Relaties
alle pijlers
Sinterklaas met familie
zondag 22 september 2024 om 19:47
Het is weer zover, het sinterklaasfeest in de familie wordt gepland. Datum wordt geprikt en iedereen wordt alweer helemaal enthousiast. Behalve ik 
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
Context: het betreft mijn schoonfamilie, van huis uit ben ik sowieso niet zo groot geworden met Sinterklaas. We vierden het wel maar toen we daar in onze tienertijd mee stopten, vond ik dat nooit erg. Als kind vond ik de cadeautjes uiteraard leuk, al het gebeuren er omheen eerder eng en later gewoon niet zo boeiend.
Schoonfamilie daarentegen leeft zo ongeveer voor Sinterklaas, dit is echt de grootste feestdag van het jaar. Tien jaar geleden vond ik dat prima, inmiddels zijn er kleinkinderen bij gekomen (ook van onszelf) en vind ik het meer één groot hebberig graaifeest geworden waarbij de kinderen compleet hyperactief en hysterisch worden.
Maar wat doe je dan? Aangeven dat we het met ons eigen gezin gaan vieren zonder alle neefjes/nichtjes enzo? Me er maar weer gewoon overheen zetten en de hele heisa elk jaar voorbereiden en die ene dag nou maar gewoon geven voor de schoonfamilie? Het is uiteindelijk maar één dag maar ik vind er echt helemaal niks aan en zou het veel liever thuis met onze eigen kinderen gezellig vieren.
zaterdag 3 mei 2025 om 10:11
Je mag er ook gewoon mee stoppen hè. Op is op.Minik schreef: ↑03-05-2025 09:11Ik voel me gewoon zo moe. Echt moegestreden, omdat ik het altijd alleen doe. Mijn studie is inderdaad klaar maar dat was echt een hele heftige, mega drukke tijd, waarin ik zo ontzettend vaak teleurgesteld ben door man. Ik wil er eigenlijk van bijkomen, maar dat kan gevoelsmatig amper, omdat ik alweer met het volgende aan de slag moet. Het is een gevoel van een kussen over mijn hoofd willen trekken en nu eens iemand anders het laten oplossen.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
zaterdag 3 mei 2025 om 12:20
In je eentje op vakantie om bij te tanken vind ik een goed idee.
Je klinkt overspannen.
Vergis je niet, als je nu besluit de stekker eruit te trekken, komt er voorlopig geen rust. Dan explodeert het juist.
Je bent dan het eerstkomende jaar bezig met: heftige emoties managen van jullie beiden, mediation, ouderschapsplan, huis zoeken, klussen/ verhuizen, je kinderen door de nieuwe situatie heen slepen.
Je klinkt overspannen.
Vergis je niet, als je nu besluit de stekker eruit te trekken, komt er voorlopig geen rust. Dan explodeert het juist.
Je bent dan het eerstkomende jaar bezig met: heftige emoties managen van jullie beiden, mediation, ouderschapsplan, huis zoeken, klussen/ verhuizen, je kinderen door de nieuwe situatie heen slepen.
zaterdag 3 mei 2025 om 12:32
zaterdag 3 mei 2025 om 12:53
Ik zou dat best willen. De kinderen zouden wel in leven blijven en het oké hebben. Maar ik durf dat niet. Tegenover de kinderen vind ik het heel lastig, die hangen (nogal logisch) heel erg aan mij, dus zomaar weggaan voelt echt alsof ik ze in de steek laat. En naar man ook heel lullig want hij werkt fulltime en ik niet, dus hij zou dan echt enorm veel vrije dagen moeten opnemen om het rond te krijgen.
Als het omgekeerd zou zijn en hij is ineens twee weken weg, of zelfs maar één, heb ik ook echt een probleem, want ik kan de kinderen niet naar school brengen bijvoorbeeld. En mijn werk biedt nul flexibiliteit qua uren (onderwijs). Nou zou ik het voor een hele korte periode waarschijnlijk wel rond krijgen door ouders van klasgenootjes om hulp te vragen enzo, maar als ik weg ga, heeft man echt voor meerdere hele dagen een probleem.
Ik ga wel binnenkort een midweek weg met werk (schoolreis), dus dan staat man er alleen voor en hoef ik even niet met hem te sparren. Ik heb er oprecht heel veel zin in, ondanks dat het natuurlijk ook mega vermoeiend is, maar even alles achter kunnen laten, voelt fijn. Man wist dit al in september en heeft dus met werk geregeld dat het allemaal kan.
Als het omgekeerd zou zijn en hij is ineens twee weken weg, of zelfs maar één, heb ik ook echt een probleem, want ik kan de kinderen niet naar school brengen bijvoorbeeld. En mijn werk biedt nul flexibiliteit qua uren (onderwijs). Nou zou ik het voor een hele korte periode waarschijnlijk wel rond krijgen door ouders van klasgenootjes om hulp te vragen enzo, maar als ik weg ga, heeft man echt voor meerdere hele dagen een probleem.
Ik ga wel binnenkort een midweek weg met werk (schoolreis), dus dan staat man er alleen voor en hoef ik even niet met hem te sparren. Ik heb er oprecht heel veel zin in, ondanks dat het natuurlijk ook mega vermoeiend is, maar even alles achter kunnen laten, voelt fijn. Man wist dit al in september en heeft dus met werk geregeld dat het allemaal kan.
zaterdag 3 mei 2025 om 13:35
Minik schreef: ↑03-05-2025 12:53Ik zou dat best willen. De kinderen zouden wel in leven blijven en het oké hebben. Maar ik durf dat niet. Tegenover de kinderen vind ik het heel lastig, die hangen (nogal logisch) heel erg aan mij, dus zomaar weggaan voelt echt alsof ik ze in de steek laat. En naar man ook heel lullig want hij werkt fulltime en ik niet, dus hij zou dan echt enorm veel vrije dagen moeten opnemen om het rond te krijgen.
Als het omgekeerd zou zijn en hij is ineens twee weken weg, of zelfs maar één, heb ik ook echt een probleem, want ik kan de kinderen niet naar school brengen bijvoorbeeld. En mijn werk biedt nul flexibiliteit qua uren (onderwijs). Nou zou ik het voor een hele korte periode waarschijnlijk wel rond krijgen door ouders van klasgenootjes om hulp te vragen enzo, maar als ik weg ga, heeft man echt voor meerdere hele dagen een probleem.
Ik ga wel binnenkort een midweek weg met werk (schoolreis), dus dan staat man er alleen voor en hoef ik even niet met hem te sparren. Ik heb er oprecht heel veel zin in, ondanks dat het natuurlijk ook mega vermoeiend is, maar even alles achter kunnen laten, voelt fijn. Man wist dit al in september en heeft dus met werk geregeld dat het allemaal kan.
Fijn dat het topic weer omhoog is gehaald en jij er nog steeds iets aan lijkt te hebben.
Is het niet mogelijk dat man een dag minder gaat werken? Dat hij ervaart hoe het is om een dag voor de kinderen te zorgen als jij er niet bent? Dat hij op tijd op school moet zijn, voor het eten moet zorgen etc etc.
Hier thuis heeft dat er wel voor gezorgd dat er meer begrip kwam van man voor wat ik allemaal deed zo'n dag. Het was niet te vergelijken met een dagje in het weekend alleen voor de kinderen zorgen.
Nu de kinderen groot zijn hebben we het nog steeds als insteek dat we voor elkaar mogelijk moeten maken dat we beiden werken. Het is hier thuis dus niet zo, dat ik mijn uren om de zijne moet vouwen en plooien.
In het begin was dat wel, want man had een zekere goed betaalde baan waar we geen uren van konden missen ten behoeve van mijn onzekere, minder betaalde uren. Nu ik (weer) een substantieel deel van het gezinsinkomen verdien maken we werken voor elkaar mogelijk.
zaterdag 3 mei 2025 om 14:29
ik vind dat helemaal geen gekke opmerking. Nog steeds denken veel stellen dat het in alle gevallen de norm is dat de man ft werkt en dat de vrouw haar baan bijzaak is. Niet alleen door een man bedacht, maar regelmatig ook door de vrouw. Met het idee dat zij de meest geschikte ouder is om voor de kinderen te zorgen. Maar heel vaak leidt deze verdeling door een nóg verdere verwijdering. De vrouw eindigt met de alleen taak voor de kinderen en de man stort zich dieper op zijn werk.
Ik zou nog steeds toe proberen te werken naar een week rust, misschien niet op stel en sprong, maar wel met dusdanige noodzaak dat hij het wel móet regelen met zijn werk. Hoe hij het verder regelt is dan niet jouw verantwoordelijkheid denk ik. Als je dood bent of in het ziekenhuis ligt, moet hij ook. En het gaat er nu juist om dat hij leert dat het leven niet zo vanzelfsprekend alleen maar door jou gemanaged wordt. Jij bent overspannen (zo mag je het even noemen) van de alleenlast van jaren en nu moet hij uit zijn comfortzone en ook maar eens kijken hoe hij zaken oplost.
Maar alles bij elkaar lijkt het me een prima gesprek om te voeren met de hulpverlener. Dat je in deze fase van het leven van de kinderen al jaren snakt naar een man die meer zorg op zich neemt en dat hij dat nu kan doen door de komende jaren (ik weet niet hoe oud de kinderen zijn) 4 dagen per week te werken, waarbij hij iig 1 ouderdag op zich neemt. Het leven mag meer in balans komen bij jullie. Moet zelfs, want je gaat er zelf aan onderdoor en op deze manier blijft er weinig van je over. Omdat de verdeling zo is zoals die is, mist hij alle seinen, heeft helemaal geen feeling meer met die verantwoordelijkheden, ziet het niet, hoort het niet, merkt het niet. Hij moet gewoon weer meer IN jullie gezin gaan staan en jij moet ruimte krijgen voor andere dingen dan die constante zorg (voor hem en de kinderen).
Ik zou nog steeds toe proberen te werken naar een week rust, misschien niet op stel en sprong, maar wel met dusdanige noodzaak dat hij het wel móet regelen met zijn werk. Hoe hij het verder regelt is dan niet jouw verantwoordelijkheid denk ik. Als je dood bent of in het ziekenhuis ligt, moet hij ook. En het gaat er nu juist om dat hij leert dat het leven niet zo vanzelfsprekend alleen maar door jou gemanaged wordt. Jij bent overspannen (zo mag je het even noemen) van de alleenlast van jaren en nu moet hij uit zijn comfortzone en ook maar eens kijken hoe hij zaken oplost.
Maar alles bij elkaar lijkt het me een prima gesprek om te voeren met de hulpverlener. Dat je in deze fase van het leven van de kinderen al jaren snakt naar een man die meer zorg op zich neemt en dat hij dat nu kan doen door de komende jaren (ik weet niet hoe oud de kinderen zijn) 4 dagen per week te werken, waarbij hij iig 1 ouderdag op zich neemt. Het leven mag meer in balans komen bij jullie. Moet zelfs, want je gaat er zelf aan onderdoor en op deze manier blijft er weinig van je over. Omdat de verdeling zo is zoals die is, mist hij alle seinen, heeft helemaal geen feeling meer met die verantwoordelijkheden, ziet het niet, hoort het niet, merkt het niet. Hij moet gewoon weer meer IN jullie gezin gaan staan en jij moet ruimte krijgen voor andere dingen dan die constante zorg (voor hem en de kinderen).
zaterdag 3 mei 2025 om 15:10
@speculaastaart, in zijn functie is minder werken geen optie, hij neemt wel 4 uur ouderschapsverlof op per week. Wat je zegt over dat jij niet meer je uren om zijn dingen heen hoeft te plooien vind ik treffend, want dat is wat het is.
Het is namelijk echt niet zo dat mijn man niks doet, sterker nog, hij brengt alle dagen de kinderen naar school, ook op mijn vrije dagen. Hij heeft gedurende mijn studie altijd een middag ouderschapsverlof opgenomen en dan dus de kinderen uit school gehaald en het eten stond dan klaar als ik thuis kwam. Die middag heeft hij nu nog steeds (al verandert dat binnenkort naar twee middagen na schooltijd en als er plek is op de bso wordt het 1 middag na schooltijd). Hij heeft daarin ook wel aanpassingen gemaakt zodat ik kan werken.
Het is meer de manier waarop het allemaal gaat. Er veranderde iets groots in onze kinderopvangsituatie en daar moesten keuzes over gemaakt worden. Ik teken drie verschillende scenario’s uit met de bijkomende voor- en nadelen en kosten, man klaagt dat hij in alle gevallen kortdurend (een periode van maximaal 8 weken) zijn vier uur ouderschapsverlof moet verdelen op twee dagen. Ik heb geprobeerd het nadat we de keuze hadden gemaakt los te laten, hij moet het regelen, het is zijn probleem die twee middagen… blijkt nu dat hij de verkeerde dag heeft aangevraagd op werk. Dat soort dingen, continu. Ook zijn probleem en ik probeer het echt bij hem te laten, maar het is gewoon heel irritant, de desinteresse terwijl ik het allemaal zo uitgebreid heb voorgekauwd tig keer.
Het is niet dat mijn man niks doet, hij doet best dingen, maar de eindverantwoordelijkheid lijkt altijd bij mij te liggen.
Man is vandaag overigens boos omdat hij vindt dat hij het bij mij nooit goed genoeg kan doen. Iets voor mij om over na te denken of dat waar is. Mijn eerste reactie was dat ik het gevoel heb dat hij applaus wil als hij iets uit zichzelf half oppakt terwijl hij het volledig vanzelfsprekend vind als ik het al heb bedacht. Maar misschien is dat ook niet fair. Ik weet het niet.
Het is namelijk echt niet zo dat mijn man niks doet, sterker nog, hij brengt alle dagen de kinderen naar school, ook op mijn vrije dagen. Hij heeft gedurende mijn studie altijd een middag ouderschapsverlof opgenomen en dan dus de kinderen uit school gehaald en het eten stond dan klaar als ik thuis kwam. Die middag heeft hij nu nog steeds (al verandert dat binnenkort naar twee middagen na schooltijd en als er plek is op de bso wordt het 1 middag na schooltijd). Hij heeft daarin ook wel aanpassingen gemaakt zodat ik kan werken.
Het is meer de manier waarop het allemaal gaat. Er veranderde iets groots in onze kinderopvangsituatie en daar moesten keuzes over gemaakt worden. Ik teken drie verschillende scenario’s uit met de bijkomende voor- en nadelen en kosten, man klaagt dat hij in alle gevallen kortdurend (een periode van maximaal 8 weken) zijn vier uur ouderschapsverlof moet verdelen op twee dagen. Ik heb geprobeerd het nadat we de keuze hadden gemaakt los te laten, hij moet het regelen, het is zijn probleem die twee middagen… blijkt nu dat hij de verkeerde dag heeft aangevraagd op werk. Dat soort dingen, continu. Ook zijn probleem en ik probeer het echt bij hem te laten, maar het is gewoon heel irritant, de desinteresse terwijl ik het allemaal zo uitgebreid heb voorgekauwd tig keer.
Het is niet dat mijn man niks doet, hij doet best dingen, maar de eindverantwoordelijkheid lijkt altijd bij mij te liggen.
Man is vandaag overigens boos omdat hij vindt dat hij het bij mij nooit goed genoeg kan doen. Iets voor mij om over na te denken of dat waar is. Mijn eerste reactie was dat ik het gevoel heb dat hij applaus wil als hij iets uit zichzelf half oppakt terwijl hij het volledig vanzelfsprekend vind als ik het al heb bedacht. Maar misschien is dat ook niet fair. Ik weet het niet.
zaterdag 3 mei 2025 om 15:37
Minik schreef: ↑03-05-2025 15:10@speculaastaart, in zijn functie is minder werken geen optie, hij neemt wel 4 uur ouderschapsverlof op per week. Wat je zegt over dat jij niet meer je uren om zijn dingen heen hoeft te plooien vind ik treffend, want dat is wat het is.
Het is namelijk echt niet zo dat mijn man niks doet, sterker nog, hij brengt alle dagen de kinderen naar school, ook op mijn vrije dagen. Hij heeft gedurende mijn studie altijd een middag ouderschapsverlof opgenomen en dan dus de kinderen uit school gehaald en het eten stond dan klaar als ik thuis kwam. Die middag heeft hij nu nog steeds (al verandert dat binnenkort naar twee middagen na schooltijd en als er plek is op de bso wordt het 1 middag na schooltijd). Hij heeft daarin ook wel aanpassingen gemaakt zodat ik kan werken.
Het is meer de manier waarop het allemaal gaat. Er veranderde iets groots in onze kinderopvangsituatie en daar moesten keuzes over gemaakt worden. Ik teken drie verschillende scenario’s uit met de bijkomende voor- en nadelen en kosten, man klaagt dat hij in alle gevallen kortdurend (een periode van maximaal 8 weken) zijn vier uur ouderschapsverlof moet verdelen op twee dagen. Ik heb geprobeerd het nadat we de keuze hadden gemaakt los te laten, hij moet het regelen, het is zijn probleem die twee middagen… blijkt nu dat hij de verkeerde dag heeft aangevraagd op werk. Dat soort dingen, continu. Ook zijn probleem en ik probeer het echt bij hem te laten, maar het is gewoon heel irritant, de desinteresse terwijl ik het allemaal zo uitgebreid heb voorgekauwd tig keer.
Het is niet dat mijn man niks doet, hij doet best dingen, maar de eindverantwoordelijkheid lijkt altijd bij mij te liggen.
Man is vandaag overigens boos omdat hij vindt dat hij het bij mij nooit goed genoeg kan doen. Iets voor mij om over na te denken of dat waar is. Mijn eerste reactie was dat ik het gevoel heb dat hij applaus wil als hij iets uit zichzelf half oppakt terwijl hij het volledig vanzelfsprekend vind als ik het al heb bedacht. Maar misschien is dat ook niet fair. Ik weet het niet.
Hoezo vandaag?
Je kunt best even boos zijn, maar daarna ga je toch weer verder met de duinen van vandaag en laat je je boosheid weer varen toch?
Boos zijn duurt hier hoogstens vijf minuten meestal. Gewoon even je ongenoegen uitspreken en dóór.
Verder nemen wij allebei geen genoegen met halfslachtig. We bespreken wie wat regelt of doet en doen het dan. Helemaal, niet half.
Al van het begin af aan. Man had, heel in het begin, nog eens een cake gebakken. Vervolgens de vaat daarvan laten staan, en de keuken niet opgeruimd. Zag eruit of een kleuter en cake gebakken had. Meel en suiker op het aanrecht, spetters van het mixen op de tegels. Thuis maakte zijn moeder dat dan schoon als hij een cake gebakken had. Wake-up-call: ik ben je moeder niet.
Op zulke momenten, dus nog voor er kinderen kwamen, hadden wij al uitgebreide gesprekken over de taakverdeling.
zaterdag 3 mei 2025 om 17:58
Och, de man die niet minder kán werken in zijn functie. Bijzonder dat dat alleen bij mannen zo lijkt te werken. Tis natuurlijk onzin. Als hij ziek uitvalt kan er toch ook iemand anders worden ingevlogen? En als zijn werk het hem onmogelijk maakt dan kan hij ander werk zoeken. Ik denk dat minder werken door hem essentieel is om jullie relatie te redden. Hij doet best wat praktische zaken maar de hele mental load ligt bij jou. En hij gaat dat pas inzien als hij wel moet. En dar gebeurt denk ik alleen als hij meer zorgverantwoordelijkheden krijgt. En daar valt het naar school brengen dus niet (per se) onder.
zaterdag 3 mei 2025 om 18:07
Het zijn idd mannen die nooit minder kunnen werken. Het is bijzonder dat het vrouwen altijd wél lukt.
Niet naar jou to. Maar zolang mannen zich hier niet hard voor maken, gaat er nooit wat veranderen. Het gaat er niet om of een man taakjes op opdrachten kan doen. Het gaat erom dat je ze als volwaardig partner naast je wil hebben en niet alles letterlijk voorgekauwd moeten krijgen van hun vrouw die alsnog alles moet overzien, regelen, managen, bedenken etc.
Niet naar jou to. Maar zolang mannen zich hier niet hard voor maken, gaat er nooit wat veranderen. Het gaat er niet om of een man taakjes op opdrachten kan doen. Het gaat erom dat je ze als volwaardig partner naast je wil hebben en niet alles letterlijk voorgekauwd moeten krijgen van hun vrouw die alsnog alles moet overzien, regelen, managen, bedenken etc.
zaterdag 3 mei 2025 om 18:11
Niet alleen mannen hoor. Ik heb toen mijn kinderen jong waren hemel en aarde moeten bewegen om minder uren te werken en daarna werd mijn contract niet verlengd (sowieso werd nog een half jaar later alle activiteit naar Polen verplaatst, dus uiteindelijk was het geen ramp, maar wat voelde ik mij verraden toen mijn contract niet verlengd werd). Was een mannenfunctie in een conservatief bedrijf. En toen ik daarna elders werkte werd mij ook subtiel verteld dat het tegen mij kon werken als ik mij om 17 uur naar huis haastte om de kinderen van het kdv te halen (dat ik er om 7 uur al zat was kennelijk een stuk minder zichtbaat).Bbubbels schreef: ↑03-05-2025 17:58Och, de man die niet minder kán werken in zijn functie. Bijzonder dat dat alleen bij mannen zo lijkt te werken. Tis natuurlijk onzin. Als hij ziek uitvalt kan er toch ook iemand anders worden ingevlogen? En als zijn werk het hem onmogelijk maakt dan kan hij ander werk zoeken. Ik denk dat minder werken door hem essentieel is om jullie relatie te redden. Hij doet best wat praktische zaken maar de hele mental load ligt bij jou. En hij gaat dat pas inzien als hij wel moet. En dar gebeurt denk ik alleen als hij meer zorgverantwoordelijkheden krijgt. En daar valt het naar school brengen dus niet (per se) onder.
Maar verder eens dat de tijden veranderd zijn en dat er tegenwoordig meer mogelijk is en het gewoner is in heel veel functies.
TO, ik zou ook eens gewoon met je man overleggen om eens een weekje weg te kunnen. Of desnoods een paar keer een heel weekeinde. Ik ben daar vrij simpel in en denk dat het voor kinderen ook leuk is om veel met 1 ouder te doen. Misschien helpt een avond voor jezelf ook?
Nogmaals, ik heb het topic niet gelezen, dus misschien is dat allang geprobeerd.
zaterdag 3 mei 2025 om 19:07
Hm ok leers hier echt veel harde reacties richting man.
Tegelijkertijd vraag ik me af in hoeverre jij echt in staat bent om je grenzen aan te geven. En of je dat ooit doet.
Vwb de intake bij de therapeut: natuurlijk ga jij ook jouw kant van de zaak vertellen. En vergeet niet: er bestaat niet zoiets als DE waarheid, het zijn altijd verschillende perspectieven.
Hoe zou het perspectief van jouw man eruit zien als hij dit topic zou hebben geopend?
Tegelijkertijd vraag ik me af in hoeverre jij echt in staat bent om je grenzen aan te geven. En of je dat ooit doet.
Vwb de intake bij de therapeut: natuurlijk ga jij ook jouw kant van de zaak vertellen. En vergeet niet: er bestaat niet zoiets als DE waarheid, het zijn altijd verschillende perspectieven.
Hoe zou het perspectief van jouw man eruit zien als hij dit topic zou hebben geopend?
zaterdag 3 mei 2025 om 19:35
@speculaastaart, het begon allemaal super knullig, vannacht was een dramatische nacht met de jongste, man heeft gewoon geslapen. Ik gaf vanochtend aan dat ik graag nog even wilde blijven liggen, man ging met kinderen naar beneden. Kwartier later staat de jongste ineens naast mijn bed, oudste een minuut later er achteraan. Ik vraag: waar is papa? Oudste: gewoon op de bank. Ik breng de kinderen weer naar beneden, zit hij met middelste iets te lezen, maar is dus jongste compleet uit het oog verloren, traphek was niet dicht dus kind is naar boven geklommen zonder toezicht. Ik geïrriteerd, en toen man dus boos dat wat hij doet nooit goed genoeg is in mijn ogen. Dat bleef een paar uur hangen.
@presto, het bespreken met man is wel een optie, aangeven dat ik ruimte nodig heb. Maar timing is niet zo gunstig nu omdat ik dus al een midweek weg moet voor werk binnenkort.
@smorre, uiteraard zijn het verschillende perspectieven. Maar een halfjaar geleden gaf ik (voor de zoveelste keer, maar toen misschien voor het eerst echt heel duidelijk) bij man aan ongelukkig te zijn in ons huwelijk en me overwerkt te voelen, en dat ik relatietherapie zou willen. Zijn eerste weken na dat moment waren vooral ‘jij bent ongelukkig, ik heb nergens last van, dus ga jij maar in therapie, voor mij is er niks aan de hand’. Dat is evt 40 pagina’s geleden terug te lezen in dit topic. Man zou dus nooit een topic hebben geopend want hij heeft volgens hem zelf geen probleem. Dat hij nu naar een relatietherapeut is gestapt is echt verrassend. Zijn grootste probleem (en dit zijn echt zijn woorden) is dat ik hem niet meer aantrekkelijk vind. Daar heeft hij vooral last van doordat van seks zeer weinig sprake is en doordat hij het minder gezellig vindt thuis, maar beide vond hij geen probleem totdat ik heel duidelijk aan ging geven dat ik niet op deze manier verder wil blijven gaan.
Het is niet dat ik mijn grenzen nooit heb aangegeven, er zijn echt talloze ruzies geweest over oneindig veel grenzen, waarbij in 99,9% van de gevallen de uitkomst was dat man toch ging doen waar hij zin in had en ik het thuis oploste. De ellende is dat man wéét dat ik het uiteindelijk toch wel opvang. Dus grenzen aangeven doe ik wel, maar man banjert er gewoon vol overheen. Wellicht leer ik in therapie nog wel veel duidelijker zijn hoor. Ik hoop alleen echt zo erg ooit in deze relatie in een balans te komen dat niet elke grens een strijd hoeft te zijn, maar dat we elkaar soms eens tegemoet kunnen komen of iets voor elkaar over kunnen hebben, zonder dat het als een zwaar offer hoeft te voelen/over hoeft te komen keer op keer.
@presto, het bespreken met man is wel een optie, aangeven dat ik ruimte nodig heb. Maar timing is niet zo gunstig nu omdat ik dus al een midweek weg moet voor werk binnenkort.
@smorre, uiteraard zijn het verschillende perspectieven. Maar een halfjaar geleden gaf ik (voor de zoveelste keer, maar toen misschien voor het eerst echt heel duidelijk) bij man aan ongelukkig te zijn in ons huwelijk en me overwerkt te voelen, en dat ik relatietherapie zou willen. Zijn eerste weken na dat moment waren vooral ‘jij bent ongelukkig, ik heb nergens last van, dus ga jij maar in therapie, voor mij is er niks aan de hand’. Dat is evt 40 pagina’s geleden terug te lezen in dit topic. Man zou dus nooit een topic hebben geopend want hij heeft volgens hem zelf geen probleem. Dat hij nu naar een relatietherapeut is gestapt is echt verrassend. Zijn grootste probleem (en dit zijn echt zijn woorden) is dat ik hem niet meer aantrekkelijk vind. Daar heeft hij vooral last van doordat van seks zeer weinig sprake is en doordat hij het minder gezellig vindt thuis, maar beide vond hij geen probleem totdat ik heel duidelijk aan ging geven dat ik niet op deze manier verder wil blijven gaan.
Het is niet dat ik mijn grenzen nooit heb aangegeven, er zijn echt talloze ruzies geweest over oneindig veel grenzen, waarbij in 99,9% van de gevallen de uitkomst was dat man toch ging doen waar hij zin in had en ik het thuis oploste. De ellende is dat man wéét dat ik het uiteindelijk toch wel opvang. Dus grenzen aangeven doe ik wel, maar man banjert er gewoon vol overheen. Wellicht leer ik in therapie nog wel veel duidelijker zijn hoor. Ik hoop alleen echt zo erg ooit in deze relatie in een balans te komen dat niet elke grens een strijd hoeft te zijn, maar dat we elkaar soms eens tegemoet kunnen komen of iets voor elkaar over kunnen hebben, zonder dat het als een zwaar offer hoeft te voelen/over hoeft te komen keer op keer.
zaterdag 3 mei 2025 om 19:44
zaterdag 3 mei 2025 om 19:46
Ja dit is van dat onzingedoe. Zijn functie bestaat alleen maar fulltime, maar je hebt recht op ouderschapsverlof en dat mag een werkgever niet weigeren. Dus dat neemt hij nu dan 4 uur per week op. Maar als dat op is, zou minder werken absoluut geen optie meer zijn… het is echt krom.
zaterdag 3 mei 2025 om 20:02
Maar vier uur minder werken is toch prima? Als jullie allebei 32 of 36 uur werken lijkt me dat prima.
Punt is vooral dat je moet zorgen dat je beiden evenveel werkt, dat helpt heel erg.
En verder is t goed dat jij je grenzen aangeeft maar je hebt nu dus te stoppen met steeds dingen op te lossen. Het voelt toch alsof jij de waarheid in pacht heb, als ik t zo mag zeggen. Zoals dat hij de jongste uit t oog verliest als hij met de ander een boekje leest: so what? Als jij op dat moment er niet was geweest, had het zich ook opgelost hoor. LOSlaten dus… en dat betekent accepteren dat dingen anders gaan dan dat jij dat zou doen of willen.
Punt is vooral dat je moet zorgen dat je beiden evenveel werkt, dat helpt heel erg.
En verder is t goed dat jij je grenzen aangeeft maar je hebt nu dus te stoppen met steeds dingen op te lossen. Het voelt toch alsof jij de waarheid in pacht heb, als ik t zo mag zeggen. Zoals dat hij de jongste uit t oog verliest als hij met de ander een boekje leest: so what? Als jij op dat moment er niet was geweest, had het zich ook opgelost hoor. LOSlaten dus… en dat betekent accepteren dat dingen anders gaan dan dat jij dat zou doen of willen.
zaterdag 3 mei 2025 om 20:04
Ik werk veel minder, nu ongeveer 24 uur.smorre schreef: ↑03-05-2025 20:02Maar vier uur minder werken is toch prima? Als jullie allebei 32 of 36 uur werken lijkt me dat prima.
Punt is vooral dat je moet zorgen dat je beiden evenveel werkt, dat helpt heel erg.
En verder is t goed dat jij je grenzen aangeeft maar je hebt nu dus te stoppen met steeds dingen op te lossen. Het voelt toch alsof jij de waarheid in pacht heb, als ik t zo mag zeggen. Zoals dat hij de jongste uit t oog verliest als hij met de ander een boekje leest: so what? Als jij op dat moment er niet was geweest, had het zich ook opgelost hoor. LOSlaten dus… en dat betekent accepteren dat dingen anders gaan dan dat jij dat zou doen of willen.
Kind is 1,5, kan niet veilig een trap af. Op gaat meestal goed, maar dat traphek zit er niet voor niks. En ik mocht dus nog even blijven liggen zonder kinderen omdat ik heel slecht had geslapen, maar met een kwartier was dat voorbij want stonden de kinderen naast mijn bed.
zaterdag 3 mei 2025 om 20:07
Overigens vind ik het lastig om te zeggen ‘als ik er niet was geweest, was deze situatie ook goed afgelopen’. Natuurlijk klopt het, maar dat wil niet zeggen dat hij zich niet druk hoeft te maken om veiligheid.
Paar weken terug was hij jongste kind dat lag te slapen vergeten toen hij de andere kinderen moest ophalen. Kind sliep nog toen hij een halfuur later terug kwam, maar hij besefte het pas toen hij in de tuin stond. Vertelde hij wel eerlijk. Er is niks gebeurd, gelukkig, maar dat maakt nog niet dat hij zich niet flink achter zijn oren moet krabben over hoe verantwoordelijk hij zich voelt als hij alleen is met de kinderen vind ik. Of vind je dat overdreven?
Paar weken terug was hij jongste kind dat lag te slapen vergeten toen hij de andere kinderen moest ophalen. Kind sliep nog toen hij een halfuur later terug kwam, maar hij besefte het pas toen hij in de tuin stond. Vertelde hij wel eerlijk. Er is niks gebeurd, gelukkig, maar dat maakt nog niet dat hij zich niet flink achter zijn oren moet krabben over hoe verantwoordelijk hij zich voelt als hij alleen is met de kinderen vind ik. Of vind je dat overdreven?
zaterdag 3 mei 2025 om 20:08
Hoe oud zijn ze? Sowieso handig om ze aan te leren dat ze niet alleen bij jou terecht kunnen, maar ook bij hun vader.Minik schreef: ↑03-05-2025 20:04Ik werk veel minder, nu ongeveer 24 uur.
Kind is 1,5, kan niet veilig een trap af. Op gaat meestal goed, maar dat traphek zit er niet voor niks. En ik mocht dus nog even blijven liggen zonder kinderen omdat ik heel slecht had geslapen, maar met een kwartier was dat voorbij want stonden de kinderen naast mijn bed.
zaterdag 3 mei 2025 om 20:25
Hoe is dit dan mogelijk? Hoe vergeet je je kind? Ik neem aan dat hij weet dat hij er 3 heeft. Of is dit kind normaal gesproken bij de opvang of zo?Minik schreef: ↑03-05-2025 20:07Overigens vind ik het lastig om te zeggen ‘als ik er niet was geweest, was deze situatie ook goed afgelopen’. Natuurlijk klopt het, maar dat wil niet zeggen dat hij zich niet druk hoeft te maken om veiligheid.
Paar weken terug was hij jongste kind dat lag te slapen vergeten toen hij de andere kinderen moest ophalen. Kind sliep nog toen hij een halfuur later terug kwam, maar hij besefte het pas toen hij in de tuin stond. Vertelde hij wel eerlijk. Er is niks gebeurd, gelukkig, maar dat maakt nog niet dat hij zich niet flink achter zijn oren moet krabben over hoe verantwoordelijk hij zich voelt als hij alleen is met de kinderen vind ik. Of vind je dat overdreven?
zaterdag 3 mei 2025 om 20:33
Ja dáár begint het dus al… zorg dat jullie beiden evenveel werken, dat helpt ongelofelijk! Hij kan niet minder werken zeg je, maar jjj misschien wel meer?Minik schreef: ↑03-05-2025 20:04Ik werk veel minder, nu ongeveer 24 uur.
Kind is 1,5, kan niet veilig een trap af. Op gaat meestal goed, maar dat traphek zit er niet voor niks. En ik mocht dus nog even blijven liggen zonder kinderen omdat ik heel slecht had geslapen, maar met een kwartier was dat voorbij want stonden de kinderen naast mijn bed.
zaterdag 3 mei 2025 om 20:36
Eh dat is mij ook wel eens overkomen ja. Heb ook ooit m’n pasgeboren kindje in de Hema laten staan, nog niet zo gewend zullen we maar zeggenMinik schreef: ↑03-05-2025 20:07Overigens vind ik het lastig om te zeggen ‘als ik er niet was geweest, was deze situatie ook goed afgelopen’. Natuurlijk klopt het, maar dat wil niet zeggen dat hij zich niet druk hoeft te maken om veiligheid.
Paar weken terug was hij jongste kind dat lag te slapen vergeten toen hij de andere kinderen moest ophalen. Kind sliep nog toen hij een halfuur later terug kwam, maar hij besefte het pas toen hij in de tuin stond. Vertelde hij wel eerlijk. Er is niks gebeurd, gelukkig, maar dat maakt nog niet dat hij zich niet flink achter zijn oren moet krabben over hoe verantwoordelijk hij zich voelt als hij alleen is met de kinderen vind ik. Of vind je dat overdreven?
Dus ja ik vind jouw reactie overdreven. Maar denk dat het een uiting is van veel meer. Je bent gewoon niet blij met heel veel dingen in jullie relatie. Die kun je hem blijven kwalijk nemen of je gaat er samen iets aan doen.
Dat gaan jullie nu doen toch?
zaterdag 3 mei 2025 om 21:09
Vind je een jong kind een half uur alleen laten omdat je hem/haar vergeten bent normaal ja?!smorre schreef: ↑03-05-2025 20:36Eh dat is mij ook wel eens overkomen ja. Heb ook ooit m’n pasgeboren kindje in de Hema laten staan, nog niet zo gewend zullen we maar zeggen
Dus ja ik vind jouw reactie overdreven. Maar denk dat het een uiting is van veel meer. Je bent gewoon niet blij met heel veel dingen in jullie relatie. Die kun je hem blijven kwalijk nemen of je gaat er samen iets aan doen.
Dat gaan jullie nu doen toch?
zaterdag 3 mei 2025 om 21:56
Nou ik vind t niet persé normaal maar ook niet dat hij zich achter z’n oren moet krabben. Maar hé wie ben ik? Als TO meent dat haar kind gevaar loopt bij deze man moet ze wegwezen.
En anders er samen uit zien te komen, waarbij ik alleen maar wil aangeven dat het niet alleen maar háár manier de enige juiste is.
En anders er samen uit zien te komen, waarbij ik alleen maar wil aangeven dat het niet alleen maar háár manier de enige juiste is.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
