Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Ja. Dat moet ik gaan vragen. Eerst moed verzamelen.
Dossiers waren nooit veilig.

Brief kan inderdaad weg, maar niemand answers dan de ha kan erbij lieverd. En in elk geval iets van verlichting die slaappillen. Ik hoop dat het helpt!

Avo, ik snap dat je heel bang van het idee wordt en dat je het het liefst weg zou willen hebben. En dat mag ook, als je dat wil. Maar weet je al wat er in staat? Hoeveel 'inhoud' heeft het? Of staat er alleen dat je er geweest bent, en helemaal niet waarvoor?

Selune, ach, het is ook allemaal wel heel veel tegelijk. Wat moeilijk dat man toch heel veel onderzoeken nodig heeft en dat er misschien iets ernstigs achter zit. Fijn dat ze alert zijn en het meteen oppakken, maar ook beangstigend misschien. Ik snap dat je gevoel nu even gewoon uit gaat. En dat is ok, want zelfbescherming.
Dat dochter je meteen belt om te komen kijken zegt ook iets hè? Je hebt het heel goed gedaan, want ze heeft niet het idee dat ze je niet mag belasten. Je bent nu dus de moeder die ze nodig heeft. Ookal vind je het van binnen heel erg ingewikkeld.

Als het meisje wil mag ze komen schuilen bij mij. Dan kleuren we samen, met een lekker warm kopje thee en doen we de open haard aan als ze dat fijn vindt. En dan pak ik de meest fluffy deken die we hebben, lekker warm en zacht. Hij ruikt heel fijn. We hebben heel veel kleurplaten, dus ze mag kiezen. Ik heb eenhoorns, regenbogen, vlinders en prinsessen. En mooie stiften, die het goed doen en fijn kleuren. Ik heb ook kleurtjes en krijtjes. Ze mag zelf kiezen wat ze het fijnste vindt om mee te kleuren.

Ai. Lege nest waar je zo bang voor bent dus ook ineens heel dichtbij...
Wat naar voor je. Hoe blij je ook voor dochter bent.

En spannend voor man en jou... Ik snap eigenlijk wel dat je dat niet zo kan voelen. Te bedreigend.
Ik kan dat bij man ook moeilijk.
Ik houd hem toch ergens op afstand ofzo.
Te groot deel van je leven dat op wankelen staat?
Mocht je willen delen wat er aan de hand is met man dan weet je Sjoerd te vinden he?
Als je t liever prive houdt snap ik dat heel goed!

Kon je in therapie voelen dat het niet oke is? Niet goed voelt, de cadeaus. Het grensoverschrijden?

Maisnon, ik ga nu uit van de ontslagbrief die ik zelf samengesteld heb daar met psycholoog.
Ik had geen toestemming gegeven om die naar huisarts te sturen dacht ik, dus dat is raar.
Misschien is het dan wel een niet inhoudelijke ontslagbrief?
Anyway, stress. Ik vertrouw hem niet.
Ik vertrouw dossiers daar niet.
En ik weet dat nu niet toen is, en dat er veel veranderd is qua beveiliging.
Maar er lekte altijd alles uit, verdween.
Weet ik veel wie erbij kan, waar ze nog connecties hebben zitten.... Ik wil het ook niet weten, maar ik wil ook geen risicos lopen.
Tc was zo onmeunig ver weg, en die waren zo transparant, dat was soort oke.


Hier veel verwarring. Tussen de herbelevingen door, die gewoon meer binnenkomen ofzo, pieker ik over de volgorde die ik niet weet of snap. De tijdlijn van de dingen.
Hoe lang kan dat nou geweest zijn? Hoe lang was Skl in beeld? Wanneer nam P vriend mee?
Dus hoeveel jaren was Sklfeest nou echt echt erg?
Dat kan toch nooit zoveel geweest zijn? Hoe lang was er iets van geloof.
Een keer met pruik af, geen moeite om vermomd te blijven. Wat me niet verbaasde. Dus ik wist al dat ze niet echt waren?
Maar Skl is maar 2 of 3 jaar erbij geweest? 2 jaar?
Waarom dan zo achterlijk veel angst van die periode. Van die data.
Kom op. Hoe lang was dat nou?
P was veel langer daarna nog...Ome x. Ik weet niet of hij al tegelijk was met skl? Of erna?
In het begin niet vaak. Pas toen geloof eraf was ? En vanaf gr 6 frequenter. Na domme actie van mij.
Maar... Waarom dan deze tijd zo heftig?
Waarom niet omex waarom niet later? Waarom niet de pijnlijkste?

Waarom weet ik niet wat eerst, of het bij elkaar hoort of losse dingen waren?
Waar. Hoe ik er soms kwam?
Waarom komt Omex pas afgelopen jaar überhaupt voor in nachtmerries?
Weet ik maar zo weinig van hem? Van de tijd met hem? Van wat hij precies deed?
Als ik ouder was moet ik dat toch beter weten?
En daarna. Die anderen. Waarom weet k daar zo weinig van?
Waarom kan ik niet aanwijzen 'daar!'. Herken ik heen gezichten? Zo weinig.
Heb ik het dan toch verzonnen?
Het is toch achterlijk.

Hoe vaak kan het nou gebeurd zijn met skl? Zo korte periode. Maar zo kort dat een kind geloofd.
Stel ik me niet enorm aan?
En wat zegt het dat ik niet weet hoe vaak. Wat eerst? Dat het toch wel meeviel? Dat het maar een paar keer was?

Wat deden ze allemaal? Hoe kon dat?
Waarom kon dat? Waar was de rest van de wereld? Hoe deed ik dat erna? Ik wist het gewoon jaren niet meer.
Ik weet nog zo goed. Dat ik op de middelbare niet kon uitleggen waarom ik zo bang was om zwanger te zijn. De pijn, de angst niet kon verklaren.
Medelijden had met een vriendinnetje dat misbruikt was.
Dan had ik mazzel.
Toen kon ik ook soms boos zijn op ouders.
Vaak vooral bang. Waarom was ik zo wanhopig. Waarom kon ik niet weg uit woonplaats.
Waarom wist ik zo vaak niet wat er gebeurd was. Waar ik geweest was. Wat ik gedaan had...

Knettergek toch.
Ik weet zelf niet wat ik van mezelf moet geloven.
Maar ik kan niet goed meer wegkijken.
En ik word zo bang van wat ik zie.
Ik haat wat ik zie.. het is om te kotsen...

Alles wankelt en ik heb het gevoel bovenop een metershoge steiger te staan en probeer uit alle macht niet naar beneden te donderen.

In therapie voelde ik ook zoveel tegelijk.
Ik kruip bij je onder het dekentje Maisnon. Ben compleet afgedraaid en zo klaar. En zo bang voor morgen ook nog

Lieve avocadeau,

Zo herkenbaar, inclusief de totale verwarring.
Het is heel naar datje in dit geval niet uniek bent.

Al die dingen waarvan jij denkt dat ze toch niet kunnen kloppen, dat je toch niet níet kunt weten, dat tijdlijnen niet lineair zijn, dat…

Nou ja, alles. Je bent niet gek of onbetrouwbaar.

Enorm herkenbaar Avo. Altijd twijfel, maar ook teveel bewijs. En toch niet kunnen geloven. Tijdlijnen die ingewikkeld zijn, ik weet details zonder samenhang, grote dingen die ik niet weet in te vullen, maar ik weet ook veel teveel wel. Ik snap je verwarring.
En lieverd hoe lang of kort skl doet er niet toe. Iets wat zo naar was, zo beschadigend. De tijd maakt niets uit.

Avo, ik snap dat je in je hoofd de puzzel wil kunnen leggen. Niet meer weten, niet meer snappen, geen overzicht, flarden... Als de puzzel zou kloppen, zou je dan eerder geloven dat je het niet verzonnen hebt?

Je weet het wel hè, dat trauma dit kan doen. Dat je uit zelfbescherming veel dingen niet meer (precies) weet. Dat hele periodes uit de tijd even niet toegankelijk lijken te zijn.
En waarom wel S en P, en niet ome X. Zou het zo kunnen zijn dat S en P zo raakten aan een basisvertrouwen wat beschaamd werd? Dat alle kindjes goed, lief en leuk gevonden werden door hen (in ieder geval in alle verhalen), maar dat jij dat ene kind was dat stout was en straf verdiende? Dat je dus niet alleen maar als 'gewoon' kind iets heel naars meemaakte, maar dat je op die jonge leeftijd ook al door had dat jij dan dus wel heel erg fout en slecht moest zijn als dit was wat jij verdiende? Slechter dan alle andere kindjes in Nederland? En misschien ook wel omdat het met hun begon. Of je de rest van je leven nooit meer om hun figuren heen hebt gekund, omdat deze personages nou eenmaal een aantal weken per jaar zeer prominent aanwezig zijn in ons land. Dat je ze niet kon vermijden.
Maar eigenlijk maakt het niet uit waarom er wel duidelijke herinneringen aan hen zijn. Je hebt ze, en dat is heel erg naar en oneerlijk.

Ik weet in ieder geval wel wat ik geloof. Dit heb je niet verzonnen. Ook als je de puzzel (nog) niet kan leggen, betekent dat niet dat het niet dat je je aanstelt of dingen zegt die niet waar zijn.

Kom maar Selune. Jij en het meisje mogen beide vannacht onder het dekentje. Ik zal over jullie waken. En je mag zo lang blijven als je wil.

Shit dat jullie het herkennen feow en Selune.
Wel geruststelling ergens.

Maisnon, dat was sowieso zo.
Als de allergrootste baas van de wereld en de allergrootste kindervriend vindt dat je slecht bent... Hoger dan alle ouders. Hij die alles weet.
Dan ben je echt echt echt slecht.

Misschien ook omdat het met omex zo verwarrend was. Zo anders haar eigen schuld en walgelijk.

..

Wie hadden de kleurcode kunnen begrijpen, behalve jij een va?
Voor de rest is een va die rozen geeft aan zijn kind raar/schattig.
Mijn kinderen hadden liever speelgoed.
Als je de bijbedoeling er niet achter weet..

Met de rest worstel ik ook.
Hoewel het bij ons minder zichtbaar was.
Maar waarom heeft de juf lagere niet ingegrepen? De moeder van mijn oppasgezin?
Mijn mentor middelbare?
Mijn dansjuf?
Zij hebben de plekken gezien. Mijn angst. Mijn rarigheid. Ik ontkende, zal dat het gewest zijn?
Dachten ze dat er niet zoveel was?
Of vonden ze het terecht? De plekken, de tranen, de angst?
Ik was echt heel heel raar.
Dachten ze dat ik gewoon gek was?
Mijn (oude) huisarts heeft letterlijk gezegd dat ik gewoon een lastige puber was, en dat het nu wel mooi geweest was. (Verzoek voor de poppoli toen ik zwanger was)
Ook coach heeft het bij mij gelaten. Ik kwam er toen ik 16 was.
Ik was haar zo dankbaar dat ze niets deed. Ik was zo bang, ik schaamde me zo omdat het mijn schuld was.
Nu denk ik: het had verschil gemaakt.
Ik had het haar misschien nooit vergeven. Maar het had iets uitgestraald...
Zij zei ooit: je had nooit meer iemand in de hulpverlening vertrouwd.
Mijn mentor had het ook over de angst om mij of het contact kwijt te raken.
Dat ik toch zou ontkennen en weer teruggaan naar de. Misschien is dat zo.

Maar ze lieten de keuze bij mij. En ik koos ervoor om te blijven. Om te zwijgen.
Ik kon niet anders.
En zij?
Geregeld baal ik dat ik in die tijd niet gewoon te lang onder water gehouden ben. Een keer te vaak geslagen. Een keer te hard geschopt. Een keer teveel zooi binnen gekregen.

Heeft niemand dan iets gezien, niemand iets gedaan? Of vond iedereen het wel best. Eigen schuld. Ze kiest er zelf voor om te blijven, dus het zal wel meevallen.
En ik heb echt geboft, met lieve mensen om me heen. Oppasgezin moeder. Mentor. Coach.
Plekken waar ik wel welkom was.
Die ik zo dankbaar ben. Zoveel voor me gedaan hebben.
Laatste week alleen de vraag: waarom hebben ze niet gezorgd dat het stopte. Dat ik veilig was.
Ze waren de enige die het meisje had.

Dat is me zo duidelijk geworden v afgelopen sessies.
Ze had niemand die haar kon troosten. Het voor haar op kon nemen. Haar kon beschermen.
Ja, omex. Die ze zo dankbaar was. En tegelijk.. ik heb de woorden niet voor wat.
Walging van zichzelf. Maar ze wilde toch graag zijn lieve meisje zijn.
Hij was zo lief voor haar. Zorgde voor haar. Troostte haar. Deed lief en zachtjes. Was zo zo trots op haar en alles wat ze kon. Hij hield van haar. En zij was zijn lieve meisje. En ze hield ook van hem. Dus wilde ze toch zelf. Zocht hem zelf op, kroop bij hem, lokte het uit, wilde hem blij maken. Blij houden.
Soms, heel soms, als hij niet blij was, was hij eng.
Later. Toen ze geen lief klein meisje meer was, maar een smerige slet met schaamhaar. Toen was ze bang van hem. Verdrietig.
Ze deed haar best om hem weer blij te maken. Miste hem. Het vrijen met hem. Zijn liefde.
Nu kreeg ze zijn walging en ruwheid en vernedering. Ze heeft gesmeekt om weer zijn lieve kleine meisje te zijn. Het weer goed te maken.
Hoe ziek ben je dan. Als je 11 bent huilt omdat iemand niet meer de liefde met je wil bedrijven... Hemn probeert te verleiden.

Zoveel gedachten en beelden en daartussen de Herbelevingen en angst van skl.
Ik weet dat het nep is. Dat deze man op tv niet de man is die haar pijn deed.
Met mijn lijf weet het verschil blijkbaar niet.
Het snapt niet dat er niemand luistert, hij niet alwetend is... Mijn lijf weet alleen van bang en pijn fysiek zoveel pijn.
Zo onbegrijpelijk

Overigens een uur geleden 6 diazepam geslikt.
Had gehoopt nu al om te zijn.
Maar misschien lal ik al flink zonder het door te hebben?

Je lalt niet en ik zou willen dat het niet zo herkenbaar was en Avo ik ging ook terug.
De lieve woorden hier, van Maisnon en iedereen. Ik wordt er warm van, maar het breekt me ook. De verwarring is groot. Ik ben niet leuk of lief genoeg om te troosten om er te mogen zijn. Als jullie zouden weten wat ik heb, gedaan hoe ver alles ging, hoe walgelijk en smerig, dan zou iedereen zich wegdraaien en me laten verwijderen. Me haten.

Lieve Avo kijk je uit. Voor iemand die niet aan medicatie durft klinkt 6 als heel erg veel. Pas op jezelf alsjeblieft lieverd.

Was nieuwe dosis, afgesproken met ha.
Omdat ik gister na 4 klaarwakker bleef.
Nu word ik wel wakker maar val ook weer om als ik de shit weg kan krijgen.

Herkenbaar, dat iedereen alleen maar aardig doet omdat ze niet weten hoe walgelijk ik was. Wat ik deed.

Ik besef wel dat ik heel erg bof als ik jou lees.
Dat het nog zoveel erger gekund had.

Nu val ik toch weer om.

Ach lieverds. Mijn hart huilt voor de kleine meisjes, die zoveel hebben moeten doorstaan. Voorr de meisjes die zich zo alleen en in de steek gelaten en dus niet de moeite waard hebben gevoelt. Voor de meisjes die daaruit geconcludeerd hebben dat ze het dan wel echt verdiend zouden hebben, want anders had iemand toch wel ingegrepen?

Ik weet niet waarom niemand heeft ingegrepen. Ik weet niet waarom niemand heeft gehandeld. Daar zullen vast verschillende redenen achter zitten. Mensen die het echt niet samen opgeteld hebben, mensen die het niet kunnen/willen geloven, en soms intens slecht mensen die er voor kiezen er niets mee te doen.
Maar wat ik wel weet: het lag niet aan de meisjes. Het ligt nóóit aan de meisjes, wat ze jullie ook wijsmaken. De meisjes zijn niet slecht, of fout. Deze meisjes verdienden dit niet, ook niet als ze nare of stoute dingen deden.
Deze meisjes kwamen niet terug omdat ze het eigenlijk toch wel wilden. Deze meisjes deden alles om zich gezien, geliefd te voelen en het gevoel te hebben dat ze er toe doen. En als ze dat gevoel vooral kregen van de man die ze gebruikten voor hun eigen plezier zegt dat helemaal niets over hoe slecht de meisjes waren. Het zegt vooral alles over hoe onveilig de omgeving van de meisjes was dat ze zich gedwongen voelden om liefde en aandacht te halen bij degene die hun gebruikte voor zijn eigen lusten.

Geeft het ergens een heel klein beetje troost dat wat deze meisjes hebben meegemaakt er tegenwoordig voor zorgt dat ik twijfels over de veiligheid nooit meer naast me neerleg? Dat ik nooit zal wegkijken en denken 'het zal wel niet kloppen'?

Ik denk aan jullie vandaag

Wat Maisnon zegt.

En verder: geen haar op mijn hoofd die vindt dat de meisjes dit verdienden, of dat ze slecht waren. Mijn hart gaat naar ze uit, omdat ze datgene waar geen mens zonder kan (aandacht, liefde, iets wat voelde als veiligheid) alleen konden halen op zo'n gruwelijk onveilige plek.

Ik wilde maar dat ik ze alsnog kon redden.

En ook ik zal mijn ogen de kost geven en niet wegkijken. Beloofd.

Helemaal met maison eens.

Ook over het gevoel van onveiligheid.
Ik denk aan jullie

Als het de afgesproken dosis is, is het goed natuurlijk, maar voor mij als leek klinkt het als heel veel. En ik krijg error van elke vorm van medicatie dus schiet in de voorzichtig alsjeblieft modus. Sorry.

Tranen bij jullie lieve woorden. Het idee dat er mensen zijn die niet wegkijken, die bewust dat niet-pluis-gevoel niet negeren.. heel veel tranen maar van opluchting ook.

Avo lieverd ik denk dat de kleine meisjes die we visualiseren heel goed weten dat het een niet erger is dan het ander. Dat ze allebei in iets heel erg naars zitten. Dat ze verdriet en angst en enorm veel pijn hebben en dat dat niet vergeleken hoeft te worden. Het is niet erger of minder erg. Ik zou willen dat we ze met terugwerkende kracht allebei konden redden. Red ik jou meisje en jij de mijne

Ik vind het zo verdrietig voor jullie dat niemand ingreep. En nog verdrietiger dat jullie daaruit de conclusie trekken dat jullie het dus verdienen. Want dat is net zoiets als zwanger zijn en ooievaars: er is geen causaal verband. Ook al lijkt dat in jullie hoofd wel zo.

Avo, heb je er wel eens met coach over gepraat? Is het een gevecht met zichzelf geweest? Is haar overweging geweest: melding maken, met de kans dat avo nooit meer iemand vertrouwt en daarmee haar lifeline weggehaald wordt, nog eenzamer wordt, kans dat ze het niet levend redt? En was die overweging van coach ergens kloppend, ook al had je weggehaald moeten worden. Had er een signaal gegeven moeten worden. Wat wist coach? Of dacht ze dat er niet meer speelde dan boze puber en wanhopige ouders?

jullie hadden het beide zo nodig dat iemand voor jullie opkwam. Ook als dat zou betekenen dat jullie de melder nooit meer aankeken, dan nog had jullie veiligheid bovenaan moeten staan.

Maar er is geen causaal verband tussen "wegkijken" en "verdienen". Het is alleen extra, extra schrijnend.

En door jullie verhalen ben ik nu vaker geneigd om niet naar mijn omgeving te luisteren. Om sneller actie te ondernemen, ook als ik het niet heel erg zeker weet.

En weet je, ik he het ook wel eens gedacht. Waarom heeft niemand het gezien vroeger? Greep niemand in? Achteraf weet ik dat ouders van vriendinnen het wel gezien hebben.

Maar mijn moeder was naar de buitenwereld amicaal. Intelligent, kon goed organiseren. Zat in elk bestuur van elke school en elke club (of veel in elk geval) waar ik op zat. En mensen kunnen dat niet rijmen: een amicale persoonlijkheid en verwaarlozing of misbruik. Dat doen alleen enge, viezige mannetjes. Dus moet het wel aan het kind liggen ofzo? Kan het nooit zó slecht zijn wat het kind meemaakt. Kan er nooit zóveel leed onder hangen. En dus kijken mensen weg. Niet omdat het kind slecht is, maar omdat het plaatje niet klopt en dat teveel ongemak geeft ofzo.

Wat geen excuus is voor het wegkijken. Maar wel een verklaring. En dat er dus geen causaal verband is.

Lieve allemaal, ik heb jullie de afgelopen week gelezen. Ik wist niet hoe te reageren maar om niet te reageren klopte voor mij ook niet. Ik vind het zo verdrietig, hartverscheurend en het gevoel dat er geen veiligheid was, zo erg. Niemand en dan ook niemand mag dit een ander ooit aandoen. Ik kan jullie angst, onmacht en pijn helaas niet wegnemen maar wil jullie wel met mijn woorden liefde, hoop en kracht geven.

Heel veel sterkte

Hoe gaat het Avo? Heb je je af kunnen sluiten vandaag?

Avo, hoe is het gegaan vandaag?

Wil het meisje vanavond nog even komen schuilen onder het kleedje? Ze hoeft niet bang te zijn, niemand kan haar kwaad doen. Ik zal opletten en haar beschermen. Dan doen we samen leuke dingen, of lezen een boekje. En als ze moe wordt mag ze onder de zachte deken slapen op de bank. Ik laat een lichtje aan, zodat ze niet bang is als ze wakker wordt.