Relaties
alle pijlers
Burn out en familieperikelen
woensdag 1 oktober 2025 om 20:29
Dag forumleden, mag ik jullie advies inzake het volgende?
Afgelopen weken speelde de verhuizing van mijn moeder met haar partner. Zij zijn op leeftijd en vermoedelijk is partner aan het dementeren. De verhuizing bracht de nodige stress met zich mee en partner kwam op de verhuisdag in het ziekenhuis terecht. Mijn moeder was de afgelopen weken heel erg gestresst en overzag het allemaal niet meer, wat ik vrij logisch vind gezien de situatie. Inmiddels is de verhuizing achter de rug en hoop ik dat de rust wat wederkeert. Ik heb mijn zorgen omtrent mijn moeder (vergeetachtig, chaotisch) met haar besproken en zij herkent het en wijt het aan de verhuizing en eerlijk gezegd denk ik dat ook. De komende tijd zal wel uitwijzen of ze weer haar normale zelf wordt.
Zelf ben ik nu drie weken thuis wegens een burn out en chronische pijnklachten. Echt tot rust komen was er niet bij omdat mijn moeder best wat aandacht vroeg, ik heb gedaan wat ik kon qua praktische bijstand maar de zorgen rondom hún gezondheid vind ik heel pittig om nu te handelen.
Nu hebben de kinderen van haar partner bij mij aan de bel getrokken omdat hun de afgelopen weken wat dingen zijn opgevallen en daarover willen zij in gesprek met mij en mijn broer. Om dit achter de rug van ouders te doen vind ik niet netjes, en het onderwerp geeft mij op dit moment heel veel stress, slapeloze nachten en hartkloppingen. Dit heb ik dus ook aangegeven bij zijn zonen maar nu krijg ik wederom een app en wordt er weer aangedrongen op een gesprek. Ik voel intern echt heel veel weerstand, als zij zorgen hebben dan moeten zij dat met ouders bespreken vind ik. Ik kan dat nu gewoon niet erbij hebben en tegelijkertijd voel ik me nu dus een ongeïnteresseerde en niet betrokken dochter
. Hebben jullie tips of een advies, stel ik mij aan?
Afgelopen weken speelde de verhuizing van mijn moeder met haar partner. Zij zijn op leeftijd en vermoedelijk is partner aan het dementeren. De verhuizing bracht de nodige stress met zich mee en partner kwam op de verhuisdag in het ziekenhuis terecht. Mijn moeder was de afgelopen weken heel erg gestresst en overzag het allemaal niet meer, wat ik vrij logisch vind gezien de situatie. Inmiddels is de verhuizing achter de rug en hoop ik dat de rust wat wederkeert. Ik heb mijn zorgen omtrent mijn moeder (vergeetachtig, chaotisch) met haar besproken en zij herkent het en wijt het aan de verhuizing en eerlijk gezegd denk ik dat ook. De komende tijd zal wel uitwijzen of ze weer haar normale zelf wordt.
Zelf ben ik nu drie weken thuis wegens een burn out en chronische pijnklachten. Echt tot rust komen was er niet bij omdat mijn moeder best wat aandacht vroeg, ik heb gedaan wat ik kon qua praktische bijstand maar de zorgen rondom hún gezondheid vind ik heel pittig om nu te handelen.
Nu hebben de kinderen van haar partner bij mij aan de bel getrokken omdat hun de afgelopen weken wat dingen zijn opgevallen en daarover willen zij in gesprek met mij en mijn broer. Om dit achter de rug van ouders te doen vind ik niet netjes, en het onderwerp geeft mij op dit moment heel veel stress, slapeloze nachten en hartkloppingen. Dit heb ik dus ook aangegeven bij zijn zonen maar nu krijg ik wederom een app en wordt er weer aangedrongen op een gesprek. Ik voel intern echt heel veel weerstand, als zij zorgen hebben dan moeten zij dat met ouders bespreken vind ik. Ik kan dat nu gewoon niet erbij hebben en tegelijkertijd voel ik me nu dus een ongeïnteresseerde en niet betrokken dochter
. Hebben jullie tips of een advies, stel ik mij aan?
missfitz wijzigde dit bericht op 02-10-2025 10:09
1.07% gewijzigd
donderdag 2 oktober 2025 om 10:08
Nee, maar misschien hebben de kinderen wel zorgen om hem en niet over je moeder. Je betrekt alles op je moeders cognitieve functioneren maar in elk geval uit de OP blijkt niet dat het daar überhaupt over gaat.
Dan wil het overigens nog steeds niet zeggen dat je er dús iets mee moet. In jouw situatie lijkt het me een heel goed idee dat je broer dit nu overneemt.
donderdag 2 oktober 2025 om 10:17
Ik vind het zelf legitiem dat de kinderen van de partner van je moeder zorgen hebben, en ook dat ze dit (achter de rug om van je moeder en partner) samen met de kinderen van partner van hun vader willen bespreken. Ik zou je adviseren om geen energie te steken in de strijd/irritatie/weerstand daarover.
Maar die kinderen dus voor een reactie of actie van jullie kant van de familie door te verwijzen naar je broer, maar dus wel hun zorgen en behoeftes hierin te erkennen.
Maar die kinderen dus voor een reactie of actie van jullie kant van de familie door te verwijzen naar je broer, maar dus wel hun zorgen en behoeftes hierin te erkennen.
donderdag 2 oktober 2025 om 10:21
Kunnen ze het niet gewoon in een email sturen? Laat ze het emailen naar jouw broer. Of een videogesprek met je broer. Het is ook zijn moeder, en jij kunt het nu niet aan. Klaar. Je mag een stap terug zetten. Er ligt net zoveel verantwoordelijkheid bij jouw broer. Laat hem het maar op zich nemen want jij ligt in de lappenmand, dus je kunt nu niets betekenen. Dat mag je gewoon beslissen voor jezelf, en je hebt daar niemand's goedkeuring voor nodig.
donderdag 2 oktober 2025 om 10:25
donderdag 2 oktober 2025 om 12:52
TO had ook in het ziekenhuis kunnen liggen. Ze hoeft zich niet te verantwoorden, ze is ziek en kan dit gesprek niet voeren.Ben-ik-weer schreef: ↑01-10-2025 23:05Dat is onaardig en gaat geen rust geven. Het aangaan en dan helder zijn wel.
donderdag 2 oktober 2025 om 12:59
Maar het gaat natuurlijk niet alleen om jouw moeder maar ook om hun vader. Hun zorgen kunnen natuurlijk ook daarover gaan en als hun vader in het ziekenhuis is beland omdat er iets met medicatie verkeerd is gegaan, vind ik dat heel logisch dat ze daarover willen praten.
Dat kan niet zomaar worden genegeerd natuurlijk. Maar eens met anderen dat je broer dat misschien samen met je man zou kunnen oppakken en het gesprek aan kunnen gaan.
Ik werk overigens met mensen die lijden aan dementie in verschillende varianten en onze ervaring is dat mensen het zolang ze op een vertrouwde plek zijn heel goed kunnen verbloemen dat het niet zo goed gaat maar dat na opname ineens blijkt dat het veel slechter gaat dan ze dachten en het niet zomaar wat vergeetachtigheid was.
Wat overigens niet wil zeggen dat dat met jouw moeder het geval is maar het is altijd een mogelijkheid.
Dat kan niet zomaar worden genegeerd natuurlijk. Maar eens met anderen dat je broer dat misschien samen met je man zou kunnen oppakken en het gesprek aan kunnen gaan.
Ik werk overigens met mensen die lijden aan dementie in verschillende varianten en onze ervaring is dat mensen het zolang ze op een vertrouwde plek zijn heel goed kunnen verbloemen dat het niet zo goed gaat maar dat na opname ineens blijkt dat het veel slechter gaat dan ze dachten en het niet zomaar wat vergeetachtigheid was.
Wat overigens niet wil zeggen dat dat met jouw moeder het geval is maar het is altijd een mogelijkheid.
misssunshine wijzigde dit bericht op 02-10-2025 13:36
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
6.39% gewijzigd
donderdag 2 oktober 2025 om 13:07
Ik zou in ieder geval niet gaan zitten op de lijn dat je het gesprek niet nodig vindt. Feitelijk weet je niet eens precies waarover ze het willen hebben. En linksom of rechtsom gaat het met je moeder nú niet zo goed, en woont ze met iemand die dementerend lijkt te zijn en een overdosis achter de rug heeft. Dat lijkt me meer dan reden genoeg om wel het gesprek te laten plaatsvinden en hun zorgen te willen horen, want het gaat hoe dan ook je moeder aan. Misschien is juist het feit dat je dit niet zo nodig vindt, wel een deel van je ziekte die spreekt: je vindt het misschien vooral teveel ipv werkelijk onnodig. En als het je zelf niet lukt, dan zal je daarin duidelijker moeten zijn. Die mensen maken zich kennelijk zorgen, dus zijn misschien niet zo genegen of in staat tussen de regels door te lezen. Dus zal jij duidelijker moeten zijn in wat je wel of niet aankunt op dit moment. Maar ik zou dus wel eerlijk proberen te zijn naar jezelf, want dat het van je moeder tijdelijk is en dat je niks met haar partner hebt, klinkt eerlijk gezegd ook een beetje als een smoesje om die mensen af te wimpelen.
donderdag 2 oktober 2025 om 13:09
Fout. Bijna twee jaar geduurd en ik vind dat TO in ieder geval moet gaan luisteren. Ze maakt zich bij voorbaat al druk.Vivalafete25 schreef: ↑01-10-2025 23:19Ik snap je helemaal. Ik gok dat de mensen die aanraden dat je het maar gewoon moet aangaan zelf nooit een burn out hebben gehad....
En nu?
donderdag 2 oktober 2025 om 13:56
missfitz schreef: ↑02-10-2025 08:56Het is geen excuus, ik denk oprecht dat er in de basis niet iets mis is met mijn moeder, cognitief gezien. En ik ben niet de enige die dat denkt, man en broer zien dat ook zo. Ja, misschien zien we het verkeerd, we zijn geen geriaters. Ik zie mijn moeder op korte termijn, dan wil ik met haar een en ander bespreken zonder haar extra te belasten.
Wat wil je bespreken? Denk je dat je dit gesprek wel aankunt? Je hebt een burnout, waaraan de situatie rond je moeder zeker bijdraagt.
Ik denk dat het gesprek met je moeder en met de stieffamilie vanuit jou beperkt moet blijven tot 'ik heb een burnout, ik kan de komende maanden niets betekenen, ik moet eerst herstellen, alles wat jullie willen kun je verder regelen met elkaar, mijn broer en evt mijn man'.
Ook je moeder moet jou niet verder belasten.
Herhaal dit mantra: 'ik heb een burnout, ik moet werken aan mijn herstel en kan jullie niet helpen'. Grijp het gesprek aan om alleen dit te communiceren en absoluut niet meer dan dit. Zowel het gesprek met je moeder als het gesprek met de kinderen en je broer (en man).
donderdag 2 oktober 2025 om 14:00
Hier net hetzelfde, maanden out geweest maar als alleenstaande ging het leven toch gewoon door en moesten er toch wel dingen ondernomen en opgelost worden.
Ze vragen gewoon een gesprek. Redenen genoeg om jullie zorgen te maken over dat koppel .
donderdag 2 oktober 2025 om 14:15
Ik denk dat je het gesprek moet zien als een uitgestoken hand die hulp kan bieden. Niet als een vragende hand waar jij wat mee moet.
Geestelijke problemen zijn mij niet vreemd, ik weet hoe je als bergen op kunt zien tegen een vlecht in het haar van je dochter.
Maar het leven gaat door, je kunt die andere kinderen niet laten bungelen tot jij genezen bent. Zij maken zich ook zorgen en willen misschien enkel weten hoe jullie staan tegenover meer thuiszorg, meer schoonmaakhulp, meer hulp bij financiele zaken, noem maar op. Het kan heel fijn zijn om samen te werken om jullie ouders een fijne oude dag te bezorgen.
ik denk dat je zeker de uitnodiging om een gesprek met elkaar te hebben aan moet nemen en dat je ook duidelijk moet maken dat ze aan jouw hulp niks hebben omdat je ziek bent. Jij zult voor jezelf dan moeten accepteren dat er hulp geregeld gaat worden op een andere manier dan jij zelf zou doen. Maar dat is dan een hele goede oefening in loslaten.
Geestelijke problemen zijn mij niet vreemd, ik weet hoe je als bergen op kunt zien tegen een vlecht in het haar van je dochter.
Maar het leven gaat door, je kunt die andere kinderen niet laten bungelen tot jij genezen bent. Zij maken zich ook zorgen en willen misschien enkel weten hoe jullie staan tegenover meer thuiszorg, meer schoonmaakhulp, meer hulp bij financiele zaken, noem maar op. Het kan heel fijn zijn om samen te werken om jullie ouders een fijne oude dag te bezorgen.
ik denk dat je zeker de uitnodiging om een gesprek met elkaar te hebben aan moet nemen en dat je ook duidelijk moet maken dat ze aan jouw hulp niks hebben omdat je ziek bent. Jij zult voor jezelf dan moeten accepteren dat er hulp geregeld gaat worden op een andere manier dan jij zelf zou doen. Maar dat is dan een hele goede oefening in loslaten.
donderdag 2 oktober 2025 om 14:56
Eens. Het gesprek kan wellicht (mede als gevolg van de burn out) nu als zeer stressvol ervaren worden, maar daarna leiden tot gedeelde zorg en gedeelde actie waardoor TO juist ontlast kan worden.
•
donderdag 2 oktober 2025 om 15:46
Ik vind niet dat je je aanstelt. Uit eigen ervaring met een burn-out weet ik dat je draagkracht dan echt heel beperkt is. Dingen die normaal al pittig zijn, kunnen dan als een hele zware opgave voelen. Je schrijft dat je weerstand voelt: waar zit ’m dat precies in? Is dat vooral de manier waarop het gaat (dat ze buiten je moeder en haar partner om het gesprek aan willen gaan)? Of zit het meer in de extra belasting die het gesprek voor jou zou betekenen, terwijl je zelf ziek thuis zit? Of misschien dat je bang bent daardoor extra verantwoordelijkheden te krijgen die je er nu niet bij kunt hebben?
donderdag 2 oktober 2025 om 15:48
Ook mee eens. Denk dat het daarbij wel van belang is om open te communiceren dat je op dit moment in een burn-out zit, en daardoor sommige dingen moeilijk kunt handelen.
donderdag 2 oktober 2025 om 18:40
Nou, inmiddels met mijn moeder zelf gesproken. Zij was heel blij dat ik vertelde wat er speelt, ze vindt het dus echt helemaal niet fijn als er achter hun rug om over ze gesproken wordt ipv met hun. Ze is inmiddels na de afgelopen weken overtuigd van ieders goede bedoelingen maar het ook wel spuugzat dat met name zijn kinderen zich overal mee bemoeien. Dus zij vond dat ik me helemaal niet druk moest maken, en ook prima dat ik die grens heb aangegeven. Als er zorgen zijn dan hoort ze het graag rechtstreeks. Dat ze het de afgelopen weken niet kon overzien klopte helemaal maar ze had nu zelf het idee dat ze, nu de daadwerkelijke verhuizing achter de rug is, meer rust in haar hoofd had. Dat neemt niet weg dat zij zeker wel veel op haar bord heeft nu qua zorg, dat realiseert ze zich heel goed. Maar daar kan ze zelf ook heel goed over praten.
donderdag 2 oktober 2025 om 18:43
Maar je weet toch helemaal nog niet waar die mensen het over met jullie willen hebben? Ik vind dit een hele vreemde actie dat je je moeder hier nu mee opzadelt.missfitz schreef: ↑02-10-2025 18:40Nou, inmiddels met mijn moeder zelf gesproken. Zij was heel blij dat ik vertelde wat er speelt, ze vindt het dus echt helemaal niet fijn als er achter hun rug om over ze gesproken wordt ipv met hun. Ze is inmiddels na de afgelopen weken overtuigd van ieders goede bedoelingen maar het ook wel spuugzat dat met name zijn kinderen zich overal mee bemoeien. Dus zij vond dat ik me helemaal niet druk moest maken, en ook prima dat ik die grens heb aangegeven. Als er zorgen zijn dan hoort ze het graag rechtstreeks. Dat ze het de afgelopen weken niet kon overzien klopte helemaal maar ze had nu zelf het idee dat ze, nu de daadwerkelijke verhuizing achter de rug is, meer rust in haar hoofd had. Dat neemt niet weg dat zij zeker wel veel op haar bord heeft nu qua zorg, dat realiseert ze zich heel goed. Maar daar kan ze zelf ook heel goed over praten.
donderdag 2 oktober 2025 om 18:44
donderdag 2 oktober 2025 om 19:12
Ja, dat schreef ik eerder ook al: die mensen worden al afgeserveerd zonder dat iemand nog weet wat ze überhaupt willen bespreken. En van een afstandje bekeken: hun vader is licht dementerend, heeft een overdosis achter de rug en een verhuizing met een vrouw die de boel in ieder geval nu niet lekker trekt. Ik zou niet weten wat er raar aan is als ze zeggen dat ze zich zorgen maken, zelfs als niet eens concreet is waar die zorgen uit bestaan; het ís toch ook gewoon een wat zorgelijke situatie?
donderdag 2 oktober 2025 om 19:18
Je wil niet weten hoe veel we achter de rug van mijn schoonvader overleggen. Niet omdat hij het niet mag weten maar omdat hij zelf door zijn ziek zijn (kanker) niet alles meer kan overzien en we als (schoon/klein) kinderen de dingen goed willen regelen zonder achter de feiten aan te lopen. Of om op maandagavond gebeld te worden dat meneer graag morgen om 9 uur in het ziekenhuis moet zijn terwijl iedereen werkt. Weet je het eerder dan kun je roosters aanpassen dat soort praktische dingen.
Om de verstandhouding met elkaar goed te houden, is het juist goed met elkaar te spreken. Zij hebben zorgen over hun vader, jij over je moeder. Maar hun vader en jouw moeder zijn wel samen en moeten zorgen voor elkaar. Als ze een oogje op hun vader houden, houden ze ook een oogje op je moeder; scheelt jou ook weer. Want wat kunnen ze dat nog, hoeveel kan je moeder doen zonder dat ze er zelf aan onderdoor gaat. En andersom. Want met een moeder die het niet aan kan, heb jij een hoop werk. Werk en vooral gedoe dat je gezien je eigen gezondheidssituatie niet kunt gebruiken. Ik zou dat dus ook met hen bespreken dat je zelf ook niet volledig belastbaar bent. Wat heb je te verliezen?
Om de verstandhouding met elkaar goed te houden, is het juist goed met elkaar te spreken. Zij hebben zorgen over hun vader, jij over je moeder. Maar hun vader en jouw moeder zijn wel samen en moeten zorgen voor elkaar. Als ze een oogje op hun vader houden, houden ze ook een oogje op je moeder; scheelt jou ook weer. Want wat kunnen ze dat nog, hoeveel kan je moeder doen zonder dat ze er zelf aan onderdoor gaat. En andersom. Want met een moeder die het niet aan kan, heb jij een hoop werk. Werk en vooral gedoe dat je gezien je eigen gezondheidssituatie niet kunt gebruiken. Ik zou dat dus ook met hen bespreken dat je zelf ook niet volledig belastbaar bent. Wat heb je te verliezen?
donderdag 2 oktober 2025 om 19:34
En misschien wilden ze het juist hebben over hoe iets bespreekbaar te maken en door wie. In plaats van dat drie mensen dat apart van elkaar gaan doen of zo. Ik vind het ook nogal een rare (re)actie.
Geef de liefde verdomme een keer een kans en niet de logica
donderdag 2 oktober 2025 om 19:36
Toevallig wel.Vivalafete25 schreef: ↑01-10-2025 23:19Ik snap je helemaal. Ik gok dat de mensen die aanraden dat je het maar gewoon moet aangaan zelf nooit een burn out hebben gehad....
En sommige dingen moesten gewoon door gaan: de zorg voor de kinderen, en voor mijn dementerende ouder.
En het overleg met mijn siblings want ook mijn mening was belangrijk.
donderdag 2 oktober 2025 om 19:37
Echt he.meisje85 schreef: ↑02-10-2025 19:12Ja, dat schreef ik eerder ook al: die mensen worden al afgeserveerd zonder dat iemand nog weet wat ze überhaupt willen bespreken. En van een afstandje bekeken: hun vader is licht dementerend, heeft een overdosis achter de rug en een verhuizing met een vrouw die de boel in ieder geval nu niet lekker trekt. Ik zou niet weten wat er raar aan is als ze zeggen dat ze zich zorgen maken, zelfs als niet eens concreet is waar die zorgen uit bestaan; het ís toch ook gewoon een wat zorgelijke situatie?
Maar to duikt gewoon. Kan hoor, maar dan achteraf niet huilen als er dingen gebeuren die bv je moeder niet wil.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
