Psyche
alle pijlers
Kind depressief maar weigert hulp
woensdag 5 februari 2025 om 19:29
Mijn dochter (16) is sinds een aantal maanden depressief. In december heeft zij een suicidepoging gedaan. Crisisdienst is toen ingeschakeld en doorverwezen naar ggz-jeugd. Op school aangepast programma (sommige vakken volgt ze niet meer, besloten dat ze eind dit schooljaar stopt met havo en overstapt naar mbo, omdat ze het niet meer trekt en al een keer is blijven zitten). Waar ze in eerste instantie nog wel naar school ging, gaat ze nu helemaal niet meer. Ze ligt in haar bed, komt er niet uit. Ze heeft een enorme angst voor mensen die boos op haar zijn (alle leraren zijn boos bv) en een enorme angst hoe andere mensen naar haar kijken.
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
Ze weigert eigenlijk alle hulp. Ze is, wonder boven wonder, mee gegaan naar intake ggz, maar morgen heeft ze haar eerste gesprek met de psycholoog en ze geeft nu alweer aan niet te willen gaan.
En ik weet het niet meer. Als zij niet gaat, krijgen wij als ouders ook geen hulp meer. Want ggz-jeugd. Dan worden we doorgestuurd naar de gemeente voor ondersteuning, waar de wachtlijst 9 maanden tot een jaar is.
Soms heb ik even verbinding. Dan praat ze, krijg ik mondjesmaat te horen wat er in haar omgaat. Maar vaker sluit ze zich af. Bij een beetje druk keert ze zich af. Luisteren naar wat helpt (je bed uit komen, ritme, bewegen ed) wil ze niet naar luisteren "want voor haar is het anders" en ze is "niet gek", dus weigert naar de ggz te gaan.
Als school teveel is, dan niet. Maar het niets willen doen om zich beter te voelen, in bed blijven liggen, weigeren een plan te maken: ik word er radeloos van en weet niet meer wat ik voor haar kan doen (als ik haar vraag wat ze nodig heeft krijg ik "weet ik niet"), of hoe ik moet reageren. Lief? Meelevend? Streng? Ik heb alles al geprobeerd...
Mochten jullie tips hebben: graag. En anders is het al fijn om even van me af te schrijven...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 8 oktober 2025 om 14:58
Je hebt ook geen controle. Maar ik denk dat iedereen je behoefte daaraan begrijpt. Misschien kun je niet stoppen maar wel een tandje terugschakelen. Kijken hoe dat voeltLucy schreef: ↑08-10-2025 12:34Dus dat schuldgevoel is eigenlijk het eerste wat ik los moet laten... maar hoe dan?
En de enorme angst dat als ik niet meer rendementweer een poging gaat doen. Alsof ik dat kan vokrkomen dooe constant alles maar glad te strijken... een soort rare controledrang terwijl ik helemaal geen controle heb natuurlijk.
Het is zoals het is
woensdag 8 oktober 2025 om 16:02
Tyche, dat was bij de laatste sessie bij psych. Waarin ze me in liet zien dat er ook externe factoren zijn die invloed hebben gehad. Dat gaf absoluut lucht. Nam niet alle schuldgevoel weg, maar wel lucht dat er meer factoren zijn.
Dank je voor de reminder.
Youk, dat hebben we al 9 maanden gedaan (of een groot deel van due 9 maanden). Zijn wilde zelf weer starten met school, dat niet meer uitstellen.
Ik heb zelf hulp, gelukkig.
Wat je zegt mbt depressie en je man: ik ken depressie zelf ook. Het hele punt is: ik ben een jaar of 4 geleden voor het eerst echt in therapie gegaan. Een van de dingen die ik heb geleerd is dat mijn jeugd heel erg onveilig is geweest, en dat een hoop van mijn overlevingsstrategieen en negatieve overtuigingen zijn ontstaan in mijn (vroege) jeugd, vooral getriggerd door mijn moeder. Ik ben hyperalert op de rol als moeder. Ik heb zelf geen goed voorbeeld gehad.
Juist door traumatherapie en het analyseren van mijn eigen functioneren ben ik zo bewust van wat mijn rol kan zijn geweest bij haar problematiek. Ondanks dat ik het echt anders heb willen doen, ben ik erg bang om ook de "emotioneel afwezige ouder" te zijn geweest. Ik hoop echt dat ze zich gezien voelt, ik wil haar in alles steunen en wil haar altijd helpen haar droom te volgen.
Maar nergens hulp accepteren en alles vermijden... ik vind het echt heel lastig.
(Wat betreft vermijden: bij mij is een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Nog een check van wellicht dlecht voorbeeld, hoewel ik nooit op deze manier heb vermeden. Denk ik.)
Dank je voor de reminder.
Youk, dat hebben we al 9 maanden gedaan (of een groot deel van due 9 maanden). Zijn wilde zelf weer starten met school, dat niet meer uitstellen.
Ik heb zelf hulp, gelukkig.
Wat je zegt mbt depressie en je man: ik ken depressie zelf ook. Het hele punt is: ik ben een jaar of 4 geleden voor het eerst echt in therapie gegaan. Een van de dingen die ik heb geleerd is dat mijn jeugd heel erg onveilig is geweest, en dat een hoop van mijn overlevingsstrategieen en negatieve overtuigingen zijn ontstaan in mijn (vroege) jeugd, vooral getriggerd door mijn moeder. Ik ben hyperalert op de rol als moeder. Ik heb zelf geen goed voorbeeld gehad.
Juist door traumatherapie en het analyseren van mijn eigen functioneren ben ik zo bewust van wat mijn rol kan zijn geweest bij haar problematiek. Ondanks dat ik het echt anders heb willen doen, ben ik erg bang om ook de "emotioneel afwezige ouder" te zijn geweest. Ik hoop echt dat ze zich gezien voelt, ik wil haar in alles steunen en wil haar altijd helpen haar droom te volgen.
Maar nergens hulp accepteren en alles vermijden... ik vind het echt heel lastig.
(Wat betreft vermijden: bij mij is een vermijdende persoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Nog een check van wellicht dlecht voorbeeld, hoewel ik nooit op deze manier heb vermeden. Denk ik.)
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
woensdag 8 oktober 2025 om 17:55
Ik ben zo’n ouder, inmiddels al 2,5 jaar. Ik ga later reageren of je een pb sturen. Maar ik ga nu op een heeeeel zeldzaam avondje weg met een vriendin dus ik kan nu niet uitgebreid typen. Maar je bent niet alleen.
woensdag 8 oktober 2025 om 23:37
Hier heeft kind vrijstelling voor school omdat het gewoon echt niet ging. Als voorwaarde werd wel gesteld dat er een dagbesteding moest komen. Ze wilde niet naar een zorgboerderij dus besloot zelf een dagbesteding te zoeken. Hier is het vooral het zelf laten bepalen maar sturen in opties wat haar er doorheen heeft getrokken.
Wilde ook geen hulp en zat tegen opname aan. Stond op 3 plekken op een wachtlijst, dit wilde ze natuurlijk ook niet dus hebben haar voor de keuze gesteld. Het wordt opname of we moeten iets vinden waaraan je mee gaat werken wat bij je past. In de GGZ zijn we nooit echt verder gekomen en heeft uiteindelijk paardentherapie gehad. Dit ging echt heel goed omdat ze zelf die keuze had gemaakt en daar wel aan mee wilde werken. Zo steeds stapje voor stapje ging het beter.
Van een depressief meisje wat alleen nog maar op bed lag door haar angststoornis, niks meer durfde en suïcidaal was, kunnen we nu wel zeggen dat het “goed” gaat. Ze vult haar dagen op een goede manier, is weer onder leeftijdsgenoten, gaat nog steeds niet naar school maar leeft weer!
Ik wil niet teveel van haar leven openbaar delen maar je mag me altijd een pb sturen
donderdag 9 oktober 2025 om 01:17
Ik ben deels een beetje zoals je dochter geweest.
Na mijn middelbare school heb ik een tijd thuis gezeten bij mijn ouders. En niks gedaan. Ik begrijp je zorgen omtrent het niks doen, vanuit je dochters verleden, je eigen verleden en je zorgen van wat je overbrengt.
Eerlijk gezegd denk ik dat dat stuk erg meevalt, je bent warm en aanwezig.
Wat ik ook denk te herkennen in je dochter is een innerlijke tegenwerking, weet je wel, 2 stappen voorruit en 10 terug. Omdat het terug op een bepaalde manier ook comfort gaf.
Het zou best eens kunnen dat ze nu een tijdje gaat ‘niksen’. Dat school minder wordt. Hopelijk natuurlijk niet. Maar ik herken de terugtrekkingskracht van het elastiek.
Daar kun je niks aan doen.
Zoals het bij mij gaat, je moet een intrinsieke faktor krijgen om iets te gaan doen. Om wat voort te gaan. Een faktor, beweegreden van binnenuit.
Een voorbeeld is bijv dat dochter in bed zit te scrollen op social media en iemand ziet die ze kent die verder is gekomen. Iets heeft gedaan, gehaald wat indruk op haar maakt.
Dat kan een beweegreden, shock zijn, voor haar om iets te gaan doen. Maakt niet zoveel uit, kan wat meer bewegen zijn, of een plannetje maken voor haar dag.
Gewoon maar wat verf op papier klotsen.
Maar ik begrijp jullie zorgen gezien haar verleden.
Misschien kunnen man en jij samen met haar een richtlijn opstellen, qua dag, mocht ze dus weer wat meer thuis komen zitten, en inaktief worden.
En de richtlijnen opstellen eventueel in samenkomst metveen hulpverlener.
Bijv opstaan tussen 8 en 9.
En dat ze ook meehelpt met kleine klusjes thuis. Helemaal ok. Vaatwasser uitruimen, doekje halen over eettafel, zulke dingen.
Deed ik ook toen ik thuis was bij mijn ouders.
En verder misschien 1x per maand gesprek met de psychiatrisch verpleegkundige die ze vertrouwt (je schreef in eerdere posts dat ze echt niet wekelijks wil praten. 1x per maand moet te doen zijn, is acceptabel en mag ook wel van haar gevraagd worden gezien de incidenten van het verleden)
Na mijn middelbare school heb ik een tijd thuis gezeten bij mijn ouders. En niks gedaan. Ik begrijp je zorgen omtrent het niks doen, vanuit je dochters verleden, je eigen verleden en je zorgen van wat je overbrengt.
Eerlijk gezegd denk ik dat dat stuk erg meevalt, je bent warm en aanwezig.
Wat ik ook denk te herkennen in je dochter is een innerlijke tegenwerking, weet je wel, 2 stappen voorruit en 10 terug. Omdat het terug op een bepaalde manier ook comfort gaf.
Het zou best eens kunnen dat ze nu een tijdje gaat ‘niksen’. Dat school minder wordt. Hopelijk natuurlijk niet. Maar ik herken de terugtrekkingskracht van het elastiek.
Daar kun je niks aan doen.
Zoals het bij mij gaat, je moet een intrinsieke faktor krijgen om iets te gaan doen. Om wat voort te gaan. Een faktor, beweegreden van binnenuit.
Een voorbeeld is bijv dat dochter in bed zit te scrollen op social media en iemand ziet die ze kent die verder is gekomen. Iets heeft gedaan, gehaald wat indruk op haar maakt.
Dat kan een beweegreden, shock zijn, voor haar om iets te gaan doen. Maakt niet zoveel uit, kan wat meer bewegen zijn, of een plannetje maken voor haar dag.
Gewoon maar wat verf op papier klotsen.
Maar ik begrijp jullie zorgen gezien haar verleden.
Misschien kunnen man en jij samen met haar een richtlijn opstellen, qua dag, mocht ze dus weer wat meer thuis komen zitten, en inaktief worden.
En de richtlijnen opstellen eventueel in samenkomst metveen hulpverlener.
Bijv opstaan tussen 8 en 9.
En dat ze ook meehelpt met kleine klusjes thuis. Helemaal ok. Vaatwasser uitruimen, doekje halen over eettafel, zulke dingen.
Deed ik ook toen ik thuis was bij mijn ouders.
En verder misschien 1x per maand gesprek met de psychiatrisch verpleegkundige die ze vertrouwt (je schreef in eerdere posts dat ze echt niet wekelijks wil praten. 1x per maand moet te doen zijn, is acceptabel en mag ook wel van haar gevraagd worden gezien de incidenten van het verleden)
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
