Sinterklaas met familie

Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik

Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.

Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.

Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.

Presto schreef: ↑

29-04-2025 20:15

TO, zie je ook positieve zaken aan de manier waarop je man met de kinderen omgaat? Kun je die benoemen? Zijn er dingen die wel goed gaan?

Zeker, hij durft meer dan ik, maakt heel veel grapjes met ze en onderneemt meer. Hij speelt regelmatig spelletjes met ze wat ze heel leuk vinden, hij geeft ze complimentjes, hij knuffelt ze veel, hij benoemt het als hij trots op ze is en waarom. Hij beantwoordt eindeloos vragen waar ik soms geen interesse meer heb (van die oneindige waarom vragen), hij blijft proberen dingen uit te leggen op hun niveau. Het is gelukkig echt niet alleen maar kommer en kwel.

Rooss4.0 schreef: ↑

29-04-2025 21:21

En je mag het best voor je kinderen opnemen in zijn bijzijn. En hij mag best het gevoel hebben dat je hem afvalt, dat doe je namelijk op een bepaalde manier ook maar je kinderen mogen weten dat jij altijd hun veilig baken bent.

Mijn moeder deed het ook, het opnemen voor ons tegen onze kwaaie pa. En tot op heden ben ik daar dankbaar voor, ze had het nog vaker mogen doen.

Dankjewel.

Daar zit ook een stukje mijn eigen pijn. Mijn eigen vader was vaak niet heel veilig, kon heel plotseling heel boos worden en dit was vaak gericht op mij (ik kom uit een groot gezin maar mijn vader en ik lagen elkaar gewoon totaal niet). Als kind/tiener vaak geroepen dat ik me ‘achtergesteld’ voelde, maar daar werd ik steeds om uitgelachen in het gezin. Terwijl ik achteraf van meerdere mensen buiten het gezin heb gehoord dat zij wel degelijk zagen dat ik minder mocht/anders benaderd werd door mijn vader. En mijn moeder was van de overtuiging dat ze haar man als opvoeder nooit mocht afvallen in het bijzijn van de kinderen. Ik denk dat ze hem best wel eens achteraf heeft aangesproken, maar in mijn bijzijn liet ze het altijd gebeuren. Dat heb ik haar wel kwalijk genomen en daardoor ben ik er zelf misschien soms te snel in om het voor de kinderen op te nemen. Gelukkig heb ik inmiddels met mijn beide ouders echt een goede band, maar als tiener heb ik me heel alleen en onbegrepen gevoeld in het gezin.

Ze zeggen dat je onbewust iemand uitzoekt als partner die lijkt op je vader of moeder. In mijn geval heb ik iemand gekozen die op mijn vader lijkt. Achteraf bezien was het natuurlijk fantastisch dat ik juist van iemand met een beetje een vergelijkbaar karakter liefdevolle en positieve aandacht kreeg en mijn man is echt geen slechte man ofzo, maar ik ben daar wel door verblind geweest.