Wanhopig door puber

Jeetje er zijn meer mensen in dezelfde situatie als dat ik dacht. Je weet natuurlijk wel dat het voorkomt maar de bevestiging niet alleen te staan voelt een stuk minder eenzaam.

Heftig TO .

Ik zit in een lotgenoten/“bondgenoten” groep met andere ouders. Soortgelijke problematiek maar dan met name internaliserend ipv externaliserend. Sommige gezinnen hebben al met meer dan 30 hulpverleners uit de ggz te maken gehad, en dat heeft hen niet verder geholpen. De meest positieve verschillen heb ik gehoord bij gezinnen waar eerst is ingezet op ontprikkeling/stressreductie. Begeleiding door middel van sport en bewegen of dieren, cognitieve gedragstherapie bij start konden deze kinderen/jongeren helemaal niet aan.

Het klinkt alsof je zoon wel naar school wil, maar het (nog) niet kan?

Waarbij externaliserend betekent dat ie uithaalt. Dat is voor ons als ouders niet prettig (understatement) maar voor het kind zelf hopelijk minder belastend. En uiteindelijk zijn beide uitingen van onmacht, van wanhoop, van hoge stress en onveilig voelen. De meeste kinderen / jongeren zijn niet agressief van aard, maar door de grote stress. Als je dan net even iets teveel druk oplegt, wordt er uitgehaald, met woorden of fysiek. Kun je blijven zeggen dat dat niet mag, je kunt het ook herkennen als de onmacht die geuit wordt. Onder druk, want, als mens is het een lief joch.

Me in hem verplaatsend, hij wilde graag naar school, was het ook van plan en dan is het toch niet gelukt. Je zou van minder in je bed gaan liggen, toch? Als er dan ook nog - onbedoeld - extra druk op je wordt gelegd,boos op je wordt geworden omdat je niet naar school gaat 'zoals beloofd' (of wat we dan ook in onze wanhoop zeggen) voel je je nóg beroerder. Je voelt je al een sukkel, ongelukkig en nu ook nog onbegrepen. Want het is niet dat je niet wíl, het lukt niet. Die onmacht, die machteloosheid voelt afschuwelijk. En dat is waarschijnlijk eenzelfde onmacht die jij voelt. Als ouders halen we niet uit, maar willen we ook graag ergens controle, willen we dat het stopt, dat ie normaal gaat doen, etc. Allemaal hartstikke logisch, maar nu zie je vooral heeeeeel veel spanning en onmacht en daar kun je ruimte creeren.

Door als eerste te begrijpen dat het hem niet lukt. Dat vereist mildheid en compassie. Hij doet het niet expres, hij heeft het zwaar.
Dan, met behulp van andere ouders die in een vergelijkbare situatie zitten of een psych / peut diehet écht begrijpt, ga je uitzoeken wat jij nodig hebt om de relatieve rust in jezelf terug te vinden. Hoe blijf je kalm (zo kalm mogelijk) als het zo slecht gaat met je kind. Hoe vind je het vertrouwen terug in jezelf, in hem, als alles zo wanhopig lijkt. Hoe blijf je staan, blijf je elke dag opstaan als het een marathon blijkt ipv een sprintje. En hoe kun je ervoor zorgen dat zoonlief tot rust komt? Echt tot rust, zonder druk of verwachtingen. Echt ziek mag zijn, zonder onbewust druk op herstellen, onbewuste afwijzing voor het verzieken van jullie leven. Dat is niet makkelijk en dat is ook niet even gedaan. Maar als hij zich niet veilig en geborgen voelt, zal het lastiger zijn om te kunnen herstellen.

TO, ik heb een aantal maanden geleden een inspirerende bijeenkomst bijgewoond van Martin Schravesande. Hij heeft oa ooit “de thuiszittersklas” opgezet en daar een boek over geschreven. In de bijeenkomst kwamen soortgelijke situaties / ervaringen naar voren als jij nu beschrijft. Mijn gevoel zegt dat het zinvol voor je kan zijn om eens contact met hem op te nemen voor een luisterend oor en advies.

https://opengeestig.nl/

Ok, dus hij zegt eigenlijk: "Ik voel me belabberd, laat me maar even met rust tot ik weer boven water kom." In boze pubertaal korten ze het af naar Tief op. Hij komt wel weer, dit is even zijn manier. Laat het van je afglijden waar het lukt en probeer vooral niet gezellig te doen of contact te herstellen, want hij is vrij duidelijk, tief op. Hij wil er dus niet over praten. Het vasthouden aan vertrouwen zit in die dingen doen die je moet doen (eten koken, etc) en de energie die er over blijft besteed je aan dingen voor je zelf. En als dat suffe series kijken op de bank is, so be it. Niet aan proberen contact te krijgen of jezelf in bochten wringen. (En uithuilen is ook heel goed, die spanning moet er toch uit.)

Heb je zelf hulp? Iemand waar je mee kunt praten / uithuilen / voelen? Iemand die snapt hoe uitzichtloos het kan voelen en die begrijpt dat er geen 'oplossing' is?

En Martin Schravesande is een held inderdaad! Neem zeker even contact met hem op!

Oh ja dat is een fijne vent. Hij heeft ook deelgenomen aan een aantal
Podcast. Dat vind ik zelf wat toegankelijker dan lezen/bellen als ik overvraagd ben.

Friezin71 schreef: ↑

02-09-2025 09:28

Door als eerste te begrijpen dat het hem niet lukt. Dat vereist mildheid en compassie. Hij doet het niet expres, hij heeft het zwaar.
Dan, met behulp van andere ouders die in een vergelijkbare situatie zitten of een psych / peut diehet écht begrijpt, ga je uitzoeken wat jij nodig hebt om de relatieve rust in jezelf terug te vinden. Hoe blijf je kalm (zo kalm mogelijk) als het zo slecht gaat met je kind. Hoe vind je het vertrouwen terug in jezelf, in hem, als alles zo wanhopig lijkt. Hoe blijf je staan, blijf je elke dag opstaan als het een marathon blijkt ipv een sprintje. En hoe kun je ervoor zorgen dat zoonlief tot rust komt? Echt tot rust, zonder druk of verwachtingen. Echt ziek mag zijn, zonder onbewust druk op herstellen, onbewuste afwijzing voor het verzieken van jullie leven. Dat is niet makkelijk en dat is ook niet even gedaan. Maar als hij zich niet veilig en geborgen voelt, zal het lastiger zijn om te kunnen herstellen.

dat probeer ik ook bij mijn dochter (snijdt zichzelf)
ik weet gewoon dat ze niet anders kan en het niet zo wil !
wat ik er ontzettend zwaar aan vind is het onbegrip van andere mensen, mijn moeder bijvoorbeeld ze wil dat toch zelf,
of een arts op de huisartsenpost die haar zonder verdoving hecht omdat dat echt niet zeerder deed als wat ze bij zichzelf deed.

wat ik nu na een aantal x daar geweest zijn echt niet meer zou toelaten, maar toen 1e x was ik gewoon echt overdonderd. neem het mezelf nog kwalijk dat ik toen niet voor haar op ben gekomen.

haar broertje als ik op zon moment met haar weg ga naar de huisartsenpost en ik hem met zijn verdriet alleen met zijn zus thuis moet laten. vind ik ook erg lastig

en mijn dochter functioneert dan verder vrij normaal ( is nu gelukkig al tijdje geleden 4 maanden, dus ondanks de hoop die ik heb dat we het "ergste"hebben gehad weet ik dat het zo weer anders kan zijn en dat ze daar echt niets aan kan doen ).valt niet uit op school dat soort dingen, lijkt me voor jou TO nog zwaarder.

Hoe gaat het nu Vicky? Is het gelukt om naar die avond met andere ouders te gaan?

Poespas schreef: ↑

08-06-2025 15:23

Aaaah sorry, klopt het moet nog verschijnen. Is van een moeder met een depressieve dochter. Einde van het jaar verschijnt het pas.

Het boek is verschenen.