Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
dinsdag 29 april 2025 om 11:49
Ik denk dat hij zelf nodig in therapie moet, of tenminste zich eerst moet verdiepen in kinderen en hun hersenen, hoe algemene ontwikkeling van zo'n brein is, wat hij kan verwachten van ze ( gemiddeld) en hoe zijn gedrag hen negatief beïnvloed, misschien wel voor hun hele leven.
Die frustratie is omdat hij nul besef heeft wat een ouder zijn inhoudt.
Ook als partner heeft hij geen idee, het is het klassieke voorbeeld van een man die heeft geleerd dat hij op een apart eiland woont binnen zijn gezin, niets hoeven onthouden, niets zelf 'kunnen' mbt zorg, geen idee hebben wat opvoeden is.
Geen samen een gezin runnen. Niets van dat alles. Hij doet wat hij wil, hij werkt en hij en zijn kant van de familie bepalen alles.
Het klinkt al een verwende vent die nooit iets hoeft te doen, nu weer niet want jij kan allemaal wel aan nu en de kinderen moeten ook doen wat hij wil, op zijn manier ect, anders wordt hij dus kwaad en gaat lelijk zitten doen.
Niets aan deze man gaat veranderen, dat is hoe hij is en is opgevoed. Als hij echt wil werken aan zichzelf dan was hij zelf allang over therapie begonnen, gaat hij niet zo agressievig zitten doen naar kinderen en hoefde jij niet weer alles te dragen nu je weer tijd en energie hebt.
Die frustratie is omdat hij nul besef heeft wat een ouder zijn inhoudt.
Ook als partner heeft hij geen idee, het is het klassieke voorbeeld van een man die heeft geleerd dat hij op een apart eiland woont binnen zijn gezin, niets hoeven onthouden, niets zelf 'kunnen' mbt zorg, geen idee hebben wat opvoeden is.
Geen samen een gezin runnen. Niets van dat alles. Hij doet wat hij wil, hij werkt en hij en zijn kant van de familie bepalen alles.
Het klinkt al een verwende vent die nooit iets hoeft te doen, nu weer niet want jij kan allemaal wel aan nu en de kinderen moeten ook doen wat hij wil, op zijn manier ect, anders wordt hij dus kwaad en gaat lelijk zitten doen.
Niets aan deze man gaat veranderen, dat is hoe hij is en is opgevoed. Als hij echt wil werken aan zichzelf dan was hij zelf allang over therapie begonnen, gaat hij niet zo agressievig zitten doen naar kinderen en hoefde jij niet weer alles te dragen nu je weer tijd en energie hebt.
dinsdag 29 april 2025 om 11:55
dinsdag 29 april 2025 om 12:24
Ik sluit me aan bij Roos to. Ik begrijp dat zoiets schrijven een hele diepe focus legt op hoe hij reageert op de kinderen in irritatie en dat de reacties nu geheel voorbij gaan aan de ontwikkeling waar jullie in zitten en het opvangen en idd kanaliseren van dergelijk gedrag door de andere ouder veel compenseert.
Kinderen kunnen wat dat betreft echt wel onderscheid maken naar ouders en wie van de twee het meest emotioneel volwassen is en ze naartoe gaan voor die steun. Gelukkig is dat aanwezig, maar voor jou extra hard werken, omdat je bij momenten een groot kind in huis hebt.
Als jij helder hebt waar je tegenaan loopt, kun je dit ook helder beginnen uit te spreken naar de hulpverlener.
Je man zal het vermoedelijk niet van zichzelf zien en daarom ook ontkennen of bagatelliseren. Of hij het volledig voor 100% gaat zien, dat denk ik niet. Daardoor heeft hij echt een stuk ontwikkeling gemist. Maar ik hoop wel voor je dat hij met hulp door gesprekken en jij die hem gewoon begrenst, niet meer alles voor hem gaat compenseren. Hij zal echt hard aan de bak moeten en aan zichzelf gaan werken. Dat is iets dat alleen hij kan doen. Het is aan jou hoe lange adem je nog hebt en hoeveel je bereid bent te accepteren als hij zichzelf wel verbeterd.
Maar die man die net als jij emotioneel volwassen is en zich tot een gelijkwaardige partner zal ontwikkelen, dat zit er niet in.
Maar goed, iets zegt mij dat je bereid bent om wel iets meer werk in de relatie en de kinderen te willen steken ter compensatie van hem en als jij daar niet aan onderdoor gaat, kan dat ook prima.
Er zijn (helaas) zoveel van dat soort onevenwichtige relaties waar het vaak de vrouw is die voor de man moet compenseren, omdat er gewoon een extra groot kind in huis is. Als hij opgroeit tot iemand die zich hier wel enigzins bewust van is en hard zijn best doet om zijn rol zo goed als mogelijk te pakken, dan is het aan jou of het voldoende is.
Kinderen kunnen wat dat betreft echt wel onderscheid maken naar ouders en wie van de twee het meest emotioneel volwassen is en ze naartoe gaan voor die steun. Gelukkig is dat aanwezig, maar voor jou extra hard werken, omdat je bij momenten een groot kind in huis hebt.
Als jij helder hebt waar je tegenaan loopt, kun je dit ook helder beginnen uit te spreken naar de hulpverlener.
Je man zal het vermoedelijk niet van zichzelf zien en daarom ook ontkennen of bagatelliseren. Of hij het volledig voor 100% gaat zien, dat denk ik niet. Daardoor heeft hij echt een stuk ontwikkeling gemist. Maar ik hoop wel voor je dat hij met hulp door gesprekken en jij die hem gewoon begrenst, niet meer alles voor hem gaat compenseren. Hij zal echt hard aan de bak moeten en aan zichzelf gaan werken. Dat is iets dat alleen hij kan doen. Het is aan jou hoe lange adem je nog hebt en hoeveel je bereid bent te accepteren als hij zichzelf wel verbeterd.
Maar die man die net als jij emotioneel volwassen is en zich tot een gelijkwaardige partner zal ontwikkelen, dat zit er niet in.
Maar goed, iets zegt mij dat je bereid bent om wel iets meer werk in de relatie en de kinderen te willen steken ter compensatie van hem en als jij daar niet aan onderdoor gaat, kan dat ook prima.
Er zijn (helaas) zoveel van dat soort onevenwichtige relaties waar het vaak de vrouw is die voor de man moet compenseren, omdat er gewoon een extra groot kind in huis is. Als hij opgroeit tot iemand die zich hier wel enigzins bewust van is en hard zijn best doet om zijn rol zo goed als mogelijk te pakken, dan is het aan jou of het voldoende is.
dinsdag 29 april 2025 om 12:45
Ik kom een beetje koud dit topic binnen vallen, dus met het risico dat ik de plank volledig missla: ik krijg een beetje jeuk van de term " Je moet je woordjes gebruiken". Naast dat ik het kinderlijk taalgebruik vind, vind ik het ook suggereren dat een woordelijke reactie altijd beter is dan een fysieke reactie en daar ben ik het echt mee oneens.Minik schreef: ↑29-04-2025 11:01Dankje Roos.
De kinderen zijn niet bang voor hun vader, zijn ook echt prima alleen met hem, kiezen ook zelf voor meegaan met papa boodschappen doen bijvoorbeeld of iets anders.
Daarentegen zijn ze zich er wel bewust van dat papa niet altijd ‘zijn woordjes gebruikt’ omdat dit de termen zijn die wij naar hen gebruiken als ze zelf fysiek op elkaar reageren. Dus de oudste twee zeggen weleens als papa boos wordt en dan bijvoorbeeld dus iets uit handen trekt ‘papa, je moet gewoon je woordjes gebruiken, dat moeten wij ook!!’
Met name met de oudste (6 jaar) kan ik ook wel goed praten, zij heeft soms wel het gevoel dat papa onnodig fel op haar is. En dat vind ik ook. En dat bespreken we dan weer met papa. In die zin is open communicatie gelukkig nog heel goed mogelijk.
En hier komt het op neer. Dit komt namelijk alleen voor als het met hem niet top gaat. Drukte op zijn werk = vervelender thuis. En aangezien hij liefst zijn agenda ramvol stopt, zitten wij soms met de gebakken peren. Hij begint dat langzaam maar zeker wel een beetje in te zien, maakt soms andere/betere keuzes maar nog niet voldoende.
Ik heb een heel druk kind in huis (waarschijnlijk met ADHD) en daar komen woorden als hij in een hyperfocus zit totaal niet binnen. Dan werkt (werkte, want hij is nu ouder) iets uit de handen pakken veel beter en was voor het kind ook veel duidelijker. Als je attentie wilt van dit kind, dan moet je hem ook even fysiek aanraken. Dat lijkt onbeleefdheid, maar als je kind kent, dan weet je dat dit de meest effectieve manier is om zijn aandacht te krijgen.
Daarnaast moet je denk ik oppassen met je man in bijzijn van je kind te corrigeren. Waarom bespreek je het niet achteraf? Nu zet je je man tegenover je kinderen neer als een incapabele opvoeder.
dinsdag 29 april 2025 om 12:55
Nou ja, niet dus.Minik schreef: ↑29-04-2025 08:16Tegen kind zeggen iets neer te leggen bijv en als kind niet luistert, het uit de handen trekken. Vier keer zeggen dat kind x moet doen en als kind niet luistert, kind aan de arm meetrekken. Of een tikje op de wang (echt heel zacht, het doet écht geen pijn maar alleen de beweging al vind ik onacceptabel). Het is allemaal net ruw, agressiever dan nodig en niet de manier waarop ik mijn kinderen wil opvoeden (en hij ook niet, het komt echt voort uit frustratie als ze niet luisteren). Ik ben ook best streng voor de kinderen soms, maar hoef daarvoor echt geen fysieke dingen in te zetten om te zorgen dat ze luisteren. Even rustig op ooghoogte komen en kind helder aanspreken dat de grens nu bereikt is, werkt veel beter. De kinderen luisteren gemiddeld ook beter naar mij dan naar hem, wat voor hem ook frustrerend is soms.
dinsdag 29 april 2025 om 13:00
dinsdag 29 april 2025 om 13:01
Waarschijnlijk is hij ook gewoon niet echt de capabele opvoeder? Hij is de man die zich ontrekt van verantwoordelijkheden en weet alleen op het niveau van een 10 jarige te reageren op zijn kinderen. Zij compenseert dit nu allemaal.
Ik heb zelf ook zo'n vader en er zijn legio volwassen kinderen die op een of beide ouders terugkijken en kunnen zeggen, mijn vader of moeder was eigenlijk zelf een groot kind. En als je pech hebt, zelfs allebei mijn ouders waren grote kleuters.
Dat is zeer zeker niet wenselijk, maar wel gewoon een feit in het opgroeien van heel veel mensen. We kunnen heel hard willen dat de ideale situatie anders is, maar in de praktijk is dit veel voorkomend. Inclusief die ouder die je herkent en ziet, mijn moeder of mijn vader compenseerde eigenlijk veel voor mijn andere ouder.
dinsdag 29 april 2025 om 13:03
Ik zou er zelf niet op reageren to. Dit leidt teveel af van waar je topic daadwerkelijk over gaat.
dinsdag 29 april 2025 om 13:04
Het is niet een keertje, eerder in het topic noemde je het ook al:
viewtopic.php?t=507984&p=35636265&start=#p35636265
En toen schreef je het onveilig te vinden.
dinsdag 29 april 2025 om 13:11
We zijn inmiddels een half jaar verder en van de incidenten die ik toen beschreef, is hij zelf ook geschrokken. Wat nu gebeurt, is veel minder dan toen. Hij ging toen echt even niet lekker met z’n werk, tussen ons was de spanning op maximaal, dat ging echt niet goed. Dat speelt nu gelukkig niet meer.Star⁴ schreef: ↑29-04-2025 13:04Het is niet een keertje, eerder in het topic noemde je het ook al:
viewtopic.php?t=507984&p=35636265&start=#p35636265
En toen schreef je het onveilig te vinden.
dinsdag 29 april 2025 om 13:28
Ja, maar je moet oppassen voor een tendens in een topic, waarin de enige fout die de moeder maakt is dat ze niet bij haar man weggaat. Je kunt je afvragen of dat constructief is. Ik maak zelf echt continu fouten in het ouderschap en ik denk dat dat normaal is.NomenNesci0 schreef: ↑29-04-2025 13:01Waarschijnlijk is hij ook gewoon niet echt de capabele opvoeder? Hij is de man die zich ontrekt van verantwoordelijkheden en weet alleen op het niveau van een 10 jarige te reageren op zijn kinderen. Zij compenseert dit nu allemaal.
Ik heb zelf ook zo'n vader en er zijn legio volwassen kinderen die op een of beide ouders terugkijken en kunnen zeggen, mijn vader of moeder was eigenlijk zelf een groot kind. En als je pech hebt, zelfs allebei mijn ouders waren grote kleuters.
Dat is zeer zeker niet wenselijk, maar wel gewoon een feit in het opgroeien van heel veel mensen. We kunnen heel hard willen dat de ideale situatie anders is, maar in de praktijk is dit veel voorkomend. Inclusief die ouder die je herkent en ziet, mijn moeder of mijn vader compenseerde eigenlijk veel voor mijn andere ouder.
Maar misschien mis ik context door niet het hele topic gelezen te hebben.
dinsdag 29 april 2025 om 13:40
Het is ook kinderlijk taalgebruik, daarom gebruiken we het ook naar de kinderen. En dat gebruiken we in de situatie dat kind 1 iets afpakt van kind 2 zonder het te vragen. Of kind 2 vindt iets wat kind 3 doet irritant en timmert met een potlood op het hoofd van kind 3 of iets dergelijks. Situaties waarin je ook gewoon kunt zeggen ‘ik vind dit niet fijn’ of ‘mama, … doet nu dit’. Waarbij ik volledig begrijp dat dit natuurlijk niet haalbaar is dat kinderen dit perfect kunnen, menig volwassene bakt er nog weinig van maar ik probeer de kinderen wel aan te leren te praten over wat hen dwars zit en dus ook woordelijk te communiceren wat ze graag zouden willen.Presto schreef: ↑29-04-2025 12:45Ik kom een beetje koud dit topic binnen vallen, dus met het risico dat ik de plank volledig missla: ik krijg een beetje jeuk van de term " Je moet je woordjes gebruiken". Naast dat ik het kinderlijk taalgebruik vind, vind ik het ook suggereren dat een woordelijke reactie altijd beter is dan een fysieke reactie en daar ben ik het echt mee oneens.
Ik heb een heel druk kind in huis (waarschijnlijk met ADHD) en daar komen woorden als hij in een hyperfocus zit totaal niet binnen. Dan werkt (werkte, want hij is nu ouder) iets uit de handen pakken veel beter en was voor het kind ook veel duidelijker. Als je attentie wilt van dit kind, dan moet je hem ook even fysiek aanraken. Dat lijkt onbeleefdheid, maar als je kind kent, dan weet je dat dit de meest effectieve manier is om zijn aandacht te krijgen.
Daarnaast moet je denk ik oppassen met je man in bijzijn van je kind te corrigeren. Waarom bespreek je het niet achteraf? Nu zet je je man tegenover je kinderen neer als een incapabele opvoeder.
Wat betreft je laatste alinea, vind ik ook lastig. Als het niet heel nijpend is, bespreek ik het ook achteraf, maar als man met kind van 6 in een soort belachelijke welles nietes discussie belandt, dan kan ik weinig anders dan daar ter plekke ingrijpen. Het zijn echt heel kinderachtige dingen. Kind wil ergens bij helpen wat niet de bedoeling is (bijvoorbeeld helpen met jonger kind optillen) en staat in de weg voor wat man in zijn hoofd had of zoiets. En dan man geïrriteerd, kind ‘ja maar ik wilde gewoon helpen!’ En dan een hele discussie over wie er gelijk had, of het goed bedoeld was of niet, bla bla bla. Gewoon onzinnige dingen die dan een heel gedoe worden zoals de kinderen ook onderling kunnen hebben.
dinsdag 29 april 2025 om 13:43
Dankjewel voor deze reactie. Ik denk ook niet dat hij het ooit 100% gaat zien. Maar ik hoop inderdaad dat hij aan de slag wil… hij wil wel in therapie omdat hij ook merkt dat het tussen ons niet gezellig is. Maar tegelijkertijd ervaart hij nog steeds geen concreet probleem zelf.NomenNesci0 schreef: ↑29-04-2025 12:24Ik sluit me aan bij Roos to. Ik begrijp dat zoiets schrijven een hele diepe focus legt op hoe hij reageert op de kinderen in irritatie en dat de reacties nu geheel voorbij gaan aan de ontwikkeling waar jullie in zitten en het opvangen en idd kanaliseren van dergelijk gedrag door de andere ouder veel compenseert.
Kinderen kunnen wat dat betreft echt wel onderscheid maken naar ouders en wie van de twee het meest emotioneel volwassen is en ze naartoe gaan voor die steun. Gelukkig is dat aanwezig, maar voor jou extra hard werken, omdat je bij momenten een groot kind in huis hebt.
Als jij helder hebt waar je tegenaan loopt, kun je dit ook helder beginnen uit te spreken naar de hulpverlener.
Je man zal het vermoedelijk niet van zichzelf zien en daarom ook ontkennen of bagatelliseren. Of hij het volledig voor 100% gaat zien, dat denk ik niet. Daardoor heeft hij echt een stuk ontwikkeling gemist. Maar ik hoop wel voor je dat hij met hulp door gesprekken en jij die hem gewoon begrenst, niet meer alles voor hem gaat compenseren. Hij zal echt hard aan de bak moeten en aan zichzelf gaan werken. Dat is iets dat alleen hij kan doen. Het is aan jou hoe lange adem je nog hebt en hoeveel je bereid bent te accepteren als hij zichzelf wel verbeterd.
Maar die man die net als jij emotioneel volwassen is en zich tot een gelijkwaardige partner zal ontwikkelen, dat zit er niet in.
Maar goed, iets zegt mij dat je bereid bent om wel iets meer werk in de relatie en de kinderen te willen steken ter compensatie van hem en als jij daar niet aan onderdoor gaat, kan dat ook prima.
Er zijn (helaas) zoveel van dat soort onevenwichtige relaties waar het vaak de vrouw is die voor de man moet compenseren, omdat er gewoon een extra groot kind in huis is. Als hij opgroeit tot iemand die zich hier wel enigzins bewust van is en hard zijn best doet om zijn rol zo goed als mogelijk te pakken, dan is het aan jou of het voldoende is.
dinsdag 29 april 2025 om 13:46
Je bent wel van het goed praten he?Minik schreef: ↑29-04-2025 13:11We zijn inmiddels een half jaar verder en van de incidenten die ik toen beschreef, is hij zelf ook geschrokken. Wat nu gebeurt, is veel minder dan toen. Hij ging toen echt even niet lekker met z’n werk, tussen ons was de spanning op maximaal, dat ging echt niet goed. Dat speelt nu gelukkig niet meer.
dinsdag 29 april 2025 om 13:49
Zij kan de man niet veranderen of verder opvoeden, dus of ze stelt harde grenzen en laat hem ZELF aan het werk gaan voor zijn tekortkomingen als vader en partner (en ja dat kan ook samen kijken naar wat er moet veranderen en hem steunen mits hij dat wil, dat veranderen) of ze trekt de stekker eruit.Presto schreef: ↑29-04-2025 13:28Ja, maar je moet oppassen voor een tendens in een topic, waarin de enige fout die de moeder maakt is dat ze niet bij haar man weggaat. Je kunt je afvragen of dat constructief is. Ik maak zelf echt continu fouten in het ouderschap en ik denk dat dat normaal is.
Maar misschien mis ik context door niet het hele topic gelezen te hebben.
Of ze blijft leven zoals ze nu leeft en de kinderen blijven 24/7 met deze vader leven. Kan ook.
dinsdag 29 april 2025 om 13:52
Nee zeker niet. Ik heb toen ook wanhopig erbij gestaan op het punt om de stekker eruit te trekken maar zat zelf ook ver over wat ik aan kon heen midden in een afstudeerfase met een kind wat nog altijd meerdere keren wakker wordt per nacht dus zwaar slaaptekort. En dan je relatie in een dieptepunt en man die zijn eigen frustratie soms verkeerd afreageert. Ik heb hem toen letterlijk gezegd dat als hij daar niet mee zou stoppen, ik niet met hem verder kan. En hij is zowel van mijn reactie als van zijn eigen gedrag geschrokken en heeft daarin wel gekozen om zich te verbeteren.
Zoals ik ook in een andere reactie zei: de kinderen voelen zich veilig bij hun vader. En dat zegt voor mij eigenlijk ook genoeg op dit moment. Zijn gedrag is nog steeds niet fantastisch, maar in november gingen alle kinderen enorm aan mij, dat is nu echt niet het geval. Ze staan te juichen bij de deur als hij uit zijn werk komt, ondernemen graag dingen met hem, en kunnen (zij het onder mijn begeleiding) met hun vader praten als het even niet lekker gaat tussen hem en hen.
dinsdag 29 april 2025 om 13:53
Als wij uit elkaar gaan, zijn ze 50% van de tijd bij hem, zonder dat ik erbij ben. Rechterlijk gezien is er echt geen enkele grond waarop hij ze niet 50% van de tijd zou mogen hebben namelijk.
dinsdag 29 april 2025 om 14:05
Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat je man 50/50 wil. Of hij denkt dat hij dat wil, maar als het zover is, en hij komt erachter wat het precies inhoudt, dan gaat hij dat waarschijnlijk niet kunnen handelen.
Je beschrijft hoe het ruzieën gaat van man met kind, daar gaan echt mijn nekharen van overeind staan. Dit is niet zomaar een beetje stom van hem. Dit is een totaal inzichtloos gebeuren van hem als vader zijnde, naar kind toe. Hij heeft niet door wat zijn rol is. En ik ben bang dat hij dit ook niet door gaat krijgen. Hij lijkt wel tools te missen om het te kunnen begrijpen. Het gebrek aan empathie geeft het eigenlijk ook al aan.
dinsdag 29 april 2025 om 14:06
Dat kan, als hij dat wel echt wil, 50/50 is het uitgangspunt maar er zijn echt nog steeds ouders waarvan een een weekend vader/ouder is en niet eens elk weekend.
En als ze zich veilig voelen zoals jij zegt dan maakt het toch niet zo veel uit? Of voelen ze zich fijn en veilig als jij er bij bent?
Je kan ook wat harder zijn in je grenzen nu, en die van je kinderen: Ga in relatietherapie nu. Zoek van de week waar jullie heen kunnen.
Zeg hem dat je graag hebt dat hij leert opvoeden op een goede manier, hoe hij een betere vader en partner kan zijn. Daar is ook zat hulp voor te vinden.
Ik gok zomaar dat er weinig gaat gebeuren, of hij wil niet of hij belooft wat maar gaat zelf niets doen, of komt met smoesjes en doet 3 weken zijn best en dan begint allemaal weer opnieuw.
dinsdag 29 april 2025 om 14:14
Dat eerste zou goed kunnen. Hij heeft destijds gezegd wel 50/50 te willen. Maar het zou mij inderdaad niet verbazen als hij dat uiteindelijk niet zou trekken. Ik hoop dat we dit nooit hoeven te ontdekken.Raver schreef: ↑29-04-2025 14:05Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat je man 50/50 wil. Of hij denkt dat hij dat wil, maar als het zover is, en hij komt erachter wat het precies inhoudt, dan gaat hij dat waarschijnlijk niet kunnen handelen.
Je beschrijft hoe het ruzieën gaat van man met kind, daar gaan echt mijn nekharen van overeind staan. Dit is niet zomaar een beetje stom van hem. Dit is een totaal inzichtloos gebeuren van hem als vader zijnde, naar kind toe. Hij heeft niet door wat zijn rol is. En ik ben bang dat hij dit ook niet door gaat krijgen. Hij lijkt wel tools te missen om het te kunnen begrijpen. Het gebrek aan empathie geeft het eigenlijk ook al aan.
Dat tweede is inderdaad waar. Ik heb al zo vaak tegen hem gezegd ‘jij bent de volwassene, zij is 6!’ maar dan kan hij blijven hangen in ‘ja maar zij …’ Het is echt heel irritant en echt een gevolg van deels zijn karakter en ook deels zijn opvoeding met daarin een heel groot gebrek aan emotionele opvoeding. Ik zie het bij zijn broers/zussen ook terug. Elk op een eigen manier, maar allemaal incapabel om een bepaald emotioneel niveau te bereiken. Gesprekken binnen de familie gaan alleen maar over carrière, spullen en activiteiten. En als ik eens iets aankaart, weet niemand wat ze daarmee aan moeten.
Het is echt heel lastig en ook gewoon echt verdrietig dat zijn ouders echt wel hun best hebben willen doen op hun manier, maar toch beiden heel duidelijk tekort geschoten zijn (al zien zij dat zelf absoluut niet en man en zijn broers/zussen ook niet).
dinsdag 29 april 2025 om 14:24
Dat laatste: maar wat is het probleem dan? Kind wil helpen, maar man wil dat niet. Waarom is daar dan discussie over? Nee is toch gewoon nee, ook al is het goedbedoeld.Minik schreef: ↑29-04-2025 13:40Het is ook kinderlijk taalgebruik, daarom gebruiken we het ook naar de kinderen. En dat gebruiken we in de situatie dat kind 1 iets afpakt van kind 2 zonder het te vragen. Of kind 2 vindt iets wat kind 3 doet irritant en timmert met een potlood op het hoofd van kind 3 of iets dergelijks. Situaties waarin je ook gewoon kunt zeggen ‘ik vind dit niet fijn’ of ‘mama, … doet nu dit’. Waarbij ik volledig begrijp dat dit natuurlijk niet haalbaar is dat kinderen dit perfect kunnen, menig volwassene bakt er nog weinig van maar ik probeer de kinderen wel aan te leren te praten over wat hen dwars zit en dus ook woordelijk te communiceren wat ze graag zouden willen.
Wat betreft je laatste alinea, vind ik ook lastig. Als het niet heel nijpend is, bespreek ik het ook achteraf, maar als man met kind van 6 in een soort belachelijke welles nietes discussie belandt, dan kan ik weinig anders dan daar ter plekke ingrijpen. Het zijn echt heel kinderachtige dingen. Kind wil ergens bij helpen wat niet de bedoeling is (bijvoorbeeld helpen met jonger kind optillen) en staat in de weg voor wat man in zijn hoofd had of zoiets. En dan man geïrriteerd, kind ‘ja maar ik wilde gewoon helpen!’ En dan een hele discussie over wie er gelijk had, of het goed bedoeld was of niet, bla bla bla. Gewoon onzinnige dingen die dan een heel gedoe worden zoals de kinderen ook onderling kunnen hebben.
dinsdag 29 april 2025 om 14:27
Eens. Maar man gaat dan in een discussie. En daar komen ze dus niet uit. Het wordt een heel welles nietes drama.
dinsdag 29 april 2025 om 14:31
Je vergoeilijkt zijn ouders, siblings, hemzelf.... En zegt zelfs dat je het eigenlijk zielig voor hen vindt.... Al zijn er duizend redenen waarom ze 'incapabel' zijn, ook jij bent de ouder van je kind. En jij kiest ervoor om je kind bloot te stellen aan dit incapabele gedrag, En zo leert ook de volgende generatie dat dit gedrag 'normaal' is. En dat is het NIET. Een volwassene die zelf gaat ruzie zoeken op het niveau van een 6-jarige en zijn frustratie naar een kind toe fysiek uit, het kind uitscheldt en kleineert... vertoont GEEN normaal gedrag.
dinsdag 29 april 2025 om 14:35
Ik heb even getwijfeld of ik erop zou reageren, maar ga het toch doen. Je zegt meerdere keren dat je kinderen zich veilig voelen bij je man en haalt daartoe ook wat voorbeelden aan. En hoewel ik zeker niet wil zeggen dat je kinderen zich niet veilig voelen bij je man, denk ik dat (on)veiligheid in z'n algemeenheid wel iets is dat je niet perse op die manier kunt waarnemen. Denk alleen al aan de kinderen die misbruikt worden en toch met gemak bij degene die het hen aandoet op schoot kruipen. Het is veel complexer dan: ze zijn blij (of niet) als hij uit zijn werk komt en ze ondernemen wel (of niet) graag uitstapjes met hem. Ook in algemene zin, denk ik dat een emotioneel onvolwassen ouder zeker wel onveilig aan kan voelen voor een kind. Een kind heeft stabiliteit nodig, grenzen, iemand die zijn emotieregulatie grotendeels op orde heeft om zichzelf daaraan te spiegelen etc. Wat ik maar wil zeggen is: denk er niet te makkelijk over.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
