Psyche
alle pijlers
Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤
woensdag 22 februari 2023 om 11:16
OP met info
= 6e reactie op pagina 1
philó wijzigde dit bericht op 07-03-2023 12:45
93.22% gewijzigd
vrijdag 3 oktober 2025 om 09:48
vrijdag 3 oktober 2025 om 13:30
Volgens mij bij Elvanse inderdaad minder. Ik werd lomer en iets somberder van Ritalin. Elvanse is een stuk geleidelijker voor mij. Een uur nadat ik het neem merk ik dat ik makkelijker iets onderneem. Kleine dingen die eerst mentaal veel tijd kostten om te starten daar start ik sneller mee. Ik ben ook minder snel overprikkeld.MadameBijoux schreef: ↑03-10-2025 09:47Ik las dat dit vaak voorkomt bij Methylfenidaat,maar bij Elvanse minder?
vrijdag 3 oktober 2025 om 13:31
Ja kan ik me goed voorstellen met methylfenidaat. Ik had een hele lage dosis dus dat had gelukkig minder effect.Pianissimo schreef: ↑02-10-2025 22:17Dat is wel balen inderdaad! Ik voelde me de afgelopen tijd met methylfenidaat alsof ik depressief werd.
Het kan zijn dat ik net per ongeluk jouw bericht heb gerapporteerd. Ik kwam op een scherm terecht waar je een reden moest invullen. Ik schrok me rot, en toen heb ik gauw op vorige gedrukt, hopelijk ging het goed.
Ik heb niks gehoord dus het is denk ik goed gegaan
vrijdag 3 oktober 2025 om 16:21
Dat is toch super.Elsy schreef: ↑03-10-2025 13:30Volgens mij bij Elvanse inderdaad minder. Ik werd lomer en iets somberder van Ritalin. Elvanse is een stuk geleidelijker voor mij. Een uur nadat ik het neem merk ik dat ik makkelijker iets onderneem. Kleine dingen die eerst mentaal veel tijd kostten om te starten daar start ik sneller mee. Ik ben ook minder snel overprikkeld.
Op mijnmedicijn.nl vind je inderdaad ook de recensies van Elvanse en ik zie daar meer positieve tussen staan dan bij Ritalin. Daar is het 50%,misschien ook toeval,geen idee. Ik snap dan ook wel dat sommige overstappen op andere medicatie. Uiteraard wel fijn voor die 50% voor wie Ritalin wel in positieve zin werkt. 
Hier schoten me nog dingen te binnen voor dit topic. Vroeg me af hoeveel % van de mensen nou eigenlijk ass en ADHD hebben en hoe het ontstaat. Psych zegt dat dit neurobiolgische ontwikkelingsstoornissen zijn.
Daarnaast hebben sommige mensen ook RSD (enorme angst voor afwijzing) en kunnen niet tegen onrecht. Ik heb dat in sommige situaties maar heb ook weer een enorm goed ontwikkeld rechtwaardigheidsgevoel wat ik ook als voordeel zie.
En wat hier al eerder werd geschreven zo heb ik het zeker liever dat men zegt dat men mij gelukkig wil zien in plaats van commentaar te geven. Belangrijk is dan weer wel dat ik mezelf niet teveel onder druk zet om bepaalde doelen te halen. De balance te vinden is soms lastig. Hoe ervaren jullie deze dingen die ik in de 2 laatste stukjes heb toegevoegd?
Je pense donc je suis
zaterdag 4 oktober 2025 om 09:34
Ik ben wel heel bang voor afwijzing, maar ik denk zelf eigenlijk dat dat niet iets is wat aangeboren is, maar een resultaat van hoe mensen hebben gereageerd op mijn ADD (en misschien ook autisme) en mijn 'anders zijn'.
Er was vroeger ook gewoon minder bekend over adhd bij meisjes, en ik ben wel onderzocht als peuter, omdat er 'iets' was, maar er werd niets gevonden. Daarnaast kon ik denk ik tijdelijk ook wel gewenst gedrag laten zien, dus misschien heb ik dat gedaan tijdens die onderzoeken. Ik kan me er weinig van herinneren.
Als je gedrag eigenlijk min of meer wordt afgewezen, terwijl dat is wie je bent, en je eigenlijke zelf is dus eigenlijk niet goed genoeg, dan krijg je vanzelf angst voor afwijzing lijkt mij.
Edit: Daarnaast heb ik alleen door dat onderzoek altijd al geweten dat er iets niet goed aan mij was. Dat heeft me heel lang dwars gezeten. Mijn ouders bleven ook wel op zoek naar wat er met mij was. En dat is natuurlijk goed, maar voor mij voelde het alsof ik een mislukking was. Niet zo goed als andere kinderen. Het heeft me best verdriet gedaan al die jaren voor mijn diagnose. Het heeft me gevormd, het heeft mijn zelfbeeld heel erg beïnvloed, ik denk dat het ook mijn sociale angst heeft veroorzaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat het beter is als ik ergens niet bij ben, omdat dat vervelend is voor anderen.
Er was vroeger ook gewoon minder bekend over adhd bij meisjes, en ik ben wel onderzocht als peuter, omdat er 'iets' was, maar er werd niets gevonden. Daarnaast kon ik denk ik tijdelijk ook wel gewenst gedrag laten zien, dus misschien heb ik dat gedaan tijdens die onderzoeken. Ik kan me er weinig van herinneren.
Als je gedrag eigenlijk min of meer wordt afgewezen, terwijl dat is wie je bent, en je eigenlijke zelf is dus eigenlijk niet goed genoeg, dan krijg je vanzelf angst voor afwijzing lijkt mij.
Edit: Daarnaast heb ik alleen door dat onderzoek altijd al geweten dat er iets niet goed aan mij was. Dat heeft me heel lang dwars gezeten. Mijn ouders bleven ook wel op zoek naar wat er met mij was. En dat is natuurlijk goed, maar voor mij voelde het alsof ik een mislukking was. Niet zo goed als andere kinderen. Het heeft me best verdriet gedaan al die jaren voor mijn diagnose. Het heeft me gevormd, het heeft mijn zelfbeeld heel erg beïnvloed, ik denk dat het ook mijn sociale angst heeft veroorzaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat het beter is als ik ergens niet bij ben, omdat dat vervelend is voor anderen.
zaterdag 4 oktober 2025 om 09:45
zaterdag 4 oktober 2025 om 10:05
Als je op het stafje klikt, maar vervolgens bij het tekstvak dat je dan krijgt niet op versturen klikt, gebeurt er niks.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
zaterdag 4 oktober 2025 om 12:34
Hier een gelijke ervaring. Ik heb geen onderzoeken gehad maar had regelmatig heftige meltdowns thuis dus het was al duidelijk dat ik anders was.Pianissimo schreef: ↑04-10-2025 09:34Ik ben wel heel bang voor afwijzing, maar ik denk zelf eigenlijk dat dat niet iets is wat aangeboren is, maar een resultaat van hoe mensen hebben gereageerd op mijn ADD (en misschien ook autisme) en mijn 'anders zijn'.
Er was vroeger ook gewoon minder bekend over adhd bij meisjes, en ik ben wel onderzocht als peuter, omdat er 'iets' was, maar er werd niets gevonden. Daarnaast kon ik denk ik tijdelijk ook wel gewenst gedrag laten zien, dus misschien heb ik dat gedaan tijdens die onderzoeken. Ik kan me er weinig van herinneren.
Als je gedrag eigenlijk min of meer wordt afgewezen, terwijl dat is wie je bent, en je eigenlijke zelf is dus eigenlijk niet goed genoeg, dan krijg je vanzelf angst voor afwijzing lijkt mij.
Edit: Daarnaast heb ik alleen door dat onderzoek altijd al geweten dat er iets niet goed aan mij was. Dat heeft me heel lang dwars gezeten. Mijn ouders bleven ook wel op zoek naar wat er met mij was. En dat is natuurlijk goed, maar voor mij voelde het alsof ik een mislukking was. Niet zo goed als andere kinderen. Het heeft me best verdriet gedaan al die jaren voor mijn diagnose. Het heeft me gevormd, het heeft mijn zelfbeeld heel erg beïnvloed, ik denk dat het ook mijn sociale angst heeft veroorzaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat het beter is als ik ergens niet bij ben, omdat dat vervelend is voor anderen.
zaterdag 4 oktober 2025 om 20:16
Bedankt voor je uitgebreide reactie! Wat een zoektocht moet dat voor jullie zijn geweest. En die onzekerheid om niet te weten wat er aan de hand was! Ja,mensen reageerden raar op je manier van zijn en dat terwijl je hersenen gewoon informatie anders verwerken. En dat je wenselijk gedrag liet zien is toch een soort camoufleren en dat kost energie.Pianissimo schreef: ↑04-10-2025 09:34Ik ben wel heel bang voor afwijzing, maar ik denk zelf eigenlijk dat dat niet iets is wat aangeboren is, maar een resultaat van hoe mensen hebben gereageerd op mijn ADD (en misschien ook autisme) en mijn 'anders zijn'.
Er was vroeger ook gewoon minder bekend over adhd bij meisjes, en ik ben wel onderzocht als peuter, omdat er 'iets' was, maar er werd niets gevonden. Daarnaast kon ik denk ik tijdelijk ook wel gewenst gedrag laten zien, dus misschien heb ik dat gedaan tijdens die onderzoeken. Ik kan me er weinig van herinneren.
Als je gedrag eigenlijk min of meer wordt afgewezen, terwijl dat is wie je bent, en je eigenlijke zelf is dus eigenlijk niet goed genoeg, dan krijg je vanzelf angst voor afwijzing lijkt mij.
Edit: Daarnaast heb ik alleen door dat onderzoek altijd al geweten dat er iets niet goed aan mij was. Dat heeft me heel lang dwars gezeten. Mijn ouders bleven ook wel op zoek naar wat er met mij was. En dat is natuurlijk goed, maar voor mij voelde het alsof ik een mislukking was. Niet zo goed als andere kinderen. Het heeft me best verdriet gedaan al die jaren voor mijn diagnose. Het heeft me gevormd, het heeft mijn zelfbeeld heel erg beïnvloed, ik denk dat het ook mijn sociale angst heeft veroorzaakt. Ik heb nog altijd het gevoel dat het beter is als ik ergens niet bij ben, omdat dat vervelend is voor anderen.
Ik dacht vroeger ook dat ass en ADHD alleen bij jongens voorkwamen en niet bij volwassen mannen,meisjes en vrouwen. Net zoals ze bij jou onderzoek deden,deden ze dat ook bij mij. Ik vertoonde al opvallend gedrag toen ik 2,5 jaar oud was. Ik kreeg de diagnose ontwikkelingsachterstand,motorische onhandigheid en minimale cerebrale parese. Verder kwam je toen die tijd niet. Je had geen autisme spectrum en je was gewoon een druk-dromerig kind. Als ik nu een kind was geweest dan had ik allang mijn diagnoses gehad. Camoufleren deed ik niet,nu nog niet want dat hou ik niet lang vol. Maar commentaar heb ik alsnog gehad en dat was gewoon vervelend en deed even goed pijn.
Heftig om te lezen dat jij jezelf voor de diagnoses een mislukking voelde. Maar de onduidelijkheid maakt ook enorm onzeker. Ik dacht ook jaren geleden dat ik meer mijn best moest doen niet wetende dat ik dat wel deed. Dom heb ik me nooit gevoeld,maar ik vond wel dat ik het voor mezelf te makkelijk maakte en me schuldig voelde tegenover anderen en me dan lopen verontschuldigen voor mijn manier van zijn. Jammer want we zijn even goed als de rest en niet minder. Maar voor sommige dingen moeten we wel meer ons best doen dan anderen. In ieder geval fijn dat we nu duidelijkheid hebben d.m.v. de diagnoses!
madamebijoux wijzigde dit bericht op 04-10-2025 20:27
1.06% gewijzigd
Je pense donc je suis
zaterdag 4 oktober 2025 om 20:20
Dat vonden ook een hoop mensen van mij,soms in negatieve zin en soms ook in positieve.
Meltdowns worden bij mij trouwens niet door geluiden of geuren getriggerd maar als ik veel moet zoals veel moeilijke taken tegelijk doen,men verwacht dat ik alles perfekt doe,onder druk wordt gezet. Dan voel ik me opgejaagd,verlies het overzicht en raak overprikkeld. En als ik dan niet begrepen wordt dan kan ik erg heftig reageren of wordt ik boos. Dat wordt me dan teveel en dan stap ik uit de situatie.
Je pense donc je suis
zaterdag 4 oktober 2025 om 21:05
Interessant hoe ze bij jou werden getriggered. Ik weet het nu nog steeds niet precies hoe het kwam. Het was meestal rond volle maan of had met m’n cyclus te maken volgens mij. Was ook fysieke woede die er gewoon uit moest en ik wist niet hoe anders. Een stuk rennen werkte bijvoorbeeld ook niet. Later had ik het meer zoals bij jou, dat ik teveel tegelijkertijd moest en ik mentaal geen overzicht meer had en het chaos werd.MadameBijoux schreef: ↑04-10-2025 20:20Dat vonden ook een hoop mensen van mij,soms in negatieve zin en soms ook in positieve.
Meltdowns worden bij mij trouwens niet door geluiden of geuren getriggerd maar als ik veel moet zoals veel moeilijke taken tegelijk doen,men verwacht dat ik alles perfekt doe,onder druk wordt gezet. Dan voel ik me opgejaagd,verlies het overzicht en raak overprikkeld. En als ik dan niet begrepen wordt dan kan ik erg heftig reageren of wordt ik boos. Dat wordt me dan teveel en dan stap ik uit de situatie.
zaterdag 4 oktober 2025 om 21:29
Herkenbaar MadameBijoux, over denken meer je best te moeten doen.
Ik weet ook niet precies waar mijn meltdowns van kwamen. Onmacht ofzo, iets moeten wat teveel was. Of is, want soms heb ik het nog steeds. Met name als er heel veel sociale dingen zijn gepland, meerdere dagen achter elkaar. Dan weet ik dat het teveel is en ik er niet onderuit kan. Kerst vind ik bijvoorbeeld ook verschrikkelijk, al die verplichtingen die de hele dag duren, en dan nieuwjaarsdag nog een keer.
Ik weet ook niet precies waar mijn meltdowns van kwamen. Onmacht ofzo, iets moeten wat teveel was. Of is, want soms heb ik het nog steeds. Met name als er heel veel sociale dingen zijn gepland, meerdere dagen achter elkaar. Dan weet ik dat het teveel is en ik er niet onderuit kan. Kerst vind ik bijvoorbeeld ook verschrikkelijk, al die verplichtingen die de hele dag duren, en dan nieuwjaarsdag nog een keer.
zondag 5 oktober 2025 om 09:11
Bijzonder hoe dat voor iedereen anders werkt. Voor mij komt het vooral door drukte om me heen, geluiden, veel mensen, lawaai. Daar word ik gek van.
Vooral op het werk is dit heel vervelend. Ben al regelmatig huilend uit een vergadering of casuïstiek sessie gelopen
Ik ben nog niet hersteld van vorige week want vriend had heel even de radio wat harder voor 1 liedje en ik begon al weer te janken.
@pianissimo, sterkte voor jou, ik snap wel een beetje hoe je je voelt hoor. Ik was na mijn diagnose vooral heel teleurgesteld, het gaat niet over. Ik dacht dat ik gewoon een burn out had 6 jaar geleden maar de oorzaak was heel anders… en daar baalde ik enorm van. Nog steeds eigenlijk.
Vooral op het werk is dit heel vervelend. Ben al regelmatig huilend uit een vergadering of casuïstiek sessie gelopen
Ik ben nog niet hersteld van vorige week want vriend had heel even de radio wat harder voor 1 liedje en ik begon al weer te janken.
@pianissimo, sterkte voor jou, ik snap wel een beetje hoe je je voelt hoor. Ik was na mijn diagnose vooral heel teleurgesteld, het gaat niet over. Ik dacht dat ik gewoon een burn out had 6 jaar geleden maar de oorzaak was heel anders… en daar baalde ik enorm van. Nog steeds eigenlijk.
zondag 5 oktober 2025 om 09:57
Met dat onderzoek door mijn psych vorig jaar kwam er naar voren dat ik of hypo-of hyper gevoelig kan reageren op sterke geluiden,geuren of bepaalde kledingstukken. Ik ruik een bepaalde geur langer dan mijn vriend. In een onderzoek toen door de huisarts stond er "opvallende zintuigen". Daar raak ik dan ook niet meteen overprikkeld van omdat ik er niets mee hoef wel door veel onopgeloste zaken tegelijk die ik moet omdat dit meer van me vraagt.Elsy schreef: ↑04-10-2025 21:05Interessant hoe ze bij jou werden getriggered. Ik weet het nu nog steeds niet precies hoe het kwam. Het was meestal rond volle maan of had met m’n cyclus te maken volgens mij. Was ook fysieke woede die er gewoon uit moest en ik wist niet hoe anders. Een stuk rennen werkte bijvoorbeeld ook niet. Later had ik het meer zoals bij jou, dat ik teveel tegelijkertijd moest en ik mentaal geen overzicht meer had en het chaos werd.
En het veel moeten geeft me het gevoel dat er aan me getrokken wordt en als ik dan mijn grenzen aangeef dan reageren sommige "maar we moeten ook wel eens veel" en dan begrijpen ze niet hoe dat bij ons werkt. Die fysieke woede herken ik wel. Is nooit tegen mensen gericht tenzij iemand mij enorm onder druk zet en dat triggert.
Hoe uit zich de boosheid bij jou?
madamebijoux wijzigde dit bericht op 05-10-2025 10:35
4.69% gewijzigd
Je pense donc je suis
zondag 5 oktober 2025 om 10:16
Heb je dan ook vaak de gedachte : laat me met rust?MadameBijoux schreef: ↑05-10-2025 09:57Met dat onderzoek door mijn psych vorig jaar kwam er naar voren dat ik of hypo-of hyper gevoelig kan reageren op sterke geluiden,geuren of bepaalde kledingstukken. Ik ruik een bepaalde geur langer dan mijn vriend. In een onderzoek toen door de huisarts stond er "opvallende zintuigen". Daar raak ik dan ook niet meteen overprikkeld van omdat ik er niets mee hoef.
En het veel moeten geeft me het gevoel dat er aan me getrokken wordt en als ik dan mijn grenzen aangeef dan reageren sommige "maar we moeten ook wel eens veel" en dan begrijpen ze niet hoe dat bij ons werkt. Die fysieke woede herken ik wel. Is nooit tegen mensen gericht tenzij iemand mij enorm onder druk zet en dat triggert.
Dan denk ik de hele tijd, laat me allemaal gewoon een tijdje met rust.
zondag 5 oktober 2025 om 10:18
Vervelend als je er zoveel afspraken op je af komen! En dan maar moeten en we meer ons best moeten doen om normaal mee te kunnen draaien. Ik probeer sommige dingen dan in stukjes in te delen indien mogelijk. En de boosheid komt uit onmacht bij ons omdat het ons net wat sneller teveel wordt,vooral als iemand zegt "je moet gewoon zus en zo doen."Pianissimo schreef: ↑04-10-2025 21:29Herkenbaar MadameBijoux, over denken meer je best te moeten doen.
Ik weet ook niet precies waar mijn meltdowns van kwamen. Onmacht ofzo, iets moeten wat teveel was. Of is, want soms heb ik het nog steeds. Met name als er heel veel sociale dingen zijn gepland, meerdere dagen achter elkaar. Dan weet ik dat het teveel is en ik er niet onderuit kan. Kerst vind ik bijvoorbeeld ook verschrikkelijk, al die verplichtingen die de hele dag duren, en dan nieuwjaarsdag nog een keer.
Vorig jaar had ik dat met een van mijn zussen. Ze had ooit een inwendig maag-darmonderzoek gehad en ik zei dat mocht het bij mij ooit gebeuren dat ik dan volle verdoving wou. Ze zij gelijk "nee,dat doen ze niet,want dan moet je bijkomen,dat is ongezond en ik heb zo heerlijk geslapen met dat roesje"... vond het betweterig overkomen en reageerde enorm impulsief door mijn ADHD en drafte enorm door.
Een andere keer ging het daarom dat ze vond dat ik ff in de trein moest springen om naar Duitsland te rijden om mijn moeder op te vrolijken waar het trouwens goed mee ging. Ik vatte dat door mijn ass weer letterlijk op en zei dat ik me onder druk gezet voelde. Ze zij alleen dat zij daar ook niets aan kon doen als ik het zo opvatte. Het is niet zo dat ik helemaal niets kan hebben. Maar én veel moeten én onder druk gezet worden én niet begrepen worden is simpelweg too much.
Kerst met familie vind ik trouwens wel leuk. Ik zie ze niet iedere maand en het geeft leuke flash-backs van vroeger.
Is het evtl. een idee voor jou om dingen ook in stukjes op te delen of op te schrijven? Mij helpt het namelijk vaak wel. Ik snap ook wel dat je er ook niet altijd onderuit komt. Hoe ga je er dan mee om als het je teveel wordt?
madamebijoux wijzigde dit bericht op 05-10-2025 10:30
2.55% gewijzigd
Je pense donc je suis
zondag 5 oktober 2025 om 10:24
Hier inderdaad,zoals boven aangegeven,dat ik of wel of helemaal niet op geluiden of geuren reageer. Overprikkeling komt bij mij voor als ik ineens een hoop dingen op moet lossen,deze open blijven liggen en ik geen duidelijkheid heb die ik i.v.m. met mijn ass altijd wil hebben. Dan wordt ik ongeduldig en wil gelijk al mijn vragen beantwoord hebben. Veel lawaai kan ik dan weer wel hebben en door mijn ADHD zoek ik de prikkels dan weer op.Bo-Katan schreef: ↑05-10-2025 09:11Bijzonder hoe dat voor iedereen anders werkt. Voor mij komt het vooral door drukte om me heen, geluiden, veel mensen, lawaai. Daar word ik gek van.
Vooral op het werk is dit heel vervelend. Ben al regelmatig huilend uit een vergadering of casuïstiek sessie gelopen
Ik ben nog niet hersteld van vorige week want vriend had heel even de radio wat harder voor 1 liedje en ik begon al weer te janken.
@pianissimo, sterkte voor jou, ik snap wel een beetje hoe je je voelt hoor. Ik was na mijn diagnose vooral heel teleurgesteld, het gaat niet over. Ik dacht dat ik gewoon een burn out had 6 jaar geleden maar de oorzaak was heel anders… en daar baalde ik enorm van. Nog steeds eigenlijk.
Maar kan jij je dan terug trekken als het je teveel wordt? Vervelend ook voor je op je werk! Hoe reageren je collega's erop? Ik hoop dat ze begrip tonen.
Je pense donc je suis
zondag 5 oktober 2025 om 10:28
Ja,dat heb ik soms. Vooral als ik in een minder goede bui ben dan heb ik het gevoel dat er behoorlijk aan me getrokken wordt en dan stap ik uit de situatie als het kan. Balen als het niet kan. Heb jij dat ook?
Je pense donc je suis
zondag 5 oktober 2025 om 10:48
Ja dat probeer ik ook zoveel mogelijk. Ik weet wat ik moet doen doordat ik de afgelopen jaren veel geleerd heb over ass en mezelf maar vaak is het toch te laat en ik ben al overprikkeld. Ik voel het pas als het te laat is.MadameBijoux schreef: ↑05-10-2025 10:28Ja,dat heb ik soms. Vooral als ik in een minder goede bui ben dan heb ik het gevoel dat er behoorlijk aan me getrokken wordt en dan stap ik uit de situatie als het kan. Balen als het niet kan. Heb jij dat ook?
zondag 5 oktober 2025 om 10:51
Ja ik moet dan echt weg. Ik begin vaak te huilen omdat ik het niet meer trek en niks meer kan. Meeste collega’s uit mijn team weten van mijn ass, manager ook. Maar soms doen we team overstijgende overleggen of casuïstiek en dan is het wel lastiger. Dan doe ik extra mijn best om het vol te houden en is de klap extra groot.MadameBijoux schreef: ↑05-10-2025 10:24
Maar kan jij je dan terug trekken als het je teveel wordt? Vervelend ook voor je op je werk! Hoe reageren je collega's erop? Ik hoop dat ze begrip tonen.
zondag 5 oktober 2025 om 20:19
En dat ik nou ook het linke ervan dat jij het soms pas opmerkt als het te laat is. Ik ga soms ook te lang door maar probeer het zo goed mogelijk te voorkomen. In ieder geval super dat je veel over ass en jezelf hebt geleerd!
Je pense donc je suis
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
