Gezondheid
alle pijlers
Uitslag onderzoeken vs visie cardioloog
maandag 6 juli 2009 om 09:08
Goedemorgen allemaal,
Mijn moeder is onlangs opgenomen geweest i.v.m pijn op de borstklachten. Sinds een jaar ongeveer heeft zij last van angina pectoris-achtige klachten die de laatste tijd toenamen in aantal (en ook weer afnamen trouwens).
In het ziekenhuis zijn onderzoeken gedaan en diezelfde onderzoeken zijn meerdere keren herhaald, over 3 dagen verspreid. Uit deze onderzoeken kwam niet naar voren dat de klachten daadwerkelijk van het hart kwamen. Onderzoeken die gedaan zijn: ECG, Thoraxfotos en bloedonderzoek.
Gedurende deze dagen ben ik goed op de hoogte gehouden door de cardioloog. Hij vertelde me dat er geen redenen waren dat er iets ernstigs mis is met het hart, er is een iets verdikte hartspier maar daar zouden de klachten niet vandaan komen. De onderzoeken zijn meerdere keren herhaald om hartkwalen uit te sluiten, aldus de cardioloog.
Mijn moeder mocht naar huis met een poliafspraak voor 6 weken na de opname en als toevoeging aan haar nitraatspray een bloedverdummer (Ascal).
Een paar dagen geleden waren wij op de geplande poli-afspraak bij de cardioloog waar zij al eerder was geweest toen haar klachten waren begonnen (een jaar geleden ongeveer) en door wie ze ook weer ontslagen was omdat de klachten destijds stabiel waren. Deze cardioloog vertelde ons dat hij de onderzoeken los laat. Dat veel collegas geneigd zijn zich daar aan vast te houden maar dat hij gezien de risicofactoren van mijn moeder (inmiddels door medicatie stabiele suikerziekte en hogebloeddruk) er vanuit gaat dat het toch haar hart is. Hij wil haar niet catheteriseren omdat hij dan vast "van alles" tegenkomt maar ze nu toch beschermd is door de medicatie. Over een half jaar moet ze terugkomen mits de klachten toenemen. Hij vindt 1x per week een aanval acceptabel, 3x niet. Het vreemde is dat de huisarts 3x per dag prima vind (heeft ze niet overigens) zolang de klachten maar door de nitraatspray verdwijnen.
Ik begrijp de cardioloog dat hij gezien de risicofactoren een andere visie heeft maar wat ik me afvraag is: zeggen onderzoeken dan niets? Er was geen schade aan het hart, iets wat er door vernauwde kransslagaderen wel zou moeten zijn? Ook was er geen zuurstofnood geweest en pomp het hart nog goed.
Ik ben bang voor een stolsel/afsluiting en begrijp eerlijk gezegd niet dat de cardioloog daar verder geen onderzoek naar doet. Ik heb vanochtend gebeld voor een aanvullende afspraak om het e.e.a duidelijk te krijgen maar hij had vandaag en morgen geen plek en gaat dan op vakantie. Ik moet dus nog ruim 2 weken wachten.
Iemand die hier meer van weet en me kan zeggen of onderzoeken idd niets zeggen?
(mijn moeder is niet doodziek hoor, maar toch ben ik wat ongerust, ze is bijna 80).
Dank je wel!
Mijn moeder is onlangs opgenomen geweest i.v.m pijn op de borstklachten. Sinds een jaar ongeveer heeft zij last van angina pectoris-achtige klachten die de laatste tijd toenamen in aantal (en ook weer afnamen trouwens).
In het ziekenhuis zijn onderzoeken gedaan en diezelfde onderzoeken zijn meerdere keren herhaald, over 3 dagen verspreid. Uit deze onderzoeken kwam niet naar voren dat de klachten daadwerkelijk van het hart kwamen. Onderzoeken die gedaan zijn: ECG, Thoraxfotos en bloedonderzoek.
Gedurende deze dagen ben ik goed op de hoogte gehouden door de cardioloog. Hij vertelde me dat er geen redenen waren dat er iets ernstigs mis is met het hart, er is een iets verdikte hartspier maar daar zouden de klachten niet vandaan komen. De onderzoeken zijn meerdere keren herhaald om hartkwalen uit te sluiten, aldus de cardioloog.
Mijn moeder mocht naar huis met een poliafspraak voor 6 weken na de opname en als toevoeging aan haar nitraatspray een bloedverdummer (Ascal).
Een paar dagen geleden waren wij op de geplande poli-afspraak bij de cardioloog waar zij al eerder was geweest toen haar klachten waren begonnen (een jaar geleden ongeveer) en door wie ze ook weer ontslagen was omdat de klachten destijds stabiel waren. Deze cardioloog vertelde ons dat hij de onderzoeken los laat. Dat veel collegas geneigd zijn zich daar aan vast te houden maar dat hij gezien de risicofactoren van mijn moeder (inmiddels door medicatie stabiele suikerziekte en hogebloeddruk) er vanuit gaat dat het toch haar hart is. Hij wil haar niet catheteriseren omdat hij dan vast "van alles" tegenkomt maar ze nu toch beschermd is door de medicatie. Over een half jaar moet ze terugkomen mits de klachten toenemen. Hij vindt 1x per week een aanval acceptabel, 3x niet. Het vreemde is dat de huisarts 3x per dag prima vind (heeft ze niet overigens) zolang de klachten maar door de nitraatspray verdwijnen.
Ik begrijp de cardioloog dat hij gezien de risicofactoren een andere visie heeft maar wat ik me afvraag is: zeggen onderzoeken dan niets? Er was geen schade aan het hart, iets wat er door vernauwde kransslagaderen wel zou moeten zijn? Ook was er geen zuurstofnood geweest en pomp het hart nog goed.
Ik ben bang voor een stolsel/afsluiting en begrijp eerlijk gezegd niet dat de cardioloog daar verder geen onderzoek naar doet. Ik heb vanochtend gebeld voor een aanvullende afspraak om het e.e.a duidelijk te krijgen maar hij had vandaag en morgen geen plek en gaat dan op vakantie. Ik moet dus nog ruim 2 weken wachten.
Iemand die hier meer van weet en me kan zeggen of onderzoeken idd niets zeggen?
(mijn moeder is niet doodziek hoor, maar toch ben ik wat ongerust, ze is bijna 80).
Dank je wel!
woensdag 8 juli 2009 om 21:47
De goede uitslagen geven alleen maar aan dat er op dit moment nog geen schade is opgetreden. Geen hartinfarct dus.
Waarom kun je het niet rijmen met haar klachten? Alleen mbv een catheterisatie kunnen ze vernauwingen constateren (als die er zijn) en hoe ernstig deze zijn. Als je de stap tot catheteriseren neemt dan moet je ook al een stap verder denken met wat je zou willen met een uitslag. En de kans is groot dat vanwege de verschillende problemen die je moeder al heeft dat de behandelingsmogelijkheden zich misschien beperken tot een medicamenteuze behandeling (die ze dus al heeft).
Waarom kun je het niet rijmen met haar klachten? Alleen mbv een catheterisatie kunnen ze vernauwingen constateren (als die er zijn) en hoe ernstig deze zijn. Als je de stap tot catheteriseren neemt dan moet je ook al een stap verder denken met wat je zou willen met een uitslag. En de kans is groot dat vanwege de verschillende problemen die je moeder al heeft dat de behandelingsmogelijkheden zich misschien beperken tot een medicamenteuze behandeling (die ze dus al heeft).
donderdag 9 juli 2009 om 09:00
Ja, je hebt gelijk maar het is wel lastig.
Ze zijn nu verder bloedonderzoek aan het doen om te kijken of het niet komt door bloedarmoede. Ook wordt er onderzocht of het een bijwerking is van een van de medicijnen die ze slikt. Ze zijn er dus wel mee bezig wat erg fijn is.
Overigens gaat het nu weer goed met mijn moeder. Na de aanval van gisterennacht heeft ze geen last meer gehad en we hebben samen gisteren een stuk gelopen wat goed ging en zonder klachten. Afwachten dus maar.
Jij ook bedankt Enigme!
(ik vind het trouwens wel fijn hier even van me af te schrijven)
Ze zijn nu verder bloedonderzoek aan het doen om te kijken of het niet komt door bloedarmoede. Ook wordt er onderzocht of het een bijwerking is van een van de medicijnen die ze slikt. Ze zijn er dus wel mee bezig wat erg fijn is.
Overigens gaat het nu weer goed met mijn moeder. Na de aanval van gisterennacht heeft ze geen last meer gehad en we hebben samen gisteren een stuk gelopen wat goed ging en zonder klachten. Afwachten dus maar.
Jij ook bedankt Enigme!
(ik vind het trouwens wel fijn hier even van me af te schrijven)
donderdag 9 juli 2009 om 09:28
Eens met Enigma.
Tjilla ik snap het wel hoor. Ik moet er ook niet aan denken om mijn moeder te moeten missen. Dat is zo ondenkbaar! Ze heeft dit voorjaar een hartinfarct gehad en daar ben ik behoorlijk ondersteboven van geweest en ook in de war en bang. Mijn moeder is 65 jaar, fit, vitaal, altijd bezig en onderweg, en nog lang niet aan de beurt, vind ik! Maar dat vind ik over 15 jaar ook nog. Gelukkig is ze er weer bovenop.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je nog heel lang van je moeder kan genieten!
Tjilla ik snap het wel hoor. Ik moet er ook niet aan denken om mijn moeder te moeten missen. Dat is zo ondenkbaar! Ze heeft dit voorjaar een hartinfarct gehad en daar ben ik behoorlijk ondersteboven van geweest en ook in de war en bang. Mijn moeder is 65 jaar, fit, vitaal, altijd bezig en onderweg, en nog lang niet aan de beurt, vind ik! Maar dat vind ik over 15 jaar ook nog. Gelukkig is ze er weer bovenop.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je nog heel lang van je moeder kan genieten!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 9 juli 2009 om 14:54
Ach wat verdrietig Poezewoes, hoe gaat het nu met haar?
Ik heb net de cardioloog besloten,.Mijn moeder heeft bloedarmoede, haar HB is 6.6 en ze moet hiervoor naar de internist. Verder heeft ze een medicijn gekregen wat haar hartslag vertraagd. Over 6 weken moet ze naar de cardioloog terug. Afhankelijk van hoe het verder gaat wordt ze mss toch nog gecatheteriseerd.
O.k., nu ben ik helemaal ongerust. Als je op het web zoekt naar oorzaken van bloedarmoede dan word je ook niet vrolijk....
Ik heb net de cardioloog besloten,.Mijn moeder heeft bloedarmoede, haar HB is 6.6 en ze moet hiervoor naar de internist. Verder heeft ze een medicijn gekregen wat haar hartslag vertraagd. Over 6 weken moet ze naar de cardioloog terug. Afhankelijk van hoe het verder gaat wordt ze mss toch nog gecatheteriseerd.
O.k., nu ben ik helemaal ongerust. Als je op het web zoekt naar oorzaken van bloedarmoede dan word je ook niet vrolijk....
donderdag 9 juli 2009 om 14:56
Prima dat ze nog wat verder bloedonderzoek doen want bloedarmoede kan ook angina pectoris veroorzaken!
En het is heel lastig om je moeder zo te moeten zien...daarnaast weet je gewoon nog niet wat er exact aan de hand is en dat lijkt me ook een onrustig/onbestemd gevoel. Hopelijk blijven de klachten tot een minimum beperkt en kunnen jullie nog een tijd genieten van elkaar.
Hou je ons op de hoogte? Sterkte!
En het is heel lastig om je moeder zo te moeten zien...daarnaast weet je gewoon nog niet wat er exact aan de hand is en dat lijkt me ook een onrustig/onbestemd gevoel. Hopelijk blijven de klachten tot een minimum beperkt en kunnen jullie nog een tijd genieten van elkaar.
Hou je ons op de hoogte? Sterkte!
donderdag 9 juli 2009 om 16:33
Dank je Qwertu. Ik heb op het moment niet zo'n goeie afleiding en dan neig ik nogal naar dit soort dingen...
Ik had ook al bedacht dat ze dan wel mss maagkanker zou kunnen hebben gezien de klachten die erg lijken op angina en daarbij de bloedarmoede . Gaat wel erg ver he? Maar ik heb gewoon een heel naar onderbuik gevoel, zo'n gevoel dat het gewoon echt flink mis is.
Ik had ook al bedacht dat ze dan wel mss maagkanker zou kunnen hebben gezien de klachten die erg lijken op angina en daarbij de bloedarmoede . Gaat wel erg ver he? Maar ik heb gewoon een heel naar onderbuik gevoel, zo'n gevoel dat het gewoon echt flink mis is.
donderdag 9 juli 2009 om 17:30
quote:tjilla schreef op 09 juli 2009 @ 15:56:
Zal ik doen Enigma, lief dat jullie zo geinteresseerd zijn.
Ik hoop dat het wat rustiger wordt allemaal. Alleen zit die bloedarmoede niet lekker, ik denk dan meteen aan kanker.
Tja het kan kanker zijn...Maar ook een tekort aan ijzer, vitamine B12 etc etc. En 6,6 is aan de lage kant..Maar niet superlaag hoor. De normaalwaarden liggen tussen 7,3 - 10.
Je ongerustheid is begrijpelijk...Maar je kunt jezelf vanalles wijsmaken, het helpt toch niet. Afwachten...
Zal ik doen Enigma, lief dat jullie zo geinteresseerd zijn.
Ik hoop dat het wat rustiger wordt allemaal. Alleen zit die bloedarmoede niet lekker, ik denk dan meteen aan kanker.
Tja het kan kanker zijn...Maar ook een tekort aan ijzer, vitamine B12 etc etc. En 6,6 is aan de lage kant..Maar niet superlaag hoor. De normaalwaarden liggen tussen 7,3 - 10.
Je ongerustheid is begrijpelijk...Maar je kunt jezelf vanalles wijsmaken, het helpt toch niet. Afwachten...
donderdag 9 juli 2009 om 17:35
Ja, ik weet het. Ik moet het even loslaten. Het was bloedarmoede door een tekort aan ijzer. Volgens de cardioloog was het niet ernstig maar behoeft het wel verder onderzoek. Het was lager dan een paar maanden geleden. Ze wordt namelijk om de paar maanden door de internist gezien i.v.m haar nierfunctie en suikerziekte.
maandag 13 juli 2009 om 08:25
Goedemorgen,
In de hoop dat er nog iemand meeleest schrijf ik hier nog even van me af. Ik ben namelijk ineens erg onrustig en bang de laatste dagen, een heel raar gevoel. Hetzelfde gevoel wat ik had vlak voordat mijn vader stierf. Allemaal door die bloedarmoede, ik ben zo bang dat het goed mis is. 30 juli staat de afspraak bij de internist, we moeten dus nog even wachten. Overigens heeft mijn moeder sinds woe geen angina-aanvallen meer gehad dus dat is prettig. Maar toch. Wat een ongerustheid!
Groetjes,
Ursula
In de hoop dat er nog iemand meeleest schrijf ik hier nog even van me af. Ik ben namelijk ineens erg onrustig en bang de laatste dagen, een heel raar gevoel. Hetzelfde gevoel wat ik had vlak voordat mijn vader stierf. Allemaal door die bloedarmoede, ik ben zo bang dat het goed mis is. 30 juli staat de afspraak bij de internist, we moeten dus nog even wachten. Overigens heeft mijn moeder sinds woe geen angina-aanvallen meer gehad dus dat is prettig. Maar toch. Wat een ongerustheid!
Groetjes,
Ursula
maandag 13 juli 2009 om 08:31
Meid, wat naar dat je je zo ongerust voelt! ik denk niet dat we hier veel kunnen doen om je ongerustheid weg te nemen maar je mag het natuurlijk van je afschrijven.
Je bent heel bang voor kanker, maar dat moeten ze aan de bloedwaarden kunnen zien. Meestal nemen ze dat direct mee bij mensen van die leeftijd met meerdere vage klachten.
Hoe is het verder met je moeder, is zij ook ongerust? Hou je taai
Je bent heel bang voor kanker, maar dat moeten ze aan de bloedwaarden kunnen zien. Meestal nemen ze dat direct mee bij mensen van die leeftijd met meerdere vage klachten.
Hoe is het verder met je moeder, is zij ook ongerust? Hou je taai
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 13 juli 2009 om 08:39
Hoi,
Fijn dat je er bent!
Mijn moeder voelt zich goed, geen vage andere klachten dan de angina-klachten die ze heeft/had. Dat is dus goed. Maar ja, ze is ook op leeftijd en als je dan gaat googlen op bloedarmoede dan word je niet vrolijk.
Ik weet niet, heb zo het gevoel dat ik op een tijdbom leef, ben ook enorm afgevallen (wat dan weer niet verkeerd is, haha) .
Afwachten.
Dank je wel!
Fijn dat je er bent!
Mijn moeder voelt zich goed, geen vage andere klachten dan de angina-klachten die ze heeft/had. Dat is dus goed. Maar ja, ze is ook op leeftijd en als je dan gaat googlen op bloedarmoede dan word je niet vrolijk.
Ik weet niet, heb zo het gevoel dat ik op een tijdbom leef, ben ook enorm afgevallen (wat dan weer niet verkeerd is, haha) .
Afwachten.
Dank je wel!
maandag 13 juli 2009 om 11:04
Dan zouden ze wel nu verder hebben gezocht en niet afwachten. Bovendien zouden ze dat verteld hebben.
Ik denk echt dat je er op moet vertrouwen dat de artsen doen wat ze kunnen. Ze kunnen gewoon niet alles voorzien.
Als ik jou was zou ik toch echt overwegen om ergens te gaan praten, want de manier waarop je er nu me bezig bent vreet aan je. Dat is niet goed hoor meid! Zo blijf je niet overeind.
Ik denk echt dat je er op moet vertrouwen dat de artsen doen wat ze kunnen. Ze kunnen gewoon niet alles voorzien.
Als ik jou was zou ik toch echt overwegen om ergens te gaan praten, want de manier waarop je er nu me bezig bent vreet aan je. Dat is niet goed hoor meid! Zo blijf je niet overeind.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 14 juli 2009 om 08:03
Poezewoes en Qwertu Heel erg bedankt!
Ik had jullie berichten gisteren al gelezen maar nog geen tijd gehad om te reageren. Na het lezen van jullie berichten voelde ik me een stuk beter! Qwertu, wat fijn te lezen dat je ziet dat ik alles negatief zie. Ik bedoel, ik hoor dat vaker en denk dan : Nee toch? Maar hier is het dus ook duidelijk
Nou ja, ik voelde me dus beter maar mijn moeder heeft vannacht toch weer kort last gehad op haar borst. Ik sprak haar net. Ze vertelde het me omdat we de frequentie van de aanvallen bij moeten houden van de cardioloog maar ze had meteen spijt dat ze het me gezegd had wan t ik ben meteen weer terug bij af qua stress en angst. Natuurlijk was het een illusie om te denken dat mn moeder er ineens vanaf zou zijn maar ik had toch wel gehoopt dat de nieuwe medicijnen die ze heeft gekregen (bloedverdunners en hartslagvertragers) heel gooed zouden werken. Op een dag na heeft ze er nu een week geen last van gehad maar meteen denk ik: dit wordt weer een herhaling van zetten en binnen 3 dagen zitten we weer in het ziekenhuis. Ontzettend jammer want mijn moeder was de afgelopen week weer helemaal de oude: fit en vrolijk. De afgelopen tijd was ze door griep en die angina -toestanden haar zelf niet en ik zag haar helemaal bijtrekken. En dan nu dit weer. Zelf vindt ze dat ik er een veel te groot punt van maak. Dat het vannacht binnen 5 min weer weg was en dat ze heerlijk heeft geslapen en zich verder prima voelt. Maar ja, dat ze weer een aanval krijgt is natuurlijk niet goed.
Terwijl ik dit opschrijf voel ik me meteen zo'n enorme zeur. Al die negativiteit. Ik probeer er echt tegenaan te gaan en me eroverheen te zetten maar volgens mij zei ik het al eerder, er zit een heel onbestemd gevoel in mijn lijf.
Ik had jullie berichten gisteren al gelezen maar nog geen tijd gehad om te reageren. Na het lezen van jullie berichten voelde ik me een stuk beter! Qwertu, wat fijn te lezen dat je ziet dat ik alles negatief zie. Ik bedoel, ik hoor dat vaker en denk dan : Nee toch? Maar hier is het dus ook duidelijk
Nou ja, ik voelde me dus beter maar mijn moeder heeft vannacht toch weer kort last gehad op haar borst. Ik sprak haar net. Ze vertelde het me omdat we de frequentie van de aanvallen bij moeten houden van de cardioloog maar ze had meteen spijt dat ze het me gezegd had wan t ik ben meteen weer terug bij af qua stress en angst. Natuurlijk was het een illusie om te denken dat mn moeder er ineens vanaf zou zijn maar ik had toch wel gehoopt dat de nieuwe medicijnen die ze heeft gekregen (bloedverdunners en hartslagvertragers) heel gooed zouden werken. Op een dag na heeft ze er nu een week geen last van gehad maar meteen denk ik: dit wordt weer een herhaling van zetten en binnen 3 dagen zitten we weer in het ziekenhuis. Ontzettend jammer want mijn moeder was de afgelopen week weer helemaal de oude: fit en vrolijk. De afgelopen tijd was ze door griep en die angina -toestanden haar zelf niet en ik zag haar helemaal bijtrekken. En dan nu dit weer. Zelf vindt ze dat ik er een veel te groot punt van maak. Dat het vannacht binnen 5 min weer weg was en dat ze heerlijk heeft geslapen en zich verder prima voelt. Maar ja, dat ze weer een aanval krijgt is natuurlijk niet goed.
Terwijl ik dit opschrijf voel ik me meteen zo'n enorme zeur. Al die negativiteit. Ik probeer er echt tegenaan te gaan en me eroverheen te zetten maar volgens mij zei ik het al eerder, er zit een heel onbestemd gevoel in mijn lijf.
dinsdag 14 juli 2009 om 09:28
Tjilla, wat vind je van het advies om eens ergens te gaan praten?
Als ik bovenstaande lees dan denk ik: ik zou niks meer zeggen als ik je moeder was. Jouw gestress, is een extra belasting voor haar. Je ondersteunt haar daar totaal niet mee. Je moeder geeft ook al aan dat je er een veel te groot punt van maakt. Het is ook niet leuk als iemand volledig over de top reageert als je vertelt hoe het met je gaat.
En dat hele onbestemde gevoel in je lijf, dat is iets wat vaker voorkomt bij mensen die erg negatief denken. Dat gevoel heeft maar één functie, en dat is als er echt iets gebeurt, achteraf kunnen zeggen : "Zie je wel! Ik voelde het al aankomen!" Dat heet een selffullfilling prophecy.
Echt Tjilla, met jou manier van denken schaad je niet alleen jezelf, maar ook je moeder in dit geval. Hoe moet zij zich nu voelen over jouw heftige reacties. Daar kan ze toch helemaal niks mee?
Als ik bovenstaande lees dan denk ik: ik zou niks meer zeggen als ik je moeder was. Jouw gestress, is een extra belasting voor haar. Je ondersteunt haar daar totaal niet mee. Je moeder geeft ook al aan dat je er een veel te groot punt van maakt. Het is ook niet leuk als iemand volledig over de top reageert als je vertelt hoe het met je gaat.
En dat hele onbestemde gevoel in je lijf, dat is iets wat vaker voorkomt bij mensen die erg negatief denken. Dat gevoel heeft maar één functie, en dat is als er echt iets gebeurt, achteraf kunnen zeggen : "Zie je wel! Ik voelde het al aankomen!" Dat heet een selffullfilling prophecy.
Echt Tjilla, met jou manier van denken schaad je niet alleen jezelf, maar ook je moeder in dit geval. Hoe moet zij zich nu voelen over jouw heftige reacties. Daar kan ze toch helemaal niks mee?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 14 juli 2009 om 17:42
Hoi!
Jullie hebben gelijk! Ik kom later terug met een uitgebreider verhaal want moet nu gaan werken.
Oh maar Qwertu, mijn moeder heeft zelf nog helemaal niet het idee dat ze aan haar einde is hoor, ze is er van overtuigd dat ze nog zeker 10 jaar leeft. Ze berust dus niet in het feit van het einde zeg maar. Ze is ook absoluut niet doodziek, haar kwalen tot nu toe (long en nier) waren goed stabiel en onder controle en ze ondervindt daar niet veel last van. Wel van het hart dus. Althans niet zo af en toe maar wel als het te vaak is.
Thanks again!
Jullie hebben gelijk! Ik kom later terug met een uitgebreider verhaal want moet nu gaan werken.
Oh maar Qwertu, mijn moeder heeft zelf nog helemaal niet het idee dat ze aan haar einde is hoor, ze is er van overtuigd dat ze nog zeker 10 jaar leeft. Ze berust dus niet in het feit van het einde zeg maar. Ze is ook absoluut niet doodziek, haar kwalen tot nu toe (long en nier) waren goed stabiel en onder controle en ze ondervindt daar niet veel last van. Wel van het hart dus. Althans niet zo af en toe maar wel als het te vaak is.
Thanks again!
donderdag 16 juli 2009 om 12:54
Hoi!
Sorry voor de late reactie, ik was zelf even in de lappenmand. Door alle stress om mijn moeder lag ik plat met migraine. Ik zou ook beter voor mezelf moeten zorgen...
Ik ben het hartstikke met jullie eens dat mijn angsten en zorg echt buiten alle proporties zijn. Dit is niet iets van nu, ik heb het eigenlijk al jaren alleen vroeger zocht ik naar redenen en nu zijn ze er, dat is het verschil. Ik heb hier al twee keer eerder hulp voor gezocht en best lang therapie gehad maar de angst raak ik niet kwijt. In therapie kan ik rationeel best begrijpen hoe het moet en hoe het zit maar in het dagelijks leven raak ik zo snel overdonderd (alleen door dit trouwens, niet door andere dingen) dat ik het helemaal kwijt raak. En helemaal nu er een reden voor is. Het spookt maar continue door mn hoofd: straks valt ze dood neer, o jee ze heeft kanker. Vervolgens zeg ik tegen mezelf : STOP! Maar het stopt niet. Ik ben nerveus en rillerig. Voorbeeld, ik ben nu bij mijn moeder en vraag haar continue hoe het gaat. Zoals jullie al zeiden, mijn moeder wordt daar helemaal naar van. Niet goed dus. Ik let ook steeds op haar, of ze niet extra spuit tegen COP-klachten , of ze niet toch stiekem onder haar tong sprayt. Ik ben enorm bang dat ze dingen nu voor mij verzwijgd omdat ze weet dat ik over mn toeren ga. Vooral snachts en sochtends ben ik in paniek , ik merk aan haar dat ze wat vaker puft ivm haar astma, vooral sochtends en vervolgens denk ik dan dat ze toch weer hartklachten heeft en ga zo maar door. Ontzettend vermoeiend voor ons beiden. Vandaag was ik even wat dingen voor haar op orde aan het maken en zag ik een brief voor de longarts ivm een poliafspraak die ze heeft en daar wordt in aangegeven dat ze een HB van 6.9 heeft. En hup, daar ga ik weer. Die lage HB was dus al eerder geconstateerd door een andere arts dan de cardioloog en wordt specifiek genoemd (zonder dat het toen tegen mij moeder is gezegd trouwens, dat ze bloedarmoede al had) en ik denk dan meteen: in 3 weken van 6.9 naar 6.6 , das enorme foute boel!!!!
Met mijn moeder gaat het nu best goed, we hebben de afgelopen dagen samen doorgebracht en veel gedaan, gewinkeld en boodschapjes, in de tuin gewerkt etc. Ze is erg in goeie doen en voelt zich goed (zegt ze....). En dan toch die zorgen die nu echt de overhand beginnen te krijgen.
Ik ben van plan om naar een haptonoom te gaan, ik heb de goede hoop dat ik daar baat bij heb!
Sorry voor de late reactie, ik was zelf even in de lappenmand. Door alle stress om mijn moeder lag ik plat met migraine. Ik zou ook beter voor mezelf moeten zorgen...
Ik ben het hartstikke met jullie eens dat mijn angsten en zorg echt buiten alle proporties zijn. Dit is niet iets van nu, ik heb het eigenlijk al jaren alleen vroeger zocht ik naar redenen en nu zijn ze er, dat is het verschil. Ik heb hier al twee keer eerder hulp voor gezocht en best lang therapie gehad maar de angst raak ik niet kwijt. In therapie kan ik rationeel best begrijpen hoe het moet en hoe het zit maar in het dagelijks leven raak ik zo snel overdonderd (alleen door dit trouwens, niet door andere dingen) dat ik het helemaal kwijt raak. En helemaal nu er een reden voor is. Het spookt maar continue door mn hoofd: straks valt ze dood neer, o jee ze heeft kanker. Vervolgens zeg ik tegen mezelf : STOP! Maar het stopt niet. Ik ben nerveus en rillerig. Voorbeeld, ik ben nu bij mijn moeder en vraag haar continue hoe het gaat. Zoals jullie al zeiden, mijn moeder wordt daar helemaal naar van. Niet goed dus. Ik let ook steeds op haar, of ze niet extra spuit tegen COP-klachten , of ze niet toch stiekem onder haar tong sprayt. Ik ben enorm bang dat ze dingen nu voor mij verzwijgd omdat ze weet dat ik over mn toeren ga. Vooral snachts en sochtends ben ik in paniek , ik merk aan haar dat ze wat vaker puft ivm haar astma, vooral sochtends en vervolgens denk ik dan dat ze toch weer hartklachten heeft en ga zo maar door. Ontzettend vermoeiend voor ons beiden. Vandaag was ik even wat dingen voor haar op orde aan het maken en zag ik een brief voor de longarts ivm een poliafspraak die ze heeft en daar wordt in aangegeven dat ze een HB van 6.9 heeft. En hup, daar ga ik weer. Die lage HB was dus al eerder geconstateerd door een andere arts dan de cardioloog en wordt specifiek genoemd (zonder dat het toen tegen mij moeder is gezegd trouwens, dat ze bloedarmoede al had) en ik denk dan meteen: in 3 weken van 6.9 naar 6.6 , das enorme foute boel!!!!
Met mijn moeder gaat het nu best goed, we hebben de afgelopen dagen samen doorgebracht en veel gedaan, gewinkeld en boodschapjes, in de tuin gewerkt etc. Ze is erg in goeie doen en voelt zich goed (zegt ze....). En dan toch die zorgen die nu echt de overhand beginnen te krijgen.
Ik ben van plan om naar een haptonoom te gaan, ik heb de goede hoop dat ik daar baat bij heb!
