Psyche
alle pijlers
Lang geleden... deel 2
vrijdag 17 juli 2009 om 18:32
Er zal mij best veel zijn ontgaan, maar nee, ik heb dat niet eerder gevoeld. Misschien was ik gewoon nog niet zover dat ik dat kon voelen, maar nu werd het ook zo letterlijk gezegd dat het BAM binnenkwam bij me.
Mensen in mijn omgeving zeggen zoiets niet tegen mij.
Het komt ook door de situatie met mijn kinderen. Ik voel mij gewoon in de steek gelaten door allerlei instanties. Zoek het maar uit, die kinderen zitten wel ergens, het leven gaat door. En ik voel me in de steek gelaten door mijn familie (op één persoon na dan). Dan komt het nogal erg allemaal bij elkaar, en gaat het gevoel dat ik er niet toe doe, wat er toch al was, nog meer opspelen.
Mensen in mijn omgeving zeggen zoiets niet tegen mij.
Het komt ook door de situatie met mijn kinderen. Ik voel mij gewoon in de steek gelaten door allerlei instanties. Zoek het maar uit, die kinderen zitten wel ergens, het leven gaat door. En ik voel me in de steek gelaten door mijn familie (op één persoon na dan). Dan komt het nogal erg allemaal bij elkaar, en gaat het gevoel dat ik er niet toe doe, wat er toch al was, nog meer opspelen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 17 juli 2009 om 20:11
Weet je EV, ik zal even heel eerlijk zijn.
Al is het misschien egoïstisch en niet fair om dit op mijzelf (en dit topic) te betrekken.
De reden dat ik deze vraag hier stelde was omdat ik ergens best verbaasd ben dat je denkt dat je anderen nooit geraakt hebt, er niet echt toe doet voor mensen, terwijl ik dat op dit topic (en elders op het forum) juist heel vaak gelezen heb van mensen.
En als ik dan even voor mezelf spreek, ook ik heb dat vaker uitgesproken. Niet alleen hier, maar ook via de mail en zelfs 'live'.
En ik weet echt wel hoe diep dit bij jou zit. En wat woorden hier zullen dat niet veranderen. En het is misschien 'maar' een forum, met mensen op afstand.
Maar het zijn wel oprechte woorden. En de mensen hier, zeker jij met wie ik hier al zo lang schrijf, daar ben ik echt om gaan geven. Hoe gek dat misschien ook klinkt.
Regelmatig heb ik een traantje weggepinkt, omdat je mij zo wist te raken en vanwege jouw oprechtheid.
Ik vind het schrijnend om te lezen nu dat het blijkbaar zo ontzettend moeilijk is om te geloven dat mensen oprecht zijn in wat ze tegen je zeggen. Dat het niet echt binnenkomt.
Ik hoop dat je dit niet als een aanval ziet, zo is het echt niet bedoeld.
Ik zou gewoon heel graag zien dat je vaker echt kan voelen dat je er toe doet en dat je mensen raakt.
Niet alleen om wat je allemaal hebt meegemaakt, maar vooral omdat je gewoon een mooi mens bent weet je mensen te raken (f)
Al is het misschien egoïstisch en niet fair om dit op mijzelf (en dit topic) te betrekken.
De reden dat ik deze vraag hier stelde was omdat ik ergens best verbaasd ben dat je denkt dat je anderen nooit geraakt hebt, er niet echt toe doet voor mensen, terwijl ik dat op dit topic (en elders op het forum) juist heel vaak gelezen heb van mensen.
En als ik dan even voor mezelf spreek, ook ik heb dat vaker uitgesproken. Niet alleen hier, maar ook via de mail en zelfs 'live'.
En ik weet echt wel hoe diep dit bij jou zit. En wat woorden hier zullen dat niet veranderen. En het is misschien 'maar' een forum, met mensen op afstand.
Maar het zijn wel oprechte woorden. En de mensen hier, zeker jij met wie ik hier al zo lang schrijf, daar ben ik echt om gaan geven. Hoe gek dat misschien ook klinkt.
Regelmatig heb ik een traantje weggepinkt, omdat je mij zo wist te raken en vanwege jouw oprechtheid.
Ik vind het schrijnend om te lezen nu dat het blijkbaar zo ontzettend moeilijk is om te geloven dat mensen oprecht zijn in wat ze tegen je zeggen. Dat het niet echt binnenkomt.
Ik hoop dat je dit niet als een aanval ziet, zo is het echt niet bedoeld.
Ik zou gewoon heel graag zien dat je vaker echt kan voelen dat je er toe doet en dat je mensen raakt.
Niet alleen om wat je allemaal hebt meegemaakt, maar vooral omdat je gewoon een mooi mens bent weet je mensen te raken (f)
vrijdag 17 juli 2009 om 20:28
Lieve Saar, ik vat het niet op als een aanval. Maar ik weet niet hoe ik met woorden moet uitleggen hoe 'ver weg' ik mij altijd van echt contact heb gevoeld. Ik was zó bang van mensen, en zat achter een dikke muur, ik voelde mij niet echt deelnemen aan het leven. Ik had ook altijd het gevoel dat het er niet toe deed wat ik vond of wilde en dat is me in mijn eerdere relaties ook gebeurd, met name in de laatste relatie. Ik was zo ver weg van mijn gevoel dat ik zelf ook niet eens meer wist wat ik wilde.
Nu vind ik het niet vreemd meer, want ik had ook zoveel wat ik al zo lang had moeten onderdrukken. Zo'n moeilijk geheim. Als ik nu beleef hoe moeilijk het is om dáár iets over te zeggen, tegen notabene een therapeut, snap ik heel goed dat ik als kind, en als puber en daarna alléén maar bezig was met overleven. Met het volhouden. Het leven volhouden. (En waarvoor eigenlijk?) Jij hebt het begin bij deze therapeute een beetje meegemaakt. Ik ben zo blij dat ik heb doorgezet en dat ik het besluit heb genomen om dingen te gaan uitspreken. Want dat brengt mij eindelijk weer terug bij voelen. En belangrijker nog: gaan vertrouwen op mijn gevoel. Dat was ik helemaal kwijt. Want alles zag er toch zo normaal uit aan ons gezin vroeger? Dan was ik toch zeker degene die gek was?...
Ik denk dat ik 'ergens' nog steeds geloof dat ik een walgelijk en vies iemand ben, dat ik geen liefde verdien. Dat is een deel in mij dat soms flink kan overheersen. Ergens 'weet' ik wel dat mensen nu oprecht zijn tegen mij, dat ik best wel gewaardeerd word, maar dat kind-deel durft het gewoonweg niet te geloven. Die is nog steeds té bang.
Nu vind ik het niet vreemd meer, want ik had ook zoveel wat ik al zo lang had moeten onderdrukken. Zo'n moeilijk geheim. Als ik nu beleef hoe moeilijk het is om dáár iets over te zeggen, tegen notabene een therapeut, snap ik heel goed dat ik als kind, en als puber en daarna alléén maar bezig was met overleven. Met het volhouden. Het leven volhouden. (En waarvoor eigenlijk?) Jij hebt het begin bij deze therapeute een beetje meegemaakt. Ik ben zo blij dat ik heb doorgezet en dat ik het besluit heb genomen om dingen te gaan uitspreken. Want dat brengt mij eindelijk weer terug bij voelen. En belangrijker nog: gaan vertrouwen op mijn gevoel. Dat was ik helemaal kwijt. Want alles zag er toch zo normaal uit aan ons gezin vroeger? Dan was ik toch zeker degene die gek was?...
Ik denk dat ik 'ergens' nog steeds geloof dat ik een walgelijk en vies iemand ben, dat ik geen liefde verdien. Dat is een deel in mij dat soms flink kan overheersen. Ergens 'weet' ik wel dat mensen nu oprecht zijn tegen mij, dat ik best wel gewaardeerd word, maar dat kind-deel durft het gewoonweg niet te geloven. Die is nog steeds té bang.
elmervrouw wijzigde dit bericht op 17-07-2009 20:51
Reden: woord dubbel
Reden: woord dubbel
% gewijzigd
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 17 juli 2009 om 23:37
Hoi lieve mensen (f)
Er wordt de laatste dagen veel geschreven op 't forum door jullie, ook dingen die erg herkenbaar voor mij zijn. Ik vind het allereerst ontzettend knap dat jullie hier zo open over zijn en hierdoor ervoor zorgen dat anderen merken dat hun gevoelens niet raar zijn maar dat meer mensen ze delen. Daarnaast vind ik het ook erg knap dat jullie het zo goed kunnen verwoorden (mbv typen..) wat jullie voelen en wat het met jullie doet.
Ik lees wel dat er veel innerlijke worstelingen zijn, maar daarnaast ook ruimte voor een klein beetje acceptatie van jezelf en je gevoelens. Heel mooi om te lezen en soms pittig. Ik wil iedereen die 'm gebruiken kan dan ook een hele dikke knuffel geven en hopelijk weten jullie dat er mensen zijn die met jullie meelezen maar vooral meeleven Ik ben er iig ééntje van, maar ik weet dat er velen met mij zijn. Jullie woorden raken mij echt en doen meer met me dan ik soms geloven kan.
EV, het stukje wat jij vanavond schreef over alleen bezig zijn met overleven omdat je zo'n moeilijk geheim bij je draagt herken ik helemaal. Ik vertelde al eerder dat ik vanaf mijn kindertijd een geheim mee moest dragen. Gek genoeg stond ik daar nooit echt bij stil, omdat ik niet voelde. Ik heb als kind niet geleefd, maar overleefd. 'Gelukkig' kreeg ik op mijn 18de een auto ongeluk waardoor ik opeens merkte dat er ook gevoelens zijn in mij. Het auto ongeluk was natuurlijk niet gelukkig, maar dat mijn overlevingsdrang plaats maakte voor het echte leven heb ik later wel eens als geluk ervaren.
Dit klinkt misschien raar, maar ik heb vroeger altijd dingen meegemaakt zonder dit werkelijk te voelen. Ik liet alles over me heen komen zoals het kwam en stopte dit gelijk ver weg. Ik heb géén flauw idee hoe ik dat gedaan heb, maar nu zou ik willen dat ik het wel wist. Want zonder voelen is het leven soms een stuk makkelijker. Sorry dat ik dit zeg, maar zo ervaar ik het wel: zonder dat stomme voelen kon ik veel meer. Maar aan de andere kant zijn er ook hele mooie gevoelens, die ik eerder nooit kon voelen. Gevoelens als échte liefde en vertrouwen en blijdschap. Die zijn het wel dubbel en dwars waard om gevoeld te worden Dat besef ik nu ook wel.
Wurmpje, je geeft dat kleine meisje dat gisteren moest huilen wel de aandacht die ze verdient. De gevoelens zijn naar, maar hoe jij ermee omgaat (dat je ze de ruimte geeft) als ik dat zo lees, vind ik heel knap.. !
quote:Elmervrouw schreef op 17 juli 2009 @ 20:28:
Ik denk dat ik 'ergens' nog steeds geloof dat ik een walgelijk en vies iemand ben, dat ik geen liefde verdien. Dat is een deel in mij dat soms flink kan overheersen. Ergens 'weet' ik wel dat mensen nu oprecht zijn tegen mij, dat ik best wel gewaardeerd word, maar dat kind-deel durft het gewoonweg niet te geloven. Die is nog steeds té bang.
Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik op dit gedeelte even reageer, EV, anders haal ik het zo weer weg hoor, alsjeblieft eerlijk zeggen.
Maar ik heb dit ook nog steeds net zo, weten doe je het wel (cognitief he), maar voelen, diep van binnen, is soms echt lastig. En eigenlijk he, is dat heel logisch! Want dat is je basis, en mensen vallen altijd terug op hun basis. Alleen, als je basis niet goed was/is, dan moet je zelf later een nieuwe basis gaan leggen. En daar ben jij bewonderenswaardig mee bezig, maar je ziet tegelijkertijd ook dat de oude basis er nog wel ligt. Ik ben blij voor jou (en iedereen met een basis die niet goed was) dat het mogelijk is om zelf, met behulp van lieve mensen om je heen, maar vooral door jezelf, een nieuwe basis te kunnen leggen. Ik weet niet hoe jij dit ziet, maar ik heb dit altijd wel als hoopgevend gezien.
nachtzoentje voor iederen die het nu nog leest en anders een fijne ochtendzoen
Er wordt de laatste dagen veel geschreven op 't forum door jullie, ook dingen die erg herkenbaar voor mij zijn. Ik vind het allereerst ontzettend knap dat jullie hier zo open over zijn en hierdoor ervoor zorgen dat anderen merken dat hun gevoelens niet raar zijn maar dat meer mensen ze delen. Daarnaast vind ik het ook erg knap dat jullie het zo goed kunnen verwoorden (mbv typen..) wat jullie voelen en wat het met jullie doet.
Ik lees wel dat er veel innerlijke worstelingen zijn, maar daarnaast ook ruimte voor een klein beetje acceptatie van jezelf en je gevoelens. Heel mooi om te lezen en soms pittig. Ik wil iedereen die 'm gebruiken kan dan ook een hele dikke knuffel geven en hopelijk weten jullie dat er mensen zijn die met jullie meelezen maar vooral meeleven Ik ben er iig ééntje van, maar ik weet dat er velen met mij zijn. Jullie woorden raken mij echt en doen meer met me dan ik soms geloven kan.
EV, het stukje wat jij vanavond schreef over alleen bezig zijn met overleven omdat je zo'n moeilijk geheim bij je draagt herken ik helemaal. Ik vertelde al eerder dat ik vanaf mijn kindertijd een geheim mee moest dragen. Gek genoeg stond ik daar nooit echt bij stil, omdat ik niet voelde. Ik heb als kind niet geleefd, maar overleefd. 'Gelukkig' kreeg ik op mijn 18de een auto ongeluk waardoor ik opeens merkte dat er ook gevoelens zijn in mij. Het auto ongeluk was natuurlijk niet gelukkig, maar dat mijn overlevingsdrang plaats maakte voor het echte leven heb ik later wel eens als geluk ervaren.
Dit klinkt misschien raar, maar ik heb vroeger altijd dingen meegemaakt zonder dit werkelijk te voelen. Ik liet alles over me heen komen zoals het kwam en stopte dit gelijk ver weg. Ik heb géén flauw idee hoe ik dat gedaan heb, maar nu zou ik willen dat ik het wel wist. Want zonder voelen is het leven soms een stuk makkelijker. Sorry dat ik dit zeg, maar zo ervaar ik het wel: zonder dat stomme voelen kon ik veel meer. Maar aan de andere kant zijn er ook hele mooie gevoelens, die ik eerder nooit kon voelen. Gevoelens als échte liefde en vertrouwen en blijdschap. Die zijn het wel dubbel en dwars waard om gevoeld te worden Dat besef ik nu ook wel.
Wurmpje, je geeft dat kleine meisje dat gisteren moest huilen wel de aandacht die ze verdient. De gevoelens zijn naar, maar hoe jij ermee omgaat (dat je ze de ruimte geeft) als ik dat zo lees, vind ik heel knap.. !
quote:Elmervrouw schreef op 17 juli 2009 @ 20:28:
Ik denk dat ik 'ergens' nog steeds geloof dat ik een walgelijk en vies iemand ben, dat ik geen liefde verdien. Dat is een deel in mij dat soms flink kan overheersen. Ergens 'weet' ik wel dat mensen nu oprecht zijn tegen mij, dat ik best wel gewaardeerd word, maar dat kind-deel durft het gewoonweg niet te geloven. Die is nog steeds té bang.
Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik op dit gedeelte even reageer, EV, anders haal ik het zo weer weg hoor, alsjeblieft eerlijk zeggen.
Maar ik heb dit ook nog steeds net zo, weten doe je het wel (cognitief he), maar voelen, diep van binnen, is soms echt lastig. En eigenlijk he, is dat heel logisch! Want dat is je basis, en mensen vallen altijd terug op hun basis. Alleen, als je basis niet goed was/is, dan moet je zelf later een nieuwe basis gaan leggen. En daar ben jij bewonderenswaardig mee bezig, maar je ziet tegelijkertijd ook dat de oude basis er nog wel ligt. Ik ben blij voor jou (en iedereen met een basis die niet goed was) dat het mogelijk is om zelf, met behulp van lieve mensen om je heen, maar vooral door jezelf, een nieuwe basis te kunnen leggen. Ik weet niet hoe jij dit ziet, maar ik heb dit altijd wel als hoopgevend gezien.
nachtzoentje voor iederen die het nu nog leest en anders een fijne ochtendzoen
zaterdag 18 juli 2009 om 01:01
Absoluut!
Zeker nu we al een contract met een uitgever hebben voor een boekenreeks.
Jut en jul in het vliegtuig
Jut in jul zetten het hotel op zijn kop
Jut en jul kopje onder in het zwembad
Jut en jul op haaienjacht
Jut en jul op safari
Jut en jul in gevecht met de apen
Etc etc
Leuk voor het nageslacht.
Zeker nu we al een contract met een uitgever hebben voor een boekenreeks.
Jut en jul in het vliegtuig
Jut in jul zetten het hotel op zijn kop
Jut en jul kopje onder in het zwembad
Jut en jul op haaienjacht
Jut en jul op safari
Jut en jul in gevecht met de apen
Etc etc
Leuk voor het nageslacht.
zaterdag 18 juli 2009 om 01:12
