Relaties
alle pijlers
Hoe kan dit ophouden?
maandag 29 september 2025 om 20:43
Dag forummers,
Ik lees al jaren mee maar heb nu een account aangemaakt omdat ik iets wil delen wat enorm op me drukt. Ik hoop hier misschien nieuwe inzichten op te doen want ik weet niet meer waarheen op dit moment.
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen en hebben samen twee tieners. We hebben hele mooie beginjaren en vele mooie momenten achter de rug. Ons leven loopt op zich heel goed.
De laatste jaren hebben we echter steeds meer ruzie en die ruzies zijn heel erg destructief. Ik doe er telkens weken over om er overheen te komen en me weer goed te voelen.
Het zit zo: ik kan soms erg schrikken van reacties, opmerkingen of de toon van mijn man. Uit het niets, en meestal als ik iets zeg dat als kritiek op hem kan worden geïnterpreteerd of waarbij ik het niet met hem eens ben, of waarbij ik iets wil aankaarten, wordt hij plots zeer sarcastisch en vijandig. Dreigende, minachtende toon enzovoort. Ik probeer dit dan te counteren/kalmeren en me te verdedigen; en soms lukt het om de angel eruit te halen en het niet te laten escaleren. Maar soms word ik ook boos en verdedig me, en dat maakt het alleen maar erger. Zijn uithalen worden dan erg persoonlijk (scheldwoorden, wat een vreselijk mens ik ben enz.) en ik geraak hierdoor van streek en moet heel erg hard huilen. Het voelt zo vreselijk hard en ik voel me dan zo alleen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik soms (niet altijd) ook de controle verlies op zo’n moment, en hem lelijke verwijten naar het hoofd slinger en naar hem schreeuw. Wat hem natuurlijk munitie geeft om me de schuld te geven van alles en te zeggen dat ik me niet kan beheersen (terwijl hij dit zelf toch ook doet).
Ik probeer hier achteraf (de dag erna) over te praten en hoe ik het zie is dat het een escalatie is waar we beiden toe bijdragen. Dat we begrip moeten proberen hebben voor hoe we beiden tot onze reacties komen. Inclusief een verontschuldiging. Ik wil zeker ook mijn eigen aandeel daarin benoemen. Dat is mijn idee van verzoening. Hij weigert dit. Volgens hem komt het allemaal door mij en moet ik grondig nadenken over waar ik mee bezig ben. Het feit dat hij zich dan zelfs niet wil verontschuldigen voor de verschrikkelijke woorden die hij tegen mij heeft gezegd, soms zelfs waar de kinderen bij zijn, kwetst me enorm. Alsof ik het verdiend heb. Na een tijdje lijkt het dan tot hem door te dringen dat hij goede wil moet tonen en dan komt er wel iets van zachtheid. Soms zelfs een verontschuldiging of een gebaar. Maar dit gaat erg moeizaam. Het is allemaal erg uitputtend.
Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet meer zo mag laten meeslepen. Dat ik moet letten op hoe ik de dingen zeg tegen hem, dat ik begrip moet hebben. Toch gebeurt het elke keer weer op een moment dat ik het niet verwacht.
Het kan ook weken of zelfs maanden goed gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Elke keer krijg ik dan weer vertrouwen dat die vreselijke scènes tot het verleden behoren. Vaak ben ik zelfs gewoon gelukkig. Maar elke keer gebeurt het weer.
Hoe zien jullie dit? Is dit voor iemand herkenbaar? Alle advies is welkom.
Ik lees al jaren mee maar heb nu een account aangemaakt omdat ik iets wil delen wat enorm op me drukt. Ik hoop hier misschien nieuwe inzichten op te doen want ik weet niet meer waarheen op dit moment.
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen en hebben samen twee tieners. We hebben hele mooie beginjaren en vele mooie momenten achter de rug. Ons leven loopt op zich heel goed.
De laatste jaren hebben we echter steeds meer ruzie en die ruzies zijn heel erg destructief. Ik doe er telkens weken over om er overheen te komen en me weer goed te voelen.
Het zit zo: ik kan soms erg schrikken van reacties, opmerkingen of de toon van mijn man. Uit het niets, en meestal als ik iets zeg dat als kritiek op hem kan worden geïnterpreteerd of waarbij ik het niet met hem eens ben, of waarbij ik iets wil aankaarten, wordt hij plots zeer sarcastisch en vijandig. Dreigende, minachtende toon enzovoort. Ik probeer dit dan te counteren/kalmeren en me te verdedigen; en soms lukt het om de angel eruit te halen en het niet te laten escaleren. Maar soms word ik ook boos en verdedig me, en dat maakt het alleen maar erger. Zijn uithalen worden dan erg persoonlijk (scheldwoorden, wat een vreselijk mens ik ben enz.) en ik geraak hierdoor van streek en moet heel erg hard huilen. Het voelt zo vreselijk hard en ik voel me dan zo alleen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik soms (niet altijd) ook de controle verlies op zo’n moment, en hem lelijke verwijten naar het hoofd slinger en naar hem schreeuw. Wat hem natuurlijk munitie geeft om me de schuld te geven van alles en te zeggen dat ik me niet kan beheersen (terwijl hij dit zelf toch ook doet).
Ik probeer hier achteraf (de dag erna) over te praten en hoe ik het zie is dat het een escalatie is waar we beiden toe bijdragen. Dat we begrip moeten proberen hebben voor hoe we beiden tot onze reacties komen. Inclusief een verontschuldiging. Ik wil zeker ook mijn eigen aandeel daarin benoemen. Dat is mijn idee van verzoening. Hij weigert dit. Volgens hem komt het allemaal door mij en moet ik grondig nadenken over waar ik mee bezig ben. Het feit dat hij zich dan zelfs niet wil verontschuldigen voor de verschrikkelijke woorden die hij tegen mij heeft gezegd, soms zelfs waar de kinderen bij zijn, kwetst me enorm. Alsof ik het verdiend heb. Na een tijdje lijkt het dan tot hem door te dringen dat hij goede wil moet tonen en dan komt er wel iets van zachtheid. Soms zelfs een verontschuldiging of een gebaar. Maar dit gaat erg moeizaam. Het is allemaal erg uitputtend.
Ik heb al zo vaak tegen mezelf gezegd dat ik me niet meer zo mag laten meeslepen. Dat ik moet letten op hoe ik de dingen zeg tegen hem, dat ik begrip moet hebben. Toch gebeurt het elke keer weer op een moment dat ik het niet verwacht.
Het kan ook weken of zelfs maanden goed gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Elke keer krijg ik dan weer vertrouwen dat die vreselijke scènes tot het verleden behoren. Vaak ben ik zelfs gewoon gelukkig. Maar elke keer gebeurt het weer.
Hoe zien jullie dit? Is dit voor iemand herkenbaar? Alle advies is welkom.
woensdag 1 oktober 2025 om 10:46
Ik begrijp wat je zegt want een (v)echtscheiding met iemand die niet meewerkt is heel zwaar, maar aan de andere kant neem je een advocaat en dan krijg je gewoon waar je recht op hebt. Dan kan hij nog wel wat lopen klieren maar dat is maar tot op zekere hoogte. En ja dan zie je je kinderen veel minder, maar geloof me zelfs dat went wel. Dus als het echt moet, is dat ook wel te overzien.Feline83 schreef: ↑01-10-2025 09:57Dank voor de reacties.
Dat ik moet leren loslaten (ook qua opvoeding) is zeker waar, daar heb ik nog wel wat werk aan.
Als ik denk aan scheiden, voel ik me aan de ene kant opgelucht en van iets 'verlost', en aan de andere kant ook heel verdrietig omdat hij mijn grote liefde was/is en we veel mooie momenten hebben gedeeld waarin ik me heel vrij en mezelf heb gevoeld. Hij kan ook erg liefdevol zijn, ook de laatste jaren. Het blijft zo moeilijk te rijmen.
Op een of andere manier weet ik ook zeker dat hij het me zeer kwalijk gaat nemen als ik wil scheiden. En dat hij het me niet gemakkelijk zal maken met de kinderen. De (mannelijke) relatietherapeut met wie ik (nadat mijn man had afgehaakt) nog 1x ben gaan praten, zei ook zoiets: 'als je weg wil, bereid je dan goed voor, want hij zal niet meewerken en jou de schuld geven.' Ik vind het heel moeilijk in te schatten. Maar het kan ook goed uitdraaien, zoals iemand hierboven schreef. Ik weet het niet ...
De kinderen zeggen ook soms - wanneer we ruzie hebben gehad - 'hebben jullie het nu weer goedgemaakt?' of 'jullie gaan toch niet scheiden hè?'. Ik stel dan steeds gerust. Ik zie er als een berg tegenop om dan ooit tegen hen te moeten zeggen dat wat ze vrezen werkelijkheid wordt.
Jullie reacties maken me wel duidelijk dat ik in ieder geval aan de slag moet hiermee. De stap van scheiden is voorlopig nog te groot, maar zelf in therapie gaan lijkt me nu het beste. Zodat ik sterker kan worden om grenzen te stellen / de situatie om te buigen ofwel toch ooit de stap te zetten in volle helderheid.
Het lucht me erg op om hierover te schrijven. Dank forummers.
Ik hoop voor je dat het alsnog niet nodig is, maar zie vooral ook niet teveel beren op de weg. Doodongelukkig tot de jongste 18 is is ook geen leven.
woensdag 1 oktober 2025 om 11:00
De onveiligheid van een kwaaie pa en een moeder die op eieren loopt is echt heftiger dan een scheiding voor de kinderen. Natuurlijk zijn ze hier bang voor maar wat ik er eigenlijk doorheen hoor is: "zorg voor onze veiligheid", hoe dat er ook uitziet. Ze hebben die woorden alleen niet dus uiten ze dat in angst voor een scheiding.Feline83 schreef: ↑01-10-2025 09:57De kinderen zeggen ook soms - wanneer we ruzie hebben gehad - 'hebben jullie het nu weer goedgemaakt?' of 'jullie gaan toch niet scheiden hè?'. Ik stel dan steeds gerust. Ik zie er als een berg tegenop om dan ooit tegen hen te moeten zeggen dat wat ze vrezen werkelijkheid wordt.
.
woensdag 1 oktober 2025 om 11:08
Dit! Ik was, zeker achteraf gezien, ontzettend opgelucht toen mijn ouders waren gescheiden. Kinderen voelen de spanning en zo'n onvoorspelbare, licht ontvlambare vader geeft een gevoel van onveiligheid. Ik heb er heel veel van geleerd dat mijn moeder niet accepteerde dat er niet goed met haar en haar kinderen werd omgegaan en voor zichzelf en ons koos.Rooss4.0 schreef: ↑01-10-2025 11:00De onveiligheid van een kwaaie pa en een moeder die op eieren loopt is echt heftiger dan een scheiding voor de kinderen. Natuurlijk zijn ze hier bang voor maar wat ik er eigenlijk doorheen hoor is: "zorg voor onze veiligheid", hoe dat er ook uitziet. Ze hebben die woorden alleen niet dus uiten ze dat in angst voor een scheiding.
woensdag 1 oktober 2025 om 11:49
Rooss4.0 schreef: ↑01-10-2025 11:00De onveiligheid van een kwaaie pa en een moeder die op eieren loopt is echt heftiger dan een scheiding voor de kinderen. Natuurlijk zijn ze hier bang voor maar wat ik er eigenlijk doorheen hoor is: "zorg voor onze veiligheid", hoe dat er ook uitziet. Ze hebben die woorden alleen niet dus uiten ze dat in angst voor een scheiding.
Dit is wel heel veel invullen voor de kinderen. Het kan ook dat ze gewoon, net als veel kinderen, bang zijn voor scheiding. Het is aan TO om te bepalen hoe hefitg het is, en of ze inderdaad op eieren loopt en er een 'kwaaie pa' rondloopt.
Ik zeg niet dat het gedrag goed is, en TO en man moeten hier zeker wat mee. Maar ik word er altijd iebelig van als mensen van alles gaan invullen om het nog erger te maken dan het al is. Het kán natuurlijk zo zijn dat de kinderen dit denken, maar het hoeft niet.
woensdag 1 oktober 2025 om 11:56
Feline83 schreef: ↑29-09-2025 20:43De laatste jaren hebben we echter steeds meer ruzie en die ruzies zijn heel erg destructief. Ik doe er telkens weken over om er overheen te komen en me weer goed te voelen.
Het zit zo: ik kan soms erg schrikken van reacties, opmerkingen of de toon van mijn man. Uit het niets, en meestal als ik iets zeg dat als kritiek op hem kan worden geïnterpreteerd of waarbij ik het niet met hem eens ben, of waarbij ik iets wil aankaarten, wordt hij plots zeer sarcastisch en vijandig. Dreigende, minachtende toon enzovoort. Ik probeer dit dan te counteren/kalmeren en me te verdedigen; en soms lukt het om de angel eruit te halen en het niet te laten escaleren. Maar soms word ik ook boos en verdedig me, en dat maakt het alleen maar erger. Zijn uithalen worden dan erg persoonlijk (scheldwoorden, wat een vreselijk mens ik ben enz.) en ik geraak hierdoor van streek en moet heel erg hard huilen. Het voelt zo vreselijk hard en ik voel me dan zo alleen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik soms (niet altijd) ook de controle verlies op zo’n moment, en hem lelijke verwijten naar het hoofd slinger en naar hem schreeuw. Wat hem natuurlijk munitie geeft om me de schuld te geven van alles en te zeggen dat ik me niet kan beheersen (terwijl hij dit zelf toch ook doet).
Even wat dingen op een rijtje:
- jullie kinderen lijden onder jullie ruzies
- jij lijdt onder jullie ruzies
- relatietherapie is geen optie want man wil niet en wil 0,0 naar zichzelf kijken
- heel voorzichtig sta je open voor scheiden maar je bent hier nu niet aan toe
Waar in dit bovenstaande, inclusief wat in de quote staat, heb jij dan nog zeggenschap/macht? Dat is in je eigen reactie en je eigen gevoel. Als jij meer los kunt komen van hem en dan met name van je behoefte aan zijn erkenning (en liefde) dan kun je zijn uitlatingen meer van je af laten glijden. En vooral: je er niet in mee laten zuigen. Als je dat kunt - afstand nemen - dan kun jij ervoor zorgen dat de ruzies jou niet zo raken, je je niet meer gaat verdedigen en je dus ook je controle niet verliest. Eigenlijk kom je dan wel aardig in de buurt van Grey Rock-methode. En dat dit nodig is is meteen je 'bewijs' (als je dat al nodig zou hebben) dat jullie relatie teneinde is, dat er geen basis van respect, verbinding of liefde is.
Ga alsjeblieft hulp zoeken. Voor jezelf en daarmee ook voor je kinderen. Ga naar de HA, POH, fora voor vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld. Ga praten, ga leren wat okee is en wat niet. En ga er dan naar leven.
woensdag 1 oktober 2025 om 12:32
Dit inderdaad. Je hoeft niet gelijk morgen te scheiden. Ga eerst met jezelf aan de slag en probeer het meer inzichtelijk te krijgen waar jij behoefte aan hebt.S-Groot schreef: ↑01-10-2025 11:56Even wat dingen op een rijtje:
- jullie kinderen lijden onder jullie ruzies
- jij lijdt onder jullie ruzies
- relatietherapie is geen optie want man wil niet en wil 0,0 naar zichzelf kijken
- heel voorzichtig sta je open voor scheiden maar je bent hier nu niet aan toe
Waar in dit bovenstaande, inclusief wat in de quote staat, heb jij dan nog zeggenschap/macht? Dat is in je eigen reactie en je eigen gevoel. Als jij meer los kunt komen van hem en dan met name van je behoefte aan zijn erkenning (en liefde) dan kun je zijn uitlatingen meer van je af laten glijden. En vooral: je er niet in mee laten zuigen. Als je dat kunt - afstand nemen - dan kun jij ervoor zorgen dat de ruzies jou niet zo raken, je je niet meer gaat verdedigen en je dus ook je controle niet verliest. Eigenlijk kom je dan wel aardig in de buurt van Grey Rock-methode. En dat dit nodig is is meteen je 'bewijs' (als je dat al nodig zou hebben) dat jullie relatie teneinde is, dat er geen basis van respect, verbinding of liefde is.
Ga alsjeblieft hulp zoeken. Voor jezelf en daarmee ook voor je kinderen. Ga naar de HA, POH, fora voor vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld. Ga praten, ga leren wat okee is en wat niet. En ga er dan naar leven.
Terug van weggeweest
woensdag 1 oktober 2025 om 14:53
De stap naar een therapeut voor jezelf klinkt heel verstandig! Die kan je hopelijk helpen om weer wat steviger in je schoenen te staan (want het kan niet anders dan dat de woede van je man wat met je eigenwaarde doet…). En ook als je op den duur wel de stap naar scheiden kunt/wilt gaan zetten dan kan de therapeut goed meedenken, adviseren met hoe je bepaalde gesprekken aan kunt gaan, ook met de kinderen etc.
Heb je ook iemand in je persoonlijke omgeving die weet wat er speelt in jullie relatie? Zo niet dan zou ik echt een vriendin of familielid in vertrouwen nemen voor wat emotionele steun. Een vriendin vertelde mij ooit plots dat ze al 5+ jaar diepongelukkig was in haar huwelijk en mijn hart brak en tegelijkertijd was ik zó blij dat ze niet meer alleen hiermee liep.
Heb je ook iemand in je persoonlijke omgeving die weet wat er speelt in jullie relatie? Zo niet dan zou ik echt een vriendin of familielid in vertrouwen nemen voor wat emotionele steun. Een vriendin vertelde mij ooit plots dat ze al 5+ jaar diepongelukkig was in haar huwelijk en mijn hart brak en tegelijkertijd was ik zó blij dat ze niet meer alleen hiermee liep.
woensdag 1 oktober 2025 om 15:55
woensdag 1 oktober 2025 om 15:58
ik heb mijn account afgestoft voor je want wat je schrijft is alsof ik mezelf 4 jaar geleden hoorde praten. Ik ben gaan scheiden het was de hel. Maar de rust niet meer in het geweld te leven is zoveel beter. Je kinderen gaan je ook niet respecteren die krijgen het mee. Mijn kinderen hebben als het erop aan komt ook geen respect ze weten niet beter. het gaat gelukkig nu iets beter maar het is keihard werken met de kinderen.
Een kikker in een pan met kokend water gooien dan springt hij eruit. Maar een kikker kan je wel langzaam koken en dan springt hij niet en wacht hij op beterschap.
Ik was die kikker en ik denk dat jij het ook bent.
Blij met 2 a 3 avonden per maand dat je het voor elkaar krijgt om geen escalaties te krijgen.
Mijn zoon hoorde het weekend bij toeval op een telefoon vader keihard zijn zus uitschelden en hij kromp ineen.
Je laten vernederen is geen liefde je man is ongezond en hoor waarschijnlijk in de ggz thuis maar jij bent geen hulpverlener.
Ik zou je graag een knuffel willen geven en zeggen dat het goedkomt. Maar meisje dit mag je ook je kinderen niet aandoen de relaties die ze later aangaan zullen ook gekenmerkt worden door schreeuwen en vernederen.
Je kunt nu nog een ander pad kiezen en je kinderen mee geven wat gezond is.
Je kinderen de helft van de tijd missen is vreselijk hier hebben kids na 3 jaar ellende gekozen voor de rust al denkt jeugdzorg er anders over.
Die denkt dat de kinderen blij worden van een vader die slaat en schreeuwt en nooit komt opdagen.
Laat me raden je bent ook te dik of te dun of je bent niet meer zo mooi als vroeger ook dit hoor je bijna bij de meeste van intiem terreur terug.
Ik denk dat je slachtoffer bent van intiem terreur en een voorbeeld van mij.
Als ik 10 minuten te laat thuis was kreeg ik te horen je was zeker weer seksen met een collega en ik vond het zielig dat hij zo jaloers was en ging snel met een gezellig gezicht koken in de hoop de avond te redden voor de kinderen.
De laatste 2 jaar kwam ik in opstand en liet ik het niet meer toe. Reactive abuse noemen ze dat en daar voelde ik me zo slecht over want ik zei tegen een man die zo jaloers was doe eens normaal en ging door met leven. Ik zei ook als ik echt te dik bent zoek lekker iemand anders. toen zocht hij inderdaad iemand anders die nog wel die gouden bergen nog geloofde.
Een kikker in een pan met kokend water gooien dan springt hij eruit. Maar een kikker kan je wel langzaam koken en dan springt hij niet en wacht hij op beterschap.
Ik was die kikker en ik denk dat jij het ook bent.
Blij met 2 a 3 avonden per maand dat je het voor elkaar krijgt om geen escalaties te krijgen.
Mijn zoon hoorde het weekend bij toeval op een telefoon vader keihard zijn zus uitschelden en hij kromp ineen.
Je laten vernederen is geen liefde je man is ongezond en hoor waarschijnlijk in de ggz thuis maar jij bent geen hulpverlener.
Ik zou je graag een knuffel willen geven en zeggen dat het goedkomt. Maar meisje dit mag je ook je kinderen niet aandoen de relaties die ze later aangaan zullen ook gekenmerkt worden door schreeuwen en vernederen.
Je kunt nu nog een ander pad kiezen en je kinderen mee geven wat gezond is.
Je kinderen de helft van de tijd missen is vreselijk hier hebben kids na 3 jaar ellende gekozen voor de rust al denkt jeugdzorg er anders over.
Die denkt dat de kinderen blij worden van een vader die slaat en schreeuwt en nooit komt opdagen.
Laat me raden je bent ook te dik of te dun of je bent niet meer zo mooi als vroeger ook dit hoor je bijna bij de meeste van intiem terreur terug.
Ik denk dat je slachtoffer bent van intiem terreur en een voorbeeld van mij.
Als ik 10 minuten te laat thuis was kreeg ik te horen je was zeker weer seksen met een collega en ik vond het zielig dat hij zo jaloers was en ging snel met een gezellig gezicht koken in de hoop de avond te redden voor de kinderen.
De laatste 2 jaar kwam ik in opstand en liet ik het niet meer toe. Reactive abuse noemen ze dat en daar voelde ik me zo slecht over want ik zei tegen een man die zo jaloers was doe eens normaal en ging door met leven. Ik zei ook als ik echt te dik bent zoek lekker iemand anders. toen zocht hij inderdaad iemand anders die nog wel die gouden bergen nog geloofde.
woensdag 1 oktober 2025 om 16:01
Dit geeft mijn psycholoog ook aan jij bent het voorbeeld van je kinderen ze zien dat je durfde te kiezen zonder geweld.reckless schreef: ↑01-10-2025 11:08Dit! Ik was, zeker achteraf gezien, ontzettend opgelucht toen mijn ouders waren gescheiden. Kinderen voelen de spanning en zo'n onvoorspelbare, licht ontvlambare vader geeft een gevoel van onveiligheid. Ik heb er heel veel van geleerd dat mijn moeder niet accepteerde dat er niet goed met haar en haar kinderen werd omgegaan en voor zichzelf en ons koos.
woensdag 1 oktober 2025 om 16:14
Maar maakt het wat het uit dat hij het je kwalijk neemt? Ja het is onpraktisch en vervelend als hij je zou gaan tegenwerken met de scheiding dus voorbereiding is belangrijk. Maar zijn mening over jou en de schuldvraag rondom de scheiding, dat is eigenlijk dan niet meer relevant. Hij mag zijn mening hebben, en jouw mening is dat hij jou niet goed behandelt en dat daardoor het huwelijk stukloopt. Zijn mening is niet belangrijker dan jouw mening.Feline83 schreef: ↑01-10-2025 09:57
Op een of andere manier weet ik ook zeker dat hij het me zeer kwalijk gaat nemen als ik wil scheiden. En dat hij het me niet gemakkelijk zal maken met de kinderen. De (mannelijke) relatietherapeut met wie ik (nadat mijn man had afgehaakt) nog 1x ben gaan praten, zei ook zoiets: 'als je weg wil, bereid je dan goed voor, want hij zal niet meewerken en jou de schuld geven.' Ik vind het heel moeilijk in te schatten. Maar het kan ook goed uitdraaien, zoals iemand hierboven schreef. Ik weet het niet ...
woensdag 1 oktober 2025 om 16:24
Dat is inderdaad hoe het bij mij gelopen is - doordat ik afstand moest nemen van zijn woede, kalfde de verbinding tussen ons ook af.S-Groot schreef: ↑01-10-2025 11:56
Als je dat kunt - afstand nemen - dan kun jij ervoor zorgen dat de ruzies jou niet zo raken, je je niet meer gaat verdedigen en je dus ook je controle niet verliest. Eigenlijk kom je dan wel aardig in de buurt van Grey Rock-methode. En dat dit nodig is is meteen je 'bewijs' (als je dat al nodig zou hebben) dat jullie relatie teneinde is, dat er geen basis van respect, verbinding of liefde is.
Maar jij bent niet op dat punt nu en wellicht loopt het anders af bij jullie. Ik denk dat therapie heel veel kan betekenen, ook als het alleen voor jou is.
woensdag 1 oktober 2025 om 17:28
@mama2023, bedankt voor de steun. Klinkt heel moeilijk wat je hebt meegemaakt... Sterk hoe je eruit bent gestapt. Opmerkingen over mijn uiterlijk of dergelijke maakt mijn man gelukkig nooit. Hij is ook niet aan de lopende band opvliegend ofzo; het is alleen als ik dingen van hem begin te vragen dat het vaak fout loopt.
Met 'kwalijk nemen' in verband met de scheiding, bedoel ik dat ik bang ben dat hij de kinderen meesleurt in een 'wie heeft hier schuld aan'-verhaal (waarbij ik dan wellicht word voorgesteld als degene ben die het gezin opbreek en dus de schuldige). Ik wil niet dat de kinderen dat denken. Maar het klopt dat mijn mening er evenzeer toe doet (dank je). Hopelijk kunnen dat de kinderen dat ook inzien - als het zover komt.
Dat van dat afstand nemen van de woede en daardoor ook van de verbinding, herken ik heel goed. Alleen hou ik die afstand niet vol en probeer ik telkens opnieuw weer te verzoenen. Dat is mijn valkuil en daar ga ik op werken ...
Met 'kwalijk nemen' in verband met de scheiding, bedoel ik dat ik bang ben dat hij de kinderen meesleurt in een 'wie heeft hier schuld aan'-verhaal (waarbij ik dan wellicht word voorgesteld als degene ben die het gezin opbreek en dus de schuldige). Ik wil niet dat de kinderen dat denken. Maar het klopt dat mijn mening er evenzeer toe doet (dank je). Hopelijk kunnen dat de kinderen dat ook inzien - als het zover komt.
Dat van dat afstand nemen van de woede en daardoor ook van de verbinding, herken ik heel goed. Alleen hou ik die afstand niet vol en probeer ik telkens opnieuw weer te verzoenen. Dat is mijn valkuil en daar ga ik op werken ...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
