunnen deed ik het dus gewoon. En soms deed ik gewoon ook wel dingen om hem te jennen. Terwijl ik wist dat er represailles zouden komen. Ik wist dat ik in elkaar getimmerd zou worden en toch weigerde ik om als een zielig vogeltje toestemming te vragen of rekening met hem te houden. Ik had het gevoel dat als ik dat deed ik dan echt slachtoffer was.
Hij timmerde er dan gerust in alle heftigheid op los en dat was niet mis. In plaats dat ik het onderging of wegging maakte ik het erger. Ik deed alleen maar dingen om hem nog pissiger te maken allemaal vanuit dat gevoel "ik weiger om me als een slachtoffer te gedragen" en zorgde dat hij alleen maar meer over de rooie ging.
Hij verloor al heel snel mijn respect en dat liet ik merken. Daardoor had hij alleen maar meer de behoefte om controle uit te oefenen en 'de man' te zijn. In de goede momenten merkte ik aan hem dat hij juist heel erg tegen mij opkeek. Dat merkte ik aan hoe hij tegen en over me praatte en zich gedroeg.
Hoewel ik ontzettend goed wist dat het geen stabiele en gelijkwaardige relatie was ben ik er toch veel te lang in blijven hangen. Anderhalf jaar in totaal. Op een gegeven ogenblik heeft hij me gewoon net iets te hard geslagen en knapte er iets in me en ben ik opgestapt. Waarom ik die keer wel ben opgestapt en al die keren daarvoor niet? Geen idee. Het is 1 van de beste besluiten die ik ooit genomen heb.
Nu weet ik dat ik niet een relatie of vriendschap moet hebben met iemand die in een machtsstrijd gaat. Als de ander hem niet zoekt, zoek ik hem ook niet. Maar zoekt de ander hem wel dan ben ik de eerste om te bewijzen dat je mij niet klein krijgt. Althans ik was de eerste. Ik denk/hoop dat ik nu wijzer ben geworden en die hele strijd niet meer aanga en zou opstappen. Het is het allemaal echt niet waard.
Ik vraag me af of hulp zoeken in een dergelijke relatie als jullie beschrijven (met de confrontatie die ontstaat bij drankgebruik) het probleem echt oplost. Je bent beiden al zo over elkaars grenzen gegaan en je eigen grenzen. Je hebt elkaar al zo ontzettend op zijn slechtst gezien. Ik denk om eerlijk te zijn dat het beter is om uit elkaar te gaan, ' aan jezelf te werken' en wellicht na een tijdje een verse relatie aan te gaan waarbij je hopelijk niet nog een keer in je eigen valkuilen valt.
Heeft iemand een relatie gezien waarbij er eerst echt sprake was van excessief geweld en grote problemen en waarbij het - na therapie en dergelijke - ECHT beter werd? Op de een of andere manier ben ik daar wel heel cynisch in, dat dit echt kan.
Mijn relatie met mijn tweede vriendje was niet al te best en in die relatie was ik zowel dader als slachtoffer. Hij bepaalde graag 'de regels' in huis omdat hij 'de man in huis was'. Ik was al tijden een zelfstandige meid en kon daar niet mee omgaan. In plaats dat ik me realiseerde dat dit niet kon werken probeerde ik het op te lossen. Eerst op allerlei constructieve manieren. Later niet meer.
Hij kon vreselijk boos en agressief worden omdat ik bijvoorbeeld de wasmachine aandeed op een moment dat hem niet aanstond. Ik wist donders goed dat het hem niet zou aanstaan, maar wist ook dat (bij wijze van spreken) ieder ander moment hem ook niet aan zou staan. Als ik - in alle eerlijkheid - vond dat hetgeen ik wilde gewoon noodzakelijk was/zou moeten kunnen deed ik het dus gewoon. En soms deed ik gewoon ook wel dingen om hem te jennen. Terwijl ik wist dat er represailles zouden komen. Ik wist dat ik in elkaar getimmerd zou worden en toch weigerde ik om als een zielig vogeltje toestemming te vragen of rekening met hem te houden. Ik had het gevoel dat als ik dat deed ik dan echt slachtoffer was.
Hij timmerde er dan gerust in alle heftigheid op los en dat was niet mis. In plaats dat ik het onderging of wegging maakte ik het erger. Ik deed alleen maar dingen om hem nog pissiger te maken allemaal vanuit dat gevoel "ik weiger om me als een slachtoffer te gedragen" en zorgde dat hij alleen maar meer over de rooie ging.
Hij verloor al heel snel mijn respect en dat liet ik merken. Daardoor had hij alleen maar meer de behoefte om controle uit te oefenen en 'de man' te zijn. In de goede momenten merkte ik aan hem dat hij juist heel erg tegen mij opkeek. Dat merkte ik aan hoe hij tegen en over me praatte en zich gedroeg.
Hoewel ik ontzettend goed wist dat het geen stabiele en gelijkwaardige relatie was ben ik er toch veel te lang in blijven hangen. Anderhalf jaar in totaal. Op een gegeven ogenblik heeft hij me gewoon net iets te hard geslagen en knapte er iets in me en ben ik opgestapt. Waarom ik die keer wel ben opgestapt en al die keren daarvoor niet? Geen idee. Het is 1 van de beste besluiten die ik ooit genomen heb.
Nu weet ik dat ik niet een relatie of vriendschap moet hebben met iemand die in een machtsstrijd gaat. Als de ander hem niet zoekt, zoek ik hem ook niet. Maar zoekt de ander hem wel dan ben ik de eerste om te bewijzen dat je mij niet klein krijgt. Althans ik was de eerste. Ik denk/hoop dat ik nu wijzer ben geworden en die hele strijd niet meer aanga en zou opstappen. Het is het allemaal echt niet waard.
Ik vraag me af of hulp zoeken in een dergelijke relatie als jullie beschrijven (met de confrontatie die ontstaat bij drankgebruik) het probleem echt oplost. Je bent beiden al zo over elkaars grenzen gegaan en je eigen grenzen. Je hebt elkaar al zo ontzettend op zijn slechtst gezien. Ik denk om eerlijk te zijn dat het beter is om uit elkaar te gaan, ' aan jezelf te werken' en wellicht na een tijdje een verse relatie aan te gaan waarbij je hopelijk niet nog een keer in je eigen valkuilen valt.
Heeft iemand een relatie gezien waarbij er eerst echt sprake was van excessief geweld en grote problemen en waarbij het - na therapie en dergelijke - ECHT beter werd? Op de een of andere manier ben ik daar wel heel cynisch in, dat dit echt kan.
vrijdag 12 juni 2009 om 16:05
quote:eleonora schreef op 12 juni 2009 @ 15:12:
Ik niet maar dat zegt op zich niks natuurlijk.
Wel heb ik gezien dat mensen na therapie makkelijker en met minder geweld dan verwacht (door de vrouw) uit elkaar konden gaan.Ja precies, dat kan ik me inderdaad nog wel voorstellen. Maar dat het echt verbeterd en veranderd in een goede en stabiele relatie die in balans is. Ik weet het niet hoor.
Ik niet maar dat zegt op zich niks natuurlijk.
Wel heb ik gezien dat mensen na therapie makkelijker en met minder geweld dan verwacht (door de vrouw) uit elkaar konden gaan.Ja precies, dat kan ik me inderdaad nog wel voorstellen. Maar dat het echt verbeterd en veranderd in een goede en stabiele relatie die in balans is. Ik weet het niet hoor.
vrijdag 12 juni 2009 om 20:29
Wzk, Leo, Lemmy en Oostvogel,
Heel veel dank voor jullie berichten. Ik kom er later uitgebreider op terug. Heb nu de tijd even niet om dat goed te doen.
Wzk: Dit stukje van jou lijkt me wel een topic waard. Als je het ermee eens bent, wil ik dat van het weekend doen:
""Heeft iemand een relatie gezien waarbij er eerst echt sprake was van excessief geweld en grote problemen en waarbij het - na therapie en dergelijke - ECHT beter werd?""
Heel veel dank voor jullie berichten. Ik kom er later uitgebreider op terug. Heb nu de tijd even niet om dat goed te doen.
Wzk: Dit stukje van jou lijkt me wel een topic waard. Als je het ermee eens bent, wil ik dat van het weekend doen:
""Heeft iemand een relatie gezien waarbij er eerst echt sprake was van excessief geweld en grote problemen en waarbij het - na therapie en dergelijke - ECHT beter werd?""
vrijdag 12 juni 2009 om 22:09
quote:wzk schreef op 12 juni 2009 @ 16:05:
[...]
Ja precies, dat kan ik me inderdaad nog wel voorstellen. Maar dat het echt verbeterd en veranderd in een goede en stabiele relatie die in balans is. Ik weet het niet hoor.
Zolang als de vrouw bij de man blijft die haar slaat, geeft ze hem indirect toestemming om wederom geweld te gebruiken eigenlijk. De garantie dat hij het nooit meer zal doen is er niet en als er echt excessief geweld gebruikt werd denk ik ook niet dat het vertrouwen ooit weer hersteld kan worden, om nog maar te zwijgen over de onderlinge verhoudingen. Hij, die altijd de baas was in woord en gebaar en zij die nu dan zijn gelijkwaardige moet zijn. Dat lijkt me nog het allermoeilijkste.
Relaties die op een 'gewone' manier in zwaar weer hebben verkeerd, zijn al moeilijk écht te herstellen, laat staan als er sprake was van geweld.
Nochtans vind ik therapie wel altijd goed. Om wat ik al eerder schreef; de nuchtere, professionele kijk van een derde op de zaak, kan zorgen voor minder uit de hand lopende taferelen als er gescheiden gaat worden, omdat de echtelieden geleerd hebben om op een ándere manier met elkaar te communiceren dan daarvoor het geval was. Het is dus niet nutteloos of zo.
[...]
Ja precies, dat kan ik me inderdaad nog wel voorstellen. Maar dat het echt verbeterd en veranderd in een goede en stabiele relatie die in balans is. Ik weet het niet hoor.
Zolang als de vrouw bij de man blijft die haar slaat, geeft ze hem indirect toestemming om wederom geweld te gebruiken eigenlijk. De garantie dat hij het nooit meer zal doen is er niet en als er echt excessief geweld gebruikt werd denk ik ook niet dat het vertrouwen ooit weer hersteld kan worden, om nog maar te zwijgen over de onderlinge verhoudingen. Hij, die altijd de baas was in woord en gebaar en zij die nu dan zijn gelijkwaardige moet zijn. Dat lijkt me nog het allermoeilijkste.
Relaties die op een 'gewone' manier in zwaar weer hebben verkeerd, zijn al moeilijk écht te herstellen, laat staan als er sprake was van geweld.
Nochtans vind ik therapie wel altijd goed. Om wat ik al eerder schreef; de nuchtere, professionele kijk van een derde op de zaak, kan zorgen voor minder uit de hand lopende taferelen als er gescheiden gaat worden, omdat de echtelieden geleerd hebben om op een ándere manier met elkaar te communiceren dan daarvoor het geval was. Het is dus niet nutteloos of zo.
vrijdag 12 juni 2009 om 23:30
WZK, sta zit er hier echt van te kijken, dat jij hem zelfs uitdaagde op the wirst moments!?? Gewoon totaal géén angst voelen op dát moment. Kan me indenken dat je partner kwader wordt door iets wat je wellicht onbewust doet. Zegt uiteraard iets van de partner. Maar bewust iets los maken bij iemand waarvan je weet dat hij losse handjes heeft?
Domme lef zou ik bijna zeggen *en dat schrijf ik dus ook nu*.
Géén idee of er ook relaties zijn die na een (ver)woeste periode weer in een rustig vaarwater gekomen. Ze zullen er vast wel zijn. Maar of het ook wegblijft (het gewelddadige) heb ik nog nooit iemand over gehoord. Vaak eindigen dit soort relaties toch met: EXIT.
Het gaat om de patronen binnen een relatie. Zowel met verbaal geweld als lichamelijk worden er grenzen over gegaan. Diegene die zich er schuldig aanmaakt, zal dit patroon moeten (leren) doorbreken of helemaal 'opnieuw geprogrammeerd' worden. Intensieve therapie zal nodig zijn om dit te behalen.
Ben trouwens ook wel benieuwd of er iemand is die er positieve ervaring mee heeft?
Domme lef zou ik bijna zeggen *en dat schrijf ik dus ook nu*.
Géén idee of er ook relaties zijn die na een (ver)woeste periode weer in een rustig vaarwater gekomen. Ze zullen er vast wel zijn. Maar of het ook wegblijft (het gewelddadige) heb ik nog nooit iemand over gehoord. Vaak eindigen dit soort relaties toch met: EXIT.
Het gaat om de patronen binnen een relatie. Zowel met verbaal geweld als lichamelijk worden er grenzen over gegaan. Diegene die zich er schuldig aanmaakt, zal dit patroon moeten (leren) doorbreken of helemaal 'opnieuw geprogrammeerd' worden. Intensieve therapie zal nodig zijn om dit te behalen.
Ben trouwens ook wel benieuwd of er iemand is die er positieve ervaring mee heeft?
zaterdag 13 juni 2009 om 11:30
Wat een mooi geschreven topic! Eleonora, bedankt voor je openheid en uitgebreide beschrijving van hoe deze relaties in zn werk gaan. Ook de stukjes van Daffodil zijn zo herkenbaar. Bij de voorbeelden over die opmerkingen over dat haar, moest ik aan mijn eigen relatie met ex denken. Ik heb nu (bijna 5 jaar na einde van de relatie) nog steeds als ik mn haar los draag nog even een gedachte die door mn hoofd gaat (dat J. dat maar slonzig vond en dat ik daarom mn haar maar vast droeg). Het begon met kleine opmerkingen waarvan je denkt 'waar doet ie moeilijk over' en ik zei daar dan wel wat van (of maakte er zelfs ruzie over) om vervolgens dan toch me maar te gedragen/op te maken/te kleden zoals hij wilde.
Het was een relatie die zoals eleneora schrijft van momenten aan elkaar hing. Mooie fijne momenten (bovenop de berg) maar ook heel veel grote ruzies (onder in het dal). Zoo vermoeiend! Ik denk dat het zo moeilijk is om eruit te stappen omdat juist ook die goede momenten je telkens weer het gevoel geven dat het wél kan, dat je bij elkaar hoort en ervoor moet gaan ofzo. In mijn geval was het ook mijn eerste relatie, waardoor ik niet echt referentiemateriaal had en dacht: ach, elke relatie heeft zn ups en downs. Inmiddels ben ik erachter dat het een stuk stabieler kan en dat dat zoveel meer rust geeft.
Bij mij lag de grens overigens bij de overgang van vernederende opmerkingen naar fysiek geweld. Ik geloof dat op dat moment de knop omdraaide en ik écht tegen mezelf kon zeggen dat ik dit gewoon niet wilde en niet kon toelaten, dat we nu een grens over waren en nooit meer terug zouden kunnen naar het mooie plaatje in het begin (waar je vaak je idee op baseert dat het wel moet kunnen samen). Toen ben ik weggegaan, wat een van de beste beslissingen van mijn leven was. Weer ruimte om mezelf te zijn.
zaterdag 13 juni 2009 om 13:26
Fijn te lezen Ukkie dat je voor je gevoel de goede keuze hebt gemaakt! Ik denk dat iedere relatie inderdaad ups en downs heeft, alleen is het goed te weten wanneer de downs te diep worden of te vaak voorkomen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat op dit moment niet kan/durf te besluiten - en daar komt nog bij dat mijn vriend en ik op dit moment een lange afstandsrelatie hebben, wat het niet makkelijker maakt.
Ik lees alles mee, maar merk dat ik het een heel confronterend topic vind dat me erg aan het twijfelen heeft gebracht. En ik merk ook dat het z'n weerslag heeft op mijn - toch al moeizame - gesprekken met mijn vriend de laatste dagen. Waarom blijf ik bij iemand die totaal geen empathie toont, die mijn irritatie over zijn gebrek aan communicatie wijdt aan 'mijn onzekerheden' en die ik op dit moment eigenlijk niet vertrouw?? Ik zit er even goed doorheen geloof ik...
Ik lees alles mee, maar merk dat ik het een heel confronterend topic vind dat me erg aan het twijfelen heeft gebracht. En ik merk ook dat het z'n weerslag heeft op mijn - toch al moeizame - gesprekken met mijn vriend de laatste dagen. Waarom blijf ik bij iemand die totaal geen empathie toont, die mijn irritatie over zijn gebrek aan communicatie wijdt aan 'mijn onzekerheden' en die ik op dit moment eigenlijk niet vertrouw?? Ik zit er even goed doorheen geloof ik...
zaterdag 13 juni 2009 om 13:32
Bodile, beantwoord die vraag eens als je wilt, als je niet wilt snap ik het ook maar zou het het durven aangaan? Vertellen waarom je blijft? Wat zijn de redenen voor jou om te blijven en probeer dan even niet in het 'ik hou zo van hem' te blijven hangen.
Niet omdat ik dat niet wil lezen, meer omdat ik dat wel begrijp maar er moet meer zijn. Er moet iets tegenover alle dingen staan die niet leuk zijn om het logisch te houden dat je blijft en 'ik hou van hem' is te algemeen want ook voor dat houden van moeten redenen zijn, toch?
Het is moeilijk maar op een dag zul je er aan moeten en nu is er dit topic, misschien fijn om het met ons te delen?
Niet omdat ik dat niet wil lezen, meer omdat ik dat wel begrijp maar er moet meer zijn. Er moet iets tegenover alle dingen staan die niet leuk zijn om het logisch te houden dat je blijft en 'ik hou van hem' is te algemeen want ook voor dat houden van moeten redenen zijn, toch?
Het is moeilijk maar op een dag zul je er aan moeten en nu is er dit topic, misschien fijn om het met ons te delen?
zaterdag 13 juni 2009 om 15:03
zaterdag 13 juni 2009 om 18:04
Lief, als je het te herkenbaar vindt worden dan mag je me mailen (alleen als je dat wil, je hoeft helemaal niks, vrijblijvend, ok?)
eleonora-vandebeo@live.nl
Dat geldt trouwens ook voor anderen die misschien alleen meelezen en niet durven te posten, of zij die al posten maar bang zijn voor herkenning.
Kijk jij maar Bodile, of je hier post of niet, ik vind het heel sterk dat je er aan wil gaan. Het is nogal wat, die oogkleppen afgooien en écht eerlijk gaan zijn over je situatie.
We zien je weer.
(f)
eleonora-vandebeo@live.nl
Dat geldt trouwens ook voor anderen die misschien alleen meelezen en niet durven te posten, of zij die al posten maar bang zijn voor herkenning.
Kijk jij maar Bodile, of je hier post of niet, ik vind het heel sterk dat je er aan wil gaan. Het is nogal wat, die oogkleppen afgooien en écht eerlijk gaan zijn over je situatie.
We zien je weer.
(f)
zondag 14 juni 2009 om 14:56
@Oostvogel, je verwoordt het goed en hebt helemaal gelijk. Ik ga ook hulp zoeken en hij ook. Hopelijk komen we bij de juiste terecht.
Ik ben trouwens ook wel benieuwd, net als jij, of er iemand is die er positieve ervaring mee heeft?
@Eleonora. Heel erg nodig dat ik er mee aan de slag ga. Had ik al veel eerder moeten doen. Maar goed, beter laat dan niet. Mijn man drinkt zeer matig met uitzonderingen als feestjes en zo. Hij drinkt zelden te veel en heeft geen kwade dronk. Relatietherapie is misschien een middel, maar ik ga denk ik eerst liever aan mijn eigen problematiek werken. En ja daar hoort alcoholge- en misbruik zeker bij. Een probleem in onze familie al kan de meerderheid er goed mee functioneren.
Ja, het gedoceerd uiten van mijn emoties op een normale manier is iets waar ik zeker mee aan de slag moet. Ben daar natuurlijk zelf al mee bezig, door voordat ik iets zeg het goed te overdenken hoe ik het op een normale juiste manier in woorden kan omzetten en niet in verwijten en negativiteit.
Sporten doe ik trouwens al.
@Lemmy. Goede tip van dat opschrijven. Dat doe ik trouwens al, ik ben van de dagboeken en alles etc. Eerst opschrijven en dan de volgende dag nog eens nalezen en kijken hoe ik er dan over denk, vind ik een hele goede. Ik ben een nogal ongeduldig type. En je hebt ook gelijk dat niet-drinken al een heel groot deel van de oplossing is.
@Wzk. Dank voor je openhartige verhaal. Ik zie wel overeenkomsten. Ook ik heb een rot jeugd gehad met geweld, alcoholisme etc.etc. Van dat uitdagen herken ik niet, alhowel ik doe eigenlijk hetzelfde met alcohol, ik breek hem af tot de grond en stop niet, ondanks zijn veelvuldig vragen daarom..
Ja, het is misschien beter om uit elkaar te gaan. Maar ik wil het nog één kans geven, omdat wij ook veel van elkaar leren en er (nog) veel liefde is. Met hulp van buitenaf wil ik kijken naar onze relatie en op basis daarvan een beslissing nemen. Dat heeft even tijd nodig. Ik ben trouwens niet bang om alleen te zijn, maar vind deze relatie toch nog te veel waard om voor te vechten en op de juiste manier aan te werken c.q. verbeteren.
Helpt het niet, dan weten we zeker dat het goed is uit elkaar te gaan.
Heel veel dank voor jullie reacties.
Ik ben trouwens ook wel benieuwd, net als jij, of er iemand is die er positieve ervaring mee heeft?
@Eleonora. Heel erg nodig dat ik er mee aan de slag ga. Had ik al veel eerder moeten doen. Maar goed, beter laat dan niet. Mijn man drinkt zeer matig met uitzonderingen als feestjes en zo. Hij drinkt zelden te veel en heeft geen kwade dronk. Relatietherapie is misschien een middel, maar ik ga denk ik eerst liever aan mijn eigen problematiek werken. En ja daar hoort alcoholge- en misbruik zeker bij. Een probleem in onze familie al kan de meerderheid er goed mee functioneren.
Ja, het gedoceerd uiten van mijn emoties op een normale manier is iets waar ik zeker mee aan de slag moet. Ben daar natuurlijk zelf al mee bezig, door voordat ik iets zeg het goed te overdenken hoe ik het op een normale juiste manier in woorden kan omzetten en niet in verwijten en negativiteit.
Sporten doe ik trouwens al.
@Lemmy. Goede tip van dat opschrijven. Dat doe ik trouwens al, ik ben van de dagboeken en alles etc. Eerst opschrijven en dan de volgende dag nog eens nalezen en kijken hoe ik er dan over denk, vind ik een hele goede. Ik ben een nogal ongeduldig type. En je hebt ook gelijk dat niet-drinken al een heel groot deel van de oplossing is.
@Wzk. Dank voor je openhartige verhaal. Ik zie wel overeenkomsten. Ook ik heb een rot jeugd gehad met geweld, alcoholisme etc.etc. Van dat uitdagen herken ik niet, alhowel ik doe eigenlijk hetzelfde met alcohol, ik breek hem af tot de grond en stop niet, ondanks zijn veelvuldig vragen daarom..
Ja, het is misschien beter om uit elkaar te gaan. Maar ik wil het nog één kans geven, omdat wij ook veel van elkaar leren en er (nog) veel liefde is. Met hulp van buitenaf wil ik kijken naar onze relatie en op basis daarvan een beslissing nemen. Dat heeft even tijd nodig. Ik ben trouwens niet bang om alleen te zijn, maar vind deze relatie toch nog te veel waard om voor te vechten en op de juiste manier aan te werken c.q. verbeteren.
Helpt het niet, dan weten we zeker dat het goed is uit elkaar te gaan.
Heel veel dank voor jullie reacties.
woensdag 17 juni 2009 om 08:36
quote:eleonora schreef op 13 juni 2009 @ 18:04:
Kijk jij maar Bodile, of je hier post of niet, ik vind het heel sterk dat je er aan wil gaan. Het is nogal wat, die oogkleppen afgooien en écht eerlijk gaan zijn over je situatie.
(f)
Echt ontzettend lief van je Eleonora, ben er stil van.. Best kans dat ik je binnenkort mail, maar op dit moment lijken we in weer in iets rustiger vaarwater beland te zijn. Volgende maand zien we elkaar ook eindelijk weer, en ik wil nu niet te veel op de zaken vooruit lopen. Wel beloof ik dat de oogkleppen afblijven, en als het niet gaat, dan gaat het niet en daar zal ik mijn conclusies aan moeten verbinden!
Thanks!
Kijk jij maar Bodile, of je hier post of niet, ik vind het heel sterk dat je er aan wil gaan. Het is nogal wat, die oogkleppen afgooien en écht eerlijk gaan zijn over je situatie.
(f)
Echt ontzettend lief van je Eleonora, ben er stil van.. Best kans dat ik je binnenkort mail, maar op dit moment lijken we in weer in iets rustiger vaarwater beland te zijn. Volgende maand zien we elkaar ook eindelijk weer, en ik wil nu niet te veel op de zaken vooruit lopen. Wel beloof ik dat de oogkleppen afblijven, en als het niet gaat, dan gaat het niet en daar zal ik mijn conclusies aan moeten verbinden!
Thanks!
woensdag 17 juni 2009 om 11:13
Lieve allemaal,
Ik ben net terug van mijn eerste afspraak met een psycholoog en wordt doorverwezen naar cognitieve therapie en emdr.
Nogmaals bedankt voor jullie tips etc. Het wordt een "hete" zomer voor mij, zie er best heel erg tegenop, maar ben aan de andere kant ook wel blij er eindelijk eens mee aan de slag te gaan. Baadt het niet....
XX Turning
Ik ben net terug van mijn eerste afspraak met een psycholoog en wordt doorverwezen naar cognitieve therapie en emdr.
Nogmaals bedankt voor jullie tips etc. Het wordt een "hete" zomer voor mij, zie er best heel erg tegenop, maar ben aan de andere kant ook wel blij er eindelijk eens mee aan de slag te gaan. Baadt het niet....
XX Turning
woensdag 17 juni 2009 om 16:39
Ik lees ook mee..
Aan de ene kant vind ik het heel fijn om alles te lezen, omdat het me sterkt, aan de andere kant maakt het me in de war.
Ik ga nu niet alles vertellen, maar ik herken heel veel dingen!
Gelukkig niet de fysieke mishandeling.
Ik heb ook vaak twijfel of ik me geen dingen verbeeld, of ik zelf bepaald gedrag uitlok, of ik overdrijf, of het normaal is, of ik te veeleisend ben, of ik me aanstel, of ik de dingen wel goed zie...
Het is erg vermoeiend om zo te twijfelen.
Aan de ene kant vind ik het heel fijn om alles te lezen, omdat het me sterkt, aan de andere kant maakt het me in de war.
Ik ga nu niet alles vertellen, maar ik herken heel veel dingen!
Gelukkig niet de fysieke mishandeling.
Ik heb ook vaak twijfel of ik me geen dingen verbeeld, of ik zelf bepaald gedrag uitlok, of ik overdrijf, of het normaal is, of ik te veeleisend ben, of ik me aanstel, of ik de dingen wel goed zie...
Het is erg vermoeiend om zo te twijfelen.
woensdag 17 juni 2009 om 16:46
quote:Turning schreef op 12 juni 2009 @ 20:29: Wzk: Dit stukje van jou lijkt me wel een topic waard. Als je het ermee eens bent, wil ik dat van het weekend doen:
""Heeft iemand een relatie gezien waarbij er eerst echt sprake was van excessief geweld en grote problemen en waarbij het - na therapie en dergelijke - ECHT beter werd?""Vind ik prima, ben erg benieuwd hoe hier over gedacht wordt.
""Heeft iemand een relatie gezien waarbij er eerst echt sprake was van excessief geweld en grote problemen en waarbij het - na therapie en dergelijke - ECHT beter werd?""Vind ik prima, ben erg benieuwd hoe hier over gedacht wordt.
