Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5
zaterdag 10 mei 2025 om 21:03
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
In de eerdere edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en empathisch besproken kunnen worden. Een oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom geldt hier de regel: 'NIET QUOOTEN' zodat elke schrijver zelf kan bepalen wat er wel of niet blijft staan.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras.
donderdag 16 oktober 2025 om 19:04
donderdag 16 oktober 2025 om 20:54
Imaginary Diva, wat mooi om te lezen dat je een coaching gesprek aangaat. Ik hoop dat je hier veel baat bij hebt, hoe spannend ook.
Frietje, Helaas zijn we daar bekend mee, 5 jaar geleden zaten we ook in deze rollercoaster. Maar in ieder geval bedankt voor het advies.
Avocadeau, Dat klopt, eenzaam in alle emoties, terwijl ik hem zo graag wil vasthouden.
Avocadeau, Ik begrijp de faal en angstgevoelens wel, maar wat hebben ze oog voor jou dat ze deze beslissing hebben genomen voor jou. Hopelijk vandaag een goede nachtrust.
Frietje, Helaas zijn we daar bekend mee, 5 jaar geleden zaten we ook in deze rollercoaster. Maar in ieder geval bedankt voor het advies.
Avocadeau, Dat klopt, eenzaam in alle emoties, terwijl ik hem zo graag wil vasthouden.
Avocadeau, Ik begrijp de faal en angstgevoelens wel, maar wat hebben ze oog voor jou dat ze deze beslissing hebben genomen voor jou. Hopelijk vandaag een goede nachtrust.
donderdag 16 oktober 2025 om 22:23
Ik had dat voornamelijk met mijn ouders. Dat is wel erg verbeterd. Grappig genoeg net nog een voorbeeld. Ik ben sinds vandaag op een Canarisch eiland met m'n ouders. We hadden als avondeten een buffet en richting het einde was iedereen uitgegeten maar ik had mijn drinken nog niet op. Ging ook niet snel, want zat vol (mini gastric bypass gehad) en ik wilde mijn drinken eigenlijk wel opdrinken maar ik had ook het idee dat m'n ouders terug wilden. Dus dat voelt dan zo als een impasse. Maar dat zei ik dus hardop: ik wil m'n drinken wel opdrinken maar duurt lang en ik voel me dan bezwaard. Waarop m'n moeder zei: we hebben geen haast, drink het rustig op, en vul niet in voor een ander. Waarop ik zei: ja ik vul dus wel in voor een ander maar precies daarom zeg ik het. Dus ik geloof nu gewoon dat ik rustig m'n drinken kan opdrinken en als jullie dat stiekem toch vervelend vinden kan ik er niks aan doen. En toen was het voor mij goed haha.
Heb er nu gelukkig laaaang niet meer zoveel last van als voorheen (dus yay, therapie kan echt goed helpen, was het allemaal niet voor niks) maar ik moet het nog steeds wel aandacht geven zoals ik nu vanavond deed, zodat het niet weer stiekem een eigen leven kan gaan leiden.
Heb er nu gelukkig laaaang niet meer zoveel last van als voorheen (dus yay, therapie kan echt goed helpen, was het allemaal niet voor niks) maar ik moet het nog steeds wel aandacht geven zoals ik nu vanavond deed, zodat het niet weer stiekem een eigen leven kan gaan leiden.
Here am I in my little bubble
donderdag 16 oktober 2025 om 23:37
vrijdag 17 oktober 2025 om 01:34
Fijn Selune! Al zal het zo wel niet voelen.
Nog één dagje werken en dan vakantie.
Avo, ben je weer gestopt met de anti-droom of werkt die momenteel niet goed? Gelukkig lieve nachtdienst! Ik hoop dat je vannacht wat kunt slapen.
Rainy, goed bezig met dat navragen en op het antwoord vertrouwen. Geniet nog van je vakantie!
Frietje, dankje. Ik voel die stappen nog niet zo. Maar ze zeggen dat het eerst slechter gaat voordat het beter wordt, ofzo.
Nog één dagje werken en dan vakantie.
Avo, ben je weer gestopt met de anti-droom of werkt die momenteel niet goed? Gelukkig lieve nachtdienst! Ik hoop dat je vannacht wat kunt slapen.
Rainy, goed bezig met dat navragen en op het antwoord vertrouwen. Geniet nog van je vakantie!
Frietje, dankje. Ik voel die stappen nog niet zo. Maar ze zeggen dat het eerst slechter gaat voordat het beter wordt, ofzo.
imaginary_diva wijzigde dit bericht op 18-10-2025 00:45
46.04% gewijzigd
Je kunt niet meer worden dan jezelf.
Je kunt wel meer jezelf worden.
Je kunt wel meer jezelf worden.
vrijdag 17 oktober 2025 om 10:38
Rainy Days, Dat is een heel goed voorbeeld en inderdaad als je het navraag is er ook duidelijkheid. Mooi om te lezen! Ik denk ook dat je er alert op moet blijven, voor je het weet sluipt het er weer in. Nog een fijne vakantie!
Voor nu, sterkte voor degene die het nodig heeft!
Ik besefte me later toen ik het bericht verstuurde dat het kort door de bocht was maar ik zit even in mijn eigen bubble.
Voor nu, sterkte voor degene die het nodig heeft!
Ik besefte me later toen ik het bericht verstuurde dat het kort door de bocht was maar ik zit even in mijn eigen bubble.
marcha01 wijzigde dit bericht op 17-10-2025 11:11
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
17.89% gewijzigd
vrijdag 17 oktober 2025 om 14:52
Hoi allemaal,
mag ik hier ook iets plaatsen als ik nog niet eerder heb meegeschreven? Zo nee dan kan ik ook een eigen topic openen natuurlijk. Ik heb eea gelezen en volgens mij hebben mensen veel steun aan dit topic.
Ik blijf al maanden met iets in mn hoofd malen, wat natuurlijk niet helpend is dus misschien werkt van me afschrijven beter of hebben jullie tips.
Ik ben altijd heel close geweest met mijn (grote) familie en een aantal vrienden met wie ik al 20 jaar omga (omging). Geen makkelijke jeugd gehad maar met siblings was alles altijd oke. Al een tijd is het familiecontact heel erg aan het veranderen en sinds 2 jaar laat 1 sibling duidelijk merken weinig meer met de familie te maken willen hebben. Heb al zo vaak gevraagd wat ik verkeerd heb gedaan of wat er aan de hand is, geen reactie of "er is niks". Als we elkaar dan toch zien zó afkeurend doen richting o.a. mij dat ik er enorme stress van heb (niet aankijken, geen gedag zeggen etc.). Laatst weer gebeld en heeft sibling aangegeven gewoon geen interesse meer te hebben. Hoe kan dit nou? We waren beste maatjes in mijn ogen. Gelukkig is dit niet alleen richting mij, dus waarschijnlijk heb ik inderdaad niks fout gedaan. Maar ik snap het niet. 1 van mijn beste vrienden deed ook steeds minder moeite voor onze vriendschap totdat ik het uiteindelijk zelf heb afgekapt. Ondanks dat ze zelf had aangegeven dat ik de enige was die er voor haar was, maar goed.
Ik investeer wel in nieuwe contacten maar dat is niet hetzelfde. Dit maakt me allemaal super onzeker en ongelukkig. Mijn hele identiteit draaide altijd om familie en ik sta altijd voor iedereen klaar, dat geven mensen zelf ook aan. Maar ik blijf hier dus over malen. Helemaal omdat sibling nu een baby heeft gekregen en het allemaal super ongemakkelijk en moeilijk gaat. We mogen niet teveel vragen, niet langskomen maar te weinig interesse wordt ook niet gewaardeerd. Er kan ook niet gewoon open over gesproken worden, zelfs als ik vraag wat ze zelf fijn vinden qua contact. Het zou voor mij makkelijker zijn dan maar helemaal geen contact te hebben, maar dan heb ik het straks gedaan en het is ook eigenlijk niet wat ik wil. Helemaal loslaten lukt niet want ik ben ook boos en verdrietig, maar als ik dat aangeef dan word ik genegeerd. (Ik breng het niet vaak ter sprake ofzo).
Ik neem het nogal zwaar op en heb ook een lichte depressie denk ik, maar mijn hele leven staat op z'n kop en het heeft zo allemaal niet zoveel zin. Alsof ik op een andere planeet ben gedumpt (ben ook verhuisd). Hoe kan ik dit loslaten en er niet in blijven hangen? (ik doe aan mediteren, sporten, gratitude journal etc.)
Bedankt voor het lezen
en als ik dit topic hiermee kaap laat het me weten, dan plaats ik het ergens anders!
mag ik hier ook iets plaatsen als ik nog niet eerder heb meegeschreven? Zo nee dan kan ik ook een eigen topic openen natuurlijk. Ik heb eea gelezen en volgens mij hebben mensen veel steun aan dit topic.
Ik blijf al maanden met iets in mn hoofd malen, wat natuurlijk niet helpend is dus misschien werkt van me afschrijven beter of hebben jullie tips.
Ik ben altijd heel close geweest met mijn (grote) familie en een aantal vrienden met wie ik al 20 jaar omga (omging). Geen makkelijke jeugd gehad maar met siblings was alles altijd oke. Al een tijd is het familiecontact heel erg aan het veranderen en sinds 2 jaar laat 1 sibling duidelijk merken weinig meer met de familie te maken willen hebben. Heb al zo vaak gevraagd wat ik verkeerd heb gedaan of wat er aan de hand is, geen reactie of "er is niks". Als we elkaar dan toch zien zó afkeurend doen richting o.a. mij dat ik er enorme stress van heb (niet aankijken, geen gedag zeggen etc.). Laatst weer gebeld en heeft sibling aangegeven gewoon geen interesse meer te hebben. Hoe kan dit nou? We waren beste maatjes in mijn ogen. Gelukkig is dit niet alleen richting mij, dus waarschijnlijk heb ik inderdaad niks fout gedaan. Maar ik snap het niet. 1 van mijn beste vrienden deed ook steeds minder moeite voor onze vriendschap totdat ik het uiteindelijk zelf heb afgekapt. Ondanks dat ze zelf had aangegeven dat ik de enige was die er voor haar was, maar goed.
Ik investeer wel in nieuwe contacten maar dat is niet hetzelfde. Dit maakt me allemaal super onzeker en ongelukkig. Mijn hele identiteit draaide altijd om familie en ik sta altijd voor iedereen klaar, dat geven mensen zelf ook aan. Maar ik blijf hier dus over malen. Helemaal omdat sibling nu een baby heeft gekregen en het allemaal super ongemakkelijk en moeilijk gaat. We mogen niet teveel vragen, niet langskomen maar te weinig interesse wordt ook niet gewaardeerd. Er kan ook niet gewoon open over gesproken worden, zelfs als ik vraag wat ze zelf fijn vinden qua contact. Het zou voor mij makkelijker zijn dan maar helemaal geen contact te hebben, maar dan heb ik het straks gedaan en het is ook eigenlijk niet wat ik wil. Helemaal loslaten lukt niet want ik ben ook boos en verdrietig, maar als ik dat aangeef dan word ik genegeerd. (Ik breng het niet vaak ter sprake ofzo).
Ik neem het nogal zwaar op en heb ook een lichte depressie denk ik, maar mijn hele leven staat op z'n kop en het heeft zo allemaal niet zoveel zin. Alsof ik op een andere planeet ben gedumpt (ben ook verhuisd). Hoe kan ik dit loslaten en er niet in blijven hangen? (ik doe aan mediteren, sporten, gratitude journal etc.)
Bedankt voor het lezen
en als ik dit topic hiermee kaap laat het me weten, dan plaats ik het ergens anders!
vrijdag 17 oktober 2025 om 22:07
Een hypothetisch kind..
Die verdiende het niet. Was het niet haar schuld. Ga je niet zo met een kind om.
Was het wreed wat haar ouders deden... Hun rol zo groot. Hun verhalen zo goed.
Moest ze hun geloven. Want dat doen kinderen van 4.
Hadden haar ouders haar nooit mee mogen geven voor straf. Zelfs niet voor alleen maar een pak slaag.
Ik heb te doen met het hypothetische kind.
Ik wil haar troosten en vertellen dat de grote mensen stout waren, en niet zij.
Dat zij niets fout gedaan heeft, en dapper is omdat ze nu wat laat weten.
Dat we ervoor gaan zorgen dat ze veilig is. Dat ze geen straf meer krijgt. Nooit meer.
Omdat kleine kinderen dat nooit verdienen. En grote mensen dat nooit mogen doen.
Dat grote mensen kleine kinderen moeten beschermen.
Ik voel dat het niet voor haar bestwil was. Niet haar schuld. Niet oke.
Omdat het nooit oke is, dit voor een kind.
Dat haar ouders haar hadden moeten beschermen. Liefhebben.
Dat dit geen liefde was. Maar wreedheid.
En dat ze dat niet verdient.
Ik voel zoveel machteloos verdriet voor dat hypothetische kleine meisje.
En een deel van mij is zo zo zo bang.
Dat wij misschien dan ook zoals dat meisje zijn... Dat we dit hardop zeggen. Dat we dit voelen.
En een deel van mij is zo met grote ogen aan het luisteren... Dat ze misschien niet stout is?
En een deel van mij is gespannrn en niet blij. Dat we de boel zo moeilijk maken. Hier kwamen we niet voor...
En ik.. Ik weet dat dit belangrijk is. Maar ik vind het doodeng.
Mijn hoofd doet zeer van mijn lekkende ogen en snotterde neus. Ik spuugde vannacht twee keer en kreeg alleen vanavond eten weg.
Ik weet dat dit de ingang is.
De ingang naar alles anders zien. Naar 9.
Maar ik ben bang omdat het alles zal veranderen.
Ik heb bij lichaamswerk vandaag een uur in een stoel zitten vertragen en verdragen. Snotteren terwijl iemand troostend en aardig tegen me aanpraatte, een voetenbadje maakte, thee haalde. En ik zat daar maar. Met die eindeloze tranen uit een eindeloos verdriet dat ik niet kan benoemen.
Ik heb bij de verpleging gevraagd of zij bij mij in wilden checken vanavond, omdat andersom niet lukt.
En weer zitten snotteren.
En nu ga ik zo naar bed.
En ik ben leeg en moe, en ik weet het niet meer.
Maar ik denk dat het wel oke is.
Ik ben wel bang voor de nacht, maar hoef geen straf.
Rollercoaster.
Die verdiende het niet. Was het niet haar schuld. Ga je niet zo met een kind om.
Was het wreed wat haar ouders deden... Hun rol zo groot. Hun verhalen zo goed.
Moest ze hun geloven. Want dat doen kinderen van 4.
Hadden haar ouders haar nooit mee mogen geven voor straf. Zelfs niet voor alleen maar een pak slaag.
Ik heb te doen met het hypothetische kind.
Ik wil haar troosten en vertellen dat de grote mensen stout waren, en niet zij.
Dat zij niets fout gedaan heeft, en dapper is omdat ze nu wat laat weten.
Dat we ervoor gaan zorgen dat ze veilig is. Dat ze geen straf meer krijgt. Nooit meer.
Omdat kleine kinderen dat nooit verdienen. En grote mensen dat nooit mogen doen.
Dat grote mensen kleine kinderen moeten beschermen.
Ik voel dat het niet voor haar bestwil was. Niet haar schuld. Niet oke.
Omdat het nooit oke is, dit voor een kind.
Dat haar ouders haar hadden moeten beschermen. Liefhebben.
Dat dit geen liefde was. Maar wreedheid.
En dat ze dat niet verdient.
Ik voel zoveel machteloos verdriet voor dat hypothetische kleine meisje.
En een deel van mij is zo zo zo bang.
Dat wij misschien dan ook zoals dat meisje zijn... Dat we dit hardop zeggen. Dat we dit voelen.
En een deel van mij is zo met grote ogen aan het luisteren... Dat ze misschien niet stout is?
En een deel van mij is gespannrn en niet blij. Dat we de boel zo moeilijk maken. Hier kwamen we niet voor...
En ik.. Ik weet dat dit belangrijk is. Maar ik vind het doodeng.
Mijn hoofd doet zeer van mijn lekkende ogen en snotterde neus. Ik spuugde vannacht twee keer en kreeg alleen vanavond eten weg.
Ik weet dat dit de ingang is.
De ingang naar alles anders zien. Naar 9.
Maar ik ben bang omdat het alles zal veranderen.
Ik heb bij lichaamswerk vandaag een uur in een stoel zitten vertragen en verdragen. Snotteren terwijl iemand troostend en aardig tegen me aanpraatte, een voetenbadje maakte, thee haalde. En ik zat daar maar. Met die eindeloze tranen uit een eindeloos verdriet dat ik niet kan benoemen.
Ik heb bij de verpleging gevraagd of zij bij mij in wilden checken vanavond, omdat andersom niet lukt.
En weer zitten snotteren.
En nu ga ik zo naar bed.
En ik ben leeg en moe, en ik weet het niet meer.
Maar ik denk dat het wel oke is.
Ik ben wel bang voor de nacht, maar hoef geen straf.
Rollercoaster.
avocadeau wijzigde dit bericht op 17-10-2025 22:21
67.89% gewijzigd
vrijdag 17 oktober 2025 om 22:31
Avo
Ik denk dat je het goed ziet over dat hypothetische kind. Ze verdiende niet wat ze kreeg. Dat doet niemand, en ze was nog maar zo klein.
Ik snap dat het doodeng en levensveranderend voelt. Je mag bang zijn. Je hoeft niet meteen alleen de 9 te zien. Je mag hem rustig ontdekken, en snel terugdraaien naar een 6. Maar weten, echt weten, dat de 9 bestaat, is de ingang naar verandering.
Ik denk dat je het goed ziet over dat hypothetische kind. Ze verdiende niet wat ze kreeg. Dat doet niemand, en ze was nog maar zo klein.
Ik snap dat het doodeng en levensveranderend voelt. Je mag bang zijn. Je hoeft niet meteen alleen de 9 te zien. Je mag hem rustig ontdekken, en snel terugdraaien naar een 6. Maar weten, echt weten, dat de 9 bestaat, is de ingang naar verandering.
vrijdag 17 oktober 2025 om 22:35
O Avo, wat klinkt het heftig en mooi en zwaar en allesveranderend tegelijkertijd 
. En wat ontzettend mooi hoe ze met veiligheid en afstand je in beweging krijgen naar de 9. Wat fijn ook dat straf niet hoeft.
Ik ben een weekendje met man weg. En dat is ongemakkelijk en fijn tegelijkertijd geloof ik...
. En wat ontzettend mooi hoe ze met veiligheid en afstand je in beweging krijgen naar de 9. Wat fijn ook dat straf niet hoeft.Ik ben een weekendje met man weg. En dat is ongemakkelijk en fijn tegelijkertijd geloof ik...
You'll never feel ready cause ready is not a feeling, it is a decision.
zaterdag 18 oktober 2025 om 02:13
Friet, we kijken vanuit de volwassene hier en nu naar een hypothetisch kind.
Ik houd het daar heel even bij, dus kan jou vraag nog niet beantwoorden.
Lucy, ik hoop dat het fijn het ongemak overwint straks. Ik onthoud (met man, vriendinnen, alles eigenlijk) altijd: samen spelen en lachen verbind.
En kies daar regelmatig activiteiten op uit.
Misschien kan je er wat mee. Ik gun je verbinding met hem dit weekend.
Hier schiet ik in vroeger als ik wegdommel. Situaties waarom het wel schuldig was. Waarin duidelijk wordt dat praten niet wenselijk is. Waarin skl er is.
Alles wat aansluit op de gesprekken hier.
Dus dan schrik ik weer wakker. Hoge hartslag, angst, pffff.
Nieuwe nachtdienst (ook lief, maar de vorige had ik wat mee) appte of ik wakker was.
Ik ben erachter dat ik het ook vreselijk moeilijk vind om naar de verpleging te gaan/thee te gaan halen omdat het vroeger absoluut niet mocht.
In bed was in bed en niet meer eruit.
En ik wilde dat ook niet. Bang ze boos te maken. Straf uit te lokken.
Uit bed stappen -anders dan om te plassen- vind ik heel ingewikkeld. Mijn kamer uit is echt heel 'stout'/geen optie.
Nu met de appjes gaat het. Is er in elk geval toestemming en k weet niet.
Mijn ogen vallen weer dicht. Ik ga het nog een keer proberen...
Xx
Ik houd het daar heel even bij, dus kan jou vraag nog niet beantwoorden.
Lucy, ik hoop dat het fijn het ongemak overwint straks. Ik onthoud (met man, vriendinnen, alles eigenlijk) altijd: samen spelen en lachen verbind.
En kies daar regelmatig activiteiten op uit.
Misschien kan je er wat mee. Ik gun je verbinding met hem dit weekend.
Hier schiet ik in vroeger als ik wegdommel. Situaties waarom het wel schuldig was. Waarin duidelijk wordt dat praten niet wenselijk is. Waarin skl er is.
Alles wat aansluit op de gesprekken hier.
Dus dan schrik ik weer wakker. Hoge hartslag, angst, pffff.
Nieuwe nachtdienst (ook lief, maar de vorige had ik wat mee) appte of ik wakker was.
Ik ben erachter dat ik het ook vreselijk moeilijk vind om naar de verpleging te gaan/thee te gaan halen omdat het vroeger absoluut niet mocht.
In bed was in bed en niet meer eruit.
En ik wilde dat ook niet. Bang ze boos te maken. Straf uit te lokken.
Uit bed stappen -anders dan om te plassen- vind ik heel ingewikkeld. Mijn kamer uit is echt heel 'stout'/geen optie.
Nu met de appjes gaat het. Is er in elk geval toestemming en k weet niet.
Mijn ogen vallen weer dicht. Ik ga het nog een keer proberen...
Xx
zaterdag 18 oktober 2025 om 11:45
Oh Avo
Ha allemaal, even een haastige zwaai. Ik lees wel steeds bij, maar onder zo veel tijdsdruk dat ik dan niet goed durf te reageren, bang dat ik enorm de plank missla.
Hier gaat het niet zo lekker. Veel aan de hand, heel druk en dus bezuinig ik vooral op zelfzorg. Maar we leven nog.
Wel heel fijn: man heeft vermoedelijk weer werk gevonden. Is geen vetpot, maar dat is prima want we hebben niet zo veel nodig.
Ha allemaal, even een haastige zwaai. Ik lees wel steeds bij, maar onder zo veel tijdsdruk dat ik dan niet goed durf te reageren, bang dat ik enorm de plank missla.
Hier gaat het niet zo lekker. Veel aan de hand, heel druk en dus bezuinig ik vooral op zelfzorg. Maar we leven nog.
Wel heel fijn: man heeft vermoedelijk weer werk gevonden. Is geen vetpot, maar dat is prima want we hebben niet zo veel nodig.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
