Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Heel goed van je Diva!
Als het echt nodig is, is er altijd wel een oplossing. Nee dat is niet leuk, maar als jij volledig uitvalt hebben ze een groter probleem.

Avo, ik voel me een aansteller. En alsof ik het allemaal veel groter maak dan het is. En ik heb de neiging om het 'dan toch maar weer gewoon te doen'. Dat ga ik niet doen hoor.

Maar: ik ben tijdens het gesprek (via Teams) wel bij mezelf gebleven en heb het probleem echt bij hen gelaten. Ik heb ook niet veel gezegd, behalve mijn punt een paar keer herhaald. Wat dus werd opgevat alsof ik hen niet tegemoet wilde komen.

Nou, mede aansteller hier hoor.

Boodschap TCNL: daarom had er ook goede nazorg moeten zijn.
Bel met je zorgverzekeraar voor zorgbemiddeling.
Ze kunnen verder niets betekenen, maar wilden nog wel de poh bellen.

Man komt net: zo rot, ik hoor je wanhoop (probeer wat te delen, want he, ik moet stoppen met het alleen doen). Hij heeft het hele fucking theorieboekje dat ik neergelegd heb nog niet eens aangeraakt. Hij reageerde niet op de app dat ik TCNL gebeld had.
Hij reageert nu met 'ik wilde dat ik wat kan doen. Wil je dat ik mensen bel?'
En ik denk alleen maar: zoek het uit. Je wilt helemaal niets doen. Je hebt dat kutboekje nog niet eens aangeraakt. En wie ga jij bellen dan?


Het is voor mij een beetje klaar.
Ik heb mijn grens qua uitreiken wel bereikt.
Coach reageert elk jaar minimaal.
Ik heb nu poh extra gevraagd (de poh-ggz psycholoog die nazorg wilde leveren bleek toen ik belde niet meer beschikbaar te zijn tot hij wegging in januari) die is lief maar heeft geen ervaring met trauma oid.
Man zal het serieus jeuken, die zit rustig te wachten en hopen tot ik er een einde aan maak.
Kinderen doe ik al dik een maand tekort.
Ik lig veel in bed, ik ben jankerig.
Ik heb zelfs naar mijn werk aangegeven dat het toch nog niet lukte.
TCNL was beetje mijn laatste strohalm.
En ik begrijp duidelijk van ze dat het mijn eigen schuld is, had ik maar nazorg moeten hebben.
Dat ik nazorg heb, die erg meedenkt, maar geen klinische opvang bieden en 7 uur therapie, dat krijg ik er niet in.
Dat de zorgverzekering bellen ook niet gaat zorgen dat ik komende twee weken ineens wel verder kan verwerken, dat snapte ze maar vond ze hoge verwachtingen.
Nah dacht ik, jullie kunnen het wel.

En ik weet dat ik onredelijk en ondankbaar ben.
Dat zij er ook niets aan kan doen, dat ze meedenkt.
Dat het mijn schuld is dat ik te laat de stap genomen heb naar TCNL.

Maar ik ben ergens boos. Teleurgesteld. Verdrietig.
Op al die mensen die zeggen er voor me te zijn, dat ik zo hard werk, dat ik het niet alleen hoef te doen, dat ze me willen steunen.
Maar eigenlijk gewoon duidelijk van me af willen.
Het geen hol kan schelen dat ik weer een winter inga en het niet meer wil.
Ik heb het nog nooit zo zo zo vaak uitgesproken.
Dit is de reden dat ik nooit hulp vraag. Liever niet praat. Het doet zo'n zeer.


En tegelijkertijd denk ik dat ik beter vol kan houden dat het oke gaat. Dat ik ervoor ga. Niets meer zeggen vanaf nu.
Want straks beland ik op een reguliere opname waar ik geen middelen binnen handbereik heb, maar ook geen verwerking.
Ik hoef geen hulp meer om de winter door te komen.
Dat is te laat.
Ik wilde hulp om deze winter niet weer zo te hoeven doen.
Die kreeg ik.
Ik mag het nu zonder coping doen, en met de wetenschap dat 'je hoeft het niet alleen te doen' erg holle woorden zijn.

En ik ben ook boos op man.
Die zit deze week continue op zolder.
Als ik thuiskom zitten de kinderen alleen en hij op zolder.
Als ik even ben gaan liggen, zitten de kinderen alleen en hij op zolder.
Hij gaat 'even de was doen' en komt vervolgens niet terug.

Hij toont geen interesse in de theorie van trauma maar blaat dat hij toch zo graag zou willen helpen.
Hij vraagt of hij moet bellen...
Het zegt me zoveel. Het maakt zo ontzettend duidelijk dat ik overlast ben.

Andersom had ik bij het systeemgesprek al gevraagd of er info voor partners was. Dat boekje verslonden. Extra info verslonden.
Had ik zelf al contact gezocht met behandelaren/huisarts/whatever het eerste jaar dat het zo slecht ging.

Ach lieverd, wat intens verdrietig dat dit het antwoord was. Ik lees je wanhoop en boosheid, en kan me dat heel goed voorstellen. Ook naar man toe.

Heb je nog gevraagd wat dan wel een indicatie was voor een nieuwe opname? Op korte of langere termijn?

Ik heb geen advies of nuttige bijdrage lieve Avo, maar lees en voel je verdriet en boosheid. Wij zijn er wel al snap ik ook dat het niet genoeg is hoop ik wel dat het je een heel klein beetje troost biedt

Ik kan gewoon weer een verwijzing aanvragen. Dan is de eerste intake over 16 weken.
Moet ik deze keer wel specialistische ggz nazorg hebben natuurlijk, om niet nogmaals in deze nare situatie te komen.

Maar ik hoef gewoon niet over 5 maanden.
Ik heb nog twee weken...
Zo voelt het. Ik heb nog twee weken om alles op te lossen.
Ik weet dat dat niet kan.
Maar ik kan niet verder.

Selune, jullie zijn superlief. Zonder jullie was k al drie keer gillend gek geweest.
Ook nu weer dat ik dit ergens hardop uit kan spreken. Durf te spreken.
Het is veilig bij jullie... Dat is zo dierbaar.

Wat ongelooflijk kut

Ik had zo gehoopt dat ze het via de achtdeur je zouden helpen.

Maar zou je nog wel terug willen ?
Want dan zou ik met de huisarts een plan gaan maken dat over 16 weken wel de juiste hulp er is. En het liefst deze hulp over 2 weken al buiten hapto/poh en coach

Leuk Friet, maar er is geen goede traumahulp zonder lange wachttijd.anders was dat voor de opname al gelukt.
Dan moet ik nu bij de zorgverzekering zielig gaan doen en zij gaan leuren en zielig doen.
Tnx maar nee.

Ik hoef geen hulp meer over 4 maanden. Ook niet over 1 maand merk ik.
Nu zou fijn zijn. Hoop bieden.
Maar het is me duidelijk dat dat niet haalbaar is, dat ik te hoge verwachtingen heb.

Coach en hapto doen hun uiterste best. De poh denkt mee. Het gaat gewoon weer zo zijn. Maar dan zonder coping.

.

Wat klote avo dat je niet krijgt wat je nodig hebt. Ik weet niet zo goed wat te schrijven, maar vindt het rot voor je hoe zwart alles nu lijkt. Kan me ook heel goed voorstellen dat je klaar bent met hulp vragen, jezelf openscheuren en dan steeds teleurgesteld te worden. En dat het ontzettend frustrerend is dat je hebt ervaren dat je stappen kunt zetten, maar dat de hulp die je daar nu bij nodig hebt buiten bereik is.
Ik ga hieronder wat dingen die je schrijft nuanceren of tegenspreken. Als je daar totaal niet op zit te wachten snap ik dat. Lekker overslaan dan.

Ik geloof bijvoorbeeld niet dat man zit te wachten tot je er een einde aan maakt. Ik weet niet waarom hij dat boekje niet heeft gelezen; is dat echt onwil of kan het een andere reden hebben? Bv dat hij iets lezen niet als hulp ziet? Als hij zegt dat hij zou willen helpen, is dat een opening om op dat boekje te wijzen.
Als de situatie hem teveel is, dan is dat niet omdat jij een last bent, maar omdat het trauma zo groot is dat het hem ook raakt. En hij klinkt daarin onhandig. Maar het is niet eens zeker of dat überhaupt aan de hand is, toch?

Bedoel zonder coping dat het plaatje van jouw 6 nu verzwakt is? Is daarmee al je coping weg?

Avo, ik denk aan je