Triggers opzoeken?

canis-felis schreef: ↑

08-06-2025 11:54

Inderdaad lastig iets zinnigs te zeggen op basis van een korte tekst die waarschijnlijk (mede) geschreven is vanuit iets wat in jou geraakt is.

Wat ik me wel afvraag is de reden voor de sessie? Aangezien je schrijft dat je al een tijd best goed in je vel zat. Ging je al die tijd nog naar therapie - hier oordeel ik niet mee - of was het de eerste sessie na een tijd omdat je misschien vond dat je toch nog naar dingen moest kijken? Op zich leest de fase waar je zat/zit best gezond. De aanleiding voor triggers en triggers zelf zullen zoals anderen zeggen waarschijnlijk niet weggaan. De uitdaging is om ze geen of weinig podium te geven, en dat zal de ene keer beter gaan dan de andere, ook afhankelijk van andere dingen die in je leven spelen. Volgens mij geldt dat voor iedereen. Dus op zich kan ik me de vraag wat je komt halen wel voorstellen.

Wat betreft de manier waarop: je kent dit van je therapeut, wat ook maakt dat ik aanneem dat je met die reden naar haar toe gaat. Misschien wel interessant om na te denken over waarom je dat nodig meent te hebben. Is er bijvoorbeeld iets in jou dat vindt dat je zo'n behandeling verdient? Ook omdat je jezelf blijkbaar minderwaardig vindt t.o.v. je vriend. Klinkt als een kritische / straffende kant. Kan het zijn dat je therapeut dit aan het onderzoeken is? Ik zie je ook ergens schrijven over het angstige/kwetsbare kind, is het schematherapie dat je volgt?

Ik heb ook een kant in mijzelf, een soort innerlijke stem die zich graag en makkelijk laat triggeren, die uitspraken doet zoals jouw therapeut. Ik werk bij de schematherapie die ik volg ook met rollenspelen waarin die kant naar voren komt. Al is mijn ervaring dan wel dat de therapeut die kant in mij vragen stelt en ik zelf die kant woorden geef. Dat is ook het meest informatief voor zowel mijzelf als de therapeut. Maar ik weet niet of alle schematherapeuten zo werken, of dat ze bijvoorbeeld ook zelf zo'n rol nemen om jou vanuit het (gezond)volwassen perspectief te laten reageren op die stem? Kan dat de situatie ook geweest zijn, dat de therapeut de rol speelde van jouw kritische/straffende kant? Ik kan me voorstellen dat dat verwarrend en daarmee onveilig kan voelen voor jou als het moeite kost dat onderscheid te maken. Dan zou ik dat benoemen volgende keer, dat je de werkvorm lastig vindt.

Of kan het ook zo zijn, aangezien je al aangeeft dat ze van de confrontatie is, dat ze probeerde bij weerstand of schaamte o.i.d. bij jou in een oefening te doorbreken? Dus eigenlijk ook door die rol van jouw kritische/straffende kant op te pakken, maar dan meer als confrontatietactiek i.p.v. een afspraak voorafgaand aan het rollenspel? Ik vind dat zelf wel riskant en (in potentie) onveilig. Ik heb dat als adolescent meermaals meegemaakt - ik denk dat dat de mores destijds ook was - en het heeft mij beschadigd. Er was een reden dat ik niet naar buiten kon treden en daar is niet naar gekeken, maar mijn grenzen zijn overschreden. Helaas was destijds de hele setting niet veilig genoeg om dat aan te kaarten, maar in jouw situatie zou ik denk ik met de therapeut terugkomen op de werkafspraken. Vragen waarom ze doet wat ze doet, vertellen wat dat bij jou teweegbrengt en kijken hoe verder. Of misschien een andere therapeut zoeken. Of kijken hoe het gaat zonder therapie, aangezien je al handvatten lijkt te hebben en ook in staat lijkt deze in te zetten?

Sterrenstof74 schreef: ↑

08-06-2025 12:47

Ik zou nog wel naar de afspraak gaan en dan bespreken wat de vorige afspraak met je heeft gedaan. Geef haar de kans uit te leggen waarom ze het zo aanpakte. Je kan daarna altijd nog besluiten dat dit niet is wat je nu nodig hebt.

Wat betreft 'het liefdevol behandeld worden': dat zou ik ook willen, maar helaas is de realiteit niet zo. Denk dat daar een 'actiepunt' ligt: het aangeven van je grenzen, wanneer iemand onaardig tegen je is. Dat onaardig zijn, kan terecht of onterecht zijn, maar als jij je er rot bij voelt dan mag je dat uitspreken. Al zou ik dat persoonlijk alleen doen familie, vrienden of collega's. Voor mij ook nog een enorm leerproces. Net zoals het loslaten van iets onaardigs dat gezegd is door iemand waar ik verder niks mee heb. Mijn hoofd heeft nogal de neiging alles keer op keer te herkauwen en te analyseren. Dat zorgt bij mij voor (sociale) angsten.

Kipzonderkop schreef: ↑

08-06-2025 13:02

Je gaat er doorheen door het te voelen. Daar verdrietig te zijn en dat toe te laten. Je kunt maar een maximale tijd huilen (een uur geloof ik) daarna grijpt je lichaam in en ga je vanzelf weer beter voelen.

Heel goed dus dat je dit topic geopend hebt. Dat geeft je een extra manier om de pijn toe te laten. (Je schrijft ook dat je moest huilen, maar dat je ook een inzicht had). Je loopt er dit keer dus niet voor weg. Hoe voel je je over die sessie nu je dit inzicht hebt?

canis-felis schreef: ↑

08-06-2025 13:11

Je geeft geen antwoord op de vraag of het schematherapie is, maar ik zie je daar wel wederom een term uit gebruiken (blije kind). Ik moet zo weg en kom later nog uitgebreider posten, maar als het zo is gegaan als je beschrijft: je komt in de blij-kind-modus binnen en zij gaat in de strenge ouder zonder eerst even in het hier en nu je welkom te heten, te vragen hoe het met je gaat en het doel van de sessie te bespreken (zeker omdat het blijkbaar een tijd geleden was) - vind ik dat raar en niet zoals het hoort.

Door de pijn heen gaan zonder handvatten is ook niet hoe het werkt, volgens mij. De therapeut kan oefeningen/werkvormen aanreiken om dat te proberen in de sessie. Je in het diepe gooien vind ik raar, zeker als ik zo het eea lees over je achtergrond en problematiek.

Lucy schreef: ↑

08-06-2025 14:13

To, wat vind je zelf van deze therapie of therapeut?

Ik heb ook therapie gevolgd bij een dergelijk therapeut, maar wel met een sessie met een psycholoog erachteraan. Het triggeren heeft me geholpen om oude patronen te zien, het heeft me geholpen om mijzelf beter te kennen, het heeft me veel geleerd.

Maar uiteindelijk was deze therapeut te onveilig voor me en projecteerde ik teveel, wilde te graag zijn goedkeuring. Die ik net sls thuis nooit kreeg, want de onderliggende boodschsp was: je moet ban jezelf gaan houden, pijn doorvoelen ipv wegstoppen en zelf grenzen aan gaan geven. Alleen was het voor mij niet veilig genoeg om in deze setting te oefenen.

Ik weet alleen niet hoe jij de rest van de therapie ervaart, of je deze therapeut als veilig ervaart en nu getriggerd bent maar meestal niet. Dat kun alleen jij beoordelen. Als het puur gaat om nu getriggerd zijn: ga het aan als je je eigenlijk nooit erg veilig voelt en heel erg pleasend bezig bent: zoek een andere therapeut, want dan is dit geen goede match.

meisje85 schreef: ↑

08-06-2025 16:08

Toch is het wel relevant dat je al 20 jaar bij deze therapeut loopt, want het las een beetje alsof je er pas net was en snel de deur uit was gezet, maar jullie hebben hoe dan ook dus al een heel lange geschiedenis. Of ze goed is of niet, kunnen we hier nog steeds niet beoordelen, maar kennelijk deed ze nu iets dat ze nog niet eerder had gedaan of had bewerkstelligd. Ik kan me voorstellen dat je bent geraakt daardoor. Dat gezegd hebbende, kun je je denk ik wel afvragen hoe zinvol het is om 20 jaar bij dezelfde therapeut te lopen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat je dan nog een fris, nieuw geluid of nieuwe spiegel voorgehouden krijgt.

Triggers gaan er altijd zijn, iedereen heeft ze. Verwachten dat ze weg gaan, lijkt me een illusie. Eigenlijk vraag je dan of je pijnloos het leven door kan gaan, maar zo is het leven nu eenmaal niet.

canis-felis schreef: ↑

08-06-2025 19:54

Jeetje, twintig jaar bij één therapeut. Ik kan me niet zo goed voorstellen hoe dat dan werkt in de behandeling.

Zij bootst jouw ouders c.q. de ouderstem na en dan ...? Daar moet toch iets tegenover gezet worden? Handvatten?

Iemand zei al dat er niks mis is met het mijden van mensen die niet goed voor je zijn.