Brief aan mezelf

quote:Oostvogel schreef op 12 juni 2009 @ 23:30:

WZK, sta zit er hier echt van te kijken, dat jij hem zelfs uitdaagde op the wirst moments!?? Gewoon totaal géén angst voelen op dát moment. Kan me indenken dat je partner kwader wordt door iets wat je wellicht onbewust doet. Zegt uiteraard iets van de partner. Maar bewust iets los maken bij iemand waarvan je weet dat hij losse handjes heeft?

Domme lef zou ik bijna zeggen *en dat schrijf ik dus ook nu*. Ja het was inderdaad lef hebben hoewel ik ook wel echt bang was hoor. Maar het was tegelijkertijd een soort van noodzaak. Ik wilde me perse niet gewonnen geven. Het ging vaak ook echt om dingen die in mijn ogen (nu nog steeds) redelijk waren, maar waarvan ik wist dat de stoppen om zouden gaan. Ik weigerde hem de baas te laten spelen en te laten winnen. Dan maar klappen, liever dat dan dat ik het slachtoffer was. Ik heb dat overigens wel flink moeten bezuren hoor. Heb aardig wat klappen gehad.

Tuning, goed dat je ermee aan de slag kunt nu. Ik ben erg benieuwd hoe het je vergaat met die c.therapie, wat is emdr precies? Sterkte meid en ja voor je het weet is de zomer voorbij en ben je een stuk wijzer.



Blijf je hier schrijven?

Nomi,



Nóóit aan jezelf twijfelen. Waarom zou je? Omdat de ander iets anders beweerd?

Je raakt in de war denk ik, omdat het erg confronterend voor je is de verhalen hier te lezen. Waarschijnlijk komt de herkenning nu erg dichtbij. Misschien als, (je er wel aan toe bent) hier schrijft dat de puzzel stukjes op hun plaats vallen?



Alle verwarde gedachten in je hoofd put je uit. Schrijven kán een uitlaatklep voor je zijn.

WZK, hoe is het nu met jou? Heb je dit alles kunnen verwerken? Man is uit je leven mag ik aannemen?

Ik wil even zeggen dat ik Eleonora mijn favoriete forummer blijft. Ik kreeg een brok in mijn keel na het lezen van haar berichten, zo herkenbaar gewoon! Ik moet gelijk aan mijn verleden denken. Eleonora een hele dikke kus en knuffel voor jou! xxx Bloemetje79

quote:Oostvogel schreef op 17 juni 2009 @ 18:00:

WZK, hoe is het nu met jou? Heb je dit alles kunnen verwerken? Man is uit je leven mag ik aannemen?



Ja ik ben anderhalf jaar samen met deze man geweest.

Daarna 9 maanden alleen. Had geen trek meer in mannen en wilde zelf rust krijgen. In die negen maanden heb ik bewust rust gezocht, geen mannelijke aandacht gezocht, gepraat met allerlei mensen over wat gebeurt is en geprobeerd om op een rijtje te krijgen waarom ik alles heb toegelaten.



Vervolgens heb ik een relatie gekregen met mijn huidige partner. We zijn nu 10 jaar samen, waarvan inmiddels 7 jaar getrouwd, en zijn erg gelukkig.



Nooit geweten dat een relatie zo intens goed kan zijn. Mijn man en ik zijn nooit gewelddadig naar elkaar toe, kunnen erg goed met elkaar praten, hebben dezelfde normen en waarden. We hebben veel meegemaakt, waaronder kinderloosheid wat een groot verdriet is, maar komen ondanks tegenstellingen alleen maar dichter naar elkaar. Ik ben echt heel erg blij en trots op ons huwelijk.

Mijn man is een ontzettend mooi mens met al zijn goede en minder goede dingen. En dat vind ik van mezelf eigenlijk ook.



Begrijp dat dit arrogant kan overkomen, maar ik bedoel te zeggen dat ik eigenlijk gewoon heel erg blij met mijzelf ben.



In het begin van mijn relatie met mijn man was ik wel onzeker, had ik moeite met vertrouwen. Gelukkig ben ik analytisch vrij sterk en wist ik dat dit 'mijn ding' was en dat het niet aan hem lag. Ik kon dus ook goed benoemen "ik ben hier en hier onzeker over, ik denk dat dit hier door komt, wat vind jij, zie ik het goed dat jij ... ".



Ik denk dat dit "mijn redding' geweest is. Mijn man is gelukkig ook analytisch en empatisch en ook gewoon eerlijk/recht voor zijn raap, met als gevolg dat heel snel duidelijk was waar de angel zat. Vertrouwen en band zijn dus tamelijk lineair gegroeid.



Ik heb het heel goed kunnen verwerken. Ben niet (eens meer) boos op mijn ex. Het is geweest. Hij had (of heeft?) zijn beperkingen, ik had en heb de mijne. Wij waren geen goed stel. Het is klaar.



Ik moet zeggen dat ik ook wel heel nadrukkelijk met mezelf heb afgesproken dat ik weiger om anderen niet te durven te vertrouwen vanwege wat gebeurt is met deze ex. Dit wil overigens niet zeggen dat ik iemand niet mag vertrouwen. Ik weiger (ben hier ook weer tamelijk koppig in) zijn gedrag representatief te laten zijn voor het gedrag van andere mensen.

quote:Turning schreef op 14 juni 2009 @ 14:56:



@Wzk. Dank voor je openhartige verhaal. Ik zie wel overeenkomsten. Ook ik heb een rot jeugd gehad met geweld, alcoholisme etc.etc. Van dat uitdagen herken ik niet, alhoewel ik doe eigenlijk hetzelfde met alcohol, ik breek hem af tot de grond en stop niet, ondanks zijn veelvuldig vragen daarom..

Ja, het is misschien beter om uit elkaar te gaan. Maar ik wil het nog één kans geven, omdat wij ook veel van elkaar leren en er (nog) veel liefde is. Met hulp van buitenaf wil ik kijken naar onze relatie en op basis daarvan een beslissing nemen. Dat heeft even tijd nodig. Ik ben trouwens niet bang om alleen te zijn, maar vind deze relatie toch nog te veel waard om voor te vechten en op de juiste manier aan te werken c.q. verbeteren.

Helpt het niet, dan weten we zeker dat het goed is uit elkaar te gaan.



Heel veel dank voor jullie reacties.



Ik denk dus dat jij hem ook wel uitdaagt, namelijk na het gebruik van alcohol. Maar dat rechtvaardigt het zeker niet.



Ik hoop ontzettend voor jullie dat het jullie gaat helpen om deze therapie te volgen. Ik heb mijn twijfels of het ook echt gaat helpen. Maar zou het wel echt geweldig voor je vinden.



Verder zag ik dat je het topic inderdaad geopend hebt. Goed van je.

WKZ, Knap van je dat je die zelfreflectie hebt kunnen doen.

En dat je weet waar het struikelblok zat in jezelf. Helemaal knap dat je het zo kan benoemen naar je partner toe. Het zijn de juiste woorden en instelling om het op deze manier bij jezelf te laten en tegelijkertijd toch openstaan voor de mening of idee van je huidige man.



Wat geweest is, is geweest en je bent doorgelopen. Vind ik knap dat je jezelf zo hervonden hebt en zo ook een man die heel goed bij je past. Dan heb je ook álle reden om trots te zijn op jullie huwelijk. Je komt op mij gewoon erg gelukkig over mét jezelf, dat is niet arrogant. Juist omdat je weet wat voor ellende je meegemaakt hebt, besef je dit grote geluk heel goed nu. Ipv dat je verbitterd of kwaad bent gebleven, ben je verder gegaan met leven en hebt deze negatieve emotie van je af laten glijden.

Dank je. Dat is inderdaad hoe ik het voel.

quote:Bloemetje79 schreef op 17 juni 2009 @ 18:32:

Ik wil even zeggen dat ik Eleonora mijn favoriete forummer blijft. Ik kreeg een brok in mijn keel na het lezen van haar berichten, zo herkenbaar gewoon! Ik moet gelijk aan mijn verleden denken. Eleonora een hele dikke kus en knuffel voor jou! xxx Bloemetje79



Wat een ontzettend lief compliment Bloemetje!



Is er iets uit je verleden wat je wil delen of wil je het verleden het verleden laten?

quote:Turning schreef op 17 juni 2009 @ 11:13:

Lieve allemaal,



Ik ben net terug van mijn eerste afspraak met een psycholoog en wordt doorverwezen naar cognitieve therapie en emdr.

Nogmaals bedankt voor jullie tips etc. Het wordt een "hete" zomer voor mij, zie er best heel erg tegenop, maar ben aan de andere kant ook wel blij er eindelijk eens mee aan de slag te gaan. Baadt het niet....



XX Turning



Ik vind je stoer Turning....



Ben benieuwd naar het volgende: Denk jij dat jouw manier van reageren getriggerd wordt door je partner?

Met andere woorden, zijn jullie een stel die dit gedrag in elkaar losmaken? Net zoals dat eigenlijk bij ons allemaal het geval is? Of denk jij dat het met een andere partner net zo zal gaan (en dan bedoel ik jouw gedrag naar je partner toe dus)?

Wkz, wat fijn dat het goed met je gekomen is. Je lijkt mij wel! (f)

Vandaag las ik een stukje wat me opviel en wat bij me bleef hangen. Het gaat over moeders die hun zoon op zien groeien tot iemand die lijkt op zijn vader. De voorgeschiedenis is onbekend bij deze vrouw, hoe het is gegaan tussen haar en haar ex weet ik dus niet, wel vielen mij wat dingen op, ik zal het overtypen.



Bron: Libelle nr. 25



Ans (49)

Het was niet makkelijk voor mij toen mijn zoon steeds meer op zijn vader ging lijken. Ik heb geen leuke herinneringen aan hem, ik was blij dat we uit elkaar gingen, maar dat mijn zoon op hem lijkt, dat begrijp ik ook wel. Ik had er in het begin ook niet echt last van, maar hoe ouder hij werd, hoe duidelijker ik zag dat het niet alleen zijn uiterlijk was maar ook zijn karakter waarin hij op zijn vader leek.



Hij had dezelfde wisselende stemmingen, kon van het ene op het andere moment om een kleinigheid driftig worden en dan zei hij vreselijke dingen tegen mij, precies zoals zijn vader vroeger had gedaan. Alleen al de manier waarop hij naar mij keek was kwetsend.



Hij trok ook steeds meer naar zijn vader toe, ging weekends naar hem toe en soms met hem op vakantie en na elk contact leek de kloof tussen ons groter. Ik wist niet wat ik er mee aan moest. Iedereen vond hem een leuke jongen, aardig, beleefd, niks op aan te merken, ik bofte maar met zo'n zoon. Precies de dingen die destijds over mijn man werden gezegd, terwijl ik alleen wist hoe verschrikkelijk eenzaam ik was in een huwelijk waarin nooit gepraat werd. Ik hen mijn zoon gezegd dat ik mij zorgen om hem maakte en hem voorgesteld om met een psycholoog te praten maar hij raakte buiten zichzelf van woede. Met hem was niks mis, het zat bij mij omdat hij een goede band met zijn vader had.



Al snel na de botsing is hij het huis uit gegaan en op een bepaalde manier was dat een opluchting voor mij. Een paar jaar later trouwde hij. Een leuk meisje, een stralende bruid, maar ik kon niet blij voor haar zijn. In de jaren die volgden heb ik haar zien veranderen. Maar misschien ben ik de enige die door haar vrolijkheid heen kijkt.



Ik zie in haar ogen wat ik zo vaak in mijn eigen ogen heb gezien: het verdriet om wat er kapot wordt gemaakt door degene van wie je houdt. Ik weet zeker dat hij haar beschadigt met zijn woorden en tegelijkertijd ook met zijn zwijgen over de dingen die belangrijk zijn in een relatie. Ik help haar en de kinderen zo veel als ik kan, met mijn zoon heb ik oppervlakkig contact. Hoe vreselijk het ook klinkt; ik vind het steeds moeilijker om van hem te houden.



Mijn ex-schoonmoeder deed ook altijd haar best voor mij, hield van mij, nam het voor me op, bekritiseerde haar eigen kind. Maar in het geval van mijn schoonmoeder lag een deel van wat er mis is gegaan bij mijn ex, bij zijn ouders en zeker ook bij zijn moeder.



Dat lees je niet in dit verhaal. Maar ik voel het er doorheen op de een of andere manier. Ze kan hem niet aan, haar zoon, ze wijt wat er mis is met hem aan haar ex en aan zijn karakter. Haar rol is die van toeschouwer.



Herkennen jullie iets van dit verhaal? Hadden jullie ook een schoonmoeder die met jullie meeleefden en jullie hielp? Of keerde ze zich van je af juist en was haar zoon een halve heilige?



Gewoon maar even wat discussiemateriaal hoor, geen veroordeling of oordeel over de vrouw die bij de bovenstaande tekst hoort.

quote:eleonora schreef op 18 juni 2009 @ 18:58:

Herkennen jullie iets van dit verhaal? Hadden jullie ook een schoonmoeder die met jullie meeleefden en jullie hielp? Of keerde ze zich van je af juist en was haar zoon een halve heilige?

Mijn ex-schoonmoeder was vanaf de eerste dag geen fan van mij. Ik zei te weinig. Of te veel. Of ik kleedde me slecht. En ik studeerde, dus hoe kon ik te vertrouwen zijn (ja, echt!). Altijd was er wel wat.



Het échte probleem was dat ze bang was hem kwijt te raken. En dus chanteerde ze erop los. Geen wonder dat hij dat vervolgens ook deed...

quote:eleonora schreef op 18 juni 2009 @ 18:28:Wkz, wat fijn dat het goed met je gekomen is. Je lijkt mij wel! (f)Ik herken heel veel in jouw berichten. Jij hebt ook veel meegemaakt in je relatie met je ex. Die duurde veel langer heb ik begrepen, maar wel met ook echt heftige gebeurtenissen. Ik vind het altijd heel fijn om te lezen hoe goed jij eruit bent gekomen. Dat spreekt namelijk heel duidelijk uit het evenwicht van jouw reacties. En dat bied mij dan ook weer hoop. (f)

quote:eleonora schreef op 18 juni 2009 @ 18:58: Herkennen jullie iets van dit verhaal? Hadden jullie ook een schoonmoeder die met jullie meeleefden en jullie hielp? Of keerde ze zich van je af juist en was haar zoon een halve heilige?



Ik heb geen herkenning. Ik kende de ouders van mijn ex niet. Dat zegt overigens ook wel het nodige over mijn voormalige relatie.



Ik vind het toeschouwer zijn om eerlijk te zijn 'best eng'. Je kent inderdaad de voorgeschiedenis niet, maar het lijkt net alsof zij geen enkele verantwoordelijkheid draagt (het zijn de vader en zoon die zo zijn en daar ligt het aan) en dat zij het slachtoffer is.



En dan ga je er nog vanuit dat haar waarneming correct is. Wat nou als die schoondochter dat juist helemaal niet herkent. Dat wordt er van alles geprojecteerd dat er helemaal niet is.

Daarom vond ik het een interessant stuk.

Omdat je alleen de beschrijving van de moeder leest. De beschouwing van haar zoon en dan ben je geneigd te denken; wat zielig, wat moet dat erg zijn als je zo'n zoon hebt. Terwijl je niet weet hoe dik de vinger is die ze zelf in de pap had tijdens de opvoeding.



Het gaat me niet om 'schuld' maar wat ik wel gemerkt heb, ik zelf, bij mezelf, is dat ik ook een tijd de neiging heb gehad om er bij te staan en er naar te kijken, terwijl ik zelf ook verantwoording droeg.

Dat intrigeerde me specifiek in het verhaal van Ans. Ik ben zo benieuwd naar wat ze gedaan heeft buiten haar zoon adviseren om naar een psychiater te gaan.

Denk dat er een hoop verborgen ligt in de manier van opvoeden. Natuurlijk spelen erfelijke factoren ook een zeer grote rol. Maar de patronen van opvoeden, zitten vaak generaties lang er in verweven. Niemand heeft schuld aan de mislukte oogst die gezaait is, behalve té veel wind, té veel regen, té veel zon of juist van alle factoren het tegenover gestelde. Wanneer doe je het goed? Een vraag die veel ouders zich zullen stellen. Heb mij zelf, jaren geleden die vraag ook eens gesteld (als kind, niet als ouder). Wat heeft mijn opvoeding, 'mijn eigen nest' voor invloed gehad op mijn huidige leven? Het antwoord is simpel. Veel.



In het boek, 'het monsterverbond' staat dit zo glashelder omschreven. Daar is geen speld tussen te krijgen.



Ans in dit verhaal Eleonora, zal buiten het advies aan haar zoon, verder niets gedaan hebben, denk ik.

Oostvogel:

Ik twijfel omdat het vaak ook gezellig en leuk is. En hij heeft eigenschappen die heel fijn zijn.

En dan denk ik 'iedereen heeft toch wel eens een ruzietje? en dat gaat vast ook niet altijd op een rustige vredige manier.'



Maar hij heeft dingen gezegd die mij nog steeds kwetsen.



(...)





Is dit nou een normale situatie? Stel ik me aan? Hij sloeg dus niet uit woede, maar uit irritatie over en het was volgens mij niet bedoeld dat het pijn zou doen. Maar zijn reactie daarna vind ik dan zo raar. Je kan toch gwoon sorry zeggen?! Dan was het voor mij ook klaar geweest...

Jouw man bepaald niet wat bij jou zeer doet of niet zeer.

Als jij aangeeft dat het zeer doet dan heeft hij dat te respecteren. Vind het een vreemde actie van hem.

De discussie die daarop volgt, is het begin van een sneeuwbal effect. Hij voelt zich blijkbaar erg gesterkt doordat jij au zegt en het dus vervolgens nog een keer doet.

Hij houdt absoluut geen rekening wat het voor een effect op jou heeft. Geen apathie op dat moment. Is dat in veel gevallen zo?

Dat hij jouw gevoel(ens) bagatelliseerd? Of af doet als flauw?

Als je op het merendeel van de situaties met ja kunt antwoorden, denk ik dat het serieus tijd is voor een goed gesprek met je man. Je geeft je grenzen wel aan, maar hij fietst er zonder pardon overheen. En dat is niet gelijkwaardig!

Dat bagatelliseren van gevoelens doet hij idd wel vaker. Vooral met schelden, dann zegt hij dat dat niks voorstelt.



Vannacht ben ik naar mjn ouders gevlucht, gisteren liep het weer uit de hand.

(...)





Ik weet nu niet waar ik heen moet... terug? totdat ik een ander huis heb gevonden? en dan maar apart gaan slapen ofzo?

Dat lijkt me op dit moment de enige mogelijkheid..

Hai Nomi,



Van wie is het huis?

Kun je niet naar een vriendin of zo?

Ga desnoods een kamer zoeken als je geen aanspraak kunt maken op het huis. Maar blijven op deze manier is geen optie.



Wat wil je eigenlijk zelf? Het zal nu wel een enorme brij in je hoofd zijn neem ik aan, dat is heel vervelend. Dus orde op zaken stellen is nu wel even belangrijk voor je.

Eerst dus vaststellen hoe je verder wil. Met hem of zonder hem. Met hem is makkelijk, dan kun je naar huis gaan. Zonder hem geeft het probleem van huisvesting maar ik denk dat je best een paar weken bij je ouders kunt blijven, en in de tussentijd zoek je een andere plek. Ook zul je de relatie moeten beëindigen. Ben je daar toe in staat nu? Ga eventueel met iemand samen praten met je vriend, niet alleen.



Je kat kan in pension. Dat is niet goedkoop, dat betaal je per dag, maar hij kan ook niet bij je vriend blijven, die hem slaat. Misschien is er iemand in je omgeving die de poes tijdelijk op kan vangen?



Het zijn over het algemeen praktische dingen die je nu eerst even moet regelen, áls je bij je vriend weg wilt dus.

Zeg maar waar je hulp bij nodig hebt.

Nomi,



Heb weinig toe te voegen aan de posting van Eleonora.



Kan eigenlijk alleem maar zeggen, veel sterkte en weet dat het absoluut niet normaal is, de manier van "praten" van je man. Ronduit respectloos, maar ja daar ben jij jezelf ook van bewust op dit moment.



Hoe is het nu met je en heb je al enig idee over de vragen die Eleonora aan je gesteld heeft?

(...)



Ik zal updaten als ik meer weet en alvast heel erg bedankt voor de reacties. Het helpt me om dingen op een andere manier te zien en ik voel me er sterker door. (f)

Het is niet goed dat je die angst hebt voor je vriend. Kan wel begrijpen dat je voor je eigen veiligheid het op deze manier aan wil pakken. Maar je zal op een gegeven moment toch aan moeten geven hoe jij je voelt en hoe je het gaat doen. Het nu niet vertellen is uitellen en wordt het alleen nog maar moeilijker. Kan je niet iemand erbij halen ter ondersteuning en veilige buffer?



Hoop dat het je allemaal gaat lukken en dat je in ieder geval rust krijgt en van dat onveilige angstige gevoel afkomt.