Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

.

.

Avo, zo ver was het vandaag bijna gekomen. Ze zei nog 'als je het zo hard wilt spelen, verwijs ik je door naar de opleidingsmanager.' Zo ver (ziekmelden) was bijna aan de orde. Gelukkig had ze zelf een soort van oplossing, maar ik voel me nu wel schuldig naar die collega, die aangeboden heeft van avond te ruilen. Ik voel me ergens ook lastig. Naast trots dat ik voet bij stuk heb gehouden waardoor mijn relatie op dit punt nu helemaal verziekt is met roostercollega.

Hanke, bedankt voor de samenvatting!
Ja, zo is het precies. En dan is het niet eens een bedrijf, maar gewoon onderwijs. Waarin onze afdeling wel een buitenbeentje is.

Helaas is het management door pensionering van de opleidingsmanager die mij aangenomen heeft, compleet veranderd. En groeien we al 4 jaar ontzettend hard waardoor de menselijke maat steeds meer verdwijnt. We zijn momenteel zelfs zwaar onderbezet, maar dan nog kunnen er geen uitzonderingen op regels worden gemaakt. Het rooster 'is al zo moeilijk en we kregen het al bijna niet rond.'

Ik ga sowieso om me heen kijken, met een oud-collega bellen en ook een kennis om advies vragen die bedrijfsarts is.

Avo, ik lees de wanhoop die er niet mag zijn. Ik heb even getwijfeld of ik dit op ga schrijven, maar ga het wel doen. Ik maak me wel een beetje zorgen. En daar belast je me niet mee, ik geef namelijk om je. Maar ik denk ook dat het handig is om aan te geven dat je die deadline van 1,5 week in je hoofd hebt. Hoe definitief dat nu voor je voelt. Hoe bang je bent voor wat daarna komt. Of je jezelf dan nog veilig kan houden?
Nog iets wat er naar aanleiding van wat je schreef door mijn hoofd speelt: je schrijft dat je niet nog zo'n winter wil, en al helemaal niet als de 'gewoon doorgaan' methode niet meer werkt. Dat snap ik echt heel goed. Maar wat als er nu wél wat veranderd is door de opname? Wat als er over kunnen praten, er woorden aan kunnen geven, er voor zorgt dat er ook iets anders veranderd is? Dat maakt de winter niet minder zwart misschien, maar zou het kunnen dat je meer steun gaat ervaren, of daardoor in deze tijd wel verder kan 'werken' met hapto of coach? Zou het kunnen dat het over 1,5 week niet klaar is, maar dat er toch nog een weg is door het donker? Omdat er in kleine stapjes wel iets verschuift?
Ik weet het niet, maar misschien kan je die optie open houden. Ik zou het je in ieder geval zo ontzettend gunnen.

Diva ik ben heel erg trots op je dat je voet bij stuk gehouden hebt! De uitkomst klinkt niet ideaal, maar beter dan een andere locatie bijvoorbeeld. Naast dat sommige dingen voor jou niet haalbaar zijn, mogen er ook dingen niet. Na een avondles mag je niet voor 10 of 11 uur (ligt een beetje aan de tijden, bij ons duurt de avond tot 22.30) de volgende dag worden ingezet bijvoorbeeld. En ja het rooster, zeker in tijden van onderbezetting, is echt geen leuk klusje. Wij hebben roosteraars, maar als coördinatoren controleren en schaven we bij. En ik baal ook weleens van de wensenlijstjes van collega's. Jammer dan. Als het echt niet lukt overleg ik en soms kan het dan wel soms niet. Ik laat de reden van de wens daar altijd leidend zijn en gezondheid staat op 1, dan kinderen (want daar zijn alternatieven voor te bedenken) en daarna de rest.
In jou geval zou ik zeker het gesprek met de bedrijfsarts aangaan (dat kan ook preventief!) en proberen vanuit daar aan je leidinggevende aan te geven wat wel en niet lukt. Dan wordt je "wens" een noodzaak en dat lijkt op deze plek nodig om te voorkomen dat je elk blok dezelfde discussie krijgt.
En voor wat het waard is je hebt in de afgelopen jaren inderdaad genoeg flexibiliteit getoond, juist daardoor weet je wat wel en niet lukt. Tijd voor je werkgever om dat serieus te nemen. Juist als je rooster zo onder druk staat door te weinig mensen (herkenbaar!) moet je naar elkaar luisteren om (verdere) uitval te voorkomen.

Lieve Avo ik snap je deadlinegevoel zo verschrikkelijk goed en ook dat het ok moet gaan. Ik heb geen woorden om het maar iets beter te maken, maar je bent hier niet alleen in

Hanke ik weet niet of het vergelijken is in de 'offlinewereld'. Misschien ook wel. Het is vooral de wens normaal te zijn. Niet zoveel ruimte in te nemen. En ergens weet ik wel dat dat meevalt waarschijnlijk, dat ik waarschijnlijk minder ruimte inneem dan mijn hoofd denkt, maar alles voelt als teveel. Ik ben teveel. Ik vind mezelf ook gewoon niet leuk, steeds tegen dezelfde dingen aanlopen. Zit in sommige periodes gewoon vast in mijn hoofd en in mijn angst en walg van mezelf. Toen en nu.
En ik vergelijk het wel met jullie. Lieve dappere dames die de stappen wel hebben gezet. Hebben durven zetten. En voel me dan nog stommer dat ik het niet gewoon doe.
Vanaf 10 november is het het meest ingewikkeld met de 22e als dieptepunt, daarna de feestdagen, waarbij skl (wat een fijne afkorting!!) Met stip op 1, maar ook kerst en o&n zijn zwaar en 6 en 26 januari. Daarna kan ik altijd weer langzaam gaan ademen. Als dan ook de lente nog komt is er weer een soort leven mogelijk tot augustus. En ja ik schaam me heel erg voor deze enorme periode van gedoe. Ergens weet ik dat het allemaal toen was, dat ik nu 'gewoon' kan doen, dat die dagen niet meer extra gevaarlijk zijn, maar de dreiging is zo groot. In m'n hoofd en in m'n lijf.

Avo dank je voor je lieve bericht. Ik zal je 'vragen' niet beantwoorden. Voor een ander, voor jou of je 'buurmeisje' ligt het totaal anders inderdaad. Maar voor mezelf... Ik walg en verzuip.

En ik sluit me aan bij Maisnon al vind ik dat heel lastig en twijfel ik enorm of dat wel ok is; ik maak me ook wat zorgen om de deadline in je hoofd, juist omdat ik die begrijp. Het eerste jaar nadat mijn kaartenhuis door de emdr was weggevaagd voelde ik het ook als 'einde' en twee jaar geleden dacht ik niet eens meer over 'na de verhuizing (hoe stom dat achteraf was om dat in deze periode te doen, omdat het zo uitkwam)' want er was niets na. Maar schat de deadline gaat komen en ook weer voorbij, je hoeft er alleen doorheen te ademen en ik weet dat coach er weinig mee kan, maar hapto misschien wel. Kun je aan haar laten weten hoe definitief die deadline voelt. Kijken hoe je meer veiligheid kunt creëren daarin. Ik denk dat zij wel mee kan en wil denken. Ik gun het je zo dat iemand je over die deadline heen helpt te tillen. Wij zijn er in elk geval altijd lieverd

Lieve Avo, ik snap hoe zwart het voelt. En helemaal zonder bescherming. Maar: je hebt het elk jaar overleefd. En nee, dat ging niet vanzelf, en makkelijk. Maar uiteindelijk ging het altijd.

Heb je met de poh he deadline gedeeld? Of met hapto? Want ik maak me zorgen om je deadline. En ik weet dat je gezin je alles is. Maar ik denk te voelen dat deze nu geen rol meer spelen. Klopt dat?

Ik wilde dat ik voor je kon toveren. Dat TCN inziet hoe niet haalbaar het nu voor je voelt. Hoezeer je meer steun dan ooit nodig hebt. En je maakt zulke mooie stappen. Maar daar heb je wel tijd voor nodig. En de tijd loopt wel door. Maar jij moet dan wel mee blijven lopen met de tijd. Ook als het uitzichtloos voelt...

Diva, als je nooit eerder grenzen hebt gesteld, schrikken mensen als je het wel gaat doen. En krijg je reacties die niet leuk zijn. Deze mensen zijn van je gewend dat als een probleem gezamenlijk wordt gemaakt, jij deel bent van de oplossing. Dat je nu weigert het probleem als gezamenlijk te zien, maar als een van de organisatie, zijn ze niet gewend en maakt dat zij een probleem moeten oplossen zonder dat ze weten hoe.

Knap dus dat je je poot stijf hebt gehouden. Wat ik je aanraad is zelf een gesprek bij de bedrijfsarts in te plannen met als foelie uitvalpreventie. Bereidt dit gesprek goed voor. Geef duidelijk aan waar jouw mentale kwetsbaarheden zitten, vraag je hapto of de bedrijfsarts haar eventueel mag bellen. Vertel ook bij de bedrijfsarts hoe moeilijk grenzen voor je zijn maar dat je er nu wel mee oefent. En wat jij nodig hebt om rechtop te blijven staan. Waar jouw flexibiliteit zit, maar waar ook jouw zwakheden zitten en waarom.

Ik denk dat een goede bedrijfsarts hier naar wil luisteren.

Ook zou ik binnenkort een uitgebreid gesprek hebben met leidinggevende. Los van roosteraar. Vragen of hij écht naar je wil luisteren, en ook bij hem aangeven waar je kwetsbaarheden zitten. Dat he niet inflexibel wil zijn, maar dat er geen weerbaarheid meer is en dat als je niet voor hezelf zorgt, je omvalt. Wat voor de organisatie lastig is, maar voor jou nog een veel groter probleem. Dat je al hulp hebt, maar dat deze hulp nu juist inzet op grenzen aangeven. En dat het belangrijk is dat je dit leert. Dat de organisatie natuurlijk belangrijk is, maar dat jij niet organisatieproblemen kan oplossen, zeker als het ten koste van jou gaat.

.

Zo ongelooflijk trots op jouw en hapto advo.

Hoe jullie samen over deze dunne lijn gaan

Diva, De optie om met een bedrijfsarts te praten is hier al gegeven, een open en eerlijk gesprek wat met de nodige emoties gevoerd mag worden geeft nog meer duidelijkheid wat dit alles met je doe. Een ex-collega van mij riep altijd, Ze moeten van hun problemen niet mijn problemen maken! Toen ik een jaar of 6 uitviel op het werk, was ik zo bang voor de bedrijfsarts, in mijn hoofd had ik al de slechtste gesprekken gevoerd en ik had de goede man nog niet eens gesproken. En wat was hij meelevend tijdens alle gesprekken, er was ruimte voor emoties en hij begreep hoe ik mij voelde. Ik was toendertijd zeer over mijn grenzen gegaan op het werk. Hij heeft mij 2 jaar goed begeleid en dat gaf zoveel rust.

Selune, ik ken niet het gehele verhaal van jou maar ik heb de datums genoteerd en zal proberen een luisterend oor of steun te zijn. En je hoeft je niet stom te voelen, jij neemt hierin de stap wat op dat moment bij je past en goed voelt. Je vroeg je af of je teveel ruimte inneemt, heb je dat gevraagd aan de mensen om je heen of voel jij je teveel hierin? Toevallig sprak ik vanmiddag een vriendin en het gesprek ging over ruimte innemen en bij haar voel ik mij zo veilig en ik sprak hardop uit, dat ik van haar hou en ik vroeg of ik teveel ruimte innam, momenteel. Haar antwoord was het mooiste antwoord Nee, daar zijn we vriendinnen voor!

Ik kan helaas niet op iedereen reageren hoe graag ik dat ook zou willen omdat ik dat soms moeilijk vind. Maar ik lees zulke mooie adviezen naar elkaar toe!

Zo apart ik lees van verschillende schrijfsters stukjes wat zo herkenbaar is. Werkgerelateerde, ruimte innemen, waarom ben ik zoals ik ben!

Ik probeer als ik eraan toe ben om woorden te geven aan mijn gevoel en gedachten.

Voor iedereen die het nodig heeft

Avo ik zucht heel diep van opluchting om je laatste post. Blijf graag epistels schrijven. Ik vind ze fijn om te lezen, je geeft mooi advies, en ik geef om je en wil weten hoe het gaat, ook als dat hopeloos zwart is of niksaandehandoei.

Ze kon er niets aan doen. Onverdraaglijk hè, dat het dan toch gebeurde? Wat dat zegt over andere mensen?

En ben opnieuw verbaasd over hoe eeuwig de zwarte periodes voelen, dat herken ik zo erg in het klein. Dan weet ik rationeel dat het over gaat, dat gevoel niet eeuwig duurt, en daar kan ik dan gewoon niet bij op slechte momenten en dat is echt een sneltreinafslag naar de neerwaartse spiraal. En zodra er dan een klein beetje lucht en licht is: oh ja, dit bestaat ook. Het gaat weer over. Zo stom dat dat helpende besef er niet is juist als je dat het meest nodig hebt.

.

Advo en selune

Ik ken het gevoel ook wel dat er een bepaalde datum is wanneer de rugzak met de stenen weer omgaat.
Bij mij is dat altijd met de klok vooruit zetten en hij gaat af met de klok achteruit zetten. Ik heb letterlijk gevoel als de klok van 3 naar 2 uur gaat dat ik weer kan ademhalen.

Dank je Marcha : hug:

Het is vooral het gevoel teveel te zijn, eigenlijk helemaal niet te mogen bestaan. Maar ook de angst om afgewezen te worden. Vorig jaar werd op het moment dat ik het het allermeest nodig had me duidelijk gemaakt dat ik zeker wel teveel was op dat moment. Het heeft maanden geduurd voordat ik weer contact durfde te maken. De angst is dus niet helemaal ongegrond en ik probeer echt om niets te verwachten, meestal niet eens te hopen, maar helemaal alleen is ook ontwikkeld juist door het zwart wat Tyche beschrijft.

Avo ik ben blij dat de deadline iets minder hard is. Dat je iets hebt kunnen aangeven. De exitstategie is niet de oplossing lieve vrouw. Ik snap wat het je laat en ik voel de spanning ook toenemen
Schrijf hier alsjeblieft wel. Soms triggert het (ik weet niet of dat voor anderen ook geldt hoor!), maar je stilte is veel en veel onverdraaglijk. Hoe vreselijk ik, het helpt mij om te weten dat er nog iemand is die deze pijn begrijpt.
De reacties gisteren en vandaag hielpen (dank jullie lieve menen ), maar Jouw reactie het allermeest Avo. Juist in Jouw ogen dacht ik het helemaal fout te doen en omdat ik het gevoel heb dat er eindelijk iemand is die het begrijpt vond ik het een vreselijk gevoel dat jij me misschien stom of kinderachtig vond omdat ik het niet aanga zoals jij heel erg eng. Dank je dat je niet boos bent.

@Frietje ik benoem ook vaak dat de tijd dat de wintertijd van kracht is de moeilijke tijd is. Makkelijk om het daarmee aan te geven. Als het al voor het teruggaan van de klok opklaart dan helpt dat bij mij ook wel, maar het is wel altijd een enorme mijlpaal als de zomertijd ingaat. Weer een winter overleefd.

Ook al hebben we het omgedraaide ritme ook hier in is het fijn dat mensen het snappen dat tijden/seizoenen zo bij het gevoel/angst horen van die tijd.

Mijn omgeving vind het vooral een lang tijdsbestek maar ik weet na zoveel jaar dat het zwarte gat met licht grijs begint.

Maar na een tijd van rust heeft loeder weer een actie uitgevoerd.

Ze stond aan het begin van de weg die ik moet nemen om bij de Bso te komen de Bso/school zelf valt precies nog in het gebiedsverbod maar de weg waar ze stond niet. Ze kan gelukkig vanuit daar niet zien hoe de meisjes er uitzien

Man is zo boos die gaat morgen de wijkagent bellen.

En we hebben school en Bso een mail gestuurd dat ze in de buurt van hun nu rond hangt en dat mijn kinderen echt niet zinder toezicht buiten mogen spelen.

En ik vind dit nu zo lastig want mijn oudste krijgt nu de leeftijd dat ze zelf na vriendjes en vriendinnetjes wil fietsen of met ze in de speeltuin willen spelen. En dat gaat gewoon niet als loeder op de loer ligt.

.

Selune, ik begrijp je woorden en het gevoel van afgewezen worden. Toen ik een paar jaar geleden weer is een keer diep zat, had ik daar een paar keer met een vriendin over gesproken. Ik liet mezelf op mijn kwetsbaars zien, de volgende dag stond ze voor mijn deur en vond ze het allemaal te intens en verbrak het contact. Pats boem binnen 3 minuten liep ze de deur uit, niet wetend wat haar woorden met mij gedaan had. Ik was maanden van slag en heb mij toen afgesloten voor mensen en het contact wat ik nog met mensen had, was niet wie ik was en hoe ik mij voelde. Grote glimlach geen echte gesprekken omdat ik bang was om weer afgewezen te worden. Vooral niet laten zien hoe ik mij voelde en daar werd ik zo moe van dat ik heb lopen schiften, wie mijn vriendschap waard was! En nu heb ik nog steeds een handvol vriendinnen om mij heen, en we accepteren elkaar in liefde en leed. Wat ik probeer te zeggen, jij bent het ook waard om mensen om je heen te hebben, waarbij je het gevoel mag hebben dat je niet ruimte inneemt maar dat je mag zijn zoals je op dat moment ben!

Frietje23 , Ook zo herkenbaar hoe bepaalde periodes of datums zo een triggers kunnen zijn. Misschien een vreemde vraag maar heeft dat te maken met de donkere dagen, ik ken je verhaal niet zo. Toevoeging terwijl ik dit stuurde lees ik je voorgaande post.

Advocadeau, ik lees jou graag, soms met een brok in mijn keel. Maar je strijd, je vechtlust, zo dapper!

2 weken geleden kregen wij uitslag van de scan van partner, gelukkig was het niet in andere vitale organen. Vorige week heeft partner besloten om samen met de chirurg voor de grote operatie te gaan voor de zekerheid, dwz dat er meer van de darmen wordt afgenomen. Ik kan jullie niet vertellen hoeveel spanning, angst ik de afgelopen weken heb gehad, en 3 weken geleden heeft mijn partner net zijn melanoom na 5 jaar nazorg afgesloten. Hoe dan! En nu dit.

Ik durf het haast niet te vertellen misschien dat ik het weghaal want ik voel mij zo egoïstisch. Stress slaat bij mij uit op mijn gebit, ik ben niet bang voor de tandarts maar altijd angst om dan iets aan mijn gebit te hebben. De afgelopen maand 3 kiezen getrokken en bezig met een parterieel tandprothese, wat ik over 2 weken krijg. Nu kan ik gewoonweg niet eten, ik eet al bijna 1 maand heel slecht en ben zo afgevallen. Gisteren heeft mijn huisarts direct contact opgenomen met diëtiste en morgen krijg ik aanvullende eiwit vitamines shakes en kwark. En ik zat voor heel het gebeuren met mijn partner en gebit al diep in mijn emoties, angst, paniek sombere gedachten.

Er staat 6 weken herstel na de operatie en hoe graag ik ook met liefde voor mijn partner wil zorgen, ik zit zo met mezelf in de knoop. Ik kan momenteel amper voor mezelf zorgen. En voel me zo schuldig naar mijn partner toe. Hij is geen prater maar als ik in een bepaalde emotioneel periode ben dan zorg hij zo goed voor het praktische gedeelte. We hebben laatst wel wat gesprekken gehad over zijn operatie en hoe hij ermee omga maar ik denk dat hij het op zijn eigen manier verwerk en dat is vooral niet erover praten.

Ik voel mij zo egoïstisch omdat ik meer met mezelf bezig ben hoe ik mij voel.
Vandaar dat ik soms voel of ik langzaam aan verdwijn of wil verdwijnen!

Beetje lang verhaal maar ik wil hier eerlijk en open zijn.

Dank voor het lezen!

Nee dat komt nog wel

Heb nu vooral een hele boze man die al een paar keer heeft geroepen dat hij haar gaat opzoeken.

Frietje23, zoals ik begrijp worden jullie nu flink uitgedaagd door een soort van loeder. Nou hoop dat je man een beetje tot rust is bekomen want dit is waarschijnlijk wat ze wil, dat je man haar gaat opzoeken. Sterkte!

Ach jeetje Friet, ze stopt gewoon nooit he? De rechtzaak en de psycholoog met haar gesprek heeft dus geen goed gedaan? Wat ongelofelijk kut dat ze gewoon de grenzen op blijft zoeken. En wat fijn dat man de boosheid even op zich kan nemen.

Selune, therapie is iets lastigs. En persoonlijk. En dat iets voor de een werkt, betekent niet per definitie dat het ook de oplossing is voor de ander. Je faalt niet, stelt he niet aan, als je jouw therapie op jouw manier doet. En dat je luistert naar je eigen grenzen is alleen maar te prijzen. Want je lijf en je geest zijn al zo vaak over grenzen gegaan..

Dus lieve Selune, Je bent vooral dapper. Dat je probeert ruimte te creëren voor jezelf. Veilige havens en rust in probeert te bouwen. Hulp vraagt. En of emdr ooit wel behapbaar blijft of nooit: dat maakt niet uit.

Ik ben nu bezig met rescripting. Ken je dat? Het is veel zachter dan emdr, maar misschien dat het mij momenteel wel meer helpt dan sommige emdr sessies die ik heb gehad (naast de emdr sessies die wel kevensveranderend waren, overigens).

Afgelopen vrijdag had ik zo'n sessie. En ik was overdonderd daarna.omdat uit de sessie zo ongelofelijk duidelijk werd hoe diep de symbiose van mij naar mijn moeder was. Hoe ze nooit onvoorwaardelijk van mij heeft kunnen houden. En hoe ik nooit goed genoeg was.

In de sessie kwam de psycholoog mijn moeder vertellen dat ze mij kind moest laten zijn. Laten spelen. Dat ze mij niet verantwoordelijk mocht maken voor haar emoties, haar gevoelsleven. En dat ik mo ht gaan spelen. En ik kon het niet. Met geen mogelijkheid was ik die kamer uit te krijgen, met geen mogelijkheid dat ik mijn moeder alleen liet. Want dan voldeed ik niet.

Ik heb later foto's van mijn kindertijd gekeken thuis (voor zover ik deze heb). Wat me opviel, was dat mijn broers op alke foto's aan het spelen zijn. Dammetjes maken bij riviertjes, met de bal aan het spelen, ravotten. En ik zit altijd, overal, naast mijn moeder.

En het is niets. Niets vergeleken bij jullie leed. Het is een walk in the park. Waar hebben we het over? Maar het overviel me. Ik heb nooit gespeeld. Ik moest mijn moeder veilig houden.

Mascha, ik lees je. Kunnen man en jij elkaar vinden? Snapt hij je angst, kan er naast zijn angst ruimte zijn voor de jouwe? Want jij wordt nu voor de 2e keer geconfronteerd met zijn sterfelijkheid. En het gaat altijd over de persoon die ziek hs. Maar zo'n proces doet zoveel met de naasten.

Mijn ervaring is, dat als je zelf ziek bent je bezig bent met je lijf, behandelingen, van dag tot dag leven en vechten voor beter. Maar als naaste ben he machteloos. Je kijkt toe. Je kunt het niet overnemen. En wellicht dat je getriggerd wordt door alles wat jullie tegen zijn gekomen in het 1e ziekteproces. Is er toen ruimte voor jou geweest om dingen te verwerken?

Ik hoop dat je hulp durft te vragen voor jezelf. Misschien bij partnergroepen? Want je man zal straks opgevangen moeten worden. Linksom of rechtsom.

@marscha hij gaat niet want dan haalt hij alles onderuit waar hij afgelopen 20 jaar zo hard voor gestreden heeft. Maar dat ze op mij mijn ouders op hem de focus had kunnen we aan( ik en mijn ouders zijn dit al 25 + jaar gewend aan deze situatie) en hij dealt hier al 20 jaar mee.

Maar nu komt ze in buurt van de kinderen en ja dat is anders zij hebben niks te maken met de situatie.

Maar ik vermoed dat zijn verjaardag de trigger is bij haar.

Hopelijk gaat de wijkagent haar weer een bezoekje brengen we hebben een nieuwe en deze lijkt wel tot haar door te dringen.

Lucy, leed is leed en jouw leed mag er ook zijn. Was dat iets wat je wilde om bij je moeder te zitten omdat je niet beter wist zat het toen al in je systeem? Of deed je het om zo bevestiging van liefde te zoeken, te vragen bij je moeder?

De eerste keer was zo een vreemde situatie, een jaar tevoren had ik een zus verloren en het jaar daarop in April overleed een zus van mij en ik was in rouwproces en 3 maanden later kregen wij het nieuws over melanoom en operatie lymfeklieren bij mijn partner, was in coronatijd. We hebben 1x een gesprek gevoerd bij Intermezzo en toen heb ik voor het eerst een hele emotionele man gezien, en het ging niet om hem maar om het verdriet voor zijn vader, dat vond hij zo erg. En ik dacht eindelijk tranen, emoties en gevoel en heb toen ook aangegeven hoe dankbaar ik was dat hij dat toeliet.

Het is echt niet dat ik lelijk wil praten over mijn partner, want we houden veel van elkaar, maar het is zo eenzaam. En ik blijf maar denken dat ik het moet accepteren zoals hij is wat emoties en gevoel betreft.

Ik heb 1 zus en zwager waar ik mijn emoties en vriendin waar ik mijn gevoel kan uiten. Ik heb volgende week een afspraak bij de HAP. Dank je Lucy voor je woorden!